zondag 27 mei 2018

Einde Seizoen!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Will you stay with me, will you be my love among the fields of barley? 
We'll forget the sun in his jealous sky as we lie in fields of gold. 
See the west wind move like a lover so upon the fields of barley. 
Feel her body rise when you kiss her mouth among the fields of gold.
I never made promises lightly and there have been some that I've broken. 
But i swear in the days still left we'll walk in fiels of gold. We'll walk in fields of gold.'
Uut Fields of Gold van Sting

Kloten, dat woord kwam gisteren meerdere malen in mij op.
Kloten dat mijn cluppie gisteren ook haar laatste wedstrijd van het seizoen niet wist te winnen. Ruim tachtig minuten lang leek het de goede kant op te gaan. Mariënberg stond voor met 1-0, Quick'20 de runner-up uut Oldenzaal, wist geen deuk in het spreekwoordelijke pakje boter te schieten. Elk schot ging over, naast of vond zijn eindbestemming bij één van de twee cornervlaggen. Een seizoen vol met langdurige blessures leek een mooi randje te krijgen, eentje met chroom - ok - maar toch. Het was goed zitten aan het veld, biertje er bij, de koperen ploert stond hoog aan de skyline van Mainbarg. Niet veel kon ons gebeuren. Het lamlendige sloeg helaas in de laatste tien minuten over in het veld. Met een beetje hulp van enkele roodzwarte helden binnen de wit gestukte kalklijnen werd Quick in het zadel geholpen. Mocht de gelijkmaker maken en in blessuretijd terwijl het tweede rondje van deze middag net was besteld ook nog de winnende treffer achter onze IJzeren Thijs schieten. Jammer, Jammer....Ons vlaggenschip had een veel mooier afscheid verdiend van het seizoen 2017/1018, echt waar! De laatste paar verliesbeurten doen ontzettend afbreuk aan een seizoen wat zo mooi had kunnen en moeten zijn. Maar Vrouwe Blessura was onverbiddelijk. Maaide iedereen genadeloos neer wie even maar zijn hoofd boven het maisveld uitstak. Niet normaal meer....
Gisteravond popte een berichtje op mijn slimme telefoon. Wederom Kloten, het afgrijselijke Real Madrid won in vijf jaar tijd haar vierde Champions League finale. Ik las het snel op de koppensneller van het AD. Bevond mij namelijk in uitstekend gezelschap, vrienden voor het leven, dus geen andere (sociale) media nodig. Geen afgebroken ledematen bij het irritantse jochie van de klas, Ronaldo. Geen Zet Je Raam Los die voortijdig naar de kant moest wegens een overduidelijke rode kaart. Ben z'n Ma bleef niet thuis hangen maar verziekten voor vele voetballers een zwoele voetbalavond. Niet Jurgen maar Real Madrid Kloppte Liverpool. Een scorende Bale, zijn eerste schijnbaar een juweeltje uit de Champions League geschiedenis van doelpunten, plus en blunderde Duitse keeper deed de rest. Een Duitser die zijn eigen verdedegingslinie niet op orde heeft, vast geen opa gehad die de oorlog heeft meegemaakt. Iets van die strekking!
Kloten, gisteren ook een eind gebreid aan weer een mooi theaterseizoen. The Best of Britain was voor ons het slotaccoord in een zwoele maar weer mooie Voorveghter. Een leuke bijkomstigheid was dat Bert en Ina tevens kaarten voor deze avond hadden geboekt. Het werd een avond met veel herkennnig, FlashBacks, leuke gesprekken, lekkere biertjes en wijntjes en 9 muzikanten die er een meer dan geweldige avond van maakten. Het is niet zo moeilijk! Heren en 1 dame die hun sporen allang hebben verdiend in de Nederlandse muziek. Bijna 3 uur lang een muzikaal orgasme. Ze stoften vele Engelse hits af uit muziek van de laatste zestig jaar. De toegift bij Docks was ook eentje om in te lijsten. FF bijkletsen....Joah, mag wel zo.
The Beatles naast The Stones, The Small Faces, Queen, The Police, Level42, George Micheal, Pink Floyd, Sting, Annie Lennox, Joe Jackson, Alan Parson Project, Deep Purple und so weiter, und so weiter...Kneiterds van hits en soms een vergeten briljantje. Zelfs een uit de maat klappende buurman was ditmaal geen hinderlijke stoorzender.
