GeArriVeerd & InGeCheckt!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Oh, simple thing, where have you gone? I'm getting old and I need somehting to rely on.
So tell me when you're gonna let me in. I'm getting tired and I need somewhere to begin.
And if you have a minute, why don't we go. Talk about it somewhere only we know?
This could be the end of everything, so why don't we go...
Somewhere only we know'
Uut 'Somewhere only we know' van Keane. 

Hoi, ben ik weer.
Een weekje van de radar geweest, druk met verhuizen geweest en zo.
Precies een week geleden werden wij hier zondagmorgen wakker in ons nieuwe huis aan de Voermanstraat in downtown Hardenberg (NL). Op kruipafstand van het theater, op loopafstand van het centrum, alles binnen handbereik. Na ruim een jaar aan een soort van zwerven te zijn geweest zijn we eindelijk gearriveerd op onze eindbestemming.
Nooit geweten, maar de laatste weken zelf weer aan den lijve ondervonden en keihard ervaren. Verhuizen schijnt gewoon in de Stress Top Tien op nummer twee te staan!!
De 'rollercoaster' van het lijstje der lijstjes....Het verlies van een dierbare staat onbedreigd op 1, is al jaren de absolute Queen in dit merkwaardige lijstje. Lijkt mij volkomen logisch.
Wat ik oe brom!
Nog zo'n lijstje die wij toe kunnen voegen aan de vele lijstjes die ieder jaar, als traditiegetrouw de oliebollen met krenten of rozijnen in de frituur worden gedompeld, als rijpe appels van de boom vallen.
Oh ja, nog zo'n lesje geleerd op de drempel van 2020. Geen appels eten, zelfs niet een paar stukjes. Duzz!
De pectine drong brutaal via een paar kleine partjes elstar mijn lichaam binnen met als gevolg dat ik wederom een dikke week met een knalrood hoofd rondliep, de uitslag op mijn koppie tierde welig. Heerlijk zo'n branderig en jeukerig gevoel. Kon ik er ook nog wel bij hebben tijdens de stressvolle weken van de verhuizing haha...
Rommel en chaos bezorgen ons Nederlanders nu éénmaal veel stress tijdens het verhuizen, niets is ons vreemd. If you can't beat them, Join them! Gelukkig zijn wij niet van plan om nu weer snel te gaan verkassen. In ons prille bestaan zijn wij reeds 4x verhuisd. Redelijk wat dozen in onze handen gehad, moet de volgende keer trakteren op Bovenveld, ben d'r zowat kind aan huis. Neuh, wij zijn voorlopig gearriveerd op onze (eind)bestemming en zorgeloos ingecheckt. Vele grenzen gepasseerd maar ons paspoort heeft inmiddels genoeg stempels en visa. Zelfs de kinderen hielden de tel niet meer bij. Mouna vroeg op kerstavond heel lief aan ons, gaan wij nu hier weer wonen terwijl wij ondertussen het huisje/atelier van mijn schoonouders betraden achter hun huis in Diepenveen. Of gaan we straks naar ons nieuwe oude huis? Of slapen wij vannacht bij Oma of in Lutten...? Zo'n opmerking raakt je wel....
Ach, het is voor Moos en Mouna ook een jaar van uitersten geweest. Een rollercoaster...De koffer vaker ingepakt dan ons lief was. Maar wat hebben ze het super gedaan, alles maar ondergaan. Als ze weer eens werden gedropt bij Oma omdat Mama en Papa weer 's avonds naar het nieuwe huis moesten.
Respect. Nu spelen ze heel lief samen in de kamer. Samen bouwen aan een treinbaan. Zal het Arriva zijn of toch de NS...? Waar Moos een bocht wil gaat Mouna liever rechtdoor. Ach, als ze maar op tijd vertrekken komen ze nooit te laat op hun bestemming aan. Waarvan Akte!
Wij zijn allemaal gearriveerd, ieder op zijn of haar eigen manier. We voelen ons al helemaal thuis. Wennen went soms snel. Zeven nachten slapen wij nu op vertrouwde grond. We hebben zelfs een zwembad in onze tuin gehad al ligt die nu onder een grote bult zand, als je begrijpt wat ik bedoel. Misschien stond in onze badkamer eerder wel de 3-meter duikplank. Wie zal het zeggen.....
Vroeger vaak hier in het diepe gesprongen, ins blaue hinein....Koos vaak het ruime sop, trok er mijn baantjes en nu wonen wij gewoon op de restanten van het oude zwembad de Marsch in de Marschoek.
Bijna alles nieuw. Niet meer koken op gas, was even wennen op eerste kerstdag maar de heerlijke rollade smaakte super, zo ook de boontjes uit Egypte. Gezellig met z'n vieren de geboorte van het nieuwe wonder vieren. FF geen drukte aan de kop. Genoeg kilometers gemaakt de laatste maanden. De heilige koe zal minder intensief gebruikt gaan worden, het stalen ros zal weer vaker te harte worden genomen.
Een kopje thee is nu in een wip gemaakt met de Quooker, dat is ook wennen, zij het plezierig wennen...
