zondag 27 februari 2022

#Vot met den Pröttel!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Laten we drinken op ons afscheid op het einde van de reis.
Voordat het licht van jouw schoonheid achter schaduwen verdwijnt.
Alles vlucht in het verleden, het gaat aan ons voorbij.
En wij staan in het heden en kunnen er niet bij.
Alles wat in hoop verankert ligt is een speelbal van veranderd getij.
En op de golven dansen wij, op de golven dansen wij.
Hoe we gedreven door verlangen langs verlaten wegen gaan.
Om aan het einde weer alleen te staan. 
Eén ding staat vast: niets is zeker. 
Ons lot hangt van onwaarschijnlijk toeval aan elkaar.
Tot ver achter de sterren waar de zee de hemel raakt.
Terug naar alles wat we droomden naar wie het is gegaan.
Naar waar we ooit weer samen komen. 
En op de golven dansen wij......'
Uut 'Op De Golven Dansen Wij' van Van Dik Hout!

Moi, ben ik weer!
Herman Finkers mag altijd, liefst elke dag een stukje tekst van deze beste man met daarna een nummer van Daniël Lohues als verfijnd slotakkoord. Moos leest ook vaak in het boek van Finkers, hij snapt nog niet alles maar leert snel. Hij weet nu wel welke kant hij op moet schaatsen als ie vrijgezel wil blijven.
Het zijn tevens goede vrienden van elkaar. De troubadour die bivakkeert op Erica en onze nationale Tukker. Mooie kerels zijn het, het is de uitzondering die deze regel inderdaad bevestigd. 
Finkers was gisteravond bij Matthijs. Hij zong daar 'Vot met den Pröttel', over een vergeten probleem in het mooie Twentse land die mijn inziens flink wat meer aandacht verdient. 
Eerst hadden ze het over Willem Wilmink. Die mag er ook altijd bij. Mooie vertellegies had deze schrijver, dichter uut Enschede. Een kunstenaar met woorden, simpel in al zijn eenvoud. Maar mooi, verrekte mooi om het beter te duiden. Was ik maar een dichter dan kon ik dichter bij jou zijn. 
Is trouwens niet van Wilmink maar als je door de bomen het bos nog wilt zien moet je soms dichter bij jezelf blijven dan dat je dat eigenlijk al was...of misschien dacht! Tja, de tripels gingen er gisteravond weer in als Gods woord in een vrome ouderling hier om de hoek. Ik zag 'm net al lopen, twee uur te vroeg maar volgens mij net zo bang voor de duvel als voor zijn eigen wijf. Ach, ik citeer wat de Nijs, ik citeer wat andere, gelukkig rechtenvrij. Giet de deurbel nou....?
Maar Finkers was prachtig. Je ziet zo'n Matthijs van Nieuwkerk dan ook oprecht genieten. 
Wat Finkers zegt klinkt als een nieuw evangelie, ik zou hem zo op zijn woord geloven. Helemaal als Herman van water mooie tripels gaat brouwen. Vast en zeker, wis en warempel of waarachtig! Wie dut mie wat vandage. Joah....
Maar al vijf jaar verheft Finkers zijn stem tegen de injecties van giftig afvalwater in de Twentse bodem, ik wist het eerlijk gezegd niet. Ben niet meer zo vaak inpandig in het mooie Twente maar het speelt dus al veel langer. De NAM speelt niet alleen in Groningen en omstreken Russiche Roulette.
Het lied schreef hij al veel eerder wat hij gisteravond met de Big-Band van mede-tukker Sven Hammond wederom ten gehore bracht. Ontstaan uit schrik las ik vanmorgen in de Tubantia waar Finkers nogmaals zijn verhaal doet. De NAM vervuilt al sinds 2011 de bodem in Twente. Negen miljoen(!) afvalwater verdween per dag in de bodem op dik 1100 meter. Dat is inmiddels teruggebracht naar een slordige 3 miljoen afvalwater per dag, maar toch! Van het Dal van de Mosbeek en het Springendal tot en met Oldenzaal aan toe wordt de grond dagelijks vervuild door de NAM en de overheid in Den Haag laat het allemaal maar toe want er is toch een vergunning afgegeven...?!?
Finkers maakt zich druk en terecht! Hij zegt ook: Van boeren wordt verlangd om te stoppen met gif te spuiten maar de NAM mag met diezelfde grond van alles doen.' Hoe dan...??
Ze kregen gehoor op het rode pluche. Er kwam een ruime kamermeerderheid om de injecties te stoppen maar het nieuwe kabinet draait alles weer vrolijk terug. Die knuppel van D66, de verantwoordelijke bewindsman, ziet geen andere mogelijkheid om de injecties te stoppen. Net als zijn voorganger verschuilt hij zich achter de vergunning die ooit is afgegeven voor onbepaalde tijd. Kop in het zand politiek en dooooooor.....Waar ligt dat Twente eigenlijk, in Groningen toch?
Daarom schreef hij vijf jaar geleden Vot met den Pröttel en bracht hij deze gisteren weer eens voor het voetlicht, voor een vergeten probleem hier in de streek. Daarom mag Finkers altied, ook als hij hellig is (kwaad dus) en dat was ie. De NAM geeft niet thuis, geeft geen 100% garantie en probeert de boel te sussen in de hoop dat ze door kunnen gaan met dagelijks 3 miljoen afvalwater te lozen in de mooie Twentse grond. 
Volgens Finkers draaien ze de bewijslast om en vragen ze de tegenstanders om maar te bewijzen dat het straks misgaat. Finkers is daar cynisch over. 'Het is net alsof je stomdronken met de lichten uit in het donker achter het stuur kruipt en dan aan de politie vraagt maar eens te bewijzen dat je een ongeluk zult krijgen.'
Finkers mag altijd maar liever dan met meer leukere verhaaltjes. Ondanks het mindere leuke verhaal zat ik wel van Herman te genieten. Ik luister graag naar hem, naar zijn stem en humor. Net als met van Duin, hij heeft altijd wel een zinnetje of een opmerking die je raakt, waar je een volgende dag mee opstaat. 
Had Finkers ook maar vanmorgen stond ik tevens op met z'n grote moat, Daniël Lohues, in mien nuchtere gedachten. 
Hij komt niet hè, potverdikkemei. Hij zou hier woens- en donderdag zijn tour aftrappen, gewoon bij ons thuus achter het huus. Bij de achterburen van de Voorveghter. Hij is, helaas, nog niet voldoende hersteld van zijn burn-out. Sterkte man, dat is niet mooi man. Ik, wij, Moos en ik dus, hadden zo naar jouw komst uitgekeken. Maar gezondheid voor alles hè, snap oe wel. Het mut wel goed met oe goan....
