zondag 26 februari 2017

Troubadour

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 


'My friend, my friend. Like soldiers in the trenches. You fight back again. And you pay no mind. To the fact that you're being picked-off. One at a time. My friend, my friend. And if dignity were gold. You'd be the wealthiest of men. And the courage of a lion. You've shown time and time again. With conviction of the saints. You've stood and firmly held your ground. Against the horrors of this plague. And those who'd put you down.My friend, my friend.When will it be that I see you again.My friend, my friend.' 
Uut 'My Friend, My Friend' van The Brandos

Hoe oud zou ik zijn geweest? Vijftien, misschien zestien. Dat ik lag in de stoel bij Rangel, Ger boort zich nog altijd een ongeluk in het groenwitte Banthum. Ik lig er trouwens nog steeds niet graag. Neuh, je maakt mij echt niet blij met een bezoekje aan de tandarts. Normaal gesproken meet ik 2 meter punt zes komma vier maar bij de halfjaarlijkse controle gaat er zeker een volle meter af in die 5 minuten dat ik mij overgeef en de ogen genadeloos sluit.
Zo ook ruim dertig jaar geleden, ik opende ze toch maar even. Mijn nieuwsgierigheid verloor het van mijn common sense want naast Ger was er nog iemand in de ruimte, ik rook namelijk haar bloemige parfum.
Dat kon Ger niet zijn. Ze moet de angst in mijn ogen hebben gezien want haar stralende Prodent-witte glimlach deed mij lichtelijk ontspannen. 'Het komt goed', wist Gretha mij te vertellen terwijl ze nogmaals haar tanden bloot lachte. Rond die leeftijd gierden de hormonen natuurlijk niet alleen door je keel dus ik vermande mij en liet losjes merken dat ik helemaal niet bang was voor Rangel, laat staan voor de tandarts.
Kom maar op met die controle....en ik opende mijn grote scheur.
Het werd meteen lente in haar ogen wat ik je brom, later heeft iemand deze one-liner van mij gepikt en daar nog een vrolijk liedje van gemaakt. Ach, je kunt niet alles hebben. Ik heb ook wel eens wat uitdrukkingen van andere mensen gestolen. Niets is een mens vreemd. 
De eerste ontmoeting met Gretha, nu van achteren Potgieter, ben ik dus nooit vergeten mede omdat zij bij de eerste keer dat ik in haar ogen keek mij al gelijk gerust wist te stellen met de woorden  'Het Komt Goed'!
Nu, dertig jaar verder, moest ik daar meteen weer aan denken nadat ik woensdagmorgen mijn smartphone open sloeg. Het wereldnieuws kwam ongevraagd binnen en vrolijk wordt ik er al jaren niet meer van. Sluit wat dat betreft liever de ogen. Maar nu was het nieuws helemaal Kilo Utrecht Tango en zo verrekte dichtbij. De buren hadden 's nachts het water nog spreekwoordelijk zien branden. De Troubadour stond in de brand maar Deep Purple hield nu wijselijk zijn mond. Als ik de kop bij Moos uit het raam steek kan ik zwaaien naar de Troubadour. De droom van Herman en Gretha ging letterlijk tijdelijk in rook op. 
Meteen wilde ik eigenlijk zeggen, als een soort van dank je wel tegen mijn voormalige tandartsassistente  Gretha....'Het komt Goed'!
Had gek genoeg, de dag ervoor nog geappt met Herman. Hij zat met zoonlief in Ierland en stuurde mij een foto van biertjes die hij aan het opslobberen was in een Dublinse pub. Hij zou over enkele dagen weer contact met mij opnemen over the Brandos. Herman had geregeld dat David Kincaid en zijn consorten de oversteek zou maken. De grote plas over vanuit het land van Ome Donald naar downtown Hardenberg. Daarvoor had ik al enkele gaten in de lucht gesprongen....Eeuwig dankbaar. Natuurlijk wilde ik daar wel een stukkie over schrijven in ondermeer de Stentor. Had groen licht gekregen van de redactie. Het was Potgieter gelukt om The Brandos te programmeren in zijn Troubadour. Genoemd als eerbetoon en petje af naar de orginele