De boekjes van de oven en het koffiezetapparaat nog maar even goed doorbladeren...Nieuwerwetse dingen, eerder wist je op welke knopjes je moest drukken nu is het bijna allemaal touchscreen.
De wasmachine speelt zelfs de vijfde van Beethoven als de kleren schoon zijn. Omgekeerde Wereld zou Moos zeggen...Lampen die je met een app'je kunt bedienen, van tl-licht naar romantisch warm....
Superlatieven ten over, al kennisgemaakt met de buren. Eerste indruk is goed, ondermeer een chef-kok en een bloemiste mogen wij tot onze intimi rekenen maar ook de dochter van oud-zeurvitter Jan en TostiTestoRon, al woont deze middenvelder aan de zijkant...Ach, we zijn gezegend met mooie mensen om ons heen. Lekker belangrijk!
Zo ook de fantastische helpers...De verhuismeneren- en mevrouwen. Topfamilie hebben we toch. Voor de zoveelste keer in korte tijd stroopten zij de mouwen op. Harstikke super. Kleine neefje Merlijn, wat zeg ik, grote neef Merlijn ontpopte zich vorige week als Superverhuizer...hartstikke gaaf man! En Moe die weer haar beroemde VerhuisSnert maakte....Bij de eerste lepel alle stress als zon voor de sneeuw verdwenen.
Maar ook onze schilders, door de mannen van Richard Buitenhuis zaten wij binnen enkele weken goed in de verf. Onze klussert Jeroen en Jarno van Kremer Keukenmontage, Vakmanschap is Meesterschap!
Wat een toppers allemaal, kerels die hun vak verstaan. Want dankzij hen hebben wij een gigantische mooie keuken gekregen....Geweldig!
De vloer van Bebo, super strak gelegd! Alles nog voor de kerstdagen geroggeld. De planning van lieve San was strak, beetje gewaagd...Want was de oplevering wel de eerste week in december...??
Best wel spannend heur, de stress borrelde al ver voor december op...hahahaha!
We namen de gok en het pakte warempel goed uit. Vanaf begin van deze maand konden wij aan de klus en alles liep op schema. Tot de stress van de uiteindelijke verhuizing aan toe.
Ondanks het feit dat San min of meer in de lappenmand zat, hallo bloedarmoede kom maar door. Kan er ook nog wel bij, knokte ze zich als een Rico Verhoeven door de materie heen. Wat een topwijf.
Ze viel enkele keren genadeloos tegen de touwen maar binnen acht tellen stond ze er weer.
Respect lieve San! Zonder jou was dit hele project nooit van de grond gekomen. Zonder jou zaten wij nu niet hier lekker knus met z'n vieren in ons nieuwe huis. De meer dan gemeende woorden op kerstavond van je Pa onderstreepten dat nog even fijntjes en terecht. Het mag gezegd worden! Je krijgt niet vaak de waardering die je wel verdient....Jij bent de benzine en diesel in mijn vaak haperende motor. Zonder jou geen ons, Zonder jou was ik niet zoveel ik nu wel ben...zonder jou stond ik op nummer 1 in de stress top tien! Je kunt het allemaal nog zo mooi voor elkaar hebben, zonder jou ben ik nergens. Een roepende en vooral een zoekende in mijn eigen drooggelegde woestijn!
San, ik hou van jou. Wat heerlijk om vanmorgen met z'n vieren lekker samen in ons grote bed te liggen en  langzaam wakker te worden. Niks geen invloeden meer van buitenaf. Dan vind ik het zelfs goed dat Mouna naar de Teletubbies wil kijken...Niets is een mens vreemd.
Samen weer naar de Top2000 te kijken....Mmm...Heerlijk. Gewoon weer iets van onszelf, weer iets van ons vieren. Somewhere only we know!
Fijne zondag
Joah, mag wel zo.....

FC De Helden!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'I, I wish you could swim. Like the dolphins, like dolphins can swim.
Though nothing, nothing will keep us together.
We can beat them forever and ever. Oh, we can be heroes, just for one day.
I, I will be king. And you, you will be queen.
Though nothing will drive them away. We can be heroes,  just for one day.
We can be us, just for one day'
Uut 'Heroes' van David Bowie 

Hoi, ben ik weer!
Luisterde net naar 'Altijd Kerstmis' van de Edwin Evers Band op Spotify op deze vroege en donkere zondagmorgen.
Ergens blaft een hond en verderop miauwt een poes die een verdwaalde kater zag lopen.
Het konijn leeft nog steeds en de kalkoen zoekt ondertussen een veilig heenkomen.
Kerst komt er aan....wat ik je brom!
De muziek- en streamingdienst stond misschien daarom nog ingesteld op de Sky Radio Christmas Shuffle Station of iets van die strekking. Ach, werd er wel vrolijk van. Kerst blijft iets speciaals, hoe je het ook wendt of keert. Het is niet meer als vroeger maar voor onze kinderen tuigen wij wel een nieuwe traditie op met de gebruiken van eerder.
