Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden,
'Ik roek 't a, ik veul 't a. Kan 't zowat preuvn in miene moond. Ik bin al oawer de Iessel hen. Kom temet op oale groond. En ik zing veur oe, al heur ie mie nie. Ik zing oe zachies toe, dan bin iej bie mie. Ik rie noe rap verdan, op hoes op an veur Kesmis. 't water löp mie in de moond. Bin oawer de Iessel, temet op oale grond. K zing veur oe, al heur ie mie nie. Zing oe zachies toe. Ik roek't a wa: rollade en ragout.Op hoes op an veur Kesmis'
Uut 'Op Hoes op an veur Kesmis' van Enorm
Daniël Lohues zei het gisteren mooi in zijn wekelijkse column in het Dagblad van het Noorden.
Kerstmis'18.
Dat hij vroeger heilig geloofde in de geboorte van Jezus en zo, dat Hij de verlosser was. Mirre, wierook en goud. De karke vol en dat alle dorpsgenoten uut volle borst meezongen. Soms klonk het net of iedereen het meende. Later geloofde Lohues het allemaal niet meer zo. Dat die openbaring wel een teleurstelling op zich was. Dat het zo mooi zou zijn om het vandaag de dag het nog net zo te ervaren als toen. Niet gestoord door de harde werkelijkheid. Toch gelooft de troubadour uut Erica nog wel in Kerstmis. Je kunt het vieren, dus bestaat het. Hij slaat de Spieker op de juiste Jozef. Het wonder van Kerstmis bestaat gewoon, een eenzaam persoon zich iets minder eenzaam laten voelen. Vergeving en de warme mantel van de liefde bij de hand.
Want soms lijkt het wel alsof de wereld in - en inslecht is. Maar net als Lohues blijf ik ook zeker weten dat dat niet zo is. Er zijn nog altijd meer goeie dan slechte mensen. Ie hebt geliek Daniël, laten wij dat feit maar vieren dit jaar en volgend joar. Zalig Kerstfeest, ie ok doar op Erica. Het giet oe goed! Joah, mag wel zo...
Gisteren genoten in het meervoudige kwadraat. Wat heb ik toch een fantastische vrouw. Had ik jullie dat al eens verteld....? Dat is wel de mooiste uitkomst van mien zelfbedachte rekensom. Onderaan de streep was het weer een opmerkelijk jaar die wij met zijn tweeën bijzonder culinair afsloten. In een andere krant, De Stentor wel te verstaan, werden ze ergens vorig jaar als meer dan uitstekend beoordeeld.
Het water liep mij destijds met deze fijne recensie al in de mond. Gisteravond pakten wij de koe bij de horens.
Door allerlei perikelen was het er nog niet eerder van gekomen. Teveel bezoeken in teveel ziekenhuizen, verhuistoestanden, nieuwbouwplannen, drukke agenda's, te druk met dingen waarbij de leukere zaken van het leven er soms letterlijk bij inschoten. Maar nu wij sinds een dikke maand tijdelijk gesetteld zijn in Mariënberg bij Moe, de kunst van het overheerlijke fysiek lichamelijk samen zijn voor doven- en slechthorenden langzaam onder de knie beginnen te krijgen, als je begrijpt wat ik misschien bedoel was een avondje samen uit onze eerste doelstelling. Een missie die slaagde....
Charme Hotel Wildthout Hotel en Restaurant duzz. Een keuze die ons geen windeieren zou gaan leggen.
Wauw, wat kwamen daar mooie uitmuntende smaken bijéén op onze bordjes. Investeren in de keukenbrigade loont. Chefkok Dylan van Echten leerde het vak in de Bokkepruik bij Jaap Istha. Zijn sous-chef roerde ondermeer in de potten en pannen bij de Librije in Zwolle waar ook onze vriendelijke gastheer Eelco Snellink twaalf jaar lang werkte. Gewoon uut Slagharen hè, hij kende natuurlijk vorst John. Wie niet? De bediening was top! Het liep als een trein, ze arriveerden steeds op tijd maar nooit te vroeg. Een geoliëde machine, je voelde je er meteen thuis. Niet de geijkte zinnetjes. Lekker losjes maar ook weer stijlvol.
Mooie verhalen bij de passende wijnen uit ondermeer Italië, Frankrijk en Chili. Ze schonken niet met de knip op de hand, neuh het mocht wat kosten. We begonnen met een amuse van zuurkool. Mmmmm.
Hierna passeerden coquilles, hollandse garnaaltjes, bospaddenstoelensoep, kabeljauw met kreeftensaus, wildzwijn in combi met hertenragout, melkchocoladebavarois en ijs de revue. Met allerlei frutsels en verschillende bereidingen.....Oh, Oh.....Water loopt mij weer in de mond. De helft van al het lekkers ben ik ondertussen vergeten. Want lekker was het. San bleef maar mooi en halverwege de avond had ik blauwe plekken van het knijpen. Het is echt waar, ze is gewoon de mijne. De uren vlogen in sneltreinvaart voorbij. Geen moment vielen onze gesprekken stil, niet gestoord door Moos of Mouna, we konden onze verhalen eens afmaken. Mijmeren over nieuwe plannen, het huis wat ergens achterin 2019 af zal zijn. Koffie van Hesselink, Tia Maria voor San en ik logenstrafte compleet de woorden van mijn Uroloog met een Grand Marnier. Plassen ging 's nachts nog als een malle. Lekker puh! Wildthout is een absolute aanrader.....
Het werd steeds vroeger laat. De trein bracht ons thuus en het afwateren bij Erik aan de bar was een leuke afsluiter. Vroeger kwam langs, ook kerst van eerder. Soms leek het wel of ik 21 jaar terug in de tijd ging.
In de tijd dat Edwin Evers begon aan zijn ochtendshow bij 3FM, rond '98 dat ik bij het stoplicht in Oldenzaal veel mensen om dezelfde grappen zag lachen in auto's. Wat een kerel en wat kunnen wij trots zijn dat hij al die jaren gewoon Edwin Evers is gebleven. Ik ben maar een vage kennis. Hij sprak mooie woorden. Dat zijn moeder elke morgen om zes uur de radio of tv aanzette om te horen of te zien of haar zoon wel veilig in Hilversum was aangekomen. Prachtig toch! Dat hij nu wel wil genieten van het uitzicht, auto aan de kant en mooi dom uitkieken. Bijna de hele vrijdag de uitzending gevolgd. Zelfs het eerste uur van onze kerstborrel mocht Edwin Evers vollullen. Evers is als de Kerst van Lohues eerder. De wereld is niet in- en inslecht. Evers bracht 's morgen een lach op je gezicht. Afgelopen vrijdag kwam daar een traan bij.
Peter Heerschop die wel vaker de wereld een optater gaf gaf mij het laatste zetje. Hij schudde aan de boom en niet altijd vielen de rijpe appels er bij bosjes neer. Evers keert terug naar zijn kerst van eerder. Wij sluiten hier het jaar af in gepaste vrijheid. Zet de Counting Crows maar op, ook zo'n traditie geworden. A Long December en elk jaar geloof ik dat het volgende jaar beter wordt dan het jaar daarvoor. Bij mij wordt iedere jaar Jezus geboren, Moos denkt dat hij de Koning is en waarom ook niet! De kerstgedachte ten voeten uit.
Volgens het kleine ventje ging hij gisteravond om één uur pas naar bed. Ach ja, de basis van elk geloof, je was er niet bij. Is Jezus 2018 jaar geleden geboren....? Bevlekte God Maria heel onbevangen....?
Sloeg Jozef wel op de juiste spiekers....? Kwamen de wijzen wel uit het Oosten of waren ze stomtoevallig all inclusive op vakantie in een luxe resort in downtown Bethlehem....?
In de kerstgedachte van Lohues is dat wel zo, de woorden die Evers 21 jaar lang predikte zijn inmiddels heilig verklaard.
Weet wel dat genieten niet alleen iets van vroeger is. Eten bij Wildthout bijvoorbeeld. Dat is iets van nu...!
Genieten op onze eigen vierkante meter. Samen ben je niet alleen......als ik vorig kerst wist wat wij allemaal weer voor de kiezen zouden krijgen dit jaar had ik dan vriendelijk bedankt voor de eer....???
Neuh, denk het niet. Zoals Lohues ook wel eens eerder verhaalde. Iedereen hef zien eigen kruus te dragen....als ie alle kruuzen op een bult zou gooien pakt iedereen toch wel weer zijn eigen er tussen uut...
Ikke wel....Weet niet wat het is. Geleuven doe ik al lange niet meer maar met Kerst kom ik toch altijd iets dichter bij de kern met rollade en ragout. Op Hoes Op an veur Kesmis....
Fijne feestdagen, tot volgend joar. Joah, mag wel zo....Bedankt Allemoal.
Man, geboren in 1972. Papa van Moos en Mouna. Meestal op zondagmorgen spui ik mijn hersenspinsels en gedachtengangen de wereld in. Joah, mag wel zo...
zondag 23 december 2018
zondag 16 december 2018
Take An Aspirin!
Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden,
'Guess who just got back today? Them wild-eyed boys that had been away. Haven't changed, haven't much to say. But man, I still think them cats are great. They were asking if you were around. How you was, where you could be found. I told them you were living downtow. Driving all the old men crazy. The Boys Are Back in Town. The Boys Are Back in Town, The Boys Are Back in Town.....
You know the chick that used to dance a lot. Every night she'd be on the floor shaking what she'd got. Man when I tell you she was cool, she was red hot. I mean she was steaming.
Spread the world around. The Boys Are Back In Town.'
Uut 'The Boys Are Back In Town' van Thin Lizzy
Ik krijg soms behoorlijk hoofdpijn van deze wereld, vind steeds vaker steeds minder leuk worden.
Van allerlei zaken die anno 2018 schijnbaar niet meer mogen, niet meer kunnen. Van al die betutteling.
Je wordt zo langzamerhand verketterd, je beland ongevraagd op de brandstapel als je bijvoorbeeld een verkeerde grap maakt....
Zelfs Radio 10-dj Gerard Ekdom was notabene deze week mikpunt van regelrechte witlofliefhebbers incluis geitenwollensokken met heel weinig gevoel voor humor. De voormalige radio2-dj kreeg namelijk ontzettend veel kritiek op sociale media nadat hij in een filmpje voor zijn zender ter promotie van de Top 4000 de loftrompet had gestoken over enkele nummers waarin het woord 'love' veelvuldig voorkomt.
Als je Ekdom een beetje kent weet je dat hij is van de (flauwe) woordgrappen. Ik luister graag naar hem, hij brengt sjeu in Radioland met uitjes. In het gewraakte filmpje gooide hij bij elk nummer een stukje witlof op de grond om zo zijn woorden enige kracht bij te zetten. Aan het eind van het filmpje kiept hij de hele kist om en zegt hij dat alle kijkers de 'groenten' van Radio10 moet hebben.
Het was voer voor tig kinderachtige Mede-landers om hier genadeloos op los te gaan......Die hadden zeg maar weinig lof voor Ekdom's actie die werkelijk geen vlieg kwaad doet net als onze afscheidnemende Edwin Evers. Mannen van de gestampte pot, of mogen wij groenten ook niet meer stampen. Gaan ze dan 'auw' zeggen. Dat mag trouwens ook niet meer... geen vlieg kwaad doen of zo geil zijn als een beer, iemand blij maken met een dode mus, aan een dood paard trekken of de koe bij de horens vatten. Als het aan dierenorganisatie PETA ligt komt daar tevens een verbod op....???? Die halve garen vinden dat op deze wijze dierenmishandeling wordt verheerlijkt....Euh...?? Maar soms ben je gewoon zo geil als een beer, wat moet het dan zijn zo geil als....bosje rode siepels in Augustus....?? Bredero zei het ooit, het kan verkeren. Het wordt steeds drukker op die snelwegen. Volgens PETA komt er een positievere relatie tussen mensen en dieren als wij diervriendelijke spreekwoorden gaan gebruiken. Nou breekt werkelijk mijn klomp. Sorry, klomp, mag dat straks ook niet meer? Of zo blauw als een tientje?? Moet dat een 10 euro biljet worden....De betutteling in Nederland is niet meer te stoppen, het wordt er allemaal niet gezelliger op. Vele mensen slikken tegenwoordig vele woorden maar in. Bang om in een hoek gezet te worden.
We vechten ons op sociale media bijkans de tent uit omtrent non-issues, zaken die er allemaal niet meer tot doen. Roomser dan de Paus ooit zal zijn....
Krijg buikpijn met braakneigingen als ik kranten opensla, berichten lees op de sociale media of een serieus TV-programma kijk waar totale nitswitzen het hoogste woord voeren over onderwerpen die mij totaal niet interesseren maar wel het gesprek bij het koffieapparaat zijn de volgende morgen.
De hang naar eerder, naar vroeger knaagt steeds meer aan mijn hersenloze geweten. Terug naar de tijd van onbezorgheid en dat Zwarte Piet nog mocht, dat Jos Brink Sandra Reemer nog Kroepoekje kon en mocht noemen. Gisteren met weemoed gekeken naar het programma van Linda de Mol, Oh wat een jaar...
1988 was het jaar. Tuurlijk staat dat voor altijd in ons collectieve geheugen gegrift. We werden Europees Kampioen in Duitsland. Onze Yvonne haalde 3x goud op de Olympische Spelen, Goud hè. We zagen er qua kleding niet uit maar we waren wel gelukkig en konden alles nog zeggen. Als je iets te grote mond had kreeg je een stomp voor je kanis en hield je je enkele weken weer gedeisd in Flash of Celebration waar destijds een blonde Edwin Evers de ene knijterd van een hit na de andere de bezwangerde dansvloer opstiefelde.
Ik had het vrijdagavond op de Markt in Hardenberg. Ik werd bijzonder Blij van Take an Aspirin. Een band die eind jaren tachtig spontaan werd opgericht om de LSD van de Havo (Jan van Arkel) op te vrolijken. LSD staat niet voor één of andere vage drug maar voor de Laatste School Dag. Ik zat een trapje lager, namelijk op de Mavo, beetje slim te wezen in het kwadraat. Wij hadden Richard Lenters en zijn schoolmaat die op de gitaar Let It Be van The Beatles tokkelden. Zeg maar het baas boven baas principe. Aan de Burgemeester Schuitestraat werd Take an Aspirin opgericht. Een Aspirine heb ik vandaag de dag wel vaker nodig, ik ga meestal voor het zwaardere spul, Paracetamol 500 mg, gewoon meteen twee in de mik.
Maar eind jaren tachtig, begin van de negentiger jaren werd Take an Aspirin een behoorlijk populair bandje.
Ze traden overal op, de Kameraderie bijvoorbeeld en vaak bij Den Herdenbergher.....
Na bijna 25 jaar waren ze terug. The Boys waren Back in Town en het was genieten op de vierkante meter!
Een bijzondere reünie tijdens de drukbezochte Midnight Walk in Hardenberg. Nog één keer trokken de acht heren spreekwoordelijk de muzikale gashendel vol open. De hang naar vroeger was er meteen. De bakvissen van weleer ook. Schitterend. Ik zag vele bekende gezichten, hier liep links en rechts uitgaanspubliek rond die nu met kinderen en al kwamen kijken naar Neem een Aspirine.
Gerrit Kampman trommelde de oude muzikanten op, de rest van de band was meteen enthousiast. Geweldig om te zien. Dochters die vol trots hun papa filmden met de allernieuwste smartphone. Mama die de dansschoenen aanhad en spontaan weer helemaal verliefd werd op haar kerel die vervolgens zijn vingers liet dansen over de zwartwitte toetsen in zijn wit gestreken sporthemd.....Heerlijk. Nostalige waaierde vanzelfsprekend binnen. Ik vertelde San alles wat ik wist over die tijd. Dat ze vaak optraden, van die dingen. Een Oma die buiten gebiologeerd stond te kijken en door haar kleinkinderen even laten op een stoel in de enthousiaste menigte werd gezet. Swingen Oma....
De broer van Edwin die vond dat Piet Kampman maar moest regelen dat ze een keertje kwamen optreden bij HHC Hardenberg op de Boshoek. San die voor haar 40e verjaardag nog een leuk bandje zoekt....
Van die dingen. In oude vriendschappen werd nieuw leven geblazen. Ik werd er zo blij van. De loftrompet steken over the good old times. Niemand die zeurde dat er een lamp knapte, een stengel van een bloem knakte of dat de T-shirts van de heren nog zo lekker strak zaten.
Genoot met volle teugen. Leen Jan van de Berg op de drums, Albert Pol dus op de toetsen en die wellicht 's nachts genadeloos is besprongen door zijn vrouw (je weet het niet, fantasie sloeg op hol), Marc Petstra en Jeroen Bron op de gitaren, Raymond van Wezel op de bas en de broers (ja ja, tweelingen Ramina) Gerrit en Piet Kampman samen met zanger nummer drie Henri Vrieling achter de microfoons. Het was geweldig. Ik genoot volop, lekkere muziek. Tuurlijk begonnen ze met Led Zeppelins The Boys Are Back in Town en daarna volgde meteen Midnight Blue van Lou Gramm...Mijn avond kon al niet meer stuk. De wereld is niet meer te lijmen met welke secondenlijm je het ook probeert maar alsjeblieft zulke avonden zijn de kers op de slagroomtaart. Veel nummers van De Dijk kwamen langs, tuurlijk Skik en dat hadden ze. Iets vertelde mij dat het vast en zeker niet bij één keer blijft want mijn gezelschap vond dat ze echt goed speelden. Ik ook hoor...Meerstemmige samenzang. Het plezier spatte er van af bij de heren van Take An Aspirin.
Gerrit had veel weg van Bryan Ferry in zijn beste dagen. Ineens herkende ik Piet als een kruising tussen Nick en Simon met dito stem. Some Guys kunnen alles, hebben alles. Wauw! Gerrit maakt dieren beter, Piet mensen soepeler. Het was zeker niet trekken aan een dood paard. Neuh, allemaal waren ze fysiek tip top in orde.....Een stel jonge honden die de vijftig zien naderen. Hulde!
Nu ligt er sneeuw, ook zoiets wat vroeger in mijn beleving veel vaker voorkwam. Misschien het is wel te wit voor sommige mensen. Moet het meer een kleurtje krijgen. Vroeger had je weinig tot geen zorgen, nu wordt je onrustig wakker omdat Moos om 07.00 uur nog ligt te ronken....Bang dat hij wat over heeft gehouden nadat hij onder Studio Sport met een harde knal uit zijn bed flikkerde.....
Ik heb nu Midnight Blue op staan, in gedachten slaat die kleine Henri Vrieling de maat op de Tamboerijn en straks Mag het Licht uit van De Dijk, bracht some sweet memories terug. Back to School maar dan anders...Niet veel verder dan bij Blij, boven de kroeg bij de Hema ging ooit op een zondagavond daar zowel figuurlijk als letterlijk het licht uit toen mijn wereld er nog heel anders uit zag. De woorden van Thomas Acda logenstraffen....hahahahaha
Vandaag heb ik geen paracetamol of aspirine nodig. Speel op Spotify de setlist van Take An Aspirin nog eens af. Geen enkele betutteling. Niemand die mij hier zegt wat ik moet doen of wat ik van de wereld denkt te moeten vinden. Zo vrij als een vogel.
The Boys Are Back in Town, in de jaren tachtig en negentig had je niet zo veel nodig en zeker geen medicijnen om je goed te blijven voelen....
Te veel woorden, te veel zinnen, te veel worden draaien in mijn kop. Te veel woorden, te veel muren, te veel uren tikken langzaam op. Te veel mensen, te veel draaien, te veel mensen draaien er omheen. Te veel mensen, te veel zinnen, te veel woorden voor een mens alleen. Mag het licht uit als ik jou in mijn armen sluit.
Fijne zondag. Joah, mag wel zo....Tot een volgende keer TAA!
'Guess who just got back today? Them wild-eyed boys that had been away. Haven't changed, haven't much to say. But man, I still think them cats are great. They were asking if you were around. How you was, where you could be found. I told them you were living downtow. Driving all the old men crazy. The Boys Are Back in Town. The Boys Are Back in Town, The Boys Are Back in Town.....
You know the chick that used to dance a lot. Every night she'd be on the floor shaking what she'd got. Man when I tell you she was cool, she was red hot. I mean she was steaming.
Spread the world around. The Boys Are Back In Town.'
Uut 'The Boys Are Back In Town' van Thin Lizzy
Ik krijg soms behoorlijk hoofdpijn van deze wereld, vind steeds vaker steeds minder leuk worden.
Van allerlei zaken die anno 2018 schijnbaar niet meer mogen, niet meer kunnen. Van al die betutteling.
Je wordt zo langzamerhand verketterd, je beland ongevraagd op de brandstapel als je bijvoorbeeld een verkeerde grap maakt....
Zelfs Radio 10-dj Gerard Ekdom was notabene deze week mikpunt van regelrechte witlofliefhebbers incluis geitenwollensokken met heel weinig gevoel voor humor. De voormalige radio2-dj kreeg namelijk ontzettend veel kritiek op sociale media nadat hij in een filmpje voor zijn zender ter promotie van de Top 4000 de loftrompet had gestoken over enkele nummers waarin het woord 'love' veelvuldig voorkomt.
