zondag 28 augustus 2022

#Jaar Na Dato!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Train roll on. On down the line, won't you.
Please take me far away.
Now I feel the wind blow outside my door, means I'm. 
I'm leaving my woman at home, Lordy.
Tuesday's gone with the wind. Oh, my baby's gone, with the wind. 
And I don't know. Oh, where I'm going.
I just want to be left alone.
The train roll on, a many miles from my home, see I'm.
I'm riding my blues away, yeah. 
Well Tuesday, you see. Oh, She had to be free, Lord but.
Somehow I got to carry on, Lordy.
Tuesday's gone with the wind.'
Uut 'Tuesday's Gone van Lynyrd Skynyrd.

Moi, ben ik weer!
Papa, wat is vaginale jeuk...? 
Schrok op uit mijn gedachten zittend in de luie stoel kijkend naar één van mijn guilty pleasures van de laatste zeven weken. 
'B&B Vol Liefde' stond de laatste tijd steevast geprogrammeerd op de zwarte TV hier in huis. 
Sorry, ik heb ook zo mijn mindere kanten. Ik weet het! Werd als ware elke avond de RTL4 treurbuis ingetrokken. Een commercieel gedrocht, Kon er eigenlijk vrij weinig aan doen...Pleit mijzelf enigszins vrij. Heb er vaak geen actieve herinnering meer aan. Zo kom je er vaak mee weg...
Je wilt toch weten hoe al die B&B eigenaren in den vreemde het er van af brengen in de liefde. Tegenwoordig hier aan de Voermanstraat een hekel onderwerp als ik zo vrij mag zijn.
Gebiologeerd bijna...Een soort van drang maakte mij meester, iedere dag weer. 
Kijken naar alle shit, die handel in onverklaarbare en vooral ongemakkelijke liefdes. 
De onkunde droop er vanaf. Op primetime je te kakken zetten voor een groot deel van Nederland. 
Twitter was vooral leuk om te volgen tijdens de dagelijkse uitzendingen van B&B Vol Liefde.
Werkelijk iedereen heeft een mening over je ook al kennen ze jou helemaal niet. Vind het knap dat ik het zolang verborgen voor jullie heb kunnen houden. Meestal lukt mij dat niet!
Maar goed, dwaal weer eens af. 
Papa, wat is vaginale jeuk....?
Moos zat aan de grote tafel filmpjes te kijken op YouTube. Hij volgt enkele YouTubers, speelt Minecraft of leert via YouTube heel van de voorbije geschiedenis. Ok, let niet altijd op wat hij kijkt maar als ik langs het beeldscherm loop zie ik eigenlijk niets verdachts.....Dingen die hij niet mag zien. 
Ik lag krom van het lachen in de stoel toen ik Moos vroeg zijn vraag nog eens te herhalen.
Papa, wat is vaginale jeuk....? Aan mijn eerste reactie merkte Moos dat het iets grappigs moest zijn. 
Hoe kom je daar nu bij? Kwam een advertentie langs Papa......Waar kijk je dan naar? 
Blijkbaar hebben die vrouwen ook jeuk bij zulke filmpjes. Heerlijk, 
Die momentjes zijn zo kostbaar. Maken het leven wat lichter!
Net zoals van de week. Ik haalde Moos en Mouna op bij Moe. Hadden ze een dagje gebivakkeerd. 's Avonds nog even lekker stamppot gegeten bij 31+ maar ik reken het goed. Lekker gewoon! Snert mag van mij ook gewoon in de zomer. 
Papa, wat is er toch met het getal 96? Hoe zo, Moos? Nou daar moesten ze om lachen bij een filmpje? Had iets te maken, zeiden ze, met sex? Hoe zulke filmpjes kijk je trouwens, Moos? 
Nou hele gewone filmpjes over de vlaggen welke landen hebben, dat Joegoslavië niet meer bestaat en nu is verdeeld in zeven nieuwe landen. Van die dingen, Papa. 
Bedoel je niet 69? Ja, dat kan ook Papa....wat is het dan? Nou ja, dat vertel ik je nog wel eens.
Heeft dat ook te maken met de zaadjes en vruchtbare eitjes en plantjes.....? Ja, zoiets. 
Ik bracht Mouna naar bed en had niet zo snel buiten de waard gerekend. 
Moos had 69 natuurlijk al gegoogled maar was halverwege gestopt met lezen. Teveel informatie, Papa!
Hij gaf mij nog wel een korte samenvatting, iets met sex en dat de positie de cijfers van het getal 69 innemen. Verder iets met falafel (fellatio, haha)....en standje 69 en dat het iets Frans was en geen Duits.
Verder liet hij het onderwerp maar rusten net zoals ik dat al een tijdje doe.....haha. 
De, soms, volwassen wereld is voorlopig nog niet echt zijn ding. Gelukkig maar!
Een dag later deed Mouna er in de auto nog een schepje bovenop. Ze verstond ons niet goed toen Moos het nog eens had over die blijkbaar vervelende jeuk....Zij had ook ineens jeuk, maar het bleek later aan de neus te zijn.
Geweldig. Moos en ik hadden het niet meer. Dat kleine stemmetje achteruit de auto. Die humor die ze hebben. Moos die het bijna in de broek deed van het lachen en Mouna idem dito en anders ik wel.
S(ch)ik hebben voor vier met het zijn drieën delen. Als je het deelt kom je altijd wel bij de gezamenlijke noemer uit!
Tja, een jaar na dato. Een jaar nadat het hoge woord er zeer onverwachts en rauw op mijn en ons dak viel en alles er onomwonden uit kwam bij San. Een jaar verder. Ik moest er aan denken in België. 
Vorig jaar, zelfde tijd was er nog geen vuiltje aan de lucht. Moe werd 90, feestje in de house en iedereen leek gelukkig onderweg naar een nog mooier later. 
Dit jaar hetzelfde feestje in België maar met de kennis van nu is alles inmiddels anders. 
Alleen nog enkele laatste (officiële) stuiptrekkingen. Officieel zijn wij gescheiden van alles en nog wat maar we blijven altijd samen de lieve ouders van Moos en Mouna. Dat nog wel, gelukkig?
Ik mis vooral het samen zijn. Niet meer met z'n vieren de leuke dingen doen. Dat ik haar niet meer dagelijks in mijn armen kan houden, het zij zo....Daar vind ik wel een weg in maar ik vind het vooral kut voor de kinderen. Las gisteren weer een verhaal van een gescheiden ouder. Aan een scheiding houdt iedereen blauwe plekken over. Soms zie je ze niet, maar ik voel mij vaak schuldig naar mijn kinderen toe, dat ik hen geen Mama en Papa op hetzelfde moment kan geven. Dat ik, dat wij, gewoon hebben gefaald. Niet altijd hebben nagedacht voordat de kinderen ten tonele verschenen. Dan moet ik heel veel gaan omdenken en heel veel positieve dingen er tegenover zetten. Tuurlijk, je koos voor jezelf maar een jaar na dato weet ik niet of ik diezelfde keus had kunnen maken. 
