zondag 29 januari 2017

Dochter

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden,

'I don't need no one to tell me about heaven. I look at my daughter, and I believe. I don't need no proof when it comes to God and truth. I can see the sunset and I perceive'
Uut 'Heaven' van Live 

Goh....en zo ben je vader van een dochter en heb je naast een zoon gewoon een meisje.
Vindt zelfs ene Rob Stenders van Radio2 het wereldnieuws en belt ie gewoon met San op een doordeweekse dag. Een paar honderd kilometer verderop trok ik een denkbeeldige fles champagne open naast de beschuit met roze muisjes en proostte ik in downtown Mechelen op dit nieuwe geluk van ons. 
Niets is meer gewoon nadat je vader bent geworden. De wereld draait gewoon door maar voor jou staat deze aardkloot regelmatig stil en zet ik de wijzers van de klok ongelijk. 
Iedereen doet gewoon zijn ding maar jij vindt het allemaal heel bijzonder.....heel anders!
Je lichaam huist op een roadshow, ergens in België, maar je gedachten dwalen regelmatig....zo'n beetje tachtig keer per halve minuut af naar een huis waar liefde woont in Hardenberg. Ruim vierhonderd kilometer asfalt zit er tussen maar in mijn hoofd lig ik zo weer naast Mouna, San en Moos....Heel makkelijk. Als ik kon toveren was ik op een bezemsteel teruggevlogen. Gewoon was het allemaal niet deze week. Na ruim twee dagen voelde het net of ik 'm smeerde. Toen ik de deur achter mij dichttrok begon het missen al....
Was het werk nu echt zo veel belangrijker dan zo'n klein lief meisje wat nu je dochter is voor altijd. 
Mouna. In het Libanees betekent het 'wens', het verlangen was groot. Na enkele keren dat het bevruchtte eitje onze droom uitéén liet spatten brak Mouna alle obstakels in het lichaam van San. Ze vocht tegen de stroom in en was sterk genoeg om 21 januari 2017 te arriveren in ons lieve en mooie gezinnetje.
Koningskinderen heb ik nu. Een collega in België zei het zo mooi op een niet zeurderig Philipe Geubels toontje: Gij hebt nu een Keizerskoppel! Man, man wat doet gij hier.....Gij moet bij uw dierbaren op dit moment zijn. Neem een beschuitje gaf ik hem als repliek, hij hapte gretig toe. 
Tja, op zulke momenten is alles niet meer gewoon. Maar wat is nu gewoon na zo'n fantastische week. Ik besef het mij nog niet eens half, laat staan voor een kwart. 
Als jij mij eerlijk had gevraagd voor ruim vijf jaar terug waar ik zou staan in 2017 had ik flink achter mijn oren moeten krabben. Had ik vast en zekers iets niet normaals geantwoord maar dit geluk had ik zelfs niet in mijn stoutste dromen kunnen behapstukken. Wie bedenkt ook zoiets...Veertig jaar lang vond ik het allemaal wel prima en nu al bijna vijf jaar zijn wij een drie en nu een vier-eenheid. 
Moos en Mouna....Onze koningskinderen. San en ik als de createurs van een heus Koningskoppel. 
Het eerste boertje, het eerste lachje van Mouna. Als ze in jouw armen of op jouw borst in slaap valt. Als ze op het ritme van jouw ademhaling rust vindt.....
De overweldigende reacties op Facebook, via appies, telefoontjes, kaartjes....Mensen die je spontaan op straat feliciteren...Van mensen waarvan je het bestaan zelfs eventjes was vergeten. Welkom terug. Wat zijn mensen soms toch hartstikke lief....Ja, echt bijzonder lief. Het huis vol met grote en kleine kadootjes....De blik van je moeder en van je schoonouders...de blikken van familie, vrienden, kennissen en buren. Geen enkele blik was niet gevuld met liefde. Onze kraamverzorgster waarvoor je alleen al aan een derde kind zou beginnen. Mariska brengt ons, maar vooral mij aan het twijfelen....haha. Geweldig wat een inzet heeft zij, volgens mij is Mariska elke maand de kraamverzorgster van de maand. Dat moet haast wel. Wat een toewijding heeft ze, streng doch rechtvaardig. Je voelt je als een hotelgast in een eigen huis. Elke dag een opgemaakt bedje, de badkamer spic en span en Mouna die volgens mij eerder Mariska prevelt over haar lieve lipjes dan Mama of Papa.....Om maar niet te spreken over haar (fruit)cocktails.....Mmm (Mouna Martha Marja.....)
Wat een ontzettende niet gewone week. Ik moet er maar aan gaan wennen. Met Moos was het net zo.....maar ook weer anders. Nu heb je er twee en kun je nog altijd fietsen met losse handen.....
De champagne smaakte bijzonder in België, mijn tweede vaderland maar zoveel zoeter smaakte de kus van San bij thuiskomst. Ik was er al honderd procent zeker van maar de liefde overtuigde mij weer eens! 
Dat de Vecht een beetje hoger staat komt niet alleen van hoog water en smeltend ijs...Neuh, niet echt!
Voor mij is niets meer gewoon. Had gisteren op de voetbal wat ludieke opmerkingen verwacht. Wie kaatst kan de bal terug verwachten maar het viel mee....Ik dacht een uitspraak van Wiel Coerver te moeten incasseren of ik word doof aan één oor...dat kan ook. Mariënberg won ook nog eens. Ik vond het mooi, maar toch anders dan vorig jaar. Want als mijn cluppie verliest win ik toch gewoon bij thuiskomst. Daar wacht altijd de overwinning en de zege op mij. San, Moos en Mouna. Mijn wereldje is compleet, deze staat niet stil maar is ook niet gewoon. Deze roert vaker zijn staart. Het mooiste kaartje vond ik op de deurmat in de gang van mijn gedachten. Hey Jongen, gefeliciteerd.....Veel geluk, ik rij nu weer de bergen in. Blijf omhoog kijken want dan bevind je je net als ik elke dag in de zevende hemel. Afzender: The King 
Niemand hoeft mij iets te vertellen over de hemel, behalve hij dan, want als ik naar mijn dochter kijk dan geloof ik het allemaal wel. 
Mouna, onze wens ik uitgekomen.......Joah, mag wel zo!