Neuh, aan de andere kant zat het mooiste wat deze wereldbol heeft te bieden. Zwoele zomeravond, verschrikkelijk cliché maar verder klopte er geen bal van de tekst die Stefke ooit schreef voor de heren van Clouseau....Ik was geen inspector toch zag ik weer mooie dingen ontstaan, hoefde er niet eens mijn bril er voor op te zetten. Kloten, dat aan sommige dingen een eind wordt gebreid. Nooit meer aanhaken of dat ene mooi roodzwarte stoffie voor een prikkie op de markt.
Maar ja, einde seizoen - einde oefening betekent ook dat een nieuw seizoen aanstaande is. Het maken van nieuwe plannen, het samenstellen van een nieuwe selectie, nieuwe theaterprogramma's op de rol.
Het is een beetje gissen. De contouren zijn al wel te vormen, denkbeeldig zijn wij ze al aan het kneden.
Hardenberg wordt Mariënberg, Van Kouwenborchstraat naar alle waarschijnlijkheid de Clemmestraat 2.
Van de spareribs van Henry's naar de Snitzels van Eric en Alie. Kieken of ik mien plekkie nog weer kan vinden aan de bar in mien stamkroeg van weleer. Deze Hardenberger laat zich transformeren tot iets wat vertrouwd is. San gaat mee en de kids ook. Terug naar mijn geboortegrond. Terug naar waar het ooit begon, terug waar vader zaaide en moeder oogste. Best wel uniek dat San ook deze uitdaging met mij durft aan te gaan. Tied voor wat anders. Tijd voor een nieuw seizoen. Dat is niet kloten maar wel raar. Neem straks afscheid met gemengde gevoelens. Hardenberg is echt mijn stad geworden, buren die vrienden werden. Maar soms moet je ook durven afscheid van iets te nemen, het mooiste wordt nog beter. Samen lopen in the fields of gold. Nooit geweten dat Sting het ooit schreef als ultiem liefdeslied. Althans dat verhaalde Maarten op het podium, hij had geen pijp en Joost was er niet bij. Dus die kon het ook niet weten. De één wil dit nummer op zijn begrafenis horen, ik hoorde 'm gisteren graag in een zwangere theaterzaal, de man naast mij klapte gelukkig niet mee.
Nu al zin aan het nieuwe seizoen. Er staat veel op stapel. Veel is nog ongewis...Veel moet zich nog gaan vormen...We zijn op de goede weg...Alle wegen leiden naar Rome, die van ons gaat via Beerze, Ommen, Beerzerveld, Hardenberg nu naar Mariënberg via de Hardenbergerweg....niet weg van Hardenberg.
Ik ging ooit weg uit Mariënberg, klinkt dramatischer als het is hoor....Maar Mariënberg ging nooit weg uit deze twee meter punt zes komma vier. Neuh....Hoop dat iedereen zich net zo thuis gaat voelen als ondergetekende. Het zal voor iedereen anders zijn, voor de één wat meer dan voor een ander. Maar het is een unieke kans die ons leven nog mooier zal gaan maken. Daarom kijk ik uit naar het nieuwe seizoen wat staat te trappelen van ongeduld om afgetrapt te worden. Gisteren was het ff kloten, maar vandaag stond ik weer fris en fruitig naast het bed. Amper vier uurtjes geslapen maar ik voel mij een stuk wakker dan pak 'm beet 24 uur terug. Wist ik niet dat het even kloten zou zijn maar dat deze ochtend de zon alweer langzaam naar de zevende hemel stijgt. Moos is erbij komen zitten....Samen keken wij even naar buiten. Vroege vogels zijn we hè, Papa....Ja, jongen. Wij zijn er mooi vroeg bij. Straks komen onze meisjes naar beneden.
Trappen wij de dag weer af, slaan een gaatje in de nieuwe zondag en schakelen wij links en rechts een tandje bij. Onderweg naar later, onderweg naar een fantastisch nieuw seizoen. Kieken wat het wordt.
Fijne zondag. Joah, mag wel zo.....Fields of Gold en anders maar een Message in a Bottle!

