#Kruupruimte!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Waar kan ik heen, ik kan niet naar Duitsland.
Kan niet naar Duitsland, daar zijn ze zo streng.
Waar kan ik heen, ik kan niet naar Chili.
Kan niet naar Chili, want daar doen ze zo eng...
Is er leven op Pluto? Kun je dansen op de maan.
Is er een plaats tussen de sterren waar ik heen kan gaan.
...Ik heb getwijfeld over België omdat iedereen daar lacht
Ik heb getwijfeld over België want dat taaltje is zo zacht.
Ik stond zelfs in dubio maar ik nam geen enkel risico.
Ik heb getwijfeld over België
België, België, België
Bel - Gi - Ië.......
Uut 'België' van Het Goede Doel

Moi, ben ik weer.
Gisteren, 17 april, zou hij anders 90 jaar geworden zijn. 
Als hij natuurlijk niet al heel lang geleden vertrokken was naar een functie elders, halverwege oktober in het jaar 2005. Hij kreeg een betrekking in het paradijs, voor velen de hemel. Als het beestje maar een naam heeft, of niet dan!
Zo'n trein komt in ieder geval maar één keer in je leven langs, daar moet je wel op springen anders mis je de boot.
Je weet natuurlijk over wie ik het heb. Mien eeuwige kompas in woelige tijden. 
The King, Mien Pa. Eentje die mij ergens in '71 samen maakte in een mooie co-productie met zijn geliefde beeldhouwster, mien Moe. Die konden er wat van hoor, wat ik oe brom!
Mijn vader en moeder wel te verstaan.
Ook achter de Iessel (IJssel) moeten ze mijn woorden natuurlijk wel kunnen begrijpen. Het Nedersaksisch heeft helaas niet iedereen onder de knie, waarvan akte!
Frank Boeijen zei het gisteravond zo mooi in het programma Sterren op het Doek. 
De troubadour uut Nijmegen zei onder andere: "Mijn ouders zijn allang geleden vertrokken", op een vraag van Eus.
Dat klinkt veel beter dan ze zijn allang overleden. Klinkt veel poëtischer. Net alsof ze nog leven of ze zomaar binnen kunnen komen lopen. Moi, hoe is het met joe dan?
Mien Moe leeft gelukkig nog wel...Net als vele anderen. Zo slecht hebben wij het nog niet!
De Belgen kunnen dat ook zo mooi zeggen. Ik zie u graag ipv mooi da'j d'r bint. 
In vertrekken zit nog enigszins de hoop dat mensen misschien straks nog de bocht om komen lopen, terug komen op de plek waar ze ooit vertrokken zijn naar bestemming onbekend. 
Ik vind de dood al zo beladen. Dood ben je pas als ik je ben vergeten. Nou, dat komt in mijn woordenboek gelukkig niet snel voor, vergeten. Althans niet als het om mien Pa en andere mooie mensen gaat. Ik wil anders nog wel eens iets vergeten...duzz!
Overlijden klinkt ook zo definitief, vind je niet? Dan lijkt het wel of het echt 'over' is en dat je moet lijden omdat diegene waar je zo van houdt er niet meer is. 
Althans niet fysiek, in mijn hoofd en mijn troebele brein wandelt mien Pa nog steeds elke dag een stukje met mij mee. 
Hoe zou hij gisteren als 90-jarige naar de wereld hebben gekeken, niet veel anders toen hij nog fris en fruitig op deze aardkloot rondkuierde, denk ik.
Hij had een uitgesproken mening, maakte deze niet altijd kenbaar maar het kwam wel binnen als mien Pa wat vertelde. Hij was als goede wijn, beter met de jaren. 
Daar kom ik nu, met terugwerkende kracht, bijna elke dag een beetje meer achter. Nu ik zelf vader ben en soms doelloos rondloop, niet wetende wat ik nu weer moet vinden van iets terwijl ik niet eens op zoek was naar iets. Als je 'm snapt!
(bijna) Iedereen heeft direct zijn of haar oordeel klaar als je wat zegt of uitkraamt...
Zeg je bijvoorbeeld iets over het AZC wordt je zonder pardon in de rechtse hoek geduwd, vind je iets over het milieu en in sommige ogen te groen wordt je meteen als links bestempeld. 
