#Vreemd & Vertrouwd!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'One love, one blood. One life, you got to do what you should.
One life with each other. Sisters, brothers...
One life, but we're not the same. 
We get to carry each other, carry each other.
We are one, but we are not the same.
One!
Uut 'One' van U2, U allenig!

Moi, ben ik weer.
Val maar meteen met de deur in huis, al zit ik al enige tijd binnen met een mooie tripel!
Vertel dit namelijk aan het begin van de zondagmorgen, de zaterdagnacht net achter mij gelaten, het moet er gewoon uit. Eindelijk!
Dat jullie niet denken dat ik 's morgens al aan het gerstenat zit. 
Eerst maar iets van persoonlijke aard voordat de werkelijkheid een absolute duikvlucht neemt.
Al ruim dertig jaar, misschien wel langer, deel ik van alles met jullie. Ik begon met (onzin)stukkies te schrijven in het clubblad van de roodzwarten (V.V. Mariënberg, red.), deelde vervolgens mijn gedachtengangen en hersenkronkels op het inmiddels verdwenen Hyves en niet veel later op Facebook en via Blogspot. Dat doe ik vandaag de dag nog steeds. Het is iets van mij...Op deze manier schrijf ik zaken, ballast, van mij af. 
Deel soms teveel, soms te weinig. Tis maar net hoe je het bekijkt maar ik, ik heb het nodig....Stom hè.
De ene keer complete onzin, geen touw aan vast te knopen. De andere keer wat serieuzer van toon.
Ik heb tevens mijn goede momenten, waarvan akte!
Vooral de laatste tien jaar zijn jullie regelmatig aandachtig luisteraar geweest wat ik had te melden over ons mooie gezinnetje. Hoe ik Sanneke vond, notabene in mijn eigen stamkroeg, de liefde eindelijk heilig verklaarde, hoe Moos werd geboren en hoe bijna vijf jaar geleden Mouna ter wereld kwam. 
Daar- en ondertussen jullie met enige regelmaat op de hoogte gehouden van ons en vooral van mijn eigen wel en wee...Jullie weten inmiddels hoe ik dingen voor het voetlicht breng. Vooral dat...!!
Dat we ziekenhuizen in Rotterdam, Groningen, Zwolle en Hardenberg plat hebben gelopen, vele dierbare mensen onderweg (helaas) zijn verloren. De opgroei-problematiek van Moos, dat wij best veel voor de spreekwoordelijke kiezen hebben gehad. Altijd aan stonden en dan vooral mijn lieve San...
Maar vooral, althans dat probeerde ik altijd, benoemde ik de mooie dingen in het leven, iedere keer weer het leven willen zien op haar mooist. Want ik heb en ik had toch goud in mijn handen.
Daarom en vooral daarom wil ik jullie laten weten dat San en ik binnenkort niet meer verder door het leven zullen gaan als man en vrouw. Zo zijn wij helaas niet meer getrouwd! De echte reden van het besluit weten de mensen dicht bij ons....
Maar wat er ook gebeurt. San en ik blijven voor altijd en eeuwig de lieve Mama en Papa van Moos en Mouna. Vraag niet om respect of om een voorkeursbehandeling maar ik, en ik alleen, vond dat jullie het wel moesten weten. In goede en slechte tijden, wij staan elkaar half. We proberen om bij elkaar in de buurt te blijven wonen. Alles en natuurlijk in het teken van en de liefde voor onze kinderen. 
Wij willen elkaar tevens niet kwijt raken. Moeten wij ons best voor doen, maar dat gaat ons lukken.
Het doet pijn, voor ons allebei. Samen gingen wij op reis maar wij komen alleen aan op onze eindbestemming. San sloeg ergens halverwege linksaf en ik nam de rotonde driekwart. Ins blaue hinein.
Maar, maar ook hier wens ik ons allebei de wijsheid van de heilige Anthonius toe, aangezien het nog wel een tijdje pijn zal blijven doen....wat ik oe brom!
Soms is het beter iets moois te verliezen, beter iets moois te verliezen dan dat je het nooit hebt gehad.
Amen!
En toch, toch zou ik onze tien jaar zo weer over doen.