zondag 20 mei 2018

City-Run Hardenberg

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'D'n iene di rent veur zien leave, d'n andere wandelt hiel rustig vurbeej. Heej zuj d'r alles vur geave, en heej zet: ze mooge 't hebben van meej. Woar ge ok loept wat ge ok bint, niemand di zet ow wat good is of slecht. Niemand di wet wie verluust of wie wint. Ge komt op 't end beej ow zelf terecht.'
Uut 'Blieve Loepe' van Rowwen Hèze

That's one small step for (a) man, one giant leap for (a) mankind.......
Tuurlijk! Neil Amstrong was de eerste man die voet zette op de maan ergens in 1969. Begrijp mij niet verkeerd, in dat licht gezien waren de eerste steps (stappen) van Moos tijdens de 14e editie van de Vrieling City-Run Hardenberg peanuts. Don't get me wrong...?!? Maar in '69 was ik nog een zwevend zaadje in de lange buis van mien Va, zwom ik doelloos rond zonder tomtom en stootte ik telkens met mijn hoofd tegen het dak van de binnenkant, haalde ik - zeg maar - nooit de finish. Toen al....haha
Het duurde nog drie jaren voordat ik mij bevrijdde van al die andere noeste zwemmers. Gebruikte ik ineens de borstcrawl, kikker-vliegtuig-potlood en kwam ik uit de voorhuid. Hoppakee, het zaadje was geplant. Was beland in het geboortekanaal, hallo allemaal, gezellig hier...zag de eindstreep liggen en warempel maanden later gloorde er eindelijk licht aan het eind van de tunnel. Was iedereen blij, werd ik geknuffeld door mien Moe en Pa, Highfive van mien breurs, Ome Mans met tranen in z'n ogen (hallo Appie) en meette dokter Rab mij 59 centimeters nauwkeurig op en sloeg de weegschaal postitief uit. Iets van die strekking, maar dwaal weer eens ernstig af.
Iets wat Moos niet deed. Goh, wat kun je trots zijn op iets heel onbeduidends....iets simpels. Nou ja, voor jullie missschien dan, voor mij, herstel voor ons zette Moos gisteravond in Hardenberg een wereldprestatie neer. Nooit gelopen, ja...doet ie elke dag. Maar nog nooit een wedstrijd gelopen. 750 volle meters op een drukbevolkte Markt met allemaal andere papa's, mama's, opa's, oma's...Chaos alom.
Liet Moos letterlijk los bij de start tussen een kleine driehonderd andere kinderen en duizenden ouders, althans zo leek het wel. Wat een gedrang. Ouders die onderling bijna ruzie kregen, nu al bezig met voordringen...schouders gebruiken en vooral die mond. Respect soms ver te zoeken. Oud geleerd is jong gedaan, gek hè dat kinderen soms zo'n grote mond hebben. Die kijken vaak naar boven. Denken dat het zo hoort. Weer een wake-up calletje hoor....
Het startschot klonk, mijn voormalige leraar Duits lanceerde een spervuur aan nur Nederlansde woorden. Weg waren ze, kinderen die over elkaar heenvielen maar Moos slaomde erlangs of ie Haile Gebrsilase of onze eigen Gerard Nijboer zelf was. Zijn lange haren wapperde in de wind. Hij liep met gezwinde spoed richting de Vechtbrug....Bij de Troubadour sloeg ie linksaf de Voorstraat in. 750 volle meters.
Wat een kanjer. Halverwege de Bruna stond Mama te filmen, daar had ie ook nog oog voor en weer verder. In zijn favoriete straatje (Kaaskeldertje, Theun de Jong) kreeg hij helemaal de smaak te pakken. Versnelde met zijn korte beentjes en langs Blij werd ik helemaal blij, hij zwaaide nog eens, keek achterom en met zevenmijlslaarzen kwam hij met kleine zweetpareltjes over de finish!
Hij won zijn eerste echte medaille. Met een appel in de mond kwam hij grijzend van oor tot oor bij ons!
Zo trots. Gek hoor, had geen Fisherman Friends gehad toch vond ik het wel sterk spul.
Zijn beloning was natuurlijk even zitten bij Blij, even zitten werd wat later. Het was gezellig in Hardenberg. De markt vol mooie mensen, gelukkig wel op de markt. Even later bij het halen van zijn gewonnen ijsje belandde ik weer van de volle maan op deze rare aarde met al haar eigennaardigheden. Wist ik veel dat er een grote rij stond bij Cucina 39. Dat die rij al begon notabene bij Ons, de voormalige vier seizoenen. Maar ik was binnengewandeld in de zomer met de zon in miene knopen terwijl die ene mevrouw zich duidelijk bevond in de Herfst...In een regelrechte depressie. Zij was heel somber. Stond misschien al een half uur te wachten op 1 bolletje ijs voor haar alsmaar vervelendend wordende kind. In niet te mis verstane woorden kreeg ik van dit viswijf, iets anders kan ik er helaas niet van maken, te horen dat ik toch vooral achteraan moest sluiten. Normaal communiceren was er blijkbaar niet bij. Het was hysterisch schreeuwen bijna..Een viswijf die bij een ijscoboer staat maar totaal niet aan ontdooien dacht. Die verwacht je boven rotte vis, die stinkt naar maden en wormen. Was meteen genezen....Kom maar Moos.
Moos had al 750 meter gelopen maar die 250 meter richting Toscane kon ook nog wel. In plaats van 1 bolletje nam ik uit wraak op dat viswijf gewoon twee bolletjes...Lekker puh! Toen we terugliepen keek ik nog even naar links, Viswijf stond er nog, de kop nog roder, leek wel een halve moot zure vis, nog steeds in de rij ondertussen weer iemand terechtwijzend....Get a life, dacht ik en ik stak via de Hema weer de markt over en voegde mij weer bij San, Andrea en Mouna. Terug in de zevende hemel!
Nu verstandig aan de Weizen, geen witte wijn maar het tarwebier van Grolsch, stoot mij geen tweede keer aan dezelfde muur laat staan ezel!
Trots op Moos! Dat was ik gisteravond, dat waren wij gisteravond. Hij maakt toch veel stappen de laatste tijd. Onlangs verhuisde hij van groep 1 naar groep 2. Hij doet het prima volgens de beide juffen. Tis toch wat, Moos die afscheid nam van zijn vriendjes en vriendinnetjes in groep 1 en van zijn lieve juffen daar.
Maar hij doet het gewoon. Zwemmen gaat onder meester Harry ook al zo goed. Hij maakt allemaal van die kleine stappen...Misschien zo onbelangrijk voor u maar voor hem reuzestappen...en wij sloffen het allemaal maar net bij. Hij doet het gewoon. Moos die apetrots is op zijn medaille. Kijk Papa, die heb ik gisteren gewonnen, goed hè. Ja, jongen.....Kanjer ben je en nu je brood opeten....
De City-Run is gewoon een supermooi evenement. Hardenberg baadde gisteren in gezelligheid. Het marktplein zoals het ooit bedoeld moet zijn. In heel de stad was het gezellig, terrassen vol. Links en rechts muziek. Goed om te horen dat de City-Run overloopt van ambities, ze zetten onze stad hiermee op de kaart. Kan je vertellen dat Moos er volgend jaar weer bij is....IJs (2 bolletjes) en weder dienende...
The Proclaimers schalden over Hardenberg, dan heb je gewoon een win-win situatie. De DJ zocht naar the Police maar ik had Walking on the Moon al in mijn gedachten op staan.....
Lopen tot de zon komt, tot ie straalt.....Tja, Thomas en Paul.....Jullie hebben helemaal geliek.
Fijne zondag. Joah, mag wel zo....



zondag 13 mei 2018

10 seconden!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Zat tegen beter weten in te wachten op een nieuwe zin. Maar alles wat er kwam was eerder al gezegd. Misschien niet door mij maar net zo slecht. Zocht in gedachte het moment. 't Mooiste dat ik ooit had gekend. Toen ik jou zag, ja, maar lief da's niet te doen. Geen zin kan mooier zijn dan toen. En voor die ene tien seconden nooit een mooier woord gevonden.'
Uut 'Tien Seconden' van Acda en de Munnik.

Stootte vannacht letterlijk mijn kop. Een dikke stenen muur gaf niet mee. Neuh, niet echt. Wilde op een fiets stappen maar flikkerde er zo de andere kant vanaf in volle vaart en met de kop in de wind naar voren.
Verdoofd door Bachhus, allicht maar vanmorgen toen meneer alcohol buiten mijn lichaam trad bleef de bult, de schrammen en de pien in het dak lekker zittten. Eigen schuld, dikke bult.