Als je Ekdom een beetje kent weet je dat hij is van de (flauwe) woordgrappen. Ik luister graag naar hem, hij brengt sjeu in Radioland met uitjes. In het gewraakte filmpje gooide hij bij elk nummer een stukje witlof op de grond om zo zijn woorden enige kracht bij te zetten. Aan het eind van het filmpje kiept hij de hele kist om en zegt hij dat alle kijkers de 'groenten' van Radio10 moet hebben.
Het was voer voor tig kinderachtige Mede-landers om hier genadeloos op los te gaan......Die hadden zeg maar weinig lof voor Ekdom's actie die werkelijk geen vlieg kwaad doet net als onze afscheidnemende Edwin Evers. Mannen van de gestampte pot, of mogen wij groenten ook niet meer stampen. Gaan ze dan 'auw' zeggen. Dat mag trouwens ook niet meer... geen vlieg kwaad doen of zo geil zijn als een beer, iemand blij maken met een dode mus, aan een dood paard trekken of de koe bij de horens vatten. Als het aan dierenorganisatie PETA ligt komt daar tevens een verbod op....???? Die halve garen vinden dat op deze wijze dierenmishandeling wordt verheerlijkt....Euh...?? Maar soms ben je gewoon zo geil als een beer, wat moet het dan zijn zo geil als....bosje rode siepels in Augustus....?? Bredero zei het ooit, het kan verkeren. Het wordt steeds drukker op die snelwegen. Volgens PETA komt er een positievere relatie tussen mensen en dieren als wij diervriendelijke spreekwoorden gaan gebruiken. Nou breekt werkelijk mijn klomp. Sorry, klomp, mag dat straks ook niet meer? Of zo blauw als een tientje?? Moet dat een 10 euro biljet worden....De betutteling in Nederland is niet meer te stoppen, het wordt er allemaal niet gezelliger op. Vele mensen slikken tegenwoordig vele woorden maar in. Bang om in een hoek gezet te worden.
We vechten ons op sociale media bijkans de tent uit omtrent non-issues, zaken die er allemaal niet meer tot doen. Roomser dan de Paus ooit zal zijn....
Krijg buikpijn met braakneigingen als ik kranten opensla, berichten lees op de sociale media of een serieus TV-programma kijk waar totale nitswitzen het hoogste woord voeren over onderwerpen die mij totaal niet interesseren maar wel het gesprek bij het koffieapparaat zijn de volgende morgen.
De hang naar eerder, naar vroeger knaagt steeds meer aan mijn hersenloze geweten. Terug naar de tijd van onbezorgheid en dat Zwarte Piet nog mocht, dat Jos Brink Sandra Reemer nog Kroepoekje kon en mocht noemen. Gisteren met weemoed gekeken naar het programma van Linda de Mol, Oh wat een jaar...
1988 was het jaar. Tuurlijk staat dat voor altijd in ons collectieve geheugen gegrift. We werden Europees Kampioen in Duitsland. Onze Yvonne haalde 3x goud op de Olympische Spelen, Goud hè. We zagen er qua kleding niet uit maar we waren wel gelukkig en konden alles nog zeggen. Als je iets te grote mond had kreeg je een stomp voor je kanis en hield je je enkele weken weer gedeisd in Flash of Celebration waar destijds een blonde Edwin Evers de ene knijterd van een hit na de andere de bezwangerde dansvloer opstiefelde.
Ik had het vrijdagavond op de Markt in Hardenberg. Ik werd bijzonder Blij van Take an Aspirin. Een band die eind jaren tachtig spontaan werd opgericht om de LSD van de Havo (Jan van Arkel) op te vrolijken. LSD staat niet voor één of andere vage drug maar voor de Laatste School Dag. Ik zat een trapje lager, namelijk op de Mavo, beetje slim te wezen in het kwadraat. Wij hadden Richard Lenters en zijn schoolmaat die op de gitaar Let It Be van The Beatles tokkelden. Zeg maar het baas boven baas principe. Aan de Burgemeester Schuitestraat werd Take an Aspirin opgericht. Een Aspirine heb ik vandaag de dag wel vaker nodig, ik ga meestal voor het zwaardere spul, Paracetamol 500 mg, gewoon meteen twee in de mik.
Maar eind jaren tachtig, begin van de negentiger jaren werd Take an Aspirin een behoorlijk populair bandje.
Ze traden overal op, de Kameraderie bijvoorbeeld en vaak bij Den Herdenbergher.....
Na bijna 25 jaar waren ze terug. The Boys waren Back in Town en het was genieten op de vierkante meter!
Een bijzondere reünie tijdens de drukbezochte Midnight Walk in Hardenberg. Nog één keer trokken de acht heren spreekwoordelijk de muzikale gashendel vol open. De hang naar vroeger was er meteen. De bakvissen van weleer ook. Schitterend. Ik zag vele bekende gezichten, hier liep links en rechts uitgaanspubliek rond die nu met kinderen en al kwamen kijken naar Neem een Aspirine.
Gerrit Kampman trommelde de oude muzikanten op, de rest van de band was meteen enthousiast. Geweldig om te zien. Dochters die vol trots hun papa filmden met de allernieuwste smartphone. Mama die de dansschoenen aanhad en spontaan weer helemaal verliefd werd op haar kerel die vervolgens zijn vingers liet dansen over de zwartwitte toetsen in zijn wit gestreken sporthemd.....Heerlijk. Nostalige waaierde vanzelfsprekend binnen. Ik vertelde San alles wat ik wist over die tijd. Dat ze vaak optraden, van die dingen. Een Oma die buiten gebiologeerd stond te kijken en door haar kleinkinderen even laten op een stoel in de enthousiaste menigte werd gezet. Swingen Oma....
De broer van Edwin die vond dat Piet Kampman maar moest regelen dat ze een keertje kwamen optreden bij HHC Hardenberg op de Boshoek. San die voor haar 40e verjaardag nog een leuk bandje zoekt....
Van die dingen. In oude vriendschappen werd nieuw leven geblazen. Ik werd er zo blij van. De loftrompet steken over the good old times. Niemand die zeurde dat er een lamp knapte, een stengel van een bloem knakte of dat de T-shirts van de heren nog zo lekker strak zaten.
Genoot met volle teugen. Leen Jan van de Berg op de drums, Albert Pol dus op de toetsen en die wellicht 's nachts genadeloos is besprongen door zijn vrouw (je weet het niet, fantasie sloeg op hol), Marc Petstra en Jeroen Bron op de gitaren, Raymond van Wezel op de bas en de broers (ja ja, tweelingen Ramina) Gerrit en Piet Kampman samen met zanger nummer drie Henri Vrieling achter de microfoons. Het was geweldig. Ik genoot volop, lekkere muziek. Tuurlijk begonnen ze met Led Zeppelins The Boys Are Back in Town en daarna volgde meteen Midnight Blue van Lou Gramm...Mijn avond kon al niet meer stuk. De wereld is niet meer te lijmen met welke secondenlijm je het ook probeert maar alsjeblieft zulke avonden zijn de kers op de slagroomtaart. Veel nummers van De Dijk kwamen langs, tuurlijk Skik en dat hadden ze. Iets vertelde mij dat het vast en zeker niet bij één keer blijft want mijn gezelschap vond dat ze echt goed speelden. Ik ook hoor...Meerstemmige samenzang. Het plezier spatte er van af bij de heren van Take An Aspirin.
Gerrit had veel weg van Bryan Ferry in zijn beste dagen. Ineens herkende ik Piet als een kruising tussen Nick en Simon met dito stem. Some Guys kunnen alles, hebben alles. Wauw! Gerrit maakt dieren beter, Piet mensen soepeler. Het was zeker niet trekken aan een dood paard. Neuh, allemaal waren ze fysiek tip top in orde.....Een stel jonge honden die de vijftig zien naderen. Hulde!
Nu ligt er sneeuw, ook zoiets wat vroeger in mijn beleving veel vaker voorkwam. Misschien het is wel te wit voor sommige mensen. Moet het meer een kleurtje krijgen. Vroeger had je weinig tot geen zorgen, nu wordt je onrustig wakker omdat Moos om 07.00 uur nog ligt te ronken....Bang dat hij wat over heeft gehouden nadat hij onder Studio Sport met een harde knal uit zijn bed flikkerde.....
Ik heb nu Midnight Blue op staan, in gedachten slaat die kleine Henri Vrieling de maat op de Tamboerijn en straks Mag het Licht uit van De Dijk, bracht some sweet memories terug. Back to School maar dan anders...Niet veel verder dan bij Blij, boven de kroeg bij de Hema ging ooit op een zondagavond daar zowel figuurlijk als letterlijk het licht uit toen mijn wereld er nog heel anders uit zag. De woorden van Thomas Acda logenstraffen....hahahahaha
Vandaag heb ik geen paracetamol of aspirine nodig. Speel op Spotify de setlist van Take An Aspirin nog eens af. Geen enkele betutteling. Niemand die mij hier zegt wat ik moet doen of wat ik van de wereld denkt te moeten vinden. Zo vrij als een vogel.
The Boys Are Back in Town, in de jaren tachtig en negentig had je niet zo veel nodig en zeker geen medicijnen om je goed te blijven voelen....
Te veel woorden, te veel zinnen, te veel worden draaien in mijn kop. Te veel woorden, te veel muren, te veel uren tikken langzaam op. Te veel mensen, te veel draaien, te veel mensen draaien er omheen. Te veel mensen, te veel zinnen, te veel woorden voor een mens alleen. Mag het licht uit als ik jou in mijn armen sluit.
Fijne zondag. Joah, mag wel zo....Tot een volgende keer TAA!
zondag 2 december 2018
KeuzeStress!
Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden,
'But what really helps a lot is the knowledge that it's nothing but the time it takes. You gave me meals for thought and Robin is laughing break. How quickly will he re-enter the listst? Don't correct me if i'm wrong. I'm sure that grudge exists, especially his. And that mine will make a brilliant song!'
Uut Robin II van a Balladeer
Vannacht reed de Top2000 stembus door mijn hoofd. De bus sloeg linksaf waar ik normaal gesproken recht door was gegaan. De rotonde nam ie vervolgens driekwart, ik zei maar niks. Even later parkeerde hij mijn troebele gedachten vakkundig tussen de daarvoor bestemde lijnen. Een chauffeur die zijn vak verstond, vast en zeker een gewaardeerde collega van mijn vader, wat ik je brom! Wouter van der Goes en Frank van 't Hof stapten uit, klopten fris en uitgeslapen aan op mijn gerimpelde voorhoofd maar ik was al een tijdje wakker en schrok er niet meer van. Was onderweg naar de wc. Plassen gaat gelukkig weer als een malle, verander mijn naam maar in Alfred Kärcher. Want wat een druk zit er momenteel achter mijn zeikerige stralen. Spuit bijkans het glazuur van de Sphinx pot. Tuurlijk zat zondagnacht alles weer potdicht. Kon weer niet pissen. Nu mocht ik mij vervoegen bij de huisarts en begon al het gezeik weer van voren af aan. Een katheter inbrengen lukte natuurlijk niet zo hulpeloos liggend op de behandeltafel. Ze was flink aan het pielen maar het buisje wilde maar niet verder mien kleine jongen in. Stoplicht stond op rood en sprong niet op groen! Blijkbaar last van eigenzinnige tunnelvisie, zag geen licht meer aan het eind van de tunnel....Een zwart gat! Het was Alinde, de dokter, nog nooit mislukt maar ja...lachte ik met een boer met nu even meer dan alleen maar kiespijn, voor alles moet er een eerste keer zijn terwijl ik mijn lichaam ondertussen aan het vervloeken was. Waarom werk je niet eens mee...? Moet je weer uitgaan waar gewoon aan een betere optie zou zijn geweest. Ach ja, door al dat gepiel was alles zo opgerekt dat het weer begon te stromen en 's middags bij de Uroloog en de zalvende handen van de zusters werkte het watermanagement weer naar behoren. Maandag 10 december gaat de camera het verder bekijken. Maarre Wouter en Frank kwamen hier niet voor, wilden niet naar mijn gezeik luisteren, ze vroegen natuurlijk naar mijn stemadvies. Wat moest er volgens mij allemaal in de Top2000 staan en welke plaat moest Nederland horen net voor dat moment 2018 vaarwel wordt gekust en een nieuw begin aanstaande is. Vanaf gisteren, vanaf 1 december mogen wij weer, stemmen op je favoriete platen.
Dat is niet te doen. Het is net als kiezen tussen je twee kinderen, of wie je favoriete neefje of nichtje is of welke voetballer in het vlaggenschip van Mariënberg je het liefst als zoon zou willen zien. Die keuze is trouwens een stuk makkelijker want het zal sowieso een ballenvanger zijn in plaats van een keurige voetballer. Maar ja, wie dan....?? Jelle - Thijs - Appie - Eric - Chris etc., heb ze allemaal even lief en zo wordt de keuze toch weer een stuk moeilijker.
De keuzestress is weer gearriveerd zo begin december. Plaatjes kiezen voor de Top2000. In mijn hoofd al heel wat lijstjes gemaakt en meestal wijkt de lijst van dit jaar niet zo veel af als die van het vorige jaar, denk ik...Tuurlijk zullen mijn muzikale helden uit Nederland passeren, Boeijen en Lohues stuur ik blindelings de basis in. Pink Floyd, iets van U2, Pearl Jam, The Eagles, The Beatles, Racoon, Joe Jackson, The Brandos. Vergeten muziek van Rosemary's Sons, Killing Joke, nog meer jaren tachtig shit!
Maar ook a Balladeer....a wie? A Balladeer nog zo'n bandje die nooit de credits hebben gekregen wat ze wel verdienden. Hebben juweeltjes gemaakt als Swim with Sam, Fortune Teller, Wishes Horses, Superman can't move his legs, Mob Wife met Sarah Bettens. Vooral het album Panama uit 2006 is 24 karaats goud. Copper Shades, Winterschläfer, Swim with Sam, Fortune Teller, Sirens, Hamburg, Herbst en Robin II. Geweldige muziek. Onnederlands goed maar Marinus de Goederen en consorten kwamen gewoon uut Amsterdam, je weet wel de hoofdstad van ons rare landje.
Tegenwoordig is a Balladeer alleen nog maar Marinus maar in zijn eentje kan hij ook een zaal betoveren.
Helaas kon ik laatst niet naar Hengelo of Zwolle waar hij een concert gaf. Je moet soms keuzes maken.
Swim with Sam staat al jaren in de Top2000, blijft een geweldig nummer maar vanmorgen staat a Balladeer op shuffle in Spotify. Jammer dat bandjes zoals deze nooit echt zijn doorgebroken. Net als Rosemary's Sons, muzikale gasten uit Breda. Hebben tevens mooie muziek gemaakt maar niet voor de massa. De CD's liggen inmiddels op Bovenveld, hebben de verhuizing niet overleefd maar Spotify en YouTube is natuurlijk gewillig. Ik vind de Top2000 dan ook een uitgelezen mogelijkheid om nummers als deze in mijn lijstje te zetten.
Tuurlijk ontbreken Acda en de Munnik en Snow Patrol niet. Nummers die de geboorte van onze kinderen wereldkundig maakten. Het jochie wat nu voor het eerst verliefd is op een meisje. Moet nog zes worden hè maar zijn eerste liefdesbriefje heeft hij reeds geschreven. Puck heet ze, ze zit in zijn klas en bij hem op Tennis. Hij aard niet naar zijn vader, die was er volgens mij niet zo snel bij. Waarbij.....Ja, die Aardbei!
Nu zitten ze samen naast elkaar naar een filmpje te kijken. Mouna en Moos.
Misschien wel naar muziekclips van a Balladeer, Fortune Teller of Swim with Sam. Kan maar zo, Moos heeft tevens oor voor kwaliteitsmuziek. Vind K3 ook wel mooi maar meer omdat zijn zusje daarop zo leuk kan dansen. Hij verkiest Lohues boven een of ander technodeuntje....
Keuzestress in December! Kan er ook nog wel bij....Stress genoeg! Maar stress om de Top2000 blijft leuk.
Wie weet inspireer ik nog wel enkele vrienden van mij. Tip, luister eens naar a Balladeer. Begin dan met Panama, het album uit 2006....
Ga ik Crosby, Stills, Nash & Young toevoegen en het vroegere werk van The Simple Minds, misschien wel guilty pleasures als Spandau Ballet en Wham. Vleugje Duran Duran, Metallica, De Dijk, The Sweet, Stef Bos, Blof....Nog meer tachtig jaren muziek. Hall & Oates, Simon & Garfunkel, Bob Dylan, Foo Fighters, David Sylvian, The The, Manic Street Preacher, Big Country, Van Dik Hout, Supertramp, Stones, Normaal, Del Amitri, Klein Orkest, Guus, Boudewijn......Aaaaaaaaaaaaaah
Jemig, schiet nu alweer in de muzikale stress. Krijg makkelijk die Top2000 vol. Een avondje doordraaien op denkbeeldige platenspelers....Ga eerst nu maar voor een Swim with Sam....euh Sanneke.
Fijne zondag
Joah, mag wel zo......
'But what really helps a lot is the knowledge that it's nothing but the time it takes. You gave me meals for thought and Robin is laughing break. How quickly will he re-enter the listst? Don't correct me if i'm wrong. I'm sure that grudge exists, especially his. And that mine will make a brilliant song!'
Uut Robin II van a Balladeer
Vannacht reed de Top2000 stembus door mijn hoofd. De bus sloeg linksaf waar ik normaal gesproken recht door was gegaan. De rotonde nam ie vervolgens driekwart, ik zei maar niks. Even later parkeerde hij mijn troebele gedachten vakkundig tussen de daarvoor bestemde lijnen. Een chauffeur die zijn vak verstond, vast en zeker een gewaardeerde collega van mijn vader, wat ik je brom! Wouter van der Goes en Frank van 't Hof stapten uit, klopten fris en uitgeslapen aan op mijn gerimpelde voorhoofd maar ik was al een tijdje wakker en schrok er niet meer van. Was onderweg naar de wc. Plassen gaat gelukkig weer als een malle, verander mijn naam maar in Alfred Kärcher. Want wat een druk zit er momenteel achter mijn zeikerige stralen. Spuit bijkans het glazuur van de Sphinx pot. Tuurlijk zat zondagnacht alles weer potdicht. Kon weer niet pissen. Nu mocht ik mij vervoegen bij de huisarts en begon al het gezeik weer van voren af aan. Een katheter inbrengen lukte natuurlijk niet zo hulpeloos liggend op de behandeltafel. Ze was flink aan het pielen maar het buisje wilde maar niet verder mien kleine jongen in. Stoplicht stond op rood en sprong niet op groen! Blijkbaar last van eigenzinnige tunnelvisie, zag geen licht meer aan het eind van de tunnel....Een zwart gat! Het was Alinde, de dokter, nog nooit mislukt maar ja...lachte ik met een boer met nu even meer dan alleen maar kiespijn, voor alles moet er een eerste keer zijn terwijl ik mijn lichaam ondertussen aan het vervloeken was. Waarom werk je niet eens mee...? Moet je weer uitgaan waar gewoon aan een betere optie zou zijn geweest. Ach ja, door al dat gepiel was alles zo opgerekt dat het weer begon te stromen en 's middags bij de Uroloog en de zalvende handen van de zusters werkte het watermanagement weer naar behoren. Maandag 10 december gaat de camera het verder bekijken. Maarre Wouter en Frank kwamen hier niet voor, wilden niet naar mijn gezeik luisteren, ze vroegen natuurlijk naar mijn stemadvies. Wat moest er volgens mij allemaal in de Top2000 staan en welke plaat moest Nederland horen net voor dat moment 2018 vaarwel wordt gekust en een nieuw begin aanstaande is. Vanaf gisteren, vanaf 1 december mogen wij weer, stemmen op je favoriete platen.
Dat is niet te doen. Het is net als kiezen tussen je twee kinderen, of wie je favoriete neefje of nichtje is of welke voetballer in het vlaggenschip van Mariënberg je het liefst als zoon zou willen zien. Die keuze is trouwens een stuk makkelijker want het zal sowieso een ballenvanger zijn in plaats van een keurige voetballer. Maar ja, wie dan....?? Jelle - Thijs - Appie - Eric - Chris etc., heb ze allemaal even lief en zo wordt de keuze toch weer een stuk moeilijker.
De keuzestress is weer gearriveerd zo begin december. Plaatjes kiezen voor de Top2000. In mijn hoofd al heel wat lijstjes gemaakt en meestal wijkt de lijst van dit jaar niet zo veel af als die van het vorige jaar, denk ik...Tuurlijk zullen mijn muzikale helden uit Nederland passeren, Boeijen en Lohues stuur ik blindelings de basis in. Pink Floyd, iets van U2, Pearl Jam, The Eagles, The Beatles, Racoon, Joe Jackson, The Brandos. Vergeten muziek van Rosemary's Sons, Killing Joke, nog meer jaren tachtig shit!
Maar ook a Balladeer....a wie? A Balladeer nog zo'n bandje die nooit de credits hebben gekregen wat ze wel verdienden. Hebben juweeltjes gemaakt als Swim with Sam, Fortune Teller, Wishes Horses, Superman can't move his legs, Mob Wife met Sarah Bettens. Vooral het album Panama uit 2006 is 24 karaats goud. Copper Shades, Winterschläfer, Swim with Sam, Fortune Teller, Sirens, Hamburg, Herbst en Robin II. Geweldige muziek. Onnederlands goed maar Marinus de Goederen en consorten kwamen gewoon uut Amsterdam, je weet wel de hoofdstad van ons rare landje.
