Don't stand so close to me.
Loose talk in the classroom. To hurt they try and try.
Strong words in the staffroom. The accusations fly.
It's no use. He sees her. He starts to shake, he starts to cough.
Just like the old man in that famous book by Nabakov.
Don't stand so close to me.
Uut Don't Stand So Close To Me van the Police.
Moi, ben ik weer!
In deze tegenwoordige zelfbenoemde anderhalve meter wereld, de realiteit van vandaag, zag ik gisteravond twee absolute helden van eerder twee strafschoppen stoppen vanaf elf meter.
Dat is ruim zeven keer die anderhalve meter, wat ik oe brom! Voldoende afstand derhalve.
Maar vanaf de penaltystip voorkwam Hans van Breukelen in de noodzakelijke strafschoppenserie tijdens de Europacup 1 Finale in '88 dat Veloso doel trof.
Het grote Benfica van Eusébio werd in een volgepakt Neckarstadion in Stuttgart op 25 mei 1988 pootje gelicht door Johannes Franciscus (Hans) van Breukelen. Hij pakte de elfmeter, ging op de knieën en sloeg een kruis. Hij deed het niet alleen bedenk ik mij nu net, hij had dus een beetje hulp van boven.
PSV won de Europacup 1 Finale, de voorloper van de huidige Champions League, mede dankzij meneer van Breukelen. Later die zomer herhaalde hij het kunstje in de finale van het Europees Kampioenschap.
Hans en zijn vingertje en het boekje van Jan Reker.
Misschien had Edwin van der Sar ook wel zo'n boekje achter zijn grote keepershandschoenen verstopt.
Want gisteravond op diezelfde avond stopte tevens mijn grote held van der Sar een penalty op een beslissend moment. Ziggo Sport zond een samenvatting uit van talloze wereldreddingen die de geboren Voorhouter en de beste doelman aller tijden, zeker die van Nederland, in zijn imposante carriere heeft verricht met de Champions League als finale slotstuk.
Van der Sar had zijn 'van Breukelen-momentje' in de UEFA Champions League Finale, twintig jaar later.
21 mei 2008 in een kolkend Olympisch Stadion Loezjniki in Moskou.
In de stromende regen hielden Manchester United en Chelsea elkaar na 120 minuten op 1-1.
Strafschoppen moesten hier tevens de winnaar aanwijzen. Notabene Christiano Ronaldo miste de eerste voor zijn club Manchester. Chelsea lag op titelkoers. Aanvoerder Terry had de Cup met de Grote Oren op zijn rechtervoet liggen maar hij schoot op de paal. Na 5 penalty's was het 4-4 en moest om en om strafschoppen worden genomen om de beslissing te forceren.
Vervolgens wist Manchester wel te scoren. Fransman Nicolas Anelka moest scoren om Chelsea in de race te houden. Hij faalde vanaf elf meter. Hij trof geen doel, klasbak van der Sar voorkwam dat met een prachtige save. Van der Sar wees naar de rechterhoek, Anelka trapte naar links maar Edwin koos de goede hoek en bokste de pegel bijna het rode plein op. Hij juichte, handen in lucht en vervolgens ging ook van der Sar op de knieën. Hij sloeg geen kruis zoals Hans destijds wel deed. Edwin werd even Hans, Hans werd Edwin.
Kippenvel! Weet nog precies waar ik was in 1988 en twintig jaar later in 2008. Thuis op de bank.
Deze helden wisten een zeker lijkende overwinning van een onberekende tegenstander wel te stoppen.
Tegenhouden is wat wij nu ook met z'n allen aan het doen zijn. Ondertussen met 17 miljoen Nederlanders als ik rapper Snelle en meisje Davina Michelle mag geloven.
Wij moeten van anderhalve meter, vijf meter of misschien wel vanaf de strafstopstip voorkomen dat Corona zijn uiteindelijke doel gaat treffen. De bal hard tegen de touwen laat knallen.....
Hij wil ons verslaan maar gezamenlijk staan wij op de doellijn al zijn ballen tegen te houden, anderhalve meter van elkaar als wij de ballen maar weg blijven boksen....
Wij stonden met 0-1 achter, kwamen gelijk. Tuurlijk moest er verlengd worden maar straks in de noodzakelijke strafschoppenserie zijn wij Hans en Edwin tegelijk. Stoppen wij met onze grote handschoenen de beslissende penalty van meneer Corona....Hoogmoed komt voor de val, vroeg of laat.
Stom misschien maar hier moest ik aan denken toen ik de tv uitzette, de kaas uitblies, de lege glazen en flesjes bier op het aanrecht zette en naar boven stiefelde naar onze slaapkamer.
Ik zag bovenstaande gebeuren tussen de bedrijven van een film door.
We keken, murw gebeukt door al die Corona-statistieken, maar weer eens naar een filmpje.
De Nederlandse film April, May en June was net toegevoegd door Ziggo on Demand.
We dachten, laten we die maar doen.
We zagen namelijk dat Elise Schaap één van de hoofdrollen voor haar rekening nam. Want Elise Schaap is in korte tijd in huize Dorgelo doorgepromoveerd naar de nieuwe Chantal Janzen zonder dubbel S overigens.
Ze wordt gepruimd door ons allebei. Met zowel Chantal als met Elise mag ik thuiskomen als je begrijpt wat ik misschien bedoel. Elise speelt van die leuke typetjes in de TV kantine. Steekt Carlo menig maal naar de kroon. Vorige week zagen wij haar nog schitteren in de komedie Wat is dan Liefde, waar de muziek van André Hazes een rode draad vormt. Leuke feelgood-movie.
