#Libanon-Moos8Jr!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Shakedown 1979, cool kids never have the time.
On a live wire right up off the street, You and I should meet.
June bug skipping like a stone with the headlights pointed at the dawn
We were sure we'd never see and end to it all.
And i don't even care to shake these zipper blues and we don't know just where our bones will rest.
To dust I guess forgotten and absorbed into the earth below.'
Uut '1979' van The Smashing Pumpkins (tip van the man with de fluit)

Moi, ben ik weer.
Moos is net acht, eind 1979 moest ik nog acht worden. 
In december van dat jaar was ik er wel naar toe onderweg. 
Was ik destijds ook zo'n wereldwijs jochie? Denk het niet, Moos is one of a kind.
Een bijzonder kind en dat is ie, vrij vertaald naar John C. Kievit.
Je weet wel die schrijvert die Dik Trom tot leven bracht in een boek.
Mijn toekomst kwam, als je het sec bekijkt, eind 1979 Nederland binnen gevlogen.
Ik keek gisteren en van de week naar Moos. Kereltje, kereltje alweer acht jaar....
Hij vind het maar niks, acht jaar...Papa, het is zo'n oneindig getal. Huh..?
Wat vond jij er van, Papa, toen je acht werd. Tja, wat vond ik er eigenlijk van....??
Dacht niet zoveel, zeker niet over ouder worden....
Ik was vooral bezig de wereld te ontdekken, althans dat dacht ik...kwam niet veel verder dan Mariënberg en omstreken en soms Drogteropslagen als we uit moesten voetballen met de E'tjes.
Neuh, dat is ook niet waar. Als jochie van bijna acht had ik al vele culturen gezien in mijn nog jonge leven.
Mijn vader, de Opa van...koerste regelmatig naar verre landen in zijn grote OAD-bus.
Ik zag reeds op jonge leeftijd Joegoslavië, Oostenrijk en Italië met eigen ogen.
Steevast voorin de bus, rechts naast papa die geen kaart nodig had. Alles uit zijn hoofd deed of wist waar hij naar toe moest, dat kan ook. Hij had de route al zo vaak uitgestippeld. 
Ik kom niet eens halverwege, weet nu nog niet vaak waar ik over vijf jaar of pak 'm beet 10 jaar sta. 
Weet wel de weg maar de bestemming is nog ongewis, het zal wel goed komen.
Maar dwaal weer af, het was december 1979. Ik wist toen nog niet dat op 1 januari 1980 mijn oudste broer, Henry, vanachter het gordijn op mijn crossfiets vanuit de tuin de kamer in zou springen....
Mijn kado voor mijn 8e verjaardag. Moos kreeg een Space Scooter, ik dus een crossfiets.
We waren er allebei wel machtig wies met....(gelukkig mee)
Maar vlak voor kerst 1979 kwam San in Nederland aan, amper zes maandjes oud. 
Ze was nog een baby, geboren in het verre Beiroet in een toendertijd verscheurd Libanon. 
Het land ging gebukt onder een grimmige burgeroorlog. 
Als jochie van zeven, bijna acht jaar, had ik daar op dat moment geen flauw benul van. 
San ontmoette mijn schoonouders op 14 december van dat jaar, vlak voor kerst zette ze voor het eerst voet aan wal, spreekwoordelijk dan. Ze liep nog niet, ze verliet Schiphol vast in een Maxi-cosi.
Had je die toen al? 
Ik mijn gedachten werd ik van de week teruggeworpen naar eind 1979, niet in een BMW uut 1972 maar door de TV-serie 'Van de Kaart' van Sergio en Axel.
Topchef Sergio Herman en acteur/televisiemaker Axel Daeseleire bewandelden het niet-toeristische pad en reisden naar Libanon, naar het land waar mijn lieve San werd geboren.
Samen waren ze al in ondermeer Mexico, Thailand, India en Noorwegen geweest waar ze zich lieten verrassen door wat de culinaire kaart daar te bieden heeft.
Het gaat over eten, het gaat over de ontluikende vriendschap tussen deze twee heren.
De in het begin wat stugge en nukkige Sergio Herman en de olijke en altijd vrolijke acteur Axel Daeseleire en tussen de bedrijven door stopt Herman van alles in zijn mond. 
Mooie TV, zonder al teveel opsmuk. Puur en recht voor zijn raap. De passie voor het vak proef je in al zijn facetten bij die topkok Sergio Herman. Mooi om te zien. De verbazing en de pretoogjes als hij over een lokale markt loopt. Iets wat wij in het buitenland ook zo graag doen. 
Een nieuwe cultuur (her)ontdekken. 
Ik voelde mij een klein beetje een indringer, zat te kijken naar het land waar San haar wortels had.
Hier moeten wij ooit naar toe, samen met onze kinderen. Net als Sergio en Axel op ontdekkingstocht en struinen door het land waar Mama ter wereld kwam. 
Samen lopen op een markt in Sidon. Taboulé en hoummous eten met een Mezze. 
Want de Libanese keuken wordt beschouwd als de beste en meest verfijnde van de Arabische wereld.
Nogmaals ik kende Libanon niet zo goed, niet toen ik bijna acht was en eerlijk gezegd nu ik bijna Abraham de hand schud nog niet zoveel meer....
Ook Sergio en Axel reisden zonder veel verwachtingen af naar het land wat vooral in ons geheugen bekend staat als het land wat verscheurd is/was door de jarenlange burgeroorlog die er woedde. 
Ik kende Beiroet alleen uit een nummer van Frank Boeijen, 1.000.000 sterren wat stond op zijn album Kontakt die een paar jaar later, in 1984 uitkwam.
'1 miljoen sterren als er 1 valt dan heb je 1 miljoen wensen, als er 1 valt wat zou ik willen wensen voor een kind in Beiroet. Cowboys in Beiroet. Spelen op straat 's avonds laat, schieten met scherp de sterren van de hemel.'
Met een gezonde portie argwaan lieten Sergio en Axel zich leiden door het Midden-Oosterse land. 
