zondag 29 augustus 2021

#Moe90JR!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Niks is meer weerd as vandaage, mar je moet 't mar net eben zien.
Niks is meer weerd as vandaage, hoe 't morgen löp weet gien ien.
Och, wat hebben we gisteren lach'n en eergisteren was 't ook feest.
Andere weeke zie ik heur weer mar hier en nou, dat geldt 't meest.
Later as ik groot ben, eerder toen ik klein was.
Kom der morgen achter wat ik gisteren in 'n boek las.
Niks is meer weerd as vandaage, mar je moet 't mar net eben zien.'
Uut 'Niks is meer weerd as vandaage' van Daniël Lohues. 

Moi, ben ik weer. 
Klopt, weekje van de radar geweest. Vorige week zondag liep ik om deze tijd langs het Gooimeer in de buurt van Naarden. Weekendje van Frans, de tante van San.
Vuurtje stoken en zo....
Prachtig mooie dag vandage. Mien Moe viert haar 90e(!) verjaardag.
Kieken of ze nog een beetje lucht heeft om straks negentig kaarsjes uut te blazen.
Als wij het laatste kaarsje aansteken is de eerste vast en zeker alweer opgebrand. Maar onze Moe duzz niet! 
90 jaar! Still going strong, één brok onverzettelijkheid waar je U tegen zegt.
Onverschrokken giet ze maar door. Ok, ze heeft wat problemen met de ogen, beetje staar en zo en soms wat last van de rug. Maar eigenwijs als ze is giet ze niet naar de dokter, die is volgens haar toch altijd met vakantie. Als San even strijkt met haar magische handen dan is het al lang weer goed. Duzz!
Ze mag alles nog eten en drinken, leest dagelijks haar krantje en puzzelt zich een ongeluk en als ze iets niet weet belt ze ons wel. Van 'Google' heeft ze nog nooit van gehoord maar ze vind haar weg wel in het leven. With a little help....Ze komt altied thuus al raakte ze in al die jaren nooit de weg kwiet. 
Dankbaar is het goede woord. Maar wie mag je dankbaar zijn voor het feit dat onze Moe al 90 jaar rondkuiert op deze aardkloot...?
Denk dat mien Moe iemand in de hemel daar dankbaar voor is. Zou best eens kunnen...Je weet het niet!
Weet wel dat mien Moe straks niet hoeft te wachten bij de hemel in de rij om binnen te komen.
Die mag direct door, die mag iedereen voorbij. Die hoeft niks uit te leggen, die hoeft niks te zeggen. 
Neuh, mien Moe hoeft straks niet te wachten bij de hemel in de rij. (Lohues, red.)
Maarre onze Hemelse Vader mag daar nog wel ff een paar jaar mee wachten als ik het voor het zeggen had. Jaartje of twintig voor mijn part, indien mogelijk en anders is het ook prima!
Kan het wieffie niet missen, nog lange niet. Martha van de bokse is uniek in haar soort. 
Zo worden ze tegenwoordig niet meer gemaakt, geen bouwpakket van de IKEA derhalve wat ik oe brom! Al heeft ze ook wel een paar schroefjes los zitten.
Besefte het weer eens afgelopen vrijdagavond dat ik iemand of iets dankbaar mag zijn dat mien Moe er nog altijd is toen ik mijn laatste eerbetoon bracht aan een net zo bijzonder mens. 
De moeder van mien Moat hoeft ook niet te wachten in de rij, ben ik heilig van overtuigd. Die mag ook zo doorlopen naar boven. Hoeft ook niks uut te leggen, niks te zeggen. 
Tuurlijk, 84 is een mooie leeftijd. Bint er genoeg die de tachtig niet eens halen.
Maar toch...
Het blijft wel altijd je moeder, die wil je niet missen, die kun je niet missen ook al heeft ze een mooi leven gehad zonder te veel zorgen als ik mij niet vergis.
'Zusse' draaide volop mee in het leven. 
Mooi mens. Kwam haar de laatste jaren vaak tegen in de stad. Zat ze op het bankje tegenover waar eerder Beijer de bloemen verkocht. Dat lieve kleine wieffie met haar grijze haren. 
Kijk Papa, daar is de moeder van Bert. Altijd in voor een praatje, ze kwam nog een keer bij ons koffie drinken zei ze elke keer als dat corona gedoe maar een beetje achter de rug is...Tja, hoop dat ze goede koffie daar boven hebben.