De man van Elise, Wouter de Jong, schreef onlangs een mooi boek. Superkrachten voor je Hoofd, dat boek ligt inmiddels op het nachtkastje van Moos. Een soort Mindgym voor zijn hoofd, met 15 skills waar je als jochie van net zeven, waarvan je hoofd nooit uit staat, gelukkiger van wordt. Want heeft iemand Moos ooit uitgelegd hoe zijn hoofd eigenlijk werkt? Nee hè, raar eigenlijk. Zijn wij even blij dat dit boek van Wouter bestaat. Hij is er vroeg bij, boek is voor 9+ maar hij redt zich er wel mee....Wat ik oe brom!
De andere rollen in deze film uit 2019 werden gespeeld door Linda de Mol en Tjitske Reidinga. Ach, daar hadden wij het geld wel voor over. De film kabbelde een beetje voort....niet echt ons ding. Pas toen een oestervisser uit Zeeland de revue passeerde werd het grappiger en beter te pruimen.
Maar lekker hoor op zo'n zaterdag.
Het voorprogramma verzorgde Hans, ik zag een stukje van de finale van PSV-Benfica. De hoofdmoot was voor de dames Linda, Elise en Tjitske. Hans en Edwin verzorgden het toetje....en wat voor één.
Daar werd je bijzonder blij van op de zoveelste voetballoze zaterdag van dit jaar.
April, May en June. De moeder (Olga Zuiderhoek) noemde de dochters naar de maanden waarin ze werden geboren. Ze kreeg ook nog een zoon, Jan....haar winterkind zeg maar. Jan was niet helemaal goed.
Ach, ga het zelf maar zien. Je bent een paar uur van de straat af en je vergeet even al die Corona-shit.
Maar ik dacht aan April, May en June.
Tja, het is nu april. Ben bang dat deze anderhalve meter regels en zo nog even wel duren. Mischien dat de regelingen zich binnenkort versoepelen maar voorlopig zijn wij nog niet af van de restricties in april, mei en juni en wellicht nog wel langer.
Dat dacht ik dus ook aan terwijl ik ondertussen de trap opstiefelde....Heb je zo'n lange trap dan?
Neuh, maar ik denk snel. Denk wel snel ja, vaak is de uitvoering bijzonder traag. Daar zit de crux...duzz!
Wij maken er gewoon het beste van. Bij ons nog geen echtelijke ruzies of muren die schudden van de spanning. Tuurlijk plakken we de kids soms achter het behang maar negen van de tien keer zijn het bijzonder lieve kindertjes...We blijven respect houden voor alle juffen en meesters van deze wereld. Not our cup of tea.
Neuh...Het heeft ook wel weer wat. Achter het huus vermaken wij ons prima. Het zonnetje schijnt.
Je ontdekt nieuwe biertjes en muziek. Moos die een spreekbeurt houdt via het raam voor zijn juf.
Een uit de hand gelopen 1-april grap. Hij kreeg een dikke opsteker. Wat deed het jochie dat goed.
Handjes in de zakjes van zijn korte broek. Hij vertelde rustig zijn verhaal. Een huilende Mouna bracht hem niet uit zijn concentratie. Over het Verenigd Koninkrijk. Over Elisabeth en dat zijn tante ook zo heet maar wij die vaak Tante Lies noemen...
Dat de voetbal er was uitgevonden, dat Mr. Bean er vandaan kwam. Van die dingen. Juf zag je genieten, Moos had haar zelfs een kopje thee gebracht. A cup of Tea....Dat zijn onze dingen.
Mouna, net 3, die je haarfijn kan uitleggen dat zij niet mee mag naar de winkel en dat ze hoopt dat we straks met z'n allen weer kunnen winkelen en samen een ijsje kunnen doen op het terras.
Gezellig in de auto met z'n vieren door de Troubadrive. Even wat spareribs, friet en risotto. Van die genietmomentjes. Lekker thuis kluiven, dat heeft buurman/chef-kok Kevin goed veur mekare.
In de rij staan bij bakker Battjes of slagerij Hoff. Alles op het gemak. Geen 62 minuten meer in een uur willen stoppen. Iedereen leeft met de tijd zonder de klok te gebruiken. Wachtend in de rij begon Sting te zingen over afstand bewaren...Don't stand so close to me. Geen politie te zien maar wel The Police met zijn drieën in mijn rommelige bovenkamer. Mag dat wel, is drie niet teveel...? Samenscholingsverbod...Euh?
Geen asperges meer in Diffelen of in de buurt bij mijn schoonouders te krijgen, zelfs bij de supermarkten greep ik mis, een leeg krat. Weg was het witte goud. Voor het eerst geen asperges met Pasen maar wel Aspergesoep. Elk nadeel heb zijn voordeel. Trouwens niet van mien Moe.
Van die dingen....
Daar moest ik dus aan denken op de trap nadat Edwin en Hans wederom de penalty's hadden gestopt tijdens hun momenten van fame. Toen ze het moesten doen en ook deden, zij de ballen van hun tegenstanders wegboksten naar de vergetelheid. Naar de eeuwigheid, voor de geschiedenisboeken.
Wij staan niet op elf meter, maar op minimaal anderhalve meter van elkaar. Maar dichterbij dan ooit.
Samen kunnen wij deze strijd winnen! Geef mij jou je angst, krijg je er een hoop voor terug.
Corona bereikt nooit zijn doel. Dit voorkomen wij met z'n allen met een katachtige reactie, een prachtige redding or whatever...als we maar winnen!!
Wij wijzen Corona naar de andere kant en tikken hem vervolgens gewoon uit de rechterhoek.
Handen in de lucht, juichen....vervolgens met de knieën op de grond, desnoods een kruis slaan....
Vrolijk Pasen. Fijne zondag.
Joah, mag wel zo.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten