zondag 26 april 2020

Ein Festival Der Liebe!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Ich geh' wie auf Wolken und ich bin riesengross.
Denn du bist bei mir, ich lass' dich nie wieder los.
Wir grüssen die Menschen und Sie winken zurück.
Kein Wunder, wir sind ja auf der Strasse ins Glück.
Ein Festival der Liebe soll unser Leben sein und alle die sind so wie wir,
die Laden wir gern ein. 
Ein Festival der Liebe das braucht die ganze Welt,
Weil ohne Liebe alles fehlt.

Ich schau' in die Zukunft und da seh' ich uns gehen
Ich seh' wie wir Zwei noch manche Probe bestehen.
Mal haben wir Sorgen und mal haben wir Streit.
Doch wir sind gleich wieder zur Versöhnung bereit.
Ein Festival der Liebe soll unser Leben sein und alle die sind so wie wir,
die Laden wir gern ein. 
Ein Festival der Liebe das braucht die ganze Welt, 
Weil ohne Liebe alles fehlt,'
Uut 'Ein Festival der Liebe' von Jürgen Marcus.

Moi, ben ik weer.
Bij afwezigheid 'van' groeven Moos en Mouna gisteren zelf maar hun eigen diepe kuilen op het deels verlaten strand van Julianadorp
Elk nadeel heeft zo zijn voordelen zou onze beste voetballer ooit vast en zeker hebben gezegd.
Want Duitsers moet je tegenwoordig hier aan de kust met een vergrootglas zoeken.
De corona-crisis houdt namelijk onze vriendelijke oosterbuur netjes Zu Hause hinten die Grenze.
Soms zie je een verdwaald wit nummerbord nog wel de revue passeren, een behoorlijk schrikeffect ten weeg brengend. Zag je dat Papa, jawohl....Maar je kunt ze echt op één hand tellen.
Het heeft zo zijn voordelen, je wordt niet per Unfall meer in het Duits aangesproken maar gewoon in je eigen moerstaal, heel vertrouwd. Je voelt je (weer) meteen thuis, Nederland is weer een stukje van ons. Een soort van bevrijding maar dan anders als je begrijpt wat ik misschien bedoel....!
Want normaal gesproken wemelt het hier in de kop van Noord-Holland van Landgenoten van Die liebe Angela Merkel, wat ich Dich Bromme!
Gutenmorgen, Gutenmittag und Gutenabend sind woorden die aan de Nederlandse kust al tientallen jaren gemeengoed zijn geworden, maar nu ff niet. Elk nadeel heb.....
Je hoort mij niet klagen, wel even lekker hoor. Verandering van spijs doet eten. Na zes weken een soort van thuis-quarantaine voelt de zilte zeelucht en de hoge duinen vanouds als thuiskomen.
Wij injecteren onszelf maar met een nieuw vaccin van een flinke (over)dosis aan liefde, geluk en nieuw verworven vrijheden, werkelijk het beste medicijn in deze rare hardvochtige tijd.
De gekochte vlieger van Moos bleef net als zijn grote broers van de KLM hier even verderop aan de grond geparkeerd. Het ding wilde maar niet de lucht in, Moos had na amper 1 seconde zijn interesse in een behouden (lucht) vaart reeds verloren terwijl zijn Papa en vooral zijn Mama nog aan het kunstelen en knutselen waren om het oranje gevaarte toch de blauwe lucht Hinein te krijgen.
De straffe wind ten spijt, de vliegert bleef maar in het mulle zand zijn heil zoeken.
Had er weinig zin in.
Na een dik halfuur staakte San tevens haar onbegonnen strijd, de vliegert ging terug de hangar in, daar moesten wij nog maar eens goed naar kijken op een later en helder moment.
Zandkastelen bouwen, Mouna dus helpen, met haar Haus am See was een beter idee. Zo geschiedde dan ook. Geen minister die een helpende hand bood van tussen de 2 en 4 miljard laat staan een tientje. We konden wederom onze eigen heilige boontjes doppen....
Ja, we zijn even een weekendje elders. Terug in het huisje waar wij al zo vaak te gast waren.
Nachbarn hebben wij dus niet, die zijn zu Hause gebleven zoals reeds eerder in dit stukkie proza viel te lezen.
Wij beleven een nieuw soort festival, derhalve en in dien voege.....
Ein Festival der Liebe gecreëerd in amper vijf minuten. Het huisje was toch vrij.
Kontrolle an die Grenze....
Een viermans-directie die het snel met elkaar eens waren wie immer.
Nu, nadat alle festivals in één klap van de vermaak-kaart zijn geveegd door onze immer goedlachse en zelfbenoemde crisisbezweerder Rutte, moeten wij zelf de slingers gaan ophangen.
Geen de Dijk of the Golden Earring dit jaar in het bostheater van Ommen, geen Frank Boeijen of Daniël Lohues in de Voorveghter, geen Zwarte Cross of HelloFestival. Geen Barrel Food Truck, Pleinfestijn, Ommer Bissingh, Dedemsvaria, Klepperdagen, Wandel4Daagse zowel in Hardenberg of Nijmegen. Geen EK-voetbal deze zomer. Geen Strawberry Fields in de tuin bij Rudi Bults, geen ballonnenfestival met de buurtjes, geen Concert at Sea of North Sea Jazz Festival. Geen Boarding of het vieren van 75 jaar V.V. Mariënberg.
Weinig gezelligheid deze zomer dus. Maar gelukkig deze zomer dus ook geen Duitse invasie zoals 75 jaar geleden. Een geluk bij een ongeluk..zeg maar! Satire mensen, satire, gewoon een grapje.
Duitsers hebben toch ook wel humor of niet soms....??
Bijna 1500 festivals en feestjes gaan niet door, we moeten met z'n allen zelf maar de feestjes gaan brouwen dit lopende fesitvalloze seizoen.
Hardenberg werd daarom Julianadorp en het bevalt uitstekend. Toch een soort van mini-break ook al is alles anders. Geen bezoek aan onze favoriete strandtentjes en restaurantjes.
Niet zwemmen bij de buren van Landal, niet spelen bij de Goudvis. Geen biertje bij zeeën van Tijd of de Jongens van, paal 6 of Woest!
Geen Bergen aan Zee of de Klimduin in Schoorl. Geen Koningsdag maar wel een bezoekje bij Newborn en leuke gast Boris bij het lieve zusje van From The Field.
Nope, nada, niets van dat alles maar alles in betrekkelijke rust. Fijne wandelingen langs de kustlijn, wind in de niet geknipte en uitgroeiende haren, maar wel een Tulpenijsje bij de Opschepper of bij het lieve meisje van Duinzicht. Wel lekker eten van Slagerij Kat en niet de hond in de pot vinden.
En eindelijk....eindelijk die overheerlijke spareribs van Eetcafé 't Juffertje veroberen....!!
Dat stond al jaren in onze agenda. Linda was een fervent voorvechtster voor 't Juffertje. Logisch, ze komen er nu helemaal vaak nu Boris het levenslicht heeft gezien. Ik snap het wel als je de keus hebt en niet graag biljart.
Maar zelfs oude buum GJ maakte zich hard voor deze goede zaak. Echt waar, je moet deze spareribs eens proberen, Alfred. Ze zijn geweldig. Die jongen is een kenner, dus ik nam zijn aanbevelingen ten harte.
Vaak waren wij hier al eens inpandig zonder dat wij aan dit culinaire hoogstandje toekwamen, met de kennis van nu hadden wij zekers eerder moeten toehappen, waarvan akte!
Niet alle wijzen komen uit het mooie Oosten.....Het moet gezegd!
Teveel leuke zaken die 365 dagen per jaar de toko open hebben was steevast ons gemeend excuus.
Maar de call van ondermeer Mandy en GJ, bevestigd door René en Linda bleef als een soort van gravende Duitser op het Nederlandse strand in ons kekke achterhoofd zitten. Althans wel in de mijne.
Je kent het troebele brein ondertussen, van alles kwijt maar zulke dingen blijven wel hangen....
Afgelopen vrijdag was het zover. We hadden eindelijk de spareribs besteld....
Zwanger van opwinding togen wij naar 't Juffertje toe. Annemarie had al een tikkie gestuurd, de spreekwoordelijke centen stonden op de rekening van 't Juffertje en konden wij ons dus meester gaan  maken over enkele minuten van de zo vaak bewierookte spareribs.
Het was echt genieten op de vierkante meter. Het vlees viel van het bot af, je hoefde ze alleen maar op te tillen....Mmmmmmmmmmm echt genieten hoor.
Tien met een griffel voor 't Juffertje. Wat een ongelooflijk lekkere spareribs. Ik had de BBQ-smaak mij toebedeeld, dus staan Hot en Zoet nog op ons te wachten. Je moet doelen blijven houden.....
Echt heerlijk eten. De Vegetarische hamburger smaakte niet eens naar een vleesvervanger, ook dus prima voor elkaar. De vlaamse frieten gingen er tevens in als gods woord in een ouderling.
Als het weer mag, als het weer kan komen wij zeker een keertje buurten bij de Keizerskroon in Eetcafé 't Juffertje. Ben dan bang met flink wat Van the Fields en aanhang in allerlei soorten en maten. Skuumkoppe d'r bij, bergen met spareribs op het bord en flink wat gezelligheid.
Loat goan....East meats West...moet meets zijn maar je hebt 'm wel door....toch?
Ein Festival der Liebe is al geslaagd en het nieuwe vierdaags evenement is nog maar pas op de helft. Zo richting het strand, zo richting de zwarte koffie met Oogappeltjes van bakkerij van de Ploeg uut Callantsoog. Het leven is inderdaad mooi maar je moet het (soms) wel willen zien.
Fijne en smakelijke Sonntag.
Alle Menschen werden Brüder!
Joah, mag wel zo....


zondag 19 april 2020

MonoPoly!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Dull my senses, steal my pride, principles denied.
Passion faked and sold to the anthem green and gold
Colour of the virtue by working like a slave.
More precious than life, itself. What's the colour tempting fate?
What's the colour of money, what's the colour of money?
Don't tell me that you think it's green, me I know it's red
What's the colour of money?
Uut 'What's the colour of money' van Hollywood Beyond 

Moi, ben ik weer!
Dat kon er afgelopen vrijdag ook nog wel eens bij tijdens deze Coronacrisis.
Ik werd bankroet verklaard door de Nederlandse Bank die onverbiddelijk bleek te zijn, geen cent meer te makken. Waar is de zorgzame overheid als je die echt nodig hebt in deze hardvochtige tijd...Loze beloftes??
Mooie praatjes op dat rode pluche maar niet thuis geven als je er echt om vraagt, vraag het anders die radeloze horecaondernemer in Julianadorp maar eens...zijn bedrijf gewoon op de fles.
Geen water meer naar de zee brengen, maar het zoute water vol tot aan de lippen. Geen enkele coulance....Nederland het land van de regeltjes. Bah, niet leuk!
Sorry, dwaal af...
Nog geen half uur daarvoor werd ik nog liefdevol geholpen door mijn coulante echtgenote die barmhartig Groote Markt in Groningen van mij kocht. Wel flink onder de prijs, maar wat moest ik dan...?
Je moet wat als je ineens op zwart zaad komt te zitten want ik zat murw gebeukt en definitief tegen de Hardenbergse klaagmuur aan, 8 tellen neer, knock-out en kon de lekke band echt niet meer plakken maar de reddingsboei die San mij toewierp was helaas maar van korte duur, het beetje vet wat ik op de botten van haar had gekregen vloog eraf als sneeuw voor de sreekwoordelijke zon toen ik de Hofstad naderde.
De residentie van de zelfbenoemde Moos de Grote!
Want de dobbelstenen gooide mij richting de Lange Poten in 's-Gravenhage,
Den Haag zeg maar...'s Gravenhage was eens....iets van eerder wat je op school leerde.
Daar had grootverdiener Moos Herman Freek Dorgelo inmiddels zijn vastgoed sterk verankerd in vele gouden bakstenen. In plaats van huizen had hij op de Lange Poten hotels laten bouwen. Kassa!
In het begin van het spel zong ik nog over Oh Oh Den Haag, mooie stad achter de duinen.
De schilderswijk, de Lange Poten en het Plein toen ik met mijn pion (boot) deze straten passeerde.
De boot was al een voorbode besef ik mij nu, ik ging finaal de boot in!
Het was de toon die de muziek maakte, ik passeerde mijn eigen ondergang wat ik toen gelukkig nog niet wist. Mijn orkest werd steeds kleiner en Harry Jekkers zong al niet meer mee...Die zag de bui al hangen achter de duinen van zijn geliefde Den Haag.
Want nu werd Den Haag mijn economische ondergang, moest ik diep in de buidel tasten. Moos vond het geweldig. Hij zat daar als de Hardenbergse Prins Bernhard Jr. nog maar weer eens zijn geld en zijn zegeningen te tellen. Alleen die vierkante kekke bril ontbrak nog en een bezoekje aan zijn Formule 1 circuit in Zandvoort, in de duinen...dat wel.
Zeven jaar maar wat had hij slim ingekocht. Waar ik alleen maar belastingen etc. moest betalen keerde bij hem de bank alleen maar uit. Hij werd steeds vroeger rijk terwijl de avond steeds later begon te worden.
Geweldige spelletjesavond met San, Moos en ondergetekende met Mouna op twee oren.
We speelden al ruim drie en half uur Monopoly toen mij het water aan de lippen begon te staan, ik ging genadeloos kopje onder en hij gierde het uit. Telde nog eens zijn geld. Geweldig!
Ik had reeds flink moeten dokken bij de Kalverstraat van San waar ze al drie huizen op had staan, de hoge huur bij de Lange Poten werd uiteindelijk mijn Exodus. Niet de corona had mij het laatste duwtje gegeven maar mijn roekeloze (in)koopgedrag. Eigen schuld, dikke bult!
Moos had mij al een paar keer wat geld toegestopt, hij wilde mij helpen. Zijn goede inborst, 100% eerlijk, kom daar vandaag de dag nog maar eens om. Prachtig!
Toch berekende hij zijn moeder bij het Dorp de helft minder huur, ik kon het volle pond betalen. Genoten van het jochie, wat had hij een schik. Hij bulderde het uit....
Een fantastisch en superleuk verjaardagscadeau derhalve van zijn nichtje Andrea en haar lieve vriend Dinand, deze compacte reiseditie van Monopoly. Mooi voor onderweg als wij op reis gaan maar die wij al een paar keer thuis hebben gespeeld. Achter het huus is voorlopig onze favoriete vakantiebestemming, het nieuwe Achtertuinland of Balkonië met fraai uitzicht op een kabbelend riviertje.
Waar wij 's avonds rond de klok van tien uur en 's morgenvroeg tegen vijven kwakende eenden horen die blijkbaar niet aan het zwemmen in de Vecht zijn. Wat ze daar allemaal wel aan het uitspoken zijn laten wij maar in het voorzichtige midden. Het lijkt er verduveld veel op dat deze eenden flink aan het paren zijn want de geluiden lijken er verdacht veel op het oudste tijdsverdrijf en/of spelletje in deze wereld.
San noemt ze liefkozend FuckDuckers want dat kramen ze gewoon uit. De buren kunnen het niet zijn want de wandjes zijn niet zo dun. Niks ergerlijks in hotels als je de buren van even verderop luidruchtig tekeer hoort gaan. Dat het behang van de hotelmuren door al dat schudden afbladdert. Vandaag maar even kijken welke geile eend hier verantwoordelijk voor is, W.C. Eend?
What the Fuck, inderdaad. Dat dacht ik ook toen ik de plannen van de Onderwijsraad hoorde.
Die stellen voor om de zomervakantie in te korten....?? Huh...??
Waarom, omdat ze bang zijn dat de leerlingen een achterstand oplopen door de huidige corona-perikelen?
Denk dat heel Nederland inmiddels een achterstand heeft opgelopen door het nieuwe normaal, het virus legt tegenwoordig veel plat, hele delen van ons land.
Over welke achterstand hebben jullie het? Moos leert in één avond Monopoly meer over economie, handelsgeest en rekenen dan een week op school zitten, bij wijze van spreken dan....Begrijp me niet verkeerd.
Schijnt dat Pieter van Vollenhoven veel Monopoly met zijn zoon Bernhard speelde, waarvan akte!
Onze economie dondert in elkaar, vele bedrijven gaan kopje onder, duizenden mensen sterven aan een virus waar wij nog geen vaccin voor hebben gevonden en nog steeds niet voldoende onder controle hebben.
Waarom moeten dan kinderen een deel van hun vakantie inleveren als heel Nederland in brand staat.
Ze zijn echt niet vrij hoor, hebben bijna geen bewegingsvrijheid. Kunnen niet sporten ,niet even gezellig naar Opa of Oma toe, kunnen vaak niet eens kind zijn....!
Moos mist ook ontzettend zijn vriendjes op school, zijn lieve juffen maar de oplossing is niet om de vakantie dan maar in te korten. Deze crisis heeft zo'n impacht op het jochie, al zijn vastig- en zekerheden zijn in één klap een aardig beetje onder zijn kleine voetjes weg geschoffeld door Skoffel Coronaantje.
Wij, San en ik, werken zoveel mogelijk thuis maar moeten naast onze werkzaamheden ook nog even thuisles geven aan een kind dat steeds meer weerstand begint te bieden....Logisch!
Thuiswerken (dat hoor ik van vrienden natuurlijk) is in deze situatie niet altijd zaligmakend. Wij leven in een periode dat echt wel de geschiedenisboeken ingaat, wij schrijven met z'n allen historie met diepzwarte inkt.
Of het nu willen of niet. Er vallen (soms letterlijk) al zoveel klappen en die gaan er nog meer vallen.
Gun vooral de leerkrachten die zes weken vakantie, zij zetten nu alle zeilen bij om zo goed en/of kwaad als het gaat de lessen zo zorgvuldig mogelijk door te geven. Maar makkelijk is het allemaal niet. Gun ons straks dat wij even een periode van zes weken verlost zijn van te spelen voor juf en meester. Even geen stress aan de kop. Want naast het werken ook nog twee kinderen in het gareel te houden, zelfs eentje urenlang les te geven, is geen sinecure wat ik oe brom!
Want normaal is het allemaal niet. Moos heeft er ook niet voor gekozen om nu al wekenlang met zijn ouders opgescheept te zitten op deze paar vierkante meters. Die wil naar buiten, spelen....leuke dingen doen, gekke dingen doen. Spelen bij Monkeytown, spelen met zijn vriendjes, koffie met zijn ouders drinken bij Blij bijvoorbeeld. Van die dingen...Vrij in zijn kop, rust in zijn hoofd.
Want support your locals...Want hier in de straten van de Hardenbergse Monopoly hebben veel bedrijven het lastig. Niet alle winkeliers hebben de lach langer meer op het gezicht.
Tuurlijk ben ik niet bankroet, dat was een grapje....dat had je al door.
Maar sommige ondernemers in Hardenberg hebben het water wel tot aan de lippen staan. Hopen en bidden op dat ruggesteuntje van de (plaatselijke) overheid, coulantie van de bank of dat de verhuurder een oogje dicht knijpt achter zijn te kekke en te grote zonnebril. Hoop maar niet dat hier vastgoedondernemers alla Prins Bernhard Jr. zich bevinden.... We moeten het samen doen. Gun iedereen zijn of haar bestaansrecht.
Knappe koppen opperen van alles maar hou de kerk wel in het midden. Bezint eer Gij begint!
Kieken wat ze dinsdag te melden hebben.
Ik ga er vanuit dat wij nog vaak Monopoly met Moos mogen spelen. Hartstikke leuk en gezellig.