zondag 22 januari 2017

Mouna

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden,

'Safe and sound. My hands around your body. We’ll take it day by day. I’ll show you around. Guide you through my memories. Every step of the way. Take your time girl. Just leave it to me and hold on to love. Soon you’ll find the world at your feet. Take your time girl. Just leave it to me and hold on to love. I feel you getting closer every beat. Take your time girl'
Uut 'Take your time girl' van Niels Geusebroek.

.................................................................
Sprakeloos.....................
Zaterdag 21 januari 2017, 11.42 uur. Isn't She Lovely, Isn't She Beautiful, Isn't She Precious.....
..........Ik was stil, verstild door het moment. Sprakeloos, zonder woorden was ik.
Twee meter zes punt vier, zo groot maar even zo verrekte klein. Dus zong ik het maar heel zachtjes in mijn hoofd: Less than one minute old. I never thought through love we'd be. Making one as lovely as she. But isn't She lovely as She. But isn't She lovely made from love. Isn't she pretty. Truly the angel's best. Boy, I'm so happy. We have been heaven blessed.....
Wat een wonder lag in de armen van San. Amper een minuutje oud. De grote klok tikte naar 11.43 uur en ik besefte mij dat ik al een minuut papa van Mouna mocht zijn.....
Wauw....Wat Stevie niet kon zien zag ik 21 januari met beide ogen, lichtelijk betraand. Ik zag wazig, Stevie, de maker van dit mooie proza, voelde ooit alleen zijn dochter in haar armen en zag niet haar ontluikende schoonheid.
Bevoorrecht man ben ik toch. Ik mocht haar zien, ruiken, voelen.....Ik zag de liefde in de ogen van San en de weerkaatsing van het geluk in de mijne. Dit moest wel houden van zijn in haar puurste vorm.
Sprakeloos...................
Zaterdagmorgen, Hardenberg sliep nog maar wij waren al wakker. Wij mochten ons melden om 07.00 uur in het Ropcke Zweers. Daar waar de lijn tussen een bijzondere ontmoeting en afscheid weer een nieuw hoofdstuk kreeg toebedeeld in mijn opengeslagen boek waar jullie wekelijks enkele regels uit lezen.....
Kreeg last van een Déja Vu. Ooit, een kleine elf jaar terug reed ik naar het ziekenhuis met in achterhoofd de wetenschap dat ik onderweg was naar een naderend afscheid. The King ging hemelen en met Blof op de radio die zongen over een mooie dag voor de dood passeerde vele revues elke kilometer die dichter bij het onvermijdelijke kwamen. Toen was het goed. Pa had zijn strijd gestreden en zijn zoon was klaar voor de laatste aai over zijn bol.