Het zit soms in van die verrekte kleine dingen! Overal om me heen zie ik vrolijke gezinnen de leukste dingen doen en jij hobbelt maar een beetje achter de muziek aan, noodgedwongen!
Amai, ik stond niet voor dat grote dilemma hè! Wat had ik in haar situatie gedaan? Vanaf de zijlijn is het altijd makkelijk praten, staan de beste stuurlui steevast aan wal. Iedereen weet het altijd beter!
Ik had zus en ik had het zo gedaan. Ook met mijn daterij van de laatste tijd. Ging af en toe met stoom en kokend water. Baal ervan dat het uiteindelijk niets is geworden met mijn blonde weldoenster uit het Drenthe van Daniël. Daar voelde ik mij zo thuis, hoefde ik mij niet anders voor te doen. Zo ben ik, dat was ik en zo wil ik de komende tijd zijn. Maar je kunt liefde niet sturen, je moet schakelen en niets gaat op de automatische piloot. Moos en ik kijken veel meisjes maar we swipen zo'n beetje alles naar links. 
Zijn we kritisch? Neuh, nuchter eigenlijk. Wil mij niet storten in van alles hoe graag ik het misschien ook zou willen. 
Nogmaals, ben absoluut niet zielig. Maar ik merk dat dit, dat domme geouwehoer van mij op de zondagmorgen, mij zo helpt om zaken te verwerken en door te kunnen gaan! En dat niet altijd iedereen mij snapt hoe ik het soms bedoel. Lezen tussen de regels door hoeft niet altijd maar negen van de tien keer is het beter om het wel te doen. Door mijn eigen geschrijf te lezen begrijp ik mijzelf soms wat beter, snappen jullie dat? Ik soms ook niet hoor....Toch is het zo. Met mijn vingers op de toetsen durf ik alles beter te verhalen. Gek hè.
Geniet van een rit naar België toe. Praten met Jan over zijn muziek. Fantastisch. Hoe Derek & the Dominos van ene Eric Clapton de hulp 52 jaar geleden nodig had van ene Duane Allman en zo op 26 augustus 1970 het album 'Layla and Other Assorted Love Songs' ter wereld kwam. Dat Duane Allman nog altijd wordt gerekend tot één van de beste gitaristen op deze aardkloot. Hij was, potverdikkemei, nog maar 24 jaar toen hij omkwam bij een motorongeluk in 1971. Eeuwig zonde!
Hoe ik muziek beleef en hoe iemand anders muziek beleeft.  Dat Southern Man van Neil Young de inspiratie was voor Sweet Home Alabama van Lynyrd Skynyrd en dat ik tot voor kort dat nummer alleen maar kende van de heren rockers. Dat ik ook maar sinds enkele maanden het nummer van Neil Young ken met die scheurende en jankende gitaarsolo. Prachtig! Je leert elke dag wel wat...
Dat de buurman iets heeft met muziek uit de jaren vijftig. Crooners van Frank Sinatra en dat spareribs na elf uur best te pruimen zijn. Geweldig. 
De helikoper en boot van Henk en dat Gerard toch de bus heeft geregeld, in Daarle of all places!
Van die dingen. Belgë was weer ff fijn ook al is onze zakelijke toekomst nog ff ongewis. 
Een kleinigheid hou je altijd maar we moeten ff door de zure appel heen. Hopelijk vergelijken ze geen appels met peren door elkaar. We hadden het gelukkig niet zwaar door het feit dat Nick & Simon uit elkaar gaan. Was zelf wereldnieuws in België, of ik had het journaal 's morgensvroeg in het hotel toch op Nederland 1 staan? Dat kan ook. 
Dat gebeurt soms. Mensen gaan uit elkaar, vervreemden van elkaar of willen solo verder door het leven gaan. Geloof jij het? Dat alles een reden heeft. Niets toeval is?
De kinderen slapen nog. Even tijd voor mijzelf! Ze mochten gisteren net zo lang opblijven als ze wilden. Toch moest ik ze gisteren met lichte dwang naar boven dirigeren....Papa wilde slapen na wederom een geslaagde BuurtBBQ. Was moe, had de knollen allemaal op. 
Wat een bijzondere mensjes zijn het! Allebei goed van de tongriem gesneden. Mooie verhaaltjes, goh wat heb jij leuke kinderen....? Ja, inderdaad, niks mis mee. Dat hebben wij goed voor elkaar gebrouwd met zijn tweeën en nu mogen wij het vervolgens ieders apart proberen om de kids naar grotere hoogtes te stuwen. Beetje van elkaar de kunst afkijken. 
Hoop dat ze alles later begrijpen waarom wij het zo hebben gedaan en niet andersom!
Iets met blauwe plekken en niet meer geef ons heden ons dagelijks brood!
Nog een keer een gemeend Potverdikkemei!
Geert en Leni Battjes maakten met pijn in hun beider harten bekend dat ze er mee stoppen. 
Vanaf 1 oktober van dit jaar gaat Bakker Battjes dicht. Rijst het deeg voor hun broden niet meer....
Daar baal ik van. Na 38 jaar moeten ze noodgedwongen de pijp aan Maarten geven omdat ze geen opvolger kunnen vinden. Geen warme bakker die brood ziet in deze geweldige en overheerlijke delicatessenzaak aan de Brink 23. Nooit meer op fietsje met Mouna naar Leni en Geert en hun geweldige personeel. 
Het is gebeurd. Ze hangen de boel aan de spreekwoordelijke wilgen. Het vak sterft langzaam uit. 
De laatste bakker die nog zelf zijn broden bakte in Hardenberg houdt er mee op. 
Daar kan ik ontzettend van balen. Iets wat zo goed was is er straks niet meer. Snap ze natuurlijk ook helemaal hoor. Je kunt niet in lengte van dagen doorgaan. Ze zijn op de leeftijd dat ze mogen genieten van het andere. Dag en nacht heeft dit ondernemersechtpaar voor ons klaar gestaan. Hulde daarvoor.
Ons dagelijks brood gegeven, de vissen halen wij wel bij Theun en het beleg onder andere bij Jan. 
Toch gaat het mij door een har(t) bord. 
Ik hoop van ganser harte dat het bij een warme bakker in den lande het alsnog gaat kriebelen. 
Dat het meel spontaan ontploft als zo'n gast aan Bakker Battjes moet denken. Huppakee deze kant op.
Zo'n prachtzaak niet ver van de Vecht verwijderd mag niet verdwijnen in ons dagelijks straatbeeld. 
Ik wil gewoon, van ganser harte, dat het moeilijk parkeren blijft daar aan de Brink 23. Dat je moet wachten omdat iemand weer zijn auto half op de straat, half op de stoep heeft gebonjourd en je bromt dat je zo te laat komt op je volgende afspraak. Leni en Geert, vanaf deze plek. Ontzettend bedankt voor al jullie lekkere boterhammen die wij altijd met smaak opaten. Veelal fijn volkoren, soms grof. Die pitjes hè. Geniet van jullie vrije tijd. Slaap eens uit. Bedankt, het gaat jullie goed!