Ondanks alles een hard gelag. Ze lag er mooi bij alsof ze elk moment wakker kon worden om een schaal met happies te gaan maken. Vergeet nooit meer dat Gerrit, haar man, bij ons aan de deur stond met een schaal vol met lekkers. Het hoe en waarom weet ik al niet eens meer, had vast iets te maken met de voetbal en het feit dat het altijd gezellig met Diny was. In gedachten groette ik haar voor het laatst en dronk even later toch een soort van samen koffie met haar met een plakje worst en blokje kaas.
Kallum an. Doe mien Va de groeten en geef Gerrit maar een dikke knuffel, ook van ons! 
Zal oe missen op het bankje voor Beijer, ach die zijn ook al vertrokken....
Alfredje huilt, Alfredje lacht!
Dat is het leven. Je verliest een traan maar krijgt er altijd, vroeg of laat, een lach voor terug. 
Want gisteren vierden wij reeds het 90-jarige bestaan van ons standbeeld uut de Clemme. 
Café Mans gooide haar deuren open voor mien Moe. De stamkroeg van haar zonen en de jongste heeft er, denk ik, het langst rondgezworven. Moos stond gisteren, toen het feestje nog moest beginnen, op dezelfde plek waar zijn papa eerder altijd zat. Een teken van boven...? 
Hij voelt zich er al thuis, serveerde de gasten enkele biertjes. Hij hielp Lian, misschien wel van de regen in de drup, lekker boeiend. 
Eric had de boel goed voor elkaar. Skuumkoppe aan de tap en een heerlijk warm- en koud buffet. 
Het is goed eten bij Café Mans. Wat wil een mens nog meer?
Binnenmars had uitgepakt. Het smaakte allemaal uit de kunst. Goed en (h)eerlijk eten. 
Maar nog belangrijker, het was machtig gezellig en het allerbelangrijkste: Moe genoot met volle teugen.
Veel vrienden en familie van haar zijn reeds vertrokken naar elders maar zij vind telkens de kracht en moed om gewoon door te gaan. Respect! Nooit klagen.
Bijzonder kwiek voor haar leeftijd. Jemig, 90 jaar....Dat is niet iedereen gegeven. 
Mogen wij bijzonder dankbaar voor zijn en dat zijn wij ook. Mooie anekdotes passeerden gisteren de spreekwoordelijke revue. 
Lachen met Ome Jan, eindelijk weten hoe het nu echt zat die bewuste nieuwjaarsdag in '72. 
De versie van mien Pa klopte toch niet helemaal, strookte lichtelijk met de waarheid. Althans volgens ome Jan....ach zal wel ergens in het midden liggen. Het verhaal van de biefstuk klopte in ieder geval wel. Mooi dat bijna iedereen er was die er kon zijn. 
Dat klotenvirus gooide toch een klein beetje roet in het eten. Komt helemaal goed als op 29 augustus 2022 Moe hoogstwaarschijnlijk de 91 aantikt. Krijgen wij het dan allemaal samen helemaal op de heupen...??
Laten we maar bidden, ook al geloof ik er niet in, echter als het helpt vouw ik graag de handen voor het feit dat mien Moe nog niet hoeft te wachten in de rij voor de hemel. 
Die Petrus hef het toch veels te druk, die zit echt nog niet te wachten op Martha van de bokse...Toch?
Niks is meer waard als vandaag, je weet toch niet hoe het morgen loopt. Prijs de dag niet voor het avond is, iets van die gelijke strekking. 
Onwijs wies met mien Moe. Sta niet graag in de schoenen van anderen, zou eerlijk gezegd niet weten wat ik zonder haar moest.
Dat besef kwam gisteren nog eens keihard binnen toen ik haar vastpakte.
Klein van stuk maar ze baarde wel deze twee meter punt zes komma vier in alle hevigheid deze wereld in. 
Snap nog steeds niet hoe ik daar uit ben gekropen en Moos wil het voorlopig (nog) niet weten hoe ik daar uberhaupt belandde, teveel informatie Papa...haha.
Ik heb geen voorkeuren maar stiekum vind ik mijn moeder toch wel de liefste mama van de hele wereld. Gek hè. Sterk spul dat Fisherman Friends.
