#Libanon-Moos8Jr!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Shakedown 1979, cool kids never have the time.
On a live wire right up off the street, You and I should meet.
June bug skipping like a stone with the headlights pointed at the dawn
We were sure we'd never see and end to it all.
And i don't even care to shake these zipper blues and we don't know just where our bones will rest.
To dust I guess forgotten and absorbed into the earth below.'
Uut '1979' van The Smashing Pumpkins (tip van the man with de fluit)

Moi, ben ik weer.
Moos is net acht, eind 1979 moest ik nog acht worden. 
In december van dat jaar was ik er wel naar toe onderweg. 
Was ik destijds ook zo'n wereldwijs jochie? Denk het niet, Moos is one of a kind.
Een bijzonder kind en dat is ie, vrij vertaald naar John C. Kievit.
Je weet wel die schrijvert die Dik Trom tot leven bracht in een boek.
Mijn toekomst kwam, als je het sec bekijkt, eind 1979 Nederland binnen gevlogen.
Ik keek gisteren en van de week naar Moos. Kereltje, kereltje alweer acht jaar....
Hij vind het maar niks, acht jaar...Papa, het is zo'n oneindig getal. Huh..?
Wat vond jij er van, Papa, toen je acht werd. Tja, wat vond ik er eigenlijk van....??
Dacht niet zoveel, zeker niet over ouder worden....
Ik was vooral bezig de wereld te ontdekken, althans dat dacht ik...kwam niet veel verder dan Mariënberg en omstreken en soms Drogteropslagen als we uit moesten voetballen met de E'tjes.
Neuh, dat is ook niet waar. Als jochie van bijna acht had ik al vele culturen gezien in mijn nog jonge leven.
Mijn vader, de Opa van...koerste regelmatig naar verre landen in zijn grote OAD-bus.
Ik zag reeds op jonge leeftijd Joegoslavië, Oostenrijk en Italië met eigen ogen.
Steevast voorin de bus, rechts naast papa die geen kaart nodig had. Alles uit zijn hoofd deed of wist waar hij naar toe moest, dat kan ook. Hij had de route al zo vaak uitgestippeld. 
Ik kom niet eens halverwege, weet nu nog niet vaak waar ik over vijf jaar of pak 'm beet 10 jaar sta. 
Weet wel de weg maar de bestemming is nog ongewis, het zal wel goed komen.
Maar dwaal weer af, het was december 1979. Ik wist toen nog niet dat op 1 januari 1980 mijn oudste broer, Henry, vanachter het gordijn op mijn crossfiets vanuit de tuin de kamer in zou springen....
Mijn kado voor mijn 8e verjaardag. Moos kreeg een Space Scooter, ik dus een crossfiets.
We waren er allebei wel machtig wies met....(gelukkig mee)
Maar vlak voor kerst 1979 kwam San in Nederland aan, amper zes maandjes oud. 
Ze was nog een baby, geboren in het verre Beiroet in een toendertijd verscheurd Libanon. 
Het land ging gebukt onder een grimmige burgeroorlog. 
Als jochie van zeven, bijna acht jaar, had ik daar op dat moment geen flauw benul van. 
San ontmoette mijn schoonouders op 14 december van dat jaar, vlak voor kerst zette ze voor het eerst voet aan wal, spreekwoordelijk dan. Ze liep nog niet, ze verliet Schiphol vast in een Maxi-cosi.
Had je die toen al? 
Ik mijn gedachten werd ik van de week teruggeworpen naar eind 1979, niet in een BMW uut 1972 maar door de TV-serie 'Van de Kaart' van Sergio en Axel.
Topchef Sergio Herman en acteur/televisiemaker Axel Daeseleire bewandelden het niet-toeristische pad en reisden naar Libanon, naar het land waar mijn lieve San werd geboren.
Samen waren ze al in ondermeer Mexico, Thailand, India en Noorwegen geweest waar ze zich lieten verrassen door wat de culinaire kaart daar te bieden heeft.
Het gaat over eten, het gaat over de ontluikende vriendschap tussen deze twee heren.
De in het begin wat stugge en nukkige Sergio Herman en de olijke en altijd vrolijke acteur Axel Daeseleire en tussen de bedrijven door stopt Herman van alles in zijn mond. 
Mooie TV, zonder al teveel opsmuk. Puur en recht voor zijn raap. De passie voor het vak proef je in al zijn facetten bij die topkok Sergio Herman. Mooi om te zien. De verbazing en de pretoogjes als hij over een lokale markt loopt. Iets wat wij in het buitenland ook zo graag doen. 
Een nieuwe cultuur (her)ontdekken. 
Ik voelde mij een klein beetje een indringer, zat te kijken naar het land waar San haar wortels had.
Hier moeten wij ooit naar toe, samen met onze kinderen. Net als Sergio en Axel op ontdekkingstocht en struinen door het land waar Mama ter wereld kwam. 
Samen lopen op een markt in Sidon. Taboulé en hoummous eten met een Mezze. 
Want de Libanese keuken wordt beschouwd als de beste en meest verfijnde van de Arabische wereld.
Nogmaals ik kende Libanon niet zo goed, niet toen ik bijna acht was en eerlijk gezegd nu ik bijna Abraham de hand schud nog niet zoveel meer....
