#Last Train Home!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Vroeg wakker werd ik vandaag, anders ben jij. Niet meer wie je was.
Of ligt het aan mij. 
Ooit waren we bij elkaar, verdwenen ben jij. Mijn hart nam je mee.
Of ligt het aan mij, ligt het aan mij?
Voor het leven, als de dood. Voor het leven, bang als de dood. 
Alleen ben je dan, Elkaar overleefd. Dronken van de liefde. Elkaar overleefd. 
In de verte gloort licht, een leven zonder pijn. Mijn geluk nam je mee.
Of ligt het aan mij..?
Wat er gebeurd is.
Uut 'Of ligt het aan mij' van Frank Boeijen

Moi, ben ik weer!
Zo lig je in scheiding en zo lig je in de stoel bij de dochter van Sietse.
Je hebt zo je voorkeuren. Ik weet wel waar ik voor zou kiezen. 
Ik vind het namelijk nooit zo gezellig bij de tandarts en alles wat daarmee verband houdt maar in dit geval zou ik kiezen voor het laatste. Echter, ik had niet zoveel te kiezen, de keuze was al gemaakt voor mij.
Alsof je bij een scheiding er even lekker bij gaat liggen. Handjes op de buik, oogjes dicht in de trant van kom maar, kom maar...
Aan de andere kant, zo lekker ligt zo'n stoel bij de mondhygiënste nou ook weer niet.
Desondanks, zo rustig liggend onder de zalvende handen van Miranda, de dochter van onze Sietse dus, je weet die kerel van onze buurtsuper in Mariënberg, bedacht ik mij dat het wel heel raar klinkt. 
Ik lig in een scheiding...
Alsof dat alles verklaart waarom je de laatste maanden niet zo goed hebt geragt...
Is dat het goeie woord: raggen, met zo'n moderne tandenstoker langs je tanden elke dag?
Ik weet het niet, ook lekker belangrijk. Maar de dochter van Sietse kon wel zien dat ik ernstig had verzuimd. Wel elke dag keurig twee keer gepoetst maar niet ff flink door de mond met van die ragertjes, raggertjes...Nou ja, van die blauwe en rode tandenstokers om je tandvlees etc. op peil te houden. 
Ik hou tegenwoordig weinig meer op peil als je begrijpt wat ik bedoel.
Dochter Telman maakte korte metten met mijn 50+ gebit. In de korte tijd die ik had in de stoel bij haar ontspon zich een vrolijk gesprek. Fijn is anders maar het was aangenaam vertoeven terwijl Sky Radio de ene hit na de andere hit de Merelhof binnen slingerde. Ok, je kunt niet alles hebben. 
Gelukkig kwam de hit van Peter de Koning, het is altijd lente in de ogen...., niet langs. 
Maar hoezo, lig je in een scheiding? Je staat er bij en kijkt er toch naar...? 
Dat zijn van die zaken waarover ik mij nu druk kan maken. Je ligt toch niet in een scheiding, je hebt je hoofd, je hart en je gevoel maar ik heb nou nooit: Kom, ik ga er even lekker bij liggen, dicht tegen de scheiding aan. Op dat punt zijn we inmiddels wel beland maar nooit liggend, alhoewel...?
Ondertussen maakte Miranda mijn gebit weer stralend schoon. Ik vroeg haar nog wat tips voor het bleken van, of wat ik aan moest met mijn gebit want het heeft de tand des tijds niet echt doorstaan. 
Lach de laatste maanden als een boer met kiespijn, de meeste verstandskiezen heeft Rangel al getrokken maar ik moet er binnenkort weer op uit. Op jacht, de jacht is mooier dan de vangst. Nou ja, daar kunnen wij een boom over opzetten. Ik vond de vangst die ik tien jaar geleden als de mijne had geconfisqueerd meer dan prima. Samen 90 worden of tachtig, dat mocht ook. We konden prima samen door de voor- en achterdeur. Echter de schuttingdeur ging op een dag open....
Die deed ik woensdag ook open. Mountje (Mouna) ging voor het eerst in haar leven op de fiets naar school. Op haar nieuwe fiets wel te verstaan. Het leven blijft mooi maar je moet het alleen even willen zien. Ik zag de schoonheid van de ochtend. Het was iets mistig maar toen Mouna naar buiten liep in haar kekke jasje brak de hemel open en kwam de zon tevoorschijn. Ze haalde zelf de fiets uit de schuur. Papa, wil je even helpen. Ze kan net nog niet bij de grond als ze op het zadel zit. 
Heb je het slot bij je, papa? Ja Mountje, dat heb ik...Moos was al vooruit gefietst. 
Kleintjes worden groot. Gisteravond had ik nog met Willems over Stef, een paar uurtjes daarvoor had ie nog met zijn lieve Mama Marjan voor het raam van Moe gestaan. Hollands welwaren, Stef Brown. 
Nu al geliefd, vooral zijn tante loopt met hem weg. Nou ja, hij kan nog niet lopen maar hij heeft nu al een leuke stalkster achter zijn luier aan. Geen suikeroom maar een suikertante....De suiker is vast niet zo duur bij Sietse. Niet teveel hè, anders kom je uiteindelijk bij zijn dochter op de stoel te liggen.
Het was even gezellig, een biertje doen in mien stamkroeg van weleer. Even de boel de boel laten. Ok, een kinderloos weekend heeft ook zo zijn voordelen maar ik had liever de nadelen gehad. 
Daniël is een goeie voor Eric, ik hoefde niets te zeggen want hij tapte mij al een Skuumkoppe in. 
Word ik bijzonder Blij van. Net als deze week. Wordt blij van om even bij Blij te zijn. 
Sinds Blij! hier in Hardenberg open ging zijn wij vaste klanten. Gelukkig kan het weer sinds woensdag de horeca weer open mocht en nu niet meer sluiten, geachte overheid! Genoeg gekkigheid!
Accepteren en gewoon slikken dat wij ons leventje weer oppakken. Anders maar weer een spuitje hoor.
De nieuwe fiets van Mouna parkeerde keurig bij Blij! Moos speelde met een vriendje. Mouna en ik fietste samen door de stad. Wat denk je, Mouna....Kan jouw fiets ook naar Blij! fietsen...
Maar Papa, Moos is er niet bij...Dat maakt niet uit, lieve schat. Jij bent nu het stralend middelpunt. Moos ligt vast en zeker ergens anders te genieten. Mag ik dan Appelsap, Papa...? Tuurlijk schat!
Ze remde keurig af bij Blij! Wat kun je daar blij van worden. Van zo'n meisje, net 5 jaar, die gelukkig is. Gelukkig hebben de kinderen geen last van ons. Ons gedoe blijft hun gelukkig bespaard, dat doen wij goed. Dat kunnen wij ook en krijgen wij ondermeer terug van de lieve juffen en andere mensen die onze kinderen onderwijzen. Gelukkig maar, blijven er toch nog twee gelukkig van de vier. 
Nu stond Mouna in de middelpunt van de belangstelling. Henriëtte, de nieuwe bedrijfsleidster, was ook Blij om ons te zien. Nou ja, misschien niet mij maar wel ons als gasten....
Blij zat lekker vol. Iedereen genoot. Keurig scande zij mij QR-code, zo al vijftig....?? Néé hoor, ze vroeg wat de eerste letter van mijn voornaam was. 
Mouna haalde Mens-Erger-Je-Niet Op, ze kon de ganzen van het ganzenbord niet zo snel vinden. 