Zie haar regelmatig en bellen doen wij bijna dagelijks. Even gras maaien, kopje koffie drinken, soms praten over niets - soms over van alles. Zittend bij haar binnen lijkt de wereld buiten een stuk mooier. 
Bij haar geen gezeur over van alles en nog wat. Bij haar is een ei geen lege dop. 
Zij woont dan ook aan deze kant van de Iessel. Ik kan genieten als Moos of Mouna bij haar op schoot zitten want dan geniet onze Moe volop. 
Ik zou zeggen laat haar maar lekker achteraan in de rij staan. Ze hoeft niemand voorbij en laat haar zeker niet voor kruipen in de rij bij de hemel. Ze moet minimaal 100 worden! Wat ik oe brom!
Moe, van harte gefeliciteerd met je 90e verjaardag. Kom straks nog wel ff een (ge) bakkie doen, dat lekkere hazelnoot gebak van Dorgelo.
Martha Dorgelo-Willems is er iene van Dorgelo (en van de Bokse), dat zie je zo.
Grand Cru! Goede wijn behoeft geen krans en laat haar hier maar lekker rondkuieren.
Heaven can wait!
Foto van een mooie dag...
Euh, ik kijk nog eens goed. Mien Moe heeft vier zonen, toch geen vijf....?? 
Hoe komt de buurman nou op deze foto?
Of heeft mien Moe de koffie kloar...? 
Lekker blieven pruttel'n Moe
Fijne zondag. Joah, mag wel zo...





zondag 15 augustus 2021

#Op Fietse!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Wouldn't it be nice if we were older then we wouldn't have to wait so long?
And wouldn't it be nice to live together in the kind of world where we belong?
You know it's gonna make it that much better
When we can say goodnight and stay together.
Wouldn't it be nice if we could wake up in the morning when the day is new?
And after having spent the day together, hold each other close the whole night through
Uut Wouldn't it be Nice van the Beach Boys.

Moi, ben ik weer.
Ja, ik durf het wel te zeggen. Ik heb die beste gast echt wel gemist. 
Normaal gesproken treedt hij hier elk jaar op, bijna achter ons huus. 
Vaak is hij allennig, stiet hij in zijn eentje op het podium. Soms heeft hij wat muzikale vrienden mee. 
Maar altijd heeft hij wat zinnigs te melden, een soort van verpakte boodschap op een bedje van stro. 
Gaandeweg de jaren heb ik gemerkt dat ik zulke avondjes nodig heb. 
Geeft een bepaalde rust om zijn stem te horen, naar hem te luisteren en zijn liedjes te absorberen als een spons. Water voor mijn tere ziel! 
Daarom was het, is het fijn dat schrijver Gijs Groenteman, zoon van, in gesprek ging met Daniël Lohues op Erica. Gewoon bij hem thuus. Wat praten over muziek, over allerlei zaken. Zoals dat gaat tussen twee mannen. Soms van de hak op de tak, dan zat er sowieso muziek in. Geen moeilijk gedoe vooral.
Gisteren merkte ik weer dat ik graag naar Lohues mag luisteren. Hij heeft iets wat mij raakt. Hij kijkt ook naar dezelfde wereld maar zijn manier van kijken bevalt mij een stuk beter dan zoals de meeste mensen tegen deze aardkloot denken te moeten aan kijken. 
Was stiekem best wel een beetje jaloers op Gijs. Zou ik ook wel willen. Potje bier open trekken of een mooie fles wijn, geest uut de fles en mooi ouwehoeren met deze beste man.
Truffelworstje en een kaasje van Jan op de tafel, samen over de velden kijken of ze nu vol staan met mais of welk gewas dan ook. Misschien wel een soepje met droge worst.
Lohues vond het leven een interessante toestand. Natuurlijk kon hij niet zonder muziek en niet zonder grapjes. Hij was niet de man om de hele dag naar een schilderij te kijken. Hij vond alles verschrikkelijk interessant, ook het feit dat hij met een bijna volslagen onbekende (Gijs, red.) zo mooi aan het lullen was. Hij neemt zichzelf niet serieus maar boeit, praat geen onzin en zet je aan het denken. 
Normaal gesproken sta ik zaterdags anderhalf uur naar 22 acteurs op een veld te kieken, nu luisterde ik 2 x 45 minuten geboeid naar mien muzikale held onder het genot van een paar mooie tripels. Elk nadeel heeft zijn voordeel, ook zo'n man die kon boeien.