Er is meer in het leven dan optreden. Van dat lichaam heb je er maar iene van. De NAM had vast gezegd, spelen totdat je erbij neervalt maar wie geeft ons 100% de zekerheid dat het dan goed blef goan...?
Neuh, tuurlijk baal ik er van. Maar meer door het feit dat ik mij zo had verheugd op een avondje op stap met mijn zoon naar ondermeer Lohues toe. Wij zouden eerst eten bij de Mexicaan hier in de stad. Bij Dos Pimientos, bij lieve Dana en Chef-kok Zorfath. Moos wilde overal eten maar vooral dan bij de KFC of een of andere snackketen. Dat gaat niet gebeuren, lieve vriend. Wij gaan samen uit eten, op loopafstand van het theater. Zelf kwam hij toen met Dos Pimientos. Lekker nacho's en taco's, Papa....
Ik had het helemaal voor mij gezien. Eerst heerlijk smullen met zijn tweeën. Mooie verhaaltjes uut de hoge hoed toveren. Want hij zou zijn hoed weer op doen net als een paar geleden toen wij samen Daniël mochten ontmoeten, backstage bij het Strawberry Fields Festival in Dedemsvaart bij Rob in de achtertuin.
Wat een feest was dat. Daniël trad 's avonds pas om tien uur op en voor die tijd mochten wij hem interviewen voor de Stentor, het AD van het Oosten zeg maar. Moos ging mee. Daniël zou zijn hoed ook opzetten. Wat een feest. Moos deed eigenlijk destijds het interview. Ze zeggen wel eens, je moet je (muzikale) helden niet willen ontmoeten. Kan alleen maar tegenvallen. Nou, niet bij Lohues hoor. Wat een kerel, hij maakte echt Moos zijn dag en anders wel de mijne. Lohues zoals wij hem kennen. Het mooie was dat Moos met mien grote held op de foto ging met naast hun, ja....ik verzin het niet, een fiets. Wat een Skik hadden we, Lohues had geen haast. Moest nog wel even een gitaar uit zijn auto halen en natuurlijk de hoed. Wat was ie goed te pas. Daarom zo verrekte jammer dat Daniël niet kan optreden. Maar op de keper beschouwd is het helemaal prima. Eerst uitzieken, helemaal herstellen. Vooral kallum an doen, blieven schrieven - mooie liedjes maken - groentesoep met droge worst en kiek uut voor betonpoalties. Volgend jaar of wanneer dan ook zijn wij er gewoon weer bij. Ach, ik denk dat ik donderdagavond toch wel ff met Moos een hapje ga eten. Beetje om de pijn te verzachten. Een taco of burito tegen het gemis van de muziek van Lohues. We slingeren Spotify wel ff aan...
Op de keper beschouwd. Een mooie oude uitdrukking, volgens google komt het als sinds de achttiende eeuw in onze Nederlandse taal voor. Eén van mijn twee noeste werkgevers bezigde vrijdag deze mooie zin, zomaar - out of the blue. Het ging over iets anders maar op de keper beschouwd zijn wij gelukkig af van die verrekte vervelende mondkapjes. Vrijdagavond na deze mooie volzin van Jan moest ik nog ff snel wat vlees halen, iedereen liep weer zonder dat gedoe op. Ik zag weer de glimlach van de mensen en/of het chagrijn....Jemig, sommige mensen hebben echt een kutleven als je het mij vraagt, kan geen lachje vanaf maar dat geheel terzijde. 
Op de keper beschouwd zakt het water in de Vecht ook weer. Wat een mooie (ver)gezichten, het water stond afgelopen week vrij hoog. Het voetpad was ondergestroomd, de zitbankjes al niet meer zichtbaar. Alleen van de prullenbakken was slechts de opening nog te zien, daar kon het water in verdwijnen.  Iedere dag zag je een stukje meer van de prullenbak omdat het water verkoos om elders te gaan huizen. Ik mag zeggen op de keper beschouwd, want ik heb het zelf namelijk nauwkeurig onderzocht. Kwam er elke dag twee keer met de fiets langs. Tevens grondig geweest, wilde dat de NAM ook eens zaken op de keper gingen beschouwen. Werd de natuur ook niet zo hardhandig geraakt, alles draait maar om de centen en wij kunnen hier protesteren wat we willen maar Oost-indisch doof zijn ze daar in Den Haag. 
Bah, politiek. Heb mijn buik er inmiddels vol van. Vot met den Pröttel, trek in die köttel. Met andere woorden, weg met de troep, trek nou eens je keutel in. Tja, weet niet of jullie dat kennen. Tis zo'n uitdrukking hier in het Oosten. Wees een verstandig, denk eens na en kom terug op eerder genomen beslissingen. Het zou jullie enorm sieren....
Maar het geheim van geluk is een slecht geheugen. Las ik ook ergens van de week, lees weer veel....
Kom je met allerlei levenswijsheden te zitten. Lekker dan, haha. Mooie gesprekken van de week, ging veel over mijn klein leed maar ook over toekomstdromen en vooral plannen. Over afscheid nemen en luisteren naar andere stemmen. Over relaties aangaan en hoe je die (nog niet) wilt benoemen. 
Het geheim is een slecht geheugen. Zo had ik 'm nog niet bedacht. De muziek was in ieder geval weer om over naar huis te schrijven. Wat een platen kwamen langs met de Seventies week van Veronica en met de Eighties week van NPO Radio 2. Wat ken ik veel platen uit de jaren zeventig, werd regelmatig bijgepraat door Henk en Jan. Hele verhalen en mooie vertellegies kwamen boven tafel. Op de keper beschouwd is deze keuze de juiste geweest, nu die andere nog. Daar ben ik nu inmiddels wel achter na amper 3 weken. 
Praten over muziek, over 1988 of het nou in Düsseldorf of het stadion van Schalke 04 was maakt niet uit, de belevening is er niet minder om. Jan was er bij, Henk ook en een paar dagen later zag ie zelfs Kieft de winnende maken tegen de Ieren. We kregen over 95, over het stadion van Liverpool. Over mooie dingen in het leven. Hoe later het werd hoe platter wij gingen praten. Er zit gewoon in iedere Oosterling aan deze kant van de Iessel een beetje Finkers en een beetje Lohues in onze genen. Wat ik oe brom! Mooi om te zien dat muziek de verbindende factor is. Tis niet vrolijk maar je kunt er altijd muziek van maken vertelde Finkers ook nog gisteravond. 
Op de keper beschouwd giet het hier nog niet zo slecht. Niets is zeker maar als we maar blijven dansen op de golven en niet zoveel prut achter de schutting gooien. 