Gelukkig is de Koffiepot nog wel open, de opvolging was daar gelukkig wel geregeld. De dochter van zwaait daar nu de scepter. Al vanaf kindsaf aan is Sharon het vriendinnetje van mijn nichtje Andrea. 
Zaterdag ff gezellig met zijn drieën daar geluncht. Geweldig! Iedere keer weer een feestje. Dan missen de kinderen Mama gewoon en ik, gek genoeg, mijn voormalige wederhelft. Dit konden wij zo goed, hier waren wij koning, keizer en admiraal tegelijk in. Het vooral gezellig maken met en voor elkaar.
Zo fijn dat Moos en ik allebei zin hadden om een platter te sharen. Gewoon een goed gevulde schaal met allerlei lekkernijen....Smullen tot je een ons weegt! Uit de kunst. Mouna at vrolijk van ons Sharing Platter mee ondertussen haar pannenkoek tot de laatste kruimel op (vr)eten....
Dat zijn de krenten in de pap. Al meermaals gezegd en verhaald. Maar toch. Zondagochtend gooi ik er vaak van alles uit. Wat ik niet kan snappen en wat ik als waarheid maar moet aannemen. 
Een jaar na dato gaat het ons, mij, best wel goed. Maak je geen zorgen en toch lig ik bijna iedere dag wakker. Schietgebedjes prevelen dat alles maar goed mag komen, vooral dat het Moos en Mouna aan niets mag ontbreken. Het is niet allemaal meer gedeeld door de helft. We moeten allebei nu onze eigen broek ophouden, hoop maar dat het goed komt! 
Maar zolang Moos vragen blijft stellen en Mouna vaak flink wat duitjes in de bekende zakjes blijft doen voorzie ik derhalve vooralsnog geen problemen. Misschien na 1 oktober als wij ons moeten afvragen wie nu ons dagelijkse brood gaat verzorgen maar Nollen is eigenlijk best wel een goed alternatief. Tis geen Battjes, oké, maar een kleinigheid hou je altijd. En wie weet opent het voor iemand wel de deur naar iets moois als de laatste warme bakker in Hardenberg ze voor de laatste keer sluit. 
Ik slinger Neil Young aan, zet Derek en The Allmann Brothers in de wachtrij voordat M&M de trap afstiefelen en het gedaan is met de rust. 
Fijne zondag. 
Joah, mag wel zo....





zondag 21 augustus 2022

#Mommeriete & Moat!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Ik slenter langs de huizen en fluit zacht. Handen in mijn zakken, zomernacht.
Boven mij de sterren en de maan. Voor mij de paar straten nog te gaan. 
En alles is geweldig en ik ga maar eens naar huis. 
Drie keer vallen, drie keer vallen, drie keer vallen ben ik thuis. 
Ik ben niet ongelukkig, zo is het leven soms bedoeld.
Geluk kan enkel groeien als je ook het droeve voelt.
En misschien is dat een waarheid denk ik fluitend voor me uit. 
En misschien is dat het niet en dat maakt me ook niet uit.
Drie keer vallen, drie keer vallen, drie keer vallen...dan ben ik thuis.'
Uut 'Drie Keer Vallen' van Acda en de Munnik. 

Moi, ben ik weer! 
Val maar gelijk met de deur in huus. 
Ben sinds gisteravond ontiggelijk jaloers op mien kameroad, mien moat!
Potverdikkemei.
Want Bert heeft gewoon zijn eigen bier. Notabene gebrouwen in Banthum op kuierafstand van zijn huus.
Onze voormalige nummer 14 van Mariënberg, de goaltjesdief van weleer, passeerde vorige week de magische grens van 60 jaar. Daar moest op gedronken worden. 
En dus alle reden voor de plaatselijke bierbrouwer Roy Broekroelofs om ter gelegenheid hiervan een lekker biertje te brouwen. 
'Vintage Dude' werd ie gedoopt door zijn lieve vrouw Ina en de goedlachse biermagnaat in wording. 
The Man - The Myth - The Legend kreeg het 7,5% biertje verder als klinkende ondertitels mee. 
Geheel terecht natuurlijk.
Bert is one of a kind! Al jarenlang één van mijn beste vrienden en een kerel van de roodzwarte gestampte pot!
Geen opsmuk. Bert is Bert, niks meer en zekers niks minder. Een fijne kerel waar het goed kersen mee eten is en waar je 's avonds een lekker biertjes mee kunt drinken. Slap mee ouwehoert en als het moet serieus over de minder fijne dingen in het leven keuvelt. Zijn vrouw toverde een aangename verrassing uit de hoge hoed. Tja, dat geluk heb je soms! Zo kan het ook.
Twee fijne exemplaren staan nu te rusten op het aanrecht. Straks maar even in de koelkast leggen. Ze hebben de barre fietstocht van Banthum terug naar Hardenberg wonderwel overleefd. Zo'n handdoekje in de fietstas, euh fietsmand - je hebt geliek Ard, bewees weer eens haar waarde. Nu bleef het wel droog. Tuurlijk maakten wij Bert gisteren nat. Pluk de dag! Deze 'Vintage Dude' van brouwerij Strob gleed mooi door de aanwezige dorstige kelen. Het bleef nog lang erg gezellig aan deze kant van het kanaal. Genoeg spraakwater derhalve in de feesttent. Ga Bergentheim steeds beter pruimen.
De club van VKV (vijf kilometer verderop), losjes gemeten vanuit Mariënberg gezien, schenkt tevens al het bier van Strob als ik mij niet vergis. Kijk dan ben je sapdrinkendewijs goed bezig. 
Laat die Broekroelofs maar lopen. Hij redt momenteel nog levens in de ambulance maar ik voorzie dat hij Freddy H. en de jongens van de Texelse Bierbrouwerij achterna gaat. Alles beter dan Heineken wat ik oe brom!
Skuumkoppe ontstond ook ooit ergens in een schuurtje. Zijn biertjes smaken gewoon! Punt uit.
Ik maak vnd nog wel een B(i)ertje soldaat, Potverdikkemei 60 joar! Je zou het niet zeggen. Ie bint nog een jonge god, man. Mien Moe zei ook, zestig joar alweer? Niet te geloven, maar het is wel zo...Moe.
Toeval bestaat niet. Ik hoorde het van de week weer eens van een bijzonder leuk iemand! 
De hele week heb ik een beetje veel Geacdaat & Gemunnikt! Kreeg via via een nummer van Paul de Munnik op mijn bordje. 'Vat van Jou'. Bleek een vertaling van Paul te zijn, zijn eigen tekst op een nummer van Joni Mitchell 'A case of You'. Dat bracht mij weer terug bij een liedje van Daniël Lohues 'En ondertussen zingt Joni over Canada' van zijn lp Allenig II. Met terugwerkende kracht ging ik het nummer van de troubadour op Erica steeds beter begrijpen. Alles viel misschien op zijn plek, zag dat James Taylor aan het origineel had meegewerkt en van die kerel hebben Acda & de Munnik ook weer nummers opnieuw op vinyl gezet, zo bleef het balletje maar rollen en rollen etc. etc....