Maar ik ben niet links of rechts. Ok, ik heb twee linkerhanden maar daar houdt het ook wel mee op. 
Vandaag kan ik zo denken en morgen weer dezelfde afslag compleet missen omdat ik het gisteren toch anders zag, nogmaals, als je begrijpt wat ik bedoel. 
(bijna) Iedereen vind dat je alles moet kunnen zeggen, maar diezelfde mensen die vrijheid van meningsuiting zo hoog in het vaandel hebben staan willen je vervolgens wel hun mening opdringen en dat je dat dan moet vreten als hun dagelijkse kost. Doe je het niet, dan snap je niks van deze wereld en wordt je weer in een bepaalde hoek gedrukt. Dat je het allemaal niet snapt....
Dat je dus zonder je uit te spreken dan alles maar klakkeloos accepteert wat er tegenwoordig door je strot wordt gegoten. Dat is het ook niet! Iederiene hef geliek, of zoiets, zonder dat je de liefde voelt.
Het wordt er allemaal in ieder geval niet gezelliger op, niet achter elke boom staat een nieuwe vijand te wachten. Echt niet! 
Mensen zien teveel beren op de weg als ze al niet achter een boom zijn verstopt. Ze horen veel te vaak de haan drie keer kraaien...
Ik kijk vaak door de ogen van mijn vader en dan denk ik, laat maar....Heeft geen zin, iedereen heeft zijn reden(en). 
Niet iedereen ziet de wereld zoals ik hem zie, ik respecteer 'm andersom ook maar dat wordt meestal niet gepruimd door de goegemeente. Vechten tegen de bierkaai, ik drink het liever op met vrienden, buren en familie die het wel willen snappen en iedereen in zijn of haar waarde laat. 
Geleerd van iemand die vertrok op een verlate vrijdagmiddag en gisteren zijn 90e verjaardag vierde.
Hoop dat je vandaag geen kater hebt.....Hou van jou!
Ik lag van de week onder de grond. Spreekwoordelijk dan. 
Lag in de kruipruimte onder ons huis op zoek naar iets wat ik misschien hoopte te vinden. 
Namelijk de sleuteltjes van de brievenbus, bijna een jaar geleden verloren in de meterkast. 
Ze vielen van het haakje, natuurlijk net langs de plastic buis in de enige opening die niet afgedekt was door zo'n afdekkapje. Dat lukt je echt geen tweede keer hoooor.
Echter met het verlijmen van de vloer was de toegang tot de kruipruimte ook redelijk vastgelijmd. 
Geen beweging in te krijgen, van alles al geprobeerd maar het kruipluik was niet te vermurwen. Muurvast al zat het kruipluik richting de afgrond.
Bleef zitten waar ie zat. Flauw van. Met een vleestang haalden wij maandenlang onze post uit de brievenbus, sommige poststukken bleven gewoon in de bus liggen. Daar konden wij niet bij. 
Als het maar geen brieven waren met belangrijke boodschappen. Iets met toeslagen en zo.
Zal wel niet, de meesten zaken gaan toch digitaal. Maar helemaal lekker zat het mij niet, je zou maar een boodschap missen. Post niet gezien? Euh, nee, niet kunnen vinden. 
De kleine handjes van Moos en Mouna wisten derhalve ook nog vaak briefjes uit de brievenbus te vissen. 
Toch was het niet handig. De koe deze week maar bij de horens gevat en het kruipluik van zijn sokkel gehaald met vereende krachten. Met het wat betere vloek-, duw- en trekwerk kom je een eind de laatste tijd.
Deze held op sokken betrad een voor hem een onbekende wereld. 
Deed de sokken toch maar uit en de broek en mijn trui ook. Alleen in onderbroek en t-shirt ging ik onder de grond. Was geen gezicht maar ik had de deure toch dicht. Ik vertrok naar elders want ik wilde terugkomen. Overlijden kan altijd nog. Het is nog lange niet over...
Ik tijgerde over de, gelukkige, droge grond. Veel piepschuim en stof kwam ik tegen. Zag niet veel, de zaklamp scheen wel een beetje bij maar deed toch nog veel op de tast. 