Ook Sergio en Axel reisden zonder veel verwachtingen af naar het land wat vooral in ons geheugen bekend staat als het land wat verscheurd is/was door de jarenlange burgeroorlog die er woedde. 
Ik kende Beiroet alleen uit een nummer van Frank Boeijen, 1.000.000 sterren wat stond op zijn album Kontakt die een paar jaar later, in 1984 uitkwam.
'1 miljoen sterren als er 1 valt dan heb je 1 miljoen wensen, als er 1 valt wat zou ik willen wensen voor een kind in Beiroet. Cowboys in Beiroet. Spelen op straat 's avonds laat, schieten met scherp de sterren van de hemel.'
Met een gezonde portie argwaan lieten Sergio en Axel zich leiden door het Midden-Oosterse land. 
Vol vooroordelen maar ze kwamen van een koude kermis thuis. Ze sloegen honderdtachtig graden om door de schoonheid en de warmte van het land. Prachtig.
Ze werden uitgenodigd door een familie thuis en ontdekten de echte Libanese keuken. 
Ze zagen de eeuwenoude tempels in Baalbek waar ze in Griekenland of Rome nog een puntje aan kunnen zuigen. Kwamen langs een veld waar gewoon hennep/marihuana wordt verbouwd. Niet helemaal legaal maar ze reden dan ook even in niemandsland niet wetende wie er de baas is.
Ze trokken diep de bergen in en waar Sergio met niet gespeelde verbazing de lekkerste geitenkaas ooit proeft. Ze weten niet na de reis door prachtig Libanon of het nog steeds een land is vol onderdrukking en gevaar of gewoon een verborgen parel langs de Middellandse zee. 
Ik opteer toch voor het laatste. Libanon heeft mij in ieder geval op deze kant van het gewestelijke halfrond het allermooist gegeven op deze aard, namelijk mijn lieve San. 
Toch raar, we keken samen naar iets wat wij allebei niet echt kennen. San vertrok namelijk na een half jaar uit haar land, wat weet je dan al?
Werd geadopteerd door de lieve Opa en Oma van Mouna en Moos. 
Toen ik bijna acht was kwam mijn vrouw in Nederland aan....Daar dacht ik dus allemaal aan bij het zien van Sergio en Axel in Libanon en door het feit dat mijn eigen parel deze week acht werd. 
Kereltje toch, wie weet meert jouw vriendin of vriendje ook nu wel ergens aan....
Volgens jou zit jouw vriendinnetje nu bij jou in de klas maar toen ik net zo oud als jou was dacht ik dat ook en kreeg ik een kusje van Jolanda in het fietsenhok. Of was dat nou Ina, Ageeth, die andere Jolanda of toch Brenda...?? Sorry, ik heb niet alles meer helder voor de geest. 
Maar op eigen manier was ik van de week 'Van de Kaart', niet door Sergio en Axel maar door mijn eigen Arabiertje, mijn eigen volbloed. door mijn eigen zoon Moos, hij heeft ook gewoon wortels uit het land van zijn Mama net als Mouna. 
Al spreekt San beter Nederlands dan ik ooit zou kunnen. Dat accent raak ik bij mijn leven niet meer kwijt. Wil ik ook niet, ik kom toch uit de boerenkool maar San uit Libanon. 
Wat een mooi land. Het leek wel Toscane in Italië. Zo bijzonder. One Fine Day en als het weer mag en kan gaan wij die kant op. Op zoek naar de wortels, proeven van het rijke land, ruiken aan de oorsprong van wat er deze morgen ook weer vrolijk door onze kamer huppelt en springt. 
Man, man wat gaat de tijd toch razendsnel. Zo werd ie geboren op een maandagavond in een Hardenbergs ziekenhuis om precies 19.47 uur en zo scheurt ie weg op zijn Space Scooter en komen al meiden aan zijn deur. Waar is Moos? Trots....Had ik dat ook of vonden ze de crossfiets niet zo tof?
Zo ontzettend trots op het jochie van acht jaar wat nu al zo veel verder is toen ik de acht aantikte. 
Mooi toch....Ik zie elke dag waar hij vandaan komt, hij heeft nog een lange weg te gaan. 
Hij zal het niet makkelijk krijgen met de rugzak op zijn tengere lichaam maar hij gaat het redden. 
Vast en zeker. 
Hij hoeft gelukkig niet met scherp de sterren van de hemel te schieten. 
Wij leven wel in een stom land, kunnen eigenlijk niet zoveel behalve elkaar de tent uitvechten...
Hadden we maar 1 miljoen sterren want wensen heb ik zat namelijk.
Fijne zondag, we gaan genieten...ondermeer van het witte goud.
Gewoon in het Vechtdal, nu we er toch zijn....proeven we van ons achterland. 
Libanon staat inmiddels op het wensenlijstje, laat maar vallen die sterren...
#genietengodverredomme
Richard. Ik wens jou en jouw lieverds de wijze woorden van de heilige Anthonius toe!
Mooi hoe jullie het zeggen, het was geen strijd maar een avontuur.
Dat verandert de uitkomst inderdaad niet maar de reis er naartoe wel.
Ze heeft inderdaad het leven gewonnen, niet verloren.
Dank voor het feit dat ik een stukje mee mocht reizen/lezen op jullie wereldreis naar de oneindigheid.
Hoop dat het zo mag zijn als wij ooit arriveren op onze eindbestemming.
Joah, mag wel zo.