Werd een klein Leo Blokhuisje on the Side en de bevestiging van Lohues himself. 
En ondertussen luisterde ik deze week vaak naar het titelloze debuutalbum van de heren uit '97. Als ik die hoor moet ik ook elke keer denken aan een destijds bijzonder lief en mooi meisje. 
Was toen mijn verkering. Nog steeds een mooie vrouw. Mankeer nog niks aan mijn ogen. 
Ze stuurde mij ooit, terwijl ik vakantie vierde op een Spaans eiland met vrienden, een stukkie tekst van de heren. 
's morgensvroeg werd onder de deur van ons appartement een briefje geschoven. Post voor Alfredo Dorgelos! Van wie dan? Wie kent mij nou hier...? 
Het waren lieve woorden van mijn verkering. Het begon met een nummer van Acda en de Munnik:
'Als je bij me weggaat, mag ik dan met je mee....' Dat ze me net kende en zo, dat ze mij niet wilde verliezen.
Je kon mij toen wegdragen. Later vertrok ze alsnog en logenstrafte ze de woorden van Acda en de Munnik. Maar dat ging ik pas later veel beter snappen. Het hoe en waarom. Ik vergat het voorval nooit, waarom ook? Het was zo lief van haar. Ben nou éénmaal een laatbloeier, iemand die zaken omtrent de liefde wat laat door krijgt dan een ander normaal gesproken. Ok, bedoelde ze dat? Maar wat hebben ze mooie teksten geschreven, negen van de tien zinnen lepel ik 25 jaar na dato nog steeds moeiteloos op. Daar zat ik dan van de week, huisje donker maar pretlichtjes in mijn hoofd. Allerlei herinneringen kwamen via de openstaande deur binnen. 
Schaamteloos mee schreeuwen met de nummers van deze CD, in mijn ogen het beste album wat ze ooit hebben gemaakt. Absolute Parels, geen één van de 14 liedjes (toeval?) is slecht. Janken van geluk!
En wie kwam ik, als mijn soort van 'Zoeken naar Eileen momentje' vrijdagnacht in de stromende regen tegen in downtown Hardenberg op het station? Juist, mijn verkering van 25 jaar geleden. Je verzint het niet. 
Zij kwam net uit Amsterdam en ik uit Zwolle. Had ondertussen zelfs de heren op de dopjes staan. Ze moest eens weten. Geweldig. We hadden het niet over een kwart eeuw geleden maar over de toekomst. Over Moos en over haar lieve broertje. Over rouwen en ergens de schouders onder steken. Over Henk, althans daar dacht ik aan....Zij vast niet. Je komt elkaar na jaren weer eens tegen...Haha. Het regenen zou na vijf minuten stoppen vertelde ze. We waren allebei verzopen katjes. Ik fietste snel naar huis maar bij de Chinees brak de hemel opnieuw open....maar ik dacht alleen aan het sprookje van weleer en aan Henk! en iets met Hannah. 
Ik leer het nooit. 3x vallen maar ik fietste keurig, zij het kletsnat, naar huis. Thomas zong dat geluk enkel kon groeien als je ook het droeve voelt....Misschien hebben ze wel gelijk, wat dat betreft staat mij nog een mooie toekomst te wachten. Kom maar op! Leven laat het maar zien dan....
Iets met omdenken. Ik had veel aan woorden van een ander deze week. Lieve berichtjes. Ze had gelijk, omdenken...dan lukt het om vooruit te gaan ipv achteruit te blijven kijken. Steevast het positieve benadrukken. Doorgaan met wat je hebt. Lopen tot de zon komt en op een vrijdagmiddag bijvoorbeeld op je fiets langs het kanaal naar Gramsbergen toe peddelen. 
Met een andere kameroad, wat vroeger je buurman was, fietsen tot aan de Loozenbrug om dan via Kanaaldijk-West het benul krijgen dat je niet via het jachthaventje naar de Mommeriete kunt. 
We waren geen Jezus en konden dus ook niet over water fietsen. Terug en via Roeivereniging Salland aanmeren bij één van de fijnste brouwerijen van het Vechtdal. Tja, heren en dames aan de andere kant van de Iessel, wij wonen hier leuk. Het gerstenat vloeit rijkelijk....Wij houden van gezelligheid en bier en ook van mensen al willen sommigen mensen je anders doen geloven dezer dagen. 
Want toen Gert en Carina Kelder elkaar leerden kennen deelde ze al de passie voor het bierbrouwen. 
Die liefde heeft hen geen windeieren gebracht. Wat brouwen ze lekkere biertjes. Lekker man.
Elke gulden en later elke euro werd in deze hobby gestopt. En ondertussen is deze hobby hun werk geworden. Kijk Roy, van je hobby je beroep maken. Je maakt je dromen ook vast waar. 
Ze houden nu kwartier in het oude schipperscafé aan het kanaal. Nostalgie waaiert binnen als je dit voormalige café Boonstra binnenstapt. Het biertje smaakt er gewoon lekkerder door. 
Wij zaten aan het water en genoten van ondermeer een Weizzen, Het Varel, Een Scheerse Tripel, de Vrouwe van Gramsbergh en Momme's Blonde en wellicht niet allemaal in de juiste volgorde maar het bracht later die avond wel de boodschap over. Maar wat genieten in het kwadraat daar aan het water in Gramsbergen was het sowieso. We hadden de tijd. Buurman & Buurman on the road en daar komen altijd katers van....Krolse katers vooral. 
Gelukkig hebben wij de beelden nog dankzij de vrouwe van The Field!
De brouwerij Mommeriete dankt haar naam aan het vroegere moerasgebied gelegen tussen Gramsbergen en Coevorden. In 1227 werd hier de Slag bij Ane uitgevochten. Ze begonnen hun brouwerij ook eerst op landgoed de Groote Scheere aldaar maar sinds 2008 huizen ze alweer in dit prachtige en eeuwenoude schipperscafé waar je ademloos terug wordt geworpen in een zalige tijd.
En dan smaakt het bier ook nog eens hemels. Hoe een gezamenlijke hobby levenswerk van zowel Gert als Carina werd. Prachtig. We namen er nog eentje en proosten op zoveel levenswijsheid. Vele denken er over om bier te brouwen maar slechts een paar liefhebbers vatten echt de koe bij de horens en maken zo menig avond tot een waar feestje. Geweldig. Strob en de Mommeriete zijn twee voorbeelden van overheerlijke brouwerijen hier in de buurt. Je hebt tig anderen en ik ben dan zo eigenwijs, steenbok hè, om ze ook allemaal te proberen. Tja, tis een dirty job maar iemand moet het doen. Ik hou d'r van maar alleen met mate(n).
En soms val je dan, soms drie keer. En misschien is dit het niet maar dat maakt mij ook niet uit. 