Hoe hij op een kruispunt stond, was trouwens nu een rotonde geworden.
Als je gewoon wilt genieten, luister hem en deze podcast terug via Spotify.
Zoeken op 'met Groenteman in de kast'.
Dan snap je ook waarom ik hem zo vaak citeer. Joah, mag wel zo is natuurlijk van hem, de Skik is er echt niet minder om geworden. Lohues hef de banden vaak vol met wind, ik moet ze nog vaak oppompen...
Als je begrijpt wat ik misschien bedoel. Ach, bij hem is soms het voorlicht kapot dan weer de rem stuk. 
Elk huus hef zijn kruus. Ik zie hem zo in Frankrijk een kaarsje aansteken voor Cecilia.
Of hoe hij ooit een keer tegen zijn moat vertelde dat hij dacht dat het meisje hem alleen leuk vond omdat hij Daniël Lohues was....Nou, zei zijn vriend, dat ben je toch ook....Haha, die lach dan. 
Mooi man en dan vertellen dat hij zo graag achter het orgel in de kerk zat.
Fietste ik daarom, op mijn laatste vrije dag, langs het tuinpad van mijn vader met Moos en Mouna.
Toerist in je eigen omgeving zijn. Wonen waar andere mensen zo graag komen recreëren?
Op Fietse. Op oale maar vooral op vertrouwde grond bivakkeren. Op zoek naar iets van vroeger?
Moos en ik trapten niet door 't buulzand heen en Mouna zat lekker op het gemak achterop.
Tevens geen zandpad maar klinkers tussen de Voermanstraat en de Kruserbrink. 
Vechtvoorde - Gedempte Haven - Havenweg en via de Brink naar de Hessenweg. 
Gelukkig is bakker Battjes volgende week weer open. Wij fietsen deur, Moos wilde al even stoppen.
Scholtensdijk - Frits de Zwerverlaan - stukkie Rheezerweg en dan de oude Rheezerweg.
Wij fietsen deur. Laatste mooie dag van het jaar misschien. Het waaide ook niet zo slim. 
Op de Rheezerbrink stopten wij, we hadden de tijd. Op het bankje langs het tuinpad van mien vader namen wij een versnapering en wat drinken. 
Moos vroeg of Oma de tachtigjarige oorlog had meegemaakt. Ok, Oma is al best wel oud, tikt eind deze maand de 90 aan, maar zo oud is ze nou ook weer niet. 
Wel de tweede, toen die begon was Moe negen jaar oud en veertien toen de Duitsers eindelijk weer vertrokken. 
Verder had hij vragen over ene Hitler en het waarom? Tja, het grote waarom...
Astrid was nog niet open en we zagen tevens Tante Dina niet lopen op Hoeve Poljans. Dat was de bijnaam van Opa hè, klopt Moos. Mooi dat deze informatie blijft hangen bij het jochie. 
Dus nog geen koffie op dit vroege uur. Maar we wilden ook weer verder, onderweg naar later, onderweg naar Oma. 
Het rustpunt langs de Marsweg sloegen wij derhalve over en sloegen maar de Eikenknuppeldijk in want achter op het veld daar mag ik graag wezen en stond tevens het pontje te wachten.
Hier gingen wij de Vecht over. Natuurlijk stond het pontje aan de verkeerde kant maar Moos had de knop snel gevonden. Op zonne-energie kwam het bootje gestaag onze kant op. 
Tijd om even om ons heen te kijken en de pracht- en schoonheid van onze omgeving weer te ervaren. 
Mouna had vragen hoe lang ze in de buik bij Mama had gezeten nadat ik verteld had dat ik vroeger hier vaak kwam om thee bij mijn Oma te drinken met haar zelfgemaakte cake. 
Moos wilde vervolgens weten hoe een baby in de buik kwam. Ik vertelde hoe het zaadje geplant werd en hoe één zwemmer de finish wel moest halen om te groeien en iets met een eitje dat bevrucht werd. 
Toch teveel informatie voor het jochie. Laat maar, papa. Teveel info hoor.
Gelukkig voor hem was het pontje gearriveerd. Het waaide nog steeds niet slim, het onderwerp 'kindjes maken' vloog wel weg. Schitterend!