Troubadour, de nachtclub gesitueerd aan de Santa Monica Boulevard in West Hollywood (Californië) waar alles muziek uitademt. Waar in 1970 Don Henley en Glenn Frey elkaar hadden ontmoet aan de bar en niet veel later waren The Eagles geboren. Ooit schreven ze een nummer over hun eerste ontmoeting. Net als ik dat had kunnen doen met tandarts-assistente Gretha. Bij the Eagles kreeg het Sad Café als titel en tja....de geschiedenis haalde weer eens het heden in . Want Sad is het echt wel dat ons vroegere muziek- en stapcafé van weleer en tegenwoordig een fantastisch lekker Steak-restaurant in vlammen is opgegaan....
Ze hadden de wind flink in de zeilen. Wij kwamen er in de zomer graag voor een biertje en wijntje en Gretha bracht Moos steevast een bakje met meloen....Moos dacht eerder dat Gretha Meloen heette...van die dingen. Al een paar keer heerlijk gegeten....Mooie grote stukken vlees. Wie van ons heeft er geen herinnering liggen aan het pand aan de Vecht. Waar eerder de Baron was gevestigd en vrienden van mij elkaar vonden voor de eeuwigheid. Toen Potgieter het de Troubadour doopte vonden de buren elkaar links van de bar. Mooi toch! Ze zijn nog steeds gelukkig en verwachten over enkele maanden de tweede telg op 41. Van die dingen duzz....Ik zette er regelmatig een boom op over goede muziek. Potgieter en ook zijn eerdere compagnon Kremer hebben veel voor mij betekend doordat zij kroegen en discotheken als Podium, de Stam en Celebration voor mij openstelden.....Herinneringen zat dus en zo kwam ik er ook vaak vandaan. Met een goed stuk in de kloten. Maar ze maakten wel mijn toekomst. We worden allemaal ouder en onze stapverhalen stoffen wij steeds vaker af naar nieuwerwetse versies waar wij zelf er goed uit geraken.
Zelfs onze burgervader stuurde een tweet de wereld in. Hij weet misschien half niet dat driekwart van Hardenberg en omstreken daar voetstappen heeft staan. Die van mij kan ik er zo uittekenen. Dan is maat 46 wel weer handig.
Janis Joplin vierde in de originele Troubadour daar in Hollywood haar laatste avondmaal want een dag later werd zij dood gevonden in het Landmark Hotel, iets teveel van een bepaald goedje geconsumeerd.
Maar welke grootheden traden niet op in de Troubadour? Neil Young, James Taylor zong daar voor het eerst, Led Zeppelin deed een jam-sessie van meer dan drie uur. Van Morisson, Randy Newman. Bruce Springsteen, Metallica, Leonhard Cohen, The Byrds. 
Net als buum Gertjan vond James Taylor zijn vrouw er. Was het Mandy voor GJ, Carly Simon was het voor James. Van die dingen duzz...
Eddie Vedder en zijn bandleden speelden daar voor het eerst onder de naam Pearl Jam omdat ze hun oude naam Mookie BlayLock niet zo hip vonden. Guns ' Roses, Foo Fighters, The Knack (of nie Bertje). The Troubadour is gewoon één van de concertzalen waar je als zelfrespecterend artiest moet hebben opgetreden als was het alleen maar om het feit dat deze nachtclub die in 1957 het levenslicht zag iconisch en uniek is.
In '79 speelden the Eagles duzz voor het eerst Sad Café in de Troubadour. In Juni'17 zouden The Brandos in de Troubadour onder andere My Friend, My Friend gaan spelen.....When will i see you again. Dat is nu  maar ff afwachten wanneer Herman en Gretha en het personeel ons weer gaan zien. Maar ze komen terug. Dat staat als een paal boven de Vecht!
Wat dat betreft zijn ze net als hun menukaart....er blijft gewoon muziek zitten in de Troubadour- daar durf ik wel een Chef Special op te zetten. Zeg maar als hun grootste steak. The Boss - genaamd naar Bruce Springsteen. Gretha en Herman zijn inderdaad Tougher than the rest!
Ze komen terug. Herman, Gretha, familie, vrienden en personeel ontzettend veel succes met de herstelwerkzaamheden en weder opbouw. You Fight back Again!
Joah, mag wel zo......