Gisteren reden wij ook weer naar het ziekenhuis, gelukkig niet meer alleen. San zat naast mij en legde haar hand op mijn knie. Wij zeiden niet veel maar dachten allebei hetzelfde. Op de radio zong Stevie al....Niet wetende dat ik hem een kleine vijf uur weer zou horen in mijn hoofd. Het was net of het Radio2 programma de EHBO show gewacht had totdat wij in de heilige koe waren gestapt. You are The Sunshine of my life...06.32 uur! Wist Stevie dat wij onderweg waren naar een nieuw (wereld)wonder...Hij kon het niet zien dus moest hij het wel voelen. Begreep hij het gewoon of begreep die jongen in de donkere studio van Radio2 dat om iets over half zeven juist dit nummer de ether moest worden ingeslingerd. Omdat twee mensen onderweg waren naar iets moois. Amper 24 uur oud maar Mouna is nu al de Sunshine van ons leven. Ons oogappeltje....
Mouna weet het nog niet maar ik zal altijd in haar buurt zijn....Jij bent echt wel het appeltje van mijn ogen. Jij blijft nu voor altijd in mijn hart zitten. Stevie heeft gelijk: I feel like this is the beginning.
Cirkeltje is weer rond. Waar ik het ziekenhuis jarenlang bestempelde als het huis waar de dood heerste weet ik sinds een dikke vier jaar dat het anders is. Waar ik eerder afscheid nam begroette ik nu al twee mooie jonge levens. De balans slaat dus positief uit, twee tegen één....Moos op 25 maart in 2013 en nu Mouna, gisteren op 21 januari 2017. M&M , twee mooie bruine snoepjes in verduveld lekkere chocolade.
Ik hou wel van deze DeJa Vu's. Gisteravond stuurde ik een berichtje naar boven toe. Hij was nog wakker, zag namelijk licht branden in het huis waar liefde woont. Net als ik had hij de tranen in de ogen, zo vader zo zoon hè. Hoe ouder ik word hoe meer ik op hem ga lijken qua emoties. Hij had er al een rondje in gedaan, hoezo in de hemel drinken ze geen bier. Pa had het vat aangeslagen en was nog lange na niet van plan om de tent te sluiten, hij deed zelf het licht wel uit. Maar toen ik vanmorgen weer keek was hij nog van die mooie grote verhalen aan het vertellen aan de toog met al die mensen die wij hier missen. Over zijn zoons, zijn kleinkinderen en zijn nieuwste loot aan de boom. Aan die grote Familie Dorgelo boom...Er vallen soms wat bladeren maar de boom blijft groeien. Wat was hij trots op Mouna. Een elftal had hij nu met zijn Martha. Mouna Martha Marja Dorgelo.....Voelde weer die aai over mijn bol, wat was hij trots. Ik zag de glinstering in zijn ogen. Potverdikkemei Pa, wat had ik graag vandaag weer even Moos en Mouna aan jou willen laten zien maar jij ziet het toch op een andere manier...Ofnie Pa....? Denk het wel. Ben er haast zeker van dat jij ons geluk hier beneden ziet. Wat een Wonder hè, tja het leven is mooi maar je moet het inderdaad wel willen zien. Dank voor je vertrouwen in mij....Oen wonder loopt hier ook rond.....Heb haar al een kusje geven. Wat is Martha trots op haar kleindochter! Soms voel je dat gewoon en hoef je het niet te zien!
Mouna.....
Ben weer sprakeloos...........
Ga woorden zoeken want geen elke pen laat mij de woorden schrijven die ik eigenlijk wil zeggen.
Kom altijd terug bij die ene zin waar het leven van Mouna mee begon:
Isn't She Lovely.....
Joah, mag wel zo.....Fijne zondag, die van mij is gisteren al begonnen.