Voorlopig mag alles nog tijdens the most beautiful of the year, geen Anti Kick out Dennennaalden protesten of dat de goegemeente vindt dat roetveegbruin het nieuwe groen en rood nu wel eens mag gaan vervangen. De kerstman hoeft nog niet te SonjaBakkeren en mag voorlopig tot nader order vrolijk energie- en vooral klimaatneutraal met zijn arreslee langs de heldere manen van deze steeds kleinere wereld crossen als de uitstoot maar minimaal achterwege blijft.
De politiek heeft kerst (nog) niet liefdevol vermoord. Zal wel niet lang meer duren. Bredero zei het ooit: het kan verkeren, waarvan akte! Ze vinden binnenkort vast wel iets....Kun je vergif op innemen!
Daarom is het zo fijn om te luisteren naar Herman Finkers op een doordeweekse donderdagavond.
Heerlijk! Wat is die man een held voor mij. Lekker nuchter, hij blijft zo Herman Finkers....Geweldig!
Hij speelt geen rol, doet zich niet anders voor. Hij blijft altijd zichzelf. Geen maskers en zo...geen dubbele bodems of agenda's.
Ik kwam er halverwege in toen hij mooie verhalen aan het vertellen was bij DWDD. Je zag de niet gespeelde verbazing bij Matthijs...dat er nog zulke mensen bestaan. Kan dat anno 2019 nog wel..??
Tja, hier aan de andere kant van de Iessel, en die van Nieuwkerk kan het weten, is een ei nog steeds geen lege dop!
Wij kijken vanaf deze kant anders tegen de wereld aan, anders naar het Westen, het Noorden of het Zuiden.
Dan mag de cursus omgaan met teleurstellingen wederom geen doorgang kunnen vinden maar het boek blijft boeien. De bijbel van Herman Finkers wordt het wel genoemd.
Amen, u zij de Gloria. Las vanmorgen dat boekhandel Broekhuis nog nooit zoveel boeken op één dag van hem had verkocht. Prachtig toch! Ik heb ook een paar dikke exemplaren ergens nog op een stoffige plank bij mien Moe liggen. Vele boeken gingen richting Bovenveld maar niet die van Finkers...Neuh, dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen. Finkers gooi je niet bij het oude papier, laat staan op een stinkende vuilnisbelt. Als ik eens in Almelo moet wezen sta ik bij een stoplicht altijd even bij hem stil. Wat heeft hij onze taal onbewust verrijkt. Sommige dingen kwamen nog uit ook....Hoe hij zijn vrouw ontmoette in het enige dorp waar ze op de plaatselijke ijsbaan net de andere kant op schaatsen....Fantastisch! Omgekeerde wereld zou Moos zeggen. Die kleine van ons heeft ook zo eigen Finkeriaanse uitspraken. Hij kent Herman niet en toch ook wel weer wel, als je begrijpt wat ik mischien bedoel. Volgens mij huist in elke geboren en getogen Oosterling, hier aan deze kant, een beetje Finkers, bij de ene wat meer dan bij de andere. Herman heeft 100% Finkers in zich maar ja zo heet hij ook van achteren. Dat is logisch. Cruijff had ook zomaar achter de Iessel geboren kunnen worden. Helden zijn het sowieso....Johan als Twent, als iemand uut het Oosten. Laten ze het maar niet horen daar in het Westen haha...
Net zoals de jongens en meisjes die ik later op de avond tegenkwam op Nederland 1.
Ik zat rechts van de TV oprecht te genieten van prachtige televisie.
FC de Helden. Kippevel! Feelgood TV. Gewoon op een doordeweekse donderdagavond.
In FC de Helden laat presentator Klaas van Kruistum zien dat spelen bij een profvoetbalclub voor iedereen toegankelijk is en wellicht moet zijn. Heel veel jochies en steeds meer meisjes dromen immers van een professionele voetbalcarrière. In het programma van de KRO/NCRV volgt Klaas een aantal jonge sporters met een beperking die deze droom willen verwezenlijken.
Hij neemt ons mee naar de opstart van de Bijzondere Eredivisie. Wij zijn hier in Nederland het allereerste land van de wereld, goed zo, waarin kinderen meespelen met een geestelijke en/of een lichamelijke beperking. De jonge voetballers worden gescout en getraind door tien Nederlandse profclubs die een G-team afvaardigen.
Volgens mij belandde ik aflevering 3 van de in totaal zesdelige serie.
Je bent jong en je wilt voetballen maar je hebt een beperking. Je had nooit een echte plek om landelijke competitie te spelen. Het bleef bij toernooitjes of onderlinge wedstrijden. Ik heb er altijd een zwak voor gehad. Heb veel G-teams zien voetballen, zowel op ons eigen Westerpark als ver daarbuiten.
Het plezier wat die jongens en meisje uitstralen. Klaas volgt ze en praat ook met hun ouders. Intense verhalen over zorgen, grote en kleine zorgen en over keuzes die ze noodgedwongen moesten maken.
Omdat er vlekkies op hun nog ongeschonden blazoen zitten. Nog voordat ze geboren werden al een kruisje achter hun naam werd genoteerd. Niet doorsnee, niet standaard maar daarom heel bijzonder...toch?