Vooral omdenken! Met een biertje in de hand en Acda en de Munnik op de oortjes probeer ik het positieve steevast te benadrukken. Lukt steeds vaker, steeds beter.
Vnd Bertje Soldaat maken, nu al zin in. Slaapliedje opzetten...
Dan is het cirkeltje weer rond want dan denk ik ook weer aan Moos en Mouna. Stond niet voor niks op het geboortekaartje van Moos. Toen van Basten nog aarde was! 
Ik ben deze week echt totaal Geacdaat en Gemunnikt met de woorden van een ander! 
Fijne zondag. Joah, mag wel zo....







zondag 14 augustus 2022

#Stairway To Heaven!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden,

'You know that I could use somebody. You know that I could use somebody. 
Someone like you.
Off in the night while you live it up, I'm off to sleep.
Waging wars to shake the poet and the beat.
I hope it's gonna make you notice, I hope it's gonna make you notice.
Someone like me, somebody.
Go and let it out. 
Someone like you, somebody.
I've been roaming around, always looking down and all I see. 
Someone like you.'
Uut 'Use SomeBody' van Kings Of Leon (Deze in uitvoering van Laura Jansen)

Moi ben ik weer. 
Buurman op de hoek had gisteren feestje. Dat kan, dat mag, geen enkel probleem. 
Flink wat gezelligheid hier aan de Vecht. 
De muziek denderde lekker door de huizen, nou ja...lekker? 
Ik vind met terugwerkende kracht dat de DJ, of die bewuste vriend of vriendin van de buurman op de hoek die aan de knoppen zat, een enkeltje Timboektoe of Verweggistan heeft verdiend. Echt waar. Een nekschot is misschien net een brug te ver, alhoewel? Geintje mensen, bij wijze van spreken dan hè.
Jemig, wat een baggermuziek. Eerst was het urenlang één en dezelfde beat en dreun om simpel van te worden. Of zo'n nummer constant op history repeating stond...Hoe dan? Kaas in je oren..?
Deze muzikale afslag heb ik compleet gemist net als de hele house-scene in of van de jaren negentig. Maar dat is mijn probleem hoor, mijn manco en tekortkoming!
Moos wilde er al naar toe lopen. Ze hebben toch een feestje, zijn wij niet uitgenodigd? 
Neuh, Buurman op de hoek heeft zo zijn eigen vrienden. Grappig ventje! Ik zei eerst niks....kijken of ie er zelf mee zou komen en ja hoor....(trots).
Maar verstand van muziek heeft ie niet, of wel Papa? Dat wilde ik wel even zeggen. 
Hij vertelde verder, dat hij de laatste weken zo'n nummer van 'Oh, oh, oh, dit is 't momento en het crescendo...' van Opgeblazen(!?) in nog zijn jonge koppie had. Dat vind jij ook vast baggermuziek, Papa. Neuh, die vrouwen draaien niet de meest geweldige muziek, Papa. Geweldig! Een oud nummer van Jacques Herb, De Toreador, wat tijdens het carnaval van 2020 is opgepoetst door ene Wilbert Pigmans. Het schijnt dat je geen feestcafé of tent kunt binnenlopen of dit nummer wordt gedraaid. Not my kopje thee.
Wat zegt dat over mij of over Moos en mij. Dat wij geen feestnummers zijn....?
Ik kende het echt niet. Never nooit nie van gehoord. Moos was er ook flauw van en gaf zijn ongezouten mening. Dat vind ik weer grappig. Dat hij probeert om mij mild te stemmen met zijn muzikale voorkeuren die toevallig ook regelmatig rondspoken in mijn troebele hoofd. De DJ, nou ja iemand op het feestje van de buurman op de hoek die de plaatjes blijkbaar selecteerde, draaide ook Jan Biggel met 'Ons Moeder Zeej Nog...', dat leverde wel een vorm van herkenning op. Sorry, ik ga ook wel eens vreemd. 
Deze Brabander is er donder- of vrijdag ook bij tijdens het 630e Slobberfeest hier op het Wilhelminaplein wat traditiegetrouw en eindelijk na twee jaar weer eens de Bouwvak afsluit. 
Neuh, de kinderen gingen door de hitte sowieso wat later naar bed en onze oude en andere buurman kwam tevens nog even gezellig langs met Sten en Cas op de koffie. Niks geen Tripels on the side, Mandy, ahum! Leuk! Mouna had weinig last van dat eentonige deuntje rond de klok van tienen wat tot zekers twaalf uur ons deelgenoot (helaas) was. Het koelde wat af en ik zette dus de ramen tegen elkaar open, wilde zeggen los, maar dat is te dialectisch voor jullie aan de andere kant van de Iessel. 
Wat een muziek hè, Papa. Ik hoor geen muziek Mouna, ze snapte mijn sarcasme niet. Net zoals die morgen dat ik de poes niet hoefde te zien van een bepaald vrouwenpersoon. Maar ze heeft er echt één hoor, Papa. Echt een lieverd. Nogmaals, die hoeft Papa niet te zien. Heerlijk, die volwassen humor (althans dat vind ik) bij een dreumes van vijf die er geen sikkepit van snapt. Zie liever dan de kater!
Ze lag vanmorgen nog naast me. Helaas heeft ze het motto van veel drinken met deze hitte iets te letterlijk opgevat. De grote vlek aan mijn kant van het bed is nou niet bepaald kattenpis, als je begrijpt wat ik bedoel, het kan straks allemaal in de wasmachine en het lieve kleine meisje maar in een fris badje deponeren. Zo heeft slapen aan de verkeerde kant wat ooit ons bed was toch weer haar voordeel opgeleverd. Je moet soms wat. De matras ook maar zo naar buiten gooien, nu is het (nog) heerlijk stil aan de Voermanstraat. De eerste zonnestralen zijn voorlopig de enige wapenfeiten van deze wederom, schat ik, warme dag. 
Maar toen wij, Moos en ik, éénmaal lagen was het niveau van de muziek jammer genoeg niet opgeschroefd naar standje redelijk in het gehoor liggend. 
Het was al na middernacht, kon de slaap niet vatten en je kreeg te maken met een DJ die bovendien halve nummers de ether ging inslingeren. Dat ook nog eens, draai ze dan helemaal! Wat wordt er toch een baggermuziek gemaakt in Nederland. Als ik TV Oranje soms heb opstaan vind ik het prima maar zo tegen de klok van enen als je eindelijk eens wilt slapen pijnigt het jouw hersens. Kon gelukkig ook aan niets anders denken, elk nadeel heeft zijn voordeel. 
Echter, wat scherste mijn verbazing. Na zo'n beetje al het wereldnieuws tot mij hebben laten komen naast een licht snurkend meisje van vijf gingen ze ineens De Dijk draaien....Blijkbaar schrok de kwaliteitspolitie op het feestje daar zo van dat na amper 20 seconden Huub al werd ingeruild voor één of andere vage piratenartiest. Ze probeerden tegen het eind van het feestje het nog eens, kwaliteitssterke jaren tachtig muziek maar dat werd blijkbaar wederom niet gepruimd door de plaatselijke KGB op het gezellige feestje van de buurman op de hoek. Fransie Bauer maakte zijn opwachting, toch de favoriet van ene Mick Jagger, dus in feite kreeg het feestje de zegen mee van iemand van de rollende stenen!