  

zondag 15 januari 2017

Boris in de Voorveghter!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden,

'Hoor 'es, Boris, kleine vent. 't is een wonder dat jij er bent. je brengt een lach op elk gezicht als je in je wiegje ligt. Hoor 'es, Boris, kleine man. Ze zeggen dat je toveren kan omdat als iemand naar je kijkt de wereld weer wat mooier lijkt. Daarom, Boris, kleine man denk ik dat je toveren kan. Hoor 'es, Boris, wonderkind. Nu ieder jou de mooiste vindt hoef je maar een kik te geven en heel de wereld komt tot leven. Hoor 'es, Boris, tovenaar de oogjes dicht en slapen maar. Je krijgt het hier nog druk genoeg dus droom maar door tot morgenvroeg.'
Uut 'Boris' van Guus Meeuwis.

Droomde weer eens...
Zat bijna op mijn vaste plekkie in mijn favoriete theater de Voorveghter. Gezeteld op rood pluche met San rechts van mij en Moos links. We waren uitgenodigd voor de première van Boris, de Musical. 
Een kleinschalige productie die gewoon in Hardenberg het levenslicht zag. In een theater waar alles mooier lijkt dan dat je ooit durfde te dromen. Dirk steekt een duim op naar Maarten Jan en ik denk nu net bij mijzelf, moet dat niet andersom? Ach, Anita maakt zich daar niet Al-te-naar over....Zo zijn ze gewoon bij ons in het Theater. Hier aan deze kant van de Vecht houden ze niet van moeilijk gedoe. Zo zorgde Ina dit jaar er hoogstpersoonlijk voor dat ik al mijn bestelde kaartjes gereserveerd kreeg. Ondanks het feit dat ik eigenlijk ietsiepietsie te laat was. Had het formulier al weken thuis, ingevuld en wel, maar deponeerde het helaas nooit in de brievenbus net onder het bordje van Sesamstraat. Ach, daar ben je ook een vriend van de Voorveghter voor. Hier kennen wij elkaar gewoon, schudden elkaar nog de hand of krijgen wij een knipoog van deze en gene.
Scherhage zet de poortjes met dik touw aan de zijkant. De altijd vrolijke baardmans kijkt even met zijn koptelefoon op zijn weelderige haardos om de hoek de zaal in. Is iedereen klaar voor de show lijkt hij wel te denken. In een theater is alles toch anders. Je kunt niet inpanding zijn aan het Badhuisplein of hij is er ook, volgens mij slaapt hij gewoon achter het toneel. Een theaterdier, de man van het techniek, die elke dag dicht bij het podium moet zijn om de geur van het publiek en het applaus te consumeren. Vaak onzichtbaar deze mensen maar zo belangrijk om ons theater te maken tot wat het vandaag is, een geweldige Voorveghter.
Waar iedereen welkom is. Waar niet alleen Youp, Jochem en Bert kind aan huis zijn maar ze ook de stage reserveren voor bijvoorbeeld the Heinoos of Vorie-Vana die ik helaas dit jaar niet kon zien wegens uitgetelde data. 
Het licht dooft, de spot op het toneel gaat aan. Het immense grote gordijn gaat open en daar ligt de hoofdrolspeler van Boris, de Musical. Boris Herman Wiebe Monsma lekker knus in zijn wieg. 
Amper een paar dagen oud maar nu al de absolute ster in het leven van schoonzussie Lies en zwagert Martijn. Guus tokkelt wat op zijn gitaar en zingt het liedje wat hij ooit schreef voor de zoon van Evelien de Bruijn, momenteel radio2 DJ in de nacht als het laat wordt! Die tevens Jan....grapje die ook Boris heet. Topwijf natuurlijk, want in de Radio2000 popquiz gaf ze aan de Counting Crows bijzonder leuk te vinden....Kijk, dan pak je mij hè. Ik moest gelijk aan dit nummer denken van Guus Meeuwis toen woensdagmorgen mijn smartphone een teken van leven gaf. Het lijkt wel een nieuwerwetse versie van Jozef en Maria en het kindeke Jezus. Want een dag later vergiste Moos zich en noemde Boris Jezus. Hij zit nu helemaal in het verhaal van die kerststal in Bartlehiem met Joses en Marinkha. Heeft het vaak over goede herders, sterren en zo....Mooi om dat allemaal te horen. 
