'So, so you think you can tell. Heaven from hell. Blue skies from pain. Can you tell a green field, from a cold steel rail? A smile from a veil, do you think you can tell?
Did they get your trade. Your heroes for ghosts? Hot ashes for trees? Hot air for a cool breeze? Did you exchange. A walk on part in the war. For a lead role in a cage?
How i wish, how i wish you were here. We're just two lost souls swimming in a fish bowl. Year after year. Running over the same old ground and how we found. The same old fears. Wish you were here.'
Uut 'Wish You Were Here' van Pink Floyd
Twee lege stoelen...
Twee lege stoelen in een verder uitverkocht theater de Voorveghter...
Het zette mij gisteravond aan het denken terwijl het 12-koppige Pink Floyd Project de spreekwoordelijke pannen van het dak speelden. Dichterbij het echte Pink Floyd van ondermeer David Gilmour en Roger Waters zou ik vanavond niet komen. Ruim 2,5 uur dompelen wij ons onder in een soort van memory lane.
Nou ja, terug naar de muziek van mijn veel oudere broers die ik 's avonds hoorde door de muren heen terwijl ik thuis de slaap probeerde te vatten. Want hoorde hun stemmen vanaf gekraste platen als een kind dat niet slapen kon en had destijds geen idee waar ze over zongen.
Ja, iets met gaten in muren, over geld, gekke diamanten, tijd, leren om te vliegen en hopen dat jij er toch was...
Ja, iets met gaten in muren, over geld, gekke diamanten, tijd, leren om te vliegen en hopen dat jij er toch was...
Wist ik toen veel. Was in die tijd banger voor de plaaggeest van Bassie en Adriaan dan voor de progressieve psychedelische rockmuziek wat later Pink Floyd bleek te heten die muzikaal schopten tegen de wereld waarin ze leefden met hun filosofische songteksten. Bombastisch, lange gitaarsolo's, experimentele geluiden. Soms dacht ik dat het huis aan de Clemmestraat 2 een Ufo aan het worden was en wij uitcheckten van Mariënberg Airport om de onbekende ruimte in te gaan. Terug naar later!
Maar ben wel enigzins blijven hangen in de sound van toen. The Eagles, Supertramp, The Rolling Stones, The Who, Simon & Garfunkel, The Beatles en de heren van Pink Floyd.
Wat ik toen al wist dat ik bang was om mensen kwijt te raken....Ouders, familie, vrienden, kennissen, gewoon mensen die hier nog hadden moeten huizen in plaats van te gaan hemelen ergens in het heelal, universum nou ja...ergens hier boven ons.
Twee lege stoelen...
Nou ja, dat kwam dus langs in mijn gedachten gisteravond, gezeteld in het rode pluche van ons theater zo zittend naast mijn mooie en lieve San die soms zachtjes gaapte....Keek ook uit naar de springbox die al opgemaakt voor ons klaar stond. Wish You Were Here.
Twee lege stoelen...
Vroeg mij af of het stel, het duo, misschien wel vrienden of goede vriendinnen vergeten waren dat zij kaartjes hadden voor het uitverkochte concert van het Pink Floyd Project.
Is mij ook wel eens overkomen in theaterseizoenen dat ik bij wijze van spreken mij meer bevond in het theater dan bijvoorbeeld langs de zijlijn.
Of waren ze snipverkouden, de griep te pakken. Dat kon natuurlijk ook.
Of waren ze net uit elkaar? Bij het scheiden van de markt spreekwoordelijk de verkeerde kant op waren gelopen...en de kaartjes niet hadden verdeeld. Wel de CD's, eentje voor jou en eentje voor mij want gekregen van mijn moeder...dus van mij. Nu had je die lelijke lamp toebedeeld gekregen, nu zat je kniezend thuis en dacht je alleen maar,had ik maar voor de kaartjes gekozen...!
Of waren ze misschien de ouders van een mooie en lieve zoon. 20 jaar, die volop in het leven stond. Die voetbalde in het eerste van Bruchterveld. Dat je nu bezig waren om het afscheid voor te bereiden waar je helemaal niet mee bezig was, proberen de grond terug te vinden die compleet vrijdagavond onder je voeten waren weggezakt. Wat een leegte!
Wish You Were Here! Blijf bang om mensen te verliezen maar nu helemaal je de mannelijke helft van twee ouders bent. Elke dag bang om het geluk te verliezen. Dat ze een verkeerde afslag kiezen of door het noodlot de navigatie hen naar boven stuurt....Voor altijd en eeuwig.
Waren daarom die twee stoelen leeg....? Hopen dat ie toch gewoon weer op die bank in de kamer zou zitten. Hallo Papa, hallo Mama....Niet dus!!
Bang om te verliezen als er niks meer te winnen valt. Ben ook bang om lieve mensen te verliezen.
Een goede maat of een mooie tante. Twee mensen, twee stoelen die bezet moeten blijven. Ze hebben kaartjes gekocht voor het leven. Ondanks de mindere berichten, ondanks het feit dat Meneer K. hen een bezoekje heeft gebracht en voorlopig niet van plan is om te verhuizen.
Weet nog wel een huisje voor hem, ergens ver weg op de hei....
Twee lege stoelen...Het kan natuurlijk ook de plek van knappe doktoren zijn geweest of ambulance-personeel die ergens anders nodig waren. Je weet het niet, hoopte het maar.
Gelukkig ging er iemand anders zitten.
Fijne zondag, Joah mag wel zo........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten