'Je moet wat hebben wat joe kwelt, Je moet wat hebben wat joe kwelt. Anders be'j niet lebentig meer. Ongemak of onrust, pien en verdriet, ai helemoal niks voelt, dan leef ie ja nie. Ie moet wat hebben wat joe kwelt.'
Uut 'Kwelt' van Daniël Lohues
Daar zit je dan. Het verleden haalt het dagelijkse heden eens weer in.
Hoe vaak heb ik hier wel niet gezeten, op zondagmorgen met pien in miene dak. Nog slecht te passe van de avond d'r veur. Een overvloed aan vloeibare gemeentepils-consumptie was meestal de oorzaak. Dat de langzaam opkomende zon vanaf de Oudeweg net langs het huus van Robert en Irma hinderlijk in mijn ogen begon te beschijnen. Half verdoofd achter de tikgeit, stukkies tikken. Beetje onzin de wereld inhelpen, soms serieus maar ook vaak geen pen aan vast te knopen.
Zit er weer. Sinds een dikke week zijn wij tijdelijk inpandig in Mariënberg. Het dorp waar ik ben geboren en een groot gedeelte van mijn leven heb vertoefd. Tuurlijk aan de Johan Clemmestraat, nog steeds het aller-allermooiste straatje in deze bijna vergeten parel in het Overijsselse, dicht bij de Duutse grens. Een kerk, een kroeg, een station en de winkel van Sietse. Je zou over zo'n dorp zomaar een nummer kunnen schrijven met dien verstande, nou ja voorwaarde dat Maan het niet gaat zingen. Neuh, zoiets moet een rasechte Troubadour doen, ene Lohues of zo....Die komt namelijk ook van het platteland, van de goeie kant van de Iessel.
Ons gezin huist even bij Oma. Het is even wennen, niet in de laatste plaats voor Oma. Ze krijgt er zomaar even vier luidruchtige gasten bij. Ze heeft er goed over nagedacht hoor, begrijp mij niet verkeerd, voordat ze aan deze klus begon. Oma als ZZP'er, een zelfstandige op respectabele leeftijd van 87 jaar met ineens vier man personeel. Maar Huize Onrust is nu ff huize Rust Roest. Iedereen doet zijn of haar ding. De kinderen zijn druk met het speeldgoed wat vanmorgen bij de schoorsteenmantel stond. Wij ruimen de laatste dingen op en Oma maakt zich klaar om ten kerke te gaan. Voor het huis van Moe lopen de eerste kerkgangers ook al weer. Een beeld wat ik heb gemist. Een vriendelijke man steekt een hand op, Moi....Goeie dienst. Ik tik nog even verder.
Afgelopen donderdag sloten wij definitief de deuren van de Van Kouwenborchstraat 43. Na bijna vijf jaar zijn wij als ware dakloos. Medio september/oktober 2019 betrekken wij ons nieuwe huis in Hardenberg.
De eerste schop moet nog in de grond. Van ons hoeft het geen barre winter te worden. De elfstedentocht mag wat betreft mij worden gereden in 2020, graag zelfs.....
Ach, zo hebben wij allemaal onze voorkeuren. De een wil Piet zwart en de andere ziet 'm toch liever een ander kleurtje aannemen. De intocht verliep verder rustig. Jemig, dat wij ons daarover anno nu over gaan verbazen. Dat een intocht van de goedheiligman rustig is verlopen. Omgekeerde wereld.
Daarom hou ik zo van klein en vooral blij nieuws. Nieuws waar ik vrolijk van wordt.
Tuurlijk keken wij vrijdag naar het duel van Oranje tegen de Fransen. Prachtige uitslag, heerlijke wedstrijd.
Maar voor mij was het duel al voor het eerste fluitje van de Engelse arbiter meer dan geslaagd.
Virgil van Dijk toonde zich een ware aanvoerder. Is met stip op 1 binnengekomen. Hij had in de snerpende kou en de ijzige wind die rondwaaierde in het enige echte voetbalstadion van Nederland zijn trainingsjasje uitgedaan omdat zijn mascotte, de 7-jarige Fieke uit Riel, het koud had.
Dan kun jij mij wegdragen. Ik zag het onmiddellijk. Misschien was mij dat eerder nooit opgevallen maar als papa kijk je toch anders tegen deze vreemde rare wereld aan. Welllicht had ik tig jaar terug al wat biertjes op gehad en door mijn wazige blik dit vertederende tafereel gewoon compleet gemist.
Moest tevens net als Frenkie de Jong lachen om zijn mascotte. Een jongen die helemaal tijdens het volkslied uit zijn dak ging. Dwars door alle protocollen heen lekker zijn eigen ding deed. Schitterend. Goodfeel TV!
Op één of andere manier wist je gewoon, wat er vanavond ook gebeurt eigenlijk kan het niet meer mis gaan. En die voorspelling kwam uit. Hulde voor Koeman. Hij heeft er team van gemaakt! Sneeuwvlokje brengt warmte in deze mistige tijd!
Virgil is een held geworden voor Fieke en voor vele met ons. Zo kan het ook. In de spelerstunnel zag van Dijk al dat het kleine meisje met een aangeboren spierziekte het vreselijk koud had maar zei ze nog stoer dat hij zijn jasje niet uit hoefde te doen. Maar eenmaal op het veld besloot Virgil toch het meisje zijn jasje te geven. Stond hij daar als enige zonder trainingsjasje uit volle borst het Wilhelmus te zingen. Klasse Virgil!
Dat doet geen pijn. Wat kwelt er dan....Ach, wat andere dingetjes, fysieke ongemakken maar je moet wat hebben wat je kwelt, anders ben je ja niet leventig meer.....Van die dingen.
Waar Oranje zichzelf weer op de kaart zet moet ik dat nog zien met het roodzwarte hart. Dat kwelt wel een beetje, doet pijn ondanks dat onze jongens er alles aan doen om de punten te pakken.
Gisteren was ik (weer) eens na ruim zes jaar ouderwets te vinden in mijn voormalige stamkroeg op de zaterdagavond na een wedstrijd van Mainbarg. Beetje schuren, beetje schaven, beetje zeiken, beetje filosoferen met de andere inpandigen. Je weet wel oude jongens, krentenbrood.
Genieten op de vierkante meter. Het tijdelijke huizen in mien geboortedorp heeft ook zo zijn voordelen.
Wil niet zeggen dat ik het heb gemist zo 'm een biertje doen op de zaterdagavond bij Café Mans, maar ik wordt er wel heel gelukkig van.....Soms kwelt iets, soms iets minder....
Dronk met grote dank later op de avond het gekregen winterbiertje van Leffe op toen iedereen al een verdieping hoger lag te snurken.
Keek naar de foto van mien Pa, hij knipoogde warempel. Iets met cirkels rond, even wat gas terug zodat wij medio volgend jaar weer volle bak kunnen. Niet alles wat kwelt is vervelend.
Fijne zondag. Joah, mag wel zo.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten