#Slaapliedje van Moos!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Hoor me zingen van een afstand, hoor me zingen door de nacht.
Ik vraag de sterren om bescherming, ik zie de maan die ook naar jou lacht.
Morgenochtend ben ik bij je, kijk je op in mijn gezicht. 
En een kusje voor je moeder, die daar in het grote bed naast je ligt.'
Uut 'Slaapliedje' van Acda en de Munnik.

Moi, ben ik weer.
'Zijn dat nou die gasten van mijn geboortekaartje?'
Moos en ik liggen tien jaar later samen in het grote bed. Ik geef hem een kusje. 
Morgenochtend ben ik ook bij hem en kijkt hij misschien op in mijn gezicht. 
Toeval? Néé toeval bestaat al lang niet meer! Neem dat maar van mij aan...
'Ja, Moos dat zijn nu Acda en de Munnik, dat is Thomas Acda en rechts zit Paul de Munnik.'
Het is al vrij laat, ik kijk bijna nooit Beau maar ik wist dat de heren afgelopen donderdagavond hun opwachting zouden maken.
Moos was tevens nog wakker. Ach, waarom ook niet...Mijn kleine grote vriend cq. zoon.
Na dik acht jaar zijn ze weer samen. Gelukkig wel want met z'n tweeën ben je nooit alleen.
Ze zongen het ooit zelf in 2014, enkele weken daarvoor hadden ze hun afscheid aangekondigd, voor de titelsong van de animatiefilm Pim & Pom: Het Grote Avontuur. Twee poezen die in de jaren vijftig en zestig figureerden in talloze verhaaltjes geschreven door Mies Bouhuys en getekend door Fiep Westendorp (o.a. bekend van Jip en Janneke). Het nummer 'Samen' wat ze schreven voor deze kinderfilm was zo'n beetje het laatste wapenfeit van A&dM. Het CD'tje waarop ook Huub en Do nummers zongen hebben we grijs gedraaid in de auto. We kenden de teksten uit ons hoofd. 
'Want elke dag is een nieuw begin en elke dag is een avontuur. Ja, elke dag ben ik blij van binnen omdat we samen zijn. Als wij maar samen zijn.'
Samen zijn de heren beter dan alleen. Heb ik ook met mijn kinderen, als ik samen met hen ben komt automatisch de betere versie van mij tot leven. Alleen proef ik soms de bittere rancune en de schaduwzijde van mijn bestaan. Nooit lang hoor, stilstaan kan ik toch niet. En verder...Je moet wel. 
Niemand hangt de slingers voor je op. Ze hangen hier trouwens nog samen met een kleine 50 ballonnen in de verlaten kamer. Moos en Mouna slapen boven hun roesjes uit van Sisi zonder bubbels en Rivella. Het was gisteren een leuk en gezellig feestje.
Zij hebben mooi samen gespeeld met hun vriendjes en wij (bij)kletsen onder het genot van mooie wijnen en prachtige speciaalbieren.
Straks mogen ze nog een keer, nu bij Mama. Een scheiding heeft ook zo haar voordelen, tis maar net hoe je het bekijkt. Niet alles blijft samen of komt op haar schreden terug....Als, als....Alles op z'n tijd!
Onze Vrolijke Frans. Moos 10 jaar. Jemig een 10'er in huis. Een prépuber....Een jonge gast aan tafel. 
Had al vrij wat noten op de zang en hij zal wel vaker het hoogste lied gaan zingen. Mag hij van mij...
Gisteravond, toen iedereen vertrokken was, de boel aan de kant en Mouna een verdieping hoger lag zaten wij nog even gezellig te keuvelen in de kamer. Muziekje op, biertje voor Moos en Rivella voor mij. Ik dacht nog? Moet dat niet andersom, niet alleen Finkers vergist zich...Ik reken het goed.
De stad Amsterdam kwam langs. 'Hey Papa, die zongen ze donderdagavond ook bij die meneer...'
Klopt jongen. Wat een kippevel uitvoering. Een nummer van Brel over de ontrouw der wijven in de stad Amsterdam. Waar de zeeman ontwaakt, als de warmte weer blaakt over Damrak en Dam. 
'Hoe heet mijn liedje ook alweer. Slaapliedje? Dat is grappig....Wij gaan ook zo naar bed, Papa. Klopt, maar dat grote bed staat er straks ook nog wel, Moos. Blijf nog maar even op. Je wordt niet elke dag 10. 
We hebben het over kriebels, over lentekriebels. Wat een ophef deze week. Een storm in een glas water. Had meer met porno te maken dan met liefde als ik de experts, als daar een zoon van Roelvink, mocht geloven...
De soep wordt nooit zo heet gegeten als deze wordt opgediend. Mouna vertelde dat juf had verteld over aanraken. Dat ze niet zo maar aan je mochten zitten als je dat niet wilde....Niet fijn voelde. Niks meer, niks minder. Tis net tandjes tellen bij de tandarts, het echte werk komt later pas. 
Vele verhalen werden kats uit hun verband getrokken. Nuance was ver te zoeken. Bij Moos hadden ze wel meer verteld, maar ja...Hij zit ook al in groep 7. Hij vindt wespen trouwens nog steeds niks, houdt meer van de bloemetjes en de bijtjes. Wat ik oe brom.
Alles heeft toch met vertrouwen te maken. Ik vertrouw(de) de juf van Mouna en de meester van Moos. 