Wat als ik zelf zo'n jochie of meisje had gekregen...? Dat niet alles was gelopen zoals het nu gelopen is. Tuurlijk, problemen zat met onze kids. Zijn ook niet bepaald standaard maar vooralsnog niet geestelijk of lichamelijk beperkt. Tja, Moos trapt niet een bal over vijf meter kaarsrecht. Maar dat maakt hem een Dorgelo, zijn papa lukte dat nog niet over twee en halve meter als je begrijpt wat ik bedoel!
FC de Helden laat zien dat het leven niet maakbaar is hoe graag deze hedendaagse samenleving dat zo graag zou willen zien. Van iedereen eenheidsworsten maken waar uitzondering de regel moet worden! Bah!
Kreeg diep, diep respect voor de kinderen die ik in deze aflevering zag. Maar ook voor de ouders....
Je zag en hoorde dat kinderen eenzaamheid voelen en bijna geen aansluiting vinden bij leeftijdsgenootjes. Kinderen zijn keihard, van wie hebben ze dat toch? Maar dat voetballen hen zelfvertrouwen geeft. Ouders die er alles voor over hebben om hun kind gelukkig te maken en te zien. De strijd die ze dagelijks moeten voeren vaak achter verborgen deuren. De strijd die wij niet kennen omdat wij er niet altijd bij stil staan.
Omdat anders niet per definitie slechter is. Wat Klaas zei beaamde ik ten volle. Het helpt je te relativeren. Het maakte mij donderdagavond dankbaar, dankbaar voor wat ik heb.
Tuurlijk hebben wij allemaal onze eigen sores maar we verschillen wij allemaal zoveel van elkaar...??
Ik ben lang en een ander is wat korter, nou en? Zijn wij allemaal niet eens onzeker, gaat het allemaal wel goed. Een programma als FC de Helden maakt mij dan ontzettend klein. Waarom zij wel en ik, wij niet?
Waarom kregen wij twee gezonde kinderen, zowel geestelijk alsmede lichamelijk?
en waarom krijgen andere mensen het niet?? Of denk ik nu te simpel....te nuchter
FC de Helden is ook je dromen achter navliegen....ongeacht wat je mankeert. Zag een vader die zijn vrouw was verloren en twee kinderen met een beperking had. Diep respect voor deze papa, wauw hoe hij dit allemaal oppakte. De vrolijkheid van zijn kinderen, hoe zij in het leven stonden en staan.
Voetballen was alles voor ze. Het zijn echte helden voor mij. Donderdagavond was zo'n avond die zich niet voltrok langs een boulevard of broken dreams. Finkers een held maar ook de jongens en meisjes van FC de Helden, wat een helden allemaal. Gewoon eerlijke televisie zonder dat je moet kiezen of je nu links of rechts stemt, elkaar de pan ergens moet uitvegen..of over het feit als je niet wint je dus automatisch verliest....?
Neuh, denk het niet....Denk het echt niet!
We moeten meer mensen hebben zoals Herman Finkers en de jonge voetballers van FC de Helden.
Maar morgen ben ik het misschien alweer vergeten en ga ik weer mee in deze hardvochtige tijd....
Loser! Winnaars hebben een plan, verliezers alleen maar excuses of ligt dat ook allemaal een beetje gecompliceerder...Zeg het maar!
Ach, niet alleen in Almelo blijven stoplichten op rood staan. Ze springen soms ook op groen.
Fijne zondag. Joah, mag wel zo....

Duo TostiTestoRon & Jelte!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'We got a supermarket and a church for anyone who's got the urge. 
There's a nightclub (?) and a school out there. Faith, a devil and a god.
But more important, there's a bar. We've got neighbours with new cars
Not that us folks would drive real far.
My Town, my little Town. My little Town, my Town, this is my Town.
Uut My Town van Racoon.

Hoi, ben ik weer!
Duo TostiRon & Jelte of Duo TestoRon & Jelte. Voor al uw feesten en partijen.
Sorry, weet niet meer precies hoe het nu zat maar ik stond eigenlijk ook.
De één leert door voor Mainbarger en de ander voor advocaat, dat heb ik nou wel weer van gisternacht onthouden in mijn voormalige stamkroeg.
Secondant Wuudje Roelderink had uitkomst kunnen bieden maar slaapt vast nog op één oor achter de Kloosterdiek met dito baard. Zelfde als met grote kleine breur, die gooit zijn OUDE schoenen niet WEG voordat ie NIEUWE heeft.
Ik vond 'm zelf wel aardig gevonden deze vroege morgen in de mooiste straat van de Mainbarg! Waarvan Akte! Een regelrechte doordenker wat ik oe brom! Zo, ff koppie Brandnetelthee nu....Krijg ongevraagd een kusje van het mooiste kerstengeltje op deze aardkloot. Hallo Pappa. Jij hebt geen baard meer hè, heb je af schoren hè. Moos ook wakker hè. Achter elke zin zit een vraagteken verstopt en gelukkig weet ik op al deze vragen wel de antwoorden....Deze gelukkig wel. De (rol)gordijen lekker dicht, geen bemoeienis nog van buitenaf. Heeeerlijk!.
Maar het duo TostiTestoRon & Jelte kunnen samen het hart van de defensie van ons vlaggenschip in de toekomst gaan vormen, ja zelfs leiden. Leeftijd zegt niet alles hè. Als je goed genoeg bent ben je oud of jong genoeg. Stuurde trainert van 't Laag vannacht nog een vrijblijvende app, wederom een goed advies...haha. Hij had er die middag in Banthum al zoveel gekregen. Gratis en voor niets. Na de onthutsende nederlaag (4-0) stonden alle beste stuurlui lekker gezellig bij elkaar te klonteren aan de spreekwoordelijke wal.
Een storm in een glas water als je het mij vraagt. Volgende week preken wij misschien met z'n allen weer een ander geloof. Preken vooral voor eigen parochie tijdens de zeer vervalste kanaalderby die na 14 minuten al was gespeeld tegen die club VKV (vijf kilometer verderop).
Banthum uit is net zo'n traditie als de jaarlijkse top2000. De uitslag is reeds van te voren bekend. Hoe de stemming ook is, Queen staat aan het eind van het liedje weer gewoon op nummer 1. Grijsgedraaid maar niet op de pick-up van Radio 2. Jammer genoeg!
Net zoals je weet, je kunt voetballen in Moscou tot je een ons weegt, aan het eind van 2 x 45 minuten staat Mariënberg weer met lege handen en blijven de punten gewoon in Banthum achter.
Zo gaat het al vijftien jaar. De laatste overwinning dateert namelijk alweer van vijftien jaar terug.
Tussendoor haalden wij nog wel eens een gelijkspel op maar verder huilen met de (herfst)bok om verdrietig van te worden, dat dingen niet meer zo gaan zoals ze vroeger meestal wel gingen. Ach, ik liet mij er niet door uit het veld slaan. Zelfs godenzonen verliezen wel eens, voetballen op een vrijdag bracht helaas weinig soelaas in Amsterdam. Willem 2 maakten er twee en die Wellenreuter hield duzz simpel de nul.
Van A tot Z, zo klaar als een klontje. Dan maar blij zijn dit weekend voor Slot, elk nadeel heb zijn voordeel.
Het werd zo een verrassende ontmoeting gisteravond/nacht in my voormalig Hometown.
Ze hebben hier dan wel geen nachtclub maar verder is alles aanwezig. Kerken in overvloed, na mij de zonvloed, de supermarkt van Sietse en natuurlijk een kroeg, Erik's bar. Daarover zong Bart van Racoon ook al eens. Klopt allemaal. Als je nooit in een klein dorp hebt gewoond snap je misschien de essentie van het nummer niet. Nieuwe auto's genoeg hier maar nooit de drang om de hele wereld te zien, laat staan een kwart.
Het was even gezellig na-ouwehoeren bij Café Mans. Bert en Robert stootte geen kassies om maar wel tegen drie ballen aan. Irma, Ina en lieve San dronken de laatste fles van het jubileum-wijntje op en ik zij de gek tikte weer wat nummers in de muziekcomputer aan ondertussen nippend aan wat geestverruimend vocht. Alsof de tijd had stilgestaan. Niets alles is Panterei tegenwoordig, sommige zaken blijven niet alleen maar stromen, willen eenvoudig weg niet verdwijnen naar de eeuwigheid. Tussen de Oude- en Nieuweweg ligt al ruim vijftig jaar in mien voormalige Town deze oase van rust. Het kleine café, niet in de haven, maar gewoon doodnormaal aan de waterleiding. In deze kroeg zocht en vond ik de vrouw van mijn dromen die gisteravond niet ver van mijn bed show lag weg te dromen over kleurnummers 9016 of toch 9002, in-betweens of toch shutters, schemerlamp of toch een hanglamp daar in de hoek. San heeft ons nieuwe huis al tig keer ingericht. Ik weet amper waar de nieuwe bank die nu nog huist in de opslag komt te staan.
Met het duo TostiRon & Jelte zette ik een heel bos op, we zaagden genoeg bomen door. We kregen hulp van voormalig rechtsback Wuudje en klasbak Arend L., we stonden even stil bij 24 jaar geleden. Ik heb 'm ook gekend. De pa van mien kleine grote breur stak mij altijd de gek aan. Bijvoorbeeld, dat de varken van mien Ome Mans maar 1 linkeroog had. Van die dingen, maar wat ik nog altijd weet. Zijn jongere breur Gerard houdt wat dat betreft die traditie mooi in leven. Leuke gekkigheid, mooie herinneringen aan lang vervlogen tijden. Jan L vertrok wat dat betreft veel te vroeg naar boven. Maar ja,  niemand krijgt een programma van het concert van zijn of haar leven.
Daarom genoten wij gisteravond weer volop met de club van zes. In Gramsbergen wikten en wogen weer en passeerden veel, zoniet alles, de revue en laafden wij ons ondertussen aan bijzondere culinaire uitspattingen.