Boris, de Musical tekende meteen al voor enkele Musical Awards. Twee awards voor beste bijrollen in een kleine productie van amper twee mensen die elkaar vonden rondom Deventer Koek, de IJssel en de nachtelijke kroegen. Wat waren ze blij met hun prijs, zowel Elisabeth als Martijn spraken mooie woorden uit van gepaste trots en dankbaarheid. Maar Boris ging toch uiteindelijk met de eer strijken. Hij haalde gewoon even de award op voor de beste hoofdrolspeler in een Nederlandse musical. Hij liet zelfs Ciske achter zich die zich vervolgens weer verdomd alleen voelde maar keurig werd opgevangen met een natje en een droogje door de Catering van Jan Hofsink in de Voorveghter. Ach, zo genoot iedereen van het mannetje Boris die maar een kik hoeft te geven en heel de wereld komt tot leven. Natuurlijk wachten wij nog op onze eigen première van puntje puntje........, de musical. Wij dachten even dat ie vrijdagmiddag al zou plaatsvinden, de voorstelling was reeds uitverkocht, San voelde dat de gordijntjes langzaam wilden opengaan. We doofden het licht, de spotlichten gingen aan. Ik zocht het nummer van de vk (verloskundige) op en drukte de stopwatch in. Vals alarm. Vannacht van hetzelfde laken een pak al lagen wij onder het dekbed. Maar de volle zaal moet nog even wachten al zijn we vandaag precies op 40 weken. Het wordt tevens weer een kleinschalige productie als die het levenslicht mag zien in het theater van onze dromen. Ik ben namelijk gek op de Voorveghter. Een beetje verliefd, zeg maar. Heb een groot referentiekader want mocht reeds vele theaters en schouwburgen van binnen zien. Maar geen enkel theater schildert zo mooi mijn gedachten als De Voorveghter. (0)pa Jan Kroesen heeft daar een grote rol in gespeeld. De Pater Familias van het hele cluppie getrouwen, de kracht van gewoon doen! Het motto van Hardenberg komt nergens zo mooi naar voren als in het theater van het Oosten. Jan heeft daar een beste dikke vinger in gehad. Jan is een mensenmens....Een praatje is gauw gemaakt met deze grijze man, vaak in colbertje met kek sjaaltje....Dat is Jan. Jochem is gek van Jan, maar ook Youp en Bert. De creme de la creme reist graag af naar de stad van Peter, Evers en HHC.Niet voor niets begint Daniël hier elke tour met spelen, Sanne trouwens ook. In het leuke, kleine en intieme barretje kom je zo aan de praat met Stef, de nederlandse Adelaars of praatte je met Thé Lau.
Moos vond het vorige week geweldig. Hij heeft de crux nog niet helemaal door. Want hij stond de hele voorstelling in plaats van lekker rustig zitten. Zo vader, zo zoon. Ben nu al bezig om hem een beetje cultuur bij te brengen....Neem 'm binnenkort wel mee naar Lohues, hebben wij het samen over Fietsen in het bulzand en zo....Vandaag stond Boris in de spotlights, misschien morgen wel ons eigen geluk. Dirk heeft de poortjes al aan de kant staan, de deuren zijn dicht. Het licht is al uit, mensen mompelen nog in plaats van praten, backstage staan ze klaar. De vluchtkoffer is ingepakt. Casjan heeft de vinger boven de knop hangen en wacht op het teken. Voor ons mag het doek op, lang genoeg gewacht op de première van ........, de Musical. Een grote kanshebber voor de volgende Muscial Awards, wat ik oe brom! 
We tellen af , het doek mag op.....Laat maar komen, wij zitten er klaar voor in het theater van onze dromen. Gewoon in Hardenberg, de kracht van gewoon doen!
Joah, mag wel zo....Fijne zondag op de uitgerekende datum! 