Tis is een echte Dorgelo, bedenkt pardoes nieuwe spelregels als het haar beter uitkomt. Ze liegt niet, maar spreekt ook niet altijd de waarheid. Met een spelletje mag dat Mouna, er zit pit genoeg in die frisse appels van ons die net ver van bomen vallen. Lekker gegeten, ik ging voor een broodje ei met ham/kaas en Mouna ook maar dan in een vorm van een tosti. Wat kun je genieten en wat wordt je blij om even bij Blij! te zitten. 
Geluk op de vierkante meter. Zo'n half uurtje/uurtje mag voor mij wat dat betreft wel een dag duren, wat zeg ik - een heel leven. Je voelt je de laatste tijd toch wat geamputeerd. Het is net alsof je wat mist, alsof je leven niet meer compleet is. Turn! Turn! Turn! The Byrds helpen nou ook niet echt....Volgende nummer. 
Mouna vergat bij het afrekenen niet een pepermuntje voor Moos mee te nemen. Mag ik dat wel vertellen aan Moos straks dat wij bij Blij! zijn geweest? Tuurlijk, waarom niet? Gewoon eerlijk zijn, schat. Kom je in het leven het verst mee....De waarheid is niet altijd leuk maar beter dat dan een leugentje om bestwil in stand houden. Krijg je alleen maar ruis van op de lijn....Kon praten wat ik wilde maar Mouna was al bezig om het slot van haar fiets te halen. Ze wilde graag weer op fietse, wie deed haar namelijk wat vandaag. Hoorde Lohues zachtjes zingen...
Nog even weer een mededeling van huishoudelijke aard. Nu wat positiever nieuws, hoewel negatief beter is deze maanden om niet op de IC te belanden, maar ik heb mooi wat positief nieuws te melden. 
Ik vertelde jullie al enkele weken terug, wellicht komt er wel iets moois op mijn pad. Misschien dachten jullie dat ik al met de jacht bezig was maar ik bedoelde er toch wel iets anders mee. Alhoewel...er is nog nog niks mis met mijn ogen. Wat loopt er mooi spul rond op deze aardkloot, dat het allemaal groeit zonder steeltje. Niet te geloven. Maar eerst een mooi tijdperk keurig afsluiten voordat je weer aan iets moois en nieuws begint. Zo zijn we getrouwd, toch? Ondanks het feit dat ik enige voorkennis had zat ik er wel mee in mijn maag. Ik moest lieve collega's in het mooie Ootmarsum teleurstellen. Amper 9 maanden nadat ik binnenstapte bij Pro-Merchandise ging ik, gelukkig, via de voordeur er ook weer zo snel uit.
Henk en Jan boden mij voor enkele weken terug een baan aan, hier in Hardenberg. 
Het laatste half jaar is nou niet bepaald de mooiste zes maanden uit mijn leven geweest. Jullie weten inmiddels dat wij in een scheiding liggen....Blijf het raar vinden, zowel dat je in een scheiding ligt (rare woordspelingen) en dat het daadwerkelijk aan het gebeuren is....Gelukkig kunnen wij nog steeds door die ene voor- en achterdeur. Het CD van jou en het CD van mij begint nu een beetje te spelen....
Maarre zit weer dicht bij het vuur. Terug aan het werk in Hardenberg. Namelijk aan de Kruiwiel.
Vanaf volgende week maandag begin ik als Accountmanager Sales bij Vinga Benelux, wat onderdeel is van Rekla2000, jullie wellicht beter bekend. Dat mooie bedrijf tegenover de McDonalds....
Ken ze al ruim twintig jaar. Jarenlang mee samengewerkt bij Toppoint. Ze nooit uit het oog verloren, kwam ze altijd tegen. Mooie kerels, kun je gein mee hebben maar er moet ook zeker hard gewerkt worden. Het is goed zo...Je sluit wat moois af en je krijgt er weer iets bijzonders mooi voor terug!
Heb het gevoel, en mijn verstand zegt het ook, dat het zo had moeten zijn. Dat iets goed op mijn pad is gekomen. In elke andere situatie had ik misschien nog jaren in het mooie Twente rondgetoerd. 
Maar deze trein kwam nu éénmaal langs met de lachende machinisten Jan en Henk aan het stuur die nog een paar hete kolen op het vuur gooide. Stap in, Dorgelo. Last train home...Ik hoorde het gek genoeg John Mayer zingen op de weg terug toen even later ook nog de Doobie Brothers om de hoek kwamen kijken met hun Long Train Runnin' was de cirkel misschien wel rond. Amen!
Muziek is toch mijn kompas de laatste maanden. Zonder hen had ik het ook niet gered. Music never dies!
Ik heb het super naar mijn zin gehad bij Pro-Merchandise. René en al mijn lieve collega's waaronder kleine en grote Bas en lieve Marieke nogmaals bedankt voor de gezelligheid en het vertrouwen. 
Soms gaan dingen zoals ze gaan. Joost mag het weten, ik ga jou ook missen. Net als André en Hennie en misschien wel Bodera....haha. Heb niet het gevoel dat ik ben ontspoord, jullie hielden mij juist op het goede spoor. Bedankt voor alle fijne gesprekken, het heeft mij goed gedaan. Ik kom zekers nog eens langs in Ootmarsum, zal dan Dorgelo gebak meenemen. Anders kan ik meteen rechtsomkeert maken. 
Ik stapte dus vorige week op die rijdende trein die misschien vandaag niet meer langs zou komen. 
Hoe je via de dochter van Sietse Blij! wordt van Mouna en haar nieuwe fiets. Hoe blij ik ben met Henk en Jan en mijn nieuwe collega's die ik nog mag leren kennen....Het gevoel is goed!
Kan straks op het fietsje naar het werk weer, ik kom wel bij de grond. Heb geen duwtje nodig, maar deze nieuwe job is in mijn ogen wel weer het juiste duwtje in de goede richting. 
Wij, ik vooral, zie weer die stip aan de hemel. De ene keer was zij verantwoordelijk, terwijl zij het nog niet eens beseft en de laatste paar weken waren Jan en Henk, onbewust, daar verantwoordelijk voor. 
Ze gaven mij iets, wat ik even miste, vertrouwen in mijzelf. Ik was het ff kwijt, ik raak veel moois kwijt maar potverdikkemei ik kreeg de laatste weken er ook veel moois voor terug. Ik merk dat ik weer langzaam terugkom in het goede vel. Hou niet van gedoe, hou nog steeds van haar, maar die schuttingdeur ging dicht terwijl er nu langzaam weer deuren opengaan...Het is een cliché, als er deuren sluiten gaan er vanzelf weer deuren open. Nogmaals hou niet van gedoe...Wil iedereen liever te vriend houden, lukt niet altijd. Maar op een voetbalveld in notabene Wijthmen kwam ik weer bijzondere mensen tegen. Ik ken 'm al mijn hele voetballeven maar hij verbaasde mij weer eens. Wat een mooie kerel ben je, Gerard. One of a kind! Ze kunnen alles van je vinden, vinden ze ook van mij maar je spant wel de kroon. Koning, Keizer, Lotterman! Trotse Opa en wat niet meer...
Veel mensen hielpen mij om mijn ogen te openen en die stip aan de hemel (weer) te zien. 
Blij word ik er van. Ontzettend blij van alle mooie dingen die nog in het verschiet liggen. 
Het is nog even doorbijten de komende tijd, maar we gaan het redden. Links- of rechtsom, goed- of kwaadschiks. Liever dat eerste.
Straks niet langer meer met zijn vieren maar toch ook wel weer....
Hold me Now nu op de speaker....Ik verzin het niet. Dat deden The Golden Earring. 