Die zijn niet gek. Die kennen hun leerlingen en weten precies waar ze wel en aan welke informatie ze niet aan toe zijn. Nu krijgen mensen als een Roelvink een podium om zijn ongenoegen te uiten op basis van verdraaide feiten en des-informatie. Fake-nieuws. Maar dat scoort hè. Nog steeds! 
Ik heb al langer kriebels, niet alleen in de lente. Ik had ze al in de winter! Jeuk ook....
En haal die houten plank weg van je gezicht, kinderen weten al veel meer dan je altijd dacht!
Mouna weet ondertussen ook wat er in het grote bed soms gebeurde. Moos kwam niet tot leven in de twijfelaar boven maar tijdens Oerol op Terschelling. Als ik 't goed na heb geteld op mijn vingers. Alhoewel niks is meer dan het lijkt. 
Ik kijk bij de verjaardagen van mijn kinderen altijd terug. Weet soms nog precies wat ik at tijdens de bevalling(en). Lekker stukkie vlees terwijl de wederhelft aan de morfinepomp zat te genieten. Heerlijk zo'n roes haha...
Hoe de dag ging, acht uur 's morgens aanwezig in het ziekenhuis en 's avonds was ie er pas. 
Mouna was er een stuk sneller. Hallo....Gaat nu nog steeds zo. Prachtig om te zien. Moos is meer mij...
Wel snel van begrip maar soms traag in het reageren. In zijn eigen wereld. Hij kan het zo goed.
Tot de verbeelding spreken. Gisteravond ook zo mooi. De schoonheid in kleine dingen zien.
Ik had hem Lev willen noemen. Naar de geweldige keeper Lev Jasjin. Dat vond San te hard klinken. 
Moos past ook beter bij hem. Hij is zo'n Moos. Moe (oma) noemde mij ook altijd zo. Waar is onze Moos? Tien jaar terug nooit bij nagedacht. Pas toen wij Moos wereldkundig maakte viel het kwartje.
Wat ik zeg, reageer soms traag. Oh ja, is ook zo. Moos Herman Freek. Wat een mannetje!
Ons mannetje maar wij genieten apart van elkaar van onze kinderen. Blijf het raar vinden, vooral op zulke dagen. Hoor mij soms zingen op een afstand en ik zing vaak 's nachts als niemand mij hoort! 
Er kwam meer Acda en de Munnik langs. Hij luisterde naar de teksten, knap hoor, en legde verbanden. 
Hey Papa, dat zeg je ook altijd. Klopt, woorden van een ander jongen. Joah, mag wel zo...dat is van Lohues hè. Yep, op Fietse hè. Hier kom ik weg, wij ook hè. Achter de Iessel. 
Bos, Stef Bos loste de heren Acda en de Munnik af. 'Onder mijn huid'. Hoe kun je nou onder iemands huid gaan zitten, Papa? Jij zit onder mijn huid, Moos. Jij en Mouna. Spreekwoordelijk dan! Zat Mama ook ooit onder je huid? Vragen die een Rivellaatje verdiende....Toch Lev moeten noemen. Pakte hij dan de basketballen wel allemaal klemvast? Neuh, Moos typeert het geheel op eigen wijze.
We kwamen te spreken over liefde, over verliefd zijn. Hij is op.....op haar ja. Heb beloofd de naam niet te noemen. Zij lacht zo leuk, Papa. Ze zit ook vaak naast mij. Is dat nou kriebels of jeuk....?
Kan zij ook onder mijn huid gaan zitten. Prachtig. Bos gaf ook niet antwoord, maar stelde wel de vragen. Hij lag dubbel van het lachen bij het volgende nummer: Alles op zijn tijd! Gaat dat over jou, Papa. Ken jij Stef Bos? Heb jij vaak de trein gemist. Geluk heeft geen agenda. Jij snapt ook niet meteen alles hè. Geweldig. Hij stuurde mij regelmatig het bos in, ik zag wel door de bomen het bos. Hij nam de tekst iets te letterlijk maar trots was ik sowieso. Hij luisterde naar Bos, zoog het op als een spons! 
Tot nu toe, de eerste tien jaar - opvoeding geslaagd. Missie geslaagd. Al zeg ik hetzelf, iets met slingers hè.
Samen, toch apart van elkaar, leren wij deze twee de toekomst wijzen. Soms naar rechts, soms naar links, soms een stapje terug. Het begon met het slaapliedje van Acda en de Munnik en tien jaar later praten wij nog steeds over niet of nooit geweest.....Ik vertelde Moos van Hannah de Heldhaftige, hoe ik altijd aan haar moet denken als dat speciale nummer van Acda en de Munnik langskomt op de radio of zoals gisteravond enigszins gemanipuleerd op Spotifty. Het briefje onder de hoteldeur op een Spaans eiland, vroeg in de ochtend. Dat ze me pas kende en bang was dat ik haar verliet en of ze mee mocht als ik dat daadwerkelijk deed. Tuurlijk, toen wel. Nu nog steeds. Maar het liep weer eens anders. Ik mocht niet mee...haha
Zoals zoveel dingen anders zijn gelopen dan ik had gedacht! Gaan we slapen, Moos? Ja, Papa....
Samen? Tuurlijk, samen in het grote bed. Kusje krijg je wel van mij en morgen van je moeder! 
Hou van jou, jongen. Jij en jouw zusje zijn mijn grootste geluk! Vergeet dat nooit!
We vergeten soms te dromen!
Fijne zondag. Joah, mag wel zo.