#Joegoslavië & De Rode Bieten van Lohues!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'If you got a chance, take it, take it while you got a chance.
If you got a dream, chase it, 'cause a dream won't chase you back. 
If you're gonna love somebody.
Hold 'em as long and as strong and as close as you can. 
'Til you can't...
So take that phone call from your momma and just talk away.
'Cause you'll never know how bad you wanna 'till you can't someday.
Don't wait on tomorrow, 'cause tomorrow may not show.
Say your sorries, your i-love-you's, 'cause man you never know.
'Til you can't...'
Uut 'Til you Can't van Cody Johnson.

Moi, ben ik weer. 
Je moet bepaalde dingen gewoon doen. Voordat het niet meer kan. 
Dacht het van de week nadat mijn oudste broer foto's van Podgora doorstuurde.
Hij is daar nu met zijn vrouw in Kroatië op vakantie. Podgora is een klein stadje aan de Makarska Riviera, een werkelijk prachtig kustgebied tussen Split en Dubrovnik aan de Adriatische Zee.
Daniël Lohues had het gisteren in zijn column over het feit dat het eten van wat gepofte en koele rode bietjes in Amerika hem terugvoer naar zijn jeugd, beelden van lang geleden terugkwamen op zijn netvlies en vooral mooie herinneringen opborrelden in zijn gedachten. 
Dat had ik met de foto's die Henry doorstuurde van het mooie vissersdorpje Podgora uit het Joegoslavië van mijn vader, voordat het werd verscheurd door (burger)oorlogen en het land hierdoor helaas alleen nog maar bestaat uit een lang vervlogen herinnering. Een kras op je ziel. 
Hier wandelde ik als tienjarig jochie met mijn vader langs de kust terwijl 's avonds het onstuimige water tegen de kade klotste. Nog even wat drinken bij Roko, het restaurantje wat gewoon koffie van good-old Douwe Egberts serveerde. Lekker vertrouwd! Hoe dan? Deze toko had gewoon de luxe dat haar grijze en eminente koffieleverancier hoogstpersoonlijk elke twee weken wat koffiebonen dropte aan de achterkant van het restaurant. Hij liet 's avonds het kofferluik even open staan van de bus zodat het personeel stiekem de koffie onderuit de bagageruimte kon halen.
Inderdaad, moderne smokkelwaar maar wat vonden de Nederlandse gasten de koffie daar lekker. Net als thuus. Ja, ja...Hoe kon dat toch allemaal? Haha...Hoeveel panty's heeft mijn vader wel niet het land ingebonjourd. Half Joegoslavië liep met dat spul uit Nederland rond. Geweldig!
Hoe vaak heb ik er al niet over gehad om opnieuw de reis te maken die mijn vader gewoon iedere zomer elke twee weken maakte met de OAD-bus vol passagiers door voormalig Joegoslavië. 
Een indrukwekkende rondreis, destijds door een bijzonder en trots land wat nog één was. Toen nog wel.
Wat president Tito zo graag bij elkaar had willen houden maar na zijn dood in 1980 ging het snel bergafwaarts met het ooit zo prachtige land. Andere wetten gingen ineens gelden. 
Bloedige burgeroorlogen maakte dat Joegoslavië vandaag de dag iets van vroeger, iets van eerder is.
Pa begon zijn rondreis steevast in Zagreb, de hoofdstad van het huidige Kroatië. Reed dan door naar Belgrado (Beograd), tegenwoordig is dat dus Servië. Zakte vervolgens af naar Sarajevo in Bosnië en Herzegovina. Via Dubrovnik koerste hij via de enige kustweg richting Podgora. Daar was hij soms ook wat langer als de reis alleen naar dit mooie dorpje ging met uitstapjes naar ondermeer Split, Mostar, de Plitvice meren en een boottochtje over de Adriatische Zee. Vanaf de kust in Kroatië trok hij weer het binnenland in van Bosnië en bivakkeerde hij dan in Ostrozac bij Hotel Sedra. Na ruim twee weken reed hij via Kroatië en Slovenië (ondermeer Bled) het land weer uit om aan de lange terugreis naar Nederland te beginnen door Oostenrijk en Duitsland. Mijn Pa was jarenlang, vanaf begin april tot eind oktober, meer te vinden in het voormalige Joegoslavië dan in Mariënberg en omstreken bij zijn vrouw en kinderen. 