Vol vooroordelen maar ze kwamen van een koude kermis thuis. Ze sloegen honderdtachtig graden om door de schoonheid en de warmte van het land. Prachtig.
Ze werden uitgenodigd door een familie thuis en ontdekten de echte Libanese keuken. 
Ze zagen de eeuwenoude tempels in Baalbek waar ze in Griekenland of Rome nog een puntje aan kunnen zuigen. Kwamen langs een veld waar gewoon hennep/marihuana wordt verbouwd. Niet helemaal legaal maar ze reden dan ook even in niemandsland niet wetende wie er de baas is.
Ze trokken diep de bergen in en waar Sergio met niet gespeelde verbazing de lekkerste geitenkaas ooit proeft. Ze weten niet na de reis door prachtig Libanon of het nog steeds een land is vol onderdrukking en gevaar of gewoon een verborgen parel langs de Middellandse zee. 
Ik opteer toch voor het laatste. Libanon heeft mij in ieder geval op deze kant van het gewestelijke halfrond het allermooist gegeven op deze aard, namelijk mijn lieve San. 
Toch raar, we keken samen naar iets wat wij allebei niet echt kennen. San vertrok namelijk na een half jaar uit haar land, wat weet je dan al?
Werd geadopteerd door de lieve Opa en Oma van Mouna en Moos. 
Toen ik bijna acht was kwam mijn vrouw in Nederland aan....Daar dacht ik dus allemaal aan bij het zien van Sergio en Axel in Libanon en door het feit dat mijn eigen parel deze week acht werd. 
Kereltje toch, wie weet meert jouw vriendin of vriendje ook nu wel ergens aan....
Volgens jou zit jouw vriendinnetje nu bij jou in de klas maar toen ik net zo oud als jou was dacht ik dat ook en kreeg ik een kusje van Jolanda in het fietsenhok. Of was dat nou Ina, Ageeth, die andere Jolanda of toch Brenda...?? Sorry, ik heb niet alles meer helder voor de geest. 
Maar op eigen manier was ik van de week 'Van de Kaart', niet door Sergio en Axel maar door mijn eigen Arabiertje, mijn eigen volbloed. door mijn eigen zoon Moos, hij heeft ook gewoon wortels uit het land van zijn Mama net als Mouna. 
Al spreekt San beter Nederlands dan ik ooit zou kunnen. Dat accent raak ik bij mijn leven niet meer kwijt. Wil ik ook niet, ik kom toch uit de boerenkool maar San uit Libanon. 
Wat een mooi land. Het leek wel Toscane in Italië. Zo bijzonder. One Fine Day en als het weer mag en kan gaan wij die kant op. Op zoek naar de wortels, proeven van het rijke land, ruiken aan de oorsprong van wat er deze morgen ook weer vrolijk door onze kamer huppelt en springt. 
Man, man wat gaat de tijd toch razendsnel. Zo werd ie geboren op een maandagavond in een Hardenbergs ziekenhuis om precies 19.47 uur en zo scheurt ie weg op zijn Space Scooter en komen al meiden aan zijn deur. Waar is Moos? Trots....Had ik dat ook of vonden ze de crossfiets niet zo tof?
Zo ontzettend trots op het jochie van acht jaar wat nu al zo veel verder is toen ik de acht aantikte. 
Mooi toch....Ik zie elke dag waar hij vandaan komt, hij heeft nog een lange weg te gaan. 
Hij zal het niet makkelijk krijgen met de rugzak op zijn tengere lichaam maar hij gaat het redden. 
Vast en zeker. 
Hij hoeft gelukkig niet met scherp de sterren van de hemel te schieten. 
Wij leven wel in een stom land, kunnen eigenlijk niet zoveel behalve elkaar de tent uitvechten...
Hadden we maar 1 miljoen sterren want wensen heb ik zat namelijk.
Fijne zondag, we gaan genieten...ondermeer van het witte goud.
Gewoon in het Vechtdal, nu we er toch zijn....proeven we van ons achterland. 
Libanon staat inmiddels op het wensenlijstje, laat maar vallen die sterren...
#genietengodverredomme
Richard. Ik wens jou en jouw lieverds de wijze woorden van de heilige Anthonius toe!
Mooi hoe jullie het zeggen, het was geen strijd maar een avontuur.
Dat verandert de uitkomst inderdaad niet maar de reis er naartoe wel.
Ze heeft inderdaad het leven gewonnen, niet verloren.
Dank voor het feit dat ik een stukje mee mocht reizen/lezen op jullie wereldreis naar de oneindigheid.
Hoop dat het zo mag zijn als wij ooit arriveren op onze eindbestemming.
Joah, mag wel zo. 

In Een BMW uut 1972!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Take it easy, take it easy.
Don't let the sound of your own wheels drive you crazy.
Lighten up while you still can, don't even try to understand.
Just find a place to make your stand and take it easy.
Well, I'm standing on a corner in Winslow, Arizona.
And such a fine sight to see. It's a girl, my Lord, in a flatbed BMW 2500.
Slowin' down to take a look at me. Come on, baby, don't say maybe.
I gotta know if your sweet love is gonna save me.
We may lose, and we may win.
Though we will never be here again.
So open up, I'm climbin' in, So take it easy.'
Uut 'Take it Easy' van The Eagles uit het jaar 1972

Moi, ben ik weer.
Zat vorige week in een BMW 2500 uut 1972.
Dus bijna vijftig jaar op de teller en tig meer kilometers.
Wat ik oe brom!
Geen oude barrel maar een klassieke oldtimer keurig onderhouden door de man die links van mij zat te genieten. Muts op het hoofd, handjes losjes op het stuur, zonnebril en genieten van het brommende geluid van deze BMW van onverwoestbare Duitse kwaliteit. Zo maken ze geen auto's meer...
Ik keek door de grote ramen over de bunders en zat net als Rolf ook te genieten.
Het mooiste zat achterin en voorlopig hoefde ik nergens naar toe, echt niet! Kortom...