Wauw. Wederom een pareltje gevonden in het rustieke Vechtdal. Restaurant De Woage zet Monkeytown zeker op de kaart, wat ik je brom! Onderwerpen die ons bezig hielden of houden werden besproken boven mooie borden want in de keuken van Jelle Jansen wordt met liefde gekookt. Dat merk, dat zie je, dat proef je. Sinds 2019 bestiert hij hier samen met Corine Kleine in het Anton Pieck-achtige Gramsbergen het knusse etablissement de Woage. Wat een fijne smaken op het bord. Het begon al met de Amuses. Krokante zuurschool op een bedje van rookworst en iets met Makreel....Mmm om je vingers bij af te likken.
De kaart ademt één en al nostalgie en vakmanschap uit, verrassende combinaties met oog voor al het moois wat er groeit en bloeit in- en rondom het mooie Gramsbergen. Je voelt je er meteen thuis in het historische pand. Ze brengen aan het Meiboomplein een prachtige balans aan tussen het alledaagse en zoals al eerder gezegd culinaire hoogstandjes. Het gezelschap was top maar tevens het geconsumeerde. Waarvan Akte!
We kozen en dat was een uitstekende keuze Bertje, voor onze eigen proeverij van voorgerechten.
Buffelmozzerella uut Roke met rode bietjes, hazelnoot, tuinkers en peterselie pesto. Gebakken witte wilde gamba's, aubergine, zoetzure spitskool en yoghurt. Krokant gebakken kastanjechampignons met....euh, dat kan ik nu effe niet meer zo snel voor de geest halen en kan ik het deze ochtend niet zo 1,2,3 terugvinden op het internet. haha....Je wordt ouder Papa en herfstbok tast echt wel je geheugen aan. Alzheimer 6.0.
Wel weet ik nog dat het allemaal vergezeld ging van eigen gebakken zuurdesembrood.
Het was genieten op de vierkante meter. Van drie mooie vrouwen tegenover mij, twee leuke mannen naast mij dit alles gedrappeerd op een bedje van bijzondere lekkernijen....
Hoofdgerechten top. Mooie Rib-Eye, Eendeborst (geen pinda's van de Spar dit keer....Lohues en Skik-liefhebbers snappen 'm eerder dan niet Lohues-liefhebbers), Vlees van het padje en Schelvis.
Tuurlijk gingen de dames voor enkele nagerechten, wie zoet is krijgt lekkers....Iets met boerenmeisjes in polonaise, het was een voorbode op de lange nacht en een pannecotta van Mango, limoenschuim met ijs van basilicum, mango en roze peper...
Tja, jullie vroegen er zelf om. Ga je nooit meer uit eten....?? Wij lezen de laatste tijd niets meer over eterij met daarbij gepaste drinkerij. Bij deze dus....Nogmaals dank voor de uitnodiging, wij hebben 'm met beiden handen aangegrepen.
De Woage in Gramsbergen kwam gisteravond met stip in onze top drie binnen. Wauw, je verwacht het niet in downtown Gramsbergen....Maar wat was het lekker....Mmmmm
Een kleine vier uur later stapten wij op perron 1 sprakeloos in Ilse de Lange en arriveerden wij tien minuutjes later in my Town, Mainbarg duzz. Waar bijna iedereen al was gaan slapen behalve dus het olijke duo TostiRon & Jelte. Jongens van de gestampte pot die wij meetroonden naar Erik's bar.
Cirkel weer rond. Bart zong het al, wij consumeerden gisteravond zijn hersenspinsels en gedachtengangen in het altijd verrassende Vechtdal.
Deze Zeeuw uut Goes staat al jaren in mijn top2000. Danny Vera belandde er gisteravond met stip op vier, over gewoon Normaal doen wat uiteindelijk een 9e stek opleverde....
December is aan, wij zijn aan. De Woage is aan....De weegschaal sloeg gisteravond en vannacht alleen maar naar de goede kant uit.....Dat probleem tackelen wij wel na Oud- en Nieuw nadat Queen 2019 naar het verleden heeft gezongen.
Fijne zondag. Joah, mag wel zo....

 

A Long December!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'A long December and there's reason to believe maybe this year will be better than the last.
I can't remember the last thing that you said as you were leavin' now the days go by so fast. And it's one more day up in the canyons, and it's one more night in Hollywood.
If you think that I could be forgiven, I wish you would.
The smell of hospitals in winter and the feeling that it's all a lot of oysters, but no pearls
All at once you look across a crowded room to see the way that light attaches to a girl.
I can't remember all the times I tried to tell myself to hold on to these moments as they pass.'
Uut 'A Long December' van de Counting Crows.

Hoi, ben ik weer, deze morgen met enige vertraging. 
Want we sliepen vannacht niet onder de watertoren maar in downtown Mainbarg lekker knus en warm bij Moe. We reden vanmorgen daarom al vroeg met de familie over de stille Hardenbergerweg.
Weer eens onderweg naar later....Moos had het in de auto over de Witte Wiev'n van het Oale Saksenland.