Het leven van een internationale buschauffeur ging over vele toegankelijke- en soms wat minder toegankelijke asfaltwegen in het verre buitenland. Zijn lust en zijn leven. Eerder een passie.
In de zomer ging ik meestal een maand met hem mee. Was ik echt nog maar 10 jaar oud toen ik voor het eerst, alleen, met hem mee ging in die grote OAD-bus? Kan ik mij nu slecht voorstellen, Moos wordt volgend jaar namelijk tien zomers oud. Ik zie hem, misschien gek genoeg, nu nog niet alleen met zijn vader een maand meegaan op zo'n grote spannende wereldreis. Pa durfde het wel aan met mij. 
Dat ging vroeger toch allemaal anders, of worden we nu allemaal teveel gepamperd? Dragen ouders nu de voetbaltas van hun kind terwijl je hem eerder gewoon zelf droeg. Fietste je alleen langs het kanaal. Of is het ene niet met het andere te vergelijken. Ik weet het nie..?
De rode bieten van Lohues. Als je rode bietjes wilt eten bij je moeder moet je het gewoon doen nu het nog kan. Bel haar als je rode bietjes op de ouderwetse manier wilt komen eten....Ik heb al een afspraak staan. Mijn moe maakt de bietjes net zo klaar als de mama van Lohues. Zo leerden ze dat vroeger.
Van die dingen dus. We zouden het met z'n vieren ooit eens doen. Mijn kinderen het Joegoslavië van hun allang overleden Opa laten zien. Waarom Opa zo van zijn tweede vaderland hield. Door zijn ogen Moos en Mouna bewust maken van een wereld zonder grenzen. 
Tja, we hadden allemaal van die plannen. Samen met onze oude buren ooit eens vakantie vieren in JD en lekker spareribs eten bij 't Juffertje met een Skuumkoppe. We stelden het allemaal uit en nu kan het niet meer. Althans niet in de originele bezetting. En nu het niet meer kan gebeurde het alsnog. Speelden de kinderen samen op het strand en hadden ze zeeën van tijd. Tijd die niet iedereen gegund was, maar wist ik veel dat ik al ruimschoots in blessuretijd zat en mijn wedstrijd reeds gespeeld was. Nu zie je foto's en heb jij slechts de herinneringen van eerdere jaren....Niet geschoten is altijd mis.
Geen rode bietjes, niet de verse sperziebonen uit de zilte grond. Maar wat Lohues had met de rode bietjes met ui, hij proefde de smaak van vroeger bij hem thuis, had ik met de foto's van Podgora. 
Gewoon doen, voordat het straks niet meer kan. Misschien volgend jaar als alles echt op de rit is. 
Als je de meeste schepen achter je verbrand hebt. Je blijft samen wel woelige zeeën bevaren, twee van die lieve matroosjes maken dat je nooit meer van elkaar af komt. Maar twee kapiteins op een schip werkt niet. Beide zul je water bij de wijn moeten doen. Tijd zal het leren. Het gaat steeds beter, niet in volle vaart maar steeds meer knopen voorwaarts. Ai, Ai kapitein!
Daarom smaakte het optreden van Johnny G. in de Boerschop ouderwets lekker. Het leken wel de rode  bietjes van Lohues met een scheutje azijn. In gedachten zag ik Daniël L. zo op het zelf getimmerde podium van Jan staan in plaats van Johnny G. uut Ierland. Dreuge Worst. 
Donders wat kan die kerel gitaarspelen. Heerlijke avond gehad. Weer zo'n avond die in de boeken kan.
Je moet bepaalde dingen gewoon doen voordat het niet meer kan. Iets in die geest. 