Moet zo een kist van binnen voelen als je nog niet dood bent? Levend begraven! Vond het niks, ben niet claustrofobisch maar ik miste zo een meter onder de grond wel mien vrijheid. In het land van de wijzen kwam even de zon niet op. Ik had Moos als back-up, hij hield boven het kruipluik de boel in de gaten. 
Maar halverwege ons huis vond ik de sleutels, twee stuks...Ze waren nog niet van elkaar gescheiden. 
Echter ze moesten wel afscheid nemen, ieder ging zijn eigen weg. De één kwam aan onze sleutelbos, de andere op een plek waar hij niet meer ergens in kan vallen. Dat gat gooiden wij dicht, zand erover...
Maar ik snapte, zo liggend in de kruipruimte, en op de weg terug hoe sommigen mensen in deze crisis zitten. 
Denkend nergens heen te kunnen, denkend thuis vast te zitten, het donker inzien en denken dat het niet meer goed komt. Dat alles voor niks is geweest en ze binnenkort moeten vertrekken naar een functie elders...
Maar ik zag gelukkig licht aan het eind van de tunnel, ik kwam weer boven en zag een lachende Moos boven mijn zwarte smoel uit met de zaklamp in mijn dito smoel. Jochie heeft humor...
Hij was alweer vergeten waarom ik onder de grond wilde vertoeven, omdat het moest jongen...
Soms moet je door het donker het licht tegemoet lopen. 
Mien Va zou zeggen, vrij vertaald naar ene Ede Staal uit Groningen, het is nog nooit zo donker geweest of het wordt wel weer licht. Er gaat niet veel boven Groningen...
Maar ik snapte de mensen wel die het glas halfleeg zien in plaats van halfvol. 
Ik heb glas ook liever vol, hoef ik minder naar de koelkast te lopen. Toch altijd het vervelende aspect als je iets denkt te moeten vullen....Duzz, ja denk daar maar eens over na...haha
Ik heb tijd gehad en, onbewust gekregen, om over dingen na te denken. Vrij in mijn hoofd om zaken in een ander licht te zien en misschien wel in het juiste perspectief. Je weet het niet, er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden bovendien. 
Moos kwam van de week weer met zijn Fabeltjeskrant, vond ie terug op Netflix.
Hey Papa, dat zong jij vroeger altijd voor mij.
Klopt, lieve jongen. Ik vond het lachen dat hij er nu mee kwam. Doeltreffend ook!
Nederland is ondertussen een soort van Fabeltjesland geworden, hoe krom het allemaal eigenlijk is.
De fabeltjeskrant schrijft steeds meer onzin omdat het allemaal steeds ongeloofwaardiger wordt. Ik denk met gezond verstand maar soms slaan wij allemaal een beetje door.
Vroeger zongen wij over Fabeltjesland en lazen wij de Fabeltjeskrant maar het verleden haalt het heden helaas weer een keertje in.....Geen enkele krant, links of rechts of dwars door het midden weet steeds minder de dingen recht te lullen die allang krom zijn geschreven.
Zelfs mensen die allang vertrokken zijn communiceren ondertussen beter dan het zooitje in Den Haag en elders...

Hallo. meneer de Uil. Waar breng je ons naar toe? Naar Fabeltjesland?
Eh ja, naar Fabeltjesland!
En lees je ons dan voor uit de Fabeltjeskrant?
Ja, ja, uit de Fabeltjeskrant!
Want daarin staat precies vermeld hoe het met de dieren is gesteld.
Echt waar? Echt waar! Echt waar, meneer de Uil?
Ja, Ja want dieren zijn precies als mensen, met dezelfde mensen-wensen.
En dezelfde mensen-streken, dat staat allemaal in de krant van Fabeltjesland, van Fabeltjesland.
De Faaaaaaaabeltjeskrant!

Duzz, ik zeg niets meer. 
Als notabene K3 gisteravond al zingt over 10.000 luchtkastelen (in plaats van luchtballonnen) bij Even tot Hier weet je meer als genoeg!
Wie gelooft vandaag de dag de overheid nog en wat er een dag later in de krant verschijnt..?