Vot met den Pröttel, trek in die Köttel. Zoiets dus, of woorden van gelijke strekking. Dat kan ook.
Fijne zondag. Het giet oe goed, Daniël, tot volgend joar dan maar.....
Joah, mag wel zo...


zondag 20 februari 2022

#Weg van Jou!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'She can kill with a smile, she can wound with her eyes.
And she can ruin your faith with her casual lies and she only reveals what she wants you to see.
She hides like a child but she's always a woman to me.
She can lead you to love, she can take or leave you.
She can ask for the truth but she'll never believe you and she'll take what you give her as long as it's free. Yeah, she steals like a thief but she's always a woman to me.
Oh, she takes of herself, she can wait if she wants. She's ahead of her time
Oh, and she never gives out and she never gives in, she just changes her mind.'
Uut 'She is always a woman to me' van Billy Joel

Moi, ben ik weer!
Rolde van de week in de Nederlandse film 'Weg van Jou', was namelijk aan het zappen geslagen. 
Niet veel op de treurbuis en ik had weinig zin in andermans problemen. 
Was wel klaar met alle shit, gespuid door zgn. kenners die vervolgens weer andere BN'ers te kakken zetten.
Elk huus hef z'n kruus. Potverdikkemei! Als wij alle kruizen op een grote berg zouden gooien pak je negen van de tien keer toch weer je eigen kruus uut de stapel.
Het enige verschil is dat de ene hef 'm van piepschuim, de andere hef 'm van lood. Sorry, begin weer een beetje plat te schrijven. Heb ik vaker als ik grote vriend Lohues citeer. Binnenkort is hij hier achter het huus, treed ie op in de Voorveghter. Het mag weer. Jaaaaaaaaaaah!
Hij kan gewoon twee keer optreden in een vol Hardenbergs theater. Ieder jaar begint hij hier aan zijn theatertournee. Het was één van de voornaamste redenen waarom wij naar het centrum zijn verhuisd. 
Geintje natuurlijk, maar dat is wel een van de vele voordelen nu wij hier in Stad Hardenberg wonen, zo heet het officieel werd mij gisteren terloops verteld door een niet onaantrekkelijke dame maar ik had meer oog voor het speciale bier wat ze verkocht!
Tja, je hebt nog zo je voorkeuren. Wordt misschien binnenkort wel anders. Gaan andere zaken weer (op)spelen. Of niet natuurlijk, verkoopt ze nog wel altijd van dat lekkere gerstenat. Enfin, waarvan akte!
Maar goed, dwaal weer eens af. Droomde vannacht over de muziek van Lohues, terwijl Mouna naast mij over God en Daniël zong. 'Daniël, Daniël, vertrouw op God. Daniël, Daniël, hij hoort jou wel'. 
Ging vast niet over die troubadour op Erica maar door het feit dat mijn dochter zo mooi aan het zingen was om half drie 's nachts had ik Lohues bij de kop nadat ons nachtegaaltje weer zachtjes lag te snurken na haar korte intermezzo. Ik bleef nog een tijd wakker en via Lohues, de fiets en de A28 kwam ik uit in Zeeland in stil Zeeuws-Vlaanderen en begon de film met Katja Herbers weer voor mijn slapeloze ogen te draaien. Lag in een verlaten bioscoop, slechts 1 bezoeker nog over met een halfvolle beugel als metgezel. 
Katja speelt de stadse Evi die in plaats van overgeplaatst te worden naar Rio de Janeiro zich mag gaan melden in Terneuzen. Haar vriend blijft achter in het appartement waar hij een B&B gaat runnen en waar op een gegeven moment alleen maar mooie vrouwen blijven logeren en ondertussen mag Evi de bouw begeleiden van een nieuwe zeesluis, ver voordat Irma Sluis nationale bekendheid zou gaan genieten. In 2017 had niemand nog van Irma Sluis gehoord. Evi, Katja duzz, krijgt te maken met flinke tegenstand van de lokale bevolking. Eén van de actievoerders is schipper Stijn. Het is even wennen voor Evi aan de grote overstap van de stad naar het mooie platteland van Zeeland. Natuurlijk wordt ze verliefd op Stijn en op Zeeuws-Vlaanderen. 
Verhaal heeft weinig om het lijf. Maar ik kroop helemaal in de film, vond Katja, Evi dus, leuk. Blijft gewoon een leuk mens die Herbers. Normaal gesproken trek ik zulke films slecht maar Mummelmann was mijn freund on the side. Gekheid natuurlijk, ik drink in de week niet maar ik merkte dat ik behoefte had aan een vorm van genegenheid, een grote arm om mij heen of een dikke knuffel. Een kus op mijn wang of op mijn voorhoofd. Iets van liefde!
Fillums zijn niet echt maar over mijn laatste zes maanden kun je ondertussen ook wel een film maken. 
Weg van Jou. Ik snapte Evi helemaal en Stijn ook. Als je weet dat zij het is ga je er vol voor. Leer je haar Zeeuwse Mosselen eten en voor mijn part Oesters. Zeeland is mooi, de film werd deels door de Provincië betaald en je zag mooie vergezichten en zelfs Sergio Hermans kwam opdraven en ik maar zoeken of Ellemieke Vermolen nog ergens liep. In 2017 waren zij en Hermans nog een stel namelijk. Parate kennis hè. Gisteren ontsnapte zij tijdens de storm nog aan de dood. Een boom van een boom viel op haar auto, de achterkant dan. Het scheelde maar een paar centimeter. Size matters duzz, of woorden van gelijke strekking. Ach, er passeren genoeg leuke vrouwen de revue. Eerder ook al hoor, ik had ze wel op de radar maar sloeg ze nooit op omdat ik thuis de mooiste vrouw van het gewestelijk halfrond had zitten, staan en liggen. Nu dat, jammer genoeg, niet meer zo is ga je toch anders naar deze wereld kijken. Gaat zo'n film 'Weg van Jou' in je gedachten een eigen leven leiden. Ik lust al mosselen, weet tevens hoe je ze heerlijk klaar kunt maken en kan zelfs een muziekje opzetten van de heren uut Goes. Racoon bijvoorbeeld, heerlijke achtergrondmuziek als wij samen zo'n bak vol mosselen oppeuzelen....
#Weg van Jou!
Ben ik ook van Irene Schouten. Potverdikkemei. Zat gisteren met vertraging weer te janken hoor.
Op het moment dat zij haar derde gouden plak ophaalde waren Mouna en ik ook heel blij, bij Blij! wel te verstaan. We gingen even samen koffie drinken. Zij een appelsap en natuurlijk een roze koek en ik een lekker bakkie troost. Zijn de kleine dingen in het leven hè. Moos was met zijn vriendjes bij de Scouting. Hij wist als enige die morgen in een sloot te vallen, geweldig. De mens bestaat al voor een groot gedeelte uit water maar Moos deed er nog een grote schep bovenop. Hij drupte mooi na....