Tegenwoordig is a Balladeer alleen nog maar Marinus maar in zijn eentje kan hij ook een zaal betoveren.
Helaas kon ik laatst niet naar Hengelo of Zwolle waar hij een concert gaf. Je moet soms keuzes maken.
Swim with Sam staat al jaren in de Top2000, blijft een geweldig nummer maar vanmorgen staat a Balladeer op shuffle in Spotify. Jammer dat bandjes zoals deze nooit echt zijn doorgebroken. Net als Rosemary's Sons, muzikale gasten uit Breda. Hebben tevens mooie muziek gemaakt maar niet voor de massa. De CD's liggen inmiddels op Bovenveld, hebben de verhuizing niet overleefd maar Spotify en YouTube is natuurlijk gewillig. Ik vind de Top2000 dan ook een uitgelezen mogelijkheid om nummers als deze in mijn lijstje te zetten.
Tuurlijk ontbreken Acda en de Munnik en Snow Patrol niet. Nummers die de geboorte van onze kinderen wereldkundig maakten. Het jochie wat nu voor het eerst verliefd is op een meisje. Moet nog zes worden hè maar zijn eerste liefdesbriefje heeft hij reeds geschreven. Puck heet ze, ze zit in zijn klas en bij hem op Tennis. Hij aard niet naar zijn vader, die was er volgens mij niet zo snel bij. Waarbij.....Ja, die Aardbei!
Nu zitten ze samen naast elkaar naar een filmpje te kijken. Mouna en Moos.
Misschien wel naar muziekclips van a Balladeer, Fortune Teller of Swim with Sam. Kan maar zo, Moos heeft tevens oor voor kwaliteitsmuziek. Vind K3 ook wel mooi maar meer omdat zijn zusje daarop zo leuk kan dansen. Hij verkiest Lohues boven een of ander technodeuntje....
Keuzestress in December! Kan er ook nog wel bij....Stress genoeg! Maar stress om de Top2000 blijft leuk.
Wie weet inspireer ik nog wel enkele vrienden van mij. Tip, luister eens naar a Balladeer. Begin dan met Panama, het album uit 2006....
Ga ik Crosby, Stills, Nash & Young toevoegen en het vroegere werk van The Simple Minds, misschien wel guilty pleasures als Spandau Ballet en Wham. Vleugje Duran Duran, Metallica, De Dijk, The Sweet, Stef Bos, Blof....Nog meer tachtig jaren muziek. Hall & Oates, Simon & Garfunkel, Bob Dylan, Foo Fighters, David Sylvian, The The, Manic Street Preacher, Big Country, Van Dik Hout, Supertramp, Stones, Normaal, Del Amitri, Klein Orkest, Guus, Boudewijn......Aaaaaaaaaaaaaah
Jemig, schiet nu alweer in de muzikale stress. Krijg makkelijk die Top2000 vol. Een avondje doordraaien op denkbeeldige platenspelers....Ga eerst nu maar voor een Swim with Sam....euh Sanneke.
Fijne zondag
Joah, mag wel zo......
zondag 25 november 2018
The Troubadour, Part Two!
Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden,
'And as I went home on Friday night as drunk as drunk could be. I saw a head upon the bed where my old head should be. Well, i called me wife and i said to her: Will you kindly tell to me. Who owns that head upon the bed where my old head should be. Ah, you're drunk. You're drunk you silly old fool, still you can not see.That's a baby boy that me mother sent to me. Well, it's many a day I've travelled a hundred miles or more. But a baby boy with his whiskers on sure I never saw before'
Uut 'Seven Drunken Nights' van The Dubliners
Het viel allemaal wel mee....Met de laatste trein arriveerden wij vrijdagvond gezellig vrolijk uit Hardenberg op Mariënberg Centraal. Het was rustig in mijn geboortedorp, in maar weinig huizen brandde er nog licht.
De grote klok van NS was vaag te zien door de opkomende mist, zag wel dat de grote wijzer op weg was naar de één, kneep tevens een oogje dicht voor onze briljante linksbenige aanvaller. Ach, vroeger waren wij niks beter. Weet nog dat ik ooit pas om vier uur mijn bed opzocht terwijl ik de volgende dag de wedstrijd van mijn leven keepte. De huishouding compleet in de war maar wel gewoon de nul houden in Doetinchem maar oh oh wat was ik toen slecht te passe, daar veranderde het winnen van de eerste periodetitel ooit in de 2e klasse niets aan...Wat kun je slecht en goed tegelijkertijd zijn. Heerlijk! Seven Drunken Nights....haha. Ik zocht mijn bed op maar de plas was ver te zoeken. De straal vond de pot niet, het gezeik van vorig jaar leek weer van voren af aan te beginnen. De plas bleef een weg naar buiten zoeken maar parkeerde het overvloedige gerstenat ergens bij de uitgang maar de deur bleef hardnekkig dicht. Slapen lukte nie, de drang bleef maar geen enkele druppel was van plan mij lichaam te verlaten. Om drie uur toch maar gebeld met de eerste hulp en een kwartier later lag ik op de eerste hulp. Hield er al ernstig rekening mee dat er weer een katheter in mijn kleine jongen werd geplant. Dit keer geen nachtzuster met zalvende handen maar een grijze lieve dokter. Die gelukkig constateerde dat zo'n slang in mijn slurfje niet hoefde, een zetpil in een andere uitgang moest mijn sluizen gaan openen. Ik zag het niet zitten maar tegen de ochtend nadat ik honderd keer voor niets de wc had gevisiteerd begon het toch te druppelen en even later langzaam weer te stromen. Hallelujah...! Het gezeik begon te stralen, één en al opluchting. Dacht even dat iemand mij op deze manier wilde laten boeten voor onvervalst wildplassen in de bosjes op het station van Hardenberg. Hoge nood doet soms gekke dingen met mensen. Ach, het was een minder slotaccoord op een verder geslaagde avond.
Jaarlijks gaan enkele Mariënberg-apdepten een avondje cultureel doen. FF geen sterke voetbalverhalen maar nestelen wij ons keurig in het rode pluche van de Voorveghter. Ditmaal had woordvoerder Eric een avondje muziek uitgezocht. Geen Dana Winner dit keer, die kwam de grens bij Hazeldonk niet over, maar Seven Drunken Nights. Vijf getalenteerde muzikanten die muziek brengen van Ierlands favoriete zonen: namelijk The Dubliners. SDN brengt op authentieke wijze het muzikale verhaal van de legendarische band, die er na een halve eeuw spelen in 2012 mee ophield. Wie kent niet The Wild Rover, Whiskey in the Jar, Dirty Old Town en natuurlijk Seven Drunken Nights, de eerste grote hit van The Dubliners in 1967.
Deze heren brachten een mooi eerbetoon en ode aan hun beroemde voorgangers. Met terugwerkende kracht werd ik binnen 2 en half uur ingewijd in de rijke Ierse muzikale traditie en historie.
Prachtige verhalen, virtuoze muzikanten die wij na afloop nog even spraken. Onder het genot van een Nederlandse pint zaten wij de boel even te evalueren. Barpaat, dat wel en nog geen zin om naar huis te gaan.
De voorbesprekingen deden wij bij de Troubadour. De toko van Herman en Gretha, een dag ervoor werden ze nog Opa en Oma. Mooi om te zien wat zoiets met mensen doet. 's Morgens sta je op als papa en mama en om kwart over zeven geeft je dochter in een Emmens ziekenhuis jullie je eerste kleindochter kado en ga je 's avonds met Opa naar bed en Herman met Oma. Het kan verkeren.
De eerste ontmoeting met de nieuwe Troubadour was voor enkele maanden terug geen sinecure. De schoonheidsfoutjes waren destijds helaas nog in grote getale aanwezig. Het was het allemaal net niet.
Beetje jammer. Maar dat was toen!
Want de laatste tijd bereikte mij weer goede verhalen. Lekkere stukkies vlees, de bediening was op les geweest, Het restaurant zit nu vaak bommetjevol. Vooral in de weekenden prijkt het bordje uitverkocht trots op de buitenkant. We moesten dus een keer weer op herhaling. Iedereen verdient een tweede kans. De troubadour 2.0 grijpt die tegenwoordig met beide handen aan....Wat ik oe brom! Grote klasse!
Vrijdagavond was het genieten in het kwadraat. Tuurlijk met het gezelschap was niets mis mee, vier zonen van de voetbal. De attente en charmante bediening luidde alvast een veelbelovende avond in. Een fris getapt herfstbokkie werd mijn deelgenoot. Ging voor de Proeverij en als hoofd een Black Angus Steak.
Nu lag er echt iets op mijn bord. Bijvoorbeeld dungesneden runderlende op oosterse wijze bereid, gerookte zalm gemarineerd in mosterd en bruine suiker met limoencrème, goede fijngesneden carpaccio met pestomayonaise en van die pitjes en romige pompoensoep. Mmmm...Lekker hoor, twee keer zo veel beter dan de vorige keer. De Ambiance, de keuken en bediening zijn een drie-eenheid geworden. Zo fijn om dit te ervaren want de biefstuk die doorkwam was van hoogwaardig niveau. Hier lag een een stukkie vlees van een koe die een plezierig leven had gehad. Flink gehuppeld heeft in grazige weiden met veel vergezichten.
Mooi gebakken, perfect medium tegen een beetje Saignant aan. Lekkere knapperige groenten en een zachte pepersaus met een twist er bij. Waarbij, Aaaaaaaaaaardbei! (als je 'm niet snapt - Sinterklaasjournaal kijken). Gebakken frieten en een pasta-salade er bij....Waarbij???
De missie was geslaagd. Troubadour part two stelde mijn culinaire gemoedstoestand gerust. We hadden helaas geen tijd meer voor een toetje want Seven Drunken Nights begonnen klokslag om kwart over acht met spelen. Rij 14 wachtte op ons. Mooie avond....Zo kun je nog eens weg. Geen gezeik aan de kop maar soms wil je dat gewoon wel, als u begrijpt wat ik bedoel. Ach, het werd helemaal zo'n leuk weekend alhoewel mijn Black Friday iets anders ingevuld werd. Zaterdag kwam Sint aan in Mariënberg. Complimenten aan het Plaatselijk Belang en de vrijwilligers. Ze wilden met de boot komen maar in Bergentheim kregen ze een binnenbrandje aan boord, gelukkig bracht de brandweer van Banthum Sinterklaas en zijn Zwarte Pieten het gezelschap gewoon even met een toeterende brandweerauto naar Mainbarg. Zo kan het ook, mooi man!
Moos genoot volop, 's avonds mocht hij samen met Mouna zijn schoen zetten.
Ach verder heb ik niet zo veel te melden. 's Avonds zat ik nog even in mijn favoriete kroeg. Herfstbokkie er bij...waarbij? Ondertussen kijkend naar een spannende biljartfinale tussen Herman en Hannes, laatstgenoemde trok de overwinning met vernuft balgevoel over de streep. Ajax won het avondje NAC, mooi dom gezeur aan de stamtafel. San zag er weer verrekte mooi uit, Arend zat aan de spareribs en wij namen patat mee voor Oma. Niet veel later won Ajax nog een keer van NAC maar kreeg ik het allemaal niet meer mee. Slapend in de stoel, geen gezeik meer aan de kop maakt dat het rustig wordt in je hoofd.
Joah, mag wel zo....Fijne zondag!
'And as I went home on Friday night as drunk as drunk could be. I saw a head upon the bed where my old head should be. Well, i called me wife and i said to her: Will you kindly tell to me. Who owns that head upon the bed where my old head should be. Ah, you're drunk. You're drunk you silly old fool, still you can not see.That's a baby boy that me mother sent to me. Well, it's many a day I've travelled a hundred miles or more. But a baby boy with his whiskers on sure I never saw before'
Uut 'Seven Drunken Nights' van The Dubliners
Het viel allemaal wel mee....Met de laatste trein arriveerden wij vrijdagvond gezellig vrolijk uit Hardenberg op Mariënberg Centraal. Het was rustig in mijn geboortedorp, in maar weinig huizen brandde er nog licht.
De grote klok van NS was vaag te zien door de opkomende mist, zag wel dat de grote wijzer op weg was naar de één, kneep tevens een oogje dicht voor onze briljante linksbenige aanvaller. Ach, vroeger waren wij niks beter. Weet nog dat ik ooit pas om vier uur mijn bed opzocht terwijl ik de volgende dag de wedstrijd van mijn leven keepte. De huishouding compleet in de war maar wel gewoon de nul houden in Doetinchem maar oh oh wat was ik toen slecht te passe, daar veranderde het winnen van de eerste periodetitel ooit in de 2e klasse niets aan...Wat kun je slecht en goed tegelijkertijd zijn. Heerlijk! Seven Drunken Nights....haha. Ik zocht mijn bed op maar de plas was ver te zoeken. De straal vond de pot niet, het gezeik van vorig jaar leek weer van voren af aan te beginnen. De plas bleef een weg naar buiten zoeken maar parkeerde het overvloedige gerstenat ergens bij de uitgang maar de deur bleef hardnekkig dicht. Slapen lukte nie, de drang bleef maar geen enkele druppel was van plan mij lichaam te verlaten. Om drie uur toch maar gebeld met de eerste hulp en een kwartier later lag ik op de eerste hulp. Hield er al ernstig rekening mee dat er weer een katheter in mijn kleine jongen werd geplant. Dit keer geen nachtzuster met zalvende handen maar een grijze lieve dokter. Die gelukkig constateerde dat zo'n slang in mijn slurfje niet hoefde, een zetpil in een andere uitgang moest mijn sluizen gaan openen. Ik zag het niet zitten maar tegen de ochtend nadat ik honderd keer voor niets de wc had gevisiteerd begon het toch te druppelen en even later langzaam weer te stromen. Hallelujah...! Het gezeik begon te stralen, één en al opluchting. Dacht even dat iemand mij op deze manier wilde laten boeten voor onvervalst wildplassen in de bosjes op het station van Hardenberg. Hoge nood doet soms gekke dingen met mensen. Ach, het was een minder slotaccoord op een verder geslaagde avond.
Jaarlijks gaan enkele Mariënberg-apdepten een avondje cultureel doen. FF geen sterke voetbalverhalen maar nestelen wij ons keurig in het rode pluche van de Voorveghter. Ditmaal had woordvoerder Eric een avondje muziek uitgezocht. Geen Dana Winner dit keer, die kwam de grens bij Hazeldonk niet over, maar Seven Drunken Nights. Vijf getalenteerde muzikanten die muziek brengen van Ierlands favoriete zonen: namelijk The Dubliners. SDN brengt op authentieke wijze het muzikale verhaal van de legendarische band, die er na een halve eeuw spelen in 2012 mee ophield. Wie kent niet The Wild Rover, Whiskey in the Jar, Dirty Old Town en natuurlijk Seven Drunken Nights, de eerste grote hit van The Dubliners in 1967.
Deze heren brachten een mooi eerbetoon en ode aan hun beroemde voorgangers. Met terugwerkende kracht werd ik binnen 2 en half uur ingewijd in de rijke Ierse muzikale traditie en historie.
Prachtige verhalen, virtuoze muzikanten die wij na afloop nog even spraken. Onder het genot van een Nederlandse pint zaten wij de boel even te evalueren. Barpaat, dat wel en nog geen zin om naar huis te gaan.
De voorbesprekingen deden wij bij de Troubadour. De toko van Herman en Gretha, een dag ervoor werden ze nog Opa en Oma. Mooi om te zien wat zoiets met mensen doet. 's Morgens sta je op als papa en mama en om kwart over zeven geeft je dochter in een Emmens ziekenhuis jullie je eerste kleindochter kado en ga je 's avonds met Opa naar bed en Herman met Oma. Het kan verkeren.
De eerste ontmoeting met de nieuwe Troubadour was voor enkele maanden terug geen sinecure. De schoonheidsfoutjes waren destijds helaas nog in grote getale aanwezig. Het was het allemaal net niet.
Beetje jammer. Maar dat was toen!
Want de laatste tijd bereikte mij weer goede verhalen. Lekkere stukkies vlees, de bediening was op les geweest, Het restaurant zit nu vaak bommetjevol. Vooral in de weekenden prijkt het bordje uitverkocht trots op de buitenkant. We moesten dus een keer weer op herhaling. Iedereen verdient een tweede kans. De troubadour 2.0 grijpt die tegenwoordig met beide handen aan....Wat ik oe brom! Grote klasse!
Vrijdagavond was het genieten in het kwadraat. Tuurlijk met het gezelschap was niets mis mee, vier zonen van de voetbal. De attente en charmante bediening luidde alvast een veelbelovende avond in. Een fris getapt herfstbokkie werd mijn deelgenoot. Ging voor de Proeverij en als hoofd een Black Angus Steak.
Nu lag er echt iets op mijn bord. Bijvoorbeeld dungesneden runderlende op oosterse wijze bereid, gerookte zalm gemarineerd in mosterd en bruine suiker met limoencrème, goede fijngesneden carpaccio met pestomayonaise en van die pitjes en romige pompoensoep. Mmmm...Lekker hoor, twee keer zo veel beter dan de vorige keer. De Ambiance, de keuken en bediening zijn een drie-eenheid geworden. Zo fijn om dit te ervaren want de biefstuk die doorkwam was van hoogwaardig niveau. Hier lag een een stukkie vlees van een koe die een plezierig leven had gehad. Flink gehuppeld heeft in grazige weiden met veel vergezichten.
Mooi gebakken, perfect medium tegen een beetje Saignant aan. Lekkere knapperige groenten en een zachte pepersaus met een twist er bij. Waarbij, Aaaaaaaaaaardbei! (als je 'm niet snapt - Sinterklaasjournaal kijken). Gebakken frieten en een pasta-salade er bij....Waarbij???
De missie was geslaagd. Troubadour part two stelde mijn culinaire gemoedstoestand gerust. We hadden helaas geen tijd meer voor een toetje want Seven Drunken Nights begonnen klokslag om kwart over acht met spelen. Rij 14 wachtte op ons. Mooie avond....Zo kun je nog eens weg. Geen gezeik aan de kop maar soms wil je dat gewoon wel, als u begrijpt wat ik bedoel. Ach, het werd helemaal zo'n leuk weekend alhoewel mijn Black Friday iets anders ingevuld werd. Zaterdag kwam Sint aan in Mariënberg. Complimenten aan het Plaatselijk Belang en de vrijwilligers. Ze wilden met de boot komen maar in Bergentheim kregen ze een binnenbrandje aan boord, gelukkig bracht de brandweer van Banthum Sinterklaas en zijn Zwarte Pieten het gezelschap gewoon even met een toeterende brandweerauto naar Mainbarg. Zo kan het ook, mooi man!
Moos genoot volop, 's avonds mocht hij samen met Mouna zijn schoen zetten.
Ach verder heb ik niet zo veel te melden. 's Avonds zat ik nog even in mijn favoriete kroeg. Herfstbokkie er bij...waarbij? Ondertussen kijkend naar een spannende biljartfinale tussen Herman en Hannes, laatstgenoemde trok de overwinning met vernuft balgevoel over de streep. Ajax won het avondje NAC, mooi dom gezeur aan de stamtafel. San zag er weer verrekte mooi uit, Arend zat aan de spareribs en wij namen patat mee voor Oma. Niet veel later won Ajax nog een keer van NAC maar kreeg ik het allemaal niet meer mee. Slapend in de stoel, geen gezeik meer aan de kop maakt dat het rustig wordt in je hoofd.
Joah, mag wel zo....Fijne zondag!
zondag 18 november 2018
Kwelt!
Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden,
'Je moet wat hebben wat joe kwelt, Je moet wat hebben wat joe kwelt. Anders be'j niet lebentig meer. Ongemak of onrust, pien en verdriet, ai helemoal niks voelt, dan leef ie ja nie. Ie moet wat hebben wat joe kwelt.'
Uut 'Kwelt' van Daniël Lohues
Daar zit je dan. Het verleden haalt het dagelijkse heden eens weer in.
Hoe vaak heb ik hier wel niet gezeten, op zondagmorgen met pien in miene dak. Nog slecht te passe van de avond d'r veur. Een overvloed aan vloeibare gemeentepils-consumptie was meestal de oorzaak. Dat de langzaam opkomende zon vanaf de Oudeweg net langs het huus van Robert en Irma hinderlijk in mijn ogen begon te beschijnen. Half verdoofd achter de tikgeit, stukkies tikken. Beetje onzin de wereld inhelpen, soms serieus maar ook vaak geen pen aan vast te knopen.
Zit er weer. Sinds een dikke week zijn wij tijdelijk inpandig in Mariënberg. Het dorp waar ik ben geboren en een groot gedeelte van mijn leven heb vertoefd. Tuurlijk aan de Johan Clemmestraat, nog steeds het aller-allermooiste straatje in deze bijna vergeten parel in het Overijsselse, dicht bij de Duutse grens. Een kerk, een kroeg, een station en de winkel van Sietse. Je zou over zo'n dorp zomaar een nummer kunnen schrijven met dien verstande, nou ja voorwaarde dat Maan het niet gaat zingen. Neuh, zoiets moet een rasechte Troubadour doen, ene Lohues of zo....Die komt namelijk ook van het platteland, van de goeie kant van de Iessel.