De zon kwam op en wij reden er recht op af. Asfalt voor mij alleen, de koning te rijk!
Alles van mij en waar ik ook keek met het gevoel dat zich niet laat verdrijven, ik had eigenlijk langer willen blijven in een BMW uut 1972. Waarvan Akte!
Maar adel verplicht, de zondag duurt in het weekend ook niet langer dan 24 uur en Mouna had de pannenkoeken bijna op bij de hemelpiloot en wilde graag onder de wol. 
Duty Calls!
De BMW 2500 uut 1972 was de eerste 6-cilinder na de oorlog. 2,5 liter en 150 pk.
In 1972 maar ook vandaag de dag hoor is de topsnelheid zo rond de 190 kilometer.
Zijn vader had zo'n auto en ik snapte Rolf volkomen. Met liefde sprak Rolf over zijn pa, dokter van den Hoeven, en over hun BMW's uut 1972.
Mooi bouwjaar. Kan er alles van weten, ik kwam namelijk op de eerste dag van '72 ook ter wereld. 
Zat in een oldtimer die net zo oud als mij is, schept een band kan ik je vertellen. 
Heb niet zoveel met auto's maar wel met deze BMW uut 1972. Mijn gedachten gingen van links naar rechts, van 1972 tot 2021 en weer terug. 49 jaar op de teller inmiddels, redelijk wat kilometers gemaakt maar ik hoef nog niet in de revisie, althans dat denk ik...haha. 
Wie deed ons wat vandaag, we hadden niks te klagen. De banden vol met wind, de tank vol en Rolf trapte het gas nog eens in. Wat een heerlijk geluid, niks van dat moderne van tegenwoordig, gewoon Duitse degelijkheid, de motor die je boven alles uithoorde. Schitterend! Niks geen stekkers en zo...
Zo'n ouderwetse Blaupunkt Radio waar je nog moest zoeken naar de zenders, niks digitaal...
Duitse teksten op het houten dashboard, hier kon ik mijn benen nog kwijt. Niks geen poespas.
De assistente van Rolf zijn vader was nog in zijn BMW uut 1972 getrouwd, ze moest nog ergens de foto's hebben. 
Nostalgie droop er van af, de tankdop verborgen achter het nummerbord. Hoe verzin je het. Ik had uren lopen zoeken als ik had moeten tanken maar wat wij tankten was alleen maar liefde en gezelligheid.
In een BMW uut 1972 reden wij vorige week de Route Culinair du Vechtdal, een culinair avontuur door ons mooie en prachtige Vechtdal. 
Voelde mij weer het kleine jochie die op een zondagmorgen met zijn Pa een eindje mocht toeren. 
Dat was een Mercedes Benz trouwens maar deze BMW gaf hetzelfde gevoel. Take it Easy!
Geen navigatie in deze klassieker uut 1972 maar de man uut 1972 navigeerde Rolf naar de zeven adressen van de route die wij klokslag om half drie bij Brass Boer Thuis in Dalfsen begonnen. 
Bij kwekerij Eef Stel aan de Ankumer Es 11 werd er geroosterde paprika, zacht gegaarde eidooier met een crème cru en amandel geserveerd. 
Hier melden wij ons ook. Ramen werden ouderwets open gedraaid, ik zocht niet eens naar het knopje.
De eerste bewonderingswaardige blikken werden hier al gepleegd. Mooie auto, meneer! 
De BMW uut 1972 glom nog meer in de Dalfser zon. Even verderop parkeerden wij de bolide aan de kant van de weg en namen wij de eerste van de zeven gangen.
Flesje wijn werd uit de tas gevist. Het genieten was begonnen, al begon dat voor mij al toen ik in een BMW uit 1972 stapte. Toen stond ik al aan, als je begrijpt wat ik bedoel.
Op het Koninginneplein in het centrum van Dalfsen aan de rand van de Vecht zit één van ons favo-restaurantjes, de Sukerieje. 
We kwamen in het pittoreske Vechtstadje als een vorst aangereden, nog steeds de koning te rijk.
Het lieve meisje gaf ons een fijne tip, eet het gerechtje lekker op in Mooi Vilsteren. 
Dat was niet tegen dovemansoren gezegd. Met de bakjes vol met lekkers chauffeerde Rolf de BMW uut 1972 richting de oude kerk, midden in Vilsteren. Nu geen carnaval maar zondagse rust en vele mensen die hetzelfde voorbeeld volgden. Iedereen zat, stond of naast de auto te genieten van een voortreffelijke tweede gang. 
Tomaat, hollandse garnalen met Ponzu en Schapenkaas. Alsof een engel uit de naastgelegen Sint Willibrordus kerk was gevlogen om op je spreekwoordelijk tong te plassen....Genieten in het kwadraat. 
Ze stelden ons wederom niet teleur, Chef-kok Martijn Kuik en zijn keukenbrigade. 
Wanneer gooien wij die Horeca weer eens open?
Man, man, man...het water liep ons in de mond zo de Vecht weer in. Hoeveel water moet daar nog doorheen stromen voordat alles weer een beetje normaal wordt?
Ach, daar maakten wij ons vorige week zondag helemaal niet druk om. Neuh, even geen gezeur aan de kop.
Draaide het raampje open. Via mooi Vilsteren tuften wij rustig naar het volgende stadje aan de Vecht. 
In Ommen schijnt altijd de zon, althans wel als wij er zijn. 
Dick zwaait allang niet meer de scepter in de keuken, dat was eens...Maar Hotel & Restaurant de Zon blijft hoe dan ook een begrip. 
Hier stond een heuse Foodtruck, een immens grote vrachtwagen maar in ruste. De tachograaf schijf hoefde vandaag niet uitgelezen te worden. 
'Rij straks maar onder de Vechtbrug door, aan de andere kant heb je alle tijd en ruimte om uw gerechtje op te peuzelen...'. Iedereen was vriendelijk. Alles op het gemak, haastige spoed was hier zelden goed.
Coquille met knolselderij crème, zoetzure prei, hazelnootcrumble en truffel beure blanc. 