Inderdaad. Maar voor die ene tien seconden, nooit een mooier woord gevonden. Telde vannacht weer mijn zegeningen al was mijn wederhelft niet bijzonder blij met mij....en terecht. 46 jaar maar nog niet geleerd dat ik uiteindelijk altijd op punten verlies als ik wijn blijf drinken als zij het bier.
Het was wel wijn met een behoorlijke krans, laat dat maar over aan mien breur de hemelpiloot. Maar ik had niet verwacht dat ik een kleintje hemelvaart zou maken. Ben niet laat vanmorgen, als jullie dat soms denken maar moest er nog even op uit. Even stentorig bezig zijn. Even in hemelse sferen vertoeven voor het Open Nederlands Kampioenschap Ballonvaren. Ik weet nog steeds niet waar ik met mijn hoofd zat, maar zeker niet in de wolken....Wel had ik vanmorgen allemaal van die kleine tien secondjes. Wat wil je ook als Pink Floyd op de radio wordt gedraaid, Wish You Were Here, dan ga je vanzelf hemelen.
Vanmorgen geen grote overpeinzingen, knarsende tanden of een zooi ongeluk die ik over jullie heen wil strooien. Neuh, niets van dat alles. Een klein lief momentje voor mijn mooie kinderen en supermooie Sanneke. Moos die gewoon binnen tien seconden leerde fietsen....Zijwieltjes eraf en gaan met die banaan. Een dag later stapte hij zomaar in het park op een fiets van een vriendje en deed een kleine Daniël Lohues, op fietse duer het bulzand hen. Mouna die binnen tien seconden, mijn perceptie dan, leerde lopen. Ze waggelt nu als lieve klein Mouna Duckie hele afstanden door het huis en ver daarbuiten. Is op zoek naar nieuwe wandelpaden. Wij lopen vrolijk met haar mee....Wat hebben Moos en Mouna mij al zoveel kleine tien seconden gegeven en dan praat ik nog niet eens over de allermooiste, liefste en gezelligste wat nu bezorgd naar mijn wond op het hoofd kijkt. San, wat heb ik toch een rijk leven. Weinig geld op de bank maar zoveel meer van waarde tegenover en in mij zitten. Mouna slaapt, Moos doktert weer iets uit en San....naar San kan ik zo vaak tien seconden naar kijken.....Alles sores van de laatste tijd vergeet je niet maar dit trio helpt mij wel vaak van allerlei soorten zorgen af. Vooral kopzorgen! En als ik keer de kop vrij heb, stoot ik 'm zelf wel ergens tegen aan.
De blik van mijn moeder sprak boekdelen, je blijft toch haar kind hè. Ze paste op Moos en Mouna maar had beter mij in de gaten kunnen houden....haha
Tien seconden....Nooit een mooier woord gevonden. Fijne zondag, kop in kussen dacht ik maar....
Dat ligt sowieso een stuk fijner kan ik je vertellen, in ieder geval zachter.
Joah, mag wel zo....

zondag 6 mei 2018

Dikke Kop!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Ungforgettable, that's what you are. Unforgettable though near or far. Like a song of love that clings to me. How the thought of you does things to me. Never before has someone been more.
Unforgettable in every way and forever more, that's how you'll stay. That's why, darling, it's incredible. That someone so unforgettable. Thinks that i am Unforgettable too.....'
Uut 'Unforgettable' van Nat King Cole!

Klopt! Was vorige week ff een zondag van de radar. Ik was al begonnen met schrijven.
Het Koningsweekend had een mooi weekend moeten worden maar dat werd het niet, het begon al bijzonder kloten. Toch wilde ik wat kwijt op het witte papier, dingen noteren, ballast van mij afgooien. Zondagochtend, mijn tikgeit en ik en de wereld kan mij even gestolen worden. Maar toch, op de één of andere manier vond ik het niet passen, helemaal nadat ik een piepje in mijn oor hoorde. Het geluid van een binnenkomend appie door de muziek heen. Het was Gerrit, onze fotograaf-webmaster en übervrijwilliger van de club, en die had een mededeling dat kon er ook nog wel bij het afgelopen koningsweekend. Henk is vannacht overleden, 01.15 uur...Jullie hebben het vast wel gehoord of ergens gelezen. Het deed mij veel. Het was net even de bekende druppel die mijn roodzwarte emmer deed overlopen. Uit die tikgeit! Want het had zo'n mooi weekend moeten worden. Het werd helaas een weekend met een zwart randje.