Ons gezin huist even bij Oma. Het is even wennen, niet in de laatste plaats voor Oma. Ze krijgt er zomaar even vier luidruchtige gasten bij. Ze heeft er goed over nagedacht hoor, begrijp mij niet verkeerd, voordat ze aan deze klus begon. Oma als ZZP'er, een zelfstandige op respectabele leeftijd van 87 jaar met ineens vier man personeel. Maar Huize Onrust is nu ff huize Rust Roest. Iedereen doet zijn of haar ding. De kinderen zijn druk met het speeldgoed wat vanmorgen bij de schoorsteenmantel stond. Wij ruimen de laatste dingen op en Oma maakt zich klaar om ten kerke te gaan. Voor het huis van Moe lopen de eerste kerkgangers ook al weer. Een beeld wat ik heb gemist. Een vriendelijke man steekt een hand op, Moi....Goeie dienst. Ik tik nog even verder.
Afgelopen donderdag sloten wij definitief de deuren van de Van Kouwenborchstraat 43. Na bijna vijf jaar zijn wij als ware dakloos. Medio september/oktober 2019 betrekken wij ons nieuwe huis in Hardenberg.
De eerste schop moet nog in de grond. Van ons hoeft het geen barre winter te worden. De elfstedentocht mag wat betreft mij worden gereden in 2020, graag zelfs.....
Ach, zo hebben wij allemaal onze voorkeuren. De een wil Piet zwart en de andere ziet 'm toch liever een ander kleurtje aannemen. De intocht verliep verder rustig. Jemig, dat wij ons daarover anno nu over gaan verbazen. Dat een intocht van de goedheiligman rustig is verlopen. Omgekeerde wereld.
Daarom hou ik zo van klein en vooral blij nieuws. Nieuws waar ik vrolijk van wordt.
Tuurlijk keken wij vrijdag naar het duel van Oranje tegen de Fransen. Prachtige uitslag, heerlijke wedstrijd.
Maar voor mij was het duel al voor het eerste fluitje van de Engelse arbiter meer dan geslaagd.
Virgil van Dijk toonde zich een ware aanvoerder. Is met stip op 1 binnengekomen. Hij had in de snerpende kou en de ijzige wind die rondwaaierde in het enige echte voetbalstadion van Nederland zijn trainingsjasje uitgedaan omdat zijn mascotte, de 7-jarige Fieke uit Riel, het koud had.
Dan kun jij mij wegdragen. Ik zag het onmiddellijk. Misschien was mij dat eerder nooit opgevallen maar als papa kijk je toch anders tegen deze vreemde rare wereld aan. Welllicht had ik tig jaar terug al wat biertjes op gehad en door mijn wazige blik dit vertederende tafereel gewoon compleet gemist.
Moest tevens net als Frenkie de Jong lachen om zijn mascotte. Een jongen die helemaal tijdens het volkslied uit zijn dak ging. Dwars door alle protocollen heen lekker zijn eigen ding deed. Schitterend. Goodfeel TV!
Op één of andere manier wist je gewoon, wat er vanavond ook gebeurt eigenlijk kan het niet meer mis gaan. En die voorspelling kwam uit. Hulde voor Koeman. Hij heeft er team van gemaakt! Sneeuwvlokje brengt warmte in deze mistige tijd!
Virgil is een held geworden voor Fieke en voor vele met ons. Zo kan het ook. In de spelerstunnel zag van Dijk al dat het kleine meisje met een aangeboren spierziekte het vreselijk koud had maar zei ze nog stoer dat hij zijn jasje niet uit hoefde te doen. Maar eenmaal op het veld besloot Virgil toch het meisje zijn jasje te geven. Stond hij daar als enige zonder trainingsjasje uit volle borst het Wilhelmus te zingen. Klasse Virgil!
Dat doet geen pijn. Wat kwelt er dan....Ach, wat andere dingetjes, fysieke ongemakken maar je moet wat hebben wat je kwelt, anders ben je ja niet leventig meer.....Van die dingen.
Waar Oranje zichzelf weer op de kaart zet moet ik dat nog zien met het roodzwarte hart. Dat kwelt wel een beetje, doet pijn ondanks dat onze jongens er alles aan doen om de punten te pakken.
Gisteren was ik (weer) eens na ruim zes jaar ouderwets te vinden in mijn voormalige stamkroeg op de zaterdagavond na een wedstrijd van Mainbarg. Beetje schuren, beetje schaven, beetje zeiken, beetje filosoferen met de andere inpandigen. Je weet wel oude jongens, krentenbrood.
Genieten op de vierkante meter. Het tijdelijke huizen in mien geboortedorp heeft ook zo zijn voordelen.
Wil niet zeggen dat ik het heb gemist zo 'm een biertje doen op de zaterdagavond bij Café Mans, maar ik wordt er wel heel gelukkig van.....Soms kwelt iets, soms iets minder....
Dronk met grote dank later op de avond het gekregen winterbiertje van Leffe op toen iedereen al een verdieping hoger lag te snurken.
Keek naar de foto van mien Pa, hij knipoogde warempel. Iets met cirkels rond, even wat gas terug zodat wij medio volgend jaar weer volle bak kunnen. Niet alles wat kwelt is vervelend.
Fijne zondag. Joah, mag wel zo.....
'Je moet wat hebben wat joe kwelt, Je moet wat hebben wat joe kwelt. Anders be'j niet lebentig meer. Ongemak of onrust, pien en verdriet, ai helemoal niks voelt, dan leef ie ja nie. Ie moet wat hebben wat joe kwelt.'
Uut 'Kwelt' van Daniël Lohues
Daar zit je dan. Het verleden haalt het dagelijkse heden eens weer in.
Hoe vaak heb ik hier wel niet gezeten, op zondagmorgen met pien in miene dak. Nog slecht te passe van de avond d'r veur. Een overvloed aan vloeibare gemeentepils-consumptie was meestal de oorzaak. Dat de langzaam opkomende zon vanaf de Oudeweg net langs het huus van Robert en Irma hinderlijk in mijn ogen begon te beschijnen. Half verdoofd achter de tikgeit, stukkies tikken. Beetje onzin de wereld inhelpen, soms serieus maar ook vaak geen pen aan vast te knopen.
Zit er weer. Sinds een dikke week zijn wij tijdelijk inpandig in Mariënberg. Het dorp waar ik ben geboren en een groot gedeelte van mijn leven heb vertoefd. Tuurlijk aan de Johan Clemmestraat, nog steeds het aller-allermooiste straatje in deze bijna vergeten parel in het Overijsselse, dicht bij de Duutse grens. Een kerk, een kroeg, een station en de winkel van Sietse. Je zou over zo'n dorp zomaar een nummer kunnen schrijven met dien verstande, nou ja voorwaarde dat Maan het niet gaat zingen. Neuh, zoiets moet een rasechte Troubadour doen, ene Lohues of zo....Die komt namelijk ook van het platteland, van de goeie kant van de Iessel.
Ons gezin huist even bij Oma. Het is even wennen, niet in de laatste plaats voor Oma. Ze krijgt er zomaar even vier luidruchtige gasten bij. Ze heeft er goed over nagedacht hoor, begrijp mij niet verkeerd, voordat ze aan deze klus begon. Oma als ZZP'er, een zelfstandige op respectabele leeftijd van 87 jaar met ineens vier man personeel. Maar Huize Onrust is nu ff huize Rust Roest. Iedereen doet zijn of haar ding. De kinderen zijn druk met het speeldgoed wat vanmorgen bij de schoorsteenmantel stond. Wij ruimen de laatste dingen op en Oma maakt zich klaar om ten kerke te gaan. Voor het huis van Moe lopen de eerste kerkgangers ook al weer. Een beeld wat ik heb gemist. Een vriendelijke man steekt een hand op, Moi....Goeie dienst. Ik tik nog even verder.
Afgelopen donderdag sloten wij definitief de deuren van de Van Kouwenborchstraat 43. Na bijna vijf jaar zijn wij als ware dakloos. Medio september/oktober 2019 betrekken wij ons nieuwe huis in Hardenberg.
De eerste schop moet nog in de grond. Van ons hoeft het geen barre winter te worden. De elfstedentocht mag wat betreft mij worden gereden in 2020, graag zelfs.....
Ach, zo hebben wij allemaal onze voorkeuren. De een wil Piet zwart en de andere ziet 'm toch liever een ander kleurtje aannemen. De intocht verliep verder rustig. Jemig, dat wij ons daarover anno nu over gaan verbazen. Dat een intocht van de goedheiligman rustig is verlopen. Omgekeerde wereld.
Daarom hou ik zo van klein en vooral blij nieuws. Nieuws waar ik vrolijk van wordt.
Tuurlijk keken wij vrijdag naar het duel van Oranje tegen de Fransen. Prachtige uitslag, heerlijke wedstrijd.
Maar voor mij was het duel al voor het eerste fluitje van de Engelse arbiter meer dan geslaagd.
Virgil van Dijk toonde zich een ware aanvoerder. Is met stip op 1 binnengekomen. Hij had in de snerpende kou en de ijzige wind die rondwaaierde in het enige echte voetbalstadion van Nederland zijn trainingsjasje uitgedaan omdat zijn mascotte, de 7-jarige Fieke uit Riel, het koud had.
Dan kun jij mij wegdragen. Ik zag het onmiddellijk. Misschien was mij dat eerder nooit opgevallen maar als papa kijk je toch anders tegen deze vreemde rare wereld aan. Welllicht had ik tig jaar terug al wat biertjes op gehad en door mijn wazige blik dit vertederende tafereel gewoon compleet gemist.
Moest tevens net als Frenkie de Jong lachen om zijn mascotte. Een jongen die helemaal tijdens het volkslied uit zijn dak ging. Dwars door alle protocollen heen lekker zijn eigen ding deed. Schitterend. Goodfeel TV!
Op één of andere manier wist je gewoon, wat er vanavond ook gebeurt eigenlijk kan het niet meer mis gaan. En die voorspelling kwam uit. Hulde voor Koeman. Hij heeft er team van gemaakt! Sneeuwvlokje brengt warmte in deze mistige tijd!
Virgil is een held geworden voor Fieke en voor vele met ons. Zo kan het ook. In de spelerstunnel zag van Dijk al dat het kleine meisje met een aangeboren spierziekte het vreselijk koud had maar zei ze nog stoer dat hij zijn jasje niet uit hoefde te doen. Maar eenmaal op het veld besloot Virgil toch het meisje zijn jasje te geven. Stond hij daar als enige zonder trainingsjasje uit volle borst het Wilhelmus te zingen. Klasse Virgil!
Dat doet geen pijn. Wat kwelt er dan....Ach, wat andere dingetjes, fysieke ongemakken maar je moet wat hebben wat je kwelt, anders ben je ja niet leventig meer.....Van die dingen.
Waar Oranje zichzelf weer op de kaart zet moet ik dat nog zien met het roodzwarte hart. Dat kwelt wel een beetje, doet pijn ondanks dat onze jongens er alles aan doen om de punten te pakken.
Gisteren was ik (weer) eens na ruim zes jaar ouderwets te vinden in mijn voormalige stamkroeg op de zaterdagavond na een wedstrijd van Mainbarg. Beetje schuren, beetje schaven, beetje zeiken, beetje filosoferen met de andere inpandigen. Je weet wel oude jongens, krentenbrood.
Genieten op de vierkante meter. Het tijdelijke huizen in mien geboortedorp heeft ook zo zijn voordelen.
Wil niet zeggen dat ik het heb gemist zo 'm een biertje doen op de zaterdagavond bij Café Mans, maar ik wordt er wel heel gelukkig van.....Soms kwelt iets, soms iets minder....
Dronk met grote dank later op de avond het gekregen winterbiertje van Leffe op toen iedereen al een verdieping hoger lag te snurken.
Keek naar de foto van mien Pa, hij knipoogde warempel. Iets met cirkels rond, even wat gas terug zodat wij medio volgend jaar weer volle bak kunnen. Niet alles wat kwelt is vervelend.
Fijne zondag. Joah, mag wel zo.....
zondag 4 november 2018
Linda wil leven....
Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden,
'Zoals je daar nu zit. Met betraande ogen. Wat is er mis, wat kan ik voor je doen. Vertel me alles wat gebeurd is. Misschien dat ik iets weet. Linda, Linda, ik wil alles voor je doen. Linda, Linda, ik wil alles voor je doen. Linda, wij willen alles voor je doen.'
Uut 'Linda' van Frank Boeijen (Groep)
Schrok toen ik voor enkele weken terug onze deur opende. Sanneke had het mij wel verteld dat het niet meer zo goed ging met Linda, haar lieve en mooie vriendin die ze ooit toevallig tegen het lijf liep in Zwolle.
Deze ontmoeting mondde uit in een bijzondere hechte vriendschap die op de dag van vandaag stand houdt.
Toch schrok ik, daar stond ze. Kordaat als altijd, tuurlijk had ze haar ontwapende lach meegenomen en vrolijk begroette ze mij. Linda Liebregt ten voeten uit, altijd opgeruimd, altijd goed te passe. Nooit klagend als je vroeg hoe het nu eigenlijk echt met haar ging. Ik schrok van de kruk en de manier waarop ze ons huis moest binnenstappen. Compleet anders dan de vorige keer...Slepend met haar rechterbeen. De harde woorden van San leken nu pas echt binnen te dringen in mijn niet altijd even snel werkende brein. Kut, het gaat echt niet goed met Lin.
Linda heeft sinds 2007 namelijk al MS (Multiple Sclerose), een ziekte van het centrale zenuwstelsel.
Jip of Janneke zou zeggen dat je dan ontstekingen krijgt in hersenen en ruggenmerg. De lichaamsfuncties die gekoppeld zijn aan het gebied waar een ontsteking zit, die vallen vervolgens uit. Zodra de ontsteking wegtrekt, trekken ook de uitgevallen lichaamfuncties weer bij. Na verloop van tijd zullen er meer en meer littekens (scleroses) op hersenen en ruggenmerg achterblijven. Met als resultaat dat deze gekoppelde lichaamsfuncties dan permanent verloren gaan.
Tot de zomer van vorig jaar (2017) kon Linda het nog, zij met flink wat medicijnen, bijzonder goed vinden met MS, haar ziekte. Ze werkte 'gewoon' als Pedagogisch medewerker en Lifestyle coach en deed de dingen die iedere mooie vrouw zou doen. Want Linda is een prettige verschijning, daar loop je graag een blokje voor om, ik heb de ogen net als jullie niet in mijn achterzak zitten. Waarvan Akte!
Maar vorig jaar begon Linda te merken dat het minder ging. MS vond blijkbaar dat hij of zij zich lang genoeg koest had gehouden in het lichaam van Linda. Hij wilde nu echt aan de arbeid, ze wilde eindelijk haar vernietigde werk gaan doen. Ze was niet voor niks in het lichaam van Linda gekropen.
De ziekte begon zich in al haar hevigheid te openbaren. MS begon agressief verdrag te vertonen. Met alle gevolgen vandien.
Van een mooie spring in 't veld ging het lichaam van Linda met gigantische lichtjaren snel achteruit. Ze begon te merken dat haar spieren begonnen uit te vallen. Lopen werd steeds moeilijker, verloor kracht in haar handen en ze werd moe, heel moe.
MS vond dat ie lekker bezig was. Hij gooide flink wat olie op het vuur, stookte alles op tot het kookpunt!
Linda moest stoppen met haar werk na 15 jaar. Het ging echt niet meer, dat was een enorme domper. Maar of dat nog niet genoeg was ging het lopen ook steeds minder. Ze belandde in een rolstoel, kreeg krukken en er werden beenbeugels bij haar aangemeten. Lekker bezig MS, Not!
Maar MS gooide er wederom een schepje bovenop want begin dit jaar werd alles nog een stukje moeilijker voor Linda. Totdat het haar ook teveel werd. Ze kon niet meer....Haar wilskracht brak. Einde oefening.
Ze kwam tot de conclusie na ruim tien jaar dat de ziekte MS op een misschien wel beslissende voorsprong was gekomen. Lang had ze de aanvallen kunnen weerstaan maar haar verdediging begon te kraken....Het was vechten tegen de bierkaai.
Linda, die altijd en overal voor iedereen klaar stond moest nu zelf om hulp vragen. Oh, wat hebben wij de laatste dagen veel over Linda gehad. Hoe San over haar praat is hartverwarmend. Met terugwerkende kracht kreeg ik (weer) te horen hoe bijzonder Linda is en wat zij voor haar heeft betekend en tuurlijk nog altijd betekend. Ik depte de tranen van San met een kus maar moest zelf ook slikken, jemig nog maar 36 jaar jong maar hoeveel stormen en orkanen heeft zij al niet bezworen en doorstaan.
Hoe vraag je eigenlijk hulp als dat nooit je kracht is geweest, nu net al je krachten verschrikkelijk snel uit je lichaam wegvloeien. Ze wil mensen niet tot last zijn. Tot op het laatst bleef ze zo denken.
Het tekent de warme persoonlijkheid van Linda. Ben blij dat ik, zij het op afstand, zulke mensen tot mijn kennissenkring mag rekenen. Door hoe San over haar praat als ze weer eens samen liters thee hebben gedronken hoor ik via de stem van San Linda praten. Ik hoor de onzin maar ook de serieuze ondertonen van de diepgaande gesprekken.
Door te luisteren naar anderen heeft ze ondanks alles de kracht gevonden op zoek te gaan om de strijd met die klotenziekte MS toch te winnen. Ok, ze staat op achterstand maar ik geloof erin dat Linda het duel toch nog gaat winnen. Nu regeert MS nog als die arrogante Ronaldo maar hoogmoed komt voor de val.
Vertrouw er maar op. Linda krijgt de regie terug, wat ik je brom. Ze schiet MS naar de eeuwige jachtvelden.
Ze kreeg via verschillende wegen te horen dat stamceltherapie misschien wel voor haar de oplossing kon zijn. De tactiek om MS te verslaan. Terug in de hoek jij en vooral blijven zitten.....Zakkenwasser!
Wij lopen hier in Nederland vaak voorop met van alles. Dat hoef ik jullie niet uit te leggen, soms zijn we roomser en soms nog erger dan de paus. Maar stamceltherapie, de zgn. HSCT behandeling wordt wel in Nederland toegepast bij bepaalde vormen van kanker en diverse auto-immuunaandoeningen maar helaas nog niet voor MS. De neurologen hier nemen een afwachtende houding aan, volgen de resultaten en ontwikkelingen in het buitenland wel nauwlettend maar daar heeft Linda niks aan. Ja, misschien willen ze het vanaf 2024 mogelijk maken voor MS-patiënten terwijl onderzoek bewijst dat 80% baat heeft bij deze behandeling.
Dat is voor Linda te laat. Linda wil leven, dat is toch niet zo gek. Lullen tot je een ons weegt doen al die politici maar het zou voor Linda bijna waarheid worden als ze niks zou ondernemen.
Via, via kwam Linda erachter dat 1 van de plekken waar de stamceltherapie, de ultieme reddingsboei voor Linda, plaatsvond in India. In New Delhi nog wel. Waar ze notabene is geboren...?!? Daar zag zij in 1982 het levenslicht maar was er weinig toekomst voor haar. Ze werd na 3 maanden liefdevol geadopteerd door Eef en Yvonne, een echtpaar uit Zwolle. Nu, 36 jaar later, is New Delhi de plek die haar weer een nieuw leven, een nieuwe toekomst kan geven. Hoe ironisch....?? Maar oh zo mooi....
Ze heeft inmiddels de bevestiging gekregen dat zij, met haar vorm van MS, geholpen kan worden in India.
Hartstikke super natuurlijk, fantastisch nieuws. Wij springen een gat in de lucht. Linda ook, zij het met een kruk en misschien niet zo hoog vanuit de rolstoel. Echter is er nog maar een klein probleempje wat ongeveer ruim € 75.000,- is.
Waar hebben wij het over......Een kleine ton wat Linda scheidt van leven of de dood!
Om het lang verhaal kort te maken. Linda heeft om de strijd tegen haar enige tegenstander, de misselijkmakende club FC MS, te winnen geld nodig. Veel geld. Heel veel geld....
Afgelopen week is de stichting 'Linda wil Leven' opgericht met daaraan gekoppeld een crowdfundingactie.
Maak voor Linda de cirkel rond en doneer zodat zij dit avontuur aan kan gaan.
Linda wil leven heeft twee doelen, natuurlijk de genezing van Linda als eerste maar ook een stuk bewustwording voor afwachtend Nederland. Dat zo snel mogelijk deze behandeling gewoon in ons koude kikkerlandje kan plaatsvinden en vergoed gaat worden door de zorgverzekeraars. Je betaalt je toch niet voor niets scheel aan al die zorgpremies. We wachten elke dag al veel te lang op van alles.
Laten wij eens voor Linda gaan zorgen. Wat kunnen wij voor je doen, nou dit dus....!
Het verhaal van Linda grijpt mij aan, lag er vannacht wakker van en ik tik dit op een zeer onchristelijk tijdstip voor mij, om drie uur 's nachts maar bedenk dan dat Linda al tijden 's nachts wakker ligt.
Enerzijds van de pijn en anderzijds van het feit of het allemaal wel goed komt......
Zal zij ooit MS overwinnen? Ja....
Ik zie haar winnen, ik zie haar MS verslaan in haar eentje en met a little help from many many many friends.....Loop even bij Linda langs via www.lindawilleven.com of www.facebook.com/Linda-wil-Leven
Fijne zondag. Joah, mag wel zo.....
Linda zal je eeuwig dankbaar zijn en anders San wel of Eef of haar verdere familie, vrienden en kennissen etc. etc.
Linda wil leven, dat snappen jullie toch wel?
Ik ga slapen, Linda nog lange niet....Potverdikkemei!
'Zoals je daar nu zit. Met betraande ogen. Wat is er mis, wat kan ik voor je doen. Vertel me alles wat gebeurd is. Misschien dat ik iets weet. Linda, Linda, ik wil alles voor je doen. Linda, Linda, ik wil alles voor je doen. Linda, wij willen alles voor je doen.'
Uut 'Linda' van Frank Boeijen (Groep)
Schrok toen ik voor enkele weken terug onze deur opende. Sanneke had het mij wel verteld dat het niet meer zo goed ging met Linda, haar lieve en mooie vriendin die ze ooit toevallig tegen het lijf liep in Zwolle.
Deze ontmoeting mondde uit in een bijzondere hechte vriendschap die op de dag van vandaag stand houdt.
Toch schrok ik, daar stond ze. Kordaat als altijd, tuurlijk had ze haar ontwapende lach meegenomen en vrolijk begroette ze mij. Linda Liebregt ten voeten uit, altijd opgeruimd, altijd goed te passe. Nooit klagend als je vroeg hoe het nu eigenlijk echt met haar ging. Ik schrok van de kruk en de manier waarop ze ons huis moest binnenstappen. Compleet anders dan de vorige keer...Slepend met haar rechterbeen. De harde woorden van San leken nu pas echt binnen te dringen in mijn niet altijd even snel werkende brein. Kut, het gaat echt niet goed met Lin.
Linda heeft sinds 2007 namelijk al MS (Multiple Sclerose), een ziekte van het centrale zenuwstelsel.
Jip of Janneke zou zeggen dat je dan ontstekingen krijgt in hersenen en ruggenmerg. De lichaamsfuncties die gekoppeld zijn aan het gebied waar een ontsteking zit, die vallen vervolgens uit. Zodra de ontsteking wegtrekt, trekken ook de uitgevallen lichaamfuncties weer bij. Na verloop van tijd zullen er meer en meer littekens (scleroses) op hersenen en ruggenmerg achterblijven. Met als resultaat dat deze gekoppelde lichaamsfuncties dan permanent verloren gaan.
Tot de zomer van vorig jaar (2017) kon Linda het nog, zij met flink wat medicijnen, bijzonder goed vinden met MS, haar ziekte. Ze werkte 'gewoon' als Pedagogisch medewerker en Lifestyle coach en deed de dingen die iedere mooie vrouw zou doen. Want Linda is een prettige verschijning, daar loop je graag een blokje voor om, ik heb de ogen net als jullie niet in mijn achterzak zitten. Waarvan Akte!
Maar vorig jaar begon Linda te merken dat het minder ging. MS vond blijkbaar dat hij of zij zich lang genoeg koest had gehouden in het lichaam van Linda. Hij wilde nu echt aan de arbeid, ze wilde eindelijk haar vernietigde werk gaan doen. Ze was niet voor niks in het lichaam van Linda gekropen.
De ziekte begon zich in al haar hevigheid te openbaren. MS begon agressief verdrag te vertonen. Met alle gevolgen vandien.
Van een mooie spring in 't veld ging het lichaam van Linda met gigantische lichtjaren snel achteruit. Ze begon te merken dat haar spieren begonnen uit te vallen. Lopen werd steeds moeilijker, verloor kracht in haar handen en ze werd moe, heel moe.
MS vond dat ie lekker bezig was. Hij gooide flink wat olie op het vuur, stookte alles op tot het kookpunt!
Linda moest stoppen met haar werk na 15 jaar. Het ging echt niet meer, dat was een enorme domper. Maar of dat nog niet genoeg was ging het lopen ook steeds minder. Ze belandde in een rolstoel, kreeg krukken en er werden beenbeugels bij haar aangemeten. Lekker bezig MS, Not!
Maar MS gooide er wederom een schepje bovenop want begin dit jaar werd alles nog een stukje moeilijker voor Linda. Totdat het haar ook teveel werd. Ze kon niet meer....Haar wilskracht brak. Einde oefening.
Ze kwam tot de conclusie na ruim tien jaar dat de ziekte MS op een misschien wel beslissende voorsprong was gekomen. Lang had ze de aanvallen kunnen weerstaan maar haar verdediging begon te kraken....Het was vechten tegen de bierkaai.
Linda, die altijd en overal voor iedereen klaar stond moest nu zelf om hulp vragen. Oh, wat hebben wij de laatste dagen veel over Linda gehad. Hoe San over haar praat is hartverwarmend. Met terugwerkende kracht kreeg ik (weer) te horen hoe bijzonder Linda is en wat zij voor haar heeft betekend en tuurlijk nog altijd betekend. Ik depte de tranen van San met een kus maar moest zelf ook slikken, jemig nog maar 36 jaar jong maar hoeveel stormen en orkanen heeft zij al niet bezworen en doorstaan.
Hoe vraag je eigenlijk hulp als dat nooit je kracht is geweest, nu net al je krachten verschrikkelijk snel uit je lichaam wegvloeien. Ze wil mensen niet tot last zijn. Tot op het laatst bleef ze zo denken.
Het tekent de warme persoonlijkheid van Linda. Ben blij dat ik, zij het op afstand, zulke mensen tot mijn kennissenkring mag rekenen. Door hoe San over haar praat als ze weer eens samen liters thee hebben gedronken hoor ik via de stem van San Linda praten. Ik hoor de onzin maar ook de serieuze ondertonen van de diepgaande gesprekken.
Door te luisteren naar anderen heeft ze ondanks alles de kracht gevonden op zoek te gaan om de strijd met die klotenziekte MS toch te winnen. Ok, ze staat op achterstand maar ik geloof erin dat Linda het duel toch nog gaat winnen. Nu regeert MS nog als die arrogante Ronaldo maar hoogmoed komt voor de val.
Vertrouw er maar op. Linda krijgt de regie terug, wat ik je brom. Ze schiet MS naar de eeuwige jachtvelden.
Ze kreeg via verschillende wegen te horen dat stamceltherapie misschien wel voor haar de oplossing kon zijn. De tactiek om MS te verslaan. Terug in de hoek jij en vooral blijven zitten.....Zakkenwasser!
Wij lopen hier in Nederland vaak voorop met van alles. Dat hoef ik jullie niet uit te leggen, soms zijn we roomser en soms nog erger dan de paus. Maar stamceltherapie, de zgn. HSCT behandeling wordt wel in Nederland toegepast bij bepaalde vormen van kanker en diverse auto-immuunaandoeningen maar helaas nog niet voor MS. De neurologen hier nemen een afwachtende houding aan, volgen de resultaten en ontwikkelingen in het buitenland wel nauwlettend maar daar heeft Linda niks aan. Ja, misschien willen ze het vanaf 2024 mogelijk maken voor MS-patiënten terwijl onderzoek bewijst dat 80% baat heeft bij deze behandeling.
Dat is voor Linda te laat. Linda wil leven, dat is toch niet zo gek. Lullen tot je een ons weegt doen al die politici maar het zou voor Linda bijna waarheid worden als ze niks zou ondernemen.
Via, via kwam Linda erachter dat 1 van de plekken waar de stamceltherapie, de ultieme reddingsboei voor Linda, plaatsvond in India. In New Delhi nog wel. Waar ze notabene is geboren...?!? Daar zag zij in 1982 het levenslicht maar was er weinig toekomst voor haar. Ze werd na 3 maanden liefdevol geadopteerd door Eef en Yvonne, een echtpaar uit Zwolle. Nu, 36 jaar later, is New Delhi de plek die haar weer een nieuw leven, een nieuwe toekomst kan geven. Hoe ironisch....?? Maar oh zo mooi....
Ze heeft inmiddels de bevestiging gekregen dat zij, met haar vorm van MS, geholpen kan worden in India.
Hartstikke super natuurlijk, fantastisch nieuws. Wij springen een gat in de lucht. Linda ook, zij het met een kruk en misschien niet zo hoog vanuit de rolstoel. Echter is er nog maar een klein probleempje wat ongeveer ruim € 75.000,- is.
Waar hebben wij het over......Een kleine ton wat Linda scheidt van leven of de dood!
Om het lang verhaal kort te maken. Linda heeft om de strijd tegen haar enige tegenstander, de misselijkmakende club FC MS, te winnen geld nodig. Veel geld. Heel veel geld....
Afgelopen week is de stichting 'Linda wil Leven' opgericht met daaraan gekoppeld een crowdfundingactie.
Maak voor Linda de cirkel rond en doneer zodat zij dit avontuur aan kan gaan.
Linda wil leven heeft twee doelen, natuurlijk de genezing van Linda als eerste maar ook een stuk bewustwording voor afwachtend Nederland. Dat zo snel mogelijk deze behandeling gewoon in ons koude kikkerlandje kan plaatsvinden en vergoed gaat worden door de zorgverzekeraars. Je betaalt je toch niet voor niets scheel aan al die zorgpremies. We wachten elke dag al veel te lang op van alles.
Laten wij eens voor Linda gaan zorgen. Wat kunnen wij voor je doen, nou dit dus....!
Het verhaal van Linda grijpt mij aan, lag er vannacht wakker van en ik tik dit op een zeer onchristelijk tijdstip voor mij, om drie uur 's nachts maar bedenk dan dat Linda al tijden 's nachts wakker ligt.
Enerzijds van de pijn en anderzijds van het feit of het allemaal wel goed komt......
Zal zij ooit MS overwinnen? Ja....
Ik zie haar winnen, ik zie haar MS verslaan in haar eentje en met a little help from many many many friends.....Loop even bij Linda langs via www.lindawilleven.com of www.facebook.com/Linda-wil-Leven
Fijne zondag. Joah, mag wel zo.....
Linda zal je eeuwig dankbaar zijn en anders San wel of Eef of haar verdere familie, vrienden en kennissen etc. etc.
Linda wil leven, dat snappen jullie toch wel?
Ik ga slapen, Linda nog lange niet....Potverdikkemei!
zondag 28 oktober 2018
Daniël Lohues!
Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden,
'Hier kom ik weg, veur mien hiele leben. Ben 'k met dizze horizon verweben. Hier kom ik weg, hier stiet ons huus. Bliekbar kom ik daor altied weer terecht. Hier kom ik weg. Hier bennen die paar mensen zunder wie 't niks is. Bekend gedrag, vrumd genog.. De wiede wereld is der wel, via draod en golven. Waormet ik vaak naor grunner gras heb zocht. Noar de verste verten wul ik altied wel hen. Mar dat gevuul dreijt zich weer um zo gauw as ik daor ben. Ruumte smoort de drokte. Stilte gef rust. Ben me der nie alle dagen hielmaol van bewust. Hoe graag ik hier mag wezen. Gruuntesoep met worst! Leven hier helpt net zo goed as drinken tegen de dorst. Hier kom ik weg, hier stiet ons huus. Bliekbar kom ik daor altied weer terecht.'
Uut 'Hier kom ik weg' van Daniël Lohues
Gisteren beleefde ik, sportief gezien, een gedenkwaardige dag net zoals wij vrijdag een gedenkwaardige avond beleefden. Zaterdag gebeurde dat in Nijverdal, op sportpark Gagelman aan de Duivecatelaan. Als een vogel zo vrij wat ik oe bromme.
Vrijdag veranderde poppodium Hedon Zwolle tijdelijk in de zevende hemel. Ik bedacht mij, na mijn zoveelste flesje water, zo moet God dat toch ongeveer bedacht hebben toen hij deze wereld in elkaar schroefde. Hemelse ontspanning na zes lange dagen knutselen en boetseren. Een mooie avond met een zanger die op zijn compleet eigen wijze tegen deze vreemde aardkloot aankijkt.
Lees zijn zaterdagse columns maar eens in het Dagblad van het Noorden. Mooie gedachtengangen en stof tot nadenken. Achter de Iessel snappen wij de wereld hier nog een beetje....beter!
Nou ja, van die gedachten duzz. Ik weet niet hoe die andere zevenhonderd gasten het beleefden maar ik vond het werkelijk magisch. Alles klopte en anders het gezelschap wel waarin ik mij gelukkig bevond.
Op het podium stond Daniël Lohues uut Erica te spelen, te zingen, te gitaren, te mondharmonicanen. Dit keer niet allennig maar hij had een werkelijk fantastische band meegenomen. Om oen vingers bij af te likken.
God zorgde vrijdagvond voor de maneschijn en Lohues voor de muziek! Hoe mooier kun je het hebben...
Twee grootheden en van iene weet ik zeker dat hij bestaat. Hij resideert door de week gewoon op Erica, als hij nog een baard had zou je denken dat hij de nieuwe Messias was...
De zoon van....Durf te geloven 2.0
Maar hij is er gewoon iene van zien Va en Moe en niet van SpiekerJozef en de onbevlekte maagd Maria, toen het vak pedicure nog in de kinderschoenen stond. Waarvan Akte!
Wij waren één klein persoontje trouwens wel vergeten. Onze zoon Moos van vijf, wat zou hij hard hebben meegezongen bij ondermeer A28 en Ondergrondse Hutte. Twee van zijn favorieten op het schijfje Vlier die steevast in onze Sharan is te vinden. Papa zong daarom bij deze nummers nog wat harder mee, volledig uit de toon, dat wel, maar slechts een kniesoor die daar vrijdagavond op lette. Ik zeurde toch ook niet over iemand die constant scheten aan het laten was in een vol Hedon. Wat is Hedon een mooie zaal. Ik voelde mij er gelijk thuus. Zij zien mij daar vaker, dat is zeker. Leuk volk, gezellige tent, supergave zaal. Deed mij denken aan eerder, in mijn vorige concertleven dat nog niet begraven is.
Wij waren in Hedon allemoal met mekare en hadden zin, vooral veule wille en skik aan een mooie avond!
Is diegene die de zon bedacht, dezelfde die ons de oorlog bracht, alle narigheid en alle kwaad, heeft diezelfde iets dat ooit gemaakt. Daarvoor dank je iemand net zo snel, maar voor de zon en al het toffe wel. Dank je wel voor de zon en dank je wel voor Daniël.
Klokslag negen uur betraden Daniël, Bernard, Reyer, Bram en Ferry het podium.
Ze begonnen met Volle Maone van Vlier en bij het tweede nummer moest ik breur uitleggen wat Kwelt ook al weer betekende....haha. Ook al komt hij hier gewoon weg.
Maar wat een vakmannen, muzikale gasten die sporen...Werkelijk waar. Arriva vernoemde niet voor niks één van zijn locomotieven naar dit wonder der natuur. Lohues beroert geweldig zijn vele gitaren, dat staat buiten kijf, maar met die Gepken is ook niks mee. Heb zijn eerste CD nog altied ergens boven liggen. Geweldige gitarist en ok, het oog wil ook wat. Ik oefen nu al twee dagen zijn sluikse oogopslag en probeer het haar net zo voor mien ogen weg te slaan als Bernard. Lukt nog niet....Je mut wat.
Lekkere drummert op de achtergrond....De motor van de band. Altied heerlijk om naar te kieken. Ze hadden, niemand uitgezonderd, skik op het podium. Het klonk als een klok die niet een uur terug moest. Neuh, ze gingen in volle vaart richting de klok van elf uur. Hammond orgeltje er bij en de baspartijen van Reyer....Alles klopte. Grand Cru, goede wijn behoeft zeker geen krans.
Het zweet gutste Lohues van de kop maar hij bleef maar doorgaan. Heerlijk zijn mimiek....en bewegingen
Hij genoot. Ok, Allennig in het theater is hij van de buitencategorie maar Lohues Elektrisch is gewoon supertof. Geweldig, uitmuntend. Je kunt er allerlei superlatieven aan ophangen. Hij deed het gewoon. Je hebt nog zoveel materiaal wat er gespeeld kan en mag worden. Ik haalde spreekwoordelijk alle CD's weer van zolder. Mut toch gebeuren aangezien de verhuizing aanstaande is. Maar albums zoals de eerste, Skik met die wekker om vijf over één. Niks is Zoas 't Lek, 's Nachts, Overal & Nergens, Tof....Ik draaide ze allemaal.
Spotify is al twee dagen helemaal verdrents....Gisteren in de auto op weg naar de gedenkwaardige dag in Nijverdal brulden wij alletwee, Moos en ik, weer mee met oen muziek. Aaaaaaaaaaaaaaaaa28 en hier kan ik schuulen als een angstig dier. Hier verkruup ik alles, geen mense vindt mij hier......Ondergrondse Hutte.
Vergeten pareltjes als Naor Huus, 't giet zoas 't Giet, Nie veur spek en bonen. Tuurlijk op Fietse....
Heel Hedon zong mee...Wie döt mie wat, Wie döt mie wat vandage, 'k heb de bande vol met wind, nee ik heb niks te klagen. 't zol haost zeggen, jao het mag wel zo....
Ben zo bliede dat Lohues niet in zijn Ondergronde Hutte is blieven zitten. Dat hij na Skik nog zoveel schik had an wat hij deed, dat hij nummers maakt over wat hij ziet, over wat hij meemaakt.
Zijn gruuntesoep met worst smaakt nog altied het beste achter het Huus, op een prachtige mooie dag want wij weten allemoal dat wij hier weg komen. Acda en de Munnik zongen ooit over het Drenthe van Daniël.
Geen woord aan gelogen. Alleen maar hier, laag Holland en Daniëls Drenthe. Ze snappen het daar wel in het verre Westen. Nou ja, sommigen dan...
Volgende keer nemen wij Moos mee.....Hij herkende je meteen van de foto's en filmpjes. Hey Papa, dat is Daniël Lojus.....Ik reken het goed! Lohues is de jus op onze jappels.
Volgend jaar weer Daniël, volgend jaar weer Hedon? Wij staan dan weer links van de bar. Afspraak?
Tot later in de Voorveghter, kunnen wij weer met de benenwagen....Zwolle doen wij dan met de locomotief.
Zou mooi zijn als Ilse dan ons naar jou brengt....Joah, mag wel zo...Naor Huus!
Fijne zondag!
'Hier kom ik weg, veur mien hiele leben. Ben 'k met dizze horizon verweben. Hier kom ik weg, hier stiet ons huus. Bliekbar kom ik daor altied weer terecht. Hier kom ik weg. Hier bennen die paar mensen zunder wie 't niks is. Bekend gedrag, vrumd genog.. De wiede wereld is der wel, via draod en golven. Waormet ik vaak naor grunner gras heb zocht. Noar de verste verten wul ik altied wel hen. Mar dat gevuul dreijt zich weer um zo gauw as ik daor ben. Ruumte smoort de drokte. Stilte gef rust. Ben me der nie alle dagen hielmaol van bewust. Hoe graag ik hier mag wezen. Gruuntesoep met worst! Leven hier helpt net zo goed as drinken tegen de dorst. Hier kom ik weg, hier stiet ons huus. Bliekbar kom ik daor altied weer terecht.'
Uut 'Hier kom ik weg' van Daniël Lohues
Gisteren beleefde ik, sportief gezien, een gedenkwaardige dag net zoals wij vrijdag een gedenkwaardige avond beleefden. Zaterdag gebeurde dat in Nijverdal, op sportpark Gagelman aan de Duivecatelaan. Als een vogel zo vrij wat ik oe bromme.
Vrijdag veranderde poppodium Hedon Zwolle tijdelijk in de zevende hemel. Ik bedacht mij, na mijn zoveelste flesje water, zo moet God dat toch ongeveer bedacht hebben toen hij deze wereld in elkaar schroefde. Hemelse ontspanning na zes lange dagen knutselen en boetseren. Een mooie avond met een zanger die op zijn compleet eigen wijze tegen deze vreemde aardkloot aankijkt.
Lees zijn zaterdagse columns maar eens in het Dagblad van het Noorden. Mooie gedachtengangen en stof tot nadenken. Achter de Iessel snappen wij de wereld hier nog een beetje....beter!
Nou ja, van die gedachten duzz. Ik weet niet hoe die andere zevenhonderd gasten het beleefden maar ik vond het werkelijk magisch. Alles klopte en anders het gezelschap wel waarin ik mij gelukkig bevond.
Op het podium stond Daniël Lohues uut Erica te spelen, te zingen, te gitaren, te mondharmonicanen. Dit keer niet allennig maar hij had een werkelijk fantastische band meegenomen. Om oen vingers bij af te likken.
God zorgde vrijdagvond voor de maneschijn en Lohues voor de muziek! Hoe mooier kun je het hebben...
Twee grootheden en van iene weet ik zeker dat hij bestaat. Hij resideert door de week gewoon op Erica, als hij nog een baard had zou je denken dat hij de nieuwe Messias was...
De zoon van....Durf te geloven 2.0
Maar hij is er gewoon iene van zien Va en Moe en niet van SpiekerJozef en de onbevlekte maagd Maria, toen het vak pedicure nog in de kinderschoenen stond. Waarvan Akte!