We staken de rivier over, niet met blote voeten en ook de rivier werd niet door Mozes van elkaar gescheiden. Neuh, Moos nam het roer over en zorgde ervoor dat wij zonder natte voeten Brucht/Oud-Banthum bereikte aan de andere kant. De vissers langs de kant vingen even geen vis, teveel rumoer.
We gingen rechtdoor bij de Liesendijk. Mooi stukkie fietspad omringd door maisvelden die als een soort van muren ons overeind hielden, zal het met de winterdag net zo mooi wezen...?
Moos vond een 'lucky stone' en verplaatste die enkele honderden meters verder. Rechtsaf de Hardenbergerweg op richting Oud-Banthum. Eitjes kopen bij Reinders en kijken naar de mooie zonnebloemen. Garst zou zeggen: wat God laat bloeien gaat Johannes niet snoeien.
Rechts het huisje op de heuvel en linksaf de Tweede Elsweg in. Wij hadden nog steeds de banden vol met wind. Een kaart was niet nodig want ik ken 't hier op mien duimpje. 
Terug in Mariënberg. Moos wilde nog even stoppen maar het waaide toch niet slim, het ging haast vanzelf. Al dacht Moos daar anders over. Hij trapte zich een ongeluk, vond hij...
Zijn fiets kon, wat hem betreft, terug wel in de trein. Misschien wel in de 'Daniël Lohues' van Arriva.
Nog maar een klein stukje Moos, via de klinkers van de Stationsweg sloegen wij halverwege sloegen al de Johan Clemmestraat in. Geen bomen meer, alles stroomt - niets blijft. Iets met wortels...
Koffie drinken bij Moe, dat wieffie van bijna 90 jaar. Joah, mag wel zo...
Naderhand kon ik echt op de fiets terug naar huus. De auto halen want bij Moos was de geest echt uut de fles. Laatste week voor toerist in eigen land gespeeld. Een kleine ontdekkingsreis op deze paar vierkante meter. Bas en Nicolette zouden trots op ons zijn geweest. 
Nog even mooie dingen gedaan, alles op 't gemak. Barbecuen met en bij vrienden, mooie bieren gedronken, lekker gegeten bij ondermeer de Witte Hoeve in Nutter, Eetcafé de Gezelligeit in Hellendoorn en jawel - op fietse - naar Jannemans bij de Zwieseborg. Soms even niks doen. Voor jaren weer eens een boek uit gelezen. 
Veel geluisterd naar mensen. Dingen bij elkaar opgeteld. Conclusies getrokken. Op donderdagavond gewoon de stad in, zitten tot 's avonds laat op de Markt met mooi volk om ons heen. Gewoon dom voor oe uitkieken en mooi dom ouwehoeren, praten over van alles en praten over helemaal niks. Heerlijk.
Vervolgens een dag later spontaan naar Coevorden rijden voor bieren van de Gulzige Gans.
Tot de conclusie komen dat je dat al een paar jaar eerder had moeten doen. 
Mmm...wat lekker die Snaterwater, Vreemde Eend, Waggel en Kachel van één van de kleinste brouwerijen in Nederland. We moeten er nog vier ontdekken, de kennismaking met de eerste vier was de rit naar Drenthe dubbel en dwars waard. 
Net zoals die Podcast die werd opgenomen in Drenthe op Erica, omringd door ontelbare gitaren. Een Rudi Bults in het klein en boven had ie er nog meer hangen. Prachtig, schitterend man!
Gitaren worden nooit jaloers, die mag je zo vaak bij de hals en op je schoot nemen als je wilt.
Luister volgend jaar weer met veel plezier naar jou in ons theater de Voorveghter. 
Zoals het hoort. Jij daor in je eentje op het podium. Gitaren en jouw vleugel bij de hand en mooie verhalen vertellen en dito liedjes zingen. 
We hebben ja niks te klagen, de banden vol met wind. Ik moet ze zo af en toe wat oppompen.....
Maar ze zitten weer vol, we kunnen nu best wel een eind gaan fietsen. Laatste mooie dag van het jaar, misschien. Je weet het niet. Wat weet je eigenlijk? 
Maar, het zou mooi zijn als alles weer was zoals eerder!
Wouldn't it be Nice, of niet Brian?
Fijne zondag. Joah, mag wel zo...





zondag 8 augustus 2021

#Dichterbij!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Liever lachen om wat is geweest, dan iets vrezen wat nog komt, misschien.