Maar éénmaal thuis keek ik de gouden race van Irene nog even terug. Papa, wat is er...je huilt. 
Ja Mouna, gewoon van pure vreugde. Ik was zo blij. Ik vind Irene een mooi mens. Hoe ze praat, hoe ze antwoord. Ik vind het echt, niks gespeeld. Die omhelzing met haar coach Jillert Anema en het volkomen negeren van de bondscoach. Aan alles is dan gedacht op zo'n moment. Die mooie rode zakdoek van Jillert toen hij wegliep en ondertussen tegen de tranen vocht. Zo'n ouderwetse mooie Friesche rode zakdoek. Die kenden ze echt niet daar in Peking. Ik vond het geweldig mooi. Netjes ingepakt, vast gestreken door de vrouw van Jillert. Vroeger, eerder dus, streek mijn moeder ook de zakdoeken. Wij hadden thuis ook van die mooie gekleurde zakdoeken. Als ik de deur uitliep, heb je wel een zakdoek bij je. Later toen ik beurzen etc. bezocht, heb je wel een zakdoek bij je? 
Dat zijn van die dingen die je tegenwoordig mist. Heb je dit wel bij je, heb je hier wel aan gedacht? 
Moet nu alles zelf verzinnen en dat weet je, dan vergeet ik steevast de helft. Ach, ik leer snel bij. 
Weet al waarvoor sommige knopjes op de wasmachine en droger voor dienen. Snelle leerling hè, not!
#Weg van Jou!
Ik had 'm niet zo snel door. Kende de Calvé Pindakaasreclame's van onze Evert (van Benthem), Pietertje (van den Hoogenband), Robin (van Persie) en Lieke (Martens). Wie is er niet groot mee geworden...? 
Maar, volgens mij was het tevens van de week, zag ik een meisje in een rolstoel allerlei dingen doen op het schoolplein. Klimmen in het klimrek, ping-pongen op het plein, klauteren op het muurtje.
Don't stop me now! Haar vriendinnetje die vol bewondering tegen haar zegt: 'Hey Esther, jij kunt ook echt alles hè...en dan het zinnetje 'Jaren later wint Esther Vergeer 44 tennis Grand Slams! 
Hoezo voorzichtig doen....? Ik had het eerst niet door dat het ging om de nieuwe reclame van Calvé.
Momenteel ben ik een oude sentimentele dwaas aan het zijn, kan om van alles huilen. Om Irene duzz, maar nu ook om Esther, maar tevens om zo'n romantische filmkomedie uit 2017 als Katja erin speelt.
#Weg van Jou!
Werd net even onder handen genomen door iemand waar ik helemaal weg van ben. Al jaren.
Van mijn eigen dochter. Ik zie haar de laatste tijd van een geheel andere kant. Toen wij (nog) samen waren viel het mij niet altijd op, nu je enkele dagen per week alleen verantwoordelijk bent voor zo'n klein mensje van amper vijf jaar maak je haar helemaal compleet mee. Van 's morgens tot het moment dat je haar naar bed brengt. Weg van Jou, Mouna! Op dit moment ben jij het belangrijkste in mijn leven en dat zal je altijd blijven. Ook al komt er misschien ooit in de toekomst een nieuw #Weg van Jou! exemplaar bij, je weet het niet! Het zal sowieso anders gaan, Je bent niet meer alleen. Je hebt kinderen.
Kinderen hechten zich snel aan nieuwe personen om zich heen. Als er straks zo'n #Weg van Jou! mevrouw langs ons huis loopt moet ze wel van hele goeden huize komen om bij ons te mogen aanbellen. Kinderen maken alles anders....Maar #Weg van Jou! zal ik zeker zijn en blijven!
Het stukkie van vanmorgen ging in etappes. Kon niet in 1x naar boven klimmen. Mouna heeft net haar cursus 'make-uppen doe je zo' afgerond. Cum Laude..?? Door Corona was de juffrouw die haar de fijne kneepjes van het vak leerde niet altijd aanwezig. Ging vaak via beeldbellen. Ik was haar eerste slachtoffer, ik zeg gelukt want ik ben #Weg van Jou! , met andere woorden, ik was een gewillig slachtoffer en ik vond het allemaal te gek. Gelukkig moeten we allemaal nog onder de douche en zij in bad. Ik hoop dat alles er straks wel van afgaat en dat het hypo-allergeen spul is die make-up van haar anders heb ik straks wel een vuurrood hoofd en, zul je altijd zien, komt net die vrouw voorbij waarvan ik denk...
Mmm....zo'n #Weg van Jou! type....Nu ga ik nog voor Irene, Esther en natuurlijk voor mijn eigen Mouna. Stiekum heb ik al een #Weg van Jou! type gespot maar zal straks de liefde wederzijds zijn, eet ik straks met haar mosselen en speciaalbiertjes op het strand in Zeeland? Ze heet niet Katja of Evi. 
Weg van Jou? Tis maar net van welke kant je het bekijkt. Ben eigenlijk nog steeds weg van haar maar ondertussen is zij wel weg van mij. Weg van Jou krijgt zo toch een dubbele lading. 
Die dubbele lading zit ondertussen ook op mijn gezicht. Voel mijn huid al trekken, ben bang dat ik niet tegen dat make-up gedoe kan.....De zondag is net aan maar alweer wat geleerd van mijn dochter. 
Mooi toch. Fijne Zondag. Weg van iedereen, maar niet #Weg van Jou!
Mouna geeft kleur aan mijn leven, zeker aan deze dag. Net als Moos. Drie-eenheid!
Joah, mag wel zo....


zondag 13 februari 2022

#100% Pindakaas!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'I am the keeper of the old ways. And I remember the younger days.
I look to the east for the risin' sun and bow to the west when the day is done.
I keep the love and I keep the hate. I keep the dignity and faith.
I keep all the reasons why so many millions have had to die.
I keep the dreams and I keep the fears.
I keep it all, I keep the tears.
Time will pass, time will change.
Some things must always be the same.
Though some have tried to turn away
They will again return one day. The day will come when I'll be cast in stone.
And place to guard the ancient throne.
That lies within the musty hall where live our ways and memories all.
I keep the faith!
Uut 'The Keeper' van The Brandos

Moi, ben ik weer!
Gisteren besloot ik in al mijn groteske wijsheid om van 12 februari maar een dag te maken waarop wij samen liefdevol terug kunnen kijken hoe wij ooit samen waren.