Ik rolde blijkbaar ook mijn korte nachtrust in want het feestje en die heerlijke deuntjes hoorde ik (gelukkig) niet langer meer. 
Bovendien had ik in de tijd tussen het naar bed brengen van Mouna en Moos mijn tijd wel goed besteed. Kijken naar een, zoals mijn moeder altijd zegt: politiefilm. Ditmaal Vera op Nederland 2. 
Ik hou van die vrouw. Hou van deze soort TV-series. Midsummer Murders, Frost etc...Dat Engelse landschap. Heerlijk, even onbezorgd een uurtje of twee TV loeren. 
Ondertussen een beetje, wel goede, muziek luisteren. Beetje kieken op je telefoon, appies beantwoorden. Eva tegenkomen en ja, ik heet Adam...haha. 
Stairway to Heaven luisteren en Use Somebody. Niet de originele heren maar uitgevoerd door prachtige dames. De dames van Heart en/of ene Laura Jansen. Dat vind ik, maar dat is mijn bescheiden mening, tien keer betere muziek dan Zwemmen in Bacardi Lemon van Martje Hoogkamert.
Wie zijn dit, Papa? Moos keek op van zijn Nintendo...Ik moest toch op tijd naar bed? Tja, als wij met zijn tweeën overblijven wil hij er 's avonds nog wel eens bij inschieten. Maar hij heeft ook zulke leuke praat en wil graag veel weten over de muziek die zijn ouwe Pa dan draait. Of rekt ie dan tijd? 
Liet hem het filmpje zien van de zussen Ann & Nancy Wilson. Dat klinkt goed, Papa!
Wie zijn die oude mannen dan. Dat zijn de heren van Led Zeppelin, die hebben dit nummer eigenlijk geschreven en de top 2000 ingezongen. Hey, daar is Barack Obama....Dat klopt jongen.
Hoe trots kun je soms zijn. 
Ann & Nancy Wilson vormen al honderd jaar het duo Heart en op 2 december 2012 coverde ze Stairway to Heaven als eerbetoon aan Led Zeppelin.
Op die avond kreeg Led Zeppelin namelijk een Lifetime Achievement Award van de Kennedy Center Honors. 
Ondermeer in het bijzijn van president Obama. De drie overgebleven bandleden Robert Plant, John Paul Jones en Jimmy Page waren tevens aanwezig en waren zichtbaar geroerd door het bijzondere optreden van Ann & Nancy Wilson, een gospelkoor en een geweldige band met op drums Jason Bonham, de zoon van de in 1980 overleden Led Zeppelin drummer John Bonham. 
Jason droeg op die gedenkwaardige avond de karakteristieke bolhoed van zijn vader. 
Kippevel! Wat een nummer. Natuurlijk een klassieker maar die niet werd verkracht. 
Dat doe ik dus soms op van die avonden....Laura Jansen kwam tevens langs op Spotify, zij deed een nummer van Kings of Leon. Use Somebody, prachtige uitvoering. Het origineel is lekker maar deze cover mocht er ook zijn. Net als Disturbed bijvoorbeeld een Simon & Garfunkeltje doen. Hoezo het geluid van de stilte? Hoe zou het trouwens met Laura zijn? Hoor je niet zoveel meer van, schijnt dat ze op een eiland zat. Is ze er al weer vanaf? Ik vraag dit natuurlijk voor een vriend. Het is namelijk wel een mooie verschijning en ze bivakkeerde niet op Terschelling. 
Muziek. Dat mag altijd. Maar ja, wat de één geweldig vind vindt de ander weer complete bagger. 
Je hebt voldoende smaken. Ik vind veel dingen mooi maar ik hoop bij een volgend feestje van de buurman op de hoek dat de DJ van dienst een enkeltje Timboektoe of Verweggistan uitzit! In ieder geval lichtjaren van ons verwijderd is en geen invloed kan uitoefenen op de playlist. In ieder geval bluetooth uut, safety first! 
Gisteren niet veel uitgevoerd derhalve. Veel te warm om interessante dingen te doen!
Beetje gekuierd op de boerenmarkt in Oud-Banthum. Blijft altijd leuk, die link met het nostalgische boerenleven. Zoals het hoort te zijn. Onder de oude en statige bomen de schaduw op zoeken.
Vond het trouwens verbazingwekkend dat de trainers in het betaalde voetbal dit weekend veel schaduwspitsen opstelden, maar dit geheel terzijde. 
Hey Dorgelo, hoe stiet het leven. Ja, mag wel zo gezien de omstandigheden. Je maakt er wat van en soms gewoon het beste. Komt allemaal wel weer. Maar je kunt de wijzers van een bepaalde klok niet vooruit- of zoals je misschien wel wilt achteruit zetten. Het heeft zijn of haar tijd nodig. 
De kids waren twee weken met Mama op vakantie. Julianadorp en vorige week zaten ze in Willingen, vlakbij Winterberg. Bekend terrein. Elke dag aan ze denken, wat zullen ze nu aan het doen zijn? Je kent daar tevens de weg, eerder giste jij ze door de dorpen heen. Werk bood overdag afleiding. Druk zat.
Ze hebben het leuk gehad. Heerlijk, vrijdagavond een half uur met Mouna op bed liggen en zij maar vertellen. Een kwartje in de spreekwoordelijke jukebox gooien en zij keuvelt wel voor dik een uur. Wat een leuke verhaaltjes, tussen de regels door hoor je meer dan je denkt. Schitterend. Weet je, Papa.
Zelfs Moos zat op de praatstoel. Tuurlijk had ie niet 'gebremst' tijdens het rodelen. Stoer man. Papa, weet je nog van vorig jaar en dat vervelende jochie die halverwege zomaar op de rem ging staan, hij was er niet! Gelukkig maar. 
's Middags bij Moe een boterham eten in Chez Freek. Ik blijf er graag zitten. Puik stukje werk nog altijd van Remkoe en Huib. Buurman had 'm mooi schoongespoten. Thanks. Blijft er ook lekker koel, deze zitkuil bij mien Moe achterin de tuin. Even boodschappen doen en lege flessen wegbrengen.
's middags op verzoek een appelsapje bij Blij toch ging Mountje voor een Fristi. Alles deden wij in een rustig tempo. Veel stof om te praten maar had weinig om het lijf. Peeking Duck spelen met Mouna, wij snapten er beide niet veel van maar wat gaf dat... Je kon je heerlijk verbergen achter het masker met de getooide veren. We moesten sowieso om elkaar lachen. Verder was ik de jury van haar turnoefeningen, jemig ze was weer met sprongen vooruit gegaan. Tien met een griffel. 