zondag 8 januari 2017

Down To Earth!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden,

'You’re shattered by the final frame of the movie scene. That generates your every aim. You ain’t no bird and so while it’s worth. Gonna bring you straight back down, down. Straight back down to earth.'
Uut 'Down To Earth' van Curiosity Killed The Cat

Gisteravond een mooie film gezien. Yo, también (Ik, ook). Een Spaanse film uit 2009. Sorry, Wie is de Mol is aan ons niet besteed. Dus knipten wij de vergaarbak van Ziggo maar aan. De titel deed een waakvlammetje knipperen maar ook niet meer dan dat. Het draait om de 34-jarige Daniël die lijdt aan het syndroom van Down. Maar door vooral zijn moeder en een doorzettingsvermogen waar je u tegen zegt twee universitaire titels op zak heeft. Hij mag hierdoor aan de slag bij een overheidsinstelling voor sociale voorzieningen in Sevilla. Zijn enigszins losgeslagen collega Laura ziet hem eerst nog aan voor een verdwaalde cliënt. Daniël raakt bevriend met Laura en brengt met haar ook veel van zijn vrije tijd door. Zij is de enige die binnen het bedrijf Daniël als een normaal mens behandelt. Maar langzaam wordt duidelijk in deze film dat de 'normale' mensen eigenlijk de echte dwazen in het verhaal zijn. En dat Daniël eigenlijk de enige normale persoon is die het leven ziet zoals je misschien het wel zou moeten zien. Zou willen zien....Maar wat is normaal? Wie heeft dat bedacht...?
Zo heeft Laura haar eigen problemen, drinkt veel, sleurt de ene man na de andere man haar bed in en heeft een jeugdtrauma (misbruikt door haar vader) nog steeds niet verwerkt. Collega's beschouwen haar als een te makkelijke prooi en de slet van de zaak. Daniël prikt door alles heen, trekt zich niets aan wat de mensen allemaal vinden van Laura en wordt verliefd op deze vrouw. Maar ga je als een 'normale' vrouw een relatie aan met een Down-patiënt. Je ziet de worsteling op het gelaat van Laura, getekend door haar eigen leven, ga je wel of niet in zee met iemand die volgens de maatschappij uit de pas loopt, niet doorsnee is.....Dikke kans als je het wel doet dat iedereen jou nog meer veroordeeld dan dat ze al deden. De worsteling is mooi in beeld gebracht. Steevast houdt de film je een spiegel voor en nog één en nog één en als je even achter je kijkt hangt daar weer een spiegelbeeld.
De moeder van Daniël komt na 34 jaar er achter dat haar zoon toch niet normaal maar wel heel bijzonder is,  door haar verdriet om een zoon die niet was zoals we denken dat baby's moeten zijn heeft ze er alles aan gedaan om dit te verbloemen met als resultaat een zoon die anders normaal is. Dat de zoon zijn moeder een spiegel voorhoudt.....En als twee mensen met het down syndroom een relatie willen beginnen omdat ze gevoelens krijgen, zijn net echte mensen hè, de omgeving er alles weer van schijnt te moeten vinden terwijl het pure ervan afstraalt maar wij dat blijkbaar zijn vergeten......
Een mooie film, de zelfspot van Daniël is heerlijk en relativeert de boel. Lekker down to earth! Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan. Wij zien mensen met een beperking maar vaak zien wij onze eigen beperkingen niet. De maatschappij zegt zus en zo....Maar wat zeggen wij zelf eigenlijk. Mag je wel of niet verliefd worden op iemand met een beperking, dat bepaal je zelf toch. Boeiend wat iedereen daarvan vindt.