Een mooi stel. Las vanmorgen derhalve een appie van mijzelf terug. Dat doe je soms als je niet meer weet wat je voor onzin allemaal heb getikt een dag er voor. 
Dacht nog, goh Dorgelo dat heb je wel mooi gezegd. Stond op het station van Mariënberg te wachten op de Ilse DeLange, de Daniël Lohues of misschien de Jeroen Krabbé maar het werd de blauwnet trein van Warchild. Die naam is toch een beetje besmeurd door ene meneer Marco B., die lui en lieve meisjes van de stichting Warchild kunnen er niks aan doen maar ze halen die gedachten niet meer uit mijn warrige hoofd. Ok, iedereen is onschuldig totdat het tegendeel is bewezen echter Meneer 'zonder dromen - geen bedrog' Borsato heeft er wel voor gezorgd dat ik ondanks het feit dat ik al ver over mijn theewater zat ik meteen de associatie legde met die schuinmarcheerder uut Alkmaar toen ik gisteravond de trein van Warchild instapte. Die bovenkamer staat altijd aan hè, het uitknopje vind ik bijna nooit. Zou eerlijk gezegd niet eens weten waar ik moet zoeken als je niet weet wat je moet vinden....
Tja, in dit deel van Nederland luisteren de treinen van Blauwnet en Arriva naar namen van hier in het Oosten bekende Nederlanders. Zit graag in Ilse of Daniël terwijl Inside my Head van Di-rect naast mij werd afgespeeld. Zet die oortjes eens wat zachter, man. Hoe wil je het hebben, bestaat toeval? Of verzin je het nu ter plekke...? Zeg het maar!
Ik vond het een mooie dag. Kan er niks anders van maken. 
Ging snel overstag. Ik voerde eerst een interne discussie met mijzelf. Wat doe je, pak je een biertje bij Café Mans of ga je gewoon naar huis? Wat zou ik thuis doen, ook een biertje pakken...? Lust een koe gras of een hond worst? Had ik nog wat administratie af te werken? Volgens mij ontbrak het ons de vorige keer domweg aan tijd om alle zaken die op de agenda stonden naar tevredenheid af te handelen. 
Draaide de auto aan het kanaal halverwege Banthum. Ik was om, binnenste buiten, toch maar een biertje doen in Mariënberg! De competitie begint volgende week al, je moet je ff wat inlezen etc.
De keus was snel gemaakt en ze biljarten er sowieso aardig op los daar bij Café Mans. Harold was er ook en zelfs die Lange van de Jong. Keek al uit naar de ronde tafelgesprekken die vast zouden volgen. Ik heb het (domme) geouwehoer gemist. De voetbal gemist, de 3e helft. Vanaf volgende week gaat het weer gebeuren. Kunnen wij ons weer druk maken of het nu wel of niet buitenspel was...? Dat die scheidsrechter er geen kloten van kan....Daar gaat je gehakthal, jongen! Of dat onze spits al weken geen pepernoot heeft geraakt. Ja, dat klopt. De laatste weken hebben ze ook niet gevoetbald. Wel het snot voor de ogen getraind maar niet binnen de witte krijtlijnen 2 x drie kwartier lekker gebald. Onze jongens waren ziek, zwak of misselijk. Zeer besmettelijk van aard. Uit privacy-overwegingen mag ik hier natuurlijk niet verder over uitweiden maar ze zaten allemaal thuus met zeer milde klachten. Normaal gesproken zijn ze er komende week allemaal bij mits ze niet op wintersport, weekendje weg of dat Oma 80 of 70 wordt. 
Aaaaah wat heerlijk. Het domme ouwehoeren. Even bij je stamkroeg zitten en van elke mug een olifant maken, de betere wereld die bij ons aan de Oude- of Nieuweweg gisteren weer is begonnen. 
Den Haag, leg je oor eens te luister in Mariënberg en omstreken, zo moeilijk is het allemaal niet. Wij lossen de wereldproblematiek tussen twee biertjes en een bittergarnituur op. Wat ik oe brom! 
Ach, bij de slok van mijn eerste biertje wist ik al dat ik de juiste keus had gemaakt.
Liet de auto staan in Mariënberg en stapte keurig om kwart over zeven in de trein richting Hardenberg. 
Moe zal vandaag de soep tegen twaalf uur wel klaar hebben. Een mooi excuus om aan te schuiven bij deze 90-jarige. Net zo eigenwies als haar leeftijd oud is. Mooi toch....
Ik kwam er achter dat ik een 'Keeper' ben. Ik hou graag vast aan wat ik heb/had.
Merkte ik van de week weer. Ik verlies niet graag iets wat ik graag had willen behouden. Ik hou graag mijn gedachten vast, mijn waardigheid, mijn liefde, mijn kinderen maar ook haar. Vroeger was ik als keeper niet de meest betrouwbare man in het doel van de roodzwarten. Ik ging nog wel eens onder een bal door, ik liet nog wel eens een bal los en met mij in de goal had je pas gewonnen als de bus van de tegenstander het Westerpark had verlaten. Maar gisteravond kwam ie langs op mijn lijstje. The Keeper van the Brandos. 
The good old days. Fantastisch. Net als Honesty van Billy Joel, hoe dan....?? 
The Billy Joel Experience speelde hem eerder die avond in het programma van Gerard Ekdom, lekker hoor. Eerlijkheid duurt het langst maar ik draai 'm nooit af in Spotify. Hoe werkt zoiets dan...?? 
Waar hangen die camera's? Worden wij toch allemaal afgeluisterd, ben ik toch gechipt na mijn laatste vaccinatie? Gaf die boosterprik de doorslag, hebben ze toch gelijk....? Weten ze daarom wat ik tegenwoordig allemaal doe, wat ik allemaal denk en vooral 's nachts...? Lig ik daarom uren wakker en een beetje voor 'the keeper' spelen. Een Edwin van der Sar a lettre....?? Stuur ik daarom geen foto's meer? Bang om de verkeerde afbeelding mee te sturen, moet je wel eerst vergroten. Waarvan Akte!
Ik weet het allemaal niet. Peter Gabriël kwam langs, in your Eyes! I'm complete...Zoiets dus?
Remember the old days, the old ways....Ik hou mijn dromen vast, stap maar niet in de Warchild-trein want dan komen misschien al mijn dromen niet uit en zijn ze uiteindelijk bedrog. 
Tuurlijk ben ik niet gechipt of geinjecteerd met een onzichtbare video-verbinding. 
Als je het leven van deze kant ziet, moet ik eerlijk zeggen, ziet het er best wel goed uit. 
Je komt soms op zo'n no returning point. Tot hier en niet verder, en nu door....
Merk dat alle shit een tijdje zijn weerslag op mij heeft gehad. Niet wetende wat ik wilde. Ga ik links, rechts, rechtdoor of toch terug...?