We hadden de engel meegenomen uit Vilsteren, Gabriël stond gewoon weer te plassen, notabene op de trekhaak.
Wauw, weer hemels genieten. Uitzicht over de Vecht en ik zag het oude gemeentehuis en de statige kerk van Ommen. Waar mijn ouders waren getrouwd, heel lang geleden. Bracht een saluut aan die ouwe van mij. Hier had hij ook van genoten. Hij had Rolf wel de oren van zijn kop gepraat over die mooie oude BMW uit 1972, zijn jongste zoon heeft helaas niet zoveel verstand van auto's. Die weet amper waar het oliepeil zich bevind...Je kunt niet alles hebben.
We kwamen op vertrouwde grond. Door Beerze en via Mariënberg en Diffelen reden wij langs Hardenberg ondertussen genietend van het uitzicht en van elkaar. 
Gramsbergen doemde op. Waar Anton Pieck zomaar zijn schilderskunsten had kunnen etaleren. 
Over de oude kasseien, waar geen bananenschil te vinden is, reden wij het Meiboomplein op. 
Nog niet zo lang geleden toen het allemaal nog een beetje onschuldig leek hadden wij hier al eens op een zaterdagavond uitstekend gegeten.
Jelle en Corine weten waar Abraham de mosterd haalt. 
We namen een lekker wijntje, een Gewurztraminer uut Spanje, ze maken dit druivennat dus niet alleen over de grens. 
Ik ging natuurlijk voor een Scheerse Tripel, nu wij er toch zijn. 
We stapten uit de BMW uut 1972. Even de benen strekken. De koks met de imposante baarden waren ons gunstig gezind. Ze gaven de lekkernijen aan Corine die ons vervolgens weer vier heerlijke bordjes met het eerste hoofdgerecht voorschotelde. Geluksvogels...
Op 72 graden gegaarde kip, friszure dille en luchtige curry met limoenblad. 
Wauw, wat was deze kip botermals. Wat bijzonder lekker, de Scheerse Tripel paste er perfect bij. 
Dat was geen slag bij Ane maar hervonden geluk op een zondagmiddag op de achterklep van een BMW uut 1972. Hier komen we ook zeker terug, we krijgen het nog druk als het slot eindelijk van de Horeca gaat. 
We reden door, we hadden geen haast maar toch....Zag dat PSV en Feyenoord gelijk stonden qua doelpunten.
Schuinesloot was stop nummer vijf. Ik zwaaide even bij het huis van Fons en Alies, ze hadden vast niet door dat ik in een BMW uut 1972 uitermate vrolijk zat te wezen.
Dat werden wij ook opnieuw bij de Tuinkamer, the Priona Gardens, aan de Rondweg. Ook zo'n adresje die al jaren op ons to-do-lijstje staat. Maar ja, we hebben naast een VW Sharan uut 2016 ook nog twee kinderen die om aandacht vragen. Zelfs midden in de nacht! Leuk hè.
Na een mooie wandeling door de tuinen kwamen we in de kas van de Tuinkamer. Alwin Leemhuis kookt hier met verse ingedriënten uit de tuin. Mmmm....Lust een hond worst?
Nou ja, zoiets dan. 
Hier werden wij getrakteerd op opgerolde Koji-knol, sambal en daslook. 
Wat een bijzondere smaken, hier was over nagedacht. Wat ik oe brom! 
De culinaire route was echt een ontdekkingstocht van allerlei smaken. De navigatie stond goed vermeld op de kaart. 
Bij het afscheid van de vriendelijke meneer bij het tuinpad, niet van mijn vader by the way, kregen wij een flesje met sap van vlierbes, lavas, bergamot-citrus en hibscus mee.
Dat vond zijn weg naar mijn keel als Gods woord in een gelovige ouderling. Lekker hoor....
Laat in de middag of vroeg in de avond koerste de BMW uut 1972 richting Veeningen. 
Onbekend terrein. We kwamen langs dorpjes en plaatsnamen die nog niet in mijn Wikipedia voor kwamen.
Schrapveen, Fort, Schottershuizen....Ik kende het niet maar Restaurant Poortman nu wel en Evelien was er in geen velden of wegen te bekennen. Tot afgelopen zondag was dat de enige Poortman die ik tot gisteren kende. 
We reden een mooi boerenerf op, wat later iets van een houtzagerij bleek te zijn of zoiets...
Er lag in ieder geval genoeg hout. Belde ff met Moe, kan Moos vannacht nog een nachtje bij jou slapen...?
Ja..? Ok, ik kon dus nog een Brugse Zot nemen en de dames (Winie en San) en Rolf gingen voor een glaasje rood. Waar ik in België belandde gingen zij intercontinaal, volgens mij Chili, mocht het van Macron?
Gestoofde varkenswang met seizoensgroenten en Brioche-brood. Mmmmm.
Het smolt in je mond. Ook hier waren ze weer zo vriendelijk. Je werd instant verliefd op de lieve meisjes van de bediening en de stoere koks achter de potten en pannen. 
Van dik hout zaagde men hier in Veeningen gewoon planken, wat ik oe brom!
Tegen de klok van Studio Sport reden wij Staphorst binnen. Een fietser op de fiets keek zijn ogen uit over al dat moois wat bij ons op de achterbank zat. Hij had blijkbaar net de zegen gekregen en wilde misschien nog even voor het zingen de kerk uut. Ok, de ramen van de BMW uut 1972 zijn bijzonder groot te noemen maar hij schaamde zich niet om ons na te turen....euh het werd bijkans gluren.
Tja, de blonde lokken van Winie en het donkere weelderige haar van San zie je natuurlijk niet elke dag...
Weet ik veel. De drank zat langzamerhand in de man cq. vrouwen en dan zie je de dingen wel eens anders.
Maar wat we niet anders zagen was het vakmanschap bij onze zevende en laatste stop. 
Restaurant de Groene Lantaarn aan de gemeenteweg 364 in Staphorst. 