Bertje feliciteren. Mien moat. 60 joar alweer. Jan, zijn tweelingbroer, vierde voor het eerst zijn verjaardag ergens anders. Hopelijk had ie ook hemels weer. Kerl, kerl....60 jaar, volgende week maar ff nat maken. 
Pasta koken onder de afzuigkap en sinds maanden een fijn gesprek met iemand voeren wat je eerder elke week met haar had. Het zette geen zoden aan de dijk maar het was wel fijn. Zo gauw geef je je hart niet weg, de mijne is in principe nog steeds van of voor haar. Weet wel dat het zo niet werkt maar wat moet je dan. Ik geef niet gauw op, al weet ik diep ergens binnenin dat het over met de pret is. 
Jullie denken maar ik zie het anders....Het is niet wat je denkt maar ik zit soms krom in elkaar. Kan beter rechtop gaan lopen dan komt mijn twee meter punt zes komma vier ook beter tot haar uiting. 
Niet Lex maar wel Willem en al die anderen. Als ze die plaat nou eens draaide gisteravond maar het bleef voornamelijk bij bagger en consorten. 
Ach, ik genoot sowieso. Op een paar vierkante meters had ik alles bij elkaar liggen waarvan mijn hart telkens sprongetjes maakt. Het is acht uur geweest en ze slapen nog heerlijk. Kan ook niet anders. 
Het waren gisteren nachtbrakertjes met een weggegooide gebruiksaanwijzing trouwens.
Tijd om het natte beddegoed in de was te gooien en de matras naar buiten te sleuren. Gezellig met Mountje in bad en kijken of die andere muziekliefhebber nog zin heeft om uit bed te kruipen. 
We schommelen ons er wel doorheen...
Stairway to Heaven!
Hoe zal het met de Single Girls van Laura, Laura Jansen zijn....?
Durf te vragen. Alleen is ook maar alleen!
Fijne zondag. Joah, mag wel zo...



zondag 7 augustus 2022

#Joegoslavië & De Rode Bieten van Lohues!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'If you got a chance, take it, take it while you got a chance.
If you got a dream, chase it, 'cause a dream won't chase you back. 
If you're gonna love somebody.
Hold 'em as long and as strong and as close as you can. 
'Til you can't...
So take that phone call from your momma and just talk away.
'Cause you'll never know how bad you wanna 'till you can't someday.
Don't wait on tomorrow, 'cause tomorrow may not show.
Say your sorries, your i-love-you's, 'cause man you never know.
'Til you can't...'
Uut 'Til you Can't van Cody Johnson.

Moi, ben ik weer. 
Je moet bepaalde dingen gewoon doen. Voordat het niet meer kan. 
Dacht het van de week nadat mijn oudste broer foto's van Podgora doorstuurde.
Hij is daar nu met zijn vrouw in Kroatië op vakantie. Podgora is een klein stadje aan de Makarska Riviera, een werkelijk prachtig kustgebied tussen Split en Dubrovnik aan de Adriatische Zee.
Daniël Lohues had het gisteren in zijn column over het feit dat het eten van wat gepofte en koele rode bietjes in Amerika hem terugvoer naar zijn jeugd, beelden van lang geleden terugkwamen op zijn netvlies en vooral mooie herinneringen opborrelden in zijn gedachten. 
Dat had ik met de foto's die Henry doorstuurde van het mooie vissersdorpje Podgora uit het Joegoslavië van mijn vader, voordat het werd verscheurd door (burger)oorlogen en het land hierdoor helaas alleen nog maar bestaat uit een lang vervlogen herinnering. Een kras op je ziel. 
Hier wandelde ik als tienjarig jochie met mijn vader langs de kust terwijl 's avonds het onstuimige water tegen de kade klotste. Nog even wat drinken bij Roko, het restaurantje wat gewoon koffie van good-old Douwe Egberts serveerde. Lekker vertrouwd! Hoe dan? Deze toko had gewoon de luxe dat haar grijze en eminente koffieleverancier hoogstpersoonlijk elke twee weken wat koffiebonen dropte aan de achterkant van het restaurant. Hij liet 's avonds het kofferluik even open staan van de bus zodat het personeel stiekem de koffie onderuit de bagageruimte kon halen.
Inderdaad, moderne smokkelwaar maar wat vonden de Nederlandse gasten de koffie daar lekker. Net als thuus. Ja, ja...Hoe kon dat toch allemaal? Haha...Hoeveel panty's heeft mijn vader wel niet het land ingebonjourd. Half Joegoslavië liep met dat spul uit Nederland rond. Geweldig!
Hoe vaak heb ik er al niet over gehad om opnieuw de reis te maken die mijn vader gewoon iedere zomer elke twee weken maakte met de OAD-bus vol passagiers door voormalig Joegoslavië. 
Een indrukwekkende rondreis, destijds door een bijzonder en trots land wat nog één was. Toen nog wel.
Wat president Tito zo graag bij elkaar had willen houden maar na zijn dood in 1980 ging het snel bergafwaarts met het ooit zo prachtige land. Andere wetten gingen ineens gelden. 
Bloedige burgeroorlogen maakte dat Joegoslavië vandaag de dag iets van vroeger, iets van eerder is.
Pa begon zijn rondreis steevast in Zagreb, de hoofdstad van het huidige Kroatië. Reed dan door naar Belgrado (Beograd), tegenwoordig is dat dus Servië. Zakte vervolgens af naar Sarajevo in Bosnië en Herzegovina. Via Dubrovnik koerste hij via de enige kustweg richting Podgora. Daar was hij soms ook wat langer als de reis alleen naar dit mooie dorpje ging met uitstapjes naar ondermeer Split, Mostar, de Plitvice meren en een boottochtje over de Adriatische Zee. Vanaf de kust in Kroatië trok hij weer het binnenland in van Bosnië en bivakkeerde hij dan in Ostrozac bij Hotel Sedra. Na ruim twee weken reed hij via Kroatië en Slovenië (ondermeer Bled) het land weer uit om aan de lange terugreis naar Nederland te beginnen door Oostenrijk en Duitsland. Mijn Pa was jarenlang, vanaf begin april tot eind oktober, meer te vinden in het voormalige Joegoslavië dan in Mariënberg en omstreken bij zijn vrouw en kinderen. 
Het leven van een internationale buschauffeur ging over vele toegankelijke- en soms wat minder toegankelijke asfaltwegen in het verre buitenland. Zijn lust en zijn leven. Eerder een passie.
In de zomer ging ik meestal een maand met hem mee. Was ik echt nog maar 10 jaar oud toen ik voor het eerst, alleen, met hem mee ging in die grote OAD-bus? Kan ik mij nu slecht voorstellen, Moos wordt volgend jaar namelijk tien zomers oud. Ik zie hem, misschien gek genoeg, nu nog niet alleen met zijn vader een maand meegaan op zo'n grote spannende wereldreis. Pa durfde het wel aan met mij. 