De mist en de kou zorgden ervoor dat het een paar uur geleden nog een behoorlijke kleine wereld was.
Niet veel te zien duzz en vice versa. Zondagmorgen is er niet veel bedrijvigheid. Neuh, niet echt!
Waar Moos moest denken aan een liedje van zijn goede kameroad Lohues, Daniël Lohues van Erica, popte in mijn hersenloze brein het nummer A Long December van de tellende kraaien op.
Adam Duritz zong het, ik dacht het. Bijna zoals elk jaar als December zijn goede kennis November heeft uitgezwaaid. De piano begon te spelen en al gauw sloten de drums en de stem van Duritz aan.
Dik dertig dagen nog voordat 2020 op de spreekwoordelijke deur klopt. Nieuwe ronde, nieuwe start, nieuwe kansen. Met een beetje geluk en iets meer wijsheid zitten wij voor de kerst in ons nieuwe huis.
Na ruim een jaar van hot naar her te hebben gereden, paar keer verhuisd te zijn geweest is het dan eindelijk zover.
De schilder is op de hoogte, zo ook de vloerenlegger, grote klussert Jeroen en de keukenboer. Als alles volgens schema loopt kunnen wij op 1e kerstdag de rollade al roeken vanuut onze nieuwe hetelucht-oven aan de Voermanstraat.
Bijna alles spiksplinternieuw. Kiek er naar uut. Heb er zin an. Weer allerlei ovenschotels bereiden....en zelfgemaakte pizza's en zo....Mmmmm. Vanmorgen trommelde ik al meisje Outside the House uit haar bed, multitasken is niet echt mijn ding. Drie zaken tegelijkertijd willen doen lukt dus niet echt. Het alarm er al op maar de sleutels nog binnen in het bakkie. Niet echt handig, niet echt slim. Morgen nog maar even knuffelen met mien lieve collega. Het mag, het moet zelfs van Sanneke. Geweldig.....
Leuk weekend achter de rug en dan komt vanmiddag Sinterklaas nog even buurten in Diepenveen en omgeving. Gezellig en lekker. Want wij weten al wat er op het menu staat.
Vrijdagavond reed ik langs het kanaal in Beerzerveld richting Vroomshoop. Ging eerst nog even afscheid nemen van iemand die eerder in mijn jeugd enkele stenen had verlegd. Niet alleen bij mij maar bij meerdere van mijn teamgenoten. De laatste eer bewijzen.
Nu was ik met de auto, vroeger fietste ik op mijn Gazelle 1x in de maand op de vrijdagavond naar het huis van onze leidert Gerrit Jan Timmer. Moesten we op een soort van audience bij hem komen. Kregen wij allemaal, niemand uitgezonderd, rapportcijfers van de bebaarde leider. Best wel vooruitstrevend.
Je voelde je dan nooit op je gemak. Het was opbeurende kritiek, dat dan wel weer maar toch. Je snapt mij wel. Je was een puber die volwassen worden als toekomstdroom zag. Hij wilde je beter maken, niet alleen als voetballer, in mijn geval keeper, maar ook als mens. Nu ruim dertig jaar later besef je pas hoe uniek zijn methode eigenlijk is geweest. Hij lag er vredig bij. Mooi, zoals ik 'm kende. We zagen elkaar niet veel meer de laatste jaren. Maar als ik 'm trof, was daar de warme handdruk en het gevoel van (h)erkennnig.
Hoop dat ik ook wat stenen heb verlegd, de periode toen ik zestien jaar lang ook 'werkzaam' ben geweest als onbezoldigd jeugdleidert. Van de effies tot de A-junioren aan toe. Weet niet of ik ze wat heb geleerd. Weet wel dat ik trots ben als ik pupillen van vroeger nu doelpunten zie maken in het eerste elftal of bij de jongens van het vierde. Ze waren mij allemaal even lief.....Binnen als buiten de zestienmeter.
Als ik ze nu een keertje spreek aan de bar bij Erik of in de kantine. Weet je dit nog, of dat....Jij zei altijd zus en zo. Dat deed Gerrit Jan ook. Misschien heeft hij mij wel stiekum wel het zetje gegeven om op mijn achttiende al de jeugd te gaan leiden. Altijd met ontzettend veel plezier gedaan. Net als die tientallen keepertjes trainingen geven. Daar moest ik aan denken toen ik voor het laatst de hand opstak naar mijn leidert van de B's. Misschien wel tot ziens. Je krijgt van mij een tien met een griffel.
Denk wel dat hij het begreep. Nogmaals bedankt Timmer Man!
Een dik uur later zat ik op vertrouwde grond aan een Skuumkoppe bij café Mans. Het leven vieren van twee goede vrienden. Robert en Irma. De andere kant van de medaille. Een uur daarvoor bewees je iemand de laatste eer en nu vierde je alweer het leven. Zo moet het ook.
Robert en Irma vierden met leuke lui het feit dat ze elkaar 25 jaar geleden hadden ontmoet. Weer spoorde trotsheid door mijn lichaam. Mooi dat ik al die jaren getuige mocht zijn van dit, inmiddels, kwart eeuw jubileum.In vooral goede maar soms ook mindere tijden. Het was niet altijd makkelijk, ze hebben wat voor de kiezen gehad maar ze hebben gelukkig allebei de verstandskiezen nog. Ikke niet meer, maar ik heb het ook best wel verstandig aangepakt...toch? De Dijk schalden door de boxen vrijdagavond. Café Mans werd voor even omgedoopt tot de Baron. Drommels, Drommels, Drommels....We Beginnen Pas zong Huub achteloos, ach ze zijn pas halverwege. Hebben nog een lange weg te gaan. Ze hebben mooie reizen gemaakt. Terug en vooruit in de tijd, onbekende bestemmingen. Ze hebben mijn reis en soms martelgang tevens gezien, van dichtbij beleefd en soms voorzien van duidelijk commentaar. Ze hebben tevens gezien dat ik mijn doel, zij het met flinke vertraging, tevens heb gevonden. Dat ik nu hetzelfde heb wat ik altijd bij die twee zo bewonderde. Een twee-eenheid en een gelukkige Papa en Mama. Ze hebben twee schatten van kinderen. Lian en Tobi. Wij ook.
Vele avonden bij hen op de bank gezeten. Veel meegemaakt veel opgedronken. Teveel om op te noemen. Vrijdagavond kwam het allemaal een beetje samen. Leuke gesprekken, de voetballer van de vorige eeuw blijft de voetballer van de vorige eeuw ook al kon ik Sweet Sixteens van the Sweet niet vinden in de computer. Ik snapte er de ballen toch niet van. Vroeger was de muziekcomputer een stuk eenvoudiger....Maar Brown Eyed Girl zat er nog wel in net als the Keeper van The Brandos. Het werd steeds vroeger laat en de hele zaterdag bleef de vrijdagavond in miene kop huizen. Ach, je wordt een dagje ouder Papa. Maar blij dat ik vrienden heb als Robert en Irma en Bert en Ina. We zijn het niet altijd eens met elkaar, verschillen soms van mening maar dat maakt de band alleen maar sterker. We beginnen nu pas echt! Zaterdagavond lekker hapje eten, hoop niet dat NS haar gebruikelijke vertraging heeft. Want de bestemming is bekend en het doel ook. Waarvan Akte!
Sinterklaas koopt zijn baard toch niet bij de Kruidvat en van Marco van Basten blijf je gewoon van af. Basta! Heel Nederland en half Europa viel over de beetje domme opmerking van onze held uit '88 heen.
Hij legde het best keurig uit bij de DWDD, had een standje gehad van zijn vrouw. Maar Duitsland en vooral die sensatiekranten pakten met grote chocoladeletters uit. Ok, geen slimme opmerking, maar laten we de kerk in het midden houden. In een aflevering van bijvoorbeeld van Allo, Allo wordt er meer de draak gestoken met een minder mooi verleden. Maar de goegemeente had er weer wat over te zeggen maar ja Marco is bij mij heilig verklaard en van sommige standbeelden blijf je gewoon met je poten van af. Basta!
Daaraan ga je niet zagen. Daar timmer je het liefst een muurtje om heen. 
De kracht van sociale media is er allang niet ééntje meer van de kracht van gewoon doen.
Voordat je het weet lig je op het hakblok en wordt je ge(slacht)offerd door onbegrensde hogere machten.
Vraag Marga of Jan maar eens. Allebei hebben ze iets met Bulten maar werden genadeloos onderuit geschoffeld door anonieme bronnen op soms (s)sociale media. Wie heeft er dan gelijk, zeg het maar....??
Weet alleen dat Gerrit Jan Timmer vaak gelijk had in mijn jeugd. We werden niet voor niks met hem kampioen in de B-junioren. Tevens de eerste keer dat ik dronken werd. Mijn moeder weet het nog als de dag van gisteren want over de naweeën van mijn drankmisbruik gleed zij achter het huis uit en op koude dagen speelt de arm nog wel eens op. Sorry. Wat dat betreft was de cirkel wel een beetje rond besef ik mij ineens. Want Gerrit Jan Timmer nam mij postuum spreekwoordelijk nog 1x keer op de korrel, voetbal was dit weekend weer een heet hangijzer. Wij wonnen wel, maar vraag niet hoe, van Bruchterveld. Het was gezellig in de kantine en van het feestje van onze vrienden Robert en Irma kwamen wij ondersteboven op de kop thuus. Ok, één klein verschilletje. Moe gleed dit keer niet uit, maar schudde wel het hoofd over het feit dat haar jonste maar nu oudere zoon een kleine kater meenam toen hij zaterdagmorgen van de trap stiefelde.
Daarom geloof ik weer in Sinterklaas. Neuh Moos, Sinterklaas koopt zijn baard niet bij de Kruidvat.
Maar daar kom je over dertig jaar wel achter. Je vader weet het ook nog maar net. We beginnen dan ook maar net. Op huus Op An Veur Kermis. Ik roek het al, rollade en ragout, het water leup mie al in de mond.
Fijne zondag.
Joah, mag wel zo.....