Twee sterrren reeds, als ik mij niet vergis. Wat een leuke en hartelijke ontvangst. Hier gingen wij voor het toetje, het piece de resistance, de grote afsluiter.
Wat een gezelligheid daar bij Cindy Borger, volgens mij stond ze daar bij de molen, en chef-kok Jarno Eggen. Ze hebben de sporen allang verdiend. Geen klap van de wiek gehad.
Muziek uut de jaren zeventig en tachtig knalde zachtjes uit de boxen. Hoorde ik nou The Eagles....
Take it Easy uut 1972. Bestaat toeval? 
We smulden van het dessert: Zachte crème van nootmuskaat en bruine rum, pure chocolade, ananas en gezouten karamel. 
Tien met een griffel. Wauw, wat lekker. We spoelden het weg met Beukenhorst koffie en bij mij hadden ze er nog wat Whisky in verstopt. Tja, Moos sliep toch bij Moe.
Je moet ijzers smeden als ze heet zijn, of niet dan....??
Ik ging nog even terug naar de vriendelijke Cindy. Ik kocht het laatste doosjes bonbons, eigengemaakt, daar gaan we straks met Pasen lekker van smullen. 
Het was ruim vijf uur genieten op flink wat vierkante meters in ons mooie Vechtdal. 
Wat een gezelligheid in een BMW uut 1972 en wat een verwennerij op de zeven bordjes, schaaltjes en schelpjes. 
Gooi in hemelsnaam die Horeca weer open, in Staphorst deden we daarom maar een kort schietgebedje...Misschien helpt het. Krijgen Mark en Hugo een reprimande van boven!
Sommige dorpen staan nu éénmaal in betere verbinding met de hemel dan andere steden als ik de goegemeente mag geloven. 
Het verlangen naar vrolijk zitten op een terras met een mooi getapt biertje of gezellig eten in één van deze zeven wereldrestaurants of die tig andere op deze aardkloot kwam door deze culinaire route in een BMW uut 1972 wel heel erg naar boven. Een stukje paradijs op aarde in het Vechtdal.
Ach, if you can't beat them - join them. De Verrukkelijke Vechtdal autosmaakroute van volgende week is al geboekt. Waarom niet, Free de Horeca....Support Your Locals!
Niet in een BMW uut 1972 maar gewoon in een Volkswagen Sharan uut 2016 kan ook uut 2012 zijn.
Nogmaals, ik heb geen verstand van auto's alleen van dom ouwehoeren....en lekker eten, haha.
Maarre wel met de banden vol met wind. We hebben ja niks te klagen.
Winie, Rolf en San nogmaals bedankt voor deze prachtige en overheerlijke dag. 
De krenten in de pap! Ik heb ervan genoten.
Take it Easy. De lente is begonnen jaah....
Fijne zondag. Joah, mag wel zo..

Casper & Emma!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Iederiene hef wel een dreum, de ien wul 'n villa.
De ander wul der zeuven.
We hebben allemoale een doel veur 't oog
Mar de weg naor geluk löp niet perse omhoog.
Laot mij mar lekker dit doen, dan ben ik bliede man.
Laot mij mar lekker dit doen, omdat ik niet anders kan.
Dit is mien heden, mien toekomst, mien verleden.
Laot mij mar lekker dit doen, word er zowat gelukkig van.
Altied wat te wensen, dat moet ok, dat moet ok ja
Mar ik ken de grenzen en daor zeg ik, ach, ja toe mar....'
Uut 'Laot mij mar lekker dit doen' van Daniël Lohues

Moi, ben ik weer.
Kennen jullie Casper & Emma?
Een Noorse kinderserie/film uit.....Noorwegen duzz.
Als je kinderen hebt, vast wel. Zijn namelijk al ruim twintig jaar een begrip. 
Casper en Emma heten eigenlijk Karsten og Petra en hun knuffels heten in Scandinavië Froken Kanin en Loveungen met zo'n streepje door de euh, o duzz.
In Nederland gewoon mevrouw Konijn en Welpje. 
Gaat er al een lampje branden of praat ik echt Zweeds nu? 
Denk je niet, Waar heeft ie het over....?
Heb ik wel vaker, dat ik praat en de toehoorder er niets van begrijpt, of andersom.
Dat kan ook. Dat je niet op hetzelfde level zit.
Maar, hier staan Casper & Emma regelmatig op, vooral Mouna kan er uren gebiologeerd naar kijken. Naar het pientere meisje Emma met haar blonde haar en het jochie Casper, Karsten duzz, met zijn ietswat rossige en donkere haar. 
Ze beleven allerlei avonturen en natuurlijk komt het altijd goed, op het eind leven ze nog lang en gelukkig en dat nu al zo'n twintig jaar. Ze worden niet ouder, ze blijven de twee schattige kindjes met die mierzoetje verhaaltjes. 
Ze komen uit de boeken, geschreven door Tor Age Bringsvaerd en Anne G. Holt maakte de illustraties, de tekeningen duzz.
Veel later zijn er pas films en ik-weet-niet-hoeveel tv-series van gemaakt.
Ze komen overal, zelfs in Afrika aan toe. 
Lange tijd dacht ik dat ze uit Zweden kwamen maar ze zijn duzz van de buren uut Noorwegen.
Zit wel eens vaker op de verkeerde weg, mis wel eens vaker een afslag.
Hopelijk is mijn navigatie nu weer in orde en kan ik rustig weer gaan toeren, onderweg naar later!
Maarre ik moest aan Casper en Emma denken toen het eerste vriendje van Mouna kwam spelen afgelopen vrijdagmiddag. 
Mouna was woensdag al even wezen spelen bij Luc. Had aardig wat voeten in de aarde. 
Het leven is ook echt niet makkelijk als je nog maar pas vier jaar oud bent. 
Je nog maar net naar de grote school gaat. Je van alles moet terwijl je nog maar zo weinig weet.
Maar na de eerste schooldag, ergens vorige maand, zonder de gebruikelijke wendagen had Mouna het al meteen over Luc.