In mijn hoofd sta ik altijd aan. Ik knoop altijd eindjes aan elkaar ook al viel er de laatste tijd weinig te knopen. Ging in de leer bij Moos, mijn zoon. Hij zit op de scouting en weet hoe hij knopen moet leggen. Maar hij zit, net als zijn papa, tevens ingewikkeld in elkaar. We ontrafelen samen wel eens vraagstukken waar wij allebei al gauw het antwoord op weten: tuurlijk, naar de KFC! haha.....
Gekheid natuurlijk. Zijn zusje en hij zijn niet dom. Ze weten waar het leven om draait, om kippetjes die een goed leven hebben gehad. Verantwoord voedsel en genoeg bewegingsruimte. Daarom rijden wij binnenkort maar weer eens naar de KFC, misschien wel in Emmen. 
Zo had ik deze week ook een mooi verhaal over 100% Pindakaas. Mag van Calvé zijn of een eigen merk of gewoon van de Pindakaas fabriek. Jan heeft die potjes ook wel staan zag ik gisteren toen ik een truffelworstje, een grote worst en wat husselsaus ophaalde voor mijn collectie in de koelkast. 
Stiet zo mooi, een volle koelkast. Als je door de pakken melk en yoghurt ook de happie & snappie maar blijft zien. Maar Henk gaf een heel college over 100% pindakaas.
Het mocht, we hadden het aan de tijd. Moesten minimaal twee uur overbruggen richting Rijswijk, en ook twee terug want Rijswijk, dat ligt nou niet bepaald naast de deur. 
Mooie verhalen in de auto van Henk. Verhalen over het leven, over Banthum en Mainbarg, over warme mutsen en dus over 100% Pindakaas. Het moest wel 100% pindakaas zijn, niet van die smeerbare. Er moet een laagje olie opliggen, dan zijn de goede vetten die dan vervolgens in je lichaam andere vetten afbreken. Als je 100% Pindakaas neemt sta je in principe al met 1-0 voor. Van die verhalen dus. De innerlijke strijd in je lichaam kan beginnen. In stadion 'de Maag' moet het dan allemaal gebeuren en bij de uitgang zie je dan wel wat je er van hebt gebrouwen. Wel doortrekken hè.
Mooi begonnen aan mijn duel bij Vinga/Rekla2000. Moe vroeg ook onder het eten van pannenkoeken met spek, hoe was je eerste week? Die beviel hartstikke goed Ma, lekkere pannenkoeken trouwens!
Ik zie het als een nieuwe start. Even weer wat positiefs te melden. Dat is mooi. Daarom is zo'n boom opzetten over 100% Pindakaas wel een mooie metafoor. Je moet wel de goede pindakaas hebben, niet die andere smaken van Calvè. Je moet wat smaken proeven voordat je 100% Pindakaas uit het schap trekt. Maar ja, gisteren bij het boodschappen doen bij de plaatselijke Albert Heijn vergat ik om 100% Pindakaas in het karretje te deponeren. Merkte meteen het gemis van één van mijn twee kinderen. Mouna had het wel onthouden. Nu was ik alleen maar niet echt alleen als je begrijpt wat ik bedoel. 
Zag de schoonheid van het leven en dat er nog genoeg mooie mensen zijn. Ene Dennis van Hardenberg'85 die een oude vrouw in haar scootmobiel voor mij hielp met haar boodschappen in het karretje doen. Dijk van een kerel. We hadden al lang genoeg gewacht, maar néé het was niet erg. Ik vond het zo'n mooi liefdevol momentje. Hoef pas maandagmorgen weer te werken hoor, doe maar kallum an, mevrouw. Ik had het aan de tijd, wie druk is ziet nooit de rust in het leven. Kopje thee?
Knoopte zelfs een gesprekje aan met iemand terwijl ik mijn verspakketje op de band legde. Hoe is het met jou dan? Wat ben je lief, dacht ik...(ai). Heb wat knopjes uitgezet bij mijzelf, niet alles hoeft op de volle 100% te werken.
Ik probeer het goed te doen, misschien doe ik het onbewust ook wel maar ik zal de laatste zijn om dat toe te geven of ik alles goed heb gedaan. Niet in de laatste maand, niet in de laatste zes maanden of de laatste zes of tien jaar. Ik ben een Keeper, ik bewaar liefst het goede.
Mooi dat de voetbal weer begint want ik merk dat ik zelf zondagmorgen al dom begin te ouwehoeren als ik het eigenlijk nergens over wil hebben. Je kunt ook ergens een punt zetten.
Ging het wel over Pindakaas? Onbewust smeerde ik toch een andere boterham, merk ik nu net. 
Haha...ik verbaas mijzelf weer. Dat 100% Pindakaas de volgende stap in mijn nieuwe leven is.
Dat blijkbaar, dus!
Fijne zondag. Joah, mag wel zo....




zondag 6 februari 2022

#Tranen van Tito!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Desert rose, dreamed I saw a desert rose.
Dress torn in ribbons and in bows like a siren she calls to me. 
Sleep comes like a drug in God's country.
Sad eyes, crooked crosses in God's country.
Set me alight we'll punch a hole right through the night. 
Everyday the dreamers die, see what's on the other side. 
She is liberty and she comes to rescue me.
Hope, faith, her vanity. The greatest gift is gold.
Naked flame, she stands with a naked flame.
I stand with the sons of Cain
Burned by the fire of love...in God's country.
Uut 'In God's Country' van U2

Moi ben ik weer!
Vergeet het nooit meer. Kwam thuis van school of van mijn werk. 
Weet het al niet eens meer. Begin jaren negentig hè, lang terug.
Wat ik wel weet is dat ik mijn vader zag zitten in zijn kenmerkende stoel. Met de handen voor zijn ogen.
Hij huilde, diep intens met schokkende schouders, zo had ik hem nog nooit zien huilen. Ik brak bij het zien van zijn aanblik. Hulpeloos, het verdriet stond in zijn ogen. Getekend, zo leek het, voor het leven.
De TV stond aan, beelden van kapotgeschoten steden, de verschrikkelijke burgeroorlog in Joegoslavië stond weer eens aan. 
Kwam live, via de treurbuis, binnen in het pittoreske Mariënberg en bij mijn vader dus bikkelhard.
Die grote man, mijn held in bange dagen, was in zijn stoel tot een bijzonder klein mensje getransformeerd. Zo had ik hem nog nooit gezien. De oorlog in zijn tweede vaderland brak zijn hart in tweeën. Ik legde mijn hand op zijn schouder, wist ook niet wat te doen of waar ik heen moest met zijn en daardoor ook mijn verdriet. 