Fijne zondag. Joah, mag wel zo....

#De Nieuwe Fiets!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Better parted. I see people crying. Truth gets harder.
There's no sense in lying, help me find a way from this maze.
I can't help myself.
When I see tenderness before you left (forget)
That even breaking up was never meant (forget)
But only angels look before they tread (forget)
Living in another world to you, living in another world to you.
Living in another world....to you'
Uut 'Living in Another World van Talk Talk!

Moi, ben ik weer. 
Zag haar al staan toen ik gisteravond de lege flesjes bier naar de schuur bracht. 
Ze stond te schijnen in het vage licht, lichtelijk onderkoeld, het was net alsof op haar een spot was gericht. Volop in de belangstelling op een verder mistige zaterdagavond.
Een fiets kan niet praten maar onbewust vertelde ik toch wat tegen haar. Gek hè..!
Tegen wie? Tegen de nieuwe fiets van Mouna die ze heeft gekregen van Opa en Oma voor haar 5e verjaardag. Het leek wel of het roze fietsje met dat kekke gele mandje iets terug mompelde, ze schakelde zelfs een tandje terug om mijn hersenloze gedachten te lezen.
Bestaat toeval?
In het schuurtje, terwijl ik de lege flesjes keurig parkeerde in het daarvoor bestemde blauwe mandje, moest ik denken aan het boek van Dirk Jan Roeleven. Hij haalde zijn nieuwe fiets op in Italië en trapte de 1247 kilometer van Villar San Costanzo naar Amsterdam keurig in zijn eentje en schreef daar een fantastisch boek over, Stef Bos maakte aan de hand daarvan het nummer de Klim! Ook prachtig!
Gisteren haalden wij ook de nieuwe fiets op. Niet in Italië maar in het verre Heemse, gewoon bij René Herbers. Een prachtige fietsenzaak heeft deze beste man, waarvan akte!
Maar een avontuur werd de rit, terug naar huis, sowieso. Gelukkig had ik mijn nieuwe Cruyffies aan want zachtjes lopen was uit den boze. 
Een prachtig boek. Rauw en melancholiek inéén. Scherpe observaties en heerlijke overpeinzingen. Waar de menselijk maat word gemeten op een fiets met twee banden, een stuur en flink wat versnellingen. Hoe sterk is de eenzame fietser...?
Een Italiaanse fietsenmaker repareert gratis de racefiets van Dirk Jan. Hij belooft deze oude fietsenmaker dat hij ooit zal terugkeren voor een nieuwe Cucchietti-fiets. En voegt eraan toe dat hij die vervolgens over de Alpen naar huis zal trappen. In zijn eentje. Pas veertien jaar later lost Dirk Jan Roeleven zijn oude belofte in. De terugtocht kent een start vol magie en meevallers, maar verwordt tot een kruistocht in wielerboek in een hel van vrachtwagens, slagregens, rukwinden, afgesloten bergpassen en ijzige koude.
Zittend op een nerveus Italiaans wielerzadel kan Roeleven eindelijk ongestoord nadenken over het leven voor de dood. 
Nou ja, dat dus....Broerlief gooide vrijdag het gelezen boek terug op het aanrecht. Uitgelezen, mooi boek. Ik had het al enkele maanden daarvoor gelezen. Tijd zat 's avonds en anders begin je toch maar te lullen tegen de nieuwe fiets van Mouna. Kun je beter een goed boek lezen aangezien je zelf ook ondertussen aan een nieuw hoofdstuk van je leven bent begonnen. De tweede helft wel te verstaan. 
Maar toeval, ik had net op de TV Matthijs gaat door gekeken. Een mooi eerbetoon was er ondermeer aan de schrijver Gerard Reve. Je weet wel die schrijver van onder andere de Avonden en de Vierde man!
Vooral van die laatste kan ik mij de film nog redelijk goed herinneren, echt zo'n typische Nederlandse film uit de jaren tachtig. Er was amper een woord gesproken of de eerste borst lag al bloot te wezen. Als jochie van net uit de pubertijd was dat natuurlijk kaf op je spreekwoordelijke molen...
Maar Reve was tevens fan van de Antwerpse volkszanger Eddy Christiani. Als eerbetoon aan Reve en om weer eens muziek van Eddy te laten horen zong Thijs Boontjes met de big-band van Matthijs het nummer: Spring maar achterop. Ging ook weer over fietsen...Misschien wel over de nieuwe fiets van Mouna. Zeg het maar....
Want van haar mag iedereen bij haar achterop, moeten wij wel eerst een slot kopen want anders kan ze haar fiets niet meenemen naar school. Wil je dat doen, Papa? 
Mijn achterband is wel wat zacht maar het geeft niet lieve pop, spring maar achterop!
Voor jou neem ik wat risico, voor jou neem ik een strop. Spring maar achterop. 
Grappig toch! Hoe je van flesjes bier naar de schuur brengen en via het boek van Dirk Jan en een nummer van Eddy terug mijmert over het eerste fietstochtje van Mouna met haar nieuwe fiets. 
Langs de Vecht. Onderweg met allerlei mensen pratend, wat heb jij een mooie fiets....Ja, echt wel!
Mensen die mooi wonen, tegenover de warme bakker notabene. Van die dingen duzz. 
Net als Dirk Jan had Mouna aardig wat rukwinden en slagregens...haha. Ze moest de Hardenberger Alpen over bij die grote blokken in het Vechtpark. Bij de bocht van de Amalia-brug ging ze hard onderuit. De eerste schade was een zere knie maar een kusje van papa er op deed wonderen....Kon alles maar met kusjes worden weggepoetst...tja!
Wat een mooie verjaardag had ze. Ons meisje, samen gevierd. Mooi dat het zo kan omdat er steeds minder ons meer zal zijn. Een onsje meer is niet meer van deze tijd. Raar....
Het voelt nog niet goed, je bent nog teveel met elkaar verweven. Dit weekend had ik de kids, zeg je dan...
Altijd gedacht dat het iets voor andere mensen zou zijn. Niet iets waar ik mee te maken zou krijgen. 
Dacht altijd dat ons 'ons' eerder een kilo zou worden dan een onsje minder. 
Het mooie meisje legde vanmorgen haar handje op mijn schouder en fluisterde: ben je al wakker, papa?
Ze vroeg gisteravond heel lief of ze weer bij mij mocht slapen met van die pretoogjes, Sorry hoor....Ze had mij al om toen ze op het grote bed sprong en weer allerlei turnoefeningen liet zien. Sanne Wevers, Mouna komt er aan hoor. Eat your heart out...
Hoe ze gistermorgen ook wegfietste uit Heemse richting de Voermanstraat, die barre tocht van amper een kilometer in een mistig en rustig ontwakend Hardenberg. 
Net iets te weinig om een boek over te schrijven maar over dit lieve meisje kan je een hele serie over schrijven. Wat ze allemaal heeft te vertellen. Je gooit er 's morgens een muntje in en dan hoef je de hele dag niet meer bij te vullen. Ze praat je de oren van je hoofd. Heerlijk....
Ons meisje met haar nieuwe fiets. Dat staat garant voor kwaliteit. Ze zit nu op de tafel, ik reken het goed. Ik heb nu twee paar ogen, zelfs in mijn achterhoofd. Het is niet langer meer ons maar de kinderen en ik. Moet er nog even aan wennen, dat heeft de andere kant trouwens ook. Niet verkeerd hoor.
Maar een prachtige dag gisteren met haar gehad. Leuke vertellegies...Lekker gelopen, naar de bieb geweest, boodschappen gedaan, koffie gedronken bij Ina en Bert, samen een film gekeken. K3 en ze gingen met een boot op Cruise. Samen op de bank, lekker dicht tegen elkaar aan en samen proberen mee te zingen met de liedjes....Wie vind jij het leukst, papa? Ik denk het meisje met het rode haar, Mouna. Die heet Hanne Papa maar Klaasje is er niet meer bij Papa, zij heet nu Julia....Dat is ook een mooie naam zou Henk Westbroek zeggen....Wie, papa? Nou Henk, wederom de minst gegeven babynaam voor een meisje...Wat zeg je, Papa? Die van het Goede Doel, met die andere Henk. 
Laat maar, domme humor van Papa net zoals van de Heuvel die van de Berg in Oostenrijk heet....
Papaaaaaaaaaaaa. Stoppen nu! Zullen we nog één snoepje doen...?
Goh, Mouna al 5 jaar. Dat kereltje van ons wordt binnenkort 9. Al een heel leven hebben zij afgelegd en ze staan nog maar aan het begin, net een paar pagina's in het boek onderweg. Nog lang niet bij het laatste hoofdstuk of de epiloog.
Moos speelde bij Rayen nadat hij 's morgen weer door het bos had gestiefeld met de jongens en meisjes van de scouting. 
Vervolgens patatjes eten bij Oma. Wat een service van Erik want Lian bracht de snacks en de frieten zelfs aan huis. Nou ja, zeg. De Horeca mag van mij wel weer open, als ze zelfs al bij je thuis komen...
Verder rustig aan het rondkijken. We proberen er samen het beste er van te maken. There's talk on the street it sounds so familiar...Het lijkt wel of iedereen naar je kijkt. Mensen denken je allemaal ineens te kennen zelfs hele oude vrienden van weleer komen om de hoek kijken. Grappig hoe je nu naar een nummer van The Eagles luistert, ze speelden het gisteren in the battle of the coverbands. Een nieuw programma op SBS6 met Gerard Ekdom. Lekker op de zaterdagavond, ff een uurtje gewoon naar goede muziek luisteren. New kid in Town....Woensdag, voordat wij samen weer naar die mevrouw mochten die helpt om ons liefdevol en met alle respect van elkaar te scheiden draaide Jan-Willem en Jeroen op Radio 2 'Living in Another World' van Talk Talk. Er wordt ontzettend veel gepraat, de één kan er beter mee overweg dan de andere. Inherent aan de beslissing die reeds veel eerder al is genomen....
We leven nu allebei in andere werelden. Hoop dat ie voor jou en voor mij allebei weer alle kleuren van de regenboog gaat kleuren. 
We hebben nog aardig wat kilometers af te leggen. Komen nog genoeg slagregens, rukwinden en figuurlijk gezien afgesloten bergpassen tegen. Mag het soms nog een onsje meer zijn....? 
Ga boterhammen smeren. Denk eentje met appelstroop voor ons meisje van 5 en chocoladepasta voor die kerel van bijna 9. Sluit weer een hoofdstuk af, Mouna een nieuwe fiets....want op een oude fiets leer je ook niet alles. Deze moest ik zelf ook drie keer lezen, ik denk dat ik snap wat ik er misschien (niet) mee bedoel. 
Fijne zondag. Joah, mag wel zo.

#Een Subliem Gebaar (Van Liefde!)

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'There is freedom within, there is freedom without.
Try to catch the deluge in a paper cup.
There's a battle ahead, many battles are lost.
But you'll never see the end of the road while you're traveling with me.
Hey now, Hey now...Don't dream it's over
Hey now, Hey now...When the world comes in
They come, they come...To build a wall between us.
We know they won't win. 
Now I'm walking again to the beat of a drum. 
And I'm counting the steps to the door of your heart.
Only shadows ahead barely clearing the roof.
Get to know the feeling of liberation and release.
Hey now, Hey now...Don't dream it's over'
Uut Don't Dream It's Over van Crowded House

Moi, ben ik weer!
Toeval bestaat toch niet...of bestaat toeval? 
Trekt er dus wel iemand boven of ergens down under aan de touwtjes...?
Tja, zeg het maar. Ik sluit het in ieder geval niet (langer meer) uit. 
Van een huis vol (Crowded House) naar een compleet weekend alleen met mijzelf te zijn.
Alles went zeggen ze maar ik heb daar nog wel even tijd voor nodig. 
Elk nadeel heeft zijn voordeel. Ok, ik heb er al een paar ontdekt. Eerlijk is eerlijk. 
Keihard de muziek aan. Niet worden gestoord door een klein meisje of grote jongen die het kattengejank of baggermuziek vind wat Papa nu weer draait. Haha.....
Ja, Papa is van een hele andere generatie. Toen had je nog Twix en brommers...
Mijn muzikale held nam mij afgelopen vrijdag mee op een reis door zijn gedachten. 
Toeval bestaat niet. Op de dag dat wij samen, noodgedwongen, weer zo'n momentje moesten afvinken gaf hij mij enige houvast. Legde mij oor te luister, een tripel in de andere hand. Muziek op standje burenruzie maar ik kan gelukkig goed met beide lieve buurvrouwen, nog wel! Waarvan Akte. 
Zijn dertigste album zag vrijdag het levenslicht. 
Getiteld: Subliem Gebaar. Artiest: Frank Boeijen. 
Ja, de één vind het echt kattengejank. Lekker boeiend. Lekker belangrijk. 
Hij gaat al met mij mee sinds de jaren tachtig. Ruim veertig jaar is hij reeds mijn kompas in goede en slechte tijden. Frank was en is er altijd, ja doe maar....
Alsof het zo had moeten zijn. Op de dag dat ik bezig was een voorlopig afscheid te boetseren naar iets definitiefs kwam hij 's avonds lekker gezellig op visite. Hij wist de weg. Pakte een mooie tripel uit de koelkast en begon zomaar te zingen in het wilde weg. Een subliem gebaar van liefde!
Luister de laatste tijd sowieso veel naar muziek. Iedereen heeft baat bij muziek, in ieder geval ik, wat ik oe brom!
De tijd heeft Boeijen goed gedaan. Hij kan al met pensioen maar zal, denk ik, sterven in het harnas. Op een dag valt ie gewoon dood neer achter zijn gitaar en microfoon. Rob de Nijs is er ook zo één. Ze kunnen niet anders, ze willen niet anders. Deze troubadour uut Nijmegen zekers niet. Mooi!
De laatste paar CD's die Frank maakte waren niet helemaal mijn ding maar met Subliem Gebaar overtreft hij zichzelf, vindt ie zichzelf opnieuw uit en misschien sta ik er nu ook compleet anders in. 
Op zijn oude dag bezingt hij wederom de schoonheid van het leven, het dagelijks lief voor elkaar zijn. De liefde speelt absoluut de hoofdrol. Ludo Diels zegt het mooi: Hunkerend naar die ander, naar geborgenheid en de plaat is als een zoektocht naar een vertrouwd gevoel. Frank vindt op Subliem Gebaar terug wat hij is kwijtgeraakt en loopt voortdurend tegen zijn herinneringen aan. Hij wandelt zelfs in zijn eigen liedje, een knipoog naar één van zijn grootste hits 'Kronenburg Park' terwijl Frank zich realiseert dat de tijd een sprint heeft getrokken. Mij raakte dit weekend vooral het titelnummer: Een subliem gebaar van liefde. Lief zijn voor elkaar ook al is dat soms zo verrekte moeilijk omdat je iets kwijt aan het raken bent wat je zo verdomd graag bij je had willen houden. Alles is nu al reeds anders. Waarom, nou daarom? Het kan blijkbaar niet anders. 
Reeds binnen een dag, gisteren trouwens ook al wordt je gezamenlijke agenda als een kaartenhuis door elkaar geschud. Tien jaar lang deed je alles samen en nu moet je alleen naar buiten. 
Koop je gewoon nog altijd een verspakketje bij de Appie voor zes personen, soep genoeg iig voor de komende dagen. Hallloooo, wakker worden!
Haal je Skyr, vanillie ook nog eens, terwijl je dat zelf niet eens eet. Ach, toe maar! 
Dat zijn de kinderziektes, die moeten nog uit het systeem. Resetten die handel, vooral de bovenkamer.
Maar Frank hielp mee aan mijn zoektocht en veel lieve mensen via draad en golven. Wat zijn jullie allemaal bijzonder lief. Hartverwarmende reacties. 
'Hoe staat het daar, hier valt alles om. Hoe gaat het daar, hier draait alles om. Er zijn geen zorgen in een vooruitziende blik. Er zijn geen zorgen, de lach op jouw gezicht. Een subliem gebaar van liefde. Ik wilde alleen maar even jouw stem horen en die lach op jouw gezicht zien.' 
Dat dus, houden van is ook loslaten. Gelukkig laat Boeijen mij nooit los. Toeval bestaat niet!
Er komt echt wel iets moois op mijn pad. Dat is er al gekomen zonder dat ik het zelf (misschien) besef...Mijn antenne staat nog niet aan. 
Ik moet het alleen nog even uitkristalliseren. Hoe breng je het voor het voetlicht? Wat zeg je en wat laat je hangen in de lucht. Ik weet het niet. Hoe zeg je tegen iemand dat je haar leuk begint te vinden. Zeg je het zomaar tegen een vrouw in de Appie of ga je er voor op de koffie, of kom je dan op de koffie? Potverdikkemei, ik krijg het al warm alleen al bij het idee om iets te vinden van iemand waar ik misschien niet eens naar op zoek was. Tuurlijk, er komen zekers mooie dingen op mijn pad. 
Dat is er al gekomen. Geheel onverwachts. Ik had er niet meer aan gedacht. Je dubt wat en je loopt een rondje buiten om het huis maar eigenlijk weet je het al. Je gevoel en je verstand geven elkaar bijna de hand. 
Ja, het gevoel vertelde mij hele andere dingen afgelopen vrijdag maar mijn verstand nam de enige juiste beslissing. Namelijk pannenkoeken halen bij de Rheezerbelten,
Niet meer zeuren, Papa is het al bijna zover? 
Blijf je locals steunen. Daar doen wij graag aan mee. Het was weer uit de kunst. Moos was in de war want mijn pannenkoek leek wel op een pizza toch was het gewoon een Rheezer pannenkoek, die had mien Pa ook vast lekker gevonden. Uien, paprika, spek, champignons en natuurlijk kaas....Mmmm
Alle pannenkoeken zagen er trouwens lekker uit. We hadden er zelfs eentje extra, hadden ze zich vergist of had de kok van de Rheezerbelten al stiekem ergens rekening mee gehouden...?? 
Nou, Mouna wilde die extra pannenkoek wel. Ze smulde er heerlijk van. Wat een prachtige mooie kinderen hebben wij toch. Dat gaat sowieso niet veranderen. Die blijven mooi en prachtig tot in de eeuwigheid.
Ik zag Mouna gistermorgen naar mij toe komen lopen terwijl ik nog in mijn bed lag.
Droomde ik of had ik gisteren in al mijn eenzaamheid mijn verdriet teveel weggedronken.....?
Néé, dat viel gelukkig mee. Je moet er van genieten. Dat wordt tevens niet anders....
Maar Mouna liep te wandelen in het schilderij van mijn schoonmoeder. Prachtig hoe zij Mouna heeft weten vast te leggen. Een verstild moment, Mouna ten voeten uit. Zij hangt er al jaren maar gistermorgen liep Mouna voor het eerst naar mij toe...Gek hoe die dingen dan gaan. Toeval?
In haar gele regenbroek, de rode laarsjes en haar twee kekke paardenstaartjes. Allemaal vlinders om haar heen. Geen stilleven want Mouna kwam echt tot leven....Papaaaaa en sprong in mijn armen.  
In gedachten dan, kon ook geen toeval zijn. Net alsof het zo had moeten zijn. 
Mijn eerste weekend op deze manier. Stil in huis en zo zal het nog wel even gaan. Geen huis vol meer maar ik stop niet met dromen. Frank Boeijen was klaar met zingen en ik drukte op shuffle en we gingen zomaar ineens down under. Ik verzin het niet. Crowded House. Neil en Tim Finn kwamen Boeijen aflossen en zongen over het feit dat ik niet moet stoppen met dromen najagen en dat het nog niet lang niet voorbij is. Amen. Thanks Guys.....De lach op jouw gezicht en weten dat het goed zit!
Niks is toeval. Die vrouw of man bij de Appie. Dat Jan weer truffelworst heeft en wij een boom opzette over allerlei biertjes. Zelfs de gulzige gans kwam langs...Waggel Waggel. Ik geloof er wel in. 
Dat steeds meer mensen de zin en onzin van de huidige tijd gaan begrijpen. 
Dat zelfs onze wethouder zich mengt in een discussie die geen winnaars of verliezers zal kennen.  
Maar Martijn Breukelman legde politiek gezien, lokaal dan, wel de vinger op de enige juiste en zere plek.  'Zelfs de beste kippe leg welles 'n ei in de braandnettels'
Klopt helemaal. Ik vind het sterk van hem. Hij valt, wellicht niet bewust, ondermeer zijn eigen partij af maar hij hoort dagelijks de verhalen aan van onze lokale ondernemers die het water tot aan de lippen staan. Want hij ziet ook de eenzijdige corona benadering vanuit Den Haag en misschien wel het té Randstedelijke kabinet. Wij wonen hier dicht bij de grens. Met volksstammen gaan wij die grens over om te winkelen, te tanken en te drinken en te eten in de kroegen en café's aldaar omdat het hier blijkbaar niet kan. En dat steekt. Ik vind het stoer van Breukelman dat hij zijn nek uitsteekt. Hij zal niet alleen maar schouderklopjes ontvangen vanuit zijn (lokale) partij en van de landelijke politiek maar hij sloeg de spijker wel op zijn kop. Corona houden wij nog wel even maar hoe gaan wij daar mee om. Dat is de vraag? Onze problematiek hier aan de grens is een andere dan daar in het Westen. Want ook hele goede mensen maken wij wel eens de verkeerde beslissingen....Je legt niet altijd eieren in het bakkie maar soms dus in de braandnettels. Geef dat toe en kom terug op eerdere beslissingen, in godsnaam!
Lokaal stem ik altijd op persoonlijke titel. Wie weet stem ik voor het eerst in al die jaren wel CDA. 
Of minder Tripels drinken, dat kan ook helpen. Je maakt soms verkeerde beslissingen, dat gebeurt in alle lagen van de bevolking. Maar toeval bestaat tevens niet....Er komt voor ons allemaal weer mooie dingen op het pad. Als we maar elke dag lief voor elkaar blijven. Dat zou pas een subliem gebaar van liefde zijn. Want uiteindelijk is het de liefde die wint! As de liefde mar blef winnen.
Of niet, vriend Lohues?
Fijne zondag. Joah, mag wel zo...

#Vreemd & Vertrouwd!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'One love, one blood. One life, you got to do what you should.
One life with each other. Sisters, brothers...
One life, but we're not the same. 
We get to carry each other, carry each other.
We are one, but we are not the same.
One!
Uut 'One' van U2, U allenig!

Moi, ben ik weer.
Val maar meteen met de deur in huis, al zit ik al enige tijd binnen met een mooie tripel!
Vertel dit namelijk aan het begin van de zondagmorgen, de zaterdagnacht net achter mij gelaten, het moet er gewoon uit. Eindelijk!
Dat jullie niet denken dat ik 's morgens al aan het gerstenat zit. 
Eerst maar iets van persoonlijke aard voordat de werkelijkheid een absolute duikvlucht neemt.
Al ruim dertig jaar, misschien wel langer, deel ik van alles met jullie. Ik begon met (onzin)stukkies te schrijven in het clubblad van de roodzwarten (V.V. Mariënberg, red.), deelde vervolgens mijn gedachtengangen en hersenkronkels op het inmiddels verdwenen Hyves en niet veel later op Facebook en via Blogspot. Dat doe ik vandaag de dag nog steeds. Het is iets van mij...Op deze manier schrijf ik zaken, ballast, van mij af. 
Deel soms teveel, soms te weinig. Tis maar net hoe je het bekijkt maar ik, ik heb het nodig....Stom hè.
De ene keer complete onzin, geen touw aan vast te knopen. De andere keer wat serieuzer van toon.
Ik heb tevens mijn goede momenten, waarvan akte!
Vooral de laatste tien jaar zijn jullie regelmatig aandachtig luisteraar geweest wat ik had te melden over ons mooie gezinnetje. Hoe ik Sanneke vond, notabene in mijn eigen stamkroeg, de liefde eindelijk heilig verklaarde, hoe Moos werd geboren en hoe bijna vijf jaar geleden Mouna ter wereld kwam. 
Daar- en ondertussen jullie met enige regelmaat op de hoogte gehouden van ons en vooral van mijn eigen wel en wee...Jullie weten inmiddels hoe ik dingen voor het voetlicht breng. Vooral dat...!!
Dat we ziekenhuizen in Rotterdam, Groningen, Zwolle en Hardenberg plat hebben gelopen, vele dierbare mensen onderweg (helaas) zijn verloren. De opgroei-problematiek van Moos, dat wij best veel voor de spreekwoordelijke kiezen hebben gehad. Altijd aan stonden en dan vooral mijn lieve San...
Maar vooral, althans dat probeerde ik altijd, benoemde ik de mooie dingen in het leven, iedere keer weer het leven willen zien op haar mooist. Want ik heb en ik had toch goud in mijn handen.
Daarom en vooral daarom wil ik jullie laten weten dat San en ik binnenkort niet meer verder door het leven zullen gaan als man en vrouw. Zo zijn wij helaas niet meer getrouwd! De echte reden van het besluit weten de mensen dicht bij ons....
Maar wat er ook gebeurt. San en ik blijven voor altijd en eeuwig de lieve Mama en Papa van Moos en Mouna. Vraag niet om respect of om een voorkeursbehandeling maar ik, en ik alleen, vond dat jullie het wel moesten weten. In goede en slechte tijden, wij staan elkaar half. We proberen om bij elkaar in de buurt te blijven wonen. Alles en natuurlijk in het teken van en de liefde voor onze kinderen. 
Wij willen elkaar tevens niet kwijt raken. Moeten wij ons best voor doen, maar dat gaat ons lukken.
Het doet pijn, voor ons allebei. Samen gingen wij op reis maar wij komen alleen aan op onze eindbestemming. San sloeg ergens halverwege linksaf en ik nam de rotonde driekwart. Ins blaue hinein.
Maar, maar ook hier wens ik ons allebei de wijsheid van de heilige Anthonius toe, aangezien het nog wel een tijdje pijn zal blijven doen....wat ik oe brom!
Soms is het beter iets moois te verliezen, beter iets moois te verliezen dan dat je het nooit hebt gehad.
Amen!
En toch, toch zou ik onze tien jaar zo weer over doen.
Zal altijd van je blijven houden, San! My Brown Eyed Girl!....Draai Van the Man al weken grijs!
Je wordt niet elke dag vijftig en 't gevoel hebben dat je weer helemaal overnieuw kunt beginnen...
En door....
Maar er is niemand dood, geen man of vrouw over boord. Ons leven samen hier krijgt alleen een andere vorm. 
Soms is het goed om je geluk en verdriet langs een zelfbedachte graadmeter te leggen. Het is maar net hoe hoog je de lat wilt leggen...
Ik leef nog, San is er nog, Moos en Mouna zijn er nog. Ze liggen hierboven te ronken terwijl ik hier zit te tikken. Hardenberg gaat langzaam slapen maar bij moet er nog zoveel dingen uit mijn lichaam, beter gezegd uit mijn hersenpan, die kookt voor de zoveelste keer weer over. 
Want er is niemand dood. Relativeren totdat je een ons weegt, nou ja...dan kan ik nog even. 
Maar van de week ging ik figuurlijk even dood en vanavond weer. Woensdagavond stond in al mijn wijsheid 'Over Mijn Lijk' op het TV-menu. 
Eigenlijk wil ik het niet zien. Zes jonge mensen die vroeg of laat allemaal magere Hein de hand gaan schudden. Twee van deze zes mensen hebben al afscheid genomen van de aardkloot. 
Het is een beetje zelfkastijding, schrijf ik het goed? Zal mij worst wezen. Maar ik keek het toch. 
Vrienden die op een mooie zomerdag een kist aan het bouwen zijn voor hun vriend die darmkanker heeft of die gozert uut Oldenzaal die weet dat hij binnenkort gaat hemelen....Een tumor die niet uit zijn lichaam wil vertrekken. Trouwde nog met zijn jeugdliefde, las op internet dat ze inmiddels een zoontje hebben. Gaaf man, maar oh oh...Hoe lang heeft die kerel nog? Of dat meisje van zestien die vorig jaar zomer overleed. Gek van musicals....Het doet mij beseffen dat er altijd een overtreffende trap is. 
Tuurlijk, ons leed is erg. Maar er is niemand dood, wegen scheiden. We gingen allebei naar Rome maar halverwege stapten we toch uit. Het maakt dan niet uit wie de knuppel in het hoenderhok gooit....
Je hebt er allebei verdriet van. Het de kinderen vertellen, het voelt dat je als ouder(s) hebt gefaald. geef mij portie maar aan Fikkie. Liefde schijnt zo mooi te zijn, nou...echt niet!!
En vanavond dan...
Onze Voice of Holland trots van weleer. Anja Dalhuisen uut notabene Hardenberg of all places. Wanneer was het ook alweer. 2013, 2014...? Ik heb geen zin om het op te zoeken. Het is alweer een tijdje terug. The roots gewoon in Mainbarg hè. Gewoon uut de Clemmestraat. Haar tante woont nog steeds schuin rechts van mie Moe. De hele familie woonde ooit naast de kunstenaar van Mainbarg.
Anja mag volgens mij ook tante zeggen tegen Hilly, of ik mag het helemaal verkeerd hebben...Is ook niet belangrijk. Succes heeft meerdere vaders en gek is dat je op zo'n manier haar succes een beetje naar jezelf wilt toe-eigenen...? Waarom? Want je hebt er zelf geen donder aan bijgedragen.  
Anja was booming...toch maar even opgezocht. Het was 2012 dat zij het schopte tot de kwartfinale van TVOH. Een doorbraak lag in het verschiet, want zingen kon ze wel. Wat een strot!