Als het maar gezond is, ik heb het mijzelf zo vaak horen zeggen de laatste 9 maanden. Maar als dat niet zo is, wat dan? Is hij of zij dan een minder persoon. Zat vannacht als nieuwe vader in spé daar over te bomen. Sliep wel maar droomde nog niet. Ik hou niet van stempels....Merk het nu aan Moos, daar kunnen ze ook nog geen stempel op leggen. Lekker....Moos laat zich niet beperken door volwassenen. Gaat zijn eigen gang, gaat zijn eigen weg al zijn er vaak werkzaamheden die zorgen voor vertraging. Lekker belangrijk.
Mensen met down schijnen minder chromosomen en zo te hebben, maar is dat wel zo...? Gisteren keken we namelijk nog een programma....Nu eentje terug. De reallife soap van Peter Jan Rens, voormalig meneer Kaktus, een volwassene die rondhuppelde in een blauwe pyjama. 'K weet niet....Nou dat weet ik wel. Maakte ooit furore op de Nederlandse TV, maar zit nu flink in de schulden, veel verkeerde beslissingen heeft genomen, van zomerhuisje naar zomerhuisje verkast om de deurwaarders voor te blijven. Op zijn 66e rondhuppelt met een huppelkutje...van 23 jaar.....zoals van 't Hek het zou zeggen. Door van 't Hek en door de lieve dame van het AD die drie-wekelijks alles wat op de televisie gebeurt van commentaar voorziet was ik nieuwsgierig geworden....Curiosity Killed the Cat....zeg maar. Angela en Youp hadden bij het rechte eind. Down to Earth! Doe eens ff normaal. Dit ging werkelijk nergens over. De schoonvader van Rens is notabene 44 jaar en de Oma telt nog maar 61 winters.....Plaatsvervangende schaamte, wie heeft hier nu wat chromosomen te weinig of misschien wel te veel. Door de venijnige column van Youp, geef 'm trouwens groot gelijk, heeft de Bucklervriend nu ruzie met Wendy die in de bres sprong voor haar man Erland Galjaard. Heerlijk om op zaterdagavond de catfight te volgen tussen deze twee BN'ers en een rits aan twitteraars die er alles van schijnen te moeten vinden.....Down to Earth, doe eens ff normaal met elkaar. Dat dacht ik gisteravond duzz na het zien van de film Yo, también. Keek later naar mijzelf in de spiegel. Ben ik zelf wel helemaal normaal? Doe ik altijd wel normaal......? Hebben wij niet allemaal een beperking, de een wat meer dan een ander, ik heb er soms teveel.....Geef het maar toe Ouwe! Kinderen en zelfbenoemde gehandicapte mensen wijzen ons volwassen en normale mensen soms kinderlijk eenvoudig op onze eigen tekortkomingen.....Als jij dit leest zijn wij misschien wel opnieuw moeder en vader geworden van een gezond kind of hoop je stiekum toch op een kleine afwijking als je begrijpt wat ik bedoel. Normale mensen zijn er namelijk genoeg, gelukkig zien wij die niet terug op de televisie. Want dat scoort niet. Wat mij net als Angela het meeste stoort dat de dochter van Rens en dat huppeltje het kind van de rekening is. Die kan er niks aan doen dat haar ouders niet normaal meer zijn.....Zij is amper twee jaar en heeft nu al een stempel voor het leven. Zij zal altijd worden gezien als de dochter van, want zo zit onze maatschappij nu éénmaal in elkaar. Down to Earth!
Fijne zondag, joah, het mag wel zo.........