Dat ging vroeger toch allemaal anders, of worden we nu allemaal teveel gepamperd? Dragen ouders nu de voetbaltas van hun kind terwijl je hem eerder gewoon zelf droeg. Fietste je alleen langs het kanaal. Of is het ene niet met het andere te vergelijken. Ik weet het nie..?
De rode bieten van Lohues. Als je rode bietjes wilt eten bij je moeder moet je het gewoon doen nu het nog kan. Bel haar als je rode bietjes op de ouderwetse manier wilt komen eten....Ik heb al een afspraak staan. Mijn moe maakt de bietjes net zo klaar als de mama van Lohues. Zo leerden ze dat vroeger.
Van die dingen dus. We zouden het met z'n vieren ooit eens doen. Mijn kinderen het Joegoslavië van hun allang overleden Opa laten zien. Waarom Opa zo van zijn tweede vaderland hield. Door zijn ogen Moos en Mouna bewust maken van een wereld zonder grenzen. 
Tja, we hadden allemaal van die plannen. Samen met onze oude buren ooit eens vakantie vieren in JD en lekker spareribs eten bij 't Juffertje met een Skuumkoppe. We stelden het allemaal uit en nu kan het niet meer. Althans niet in de originele bezetting. En nu het niet meer kan gebeurde het alsnog. Speelden de kinderen samen op het strand en hadden ze zeeën van tijd. Tijd die niet iedereen gegund was, maar wist ik veel dat ik al ruimschoots in blessuretijd zat en mijn wedstrijd reeds gespeeld was. Nu zie je foto's en heb jij slechts de herinneringen van eerdere jaren....Niet geschoten is altijd mis.
Geen rode bietjes, niet de verse sperziebonen uit de zilte grond. Maar wat Lohues had met de rode bietjes met ui, hij proefde de smaak van vroeger bij hem thuis, had ik met de foto's van Podgora. 
Gewoon doen, voordat het straks niet meer kan. Misschien volgend jaar als alles echt op de rit is. 
Als je de meeste schepen achter je verbrand hebt. Je blijft samen wel woelige zeeën bevaren, twee van die lieve matroosjes maken dat je nooit meer van elkaar af komt. Maar twee kapiteins op een schip werkt niet. Beide zul je water bij de wijn moeten doen. Tijd zal het leren. Het gaat steeds beter, niet in volle vaart maar steeds meer knopen voorwaarts. Ai, Ai kapitein!
Daarom smaakte het optreden van Johnny G. in de Boerschop ouderwets lekker. Het leken wel de rode  bietjes van Lohues met een scheutje azijn. In gedachten zag ik Daniël L. zo op het zelf getimmerde podium van Jan staan in plaats van Johnny G. uut Ierland. Dreuge Worst. 
Donders wat kan die kerel gitaarspelen. Heerlijke avond gehad. Weer zo'n avond die in de boeken kan.
Je moet bepaalde dingen gewoon doen voordat het niet meer kan. Iets in die geest. 
Lohues had afgelopen zaterdagmorgen geliek, zij het met terugwerkende kracht, na een bacchusachtige vrijdagnacht. De vier lui die mij 's nachts achterop kwamen met de elektrische fiets langs de Hardenbergerweg moeten misschien wel hebben gedacht dat ik niet helemaal spoorde op de slechts door pedalen getrapte Cortina. In de mand voorop mijn fiets had ik namelijk de muziek op de smartphone aangezet en volgens mij zong ik zo vals als een kraai uit volle borst mee. 'Teveel gerstenat in z'n donder, vast en zeker.' Ik hoorde het de dames denken. Lekker boeiend! Maar ik pikte wel mooi aan in hun slipstream. Ik versnelde mijn tred en kon makkelijk volgen tot het verlaten centrum van Hardenberg aan toe. Zij zwaaiden bij de eerste rotonde meteen af naar rechts en ik nam de heuvel rechtdoor om zo al zingend langs de Appie huiswaarts te keren waar warempel licht brandde. Oh ja, dat had ik zelf die avond aan gedaan. Kom je toch, voor je gevoel, niet in een donker hol terecht. Licht aan het eind van de tunnel. Maar mooie mensen gezien en gesproken en leuke dames gespot. Zelfs onze ontblote held van de Olympische Winterspelen van Salt Lake City (2002) ontwaarde ik in het feestgedruis.
Gerard van Velde. Goud op de duizend meter. De natte droom destijds van halfvrouwelijk Nederland, nou ja die geïnteresseerd zijn of waren in mannelijk vlees, stond gewoon naast mij te luisteren naar Johnny en zijn kameraden. Hij had volgens mevrouw Bakker wel een klein kontje, kijk dat biedt perspectief. De Blues verlaat je nooit, wat ik oe brom!
Geeft de burger moed. Haha....en dat Arjan gewoon een broer van Albert is. Nooit geweten, zo leer je ook nog wat op zo'n avond bij Johnny G. in de Boerschop. Maar mooie kerels die lui van Bolks.
Net zoals Gerard een mooie kerel is en Henk ook en Harold en Richard. Gerard V. vertelde dat ie al een uur thuis had willen zijn maar niet weg kon geraken op dit leuke feestje van goede vriend Gerrit V. en zijn lieve vrouw Jeannette. Als er ijs had gelegen was ie zeker eerder thuis geweest. Onverwachte ontmoetingen....Ik vind het mooi. Zo spreek je nog eens iemand. Zie je dingen en laat je dingen gebeuren. Iets met beslagen....Wetende dat het goed komt. Is het niet vanavond dan wel morgen en anders volgende week. 
Als zelfs Richard Pappe wordt dan zijn de wonderen de wereld echt nog niet uit. Hartstikke mooi man. Het is jullie zo gegund. Als laatste van de groep GBM maakt hij ook de oversteek naar het Papa-zijn....
Ik kan je vertellen uit eigen ervaring dat het het mooiste beroep ter wereld is. Blijf vooral bij elkaar dat maakt de reis alleen nog maar mooier....samen!
Die rondreis ga ik zeker maken. Ooit, One Fine Day! Neem misschien wel rode bietjes mee voor onderweg. Natuurlijk niet van Hak maar gewoon van mien Moe uit de tuin van wellicht Ome Jan. 
Soms hakt iets er ontzettend in. Ben je goed te pas en door een simpele foto kun je ineens zomaar uit het lood geslagen zijn. Die voelde je dan niet ff aankomen maar enkele minuten of een half uur later kan een andere foto weer hele andere gedachten oproepen.....Alfred huilt, Alfred lacht. 
De koning is dood, lang leve de koningin. Je moet iemand gewoon op zijn of haar woord geloven...Hoe moeilijk dat soms ook is. 
Gek genoeg pruim ik zo'n beetje alles wat bijvoorbeeld een Lohues en eerder Mien Pa mij allemaal voorkauwde, ik vreet het allemaal alsof het sperziebonen van mien eigen Moe bint. 
Lekker man!
Je moet gewoon bepaalde dingen doen als je er tenminste de kans voor krijgt. 
Fijne zondag. Amen.
Joah, mag wel zo...