Wij waren één klein persoontje trouwens wel vergeten. Onze zoon Moos van vijf, wat zou hij hard hebben meegezongen bij ondermeer A28 en Ondergrondse Hutte. Twee van zijn favorieten op het schijfje Vlier die steevast in onze Sharan is te vinden. Papa zong daarom bij deze nummers nog wat harder mee, volledig uit de toon, dat wel, maar slechts een kniesoor die daar vrijdagavond op lette. Ik zeurde toch ook niet over iemand die constant scheten aan het laten was in een vol Hedon. Wat is Hedon een mooie zaal. Ik voelde mij er gelijk thuus. Zij zien mij daar vaker, dat is zeker. Leuk volk, gezellige tent, supergave zaal. Deed mij denken aan eerder, in mijn vorige concertleven dat nog niet begraven is.
Wij waren in Hedon allemoal met mekare en hadden zin, vooral veule wille en skik aan een mooie avond!
Is diegene die de zon bedacht, dezelfde die ons de oorlog bracht, alle narigheid en alle kwaad, heeft diezelfde iets dat ooit gemaakt. Daarvoor dank je iemand net zo snel, maar voor de zon en al het toffe wel. Dank je wel voor de zon en dank je wel voor Daniël.
Klokslag negen uur betraden Daniël, Bernard, Reyer, Bram en Ferry het podium.
Ze begonnen met Volle Maone van Vlier en bij het tweede nummer moest ik breur uitleggen wat Kwelt ook al weer betekende....haha. Ook al komt hij hier gewoon weg.
Maar wat een vakmannen, muzikale gasten die sporen...Werkelijk waar. Arriva vernoemde niet voor niks één van zijn locomotieven naar dit wonder der natuur. Lohues beroert geweldig zijn vele gitaren, dat staat buiten kijf, maar met die Gepken is ook niks mee. Heb zijn eerste CD nog altied ergens boven liggen. Geweldige gitarist en ok, het oog wil ook wat. Ik oefen nu al twee dagen zijn sluikse oogopslag en probeer het haar net zo voor mien ogen weg te slaan als Bernard. Lukt nog niet....Je mut wat.
Lekkere drummert op de achtergrond....De motor van de band. Altied heerlijk om naar te kieken. Ze hadden, niemand uitgezonderd, skik op het podium. Het klonk als een klok die niet een uur terug moest. Neuh, ze gingen in volle vaart richting de klok van elf uur. Hammond orgeltje er bij en de baspartijen van Reyer....Alles klopte. Grand Cru, goede wijn behoeft zeker geen krans.
Het zweet gutste Lohues van de kop maar hij bleef maar doorgaan. Heerlijk zijn mimiek....en bewegingen
Hij genoot. Ok, Allennig in het theater is hij van de buitencategorie maar Lohues Elektrisch is gewoon supertof. Geweldig, uitmuntend. Je kunt er allerlei superlatieven aan ophangen. Hij deed het gewoon. Je hebt nog zoveel materiaal wat er gespeeld kan en mag worden. Ik haalde spreekwoordelijk alle CD's weer van zolder. Mut toch gebeuren aangezien de verhuizing aanstaande is. Maar albums zoals de eerste, Skik met die wekker om vijf over één. Niks is Zoas 't Lek, 's Nachts, Overal & Nergens, Tof....Ik draaide ze allemaal.
Spotify is al twee dagen helemaal verdrents....Gisteren in de auto op weg naar de gedenkwaardige dag in Nijverdal brulden wij alletwee, Moos en ik, weer mee met oen muziek. Aaaaaaaaaaaaaaaaa28 en hier kan ik schuulen als een angstig dier. Hier verkruup ik alles, geen mense vindt mij hier......Ondergrondse Hutte.
Vergeten pareltjes als Naor Huus, 't giet zoas 't Giet, Nie veur spek en bonen. Tuurlijk op Fietse....
Heel Hedon zong mee...Wie döt mie wat, Wie döt mie wat vandage, 'k heb de bande vol met wind, nee ik heb niks te klagen. 't zol haost zeggen, jao het mag wel zo....
Ben zo bliede dat Lohues niet in zijn Ondergronde Hutte is blieven zitten. Dat hij na Skik nog zoveel schik had an wat hij deed, dat hij nummers maakt over wat hij ziet, over wat hij meemaakt.
Zijn gruuntesoep met worst smaakt nog altied het beste achter het Huus, op een prachtige mooie dag want wij weten allemoal dat wij hier weg komen. Acda en de Munnik zongen ooit over het Drenthe van Daniël.
Geen woord aan gelogen. Alleen maar hier, laag Holland en Daniëls Drenthe. Ze snappen het daar wel in het verre Westen. Nou ja, sommigen dan...
Volgende keer nemen wij Moos mee.....Hij herkende je meteen van de foto's en filmpjes. Hey Papa, dat is Daniël Lojus.....Ik reken het goed! Lohues is de jus op onze jappels.
Volgend jaar weer Daniël, volgend jaar weer Hedon? Wij staan dan weer links van de bar. Afspraak?
Tot later in de Voorveghter, kunnen wij weer met de benenwagen....Zwolle doen wij dan met de locomotief.
Zou mooi zijn als Ilse dan ons naar jou brengt....Joah, mag wel zo...Naor Huus!
Fijne zondag!
zondag 21 oktober 2018
Eind Oktober!
Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden,
'This desperation, dislocation. Separation, condemnation. Revelation in temptation. Isolation, desolation. Let it go. And so fade away, To let it go, and so fade away. To let it go...Oh now, and so to fade away. I'm wide awake, I'm wide awake. Wide awake. I'm not sleeping. Oh, no, no, no....
Let it go...'
Uut 'Bad' van U2
Uiterlijk onbewogen maar van binnen brandt het vagevuur....wat ik oe brom!
Niets is een mens vreemd. Ook die mooie roerganger aan het kanaal niet.....
Komende vrijdag is het zover, als wij 's avonds inpandig zijn bij Daniël Lohues ligt hij 's nachts spreekwoordelijk maar een paar honderd meter van ons verwijderd in een groot ziekenhuisbed als wij weer thuis zijn!
Mien moat, Mainbargs voormalig nummer 14. Moest vannacht ineens aan Bert denken in een rare en gekke droom.
Droomde dat ik meedeed aan een wedstrijd. Rondje fietsen, volgens mij was het beginpunt de combibaan in Gramsbergen(!?!). Ik had sportieve kleding aan. Zat krom voorover gebogen op een racefiets (!?!), dacht niet eens als ie maar geen voetballer wordt, haalde links en rechts wat fietsers in. Ik had de wind namelijk goed in de zeilen. Het kan verkeren. Finishte ergens in de middenmoot. Zat na afloop best wel stuk, ben geen Boogerd of Bram Tankink hè. Zelfs de burgemeester kwam een praatje maken. 'Wist niet dat je hard kon fietsen, ik ook niet antwoordde ik Peter naar alle eerlijkheid.' Ok, het was mijn eigen droom, toch vond ik mij een vreemde figurant die op de verkeerde filmset was beland. Het was tijd om te douchen, de meeste zweetdruppels waren opgedroogd en het gele energiedrankje had gek genoeg wat nieuwe krachten aangewakkerd. Tijd om naar huis te gaan!
Zocht in de garderobe voor 1 dag, onderweg naar een verkwikkende douche, naar mijn schone kleren, kon ze natuurlijk niet vinden. Rook al wat nattigheid. Ik, fietsen, wedstrijd, racefiets, mensen in halen, stuk zitten na notabene een wielerkoers...??
Zaken die niet in mijn woordenboek voorkomen. Probeerde vervolgens mijn zogenaamde racefiets te vinden, dan maar zonder frisse kleren en een douche terug naar huis bedacht ik me. Terug naar San en de kids. Maar wat ik ook zocht, mijn racefiets vond ik natuurlijk niet. Die stond niet ergens tegen een boom of hek geparkeerd maar gewoon in mijn bovenkamer gestald en keurig op slot. Pakte de trein op Gramsbergen Centraal en zonder fiets maar met de bande vol met wind arriveerde ik vervolgens enkele minuten later in Hardenberg.
Werd wakker, Moos stiefelde namelijk binnen en vroeg, ik verzin het niet, Papa, ga je straks mee een stukje fietsen...?
Eind Oktober, Bert en Daniël doen mij toch meer dan ik van te voren had kunnen bedenken.
Wilde de droom mij iets zeggen. Dat het gewoon goed komt met mien moat...?? Dat hij gewoon aan het fietsen is en later blijkt dat hij helemaal niet aan het fietsen was, dat zijn fiets ook ergens anders geparkeerd staat. Wie döt 'm wat komende vrijdag, hij hef ja de banden vol met wind, ik hoop dat hij niks hef te klagen.
'k zol hoast zeggen....Joah, het mag wel zo. Letste mooie dag van het joar misschien.
Zocht naar een verklaring. Dat ik fietste maar uiteindelijk niet eens mijn racefiets naderhand kon vinden.
Ik hoop dat ze bij Bert ook niks vinden, dat ze weghalen wat 'm al maanden dwars zit en dat er dan verder niks aan het handje is....Dat Bert binnenkort weer dom kan zeuren, dat wij weer mooie gesprekken kunnen voeren aan de keukentafel met mensen die ons allemaal lief zijn.
Bad van U2 speelde op de achtergrond zijn deuntje mee....Ik zocht naar een cirkel die gewoon rond moet komen. Waar hij misschien een schietgebedje naar boven doet bid ik voor de verandering een keertje met Broeder Maat mee....Schaadt het niet, dan baat het misschien wel voor mien moat!
Kiek uut naar vrijdag. Gek genoeg...Ik hoop uit de grond van mijn hart en die van vele anderen dat het goed komt. Ik geloof er wel in....Dat heet vertrouwen en dat het nog lange zijn tied niet is....iets van die strekkingen. In de verste verte niet, zijn klok loopt gewoon een dik uur voor.
Nou ja, daar geloof ik dan weer in.....Joah, mag wel zo. Vrijdag wordt een Prachtig Mooie Dag, gek genoeg!
Fijne Zondag!
'This desperation, dislocation. Separation, condemnation. Revelation in temptation. Isolation, desolation. Let it go. And so fade away, To let it go, and so fade away. To let it go...Oh now, and so to fade away. I'm wide awake, I'm wide awake. Wide awake. I'm not sleeping. Oh, no, no, no....
Let it go...'
Uut 'Bad' van U2
Uiterlijk onbewogen maar van binnen brandt het vagevuur....wat ik oe brom!
Niets is een mens vreemd. Ook die mooie roerganger aan het kanaal niet.....
Komende vrijdag is het zover, als wij 's avonds inpandig zijn bij Daniël Lohues ligt hij 's nachts spreekwoordelijk maar een paar honderd meter van ons verwijderd in een groot ziekenhuisbed als wij weer thuis zijn!
Mien moat, Mainbargs voormalig nummer 14. Moest vannacht ineens aan Bert denken in een rare en gekke droom.
Droomde dat ik meedeed aan een wedstrijd. Rondje fietsen, volgens mij was het beginpunt de combibaan in Gramsbergen(!?!). Ik had sportieve kleding aan. Zat krom voorover gebogen op een racefiets (!?!), dacht niet eens als ie maar geen voetballer wordt, haalde links en rechts wat fietsers in. Ik had de wind namelijk goed in de zeilen. Het kan verkeren. Finishte ergens in de middenmoot. Zat na afloop best wel stuk, ben geen Boogerd of Bram Tankink hè. Zelfs de burgemeester kwam een praatje maken. 'Wist niet dat je hard kon fietsen, ik ook niet antwoordde ik Peter naar alle eerlijkheid.' Ok, het was mijn eigen droom, toch vond ik mij een vreemde figurant die op de verkeerde filmset was beland. Het was tijd om te douchen, de meeste zweetdruppels waren opgedroogd en het gele energiedrankje had gek genoeg wat nieuwe krachten aangewakkerd. Tijd om naar huis te gaan!
Zocht in de garderobe voor 1 dag, onderweg naar een verkwikkende douche, naar mijn schone kleren, kon ze natuurlijk niet vinden. Rook al wat nattigheid. Ik, fietsen, wedstrijd, racefiets, mensen in halen, stuk zitten na notabene een wielerkoers...??
Zaken die niet in mijn woordenboek voorkomen. Probeerde vervolgens mijn zogenaamde racefiets te vinden, dan maar zonder frisse kleren en een douche terug naar huis bedacht ik me. Terug naar San en de kids. Maar wat ik ook zocht, mijn racefiets vond ik natuurlijk niet. Die stond niet ergens tegen een boom of hek geparkeerd maar gewoon in mijn bovenkamer gestald en keurig op slot. Pakte de trein op Gramsbergen Centraal en zonder fiets maar met de bande vol met wind arriveerde ik vervolgens enkele minuten later in Hardenberg.
Werd wakker, Moos stiefelde namelijk binnen en vroeg, ik verzin het niet, Papa, ga je straks mee een stukje fietsen...?
Eind Oktober, Bert en Daniël doen mij toch meer dan ik van te voren had kunnen bedenken.
Wilde de droom mij iets zeggen. Dat het gewoon goed komt met mien moat...?? Dat hij gewoon aan het fietsen is en later blijkt dat hij helemaal niet aan het fietsen was, dat zijn fiets ook ergens anders geparkeerd staat. Wie döt 'm wat komende vrijdag, hij hef ja de banden vol met wind, ik hoop dat hij niks hef te klagen.
'k zol hoast zeggen....Joah, het mag wel zo. Letste mooie dag van het joar misschien.
Zocht naar een verklaring. Dat ik fietste maar uiteindelijk niet eens mijn racefiets naderhand kon vinden.
Ik hoop dat ze bij Bert ook niks vinden, dat ze weghalen wat 'm al maanden dwars zit en dat er dan verder niks aan het handje is....Dat Bert binnenkort weer dom kan zeuren, dat wij weer mooie gesprekken kunnen voeren aan de keukentafel met mensen die ons allemaal lief zijn.
Bad van U2 speelde op de achtergrond zijn deuntje mee....Ik zocht naar een cirkel die gewoon rond moet komen. Waar hij misschien een schietgebedje naar boven doet bid ik voor de verandering een keertje met Broeder Maat mee....Schaadt het niet, dan baat het misschien wel voor mien moat!
Kiek uut naar vrijdag. Gek genoeg...Ik hoop uit de grond van mijn hart en die van vele anderen dat het goed komt. Ik geloof er wel in....Dat heet vertrouwen en dat het nog lange zijn tied niet is....iets van die strekkingen. In de verste verte niet, zijn klok loopt gewoon een dik uur voor.
Nou ja, daar geloof ik dan weer in.....Joah, mag wel zo. Vrijdag wordt een Prachtig Mooie Dag, gek genoeg!
Fijne Zondag!
zondag 14 oktober 2018
OktoberFest!
Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden,
'I, I wish you cold swim. Like the dolphins, like dolphins can swim. Though nothing, nothing will keeps us together. We can beat them, forever and ever. Oh, we can be heroes. Just for one day.
I, I will be King and you, you will be Queen. Though nothing will drive them away.
We can be heroes, just for one day. We can be us, just for one day'
Uut 'Heroes' van David Bowie (vandaag 41 jaar geleden kwam de LP Heroes uit)
Ik slenter langs de huizen en fluit zacht, handen in mijn zakken - zomernacht. Boven mij de sterren en de maan. Voor mij nog een paar straten te gaan. En alles is geweldig en ik ga maar eens naar huis. En alles is geweldig, 3 keer vallen, 3 keer vallen, 3 keer vallen ben ik thuis.....
Grappig, rekende gisteren de biertjes af in mijn voormalige stamkroeg. Waar ik vroeger elke zaterdagavond kwam huis ik nu nog slechts sporadisch. Jammer maar ook weer niet, zo gaan soms die dingen.
Was meegesleurd, geheel vrijwillig hoor, door vriend Robert.
Nog even eentje drinken bij Erik in café Mans. Ouwe jongens krentenbrood, een warme deken, daar waar ik mijn onschuld verloor, daar waar ik alles deed wat iemand hierboven ooit verbood. Daar bij Jan Binnenmars waren wij altijd helden voor 1 dag. Jonkies in de dop die niet snel volwassen wilde worden. De zelfbenoemde Helden van de stilte. Maar vaker ontsteeg de kakofonie aan geluid de geluidsbarrière, vaak was voetbal het lijdend onderwerp van gesprek. Onze club. Onze roodzwarte trots. Bijna veertig jaar belijd ik nu al mijn trouwe geloof aan Mainbarg in volgzame stilte. Zo vaak de deksel op de neus gekregen, maar het roodzwarte hart blijft kloppen, dan moet het wel goed zijn. Toch?
Acda en de Munnik popte zich op in mijn hersenloze brein terwijl ik liep van de kroeg naar het station.
Tja, Mariënberg heeft nog altijd een station. De trein stopt er meerdere keren per uur. Zo ook gisteravond.
3 keer vallen. Zo vaak viel onze club dit jonge seizoen al. Vier wedstrijden gespeeld, 1x half gestruikeld maar drie keer vielen wij al genadeloos van het schavot af. Sinds eeuwen bezetten wij voorlopig de laatste plek.
Maar zorgen maken wij ons niet, ja misschien de voorzitter van de André Plaggenmars Fanclub (APF) maar wij niet. Het komt goed. Alles Sal Reg Komme. Vertrouw ons maar, komende zaterdag winnen wij gewoon met 3-1 van Prins Hendrik uut Almelo..Wij gaan ons pas zorgen maken als het bier op is.
Zat gisteravond niet voor niets aan de Straffe Hendrik, een behoorlijke krachtig bier met rijke toetsen van mout en hop. Ik wilde dezelfde pijn voelen als onze voetballers. One Fine Day zijn ze weer onze helden. Trust mij een keer. Maar ik vond het geweldig om gisteren in mien stamkroeggie ff een onvervalste 3e helft te beleven. Zeiken, zeuren, zagen....alles kwam voorbij. Met zwartkiekers en optimisten....Met halve waarheden en hele leugens. Wat doet die vent toch in de basis....Maar het komt goed. Zelfs nog een stukkie politiek, stukje lokale onvrede en toekomstverwachtingen. Met helden van vroeger en op het terras van Café Mans hadden wij de opstelling al klaar en tekenden wij ook nog even voor een betere wereld.
Gisteravond laafde ik na thuiskomst, zonder te vallen, mij aan mooie biertjes. Ik bevond mij in goed gezelschap. Tuurlijk lieve en mooie San, maar vriendin R. zat met haar teruggevonden krullen leuk te wezen. De vijver zat vol lekkere vissen. Allemaal al met een beetje Bacchus on the side ontstonden er leuke gesprekken. De dames aan de Lindemans, mooi op temperatuur. Ik snelde naar de koelkast en begon aan een mooie serie van Brugse Zot, een gouden Carolus, een Cornet en sloot af met enkele Bokjes van ondermeer het eiland Texel en die van Othmar uut Ootmarsum. Ik genoot, ten volle tevredenheid. Moos en Mouna op twee oren en papa zat te genieten van nieuwe helden. Alle Menschen werden Brüder....Duitsland werd in de pan gehakt met 3-0. Niets mooier dan winnen van de Duitsers. Ruim zestien jaar was het geleden. De overwinningen van '88 (2-1 in Hamburg) en de 3-1 op het EK in 1992 staan mij nog helder voor de geest. Vast gezien in mijn stamkroeg, denk het wel.
Ach, alles beter dan die zouteloze pietendiscussies. Tuurlijk koester ik sympathie voor die blokkeerfriezen als was Dumfries ook niet slecht bezig gisteravond in de Johan Cruijff Arena.
Wat een gedoe....Zelfs een ooit gerespecteerd journalist Twan Huys valt genadeloos door de mand en kan straks mee met Sinterklaas retour naar Spanje. Een kat in het nauw maakt inderdaad rare sprongen. Zijn kijkcijfers schuiven onder de 300.000 door. Hij houdt zich niet aan afspraken en vindt zoals zovelen daar in het Westen dat ze ons wat moeten opdringen...Zwarte Piet lijkt op TV definitief uit de mode. Zwart is niet meer de kleur van het kinderfeest. Ik wordt nu al moe van al die C-figuurtjes op de vaderlandse TV, kleuren in vakken. Keurig hoor! Maar een streep door vele rekeningen. Hier, hier in het nuchtere oosten houden wij gelukkig nog gezond verstand. Simon Tahamata, oud voetballer van ondermeer Ajax en het Nederlands Elftal, was er duidelijk over. Hij speelt notabene bij Ajax altijd voor Zwarte Piet, geen Piet Keizer of Schrijvers maar gewoon Zwarte Piet. Kinderen weten toch niet beter is zijn mening. Hij deed die uitspraken bij het programma Nieuwe Maan van Fidan Ekiz. De vrouw waar ik zo'n grote zwak voor heb.
Mooi detail. Sylvana Simons zat naast hem. Die overgevoelige vrouw die al panisch wordt als je zwarte koffie bestelt....Heerlijke TV. Een grote held van vroeger, fijnbesnaarde voetballer, molukse roots en tevens behept met een verleden vol van racisme die er zo lekker nuchter over spreekt. Breekt de week een beetje en de hele zinloze discussie waar je dit leven toch niet uitkomt al dacht Twan daar ff anders over. Misplaatst, alles voor de kijkcijfers...Hoe stom kun je zijn.
Daar had mijn aller, allergrootste held ook zijn mening zeker over gehad. Zwarte Piet was voor hem ook Zwarte Piet gebleven, was toendertijd helemaal geen hekel punt. Deze man van de wereld en liefhebber van vreemde culturen. Goh, ik had er vanmorgen nog niet aan gedacht. Maar voor 13 jaar terug ging hij op deze dag hemelen. 14 oktober 2005. Schrok er een beetje van dat hij deze week helemaal niet zoveel rondspookte in mijn hoofd. Misschien wel teveel dingen aan mijn kop.
Voor 13 jaar terug blies hij zijn laatste adem uit in het ziekenhuis van Hardenberg, hier op steenworp afstand. Het was een mooie dag voor de dood. Blof was destijds op de radio, op een vrijdagmiddag.
Loop nog vaak langs het tuinpad van mijn vader...In die tijd dat Maan nog niet eens geboren was en zangers pas het nummer opnamen als ze tenminste een halve eeuw achter de kiezen had. Meisje, Meisje....Niet alles hoef jij te veranderen in blikgoud. Blijf eens met je vingertjes van dingen af....Foei!
Ach ja, het zijn kleine steentjes in een vijver die blijven liggen. Mien Pa heeft gelukkig wel wat stenen verlegd. Wat zeg ik...Echt wel! Bergen verzet, ijzer met handen gebroken.
Van de week sprak iemand nog mooie woorden over Mien Pa. Dat hij 'm nog had gekend, bij Menderink en later bij de OAD. Klopte als een bus.
Sommigen zijn Helden voor 1 dag, anderen weer Helden voor de stilte....Maar mien Pa is de absolute held.
Moos heeft het ook vaak over Opa Freek. Via zijn ogen en stem blijft hij nog een beetje langer bij ons....
Het is gewoon een Oktoberfeestje geworden....Zowel gisteren als vandaag. Het was een weekendje die hij ook graag had willen beleven. Mooie gesprekken aan een tafel met lieve mensen, wat alcoholerij, happie en snappie van die dingen....Maar misschien neemt hij er vandaag wel eentje op ons, hier op aarde.
Je weet het niet! Wish You Were Here....Maar ik hoef niet meer 3x te vallen om thuis te komen!
Fijne zondag. Vnd maar bruine bonen op het menu als culinair eerbetoon.
Joah, mag wel zo.....
'I, I wish you cold swim. Like the dolphins, like dolphins can swim. Though nothing, nothing will keeps us together. We can beat them, forever and ever. Oh, we can be heroes. Just for one day.
I, I will be King and you, you will be Queen. Though nothing will drive them away.
We can be heroes, just for one day. We can be us, just for one day'
Uut 'Heroes' van David Bowie (vandaag 41 jaar geleden kwam de LP Heroes uit)
Ik slenter langs de huizen en fluit zacht, handen in mijn zakken - zomernacht. Boven mij de sterren en de maan. Voor mij nog een paar straten te gaan. En alles is geweldig en ik ga maar eens naar huis. En alles is geweldig, 3 keer vallen, 3 keer vallen, 3 keer vallen ben ik thuis.....
Grappig, rekende gisteren de biertjes af in mijn voormalige stamkroeg. Waar ik vroeger elke zaterdagavond kwam huis ik nu nog slechts sporadisch. Jammer maar ook weer niet, zo gaan soms die dingen.
Was meegesleurd, geheel vrijwillig hoor, door vriend Robert.
Nog even eentje drinken bij Erik in café Mans. Ouwe jongens krentenbrood, een warme deken, daar waar ik mijn onschuld verloor, daar waar ik alles deed wat iemand hierboven ooit verbood. Daar bij Jan Binnenmars waren wij altijd helden voor 1 dag. Jonkies in de dop die niet snel volwassen wilde worden. De zelfbenoemde Helden van de stilte. Maar vaker ontsteeg de kakofonie aan geluid de geluidsbarrière, vaak was voetbal het lijdend onderwerp van gesprek. Onze club. Onze roodzwarte trots. Bijna veertig jaar belijd ik nu al mijn trouwe geloof aan Mainbarg in volgzame stilte. Zo vaak de deksel op de neus gekregen, maar het roodzwarte hart blijft kloppen, dan moet het wel goed zijn. Toch?
Acda en de Munnik popte zich op in mijn hersenloze brein terwijl ik liep van de kroeg naar het station.
Tja, Mariënberg heeft nog altijd een station. De trein stopt er meerdere keren per uur. Zo ook gisteravond.
3 keer vallen. Zo vaak viel onze club dit jonge seizoen al. Vier wedstrijden gespeeld, 1x half gestruikeld maar drie keer vielen wij al genadeloos van het schavot af. Sinds eeuwen bezetten wij voorlopig de laatste plek.
Maar zorgen maken wij ons niet, ja misschien de voorzitter van de André Plaggenmars Fanclub (APF) maar wij niet. Het komt goed. Alles Sal Reg Komme. Vertrouw ons maar, komende zaterdag winnen wij gewoon met 3-1 van Prins Hendrik uut Almelo..Wij gaan ons pas zorgen maken als het bier op is.
Zat gisteravond niet voor niets aan de Straffe Hendrik, een behoorlijke krachtig bier met rijke toetsen van mout en hop. Ik wilde dezelfde pijn voelen als onze voetballers. One Fine Day zijn ze weer onze helden. Trust mij een keer. Maar ik vond het geweldig om gisteren in mien stamkroeggie ff een onvervalste 3e helft te beleven. Zeiken, zeuren, zagen....alles kwam voorbij. Met zwartkiekers en optimisten....Met halve waarheden en hele leugens. Wat doet die vent toch in de basis....Maar het komt goed. Zelfs nog een stukkie politiek, stukje lokale onvrede en toekomstverwachtingen. Met helden van vroeger en op het terras van Café Mans hadden wij de opstelling al klaar en tekenden wij ook nog even voor een betere wereld.
Gisteravond laafde ik na thuiskomst, zonder te vallen, mij aan mooie biertjes. Ik bevond mij in goed gezelschap. Tuurlijk lieve en mooie San, maar vriendin R. zat met haar teruggevonden krullen leuk te wezen. De vijver zat vol lekkere vissen. Allemaal al met een beetje Bacchus on the side ontstonden er leuke gesprekken. De dames aan de Lindemans, mooi op temperatuur. Ik snelde naar de koelkast en begon aan een mooie serie van Brugse Zot, een gouden Carolus, een Cornet en sloot af met enkele Bokjes van ondermeer het eiland Texel en die van Othmar uut Ootmarsum. Ik genoot, ten volle tevredenheid. Moos en Mouna op twee oren en papa zat te genieten van nieuwe helden. Alle Menschen werden Brüder....Duitsland werd in de pan gehakt met 3-0. Niets mooier dan winnen van de Duitsers. Ruim zestien jaar was het geleden. De overwinningen van '88 (2-1 in Hamburg) en de 3-1 op het EK in 1992 staan mij nog helder voor de geest. Vast gezien in mijn stamkroeg, denk het wel.
Ach, alles beter dan die zouteloze pietendiscussies. Tuurlijk koester ik sympathie voor die blokkeerfriezen als was Dumfries ook niet slecht bezig gisteravond in de Johan Cruijff Arena.
Wat een gedoe....Zelfs een ooit gerespecteerd journalist Twan Huys valt genadeloos door de mand en kan straks mee met Sinterklaas retour naar Spanje. Een kat in het nauw maakt inderdaad rare sprongen. Zijn kijkcijfers schuiven onder de 300.000 door. Hij houdt zich niet aan afspraken en vindt zoals zovelen daar in het Westen dat ze ons wat moeten opdringen...Zwarte Piet lijkt op TV definitief uit de mode. Zwart is niet meer de kleur van het kinderfeest. Ik wordt nu al moe van al die C-figuurtjes op de vaderlandse TV, kleuren in vakken. Keurig hoor! Maar een streep door vele rekeningen. Hier, hier in het nuchtere oosten houden wij gelukkig nog gezond verstand. Simon Tahamata, oud voetballer van ondermeer Ajax en het Nederlands Elftal, was er duidelijk over. Hij speelt notabene bij Ajax altijd voor Zwarte Piet, geen Piet Keizer of Schrijvers maar gewoon Zwarte Piet. Kinderen weten toch niet beter is zijn mening. Hij deed die uitspraken bij het programma Nieuwe Maan van Fidan Ekiz. De vrouw waar ik zo'n grote zwak voor heb.
Mooi detail. Sylvana Simons zat naast hem. Die overgevoelige vrouw die al panisch wordt als je zwarte koffie bestelt....Heerlijke TV. Een grote held van vroeger, fijnbesnaarde voetballer, molukse roots en tevens behept met een verleden vol van racisme die er zo lekker nuchter over spreekt. Breekt de week een beetje en de hele zinloze discussie waar je dit leven toch niet uitkomt al dacht Twan daar ff anders over. Misplaatst, alles voor de kijkcijfers...Hoe stom kun je zijn.
Daar had mijn aller, allergrootste held ook zijn mening zeker over gehad. Zwarte Piet was voor hem ook Zwarte Piet gebleven, was toendertijd helemaal geen hekel punt. Deze man van de wereld en liefhebber van vreemde culturen. Goh, ik had er vanmorgen nog niet aan gedacht. Maar voor 13 jaar terug ging hij op deze dag hemelen. 14 oktober 2005. Schrok er een beetje van dat hij deze week helemaal niet zoveel rondspookte in mijn hoofd. Misschien wel teveel dingen aan mijn kop.
Voor 13 jaar terug blies hij zijn laatste adem uit in het ziekenhuis van Hardenberg, hier op steenworp afstand. Het was een mooie dag voor de dood. Blof was destijds op de radio, op een vrijdagmiddag.
Loop nog vaak langs het tuinpad van mijn vader...In die tijd dat Maan nog niet eens geboren was en zangers pas het nummer opnamen als ze tenminste een halve eeuw achter de kiezen had. Meisje, Meisje....Niet alles hoef jij te veranderen in blikgoud. Blijf eens met je vingertjes van dingen af....Foei!
Ach ja, het zijn kleine steentjes in een vijver die blijven liggen. Mien Pa heeft gelukkig wel wat stenen verlegd. Wat zeg ik...Echt wel! Bergen verzet, ijzer met handen gebroken.
Van de week sprak iemand nog mooie woorden over Mien Pa. Dat hij 'm nog had gekend, bij Menderink en later bij de OAD. Klopte als een bus.
Sommigen zijn Helden voor 1 dag, anderen weer Helden voor de stilte....Maar mien Pa is de absolute held.
Moos heeft het ook vaak over Opa Freek. Via zijn ogen en stem blijft hij nog een beetje langer bij ons....
Het is gewoon een Oktoberfeestje geworden....Zowel gisteren als vandaag. Het was een weekendje die hij ook graag had willen beleven. Mooie gesprekken aan een tafel met lieve mensen, wat alcoholerij, happie en snappie van die dingen....Maar misschien neemt hij er vandaag wel eentje op ons, hier op aarde.
Je weet het niet! Wish You Were Here....Maar ik hoef niet meer 3x te vallen om thuis te komen!
Fijne zondag. Vnd maar bruine bonen op het menu als culinair eerbetoon.
Joah, mag wel zo.....
zondag 7 oktober 2018
Twee Lege Stoelen...
Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden,
'So, so you think you can tell. Heaven from hell. Blue skies from pain. Can you tell a green field, from a cold steel rail? A smile from a veil, do you think you can tell?
Did they get your trade. Your heroes for ghosts? Hot ashes for trees? Hot air for a cool breeze? Did you exchange. A walk on part in the war. For a lead role in a cage?
How i wish, how i wish you were here. We're just two lost souls swimming in a fish bowl. Year after year. Running over the same old ground and how we found. The same old fears. Wish you were here.'
Uut 'Wish You Were Here' van Pink Floyd
Twee lege stoelen...
Twee lege stoelen in een verder uitverkocht theater de Voorveghter...
Het zette mij gisteravond aan het denken terwijl het 12-koppige Pink Floyd Project de spreekwoordelijke pannen van het dak speelden. Dichterbij het echte Pink Floyd van ondermeer David Gilmour en Roger Waters zou ik vanavond niet komen. Ruim 2,5 uur dompelen wij ons onder in een soort van memory lane.
Nou ja, terug naar de muziek van mijn veel oudere broers die ik 's avonds hoorde door de muren heen terwijl ik thuis de slaap probeerde te vatten. Want hoorde hun stemmen vanaf gekraste platen als een kind dat niet slapen kon en had destijds geen idee waar ze over zongen.
Ja, iets met gaten in muren, over geld, gekke diamanten, tijd, leren om te vliegen en hopen dat jij er toch was...
Ja, iets met gaten in muren, over geld, gekke diamanten, tijd, leren om te vliegen en hopen dat jij er toch was...
Wist ik toen veel. Was in die tijd banger voor de plaaggeest van Bassie en Adriaan dan voor de progressieve psychedelische rockmuziek wat later Pink Floyd bleek te heten die muzikaal schopten tegen de wereld waarin ze leefden met hun filosofische songteksten. Bombastisch, lange gitaarsolo's, experimentele geluiden. Soms dacht ik dat het huis aan de Clemmestraat 2 een Ufo aan het worden was en wij uitcheckten van Mariënberg Airport om de onbekende ruimte in te gaan. Terug naar later!
Maar ben wel enigzins blijven hangen in de sound van toen. The Eagles, Supertramp, The Rolling Stones, The Who, Simon & Garfunkel, The Beatles en de heren van Pink Floyd.
Wat ik toen al wist dat ik bang was om mensen kwijt te raken....Ouders, familie, vrienden, kennissen, gewoon mensen die hier nog hadden moeten huizen in plaats van te gaan hemelen ergens in het heelal, universum nou ja...ergens hier boven ons.
Twee lege stoelen...
Nou ja, dat kwam dus langs in mijn gedachten gisteravond, gezeteld in het rode pluche van ons theater zo zittend naast mijn mooie en lieve San die soms zachtjes gaapte....Keek ook uit naar de springbox die al opgemaakt voor ons klaar stond. Wish You Were Here.
Twee lege stoelen...
Vroeg mij af of het stel, het duo, misschien wel vrienden of goede vriendinnen vergeten waren dat zij kaartjes hadden voor het uitverkochte concert van het Pink Floyd Project.
Is mij ook wel eens overkomen in theaterseizoenen dat ik bij wijze van spreken mij meer bevond in het theater dan bijvoorbeeld langs de zijlijn.
Of waren ze snipverkouden, de griep te pakken. Dat kon natuurlijk ook.
Of waren ze net uit elkaar? Bij het scheiden van de markt spreekwoordelijk de verkeerde kant op waren gelopen...en de kaartjes niet hadden verdeeld. Wel de CD's, eentje voor jou en eentje voor mij want gekregen van mijn moeder...dus van mij. Nu had je die lelijke lamp toebedeeld gekregen, nu zat je kniezend thuis en dacht je alleen maar,had ik maar voor de kaartjes gekozen...!
Of waren ze misschien de ouders van een mooie en lieve zoon. 20 jaar, die volop in het leven stond. Die voetbalde in het eerste van Bruchterveld. Dat je nu bezig waren om het afscheid voor te bereiden waar je helemaal niet mee bezig was, proberen de grond terug te vinden die compleet vrijdagavond onder je voeten waren weggezakt. Wat een leegte!
Wish You Were Here! Blijf bang om mensen te verliezen maar nu helemaal je de mannelijke helft van twee ouders bent. Elke dag bang om het geluk te verliezen. Dat ze een verkeerde afslag kiezen of door het noodlot de navigatie hen naar boven stuurt....Voor altijd en eeuwig.
Waren daarom die twee stoelen leeg....? Hopen dat ie toch gewoon weer op die bank in de kamer zou zitten. Hallo Papa, hallo Mama....Niet dus!!
Bang om te verliezen als er niks meer te winnen valt. Ben ook bang om lieve mensen te verliezen.
Een goede maat of een mooie tante. Twee mensen, twee stoelen die bezet moeten blijven. Ze hebben kaartjes gekocht voor het leven. Ondanks de mindere berichten, ondanks het feit dat Meneer K. hen een bezoekje heeft gebracht en voorlopig niet van plan is om te verhuizen.
Weet nog wel een huisje voor hem, ergens ver weg op de hei....
Twee lege stoelen...Het kan natuurlijk ook de plek van knappe doktoren zijn geweest of ambulance-personeel die ergens anders nodig waren. Je weet het niet, hoopte het maar.
Gelukkig ging er iemand anders zitten.
Fijne zondag, Joah mag wel zo........
zondag 23 september 2018
Hou Van Gisteren!
Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden,
'I will remember you and all that we have been through. There is no angel, that can be more angel than you. I see you every night when you star is shining bright. And I cry and I smile, I wish you where here, with me.
Well, I am so proud to be your father. I am so proud to be your mum. And I am so proud to be your brother. So may this be your song.
And please don't give up the fight. For no reason, but your own. I never said a fight would be easy.
Because it won't'
Uut Don't Give Up The Fight van Racoon
'Papa, hoeveel nachtjes moet ik nog slapen voordat ik doodga.....???'
Zo maar uit het niets hoorden wij Moos dit vragen, afgelopen vrijdag onderweg naar later.
Ik brak, niet voor het eerst deze week. Had het toen ik het verschrikkelijke nieuws vernam uit Oss, bij de woorden van Peter Heerschop en vanmorgen weer....Nu eigenlijk tranen van vreugde maar tegelijkertijd beseffend dat in een split second iets bijzonders moois zomaar voorbij kan zijn. Voor altijd en eeuwig.
Met de slaap nog in mijn ogen popte een herinnering op, Facebook had mij iets te melden, had een verhaal van precies zes jaar geleden voor mij klaar staan. Mijn eigen blog van 23 september 2012 jongstleden...
Moos, je moet nog ontelbaar nachtjes slapen en weer opstaan. Die zijn niet te tellen met 1 hand, laat staan met twee. Néé Moos, jij moet en mag nog heel veel nachtjes naar je bed.
Hoe kun je samen zijn als het ergst denkbare gebeurt?
Het ergst denkbare voor iedere vader en moeder. Dat is de dood van een kind.
Hieronder het verhaal van zes jaar terug toen ik wereldkundig maakte dat wij mama en papa zouden worden. In een wereld destijds nog zonder zorgen. Nu ben je zo blij en dankbaar als Mouna en Moos tevreden 's avonds in hun opgemaakte bedjes liggen.
Wij houden wel de wacht. Deuren dicht!
Fijne zondag!
'I will remember you and all that we have been through. There is no angel, that can be more angel than you. I see you every night when you star is shining bright. And I cry and I smile, I wish you where here, with me.
Well, I am so proud to be your father. I am so proud to be your mum. And I am so proud to be your brother. So may this be your song.
And please don't give up the fight. For no reason, but your own. I never said a fight would be easy.
Because it won't'
Uut Don't Give Up The Fight van Racoon
'Papa, hoeveel nachtjes moet ik nog slapen voordat ik doodga.....???'
Zo maar uit het niets hoorden wij Moos dit vragen, afgelopen vrijdag onderweg naar later.
Ik brak, niet voor het eerst deze week. Had het toen ik het verschrikkelijke nieuws vernam uit Oss, bij de woorden van Peter Heerschop en vanmorgen weer....Nu eigenlijk tranen van vreugde maar tegelijkertijd beseffend dat in een split second iets bijzonders moois zomaar voorbij kan zijn. Voor altijd en eeuwig.
Met de slaap nog in mijn ogen popte een herinnering op, Facebook had mij iets te melden, had een verhaal van precies zes jaar geleden voor mij klaar staan. Mijn eigen blog van 23 september 2012 jongstleden...
Moos, je moet nog ontelbaar nachtjes slapen en weer opstaan. Die zijn niet te tellen met 1 hand, laat staan met twee. Néé Moos, jij moet en mag nog heel veel nachtjes naar je bed.
Hoe kun je samen zijn als het ergst denkbare gebeurt?
Het ergst denkbare voor iedere vader en moeder. Dat is de dood van een kind.
Hieronder het verhaal van zes jaar terug toen ik wereldkundig maakte dat wij mama en papa zouden worden. In een wereld destijds nog zonder zorgen. Nu ben je zo blij en dankbaar als Mouna en Moos tevreden 's avonds in hun opgemaakte bedjes liggen.
Wij houden wel de wacht. Deuren dicht!
Fijne zondag!
This Is All I Ever Wanted From Life, 8e Wereldwonder Is Coming To Town
Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden,
'Ik wordt vader, snel wat harder. Luister lief, ze spelen ons lied. Drie minuten, zegt ons even, waar de jaren zijn gebleven. Dat we voelden dat dit misschien voor ons was bedoeld. Dit lied zal altijd van ons houden. Het voelt als mijn hand in de jouwe als een foto van een mooie dag. Alsof ze zingen voor ons tweeën
Dan lijkt het niet zo lang geleden dat ik jou als eerste zag. Ogen dicht en blijven horen dat het meer is dan die woorden. Dat alles klopt, maar verder gaat dus net zoals wij.'
Uut 'Dit Lied' van Guus Meeuwis.