Lohues had afgelopen zaterdagmorgen geliek, zij het met terugwerkende kracht, na een bacchusachtige vrijdagnacht. De vier lui die mij 's nachts achterop kwamen met de elektrische fiets langs de Hardenbergerweg moeten misschien wel hebben gedacht dat ik niet helemaal spoorde op de slechts door pedalen getrapte Cortina. In de mand voorop mijn fiets had ik namelijk de muziek op de smartphone aangezet en volgens mij zong ik zo vals als een kraai uit volle borst mee. 'Teveel gerstenat in z'n donder, vast en zeker.' Ik hoorde het de dames denken. Lekker boeiend! Maar ik pikte wel mooi aan in hun slipstream. Ik versnelde mijn tred en kon makkelijk volgen tot het verlaten centrum van Hardenberg aan toe. Zij zwaaiden bij de eerste rotonde meteen af naar rechts en ik nam de heuvel rechtdoor om zo al zingend langs de Appie huiswaarts te keren waar warempel licht brandde. Oh ja, dat had ik zelf die avond aan gedaan. Kom je toch, voor je gevoel, niet in een donker hol terecht. Licht aan het eind van de tunnel. Maar mooie mensen gezien en gesproken en leuke dames gespot. Zelfs onze ontblote held van de Olympische Winterspelen van Salt Lake City (2002) ontwaarde ik in het feestgedruis.
Gerard van Velde. Goud op de duizend meter. De natte droom destijds van halfvrouwelijk Nederland, nou ja die geïnteresseerd zijn of waren in mannelijk vlees, stond gewoon naast mij te luisteren naar Johnny en zijn kameraden. Hij had volgens mevrouw Bakker wel een klein kontje, kijk dat biedt perspectief. De Blues verlaat je nooit, wat ik oe brom!
Geeft de burger moed. Haha....en dat Arjan gewoon een broer van Albert is. Nooit geweten, zo leer je ook nog wat op zo'n avond bij Johnny G. in de Boerschop. Maar mooie kerels die lui van Bolks.
Net zoals Gerard een mooie kerel is en Henk ook en Harold en Richard. Gerard V. vertelde dat ie al een uur thuis had willen zijn maar niet weg kon geraken op dit leuke feestje van goede vriend Gerrit V. en zijn lieve vrouw Jeannette. Als er ijs had gelegen was ie zeker eerder thuis geweest. Onverwachte ontmoetingen....Ik vind het mooi. Zo spreek je nog eens iemand. Zie je dingen en laat je dingen gebeuren. Iets met beslagen....Wetende dat het goed komt. Is het niet vanavond dan wel morgen en anders volgende week. 
Als zelfs Richard Pappe wordt dan zijn de wonderen de wereld echt nog niet uit. Hartstikke mooi man. Het is jullie zo gegund. Als laatste van de groep GBM maakt hij ook de oversteek naar het Papa-zijn....
Ik kan je vertellen uit eigen ervaring dat het het mooiste beroep ter wereld is. Blijf vooral bij elkaar dat maakt de reis alleen nog maar mooier....samen!
Die rondreis ga ik zeker maken. Ooit, One Fine Day! Neem misschien wel rode bietjes mee voor onderweg. Natuurlijk niet van Hak maar gewoon van mien Moe uit de tuin van wellicht Ome Jan. 
Soms hakt iets er ontzettend in. Ben je goed te pas en door een simpele foto kun je ineens zomaar uit het lood geslagen zijn. Die voelde je dan niet ff aankomen maar enkele minuten of een half uur later kan een andere foto weer hele andere gedachten oproepen.....Alfred huilt, Alfred lacht. 
De koning is dood, lang leve de koningin. Je moet iemand gewoon op zijn of haar woord geloven...Hoe moeilijk dat soms ook is. 
Gek genoeg pruim ik zo'n beetje alles wat bijvoorbeeld een Lohues en eerder Mien Pa mij allemaal voorkauwde, ik vreet het allemaal alsof het sperziebonen van mien eigen Moe bint. 
Lekker man!
Je moet gewoon bepaalde dingen doen als je er tenminste de kans voor krijgt. 
Fijne zondag. Amen.
Joah, mag wel zo...