Als jochie van amper tien jaar ging ik al met mijn vader mee op die grote OAD-bus. Naar het onbekende. Ging tevens van het land van mijn vader houden. Gemeenschappelijke deler, net zoals Moos houdt van mijn voetbalcluppie. Zag al vroeg hoe de wereld buiten Nederland in elkaar stak. Bijna veertig jaar later besef ik met enige terugwerkende kracht wat ik destijds door de ogen van mijn vader zag. Hij liet mij een andere wereld zien. Op dat moment, in al mijn onschuld, een mooie en betere wereld. Ik zag steden waar ik eerder het bestaan niet van kende. Beograd (Belgrado), Sarajevo, Dubrovnik, Split, Podgora, Ostrazac, Mostar, de Plitvice meren...Ik leerde al vroeg hoe de macht reageerde en stuurloos regeerde. 
Vergeet nooit meer dat mijn vader zei, toen Tito in 1980 overleed, de president Josip Broz Tito, dat het land verscheurd zou gaan worden. Het begin van het einde... Dat de ideologie vermoord zou worden en dat vooral de etnische onderhuidse spanningen het levenswerk van Tito, namelijk één krachtig Joegoslavië, langzaam zou afbrokkelen zolang totdat er niets meer van over zou zijn. Mijn vader kreeg (helaas) gelijk. Hij had een soort van voorkennis, hij wist wat er ondertussen allemaal speelde in zijn geliefde tweede vaderland. Want hij praatte veel als hij in zijn land was, niet alleen met zijn passagiers maar ook met de inwoners van het land. Met allerlei mensen in alle lagen van de bevolking. Hij ging om met kunstenaars, serveersters in de hotels, gidsen, (boot)eigenaren etc. etc. Het maakte hem niet uit als je nu moslim, orthodox, christen of nergens in geloofde. Maar daar in voormalig Joegoslavië geloofden ze allemaal wel ergens in. Tito was God voor velen....
Moest aan mijn pa denken toen ik vorige week min of meer per toeval belandde in de zevendelige serie 'De tranen van Tito'. Mijn broers hadden het mij al gezegd, moet je zien broertje...
Maar ja, ben soms wat traag van begrip, niet altijd de snelle leerling geweest die ik misschien nu nog niet ben. Lekker boeiend, goed verhaal - lekker kort. Begrijp nog steeds de helft niet wat voor mij langzaam de hele waarheid aan het worden is. Een voormalig 'iets' wat ook in duizend stukken op de vloer van broken dreams uitéénvalt. 
De tranen van Tito, zag alleen deel 6 en vorige week dus deel zeven, de laatste.
Zag onder andere de brug van Mostar, daar sprongen ze vroeger heldhaftig van af. Toeristen betaalden jonge waaghalzen wat dinars. Met gevaar voor eigen leven sprongen ze van de brug want de rivier was smal. Niet iedereen overleefde de sprong (naar vrijheid..?). Het verhaal ging dat iedere man die geboren was in Mostar ooit in zijn leven van die brug moest springen. 
Maar ik herkende het land van mijn vader. Hij was ooit één van de eerste 'westerse' chauffeurs geweest die het mooie land mocht doorkruizen met toeristen.
Het is ruim 30 jaar geleden dat de oorlog daar uitbrak. Tito wist het land lange tijd bij elkaar te houden waardoor de verschillende volkeren jarenlang vreedzaam samenleefden in dit land van melk en honing.
Ondanks de verschillende talen, religies en opvattingen. Maar na de dood van Tito, in 1980, ging het snel bergafwarts en mijn vader ziet het thuis allemaal voor de treurbuis gebeuren. Via de telefoon heeft ie in die tijd veel kontakt met zijn vrienden die hem lijdzaam moeten mededelen dat het nu echt mis gaat in hun land. Freek, zeggen ze...Waar wij zo bang voor waren in onze tallloze gesprekken is zich nu aan het voltrekken. De verslechterde economische situatie, nationalistische politici die de ene bevolking tegen de andere ophitsen. Er komt een onoverbrugbare kloof tussen de verschillende bevolkingsgroepen die ooit als goede buren naast elkaar leefden. Er komt een tweedeling in het ooit zo mooie Joegoslavië, door mij als kind vaak Joegopililië genoemd. Het godvrezende land scheurt in ontelbare deeltjes en is niet meer aan elkaar te lijmen. Het breekt het 'partizanenhart' van mijn vader, hij was hier zo bang voor...
In 'de tranen van Tito' reist Iva Bicanic af naar de zeven landen van voormalig Joegoslavië: Kroatië, Slovenië, Servië, Kosovo, Montenegro, Macedonië en Bosnië.
Wat is er nu nog over van de broederschap die er was in de tijd dat Tito nog leefde? Zijn de wonden van de oorlog inmiddels geheeld en zijn de kapotgeschoten steden op de TV van mijn vader inmiddels weer opgebouwd? En wat is het perspectief vandaag de dag voor ondermeer de jeugd in voormalig Joegoslavië. 
Iva, net als ik geboren in 1972, kwam in Nederland ter wereld.  Ze is van Kroatische afkomst. Haar ouders groeiden wel op in Joegoslavië nog voordat het land uiteen valt en in de tijd dat Tito nog de scepter zwaaide. Als kind ging Iva iedere zomer terug naar het land van haar ouders en beleefde ze heerlijk onbezorgde zomers...Ze werkte zelfs nog enkele jaren als vrijwilliger in vluchtelingenkampen tijdens de oorlog. De liefde voor haar geboorteland van haar ouders bleef, dat verloor ze nooit uit het oog al kende deze oorlog alleen maar verliezers. Ze gaat terug, in 'de tranen van Tito' gaat ze op zoek naar de impact van de oorlog op deze zeven landen. Ze reist langs prachtige, soms verwoeste landschappen en sprookjesachtige, maar ook grauwe steden. In een persoonlijke zoektocht naar de dromen, de trekkracht van het verleden en de hoop voor morgen van de verschillende volken die voorheen allemaal Joegoslaaf waren zoals Tito het ooit voor zijn ogen had. 
Hij zou nu ook zijn ogen sluiten, had zich vast omgedraaid in zijn graf. Indrukwekkend, ieder jaar bezocht ik het graf van Tito, deze maarschalk. We overnachten soms ergens in de bossen bij Sarajevo in het voormalige landhuis van Tito. Ik heb alleen maar goede en warme herinneringen aan dit land.