Ben geen Thomas Acda die de prachtigste liedjes zingt en de mooiste nummers op het papier schrijft. Ben geen Edwin van der Sar die keepen ooit tot pure kunst verhief en mij tot tranen roerde. Ben geen Bob Dylan die nu op Arrow verhaalt 'that the answer my friend, is blowing in the wind'. Ben geen Chris Zeegers die de harten van vele vrouwen tot kloppende machines beweegt en de wereld van binnen zag. Ben geen Boer zoekt Vrouw, Ben geen Ajax die zoekt naar een nieuwe landstitel, Ben geen Haar op mijn hoofd die denkt om de verjaardag van Merthe te bezoeken. Ben niet Robbie Williams, Ben niet Brad Pitt, Ben geen Beatle of een Rolling Stone, Ben geen Frankie Boeijen of Nick van Simon, Ben geen Bono, Ben geen Gert van Diederik Samson of Mark van Rutte. Ben geen Clooney met N'espresso, Ben niet mijn broer of the King van hierboven. Neuh, ben niets van dat alles. Maar geen één van allen heeft wat ik gelukkig wel heb. Lieve Sanneke....Daarvoor hoef ik geen beroemde artiest, filmster of wereldkeeper te zijn. Ik ben gewoon Alfred Dorgelo, die al ruim veertig jaar rondwaggelt op deze aardkloot en sinds april van dit jaar het grote geluk heeft gevonden en al enkele maanden weet dat het achtste wereldwonder aanstaande is. Ken je het verhaal van de bijtjes en de bloemetjes.....Inderdaad. Lieve San wordt Mamma en ikke, ja ikke, ja echt waar......Ikke wordt gewoon Pappa. Kun je het geluk nog mooier voorstellen. Snap je dat ik geen Acda wil zijn, geen v/d Sar of Frankie Boeijen of die jongen van the Beatles of the Stones. Neuh, deze jongen. Twee meter punt zes, komma vier lang heeft gewoon alles wat ie wil hebben en wat ie wil zijn. Nooit geweten dat de tweede helft van mijn leven zo uit de startblokken kon schieten. De gunfactor is enorm, merk ik de laatste maanden. Wie goed doet, wie goed ontmoet...Zal dat het zijn. Zal al die levenswijsheden van onder andere je ouders nu waarheid worden. Het lijkt er verdomd veel op. Mooi, dat het zo kan en Mooi dat het zo mag. Joah, het mag wel zo....Het mag inderdaad wel zo....uit de kunst. Stimpelstapel verliefd of op dat mooie wieffie en nu wordt ons geluk, onze liefde bekroond met het mooiste wat er kan gebeuren tussen twee liefhebbers van pure liefde. Snap ineens al die verhalen over echte liefde........Snap ineens al die verhalen dat alles anders werd toen je haar ontmoette. Dat ze de zon, de sterren en de maan is. Dat wakker worden naast haar elke dag weer het begin is van een nieuwe dag maar vooral van nog meer houden van elkaar. Snap Racoon, snap Pink Floyd, snap de Dijk, snap Blof, snap U2, snap Counting Crows, snap Borsato en snap zelfs Fransie Bauer....hahaha Snap al die grote dichters dat het rijmt als zij jouw dicht. Snap misschien wel het leven. Snap nu Peter Gabriël en Kate Bush dat je nooit moet opgeven voordat je het echte leven heb ontdekt...Tuurlijk, heb ik niet veel gemist...Maar nu ik eindelijk weet wat echt leven is ben ik blij dat ik zonder TomTom of TamTam van anderen het ontdekt heb. Ben geen Columbus of Marco Polo, verre van dat...Maar ik wil nu wel alle wereldzeeën bevaren om dit geluk in de zeilen te houden. Was al een bevoorrecht mens op de dag dat ik mijn Brown Eyed Girl ontmoette, was al de koning te rijk de eerste keer dat ik haar kuste....Ik ben gewoon........? Ben nog steeds op zoek naar het woord. Want geen enkel woord of zin kan uitdrukken wat ik voel voor haar en voor het geluk wat in haar steeds, elke dag, iets groter groeiende lieve buikje zit. Gedeeld geluk. Ben nog geen Pappa. Neuh, heb veel indrukken op kunnen doen de laatste jaren hoe het misschien moet maar mijn gedachten gaan nu ff naar boven, ook boven Ommen zit the King trots te zijn op z'n zoon Appie misschien wel samen met Ome Mans. Freek, moet je nou eens zien...Dat kerl'tje van oe, het flikt het toch maar 'm. Hij wordt pappa...Gedachten gaan terug naar enkele maanden geleden, toen Gary Lightbody van Snowpatrol het volgende zong:
Words of reassurance but only if they're true. Just some simple kindness, no vengeance from the gods. This is all I ever wanted from life, this is all I ever wanted from life
This is all I ever wanted from life. To share what I've been given some kids eventually.
And be for them what I've had, a father like my dad.
And be for them what I've had, a father like my dad.
In de grote O2 Arena van Hamburg werden twee mensen één en straks wordt één liefde drie!
Joah, het mag wel zo............De wereld nu echt in de Zunne.......
San, ik hou van jou!zondag 16 september 2018
Wij Zien Het Anders!
Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden,
'And all my instincts, they return. And the grand facade, so soon will burn. Without a noise, without my pride. I reach out from the inside. In your eyes, the light the heat. In your eyes, i am complete. In your eyes, i see the doorway to a thousand churches. In your eyes, the resolution of all the fruitless searches. In your eyes, i see the light and the heat. In your eyes....'
Uut 'In Your Eyes' van Peter Gabriel.
Ik vergeet soms wel eens dat jullie best wel veel belangstelling voor ons hebben.
Voor onze plannen, voor onze gezondheid, voor onze kids...etc. etc.
Ben niet altijd de meest uitgesproken persoon. Hou vaak mij stil al zien jullie dat soms anders. Vertel misschien wel veel maar uiteindelijk zeg ik niet altijd alles. Waarom zou ik beter zijn dan de rest.
Vaag is het nieuwe uitgesprokene. Helder water, stromend licht! En vaak vergeet ik de helft...
Maar ik vergeet soms dingen te melden, zaken waar ik over verhaald heb en waar jullie best nieuwsgierig naar zijn. Bijvoorbeeld naar onze (verhuis)plannen, naar mijn gezondheid, dat slimme kind van ons wat luistert naar de naam Moos en dan over Mouna nog maar te zwijgen...
Nou ja, in deze blog maar eens een tijdelijke update. Even wat tippen van de sluiers oplichten zodat wij rustig onze ogen kunnen sluiten. Waar zal ik beginnen....? hebben jullie voorkeur...of zal ik maar van de hak op die welbekende tak springen. Als ik praat valt er soms ook geen touw aan vast te knopen, zit nu al ruim twee uur achter deze tikgeit dus ik ben er wel een keer klaar mee. Stentorig bezig zijn op de zondag put soms mijn hersenloze brein wel fysiek een beetje uit. Het broodje pindakaas en de brandnetelthee brachen wel wat nieuwe energie maar ik ben geen gloednieuwe Tesla met een laadpaal aan de voordeur.
Met Pinball Wizard van the Who op de oortjes doe ik toch een halfslachtige poging zodat jullie weer op de hoogte zijn. Leest u mee, of niet natuurlijk maar waarom ben je dan eigenlijk aan het verhaal begonnen.
Mien ogen dan maar eerst. Onlangs mocht ik weer naar Rotterdam toe, naar het oogziekenhuis vlak achter de Coolsingel. Het heilige der heilige voor vele van mijn semi Feyenoord vrienden.
Tja, Dorgelo is een lastig pakket, Mijn bindweefselplaat en slijmvlies blijft maar vervormd in mijn rechteroog.
Hierdoor gaat het ooglid naar binnen staan en veroorzaken de wimpers die eveneens naar binnen groeien onder andere de irritatie aan mijn ogen van de laatste weken. Ik werd regelmatig hieraan herinnerd, wat heb ie toch?
Zie ook het plaatje, wat ik straks wel even als foto er bij zal doen, kun je zien waar het bij mij aan schort.
de oogbol en de twee oogleden boven en onder werken als een soort van ruitenwissers. Vooral linksonder is het bij mij een zootje, de letterlijke woorden van de oogarts. Het is instabiel, hij kan er niks mee. Omdat het niet goed werkt, krijg ik een soort van strepen op mijn oog. Hij kan er ook weinig mee mede vanwege mijn immuunziekte reageert het oog elke keer weer anders. De operatie was wel goed gegaan maar mijn Slijmvlies Pemfigoïd maakt het allemaal wel heel complex tot frustaties van de oogartsen. Het wordt er allemaal niet eenvoudiger op. Een probleemgeval pur sang! Het oog krijgt nu eerst een jaar rust, niet meer opereren...Want een nieuwe operatie verslechtert ook de situatie van mijn oog. Gaat de kwaliteit er van achteruit. Goed idee want ik wil wel alles blijven zien.
Elektronisch epileren was hij dan ook niet voor. Ik mag nu regelmatig mijn wimpers laten doen, jaja...een oud wijf was ik sowieso....ik kop 'm zelf wel in. Maar mag op zoek naar een goede optometrist in de buurt. Ze zijn er te kust en te keur, denk dat ik Martin dan ook maar vraag. Was ook altijd goed voor mien Pa en Moe. Verder blijf ik onder controle staan in het UMCG, scheelt toch een dik uur reizen met Rotterdam.
Verder blijf ik druppelen in mijn oog. Dat vindt het oog fijn. Voor een lens ter bescherming in mijn oog was het nog te vroeg aangezien het ooglid nog flink dik was, die wel dacht ik nog....?!?
Bovendien blijf ik op bezoek komen bij de Dermatoloog voor mijn immuunziekte. One of a Kind, ze vinden altijd leuk als ik arriveer. Nieuw studiemateriaal haha...He is in the house......come together allemaal.
Moos gaat ook lekker. Het jochie, nog maar vijf jaar, maar wel reeds in groep drie draait zijn rondjes mee in de klas van Juf Janneke. Moos is goed te pas. Vele hulpwillende instanties zijn de revue al gepasseerd.
Het probleem lijkt zich te tackelen. Ze denken niet (meer) aan bijvoorbeeld ADHD of een vorm van autisme. Maar gewoon aan een lief, klein jochie wat met zijn zevenmijslaarzen voorloopt op zijn ontwikkeling en op kinderen van zijn leeftijd. Hij moet sowieso wel hard lopen want al zijn vriendjes en vriendinnetjes in groep 3 zijn de zes jaar al gepasseerd. Hij moet nog een half jaar hier op wachten. Trots op het ventje, van wie hij het heeft....Denk, naast de schoon- en knapheid, toch van Sanneke want ik was toch zo dom als het achterend van een varken....??? Ik hoor het sommige van jullie nog zo zeggen. Ik schoot weinig gaten in pakjes boter, speelde veel te hoog voor mijn doen. Haha....Ik lach erom, nog steeds, altijd al gedaan. Anders naar de dingen kijken....
Tja, als laatste wat ik even een update van wilde geven is onze huizenjacht en plannen om terug te keren op mijn geboortegrond, het vertrouwde nest waar ik ooit uitvloog. Het huis van mien moe kopen, grandioos verbouwen tot een waar paleisje en mien Moe op het vinkentouw achter onze droomwoning.
Helaas, dat gaat niet meer door. Het werd een te dure klus. Regelmatig werden de plannen bijgesteld om het wel allemaal financieel te realiseren maar nog altijd ging het net boven ons budget. Ik wil graag ergens krom voor liggen maar niet voor een te dure hypotheek als u begrijpt wat ik bedoel.
Ondertussen wel ons huis verkocht, wij sluiten hier de deur definitief op 15 november maar hoeven niet echt ver te lopen. Althans spreekwoordelijk. Vrijdag hebben wij ons ingeschreven voor het nieuwe plan in het centrum van Hardenberg. Waar ik ooit in het water van zwembad de Marsch dook duiken wij binnenkort in een nieuw avontuur. Wij gaan voor een andere (tussen)oplossing. Nieuw bouwen in Hardenberg. Het project de Marschhoek wordt de nieuwe uitdaging. Jammer genoeg geen Mariënberg. Dromen zijn bedrog? of toch niet....Wij kiezen voor een andere weg, nu even een omlegging, ff wat opstoppingen on the road,
effe een andere afslag en richting. Wie weet komen wij one fine day toch uit bij onze eindbestemming en de doelen die wij hebben gesteld. We will see...
De komende maanden gaan wij tijdelijk ff wonen in een huisje op de hei of iets van die strekking.
Geen zorgen, we slaan onze bezittingen op in een grote box. Doen onze behoeften even ergens anders....
Alles sal reg kommen en anders buigen wij staal om tot ijzer.
Wij zien het anders.....Hardenberg blijft Hardenberg, amper tweehonderd meter verderop slaan wij straks onze tenten op. Aan de andere kant van de Vecht. Pantharei, alles stroomt, niets blijft.
Misschien uit het oog maar niet uit het hart....Als de drie-eenheid + ikke maar gelukkig blijven en als het ff kan ook gezond. Wij blijven het leven vieren!
Horeca Hardenberg is nog niet van ons af, Jan van het Kaaskeldertje ook nie op speciaal verzoek van Moos
Fijne zondag. Joah, mag wel zo.....
'And all my instincts, they return. And the grand facade, so soon will burn. Without a noise, without my pride. I reach out from the inside. In your eyes, the light the heat. In your eyes, i am complete. In your eyes, i see the doorway to a thousand churches. In your eyes, the resolution of all the fruitless searches. In your eyes, i see the light and the heat. In your eyes....'
Uut 'In Your Eyes' van Peter Gabriel.
Ik vergeet soms wel eens dat jullie best wel veel belangstelling voor ons hebben.
Voor onze plannen, voor onze gezondheid, voor onze kids...etc. etc.
Ben niet altijd de meest uitgesproken persoon. Hou vaak mij stil al zien jullie dat soms anders. Vertel misschien wel veel maar uiteindelijk zeg ik niet altijd alles. Waarom zou ik beter zijn dan de rest.
Vaag is het nieuwe uitgesprokene. Helder water, stromend licht! En vaak vergeet ik de helft...
Maar ik vergeet soms dingen te melden, zaken waar ik over verhaald heb en waar jullie best nieuwsgierig naar zijn. Bijvoorbeeld naar onze (verhuis)plannen, naar mijn gezondheid, dat slimme kind van ons wat luistert naar de naam Moos en dan over Mouna nog maar te zwijgen...
Nou ja, in deze blog maar eens een tijdelijke update. Even wat tippen van de sluiers oplichten zodat wij rustig onze ogen kunnen sluiten. Waar zal ik beginnen....? hebben jullie voorkeur...of zal ik maar van de hak op die welbekende tak springen. Als ik praat valt er soms ook geen touw aan vast te knopen, zit nu al ruim twee uur achter deze tikgeit dus ik ben er wel een keer klaar mee. Stentorig bezig zijn op de zondag put soms mijn hersenloze brein wel fysiek een beetje uit. Het broodje pindakaas en de brandnetelthee brachen wel wat nieuwe energie maar ik ben geen gloednieuwe Tesla met een laadpaal aan de voordeur.
Met Pinball Wizard van the Who op de oortjes doe ik toch een halfslachtige poging zodat jullie weer op de hoogte zijn. Leest u mee, of niet natuurlijk maar waarom ben je dan eigenlijk aan het verhaal begonnen.
Mien ogen dan maar eerst. Onlangs mocht ik weer naar Rotterdam toe, naar het oogziekenhuis vlak achter de Coolsingel. Het heilige der heilige voor vele van mijn semi Feyenoord vrienden.
Tja, Dorgelo is een lastig pakket, Mijn bindweefselplaat en slijmvlies blijft maar vervormd in mijn rechteroog.
Hierdoor gaat het ooglid naar binnen staan en veroorzaken de wimpers die eveneens naar binnen groeien onder andere de irritatie aan mijn ogen van de laatste weken. Ik werd regelmatig hieraan herinnerd, wat heb ie toch?
Zie ook het plaatje, wat ik straks wel even als foto er bij zal doen, kun je zien waar het bij mij aan schort.
de oogbol en de twee oogleden boven en onder werken als een soort van ruitenwissers. Vooral linksonder is het bij mij een zootje, de letterlijke woorden van de oogarts. Het is instabiel, hij kan er niks mee. Omdat het niet goed werkt, krijg ik een soort van strepen op mijn oog. Hij kan er ook weinig mee mede vanwege mijn immuunziekte reageert het oog elke keer weer anders. De operatie was wel goed gegaan maar mijn Slijmvlies Pemfigoïd maakt het allemaal wel heel complex tot frustaties van de oogartsen. Het wordt er allemaal niet eenvoudiger op. Een probleemgeval pur sang! Het oog krijgt nu eerst een jaar rust, niet meer opereren...Want een nieuwe operatie verslechtert ook de situatie van mijn oog. Gaat de kwaliteit er van achteruit. Goed idee want ik wil wel alles blijven zien.
Elektronisch epileren was hij dan ook niet voor. Ik mag nu regelmatig mijn wimpers laten doen, jaja...een oud wijf was ik sowieso....ik kop 'm zelf wel in. Maar mag op zoek naar een goede optometrist in de buurt. Ze zijn er te kust en te keur, denk dat ik Martin dan ook maar vraag. Was ook altijd goed voor mien Pa en Moe. Verder blijf ik onder controle staan in het UMCG, scheelt toch een dik uur reizen met Rotterdam.
Verder blijf ik druppelen in mijn oog. Dat vindt het oog fijn. Voor een lens ter bescherming in mijn oog was het nog te vroeg aangezien het ooglid nog flink dik was, die wel dacht ik nog....?!?
Bovendien blijf ik op bezoek komen bij de Dermatoloog voor mijn immuunziekte. One of a Kind, ze vinden altijd leuk als ik arriveer. Nieuw studiemateriaal haha...He is in the house......come together allemaal.
Moos gaat ook lekker. Het jochie, nog maar vijf jaar, maar wel reeds in groep drie draait zijn rondjes mee in de klas van Juf Janneke. Moos is goed te pas. Vele hulpwillende instanties zijn de revue al gepasseerd.
Het probleem lijkt zich te tackelen. Ze denken niet (meer) aan bijvoorbeeld ADHD of een vorm van autisme. Maar gewoon aan een lief, klein jochie wat met zijn zevenmijslaarzen voorloopt op zijn ontwikkeling en op kinderen van zijn leeftijd. Hij moet sowieso wel hard lopen want al zijn vriendjes en vriendinnetjes in groep 3 zijn de zes jaar al gepasseerd. Hij moet nog een half jaar hier op wachten. Trots op het ventje, van wie hij het heeft....Denk, naast de schoon- en knapheid, toch van Sanneke want ik was toch zo dom als het achterend van een varken....??? Ik hoor het sommige van jullie nog zo zeggen. Ik schoot weinig gaten in pakjes boter, speelde veel te hoog voor mijn doen. Haha....Ik lach erom, nog steeds, altijd al gedaan. Anders naar de dingen kijken....
Tja, als laatste wat ik even een update van wilde geven is onze huizenjacht en plannen om terug te keren op mijn geboortegrond, het vertrouwde nest waar ik ooit uitvloog. Het huis van mien moe kopen, grandioos verbouwen tot een waar paleisje en mien Moe op het vinkentouw achter onze droomwoning.
Helaas, dat gaat niet meer door. Het werd een te dure klus. Regelmatig werden de plannen bijgesteld om het wel allemaal financieel te realiseren maar nog altijd ging het net boven ons budget. Ik wil graag ergens krom voor liggen maar niet voor een te dure hypotheek als u begrijpt wat ik bedoel.
Ondertussen wel ons huis verkocht, wij sluiten hier de deur definitief op 15 november maar hoeven niet echt ver te lopen. Althans spreekwoordelijk. Vrijdag hebben wij ons ingeschreven voor het nieuwe plan in het centrum van Hardenberg. Waar ik ooit in het water van zwembad de Marsch dook duiken wij binnenkort in een nieuw avontuur. Wij gaan voor een andere (tussen)oplossing. Nieuw bouwen in Hardenberg. Het project de Marschhoek wordt de nieuwe uitdaging. Jammer genoeg geen Mariënberg. Dromen zijn bedrog? of toch niet....Wij kiezen voor een andere weg, nu even een omlegging, ff wat opstoppingen on the road,
effe een andere afslag en richting. Wie weet komen wij one fine day toch uit bij onze eindbestemming en de doelen die wij hebben gesteld. We will see...
De komende maanden gaan wij tijdelijk ff wonen in een huisje op de hei of iets van die strekking.
Geen zorgen, we slaan onze bezittingen op in een grote box. Doen onze behoeften even ergens anders....
Alles sal reg kommen en anders buigen wij staal om tot ijzer.
Wij zien het anders.....Hardenberg blijft Hardenberg, amper tweehonderd meter verderop slaan wij straks onze tenten op. Aan de andere kant van de Vecht. Pantharei, alles stroomt, niets blijft.
Misschien uit het oog maar niet uit het hart....Als de drie-eenheid + ikke maar gelukkig blijven en als het ff kan ook gezond. Wij blijven het leven vieren!
Horeca Hardenberg is nog niet van ons af, Jan van het Kaaskeldertje ook nie op speciaal verzoek van Moos
Fijne zondag. Joah, mag wel zo.....
Abonneren op:
Posts (Atom)