Elk nadeel heb zijn voordeel...Ik moet gewoon zorgen dat ik betere keuzes maak de volgende keer.
Keus genoeg.
Rustig opbouwen, niet te snel willen, vooral investeren in vastgoed in ondermeer Rotterdam, Amsterdam, Groningen en Utrecht. Niet teveel willen bivakkeren op de Lange Poten, Spui en het Plein in den Haag, dat kost sowieso teveel geld. Die revue moet ik snel passeren, ze voeren daar toch alleen maar toneelstukjes op. Praatjes vullen nog steeds geen gaatjes.....
Fijne zondag. Joah, mag wel zo....




zondag 12 april 2020

April, May en June!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

Don't stand so close to me.
Loose talk in the classroom. To hurt they try and try.
Strong words in the staffroom. The accusations fly.
It's no use. He sees her. He starts to shake, he starts to cough.
Just like the old man in that famous book by Nabakov.
Don't stand so close to me.
Uut Don't Stand So Close To Me van the Police.

Moi, ben ik weer! 
In deze tegenwoordige zelfbenoemde anderhalve meter wereld, de realiteit van vandaag, zag ik gisteravond twee absolute helden van eerder twee strafschoppen stoppen vanaf elf meter.
Dat is ruim zeven keer die anderhalve meter, wat ik oe brom! Voldoende afstand derhalve.
Maar vanaf de penaltystip voorkwam Hans van Breukelen in de noodzakelijke strafschoppenserie tijdens de Europacup 1 Finale in '88 dat Veloso doel trof.
Het grote Benfica van Eusébio werd in een volgepakt Neckarstadion in Stuttgart op 25 mei 1988 pootje gelicht door Johannes Franciscus (Hans) van Breukelen. Hij pakte de elfmeter, ging op de knieën en sloeg een kruis. Hij deed het niet alleen bedenk ik mij nu net, hij had dus een beetje hulp van boven.
PSV won de Europacup 1 Finale, de voorloper van de huidige Champions League, mede dankzij meneer van Breukelen. Later die zomer herhaalde hij het kunstje in de finale van het Europees Kampioenschap.
Hans en zijn vingertje en het boekje van Jan Reker.
Misschien had Edwin van der Sar ook wel zo'n boekje achter zijn grote keepershandschoenen verstopt.
Want gisteravond op diezelfde avond stopte tevens mijn grote held van der Sar een penalty op een beslissend moment. Ziggo Sport zond een samenvatting uit van talloze wereldreddingen die de geboren Voorhouter en de beste doelman aller tijden, zeker die van Nederland, in zijn imposante carriere heeft verricht met de Champions League als finale slotstuk.
Van der Sar had zijn 'van Breukelen-momentje' in de UEFA Champions League Finale, twintig jaar later.
21 mei 2008 in een kolkend Olympisch Stadion Loezjniki in Moskou.
In de stromende regen hielden Manchester United en Chelsea elkaar na 120 minuten op 1-1.
Strafschoppen moesten hier tevens de winnaar aanwijzen. Notabene Christiano Ronaldo miste de eerste voor zijn club Manchester. Chelsea lag op titelkoers. Aanvoerder Terry had de Cup met de Grote Oren op zijn rechtervoet liggen maar hij schoot op de paal. Na 5 penalty's was het 4-4 en moest om en om strafschoppen worden genomen om de beslissing te forceren.
Vervolgens wist Manchester wel te scoren. Fransman Nicolas Anelka moest scoren om Chelsea in de race te houden. Hij faalde vanaf elf meter. Hij trof geen doel, klasbak van der Sar voorkwam dat met een prachtige save. Van der Sar wees naar de rechterhoek, Anelka trapte naar links maar Edwin koos de goede hoek en bokste de pegel bijna het rode plein op. Hij juichte, handen in lucht en vervolgens ging ook van der Sar op de knieën. Hij sloeg geen kruis zoals Hans destijds wel deed. Edwin werd even Hans, Hans werd Edwin.
Kippenvel! Weet nog precies waar ik was in 1988 en twintig jaar later in 2008. Thuis op de bank.