Wil er graag naar terug, mijn kinderen het tweede vaderland van hun Opa laten zien. Ze hebben Opa, mijn vader, nooit gekend maar ik wil ze laten zien door de ogen van mijn vader dat de schoonheid van dit land nog steeds immens is. Waar ze jarenlang vreemdzaam naast elkaar leefden alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Totdat het cement, in de vorm van de dood van Tito, tussen de stenen wegviel en het land omviel. Moet de eerste vijf delen nog terugkijken mar het laatste, zevende, deel maakte mij wat melancholiek, een flash-back naar mijn fijne jeugd. Met mijn vader ruim 4 weken op pad naar Joegoslavië, onze gezamenlijk reis naar een betere wereld. Althans, dat dacht ik als jochie van tien, 11 jaar. Maar schijn bedriegt. Zo vallen dromen wel eens vaker uitéén. Niet altijd trouwens. Zag gisteren de tranen van Irene...Zat gek genoeg op de plek waar mijn vader altijd zat, waar hij huilde en nu huilde ik ook..haha. Keek naar de tranen van Irene Schouten die goud haalde op de 3 kilometer.
Daar had mijn vader ook vast om gehuild. Hij kon grenzenloos huilen. Vaak om dingen als deze, bij grote (sport)evenementen. Hij huilde al als André van Duin een mooie zin had of als Willem van Hanegem iets vertelde, hoe krom het soms ook was. Hij huilde om van alles, meestal waren dat tranen van pure vreugde of verstilde emotie maar zoals ik hem ooit zag huilen tijdens die verschrikkelijke burgeroorlog in voormalig Joegoslavië, die tranen waren compleet anders. Nieuw voor mij, dat waren tranen van pure onmacht en ontzetting...
De tranen van Tito zijn ook de tranen van mijn vader, mannen met idealen..
Mannen met tevens grote wijsheden. Niet altijd op de voorgrond maar als mijn vader wat vertelde luisterde je. Wist je dat het geen lariekoek was. Nu, momenteel, moet je van goede huize komen om iets te bewerkstelligen. De jeugd en misschien wij ondertussen ook wel zijn murw gebeukt door allerlei sociale media. Altijd een weerwoord, altijd beter weten...De één weet het nog betere dan een andere, eerder luisterde je nog naar je vader of moeder. Werd hun waarheid jouw waarheid en uiteindelijk jouw geluk. Nu weet ik soms niet meer wat ik wel of niet moet geloven. Ik geloofde ooit in jou maar ergens stierf de waarheid een zachte dood en nam je het geluk mee. Een simpel kinderboek bracht gisteren nog eens die boodschap over. 
Zat van het leven te genieten in Hattem. Moos en Moua vermaakten zich met grote neef Merlijn. 
Wij zaten te praten over Pa naar aanleiding van de tranen van Tito, Simone en Herman hadden het ook gezien - wel alle afleveringen. Op de tafel lag naast het goede glas rode wijn en de worst van slager ter Weele het prachtige boek van Charlie Mackesy. 
'De jongen, de mol, de vos en het paard', vertaald door Arthur Japin. Een (kinder)boek over vriendschap, liefde en jezelf zijn.
De tranen van Alfred, haha...'Wat wil je worden als je groot bent?', vroeg de mol. 'Lief' zei de jongen.
Het boek is een moderne fabel voor jong en oud. Honderd illustraties en poëtische teksten vertellen het verhaal over een bijzondere vriendschap tussen de jongen en de drie dieren. 
De universele lessen die ze samen leren zijn stuk voor stuk levenswijsheden. Een moderne klassieker die je kijk op het leven verandert. 
Ik bladerde er wat doorheen, zocht misschien naar levenswijsheden die mijn tranen van vandaag de dag van gisteren wat weg konden nemen. Ik vond er een paar, geholpen door broer. 
André van Duin, de man waar mijn vader vaak om moest huilen van pure vreugde, vond er ook iets van. Onze vaderlandse komiek vond het een bijzonder troostrijk boek als je het leven even niet meer ziet zitten. Geeft houvast en stemt tot nadenken...Amen!
Ik brak even, een klein moment van onachtzaamheid, net zoals ik die morgen brak bij een opmerking van de vrouw van burgemeester Eberhard van der Laan. Femke verhaalde in een interview in het AD wat ze het meeste miste nu Eberhard boven bivakkeert en zijn beneden de boel probeert te fatsoeneren na de dood van haar man. 
'Ik mis het meest wij, wat wij samen waren...'
Femke sloeg de spijker op haar kop. Mooie vrouw, trouwens. Bij mij is er niemand dood maar ik mis dat dus....Wat wij samen waren, dat is er niet meer. En dat alles anders is en ik steeds minder herkenning heb bij datgene wat ooit mijn wereld was. Dat doet pijn...
Bladerde nog eens door het boek. Moet ik mij maar zelf als een geschenk geven, zo'n schenking aan mijzelf houdt vast wel haar waarde. Een naslagwrk als ik het even moeilijk heb of wijze lessen nodig heb voor mijn kinderen...Heb niet alle antwoorden. Levenswijsheden die mijn vader zomaar, achteloos, uit zijn mouw schudde. Ik moet nu vaak het antwoord schuldig blijven op het grote waarom? 
Soms weet ik het ook niet meer, verscheurd door hoop en vertrouwen. Weinig woorden heeft het boek en toch opent elke bladzijde een deur in je hersenloze bovenkamer en stromen allerlei gedachtengangen je hoofd in. Thema's als moed, vrijheid, succes, vriendschap, angst, eenzaamheid, op zoek naar je eigen identiteit en vooral kijken naar jezelf komen kinderlijk eenvoudig voorbij. 
Over een jongen die een mol ontmoet, ze brengen tijd met elkaar door in de wildernis. Ze ontmoeten een stille vos want het leven heeft hem pijn gedaan en ze ontmoeten een paard. Groots en wijs..!!
Wat is jouw beste ontdekking? vroeg de mol. Dat wie ik ben, genoeg is, zei de jongen.
Wat is het moedigste dat je ooit hebt gezegd?, vroeg de jongen. Help roepen antwoordde het paard.
Van die citaten staan er op met mooie tekeningen. 
Tja, soms heb je van die dagen dat jouw tranen zomaar ineens opdrogen...
De tranen van Tito, de tranen van mijn vader, de tranen van Irene of die van mijzelf
Maar gauw eens het nieuwe Joegoslavië ontdekken, ik weet nog wel een paar leuke plekjes uit mijn jeugdherinneringen. Foto's van mooie dagen. 
's avonds de kinderen uit dit mooie kinderboek en misschien wel, als ze eindelijk slapen, een glaasje drinken in het mooie en voormalige tweede vaderland van mijn vader. Dezelfde (voet)stappen zetten. 
Drinken op mooie tijden, misschien wel met een nieuwe lief, de oude is stuk. Helaas. 
Fijne zondag. Joah, mag wel zo...