Lang leve onze Koning op 27 april maar iemand verloor plotseling zijn Koningin.
Mijn collega zijn lieve vrouw en een zoon plotsklap zijn zorgzame moeder. De avond van Koningsnacht. Wachtend met het eten, drie borden op tafel. Kijkend naar de klok, ze zou elk moment binnen moeten komen wandelen. Maar ondertussen ging de deurbel, daar stonden mannen in het blauw met nieuws wat je echt niet wil horen.
Het belletje van mijn zwangere collega die op het punt van bevallen staat sloeg donderdagavond in als een bom. Wij hadden net het eten op en de bordjes waren afgeruimd. Een noodlottig ongeluk op de N48 ter hoogte van Zuidwolde kostte de vrouw van mijn lieve collega het leven. Op slag dood!
Afgelopen dinsdag had hij nog getrakteerd op lekkere saucijzenbroodjes omdat ze twintig jaar getrouwd waren. De grappen waren toen natuurlijk niet van de lucht, ouwe jongens krentenbrood! Moest daar gelijk aan denken en aan onze gezamenlijke trip naar San Sebastian in Spanje waar we in 2016 Gea beter hadden leren kennen. Ondertussen probeerde ik andere collega's te bereiken om het droevige nieuws te melden.
Verslagenheid alom. Chris was meteen in zijn auto gesprongen om Sanjeewa bij te staan in deze onwerkelijke situatie. Na de stilte komt muziek het dichtst bij het zeggen van het onzegbare...
Dat bleek wel bij de rouwdienst/crematie van afgelopen vrijdag. Poeh, die was heftig. De muziek kwam binnen en anders wel de mooie, lieve en hartverwarmende woorden van Gea's nichtjes, haar zus en Chris.
Wat een rare week. Verdoofd je werk doen. Want de klok staat niet stil, néé alles draait door. Net alsof er niets gebeurd is. Raar blijft hè. Je leest het zo vaak, een ongeluk op een snelweg maar nu kwam die klotenweg bij ons lang in al zijn hevigheid. Met terugwerkende kracht leerde je Gea pas echt goed kennen. Hoe zij Sanjeewa had ontmoet, hoe ontzettend blij en trots ze was op haar zoon Arun en potverdomme....Wat was het een prachtmens. Je ziet collega's op het werk soms meer dan je eigen vriendin en/of kinderen maar wat weet je nu eigenlijk van je collega's waar je elke dag koffie /thee mee drinkt, dom aan het ouwehoeren bent en probeert het bedrijf tot grotere hoogten te stuwen.
Het was schrijnend, deze crematie hakte er in. Vooral om het verdriet van Sanjeewa te zien en het besef dat je niet veel meer kunt doen dan een troostende schouder te bieden en en er te zijn als jouw collega erom vraagt. Bij Henk zijn afscheid kon ik helaas niet aanwezig zijn. Hij werd tevens afgelopen vrijdagmiddag naar zijn laatste rustplaats gebracht. Zo heb je weken geen begrafenis en zo heb je er twee. Moest een keuze maken, een moeilijke maar Henk snapte het wel. Ik stond dinsdagmiddag bij zijn kist samen met oudere broer Ab. Mooie Kerel blijft het. Boven de roodzwarte vlag hebben wij nog enkele leuke anekdotes boven tafel getoverd. Met een traan en een glimlach! Hij was ziek, meneer K. was in hem gaan huizen en die heb je liever niet binnen de deuren. Het leek zo goed te gaan maar de laatste weken was meneer K. gaan rommelen in zijn lichaam als nooit tevoren. 's Morgens nog op de voetbal bij de C-junioren aan het kijken geweest en zaterdagnacht blies hij zijn laatste adem uit. Hij heeft mij wel eens vervloekt in het veld, ben ook uit het veld gestuurd. Maar vaker hebben wij aan de bar mooie verhalen afgestoft. Gelachen, gepraat, gediscussieerd en wat niet meer. Henk vond het mooi dat ik de liefde wel had gevonden. Prachtige kerel! Wat dat betreft sprak de advertentie van de stamgasten van mien café Mans boekdeken...Zo was het, niet meer of niet minder. Voetbal is leuk, maar erover lullen is zoveel mooier. Een biertje, wat Mainbargers en gaan met die banaan. Wie weet is dat straks voor mij ook weer weggelegd. Dat uurtje aan Erik's bar op zaterdagavond na de voetbal. Koningsdag/weekend werd zo een raar en naar weekend. We dronken wel ons biertje en wijntje maar het bleef toch ergens achterin je hoofd een stemmetje zingen: blijf genieten, want morgen....