Maar een zwangerschap gooide roet in het eten. Klinkt gek om het zo te noemen, maar Anja zou moeder worden van een hele mooie zoon. Totdat in week 39 het hartje niet meer klopte. Boris kwam levensloos ter wereld. Ruim een jaar lang kon Anja niet meer zingen van verdriet. Jemig. Ze vertelde het in het programma 'Better Than Ever'. Normaal gesproken zou ik het niet eens kijken, te commercieel. Kijk liever naar 1, 2 of 3. 
Maar het verhaal van Anja raakte mij. Keek eerst Mathijs op één en keek het later pas terug, want ben ondertussen toch al bezig om te wennen aan alleen te zijn...Duzz!
Wat raakte Anja mij. Ik ken haar helemaal niet. Maar de tranen kwamen niet alleen uit mijn ogen. 
Ze wilde met Boris mee. 'Ik ga met hem mee...', waren haar eerste gedachten. Ze beviel wel maar een week later stond ze al aan zijn graf. Ze kon een jaar, letterlijk niet zingen, haar uitlaatklep bleef dicht. 
Ik brak. Raakte mijn biertje niet meer aan. Het werd alleen maar erger, ze zong vervolgens een nummer van mien muzikale held. Frank, Frank Boeijen. Zeg mij dat het niet zo is....
Een nummer wat al maanden door mijn kop zingt. Anja zong het, hartverscheurend...Die overtreffende trap, wat zeurde ik nou...?? Kom op zeg. Bij mij was er niemand dood, ik stond niet aan het graf van mijn geliefde(n). 
Zocht het nummer op wat zij schreef naar aanleiding van het feit dat Boris in haar lichaam begon te groeien en hoe dat, door het overlijden van Boris, toch een iets ander nummer werd. 
Het Allermooist.
Jemig, dat kwam binnen als gods woord in een ouderling. Ik speelde het gisteravond zeker drie keer af en nog een keer. 
Ik hoorde het voor het eerst terwijl ik al jaren terug het nummer had kunnen horen, misschien wel moeten horen maar destijds verblind door mijn eigen geluk kwam het niet binnen. 
Als je in de put zit hoor je alleen maar nummers die in je kelder van je tranen laten zitten, ben je blij dan vind je alle nummers van de Snollebollekes, bij wijze van spreken dan, de mooiste nummers ooit gemaakt. Raar toch...??
Ik trok nog een pretkegel open. Proostte in gedachten op Anja, op Boris, op haar man, op haar gezonde dochter maar vooral op al die ongeboren kinderen die het levenslicht niet mochten zien. 
Helaas ken ik de schoolvoorbeelden maar al te goed in mijn nabije omgeving. Dacht aan ons eigen verdriet. Voor Mouna hebben wij ook afscheid moeten nemen. Vrij vroeg in het begin maar ook pas een keer na 12/13 weken van ons mensje wat groeide in de buik van San...Wat had dat wel niet kunnen worden? 
Maar wat ik zeg, er is niemand dood. Geen man overboord, maar leuk is anders.....
Het allermooist ben ik kwijt, maar zij is er nog wel. Zij leeft, ik zie haar nog steeds graag...
Frank Boeijen speelt al een tijdje op de JBL-speaker. Alsof het zo had moeten zijn. De nacht is al een tijdje onderweg.  
Brak bij het lezen van de tekst die Anja voor haar Boris schreef. Wauw, wat een prachtmens ben jij....
Samen met je man Ad ben je verder gegaan. Maar wat is het moeilijk geweest, het verdriet getroost maar het gemis zal blijven...Met terugwerkende kracht! 
Misschien wis ik morgen wel weer de helft van mijn woorden die ik net heb getikt, enigszins beneveld door Bachhus en ach...misschien moet je je hart gewoon laten spreken, want dat klopt....!
Stukje tekst van Anja tot besluit, fijne zondag. Joah, mag wel zo. Het leven is mooi maar je moet het wel willen zien, of iets van die gelijke strekking. Stap op mijn fiets, heb de banden vol met wind...
Wie dut mij wat vandage. Ik zal hoast zeggen....Joah, mag wel zo.
Zeg me dat het niet zo is....We waren één but not the same!

Maar elke dag opnieuw, besef ik me toch weer.
Dat het leven mooi is, ook al doet 't soms ook zeer
Het zit in kleine dingen, die maken mij blij
Maar allermooist ben jij..
Jouw stille leven, zo kostbaar en klein
Vergeet nooit, je zult er altijd zijn
Ook al is het leven soms gemeen
Jij maakt het zoveel mooier dan voorheen
Het zit in kleine dingen, die maken mij blij
Maar 't allermooist ben jij
Ik beloof je voor altijd
Dat ik van je hou, ik hou van jou....

#2e Helft!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Hey, where did we go. Days when the rains came?
Down in the hollow, playing a new game.
Laughing and a-running, hey, hey...Skipping and a-jumping
In the misty morning fog with our, our hearts a-thumping.
And you, my brown-eyed girl. 
Do you remember when we used to sing:
Sha la la la la la la la la la dee dah
Just like that
Sha la la la la la la la la la dee dah
La dee dah.
Uut 'Brown Eyed Girl' van Van Morrison!

Moi, ben ik weer.
Ja, denk ook wel in 2022. Schepen vergaan maar dat schrijven van mij zal wel blijven bestaan.
Of iets van gelijke strekking, wie het weet mag het zeggen. 
Alle antwoorden op even zoveel vragen zal je in het nieuwe jaar ook niet gaan vinden, wat ik je brom!
Wens jullie derhalve een mooi, succesvol, gelukkig maar vooral een gezond 2022 toe!
Iedereen dank voor de vele felicitaties in welke vorm dan ook voor mijn verjaardag.
Ondanks deze rare tijd met al haar beperkingen en dingen die blijkbaar niet meer kunnen, of wel?
Desondanks een mooi feestje gehad ter ere van deze lange Abraham. 
Tis maar net van welke kant je het bekijkt. De één wint de jackpot, een ander juist weer niet! 
Ja, ben over de helft geraakt. Gisteren mocht ik op de eerste dag van het nieuwe jaar de 50 aantikken.
Een mijlpaal in meerdere opzichten. Vele knuppels halen deze leeftijd niet eens, dankbaar dus, waarvan akte!
Het werd een prachtig mooie dag met mensen die je kunnen raken op de één of andere manier. 
Die er altijd zijn, niet alleen als er wat te vieren valt. Goede gesprekken onder het genot van de traditionele uiensoep, porchetta en gebak van Dorgelo, natuurlijk, dat proefde je zo. 
Ik hoorde Frank Sinatra zingen, That's Life!
Frank Boeijen kwam langs...over niet meer verdwalen in het duister van de nacht en verloren van de liefde van mijn leven. Lohues deed zijn zegje, Van Morrison, De heren van the Stones die mij elk jaar trouw opstarten en bij elkaar vegen, nu zowel letterlijk alsmede figuurlijk. 
Het werd een gedenkwaardig begin van mijn eerste dag als vijftiger, onderweg naar later. 
De eerste helft behoorlijk afgesloten. Vond de liefde van mijn leven, we hebben twee prachtige kinderen. Mooie familie, fantastische vrienden. Mien moe leeft nog, wil maar niet gaan hemelen met haar inmiddels 90 jaar. Voetbal giet mooi, mien cluppie zit nog steeds in het roodzwarte hart, heb werk waar ik graag mag komen met lieve collega's. Ach, er is altijd wel wat en elk huus heeft zijn kruus. 
De één heeft 'm van lood, de ander van piepschuim.
