Dikke Kop!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Ungforgettable, that's what you are. Unforgettable though near or far. Like a song of love that clings to me. How the thought of you does things to me. Never before has someone been more.
Unforgettable in every way and forever more, that's how you'll stay. That's why, darling, it's incredible. That someone so unforgettable. Thinks that i am Unforgettable too.....'
Uut 'Unforgettable' van Nat King Cole!

Klopt! Was vorige week ff een zondag van de radar. Ik was al begonnen met schrijven.
Het Koningsweekend had een mooi weekend moeten worden maar dat werd het niet, het begon al bijzonder kloten. Toch wilde ik wat kwijt op het witte papier, dingen noteren, ballast van mij afgooien. Zondagochtend, mijn tikgeit en ik en de wereld kan mij even gestolen worden. Maar toch, op de één of andere manier vond ik het niet passen, helemaal nadat ik een piepje in mijn oor hoorde. Het geluid van een binnenkomend appie door de muziek heen. Het was Gerrit, onze fotograaf-webmaster en übervrijwilliger van de club, en die had een mededeling dat kon er ook nog wel bij het afgelopen koningsweekend. Henk is vannacht overleden, 01.15 uur...Jullie hebben het vast wel gehoord of ergens gelezen. Het deed mij veel. Het was net even de bekende druppel die mijn roodzwarte emmer deed overlopen. Uit die tikgeit! Want het had zo'n mooi weekend moeten worden. Het werd helaas een weekend met een zwart randje.
Lang leve onze Koning op 27 april maar iemand verloor plotseling zijn Koningin.
Mijn collega zijn lieve vrouw en een zoon plotsklap zijn zorgzame moeder. De avond van Koningsnacht. Wachtend met het eten, drie borden op tafel. Kijkend naar de klok, ze zou elk moment binnen moeten komen wandelen. Maar ondertussen ging de deurbel, daar stonden mannen in het blauw met nieuws wat je echt niet wil horen.
Het belletje van mijn zwangere collega die op het punt van bevallen staat sloeg donderdagavond in als een bom. Wij hadden net het eten op en de bordjes waren afgeruimd. Een noodlottig ongeluk op de N48 ter hoogte van Zuidwolde kostte de vrouw van mijn lieve collega het leven. Op slag dood!
Afgelopen dinsdag had hij nog getrakteerd op lekkere saucijzenbroodjes omdat ze twintig jaar getrouwd waren. De grappen waren toen natuurlijk niet van de lucht, ouwe jongens krentenbrood! Moest daar gelijk aan denken en aan onze gezamenlijke trip naar San Sebastian in Spanje waar we in 2016 Gea beter hadden leren kennen. Ondertussen probeerde ik andere collega's te bereiken om het droevige nieuws te melden.
Verslagenheid alom. Chris was meteen in zijn auto gesprongen om Sanjeewa bij te staan in deze onwerkelijke situatie. Na de stilte komt muziek het dichtst bij het zeggen van het onzegbare...
Dat bleek wel bij de rouwdienst/crematie van afgelopen vrijdag. Poeh, die was heftig. De muziek kwam binnen en anders wel de mooie, lieve en hartverwarmende woorden van Gea's nichtjes, haar zus en Chris.
Wat een rare week. Verdoofd je werk doen. Want de klok staat niet stil, néé alles draait door. Net alsof er niets gebeurd is. Raar blijft hè. Je leest het zo vaak, een ongeluk op een snelweg maar nu kwam die klotenweg bij ons lang in al zijn hevigheid. Met terugwerkende kracht leerde je Gea pas echt goed kennen. Hoe zij Sanjeewa had ontmoet, hoe ontzettend blij en trots ze was op haar zoon Arun en potverdomme....Wat was het een prachtmens. Je ziet collega's op het werk soms meer dan je eigen vriendin en/of kinderen maar wat weet je nu eigenlijk van je collega's waar je elke dag koffie /thee mee drinkt, dom aan het ouwehoeren bent en probeert het bedrijf tot grotere hoogten te stuwen.
Het was schrijnend, deze crematie hakte er in. Vooral om het verdriet van Sanjeewa te zien en het besef dat je niet veel meer kunt doen dan een troostende schouder te bieden en en er te zijn als jouw collega erom vraagt. Bij Henk zijn afscheid kon ik helaas niet aanwezig zijn. Hij werd tevens afgelopen vrijdagmiddag naar zijn laatste rustplaats gebracht. Zo heb je weken geen begrafenis en zo heb je er twee. Moest een keuze maken, een moeilijke maar Henk snapte het wel. Ik stond dinsdagmiddag bij zijn kist samen met oudere broer Ab. Mooie Kerel blijft het. Boven de roodzwarte vlag hebben wij nog enkele leuke anekdotes boven tafel getoverd. Met een traan en een glimlach! Hij was ziek, meneer K. was in hem gaan huizen en die heb je liever niet binnen de deuren. Het leek zo goed te gaan maar de laatste weken was meneer K. gaan rommelen in zijn lichaam als nooit tevoren. 's Morgens nog op de voetbal bij de C-junioren aan het kijken geweest en zaterdagnacht blies hij zijn laatste adem uit. Hij heeft mij wel eens vervloekt in het veld, ben ook uit het veld gestuurd. Maar vaker hebben wij aan de bar mooie verhalen afgestoft. Gelachen, gepraat, gediscussieerd en wat niet meer. Henk vond het mooi dat ik de liefde wel had gevonden. Prachtige kerel! Wat dat betreft sprak de advertentie van de stamgasten van mien café Mans boekdeken...Zo was het, niet meer of niet minder. Voetbal is leuk, maar erover lullen is zoveel mooier. Een biertje, wat Mainbargers en gaan met die banaan. Wie weet is dat straks voor mij ook weer weggelegd. Dat uurtje aan Erik's bar op zaterdagavond na de voetbal. Koningsdag/weekend werd zo een raar en naar weekend. We dronken wel ons biertje en wijntje maar het bleef toch ergens achterin je hoofd een stemmetje zingen: blijf genieten, want morgen....