zondag 19 februari 2017

Platteland

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Waor de suukerbieten gruien op de zwarte neije grond. Waor de lange rechte wegen tot an de horizon. Mij ja altied weer dat brengen wat ik närgens vinden kan. Op ‘t platteland. Gien mense wet dit plekkie waor dat zo prachtig kan. Allennig hier, Allennig hier op ‘t platteland. Ik gao nooit meer weg hier. ‘k gao hier nooit meer vort. Ik gao nooit meer weg hier. geleuf niet dat dat wordt. Nooit meer weg hier. Waor libelles over ‘t water van de aole wieke scheern. Waor ik zoveul van mezölf en mien komaf kun leern. Waor ik hiel dichtbij de reden van mien leben kommen kan. Dat kan allennig hier, allennig hier op het platteland.'
Uut 'Plattteland' van Daniël Lohues

Waarom rijden wij soms uren in de auto om het verderop te zoeken...?
Elke weg voor ons huis kan ons naar Rome leiden maar wat is er in hemelsnaam mis met Beerze, Den Ham, Marle, Hankate, Hellendoorn, Luttenberg, Raalte, Schoonheeten, Markelo, Holten en bijvoorbeeld Goor.
Dichterbij kunnen wij het toch ook wel verdienen...? En wat is het verrekte mooi zo dicht bij Mariënberg en Hardenberg. Is dat misschien één van de redenen dat ik niet langer dan een uur met onze sleurhut achter de Touran wil toeren? Het bracht ons al naar verduveld mooie plekkies op ondermeer Erica, de Achterhoek en de Rietkraag. Als je het soms wat dichter bij je zelf zoekt raak ie de weg ook niet kwiet! Kan ook zijn dat ik onze caravan een behoorlijke bumperklever vind en dat ik na twee keer een half uur dat opdringerige gedoe zat ben....Dat kan het ook zijn.
Moest er weh veur het werk maar zat te genieten in de auto. Radio 2 and a walk in the park, Memory Lane.
Begon meteen al op de Beerzerhaar. Sommige sloten ken ik behoorlijk goed dacht ik nog....Via de Beerzerhooiweg begon dat terugkieken steeds verder. Kwam langs de Oudelaarsweg. Tja, dat klopt helaas en de achteruitkiekspiegel bevestigde het helder. Er bint er al teveel weg van die eigenzinnige Oudelaars. Zou niet moeten mogen. Goddeloos 'n Ham doemde op, reed langs een huis waar ik een goed gesprek had. Kreeg destijds onderhoud aan mien eigenwijze TomTom. Ben die kerl dankbaar. Zag rechts van mij de Berghoeve Brouwerij liggen....Daar blijven ze maar lekkere biertjes brouwen. Bezocht mooie bedrijven in het Oosten waar ze verderop in het Westen nog puntjes aan kunnen zuigen. Mooi volk, waar je goede gesprekken mee voert. Niet alleen over de handel maar ook over wat joe bezighoudt zo op een dag als afgelopen woensdag. Waar de één net een maand op deze aardkloot wat roundbazuint en luiers volpruttelt is een ander hardvochtig bezig om magere Hein maar buiten te houden. De ene Jan vertelde mooi over de andere Jan...Ik hoop uit de grond van mien hart dat ze allebei over twintig joar die anekdotes over elkaar kunnen blijven verhalen. Dat zou een passend geschenk zijn. Reed verder via Marle waar ooit een pizza Calzone een boek definitief sloot. Achter die tent ging ik nog wel eens onder een bal door maar wonnen wij wel. De Lantaarn, dat licht bleef gek genoeg altijd branden in Hellendoorn. Zag er mooie concerten, de laatste was er eentje van Racoon als ik mij niet vergis. Even verderop kwam hemelvaartsdag gewoon buurten in miene kop. Nu een weiland maar jarenlang voor ons een walhalla. Een dag lang bevond ik mij daar als God in Frankrijk. Niks moest, alles mocht. Pa die een koppel dronken druppies 's avonds weer kwam ophalen en daarna chinezen in Ommen. Een ronde tafelconferentie maar dan met rondslingerde nasi en bami. Het was elk jaar weer een avontuur op zich daar in Hellendoorn. En zo kwam ik langs veel meer van die gehuchtjes, dorpjes en plekkies die ergens in mijn hersenloze brein een feest der herkenning opriepen.
Reed aan de voet van de Holterberg het voormalige OAD-kantoor voorbij waar ene Bennie Keilholz zichzelf altijd te snel af was totdat iemand hem echt de pas afsneed. Nu huist er een bedrijf waarvan ik de naam alweer vergeten ben. Niet belangrijk, er waaide een andere wind, iets met gevoel en zo. Later stonden de bussen, die je overal zag, in Goor. Ook daar tufte ik een uurtje later met gepaste eerbied langs. Nam mijn denkbeeldige pet af. Overijssel, Twenterand, Salland, Vechtdal, de Sallandse Heuvelrug... 
Hoe een dagje klanten bezoeken je uiteindelijk terug laat brengen naar het Platteland, Back Home. Thuiskomen....
Via het mooiste van alles, Mariënberg duzz, arriveerde ik met een kop vol verhalen weer bij het thuisfront.
Waar ik nu al een paar dagen de kop leeg en vrij kan maken......en sommige van die dingen schrijf ik op maar meer dan de helft blijft gewoon tussen deze vier muren. 
Want elke weg komt uiteindelijk uut bij ons huus!
Dat kan allennig maar hier. Joah, mag wel zo......


 

zondag 12 februari 2017

God's Window

Hallo Lieve Vrienden en Vriendinnen,

'Deel dit ogenblik met ons, breek het voorzichtig stuk. Laat achter wat te zwaar is om te sjouwen. Geef het als herinnering door aan de jouwen. Dit licht en luchtig niets van groot geluk. Hier in de zevende hemel. Wat willen we nog meer? In de zevende hemel komt het altijd weer op liefde neer. Het komt als altijd weer op liefde neer.'
Uut 'De Zevende Hemel' van de Dijk!


Door de bomen Stef Bos niet meer zien is wat anders dan door de dikke mist God's Window moeten missen. Zoals Stefke het vrijdagavond verhaalde in de Voorveghter snapte ik zijn grote teleurstelling eerst wel. Het uitzicht moet namelijk adembenemend zijn.....U was er niet bij, de basis van elk geloof.
God's Window, het raam van God, is de parel van Noordoost Zuid-Afrika. Vanaf God's window kijk je uit over het Zuid-Afrikaanse land dat opeens een paar honderd meter zakt. Als je staat op het hoogste puntje van het zogenaamde Highveld, de laatste uitloper van de de Drakensbergen (400 kilometer ten noordoosten van Johannesburg), kun je heel ver weg kijken. Kun je op zonnige dagen zelfs Mozambique zien en de Indische Oceaan die zich verschuilt achter de bloedmooie horizon. De aarde valt er loodrecht voor je naar beneden. Je moet het hebben gezien voor dat je wordt uitgemaakt voor Thomas!
De rauwe verzakking van het land geeft je iets magisch, je loopt letterlijk met je hoofd in de wolken maar dan mis je wel het betoverende uitzicht. Beter is dat de zon hoog aan de hemel staat en dat de hitte verzengend is, dan heb je geluk en waait er bij jou boven nog enige verkoeling rond bij God's Window.
Scheelt wel hoor als het raam iets los staat. Stef had ook geluk, net toen ze wilde vertrekken won de zon het van de mist en brak de hemel letterlijk open. De zevende hemel, ik ken het gevoel maar al te goed wat Stef Bos vrijdagavond probeerde te vertalen naar Hardenbergse maatstaven. Hij is ook maar een jongen uit gereformeerd Veenendaal die zich gewoon thuis voelde bij ons aan de Vecht.
's nachts had ik mijn eigen God's Window. Schoof het denkbeeldige gordijn een beetje opzij, er kwam al een beetje zaterdagmorgenlicht door de ramen. Ik wist dat het een voetbalvrije zaterdag zou worden, mijn lichaam had rust en ik keek naar mijn eigen raam van God. In mijn raamwerk had ik werkelijk een schitterend uitzicht op de drie liefste gezichtjes van deze wereld. Moos, Mouna en San.