We dachten eerst nog dat Mouna het had over haar kleine neefje uit Deventer.
Die heet namelijk precies hetzelfde als de Hardenbergse Luc maar néé hoor...Mouna maakte mij/ons al snel duidelijk dat ze had over Luc, haar vriendje Luc van de grote school bij Juf Aronne en Juf Gerlinde.
Ze hadden het er al eens samen over gehad, samen spelen. Waar praten kinderen van vier eigenlijk onderling over, hoe is bij hun de dagelijkse stemming?
Maar toen het puntje bij het paaltje kwam was de eerste date, the first date, toch redelijk ongemakkelijk.
Mouna wilde dat Luc bij haar kwam spelen en Luc had hetzelfde. Geen Sergio om het in goede banen te leiden of even een glaasje ranja bij Victor aan de bar om de eerste zenuwen weg te drinken...
Schitterend. Dan maar koffie drinken met de moeder en zo voorzichtig wennen.
Het wennen op school hadden ze ook al over moeten slaan door al dat Corona-gedoe.
Maar zelfs wennen went en oefening baart kunst. Ik had amper mijn koffie op of ik mocht wel gaan. 
Mouna kwam het heel voorzichtig en het liefdevol zeggen tegen mij, ze fluisterde het bijna, maar de boodschap was glashelder, was meer een dringend advies. 
Eigenlijk een opdracht, ik mocht wel gaan voor 100  minuten....Het wennen was ineens afgelopen.
De tijd om zelfstandig met Luc te spelen was gekomen, Papa kon wel gaan....Tot straks, papa...
Ze worden ook zo snel groot hè...haha. Momentje hoor....Papa was niet langer nodig in dit verhaal.
Vrijdag kwam Casper...euh Luc bij ons. Zo lief, herhaling van zetten. Luc moest ook even wennen maar een bakje koffie was wederom snel gezet. 
Die twee zijn net Casper & Emma, zeg maar de Hardenbergse variant op de Noorse versie.
Luc & Mouna, maar dan net andersom. Mouna met het donkere haar en Luc met de blonde vrolijke krullen. Geweldig en gek dat je van zo'n klein geluk zo gelukkig kunt worden.
Mouna straalde, zelfs toen Luc al een tijdje weer weg was. Heerlijk!
Wat gaan ze nog mooie avonturen beleven, zowel samen als ieders op haar of zijn eigen weggetje...
Ze hebben nog zoveel te ontdekken in deze wereld die ze amper kennen, gelukkig maar.
Van alles nu al weten wordt je straks echt niet beter van....
Laot mij mar lekker dit doen, nu ff genieten van zulke kleine momentjes. Word er gelukkig en bliede tegelijk van. Heb veel te wensen maar vrijdagmiddag wenste ik ineens niet zoveel meer, keek naar een mooie film waarin Luc & Mouna de hoofdrollen speelden.
Niet gespeeld. Deze boodschap was zoveel  mooier.
Ging ik toch nog behoorlijk vrolijk het weekend in, want niet alle boodschappen landen even goed.
Waarvan Akte!
Ach ja, toe maar...
Gelukkig is de Rock-'n-Roll nog springlevend met jonge gasten die gave muziek uit de jaren zestig, zeventig en tachtig weer tot leven wekken, tot volle wasdom brengen. 
Tip van Jan & Henk, ook zo'n mooi duo. Alfred, luister eens naar Greta van Fleet.
Wie is deze mevrouw, heren?? ...misschien één van de vele veroveringen van ene Marco uut Alkmaar, waar de honden ondertussen geen brood meer van lusten. Hij huilde uit bij Linda op de nieuwe bank en de Maan scheen verwachtingsvol door de liegende bomen. Hij hoefde niet meer naar huis vannacht. Hij mocht vertrekken en dat was precies wat wij deden, Ik Vertrek kijken en later lekker Netflixen....
Kwamen we toch nog uit in Zweden met de serie Spingvloed. Een volwassen Casper & Emma maar dan honderdtachtig graden anders.....
Sorry, dwaal weer af. Heb je soms. Neuh, Greta van Fleet is de jongste rock-sensatie uut Amerika.
Ze komen uut de plaats Michigan en ze belichamen in vier tengere jongenslijven de vurige nostalgische blik van tijden die wij misschien allemaal kennen van Led Zeppelin, de grote inspiratiebron van de heren van Greta van Fleet.
Ik zag in een YouTube filmpje dat ze al een groot compliment kregen van Robert Plant, je weet wel de zangert van Led Zeppelin die ondermeer de vocalen bij elkaar schreeuwde van Stairway to Heaven.
De uitgelezen plaat van hemelbestormers met Petrus op één oor. 
Je moet er van houden maar ze maken geweldige muziek. De zanger Josh Kiszko kan net zo heerlijk uithalen als Plant in zijn earlier days en tweeling-broer Jake heeft de gitaarsolo's van grootheid Jimmy Page tot in de details bestudeerd. 
Heerlijke muziek, ik hou van allerlei soorten muziek, van Nederlandstalig tot soms lekker snoeihard.
Ben qua muziekstijl blijven hangen in de late jaren zeventig en de volle jaren tachtig.
Gelukkig is Rock 'n Roll niet dood. Greta van Fleet opent deuren die anderen sloten. 
Geweldig, luister maar eens naar deze muziek en band.
De naam van de band is een kleine variatie op de naam van Gretna van Fleet, een polka muzikante uit Frankenmuth, die toestemming gaf dat de band zich zo noemt. 
Alleen dit feit al, wat ik bijzonder grappig en helemaal niet rock 'n roll vind, is een luistersessie al meer dan waard als je houdt/hield van de gierende gitaarmuziek van Led Zeppelin en aanverwante bands uut die tijd. Muziek die blijft en door zulke jonge helden niet snel zal worden vergeten.
Bij het luisteren moet ik tevens denken aan de heren van Tricklebolt. Net zulke leuke jonge gasten die weer Cuby uut Grolloo als voornaamste inspiratiebron hebben.