Liever houden van een grote geest, dan iets haten wat je niet kunt zien.
Ik hoef jou niets uit te leggen, het ligt hier open tussenin.
En ik maak een laatste buiging, voor altijd.
Wie legt me uit hoe alles werkt, hoe groot het gat is tussen nu en nooit.
En hoe het komt dat ik nu merk, jij bent weg maar dichterbij dan ooit.'
Uut 'Dichterbij dan Ooit' van Bløf.

Moi, ben ik weer.
Klopt, een paar weken van de radar geweest. 
Wij hadden ons mooi verstopt tussen de bergen in Oostenrijk.
Wilde dat ik er nog was, ver weg en toch een gevoel van thuis (komen).
Iets met dichterbij dan ooit. Geen moeilijk gedoe.
Oostenrijk ligt ook ten oosten van de Iessel, wat ik oe brom!
Had zo maar een provincië in Nederland kunnen zijn, een broertje van Overijssel of voor mien part Drenthe. Wij voelden ons er thuus, hier kwamen wij weg. Gastvrije mensen die Oostenriekers, waarvan akte!
Hier kom ik weg. Lohues zong het passend terwijl wij kilometers aan het maken waren langs vele indrukwekkende haarspeldbochten. Elke bocht bracht ons dichterbij dan ooit, steeds een treetje hoger.
Karinthië is geen Drenthe of Salland, maar toch. Snapte de woorden van Daniël weer eens drommels goed. Wij, rondtrekkend in een land met vele hunebedden op elkaar gestapeld, of zoiets.
In Oostenrijk is een ei ook geen lege dop. Duitsland en Oostenrijk zijn net als Sibculo en Kloosterhaar.
Liggen tevens naast elkaar maar een wereld van verschil als je het ziet van deze kant!
Als je begrijpt wat ik misschien bedoel. 
Had het elk jaar met de wintersport. Zo'n moment overvalt mij dan altijd wel eens. Dat mien Pa dan soms dichterbij dan ooit is. Net alsof hij hoog en droog op zo'n berg zit. Geduldig wachtend op één van zijn vier zonen. Weet niet eens of Henry, Herman of Gert ook zulke gesprekken hebben of doppen die gewoon meer hun eigen boontjes?
Dat Pa op de één of andere manier mij moeilijker los kan laten...Typisch gevalletje van een nakomertje..? Zeg het maar.
Hoe is met joe dan? Zonder dat ik doorhad kwam hij ook ff buurten tijdens onze vakantie in Bad Kleinkircheim. Ik ging met Moos naar boven, de dames bleven beneden. De Kaiserburgbahn bracht ons met gezwinde spoed upstairs, een soort van moderne stairway to heaven. Ruim boven de 2000 meter.
Iemand klopte mij op de schouder, keek om, natuurlijk was er niemand. Het was zo'n spreekwoordelijke tik maar de deur van de hemel was open, zag ik. 
Hij zat in zijn vaste stoel, de blik op ons gericht. Moos nam een slok van zijn spezie, hij had niet door dat Opa Freek even bij ons was komen zitten. Toch hield hij zich wijselijk stil, ik spitste derhalve de oren.
Hoe is het met joe dan? Gaat alles goed beneden? Vragen naar de bekende weg, hij wist het antwoord al maar liet mij simpel genoeg even nadenken, de vragen waren sowieso elk jaar hetzelfde en dat al ruim vijftien jaar. We waren kort van stof, het is niet echt een gesprek maar meer een gevoel. 
The King had het niet druk maar was ook zo weer vertrokken, trok de deur van de hemel achter zich dicht. Tot een volgende keer. Boven in de bergen was hij weer eens dichterbij dan ooit merkte ik pas toen wij terugliepen naar onze auto en de CD-speler een oudje van Bløf aanslingerde. 
Ik wou dat ik het verzonnen had. Waar zat die verborgen camera? Toeval bestaat niet, ik wist echt niet dat hij vandaag even kwam buurten. Hij trekt niet zijn agenda, vraagt niet of het past in ons schema. 
Hij komt en gaat wanneer hij dat wil, zal daarboven in de hemel wel eerder regel dan uitzondering zijn.
Lekker belangrijk ook, wij hadden het verrekte mooi in Oostenrijk. 
Hemels uitzicht in ons fraaie resort, NockResort Hotel & Spa om precies te zijn.