Bij Den Herdenbergher was het goed toeven. André en zijn medewerkers hebben er een  mooi terras van gemaakt en voor jonge (ahum) ouders dat oh zo belangrijke speeltuintje. Want als de kinderen plezier hebben hebben de ouders skik (vrij vertaald) voor twee. Kunnen ze een genotsmiddeltje drinken en met een schuin en half nuchter oog de kroost in de gaten houden. Dat doet Eggengoor uit de kunst. By the way, dat plankje met al dat lekkers erop is een absolute aanrader. Wauw, daar komt zelfs Moos als een malle vanuit de speeltuin naar onze loungebank voor toe gerend. We dronken er één op Gea, op Sanjeewa en Arun. Wat ik toen nog niet wist, ik dronk er ook al vast één op Henk. Donderstraal toch op, gevleugelde uitspraak van onze nestor van de club, ons mooie Ere-lid. Benieuwd wat hij straks boven heeft te melden. Hopen dat hij mijn Pa nog even spreekt. Dat Henk vertelt dat Freek trots mag weh'n op zijn kroost beneden....
Dat hopelijk hier het woord respect in stand wordt gehouden. Tis toch niet te filmen....Dat een krantenkop op het AD mij raakt : Blijft het twee  minuten stil vanavond....?? Mensen die #Geen4MeivoorMij propaganderen hebben de hele bovenkamer los liggen, valt niet meer aan te sleutelen. Zijn alle boutjes en moertjes volledig van verdwenen. Waar gaat zoiets mis, waarom deze kortsluiting? Waar gaat het heen met dit Nederland....?? Discussies over Zwarte Piet, paasvuren, ons koloniale verleden, alles wordt onderhand bij de neus genomen. Wij polderen veel te veel hier in ons mooie landje. Dat zulke mensen een podium krijgen. Ontelbare minuten, wilde het ff snel uitrekenen euh maar het is nog vroeg en Moos moet nu net een grote boodschap doen...Belangrijk hè...mag je zeggen wat je wil. Slechts twee minuten in het jaar zijn wij stil. Punt uit! Wie wij dan willen herdenken is aan ons, iedereen bepaalt zelf voor wie hij/zij die twee minuten stil is, als je maar je mond dicht houdt. Respect!
Een woord dat straks onze kinderen op deze manier niet eens meer kennen. Dat Opa moet vertellen dat vroeger mensen dat nog voor elkaar hadden en dat wij op 4 mei twee minuten stil waren.....Het zou toch niet??
Oh ja, nog effe de titel van dit verhaal verklaren. Ben 1 mei begonnen aan de overheerlijke mix van diverse medicijnen ter voorbereiding op de operatie in Rotterdam, dinsdag 12 juni.
Aangezien ik mij toch blauw betaal aan het ziekenfonds hebben zij er flink wat Prednison er door heen geflikkerd. De pillen liggen al klaar voor eigen gebruik. Deze zelfverklaarde junk gaat weer in een heuse en doldwaze trip. Maar het kan dus zijn, ik waarschuw al even, dat ik een dikke en pafferige kop zal krijgen (what's new....hoor ik sommige al denken, kom maar door....) maar dan weten jullie het alvast. Dat het niet komt van de biertjes, lekkere hapjes en eten (ahum) maar ook door van die witte pilletjes waar je alleen van de bijwerkingen al flauw van wordt.
Sorry, dit moest er allemaal even uit. Kon het vorige week niet schrijven, althans dat was mijn mening.
Maar het bleef een beetje in mijn (dikke) kop rondzwerven. Het lot van iemand die soms dingen wil zeggen maar het niet kan, ze soms wil opschrijven maar het dan niet lukt en anders komt muziek het dichtst bij mijn gevoel van emotie.
De twee minuten stilte van dit jaar was bijzonder en indrukwekkend. Voor ons allebei, misschien ook voor jullie. Blij dat wij nog twee minuten stil kunnen en mogen zijn, want morgen kan jouw weg anders zijn!
Joah, mag wel zo...Fijne zondag!