maandag 25 december 2017

Bucketlist!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'The smell of hospitals in winter and the feeling that it's all a lot of oysters, but no pearls. All at once you look across a crowded room. To see the way that light attaches to a girl. Drove up to Hillside Manor sometime after two a.m. And talked a little while about the year. I guess the winter makes you laugh a little slower, Makes you talk a little lower about the things you could not show her. 
And it's been a long December and there's reason to believe. Maybe this year will be better than the last. I can't remember all the times I tried to tell my myself. To hold on to these moments as they pass'
Uut 'A Long December' van The Counting Crows

De grote lisdodde is een plant uit de lisdoddefamilie. Het is een tot ruim twee meter hoge plant van voedselrijke oevers met lange grote bladeren en een karakteristieke bruine 'sigaar' aan het uiteinde van zijn stengels. De gedroogde rijpe plant wordt wel eens gebruikt als (stink) sigaar. Dat weet ik nog goed. Een oude buurjongen van mij, Tiemen Pasterkamp, rookte deze als ware het echte gedroogde en gerolde sigaren betrof uit Oud-Kampen. Stond erbij en keek er naar. Had het nog nooit eerder gezien. Vond het machtig interessant. Hij had toch veel meer met de natuur......Wekenlang droogde hij die sigaren in de schuur van zijn ouders waarop zijn vader die grote karakteristieke rode tomaat op de deur had geschilderd. 
Mooie mensen van Urk!
Nou, zo'n Lisdodde had ik een week lang in mijn onderbroek huizen. Bijna een week lang plaste ik door een groot plastic rietje die okselfris in mijn kleine jongen was geplant. Aan de knie had ik zo'n opvangzak hangen die ik om de paar uur boven het toilet kon legen. Geweldig.....Maar niet echt!
Kan weer van mijn bucketlist af, echter deze stond er echt niet op. Wat ik je brom! Neuh, keer een reis maken in de voetsporen van mijn vader door voormalig Joegoslavië wel. Of een keer eten met San bij Jonnie Boer. 
Moos zien schitteren in HHC 1 of Mouna naar het altaar begeleiden en haar overhandigen aan de man van haar dromen. Van die dingen. Of kerst met de hele familie maar die strepen wij elk jaar van onze bucketlist af. Ooit vader worden van twee geweldige kinderen is mij inmiddels ook gelukt, net zoals het feit de vrouw van mijn dromen te vinden. Het werd zelfs meer dan dat.....Soms heb ik het geluk gewoon aan mijn kont hangen....
Neuh zo'n Katheter, wat een week bungelde aan mijn lichaam, hoeft voor mij voorlopig niet meer. 
Geef mijn portie maar aan Fikkie.
Plaste al twee weken wat minder. Regelmatig bij de huisarts geweest. Wat tabletjes gekregen, had verder geen klachten. Nog voor een echo langsgeweest in het ziekenhuis. Blaas was leeg maar afgelopen zondag, die welbekende 17e december, kan wederom in de boeken als eentje die ik niet snel zal vergeten.
's middags bij het feestje van Lian ging langzaam de sluisdeur van mijn plasbuis dicht. Langzaam plassen werd druppelen, de druk was al helemaal verdwenen. Na het tweede bockbiertje in huize Bouwhuis ging de afvoer helemaal op slot. Thuis in Hardenberg ging ik wel tig keer naar de wc. Kon persen wat ik wilde maar zelfs één druppeltje was nog een brug te ver. Na enkele plasloze uren besloot ik toch maar even te bellen met de huisartsenpost. Notabene onder Studio Sport, dan weten jullie dat de nood bijzonder hoog was.
Ach, vriendelijke man hoor die huisarts daarover hoor je me niet maar hij lulde zoveel terwijl ik inmiddels op knappen stond. De stoom kwam bijkans uit mijn oren....maar iets van vocht ho maar......
Ja druppels van (angst)zweet die van mijn voorhoofd vielen. Had liever dat ze rond of uit mijn voorhuid kwamen....Dat kunnen jullie wel begrijpen!
De vriendelijke huisarts met veel praatstof bereikte mijn blaas niet met zo'n fijngevoelige slang die hij met alle man en macht in mijn kleine jongen probeerde te porren....Na drie mislukte pogingen werd ik getransporteerd naar de eerste hulp waar ik in de lieve handen belandde van Heidi. Mijn kleine jongen bleef ondanks alle vrouwelijke aandacht, er liepen meer zusters in het smetteloze wit rond, in zijn schulp kruipen.