Warme Oostenrijkse gastvrijheid op een bedje van een stuk onbezorgdheid.
Priceless, al is zo'n eindafrekening altijd even schrikken. Maar geen zonde geld heur, elke euro was welbesteed in het land van voormalige zangert Udo Jürgens. 
Kreeg de Griechischer Wein of Aber bitte mit Sahne er nog niet echt in bij Sanneke. Zij vond het vooral foute Duitse muziek. Heerlijk toch!
Zal wel een gevalletje van leeftijdsverschil zijn of een grote Breur die werkelijk alle teksten van deze Udo, als Bachus iets te lang gast aan tafel is, woordelijk mee kan bléren en zijn jongste brüder er lichtelijk mee besmet heeft en misschien wel daardoor in Duitstalige landen altijd de heimelijke voorliefde voor Deutsche Schlagers een beetje dichterbij komt, dichterbij dan ooit....
Sie treffen sich täglich um viertel nach drei...aaah, oh yeah am Stammtisch im Eck in der Konditorei...
Schwarzwälder Kirsch, Buttercremetorte und Bienenstich, Sacher und Linzer und Marzipan Torte...
Aber immer und bitte mit Sahne......Ken de tekst bijna uit mijn hoofd und warum...?
Neuh, it doesn't ring enig belletje bij San. Er bleef een vlaag van verstandsverbijstering tussen ons zweven. Die mist trok niet op tussen de bergen, schitterend. 
Slingerde nog wat meer van die kneiterds van hits de Oostenrijke bergen in. Voelde mij Anton, niet die uit Tirol maar gewoon die van Bad Kleinkirchheim. 
Sorry, dwaal weer af. Genoten van onze vakantie en niet in de laatste plaats kwam dat door het fantastische NockResort Hotel & Spa in onze tijdelijke uitvalbasis in het betoverende Oostenrijk. 
Hier leek alles zo ver weg en toch ook weer zo dichtbij. 
Met de muziek van thuis maar verteld in een andere wereld. Hier even niet het dagelijkse gezeur over een virus wat ons blijkbaar in de greep houdt. Het leek er wel niet te zijn, misschien wel verscholen achter die imposante bergen. Misschien dat het moeite had om over de berg te komen net zoals onze oude Sharan.
Die gaf op een mooie woensdagmorgen ook de geest. Werkte niet mee op Mittwoch. 
We wilde naar Heidi toe, een soort van sprookjespark maar de reis eindigde in een boze droom. 
Nu stotterde de Volkswagen een keer in plaats van diegene die op het gaspedaal trapte. 
Kon trappen wat ik wilde maar er kwamen steeds meer alarmerende lampjes op het dashboard bij. 
Allerlei doemscenario's lichtten ineens tegelijkertijd op. De Sharan gaf net onder de top van de berg compleet de geest, het dashboard leek wel een slechte discotheek geworden. Alles flikkerde maar er kwam geen muziek meer uit de PKW. Stoppen was het devies, auto aan de kant, voor zover mogelijk want niet te ver naar rechts anders kachelden wij onbedoeld de hoge berg af. Zo dichtbij hoefden wij nou ook weer niet te komen richting de hemel. Onderweg naar later maar dan anders...
Lang verhaal kort. De Oostenrijkse ANWB was snel ter plaatse, vond vier gestrandde reizigers op haar pad. De Karel Freke van Bad Kleinkircheim fixte vakkundig het euvel, we waren een nachtje de auto kwijt maar we konden na deze ervaring gelukkig weer het gas intrappen. Toch tied voor een nieuwe binnenkort, denken wij zo...Dichterbij dan ooit!
Het was genieten op de vierkante meter. De kinderen hebben zich vermaakt. Elke dag zwemmen in ons zwembad met uitzicht op eerder genoemde bergen. 
Heerlijk gegeten, elke dag vier-gangen. Volgens Moos vijf sterren waardig. Ik reken het goed!
Want het was gewoon super lekker. Daar kan menig restaurant nog een puntje aan zuigen...
Een hotel van alle gemakken voorzien. Een fijne kamer waar wij 's nachts heerlijk sliepen, het raam open en alleen de wind die je hoorde waaien langs de bomen. 