Bij Den Herdenbergher was het goed toeven. André en zijn medewerkers hebben er een  mooi terras van gemaakt en voor jonge (ahum) ouders dat oh zo belangrijke speeltuintje. Want als de kinderen plezier hebben hebben de ouders skik (vrij vertaald) voor twee. Kunnen ze een genotsmiddeltje drinken en met een schuin en half nuchter oog de kroost in de gaten houden. Dat doet Eggengoor uit de kunst. By the way, dat plankje met al dat lekkers erop is een absolute aanrader. Wauw, daar komt zelfs Moos als een malle vanuit de speeltuin naar onze loungebank voor toe gerend. We dronken er één op Gea, op Sanjeewa en Arun. Wat ik toen nog niet wist, ik dronk er ook al vast één op Henk. Donderstraal toch op, gevleugelde uitspraak van onze nestor van de club, ons mooie Ere-lid. Benieuwd wat hij straks boven heeft te melden. Hopen dat hij mijn Pa nog even spreekt. Dat Henk vertelt dat Freek trots mag weh'n op zijn kroost beneden....
Dat hopelijk hier het woord respect in stand wordt gehouden. Tis toch niet te filmen....Dat een krantenkop op het AD mij raakt : Blijft het twee  minuten stil vanavond....?? Mensen die #Geen4MeivoorMij propaganderen hebben de hele bovenkamer los liggen, valt niet meer aan te sleutelen. Zijn alle boutjes en moertjes volledig van verdwenen. Waar gaat zoiets mis, waarom deze kortsluiting? Waar gaat het heen met dit Nederland....?? Discussies over Zwarte Piet, paasvuren, ons koloniale verleden, alles wordt onderhand bij de neus genomen. Wij polderen veel te veel hier in ons mooie landje. Dat zulke mensen een podium krijgen. Ontelbare minuten, wilde het ff snel uitrekenen euh maar het is nog vroeg en Moos moet nu net een grote boodschap doen...Belangrijk hè...mag je zeggen wat je wil. Slechts twee minuten in het jaar zijn wij stil. Punt uit! Wie wij dan willen herdenken is aan ons, iedereen bepaalt zelf voor wie hij/zij die twee minuten stil is, als je maar je mond dicht houdt. Respect!
Een woord dat straks onze kinderen op deze manier niet eens meer kennen. Dat Opa moet vertellen dat vroeger mensen dat nog voor elkaar hadden en dat wij op 4 mei twee minuten stil waren.....Het zou toch niet??
Oh ja, nog effe de titel van dit verhaal verklaren. Ben 1 mei begonnen aan de overheerlijke mix van diverse medicijnen ter voorbereiding op de operatie in Rotterdam, dinsdag 12 juni.
Aangezien ik mij toch blauw betaal aan het ziekenfonds hebben zij er flink wat Prednison er door heen geflikkerd. De pillen liggen al klaar voor eigen gebruik. Deze zelfverklaarde junk gaat weer in een heuse en doldwaze trip. Maar het kan dus zijn, ik waarschuw al even, dat ik een dikke en pafferige kop zal krijgen (what's new....hoor ik sommige al denken, kom maar door....) maar dan weten jullie het alvast. Dat het niet komt van de biertjes, lekkere hapjes en eten (ahum) maar ook door van die witte pilletjes waar je alleen van de bijwerkingen al flauw van wordt.
Sorry, dit moest er allemaal even uit. Kon het vorige week niet schrijven, althans dat was mijn mening.
Maar het bleef een beetje in mijn (dikke) kop rondzwerven. Het lot van iemand die soms dingen wil zeggen maar het niet kan, ze soms wil opschrijven maar het dan niet lukt en anders komt muziek het dichtst bij mijn gevoel van emotie.
De twee minuten stilte van dit jaar was bijzonder en indrukwekkend. Voor ons allebei, misschien ook voor jullie. Blij dat wij nog twee minuten stil kunnen en mogen zijn, want morgen kan jouw weg anders zijn!
Joah, mag wel zo...Fijne zondag!