Mooi man, groeten uut Grolloo....(ligt in Drenthe hè). Dan heb je mijn aandacht ten volste...
Ik mocht ze al een paar keer interviewen, deze gasten uut Lemele en omstreken, die eigenlijk gewoon veertig jaar eerder hadden geboren moeten worden maar toen was vader Pen zelf nog bijna een zaadje als je begrijpt wat ik bedoel. Of moest de uitbarsting nog komen....
De zanger en gitarist zijn ook broers, geen tweeling maar wel allebei met lang haar. 
Ook van die geweldige muziek, nogmaals - je moet er van houden-, maar ik vind het op zijn tijd hartstikke lekker. Lohues is geweldig maar ook Led Zeppelin, Greta duzz en Tricklebolt.
Dat ze gewoon even van verderop komen speelt natuurlijk ook mee.
Ze hebben datzelfde 70's spirit, geworteld in Oost-Nederland en ze hebben de drang om Rock 'n Roll weer dat beetje gevaar te geven. Ze kraken, ze schuren, ze zweten en hun muziek geeft dat sonisch oergevoel dat je doet denken dat aan de voet van de Lemelerberg de bestuivingen kruis heb moeten  geschoten met een mix tussen Deep Purple, Birth of Joy en Motorhead. 
Rauw gitaargeluid en dat Hammond-orgel hè, dat is mooi hoor....Ze zeggen zelfs looks van de Fatal Flowers en inderdaad Richard Janssen (1 of twee s'sen..??) herken ik inderdaad in Bastian Pen.
Kortom, als je een keer een rustig uurtje over hebt op deze zondag schakel dan eens door naar Tricklebolt of Greta van Fleet. Ben je rock-liefhebber wordt je absoluut niet teleurgesteld.....
Greta van Fleet is gewoon het Amerikaanse antwoord op het Sallandse Tricklebolt.
Wat ik oe brom!
Tricklebolt & van Fleet zou zomaar vrienden voor het leven kunnen worden net als Casper & Emma en misschien wel Luc & Mouna. 
Het bekt en rockt in ieder geval lekker....Het is even wennen maar zelfs dat wennen went, geloof mij maar...
Wij hebben allemaal een doel voor het ogen maar de weg naar geluk loopt soms wat anders....
Fijne zondag. 
Joah, mag wel zo.....

Straffe Hendrik!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'I won't be the last, i won't be the first.
Find a way to where the sky meets the earth.
It's all right and all wrong.
For me it begins at the end of the road.
We come and go.....'
Uut 'The End of the Road' van Eddie Vedder

Moi, ben ik weer.
Eddie loste Jack af. Poels zong over dat je altijd terug mocht komen in de achtertuin.
Vedder had iets met het einde van de weg en over de maatschappij dat ie gek was geworden.
De deur bij de Limburger uut America staat altied open en die van de Pearl Jam zangert eigenlijk ook wel. 
Nou ja, als ik hem vrij vertaalde. Twee zielen, één gedachte en anders rijmde ik het wel aan elkaar.
Touwtjes aan elkaar knopen gaat mij nog goed af.
Wat er ook speelt, ik hoorde vertrouwd geluid in de achtertuin en ik was nog niet eens aan het einde van mijn route, liep gewoon vrolijk verder. 
Ooit stonden ze op Pinkpop maar afgelopen week speelden ze gebroederlijk samen in mijn hoofd.
Weet niet eens meer wie wie afloste...Begon Jack nou eerst te tokkelen op zijn gitaar of toch Eddie...?
Liep in mijn eigen gedachten langs de Vecht. Het pad lag er al, de voetsporen kwamen later pas. 
Had eens de tijd, tijd geef ruimte en die begon van de week letterlijk bij ons in de achtertuin. 
Toeval dat Jack en Eddie begonnen met zingen toen ik langzaam begon te verdwalen in het verleden van mien Pa?
Snapte met terugwerkende kracht waarom Henk Zeevat zo graag loopt in zijn Vechtdal. 
Onze vleesgeworden ambassadeur voor het mooie Vechtdal, zo mag je deze HHC'er toch wel typeren.
Hij heeft het er maar druk mee...hij loopt de deur plat in onze regio maar het levert altijd mooie foto's op. Waarvan Akte!
Voelde mij namelijk een soort van semi-Zeevat terwijl ik liep te genieten langs de uiterwaarden van de Vecht. Zeeën van tijd en er zit nog veel meer in het vat.
Iets van die strekking. Snapte er zelf nog steeds geen snars van maar het besef begint te komen dat het begin van de nieuwe toekomst ergens aan het eind van deze weg ligt. Misschien wel gewoon in de achtertuin of waar de lucht de aarde ontmoet.
Zag ik nou een vechtanjer bloeien en hoorde ik een kwartelkoning fluiten en rook ik nou echt knoflook..??
Als je nergens naar op zoek bent vind je gewoon van alles.
Als ik hier eerder had gelopen, had ik dan ook eerder het geluk gevonden...??
Weet jij het?
Liep op trilveen, schijnbaar een zeldzaam veengrond dat bestaat uit een dunne slappe bodem van zegge- en graswortels. De bodem van de Rheezermaten drijft op water en slappe modder.
Heb ik van horen zeggen hoor, dat snappen jullie toch wel. In mij huist nog steeds geen bioloog.
Zou die ouwe van mij hier ook hebben gelopen in zijn eigen achtertunne?
Wij liepen vanuit onze achtertuin zo het Vechtpark in. Hooglanders graasden rustig aan de Molengoot en keken niet op of om terwijl wij ondertussen op het gemak passeerden.
Via het Vrechiënpad sloegen wij rechtsaf het Vuile Matenpad in.
Ik kende het wel en toch ook weer niet. Het betonnen pad was nieuw, het zou wel ergens naar toe leiden, het spoor liep vast niet dood.
We liepen onder de Twenteweg (N343) en zagen door de bomen het bos aan de Heemser Hooilandenweg. Hoe heette dit stuk van Heemse ook al weer...? Oh ja, het Hazenbos terwijl net een konijn vluchtig zijn hol weer indook langs het Bollenkolkpad.
We zagen oude Vechtarmen verstild de tijd doden, hoe lang lagen ze hier al wortel te schieten...?
Zag mezelf weer fietsen in mijn Mavo-tijd. Even een kopje thee doen met Oma met haar zelfgemaakte cake.
Dat kon de mama van mien papa zo goed. De cake rook je al als je achter de boerencamping en boerengolf van Veurink linksaf de Huijsteeg in ging. Wij liepen trouwens rechtdoor, de Veldbrakenweg op maar in gedachten zag ik Opa al staan bij de varkens. Hendrik Dorgelo. Zag van de week in De Toren dat Dorgelo naar Hardenberg komt. Nou, die zijn er al een tijd hoor.
Dat ze lekker kunnen bakken en koken, dat klopt wel. Zit in de familie, tis van Dorgelo dat proef je zo.
Maar Opa stond altied met zijn stok aan de rand van zijn land. Net of ie wist dat ik langskwam voor een kopje thee, ik had toch niks gezegd?
Met een stuk touw door door de lussen van zijn broek, hij kende geen riem. Pet schuin op zijn hoofd.
Daar stond ie dan op de Rheezerbrink. Levend standbeeld!
Hoi jochie, alles goed? Ja, Opa....Fiets maar verder. (Oma) Fennigje stiet al in de keuken...Ik kom er zo an, wat ie eigenlijk nooit deed bedenk ik mij nu net. Oma nam vaak de honneurs waar, hij hoorde later wel ons relaas.
Mooi, nu ik er aan terugdenk mis ik deze kneuterigheid best wel.
Ome Tinus kwam vaak even uit de schuur en bezigde dezelfde teksten als zijn vader, ook de pa van mijn vader. Veel later hoorde ik pas dat het Zwaantinus was, ach ik deed toch wel de groeten aan mijn moeder en vader, als ie weer terug was met zijn OAD-bus.
Tinus bekte gewoon beter.
De jongens van Poljans, zo werden ze genoemd in de volksmond. Iedereen had een bijnaam in die tijd. Ik was er iene van de Bokse, iene van Martha van de Bokse.
Oma stelde nooit lastige vragen en samen keken wij naar de weilanden, je kon zo mooi naar buiten kijken bij Opa en Oma.
Daar liepen wij dus. In de herinrichting van het gebied de Rheezermaten en de Vecht.
Nooit geweten dat er trilveen was te vinden. Nu zijn ze flink aan het polderen geslagen om de Vecht en het prachtige gebied veilig te houden en het wonen, werken en recreeëren in het Vechtdal aantrekkelijker te maken. Henk zal er blij van worden, anders wij wel.
Ze richten het gebied opnieuw in. Met nieuwe meanders en natuurlijkvriendelijke oevers.
Hierdoor verbeteren de rivierprocessen en ontstaan mogelijkheden voor de ontwikkeling van waardevolle natuur. Beter vasthouden van water, dit ook om de trilvenen in dit gebied te behouden/versterken. Recreatieve voorzieningen worden tevens aangelegd, meer fiets- en voetpaden en uitkijkpunten.
Oma en ik namen nog een plakje cake, daar dachten wij toen allemaal niet aan. We zagen koeien voor het raam lopen, die waren wit en zwart gekleurd. Toen had je nog niet van die moderne rassen, van hoog- of laaglanders hadden we nog nooit gehoord. Misschien Oma wel, maar daar had ze gewoon niet over, kwamen we vanzelf wel achter. Van alles weten wordt een mens vaak niet beter van.
We liepen verder over de Rheezerweg. Weer rook het naar knoflook, stond de wind gewoon gunstig of was de chef-kok van de Rheezerbelten uitgeschoten met het sterk geurende bolgewas in zijn overheerlijke Rheezer stoofpotje?
Neuh, wij hoorden een kikker kwaken in een verlaten vechtarm.
De knoflookpad. Als het diertje zich bedreigd voelt, scheidt hij een sterke geur af.
Hij wist nog niet dat wij geen bedreiging voor hem vormden maar wij roken hem wel.
Het diertje had last van broekhoest...Nu snapte ik ook het Knoflookpad van Knof de pad....
Het kwartje viel. Via de Oude Rheezerweg en Frits de Zwerverlaan laan liepen wij langs het witte kerkje. De Witte of Lambertuskerk aan de Scholtensdijk. Hier liggen ze nu....
Opa Hendrik en Oma Fennigje. Een plakje cake een mooie preek van de dominee was het laatste eerbetoon aan mien Opa en Oma. Waar je toch komt te wandelen als je je gedachten de vrije loop laat...
Het was een straffe wandeling. We liepen zonder een doel vanuit onze achtertuin de bunders over.
Was samen met San en Mouna in de wandelwagen maar Eddie en Jack en zoveel meer liepen mee in een onvervalst mooi stukje Vechtdal.
Toerist in eigen regio, verdwalen zonder dat je weg kwijt raakt want iets in jou weet dat je hier eerder moet zijn geweest.
Binnenkort maar eens koffie drinken, kan bij Astrid zijn waar vroeger de dokter woonde en wij ons altijd thuis en welkom voelen.
Maar misschien heeft tante Dina de koffie ook wel klaar of een kopje thee?
Nemen wij misschien samen wel een plakje cake en kijken wij naar de 'nieuwe' Rheezermaten, weet nu hoe het heet, zien wij misschien nu wel Schotse Hooglanders lopen in plaats van koeien.
Staat in gedachten Opa Hendrik op de uitkiek, schenkt Oma Fennigje nog een kopje thee in en hebben wij het even over gewoon niets omdat er niet altijd iets hoeft te zijn.
Want in de achtertuin is het einde van de weg nog heel ver weg....
Hoe zal het met Eddie Vedder zijn? Lekker belangrijk.
Fijne zondag. Pannenkoekje doen misschien met Rheezer Stoofpotje?
Joah, mag wel zo...