Deze helden wisten een zeker lijkende overwinning van een onberekende tegenstander wel te stoppen.
Tegenhouden is wat wij nu ook met z'n allen aan het doen zijn. Ondertussen met 17 miljoen Nederlanders als ik rapper Snelle en meisje Davina Michelle mag geloven.
Wij moeten van anderhalve meter, vijf meter of misschien wel vanaf de strafstopstip voorkomen dat Corona zijn uiteindelijke doel gaat treffen. De bal hard tegen de touwen laat knallen.....
Hij wil ons verslaan maar gezamenlijk staan wij op de doellijn al zijn ballen tegen te houden, anderhalve meter van elkaar als wij de ballen maar weg blijven boksen....
Wij stonden met 0-1 achter, kwamen gelijk. Tuurlijk moest er verlengd worden maar straks in de noodzakelijke strafschoppenserie zijn wij Hans en Edwin tegelijk. Stoppen wij met onze grote handschoenen de beslissende penalty van meneer Corona....Hoogmoed komt voor de val, vroeg of laat.
Stom misschien maar hier moest ik aan denken toen ik de tv uitzette, de kaas uitblies, de lege glazen en flesjes bier op het aanrecht zette en naar boven stiefelde naar onze slaapkamer.
Ik zag bovenstaande gebeuren tussen de bedrijven van een film door.
We keken, murw gebeukt door al die Corona-statistieken, maar weer eens naar een filmpje.
De Nederlandse film April, May en June was net toegevoegd door Ziggo on Demand.
We dachten, laten we die maar doen. 
We zagen namelijk dat Elise Schaap één van de hoofdrollen voor haar rekening nam. Want Elise Schaap is in korte tijd in huize Dorgelo doorgepromoveerd naar de nieuwe Chantal Janzen zonder dubbel S overigens.
Ze wordt gepruimd door ons allebei. Met zowel Chantal als met Elise mag ik thuiskomen als je begrijpt wat ik misschien bedoel. Elise speelt van die leuke typetjes in de TV kantine. Steekt Carlo menig maal naar de kroon. Vorige week zagen wij haar nog schitteren in de komedie Wat is dan Liefde, waar de muziek van André Hazes een rode draad vormt. Leuke feelgood-movie.
De man van Elise, Wouter de Jong, schreef onlangs een mooi boek. Superkrachten voor je Hoofd, dat boek ligt inmiddels op het nachtkastje van Moos. Een soort Mindgym voor zijn hoofd, met 15 skills waar je als jochie van net zeven, waarvan je hoofd nooit uit staat, gelukkiger van wordt. Want heeft iemand Moos ooit uitgelegd hoe zijn hoofd eigenlijk werkt? Nee hè, raar eigenlijk. Zijn wij even blij dat dit boek van Wouter bestaat. Hij is er vroeg bij, boek is voor 9+ maar hij redt zich er wel mee....Wat ik oe brom!
De andere rollen in deze film uit 2019 werden gespeeld door Linda de Mol en Tjitske Reidinga. Ach, daar hadden wij het geld wel voor over. De film kabbelde een beetje voort....niet echt ons ding. Pas toen een oestervisser uit Zeeland de revue passeerde werd het grappiger en beter te pruimen.
Maar lekker hoor op zo'n zaterdag.
Het voorprogramma verzorgde Hans, ik zag een stukje van de finale van PSV-Benfica. De hoofdmoot was voor de dames Linda, Elise en Tjitske. Hans en Edwin verzorgden het toetje....en wat voor één.
Daar werd je bijzonder blij van op de zoveelste voetballoze zaterdag van dit jaar.
April, May en June. De moeder (Olga Zuiderhoek) noemde de dochters naar de maanden waarin ze werden geboren. Ze kreeg ook nog een zoon, Jan....haar winterkind zeg maar.  Jan was niet helemaal goed.
Ach, ga het zelf maar zien. Je bent een paar uur van de straat af en je vergeet even al die Corona-shit.
Maar ik dacht aan April, May en June.