Hoe raar kan het lopen. Hier, in Nederland, heb je een fitness-abonnement waar je al bijna drie jaar geen gebruik meer van maakt. Ik sponsorde de lokale sportschool gratis en voor niets. Betaalde elke maand een substantieel bedrag maar ging nooit tot het gaatje. Moe werd ik er dus niet van. 
En notabene op vakantie waren wij, San ook, elke dag te vinden in de fitnessruimte....Had het te maken met het uitzicht of waren wij gewoon bang dat de Oostenrijk Feeders ons teveel zouden vet mesten met al die Kuchen, Torte en overheerlijke heerlijkheden wat wij dagelijks op onze bordjes kregen voorgeschoteld?
Zeg het maar. Ging zelfs weer hardlopen op de loopband. Haalde oude trainingsschema's uit de doos.
Interval. 5 minuten, 2 minuten rust. vier minuten, hogere snelheid en weer twee minuten rust etc. etc....
Und warum? Je weet soms meer dan je denkt...Maar hardlopen tijdens notabene je vakantie....??
Oostenrijk maar vooral Bad Kleinkircheim en NockResort Hotel & Spa waren een bijzonder warm bad. Eindelijk mochten we weer eens en gehinderd zonder bijna enige restricties. Alles mocht, niets hoefde.
Het principe van mien Pa gelogenstraft. Hoog in de bergen was al dat gedoe van tegenwoordig iets van lang geleden...
Vriendelijke mensen daar in Oostenrijk, niemand uitgezonderd. De Koning te rijk...in Oostenrijk!
En nu dat gevoel blijven proberen vast te houden nu we inmiddels weer terug zijn in Nederland. 
Een beetje Udo, een beetje Spezie, Grüner Veltiner en zo af en toe een Dunckel Weizzen. 
Hier in Nederland op zoek naar dezelfde energie als die wij reeds vonden in Oostenrijk. 
Waar ga je dan naar toe? Natuurlijk naar de oude IJsselcentrale net buiten Zwolle. Kijken en voelen of er nog wat energie in deze reeds ontmantelde Energie-centrale zit. 
Bennies uit de Basis, een pop-up-tent is er namelijk gevestigd en stond al wat langer op ons to-do lijstje.
Net even anders, niet raar maar wel bijzonder. Een mooi concept en mooi op de route naar Hattem voor een koffie en een wijntje bij grote breur en schönschwester.
Elk voordeel heeft zo zijn voordeel. Absoluut!
Seb Dokman en Glenn Mosterd zijn de eigenaren en hebben wat leuks neergezet voor amper 3 maanden. Hierna verhuizen ze naar de Luttekestraat in Zwolle waar ze een Hostel annex Restaurant zullen gaan bestieren. Maar om voldoende energie te tanken voor dat grote avontuur bivakkeren ze voorlopig bij de voormalige IJselcentrale, tijdelijk energie opwekken!
De Pitabroodjes, ze maken het brood zelf, zijn een reisje meer dan waard. De industriële omgeving maakt het unieke gegeven gewoon af. Niets alles is verdwenen op het Zwolse Harculo terrein. Er is nog genoeg te zien, hoe bijvoorbeeld vroeger energie werd opgewekt. Rondlopen op een stuk Niemandsland waar je eerder niet welkom was. Teveel spanning en teveel gevaar....Geen schrikdraad als je begrijpt wat ik bedoel. 
Zo deden en doen wij allemaal leuke dingen. Een streep proberen te zetten door het verleden wat ons zoveel energie heeft gekost. We lezen wat minder van het wereldnieuws...
In Oostenrijk waaide het virus niet zo hard en ook thuis lijkt het allemaal wat minder te gaan worden. 
Wees maar niet bang! Heb het leven lief, laat je niet door angst leiden. Als het allemaal zo was bedoeld had vast en zeker iemand zijn bek al open gedaan. Zoiets hou je niet verborgen, Toch?
Even een andere omgeving geeft je volop energie. Het gaf ons nieuwe inzichten, de zon komt op.
Iemand start z'n John Deere, soms stiet de tied even stil....Laat ie nou maar weer gewoon gaan lopen. 
Wij zijn klaar met alle spanning van de afgelopen jaren.
Fijne zondag, gelukkig hebben we de foto's nog. Wij kijken vol energie naar de toekomst!
En anders stichten wij ons eigen Koninkrijk, misschien wel in Oostenrijk.
Servus, dichterbij dan ooit, Gruss Gött!
Joah, mag wel zo....