Tja, als zowel Stef, Frank en Daniël het zingen dan moet het toch wel waar zijn. Dat de liefde uiteindelijk overwint. Vorige week zag ik Lohues in de Voorveghter, Bos dus vrijdagavond en Boeijen gaf mij vanmorgen nog weer een koekje van eigen deeg. Als de liefde maar overwint! Toevallig zongen de heren van De Dijk er ook over....Dat het altijd weer neer komt op liefde. Zelfs ik ga het leuk vinden dat Feyenoord maar blijft winnen al ben ik notabene voor Ajax. Het is meer een kwestie van gunnen geworden. Net zoals je hart een sprongetje maakt als Sven toch die 10 kilometer van Bergsma wint die het probeerde maar compleet stuk ging in de laastste paar ronden. Soms moet ik lachen van het huilen en niet andersom. Wat is heerlijk om zo af en toe je onder te laten dompelen in de gedachtengangen van een ander. Lohues had weer klare taal voor ons in het theater en Stef deed nog een duit in het zakje wat er toch nog hing aan de Badhuisweg. Stef las voor uit brieven aan zijn moeder, een verlaat eerbetoon als je het mij vraagt aan zijn lieve mama aangezien hij ruim 25 jaar geleden al een ode zong aan zijn Papa. Mooi dat mensen zoals Bos zijn grootste hits niet nodig heeft om de avond tot een succes te maken. Net als Lohues. Tuurlijk zong hij op Fietse, als op Fietse er niet was geweest had hij hier niet gestaan vertelde de Ericaner in alle eerlijkheid. Maar ook hij had niet zijn grootste solosuccessen nodig om te boeien. Daniël maakte een knieval voor Boeijen en tevens Stef had het in een nummer over mien muzikale held. Jammer was dat ik er niet kon zijn met de muze van mijn leven. Die mij snapt zoals ik ben. Lieve San voelt zich deze weken net een kleine melkfabriek. Coberco is er niks bij. Zo'n beetje om het uur worden de melktanks gevuld met romige melk die even later al slurpend wordt opgezogen door Mouna. Melk, de witte motor. Zij slaapt er in ieder geval goed op, zij slaat de melk op in haar mooie kleine lichaampje. De afvalstoffen deponeert zij keurig in haar kleine luiertje. Kijk, zo kan het ook Patries.....Je hoeft je niet te laten paaien, doe je behoefte gewoon op de wc of anders in een grote luier. Je bent al bijna 70....Jouw incontinentie hoeft je niet op te nemen in een verdwaalde video op internet. Je bent toch geen twintig meer....Een Teena Lady is een betere optie dan in je botox gezichtje. Meisje, Meisje....Accepteer gewoon eens dat jouw houdbaarheid allang de uiterste datum is gepasseerd.
Ik keek nog eens uit over God's Window. Het raam hierboven. Schoof het gordijn weer dicht, ging liggen naast mijn grote geluk en ik besefte mij weer eens dat de liefde overwint.
Joah, mag wel zo!



zondag 5 februari 2017

Willedad & Dorgabo

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden,

'In live there's many answers, more than I can see. God, it has no meanings to what in I believe. I don't wanna sing to the mirror. I don't wanna sing to the mirage, oh no. There is a word in German and I think it says it all. Wunderbar, wunderbar, wunderbar, wunderbar, wunderbar, wunderbar, wunderbar, wunderbar, wunderbar'
Uut 'Wunderbar' van de Engelse punkband Ten Pole Tudor