Toch sloot ik 2021 wat minder af. Ik verloor wat onderweg terwijl ik het al lang bij mij draag, nog zo'n passie waardoor ik mij uitstekend kan uiten. Iedereen heeft baat bij muziek....niet dan? 
Notabene in Banthum (Bergentheim) langs het kanaal verloor ik iets kostbaars en omdat de ervaring van de laatste jaren mij al heeft geleerd dat ik in Banthum nog nooit iets heb gevonden van mijn gading maakte ik mij reeds ernstig zorgen. Vind het nooit meer terug, meende ik zeker te weten. Sliep die nacht onrustig....had geen last van de rug maar allerlei gedachten schoten wel door mijn hersenloze brein gevoed door vier lieve vrienden die eerlijk zeiden wat ze van mijn zoektocht tot zover vonden. Onderweg verloor ik half het verstand en minimaal half het geluid van de top2000. Was namelijk één van mijn twee earbuds, oordopjes dus, kwijtgeraakt langs het kanaal. Ik nam, op fietse, iets te hard de vluchtheuvel (lees verkeersdrempel) die ik het eerst tegenkwam toen ik beregezellig afscheid had genomen van Bert en Ina....Voelde mij Joop Zoetemelk op de fiets, kon voor even de hele wereld aan, niet in de laatste plaats gevoed door de heren Mummelmann, meneer Hertog Jan en de whole Tripel familie. Niet een keer de eeuwige tweede maar de winnaar van mijn zelfbedachte hemel op een avond die mij had verlaten. 
Samen, met de club van zes, hadden we een superleuke avond gehad. Top2000 luisteren/kijken en praten over het leven. Die van ons, die van mij, die van haar en die van ons allemaal. De balans opmaken, wat ging er goed, wat ging er fout en wat kon er allemaal volgens de heren en dames geleerden alleen maar beter gaan in 2022. Hoe langer de avond vorderde hoe beter ik het vond gaan...
Alcohol verdooft enkele zintuigen die er toe doen en ik, ik tuigde een boom af en op en kreeg warempel zin in de tweede helft....
Maar zoals ik al zei. Ik heb nog nooit in Banthum iets gevonden waar ik uiteindelijk naar op zoek was. 
's Nachts had ik nog lopen zoeken met de zaklamp op mijn telefoon. Het zal wel een koddig gezicht zijn geweest. Iemand die centimeter voor centimeter met een zaklamp een verkeersdrempel midden in de Banthumer nacht loopt af te zoeken rond de klok van elven....Het kanaal kabbelde lekker verder, Boudewijn zong op nummer 265 over zijn Testament en ik kreeg een weemoedige blik in mijn ogen. Ach, gelukkig was het donker en zag je het niet net zoals ik het linker oordopje niet zag. Onverrichter zaken fietste ik verder naar huis. Met Volbeat, Don McLean, Fade to Black van Metallica en Bad Moon Rising van CCR op het rechteroortje, links hoorde ik de vogels fluiten onderweg naar een nieuwe mooie dag. Misschien wel de leste van het jaar misschien. 
Ach, 's morgens bij het krieken van de dag, voor mij rond een uurtje of half negen, bevond ik mij weer op de plaats delict. Terwijl Banthum zich net nog een keert uitrekte en het laatste stukje nacht weggaapte vonden Mouna en ik mijn linker oordopje, zo raakte ik dit jaar toch (gelukkig maar) niet alles kwijt waar ik zo zuinig op ben geweest! Trots op mijn meisje, zij vond waar ik naar op zoek was. 
Voor het eerst, in Banthum dus, vond ik iets waar ik ook daadwerkelijk naar op zoek was. 
Mooi toch, wonderen bestaan. Ik vond trouwens nog iets, want in Bergentheim woont een lieve vrouw waar ik van de week onder de indruk van raakte. Zij deelde iets heel persoonlijks op Facebook. Moet dat dan...?
Ik deel ook veel op FB, niet alles, maar toch! Sommige zaken hou ik nog even voor mijzelf maar zij toonde zich heel kwetsbaar. Ze kan trouwens ook prachtig zingen en als Bachhus een avond je metgezel is geweest komen zulke nummers nog harder binnen dan normaal gesproken. Waarvan Akte.
Maar zij nam ons mee op haar persoonlijke reis van het afgelopen jaar. Jemig, een traan belandde op mijn scherm en niet veel later kwam het hele Almelo de Haandrik kanaal er achter aan...Dweilen met de kraan open. Ach, toen was ik nog 49 met 50 jaar zal dat toch niet meer zo snel gebeuren...??
Ze verwoordde het zo mooi. Dit was haar nieuwe levensfase en iedereen mocht het weten, ze had schijt aan wat de hele wereld ervan zou vinden. Zij koos volledig voor haar eigen en haar eigen geluk. 
Ik vond het mooi, prachtig zelf. Las het wel drie keer en reageerde pas een dag later. Ik ken haar, maar meer van het hoi- en moi circuit, weet hoe ze heet en hoe je haar naam van achteren spelt.
Eerlijk is eerlijk, ze ziet er tevens niet slecht uit. Als ik een quote'tje moest hebben op een festival waar ze speelde stapte ik natuurlijk graag haar kant even op in plaats van die andere. 
Als je dingen bij jezelf houdt verlies je het nooit. Heel veel mensen vinden ook iets van mij, dat ik teveel deel, teveel persoonlijke zaken aan de buitenwereld kenbaar maak middels ondermeer dit medium.
Het zij zo, het is mijn leven en ik doe het op mijn manier. Vaak met een knipoog, ik wil het vooral niet te moeilijk maken, dat is het leven al veel te vaak....Te moeilijk, te ingewikkeld. Man, hou op!
Het leven is tevens vaak niet eerlijk, liever de waarheid boven tafel dan een leugen in stand houden. 
Mede daardoor begon 2022 uitermate prima. Jarig zijn op Nieuwjaarsdag raad ik niemand aan maar gisteren kon ik er wel mee leven. Nog niet een absolute dijenkletser van een party maar het belooft wat voor de toekomst. 2021 is geweest, 2022 kan alleen maar beter worden. Denk dat ik ook eindelijk die lang beloofde tattoo maar gaan nemen, is nu geen probleem meer....Johan Clemme op mijn linkerarm.  
Maar zo'n verhaaltje van zo'n lieve vrouw uut notabene Banthum inspireert wel. 
Delen is helen. Als de buitenwereld het weet kunnen ze er alles van vinden maar nooit zeggen dat ze het niet wisten. Denk dat vele mensen niet durven wat zij wel durfde, haar uitermate kwetsbaar op te stellen om er zelf, uiteindelijk, een beter mens van te worden waar ze compleet verliefd op kan worden als zij in de spiegel kijkt. Stoer hoor! Respect...Het maakt je zo veel sterker.
Harrie Jekkers had gelijk. Als je van iemand wilt houden moet je eerst van jezelf kunnen houden. 
Die zoektocht, de één vind 'm gelijk buiten de deur, de ander heeft daar een langere weg voor nodig. 
Soms sla je af waar je rechtdoor had gemoeten. Soms kun je weer helemaal overnieuw beginnen. 
Denk je de weg kwijt te zijn maar als je maar lang genoeg zoekt, misschien wel in Banthum, kom je vanzelf weer thuis want alle wegen leiden uiteindelijk naar de....juist ja...De Krentewegge.
Later, later is allang begonnen en vroeger komt nooit meer terug. 
Vergeet niet, vergeet nooit how we used to sing. Mijn hele top2000 vertelt het verhaal. 
Fijne zondag. 
Joah, mag wel zo...