Zal altijd van je blijven houden, San! My Brown Eyed Girl!....Draai Van the Man al weken grijs!
Je wordt niet elke dag vijftig en 't gevoel hebben dat je weer helemaal overnieuw kunt beginnen...
En door....
Maar er is niemand dood, geen man of vrouw over boord. Ons leven samen hier krijgt alleen een andere vorm. 
Soms is het goed om je geluk en verdriet langs een zelfbedachte graadmeter te leggen. Het is maar net hoe hoog je de lat wilt leggen...
Ik leef nog, San is er nog, Moos en Mouna zijn er nog. Ze liggen hierboven te ronken terwijl ik hier zit te tikken. Hardenberg gaat langzaam slapen maar bij moet er nog zoveel dingen uit mijn lichaam, beter gezegd uit mijn hersenpan, die kookt voor de zoveelste keer weer over. 
Want er is niemand dood. Relativeren totdat je een ons weegt, nou ja...dan kan ik nog even. 
Maar van de week ging ik figuurlijk even dood en vanavond weer. Woensdagavond stond in al mijn wijsheid 'Over Mijn Lijk' op het TV-menu. 
Eigenlijk wil ik het niet zien. Zes jonge mensen die vroeg of laat allemaal magere Hein de hand gaan schudden. Twee van deze zes mensen hebben al afscheid genomen van de aardkloot. 
Het is een beetje zelfkastijding, schrijf ik het goed? Zal mij worst wezen. Maar ik keek het toch. 
Vrienden die op een mooie zomerdag een kist aan het bouwen zijn voor hun vriend die darmkanker heeft of die gozert uut Oldenzaal die weet dat hij binnenkort gaat hemelen....Een tumor die niet uit zijn lichaam wil vertrekken. Trouwde nog met zijn jeugdliefde, las op internet dat ze inmiddels een zoontje hebben. Gaaf man, maar oh oh...Hoe lang heeft die kerel nog? Of dat meisje van zestien die vorig jaar zomer overleed. Gek van musicals....Het doet mij beseffen dat er altijd een overtreffende trap is. 
Tuurlijk, ons leed is erg. Maar er is niemand dood, wegen scheiden. We gingen allebei naar Rome maar halverwege stapten we toch uit. Het maakt dan niet uit wie de knuppel in het hoenderhok gooit....
Je hebt er allebei verdriet van. Het de kinderen vertellen, het voelt dat je als ouder(s) hebt gefaald. geef mij portie maar aan Fikkie. Liefde schijnt zo mooi te zijn, nou...echt niet!!
En vanavond dan...
Onze Voice of Holland trots van weleer. Anja Dalhuisen uut notabene Hardenberg of all places. Wanneer was het ook alweer. 2013, 2014...? Ik heb geen zin om het op te zoeken. Het is alweer een tijdje terug. The roots gewoon in Mainbarg hè. Gewoon uut de Clemmestraat. Haar tante woont nog steeds schuin rechts van mie Moe. De hele familie woonde ooit naast de kunstenaar van Mainbarg.
Anja mag volgens mij ook tante zeggen tegen Hilly, of ik mag het helemaal verkeerd hebben...Is ook niet belangrijk. Succes heeft meerdere vaders en gek is dat je op zo'n manier haar succes een beetje naar jezelf wilt toe-eigenen...? Waarom? Want je hebt er zelf geen donder aan bijgedragen.  
Anja was booming...toch maar even opgezocht. Het was 2012 dat zij het schopte tot de kwartfinale van TVOH. Een doorbraak lag in het verschiet, want zingen kon ze wel. Wat een strot!
Maar een zwangerschap gooide roet in het eten. Klinkt gek om het zo te noemen, maar Anja zou moeder worden van een hele mooie zoon. Totdat in week 39 het hartje niet meer klopte. Boris kwam levensloos ter wereld. Ruim een jaar lang kon Anja niet meer zingen van verdriet. Jemig. Ze vertelde het in het programma 'Better Than Ever'. Normaal gesproken zou ik het niet eens kijken, te commercieel. Kijk liever naar 1, 2 of 3. 