Vertrek binnenkort maar weer eens naar België, Duitsland mag ik voorlopig toch niet in.
Dat taaltje is zo zacht en iedereen die daar lacht. 
Ik ken de weg ja....Het is thuiskomen voor mij. 
Tot binnenkort, er is (weer) licht aan het eind van de tunnel maar zo donker was het hier nooit hoooor.
Als je begrijpt wat ik bedoel. Tis maar van welke kant je het bekijkt.
Gelukkig heb ik een spiegel, die hou ik mij regelmatig voor. Helpt ook nog!
Trek er binnenkort gewoon eentje open, proost dan denkbeeldig met the King op het leven hier.
Want dood ben je pas als ik je vergeten ben, dus leef je nog zekers vijftig jaar.
Sorry Pa, je moet nog ff door want je zoon heeft je gewoon nodig!
Fijne zondag.
Joah, mag wel zo...

#Westerpark, Mariënberg!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Wanneer is het klaar? Je weet wat ik wil. 
En jij wilt het net zo graag, we staan bij elkaar.
En nu is het nog stil maar bij iedereen brandt de vraag:
Kan het ook anders? Ik heb niks om handen vandaag.
Het grootste misverstand is dat niemand nog iets kan, dus graag.
Ik ben op weg naar de horizon en ik weet niet wat erachter ligt.
De grote wereld waar alles kon, die is behoorlijk uit evenwicht.
Ik ben op weg naar de horizon, ik zal wel zien wat erachter ligt.
Dat bijna alles opnieuw begon is ook een kans op een vergezicht!'
Uut 'Horizon' van Blof.

Moi, ben ik weer!
Heb je dat ook wel eens, dat je bijkans een foto wordt 'ingelokt'
Ik had het van de week.
Lag half onderuitgezakt op de bank, we hadden net de kinderen op bed.
San was naast mij nog wat aan het werk, die staat ook bijna nooit uit. 
Vrouw van ijzer hè, bezig voor de mannen van staal. 
Televisie stond aan maar keek echter minder dan met een half oog, was wat aan 't rondkijken op de telefoon.
Nam een slok van mijn thee en at het laatste stukje van het Vechtdal Anjerkoekje van bakkerij Slatman uut Ane, lekker heur. Mooi simpel koekje, echt geen calorie-bom. Verre van dat.
Zeer verantwoord, dat hoef je er gelukkig niet van af te lopen....
Maar op een doodnormale woensdagavond voer hier aan de Vecht nostalgie ons huis binnen.
Mijn geboortedorp kwam gewoon huizen in mijn troebele hersenkamer en besloot de avondklok maar eens volkomen te negeren, gelijk had ie...
Stefan Lok had een foto, zeg maar de skyline van Mariënberg, op zijn Facebook-pagina gezet.
Deze blonde goedlachse hobby-fotograaf trof mij, bij wijze van spreken dan, recht in mijn bloedende roodzwarte hart!
De hele avond en een stuk verderop in de nacht bleef ik maar gefascineerd naar deze foto kijken...
Lok lokte mij uit de spreekwoordelijke tent. 
Stefan had namelijk voor een bijzondere invalshoek gekozen die andere Mainbargers misschien niet zo snel zouden kiezen. Waarvan Akte!
Maar daarom zijn zijn foto's ook zo bijzonder, hij maakt mooie foto's van ons dorp Mariënberg en haar omgeving. Vanaf de Vecht bijvoorbeeld die meandert door het achterland, van het pittoreske Beerze. 
Hij maakt gewone zaken bijzonder....
Stefan dwingt de kijker, misschien onbewust, anders naar dingen te kijken. Of beter gezegd, anders naar je eigen dorp te kijken.
Verwondering, de kunst om het gewone met andere ogen te zien. Ik zag het van de week weer ergens op een kunstwerk staan toen ik langs het tuinpad van mijn vader in Rheeze liep. 
Ja, dat deed die foto van Stefan met mij. Werd er zelfs een beetje emotioneel van. 
Gek hè, sterk spul die koekjes van Slatman of was het gewoon mijn brein wat losse eindjes aan elkaar probeerde te knopen. Zeg het maar....