  





zondag 1 januari 2017

45!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden,

'All is quiet on New Year's Day. A world in white gets underway. I want to be with you, be with you night and day. Nothing changes on New Year's Day. On New Year's Day. I will be with you again.
I will be with you again.
And so we are told this is the Golden Age.
And gold is the reason for the wars we wage. Though I want to be with you, be with you
night and day. Nothing changes on New Year's Day'

Uut 'New Year's Day' van U2

Moi.
Allereerst de beste wensen voor het nieuwe jaar. Dat al jullie dromen, verwachtingen, doelen en zo mogen uitkomen. Maak het joe zelf niet al te moeilijk. Maar ik hoop vooral dat iedereen gezond blijft en zich mag blijven omringen door zijn of haar dierbaren. Dat gun ik jou ook....en dat je de tijd ervoor krijgt. Zet anders de wijzers een paar uur terug mocht dat je helpen om je plannen te bewerkstelligen.
Net een soort van verjaardagsontbijt achter de rug. 45 is het nieuwe 40, wat ik jullie brom. Vandaag, precies 45 jaar geleden, kwam ik over een uurtje of twee ter wereld aan de Johan Clemmestraat 2 in Mariënberg.
Als het zou staan op een ansichtkaart had je zomaar een kerk, een kar met paard, slagerij Schuurman, een kroeg en mien moe op de fiets die hoogzwanger (3 weken over tied) nog effe naar Bertha van der Weide was gevlogen. Dokter Rab in werkelijk alle staten, wat dacht Martha wel nie...! Dat die Gazelle mij ging halen als de vliezen zouden breken.....
Maar ja, eigenwies wieffie hè. Kuste haar vannacht bijna als eerste alle wijsheid in het nieuwe jaar toe. Kreeg van haar traditiegetrouw veel Heil en Zegen er voor terug. Pakte namelijk eerst San eens stevig vast. Wat kan houden van toch ontzettend mooi zijn. Daar ben je gewoon 24/7 druk mee. Ook in 2017 zal ik mij vaak in de armen blijven knijpen, het besef komt later wel. Alles op zijn tijd. In principe werk ik nog altijd aan een geweldige droom. Vage beelden worden werkelijkheid. Moos die vanmorgen bij ons in de springbox kruipt en mij eraan herinnert dat papa jarig is en dat hij zal helpen om de kaarsjes uit te blazen.Hij is zijn afspraak nog niet vergeten al denkt hij wel dat papa de kaarsjes ook alleen uit kan blazen. Samen een taart gekocht en hij vertelde iedereen die het maar horen wilde bij de Hema dat papa morgen jarig is. Zelfs de mensen die niet wilde luisteren riep hij tot de orde. Wat deed hij het weer fantastisch. Slapen in een vreemd bed waar anders de papa en mama van Lian en Tobi liggen te maffen. Hij doet het maar gewoon en vannacht onderweg van Mariënberg naar Hardenberg zag hij allemaal vuurwerk en hoorde hij de harde knallen. Gewoon zijn schouders ophalend alsof het normaalste zaak van de wereld is. Hij maakt ondertussen nu een slagveld van onze woonkamer. Zet alles op de kop maar vind in de chaos wel makkelijk zo zijn zelf gekozen route. 
Onze laatste oud- en nieuw met zijn drieën. Binnenkort, wie weet al volgende week, komt er een klein Dorgelootje bij. Weer een nieuwe loot aan the Familiy Tree. Die boom groeit en groeit maar....
Soms moeten wij afscheid nemen van één van ons. Eenzaam worden wij niet want we zijn niet alleen. De bladeren vallen en tranen stromen. Maar laat het een troost zijn dat onze (stam)boom door blijft groeien.
Van vader op zoon en van moeder op dochter. De vluchtkoffer staat klaar om gepakt te worden als het nieuwe wonder zich binnenkort aandient. Opnieuw vader mogen worden, een groot voorrecht wat ik graag wil blijven zien met mijn eigen ogen. Laten ze het maar mooi uit gaan dokteren in 2017.
Zo maar ff uiensoep maken. Dat is ook al de 45e keer dat zoiets gebeurt op Nieuwjaarsdag. Net zo'n traditie als dat springen van een schans in Garmisch Partenkirchen en het concert in Wenen.
Wat dat betreft verandert er eigenlijk niets op Nieuwjaarsdag. Alleen het feit dat ik ieder jaar weer dichter bij de eeuwigheid kom. Joah, mag wel zo. 
Fijne zondag, fijn 2017!
A long December and there's reason to believe, maybe this year will be better than the last