Maar het verhaal van Anja raakte mij. Keek eerst Mathijs op één en keek het later pas terug, want ben ondertussen toch al bezig om te wennen aan alleen te zijn...Duzz!
Wat raakte Anja mij. Ik ken haar helemaal niet. Maar de tranen kwamen niet alleen uit mijn ogen. 
Ze wilde met Boris mee. 'Ik ga met hem mee...', waren haar eerste gedachten. Ze beviel wel maar een week later stond ze al aan zijn graf. Ze kon een jaar, letterlijk niet zingen, haar uitlaatklep bleef dicht. 
Ik brak. Raakte mijn biertje niet meer aan. Het werd alleen maar erger, ze zong vervolgens een nummer van mien muzikale held. Frank, Frank Boeijen. Zeg mij dat het niet zo is....
Een nummer wat al maanden door mijn kop zingt. Anja zong het, hartverscheurend...Die overtreffende trap, wat zeurde ik nou...?? Kom op zeg. Bij mij was er niemand dood, ik stond niet aan het graf van mijn geliefde(n). 
Zocht het nummer op wat zij schreef naar aanleiding van het feit dat Boris in haar lichaam begon te groeien en hoe dat, door het overlijden van Boris, toch een iets ander nummer werd. 
Het Allermooist.
Jemig, dat kwam binnen als gods woord in een ouderling. Ik speelde het gisteravond zeker drie keer af en nog een keer. 
Ik hoorde het voor het eerst terwijl ik al jaren terug het nummer had kunnen horen, misschien wel moeten horen maar destijds verblind door mijn eigen geluk kwam het niet binnen. 
Als je in de put zit hoor je alleen maar nummers die in je kelder van je tranen laten zitten, ben je blij dan vind je alle nummers van de Snollebollekes, bij wijze van spreken dan, de mooiste nummers ooit gemaakt. Raar toch...??
Ik trok nog een pretkegel open. Proostte in gedachten op Anja, op Boris, op haar man, op haar gezonde dochter maar vooral op al die ongeboren kinderen die het levenslicht niet mochten zien. 
Helaas ken ik de schoolvoorbeelden maar al te goed in mijn nabije omgeving. Dacht aan ons eigen verdriet. Voor Mouna hebben wij ook afscheid moeten nemen. Vrij vroeg in het begin maar ook pas een keer na 12/13 weken van ons mensje wat groeide in de buik van San...Wat had dat wel niet kunnen worden? 
Maar wat ik zeg, er is niemand dood. Geen man overboord, maar leuk is anders.....
Het allermooist ben ik kwijt, maar zij is er nog wel. Zij leeft, ik zie haar nog steeds graag...
Frank Boeijen speelt al een tijdje op de JBL-speaker. Alsof het zo had moeten zijn. De nacht is al een tijdje onderweg.  
Brak bij het lezen van de tekst die Anja voor haar Boris schreef. Wauw, wat een prachtmens ben jij....
Samen met je man Ad ben je verder gegaan. Maar wat is het moeilijk geweest, het verdriet getroost maar het gemis zal blijven...Met terugwerkende kracht! 
Misschien wis ik morgen wel weer de helft van mijn woorden die ik net heb getikt, enigszins beneveld door Bachhus en ach...misschien moet je je hart gewoon laten spreken, want dat klopt....!
Stukje tekst van Anja tot besluit, fijne zondag. Joah, mag wel zo. Het leven is mooi maar je moet het wel willen zien, of iets van die gelijke strekking. Stap op mijn fiets, heb de banden vol met wind...
Wie dut mij wat vandage. Ik zal hoast zeggen....Joah, mag wel zo.
Zeg me dat het niet zo is....We waren één but not the same!

Maar elke dag opnieuw, besef ik me toch weer.
Dat het leven mooi is, ook al doet 't soms ook zeer
Het zit in kleine dingen, die maken mij blij
Maar allermooist ben jij..
Jouw stille leven, zo kostbaar en klein
Vergeet nooit, je zult er altijd zijn
Ook al is het leven soms gemeen
Jij maakt het zoveel mooier dan voorheen
Het zit in kleine dingen, die maken mij blij
Maar 't allermooist ben jij
Ik beloof je voor altijd
Dat ik van je hou, ik hou van jou....