Het is u wellicht ontgaan tijdens de net afgesloten Transfer Window. Een record aan transfers vonden namelijk plaats tussen 1 en 31 januari in de vaderlandse competitie dus het kan zo maar zijn dat deze bijzondere transfer aan uw volle aandacht is ontsnapt.
Want één van de opmerkelijkste transfers deze winter betrof wel de benoeming van de inmiddels 85-jarige Martha Dorgelo als bondscoach van Willedad & Dorgabo, het land van melk en honing.
Meerdere keren sloeg zij het bod van de Nationale voetbalbond af, volgens haar miste het team van W&D nog die ene bijzondere speelster die het team compleet maakte.
Met maar tien spelers begon zij echt niet aan de tijdrovende klus, daar was Martha stellig in.
Bondsvoorzitter Herman Harmio kon praten als brugman maar de krasse knar vertrok geen spier zelfs niet toen Harmio telkens het bod verhoogde en verhoogde. De vele miljoenen interesseerde Martha voor geen strekkende meter. Het gaat haar allang niet meer om de pegels of wat de buitenwacht en de gegoedde burgerij schijnt te moeten denken.Martha wil alleen werken met een elftal als zij er voor de volle honderd procent in gelooft. Een rotsvast vertrouwen.
Toch trof een laatste ultieme poging zo rond 21 januari wel doel. Ineens was Martha om en zette ze haar krabbel onder de overeenkomst. De voetbalwereld was volledig in de war. Weer verbaasde ze vriend en vijand. Waar ineens die ommezwaai....?? Als Martha nee zegt, bedoelt ze toch ook néé....??
Desondanks besloot ze te gaan voor haar aller- allerlaatste klus.
Wat bleek nu. Een charme-offensief van de dochter van Herman, Rosemarie Harmio, had al haar twijfels weggenomen als sneeuw voor de zon. Want zij had er hoogstpersoonlijk voor gezorgd dat speelster Mouna na ruim negen maanden had besloten om toch voor haar land uit te komen. Dat maakte het elftal compleet.
Ze stuurde meteen een winnend elftal het veld in. Natuurlijk op doel Joost, overgekomen van FC Hattemio, die samen met middenvelder Merlijn de as van het team vormt.
In de achterhoede een sterk vrouwenblok die elkaar naar harteloos coachen. Van links naar rechts Yquem, Ann en Andrea, vlak voor de verdediging staat Joelle haar mannetje.
Op de beide flanken maken Guus en Frank de dienst uit. Waterdrager Lyon, die net voor het sluiten van de markt werd weggeplukt bij VV Bremio, volmaakt het trio. Natuurlijk in de spits Moos, kan niet missen en dat doet hij tevens niet vaak oog in oog met de vijandelijke keeper. Zijn naam staat op zijn roodzwarte trainingspak genoteerd, zodat de verdedigers zijn naam kunnen lezen als ze weer eens tevergeefs achter hem aan lopen. Daarom heen zwervend de nieuwste aanwinst Mouna die nu reeds de ontbrekende schakel vormt voor de trotse bondscoach Martha Dorgelo. Binnenkort maar een nieuwe teamfoto maken want op de vorige ontbraken nog twee basisspelers.
In haar 86e levensjaar heeft bondscoach Dorgelo de touwtjes strak in de handen. Ze had er bijna 26 jaar voor nodig om alle poppetjes op de juiste plaats te krijgen. Maar dan heb je ook wat, een elftal vol!
De ene voetbalscout was nu éénmaal wat sneller dan die andere. Ach, het waren net zonen voor haar. Die vrome Henry, die olijke Gert, die knappe Herman en die laatbloeiert Alfred. Maar ze wisten uiteindelijk een elftal bij elkaar te sprokkelen waar ze u tegen zeggen in Willedad & Dorgabo. De verwachting is dat de nieuwe bondscoach nog jaren op haar troon zal regeren. Want als zij ooit afscheid neemt zal het land in diepe rouw zijn, daar ben ik van overtuigd. Martha 'The Boxe' Dorgelo-Willems zorgde voor de mooiste transfer deze winterperiode.
Joah, mag wel zo.....