Handige Harrie....Heidi was een vrouw van de gestampte pot. Lief, teder maar wel met de nodige kennis ging zij respectvol voor poging nummer vier en vijf....Ik had vertrouwen in Heidi want de Uroloog bevond zich op minimaal 85 kilometer van het knusse ziekenhuisje in Hardenberg. Een snel rekensommetje leerde mij dat het minimaal een uur zou duren...Dat trok ik echt nie....Heidi mocht alles met mijn kleine jongen doen, echt wel....als ik maar ging wateren. Wat een geweldige avond had ik op deze besneeuwde zondagavond in Hardenberg. Geen Studio Sport maar met de broek half op de enkels op een harde massagebank waar mijn kleine jonge ongewild het onderwerp van gesprek was. Pas toen Mariska N. nu Bouwhuis de bewuste Katheter via het gordijn aan Heidi reikte kwam er schot in de za(a)k....Uiteindelijk boekte Heidi succes en wat een opluchting....Ik wilde haar wel kussen maar de situatie vroeg om een ander antwoord. Mijn gezichtsuitdrukking sprak boekdelen. Bij een flinke aandrang na een goede avond doorhalen heeft de gemiddelde man 500 cc aan urine in zijn overvolle blaas zitten. Nou, ik had die avond de hoogste score met een inhoud van bijna 1100 cc. Twee keer zo veel. Ik mocht een kadootje uitzoeken, een kerstpakketje zei Heidi nog. Het werd een doos met allerlei Katheters....zowel voor overdag als voor 's nachts.
Maar wat was ik blij....Kon eindelijk weer plassen. Nou ja, ze hadden het lek gevonden. De opening gezocht.........
Moest nog ff liggen. Allerlei onderzoeken volgden. Bloed werd afgenomen en meteen maar ff getest op allerlei zaken. Ik was er nu toch....De prostaat werd ook nog even onderzocht. Weet nu dat het uitgang is in plaats van een ingang.....Niet te filmen
Ach, pas ver na middernacht verliet ik via de Ambulance-ingang het ziekenhuis. Ze kunnen er van alles over zeggen maar ik ben trots op al die mensen die er werken.....Nuchtere zorg met een knipoog en dito glimlach. Lekker slap ouwehoeren over een gebied waar vaak de toestand als een paal boven water staat.
Het sneeuwde....Hardenberg was bedekt met een wit laken en ik liep daar. Naast een Katheter ook een beetje met mijn ziel onder de arm.....haha....Je moet alles een keer meemaken maar dit had ik liever over willen slaan. 
Maandagmorgen voelde ik mij net een mannetje van 80 jaar of ouder en ach na een paar dagen wende het ook wel weer....Elk nadeel heeft zijn voordeel. Handige uitkomst voor een feestje of een festival. Je kunt drinken wat je wilt en je hoeft nooit naar de WC. San was een superverpleegster.....Ze koppelde net zo makkelijke de dag- als de nachtzak aan mijn slangetje...Moos vond het reuze interessant. Zo interessant dat hij pas donderdagmorgen ernstig en éénmalig aan de slangetjes begon te trekken....
Ik wist op dat moment ook weer dat ik een kleine jongen had.....Man, man....heb er nu nog last van.
Gelukkig mocht de Katheter er vrijdag weer uit. De kerstdagen beleef ik vandaag en morgen gelukkig Kathter-vrij! Wat een ervaring....maar niet heus. Ik kon een week helemaal niet zeiken...Zowel letterlijk als figuurlijk!
Wat blij dat ik nu gewoon weer kan zitten en/of staan om mijn plas te lozen. Dat voelt echt heeeeeeeeeeeeeeeeerlijk. Ik ga er gewoon weer even goed voor zitten en geniet met volle teugen. Veel drinken zei de Uruloog nog, nou dat komt wel goed haha....
Wat dat betreft was het weer een bewogen jaar. Het hoogtepunt vond meteen al plaatst in januari met de geboorte van onze Mouna, wat een prachtig meisje....De rest van onze ziekenhuisbezoekjes waren minder leuk en prettig. Daarom haal ik maar weer eens het nummer van the Counting Crows aan. 
Hopelijk wordt het volgend jaar beter qua gezondheid dan dit jaar....
Wat dat betreft staan er gewoon veel plezantere dingen op mijn bucketlist wat ik je brom!
Fijne kerstdagen en alvast een vrolijk, lief, succesvol maar vooral een gezond 2018 gewenst
Dikke kus op jullie voorhui.....euh hoofd! Joah, mag wel zo.....
Best wel een lullig kerstverhaal geworden!




Geen opmerkingen:

Een reactie posten