Vroeger, nou ja eerder, zat ik ook vaak vanaf dezelfde kant als Stefan naar mijn dorp te kijken. 
Als ik liep met onze hond in het Zendingsbosje...Als Mandie zocht naar een stok om mee te slaan zat ik aan de rand van het bos op een zandheuvel naar Mariënberg te kijken. 
Zag de toren van de gereformeerde kerk (vrijgemaakt dan), zag mijn stamkroeg, zag de Coöperatie, zag de andere kerk die zich nog niet vrijgemaakt had. 
En dan maar mijn gedachten de vrije loop laten....soms dacht ik dan stel nou dat, maar voor niets had ik een oplossing, niet dat het mij niet interesseerde maar wat wist ik er toen al van....Nu denk ik wel eens, ik weet nu soms nog minder dan ik toen al wist...
Sommigen noemen Mariënberg een bekrompen dorp, die weten vast niet beter. Ik zie het toch anders.
Je kunt Mariënberg wel achter je hebben gelaten maar Mariënberg verlaat jou nooit....
Was dat het gevoel misschien wat er bij mij opborrelde..? Toch hielden wij het bij een glas water die avond...
De maan scheen boven Mariënberg toen Stefan het beeld vastlegde op zijn camera. 
Hij drukte op het juiste moment af, de maan verlichtte het dorp. Ik had graag Café Mans er nog op willen hebben, maar ik wil soms wel meer. Soms moet je geduld hebben...
Ik weet gewoon dat op de foto iets verderop anders mijn stamkroeg op de gevoelige plaat zou had kunnen komen te staan. Stefan moest lachen en beloofde ook het café eens te vatten in een mooi beeld. Sla het vat maar aan, zou ik zeggen. Free de Horeca.
De kroeg hoort gewoon bij mijn dorp net zoals het station en de winkel van Sietse.
Er kwam ondertussen een mail binnen van de voetbal, potverdikkemei. Bestaat de voetbal nog wel, bestaat onze club nog wel? Het was een mailtje van onze secretaris met wat stichtelijke woorden van onze zeurvitter. Je gaat het pas missen als bijna iets er niet meer is....
Een dag later reed ik, knuppel die ik ben of een soort van ongelovige Thomas, langs het Westerpark...gewoon om even te kijken of alles er nog wel was. Lag het hoofdveld er nog keurig als een biljartlaken bij...? Was ik nog wel welkom, was de poort ondertussen niet op slot....?
Gelukkig niet! Liep even op vertrouwde grond. Liep even op het veld, even het gras ruiken. Even naar binnen kijken in onze kantine. Wordt er dit seizoen nog wel gevoetbald? 
Sowieso niet meer in competitieverband, maar nemen wij voor de zomerstop het nog een keertje op tegen de heren van Banthum of Kloosternarigheid. Ik vraag dit voor een vriend, dat snappen jullie natuurlijk wel. Voor zo'n beetje driehonderd roodzwarte vrienden wel te verstaan. 
Gaat de 3e helft nog een keertje door dit jaar? Dom ouwehoeren aan de bar, Ruudje er achter voordat ie papa wordt. 
De laatste keer dat ik inpandig op het Westerpark was Oktober vorig jaar. 
Moet je nagaan, bijna een half jaar terug. Toen was er ook al geen bal aan, supporters en publiek mochten niet live langs het veld staan. Ik zij de gek, Wolter en Gerrit en wat jongens van de Instagram waren er destijds wel om het thuisfront op de hoogte te houden met beeld, geluid, berichtjes en wat geschrijverij achteraf....
Dat duzz!
En dat allemaal door die foto van Stefan....Mooi hoe hij op zijn manier naar Mariënberg kijkt door zijn lens. Hij maakt de wereld en in ieder geval Mariënberg een stuk mooier, wat ik oe brom.
Zal hij ook op diezelfde heuvel hebben gestaan waar ik regelmatig zat met mijn hond? 
Hij, de hond duzz, meestal op zoek naar een stok en ik op zoek naar iets wat ik blijkbaar niet kon vinden. Of ik zocht wat ik wel vond, dat kan ook...
In tijden van stilte horen misschien wel meer stille woorden. Ik hoorde het mijn muzikale held zingen. 
Maar zo'n foto van Lok sprak ook boekdelen....Stilte voor de storm, dat het dorp weer gaat leven als er weer plezier is en als alle onzin weer voorbij is.
Blij worden van alledaagse dingen. Werd blij om even in de nieuwe, nou ja, verbouwde winkel van Sietse en zijn dames rond te kuieren. Was er al even snel maar toen meer op zoek naar Mouna, die zich achteraf had verstopt in Chez Freek en ook stille woorden op haar manier sprak.
Maar trots overheerste toen ik Mouna had gevonden en wij samen, met zijn tweeën, gezellig boodschappen gingen doen voor Oma en een beetje voor onszelf in de nieuwe winkel. 
Nou, wat vind je er van....Sietse vroeg het, maar ook Gerjanne maar de Stoete(n) was al wel op, dan moest Oma morgen zelf maar ff naar de winkel lopen voor wat broden.
De vis lag er wel. Had ze wat om uit te delen....
Ik mag er graag komen, in mijn oude dorpswinkel. Eerst was het van de Lange, toen zat Zuidema er een half leven op en volgens mij is Telman alweer een kleine dertig jaar de kruidenier anno 2021. 
Respect voor de altijd goed-te-passe Sietse...Dankzij hem houdt Mariënberg een winkel.
Heel belangrijk voor de leefbaarheid van het dorp. Gas wat lager als je iets vergeten bent en even naar de winkel om de hoek. Zo makkelijk en zo verrekte handig.
Al die verhalen zaten dus in de foto van Lok, Stefan Lok, verstopt!
Met toestemming plaatste ik de foto op mijn eigen Facebook. Meteen al oud-Mainbargers die reageerden met allemaal dezelfde verwondering en nostalgie....Heerlijk!
Gedeeld geluk met als gezamenlijk onderwerp, Mariënberg.
Iedereen bewaart goede herinneringen aan het dorpje, ons dorpje. Gelukkig huist er geen Mark Rutte die wat geschiedenis in zijn geheugen moedwillig deze week wiste....Die vertrouw je toch niet meer, die geloof je echt niet meer op zijn blauwe ogen. Jemig, wist nooit dat liegen een soort van kunstvorm is geworden in politiek Den Haag, hahaha...je wist het wel maar werd mooi met de neus op de feiten gedrukt. .
Neuh, iedereen heeft er een fijne jeugd gehad of koesteren nog al die mooie herinneringen aan mijn dorp. Mooi man....
Een foto zegt zoveel meer en ik, ik voelde ook meteen het gemis van ondermeer het Westerpark. 
Mariënberg, hoe klein ook, is wel connected met de wereld. Er staan namelijk indrukwekkende zendmasten op de Coöperatie, wij timmeren zo mooi aan de weg met de moderne draden en golven.
Heb Mariënberg ooit het dorpje genoemd van Asterix en Obelix maar ik zit vandaag de dag niet ver van deze waarheid verwijderd. 
Foto van een mooie dag, foto van een bijzonder mooi dorp. Je moet er wonen of hebben gewoond om het gevoel te duiden, te herkennen anders is het gewoon een foto en swipen maar....
De horizon van Mariënberg, of de skyline voor mijn part. Wij weten wat er achter ligt....
Mooie vergezichten die soms worden vastgelegd door mensen als bijvoorbeeld Stefan die weet hoe je een camera dient te gebruiken....
Wij gaan voorlopig nog hele mooie herinneringen maken en sommigen daarvan worden vastgelegd voor het nageslacht. 
Die van Mariënberg deelde ik van de week al met toestemming. 
Nu eentje van Beerze, ditmaal zonder bulten maar achter de Baron, de statige oprijlaan. 
In mijn gedachten het tuinpad van mijn vader....Maar ja, dat zie ik er in.
Kijk eens op zijn Facebookpagina, Stefan maakt fantastische foto's.
Mijn kleine dorp, mijn dorp, dit is mijn dorp. 
Dat vergeet ik niet zo snel, ook al kraait de haan tenminste drie keer...ik zal het nooit ontkennen!
Fijne zondag. 
Joah, mag wel zo...