Tja, het is nu april. Ben bang dat deze anderhalve meter regels en zo nog even wel duren. Mischien dat de regelingen zich binnenkort versoepelen maar voorlopig zijn wij nog niet af van de restricties in april, mei en juni en wellicht nog wel langer.
Dat dacht ik dus ook aan terwijl ik ondertussen de trap opstiefelde....Heb je zo'n lange trap dan?
Neuh, maar ik denk snel. Denk wel snel ja, vaak is de uitvoering bijzonder traag. Daar zit de crux...duzz!
Wij maken er gewoon het beste van. Bij ons nog geen echtelijke ruzies of muren die schudden van de spanning. Tuurlijk plakken we de kids soms achter het behang maar negen van de tien keer zijn het bijzonder lieve kindertjes...We blijven respect houden voor alle juffen en meesters van deze wereld. Not our cup of tea.
Neuh...Het heeft ook wel weer wat. Achter het huus vermaken wij ons prima. Het zonnetje schijnt.
Je ontdekt nieuwe biertjes en muziek. Moos die een spreekbeurt houdt via het raam voor zijn juf.
Een uit de hand gelopen 1-april grap. Hij kreeg een dikke opsteker. Wat deed het jochie dat goed.
Handjes in de zakjes van zijn korte broek. Hij vertelde rustig zijn verhaal. Een huilende Mouna bracht hem niet uit zijn concentratie. Over het Verenigd Koninkrijk. Over Elisabeth en dat zijn tante ook zo heet maar wij die vaak Tante Lies noemen...
Dat de voetbal er was uitgevonden, dat Mr. Bean er vandaan kwam. Van die dingen. Juf zag je genieten, Moos had haar zelfs een kopje thee gebracht. A cup of Tea....Dat zijn onze dingen.
Mouna, net 3, die je haarfijn kan uitleggen dat zij niet mee mag naar de winkel en dat ze hoopt dat we straks met z'n allen weer kunnen winkelen en samen een ijsje kunnen doen op het terras.
Gezellig in de auto met z'n vieren door de Troubadrive. Even wat spareribs, friet en risotto. Van die genietmomentjes. Lekker thuis kluiven, dat heeft buurman/chef-kok Kevin goed veur mekare.
In de rij staan bij bakker Battjes of slagerij Hoff. Alles op het gemak. Geen 62 minuten meer in een uur willen stoppen. Iedereen leeft met de tijd zonder de klok te gebruiken. Wachtend in de rij begon Sting te zingen over afstand bewaren...Don't stand so close to me. Geen politie te zien maar wel The Police met zijn drieën in mijn rommelige bovenkamer. Mag dat wel, is drie niet teveel...? Samenscholingsverbod...Euh?
Geen asperges meer in Diffelen of in de buurt bij mijn schoonouders te krijgen, zelfs bij de supermarkten greep ik mis, een leeg krat. Weg was het witte goud. Voor het eerst geen asperges met Pasen maar wel Aspergesoep. Elk nadeel heb zijn voordeel. Trouwens niet van mien Moe.
Van die dingen....
Daar moest ik dus aan denken op de trap nadat Edwin en Hans wederom de penalty's hadden gestopt tijdens hun momenten van fame. Toen ze het moesten doen en ook deden, zij de ballen van hun tegenstanders wegboksten naar de vergetelheid. Naar de eeuwigheid, voor de geschiedenisboeken.
Wij staan niet op elf meter, maar op minimaal anderhalve meter van elkaar. Maar dichterbij dan ooit.
Samen kunnen wij deze strijd winnen! Geef mij jou je angst, krijg je er een hoop voor terug.
Corona bereikt nooit zijn doel. Dit voorkomen wij met z'n allen met een katachtige reactie, een prachtige redding or whatever...als we maar winnen!!
Wij wijzen Corona naar de andere kant en tikken hem vervolgens gewoon uit de rechterhoek.
Handen in de lucht, juichen....vervolgens met de knieën op de grond, desnoods een kruis slaan....
Vrolijk Pasen. Fijne zondag.
Joah, mag wel zo.....