'Hello darkness, my old friend. I've come to talk with you again. Because a vision softly creeping. Left its seeds while I was sleeping. And the vision that was planted in my brain. Still remains. Within the sound of silence. And in the naked light I saw. Ten thousand people, maybe more. People talking without speaking. People hearing without listening. People writing songs that voices never share. No one dared. Disturb the sound of silence.'
Uut 'The Sound of Silence' van Simon and Garfunkel
'Wisdom Comes With Winters'
Daar stond ik 's avonds dan. 11 verdiepingen hoog in een zwak verlichte hotelkamer. De Houten Toekan weerspiegelde op de met wit sneeuw bedekte aarde. De lucht was vooral donker en grijs. De tegenstellingen werden alleen maar groter, de discussies onoverzichtelijker. Vreemd dat ik het nu pas weet, dacht ik nog. Dat stilte in mijn hersens vreet.
Was net ontsnapt aan een kakofonie vol geluid en was eigenhandig via mijn hoteldeur beland in de stilte van het geluid.
Verderop werd er nog een open deur ingetrapt en ik hoorde een lift open en dicht gaan en weet niet of er mensen in- of uitstapten.
Soms heb ik dat, kan ik eindeloos en minuten lang staren. Staren naar niets, naar lichten van felle autolampen die stapvoets remmende achterlichten passeren. Ik had de laatste paar weken weinig inspiratie en derhalve weinig zin om wat te schrijven laat staan een bloggie te noteren. Niet lekker in mijn vel, slecht te pas. Zowel lichamelijk alsmede de bovenkamer niet op orde. Teveel zaken die anders liepen dan wij allemaal van te voren hadden gedacht en misschien wel hadden bedacht. Niet alles wat je uitdoktert krijgt de zalvende handen van de nachtzuster mee.
Soms het gevoel hebben dat je tussen twee vuren zit. Van die dingen duzz
Onbewust werd ik weer getrokken naar de tekst boven het grote bed in hotelkamer nummer 1102.
'Wisdom Comes With Winters', een uitspraak van Oscar Wilde. Dat wist ik en stond er anders ook keurig tussen aanhalingstekens vermeld mocht je het niet weten. Je moet je op een Van der Valk kamer geen dingen gaan afvragen die je later misschien kunnen gaan bezighouden. Een Oscar krijg je er toch niet voor!
Zou deze in 1900 overleden Ierse schrijver, dichter en estheet weten dat zijn teksten hangen in een hotel in Houten, anno 2019? Waar Heel Holland Bakt 2017 winnaar Hans Spitsbaard zijn wieg had staan. Houten wat gelegen is tussen de rijkswegen A27, A12 en rivier de Lek.
Komt wijsheid met de jaren? Ik vroeg het mij hardop af terwijl ik het dopje van het flesje Spa Blauw schroefde, ik had inmiddels genoeg van het andere brouwwater gehad. Ik hoef niet alles te weten, hoef niet van volslagen onbekenden hun hele doopcel te horen. Spraakwater, die sok aan de deur kreeg zo een hele andere betekenis voor mij. Echt geen geitenwollensok type, integendeel. Mijn mooi gebakken entrecote liet ik pardoes staan. Zoals al eerder gezegd, niet helemaal fijn in orde, maar mijn eetlust werd tevens geremd door de kakofonie aan geluid en of ik het wel goed had verstaan. Soms wou ik dat ik een beetje meer doof was, dat ik de klok wel hoorde maar niet de klepel. Wijsheid komt misschien wel met de jaren, maar niet iedereen heeft genoeg winters in zijn of haar reisbagage, reizen niet door alle vier jaargetijden. Slaan er soms voor het gemak tientallen over. Ik heb 47 winters in mijn koffer, maakt mij dat wijs? Zeg het maar....
Een avond later zat ik lekker rustig in het pluche van theater de Voorveghter.
The Simon & Garfunkel Story. Wauw, heerlijke folkmuziek, gewoon op een donderdagavond. Blijkbaar was ik er aan toe. Eventjes geen gezeur aan mijn hoofd, geen kakofonie aan geluid. Alleen een paar lui die de grote plas waren overgestoken om twee maanden in Nederland op te treden.
Art leek wel op Art en Simon had veel weg van Simon. Tuurlijk waren het niet de echte Paul Simon en Art Garfunkel maar ze deden een fraaie poging. De muziek was in ieder geval fijn om naar te luisteren. Ze begonnen met The Sound of Silence en eindigen met The Boxer. Daar tusssen in veel pareltjes....
Maar the Sound of Silence bleef rondkuieren in mijn hoofd. Simon had eens uitgelegd waar het nummer over ging. Het onvermogen van mensen om te communiceren. Niet alleen op intellectueel niveau maar ook op emotioneel gebied. Niet bij machte om andere mensen te raken, niet bij machte om anderen liefhebben. The Sound of Silence is een lied over het onvermogen om te communiceren....
Dacht nog, zit en zat er middenin. Iedereen zit tegenwoordig maar op zijn telefoon te kijken, op zijn of haar manier wel aan het praten maar niemand spreekt meer met de persoon tegenover hem of haar. Hoort wel de muziek uit zijn of haar oortjes maar luistert niet naar diegene naast hem (ik momenteel duzz, haha)
Moest nogmaals denken aan voorbije weken. Heb veel geluid gehoord, veel van hetzelfde. Zes dagen on the Road en praten met veel mensen passeert naast veel zin ook veel onzin van het leven de spreekwoordelijke revue.
Merkte op mijn hotelkamer en gezeteld in de pluche van het theater dat stilte aan mijn hersens vreet.
Wordt vaak tot stilte gemaand terwijl ik ze even later zelf hoor schreeuwen. Mensen blijven soms maar praten en schijnen altijd een weerwoord te moeten hebben. Ik stop dan met communiceren terwijl ze soms later bijna eisen dat ik mijn bek weer opentrek. Ik geef toe, ben geen grote communicator maar wat ik zeg snijdt toch wel hout?
Soms heb ik het idee dat praten zonder woorden toch veel meer zegt.
The sound of silence duzz. Paul Simon schreef het nadat Kennedy werd doodgeschoten in Dallas.
Vele covers werden er van opgenomen maar de mooiste was die wel van metalband Disturbed uit 2015/2016. Dat nummer komt binnen. Zelfs Paul Simon was erg van deze versie onder de indruk. Een Metalband, normaal gesproken een kakofonie aan geluid, die het nummer terugbracht naar de pure eenvoud. Ik heb het nummer nu opstaan. Ik hoor wel het nummer maar niet de andere geluiden om mij heen. Sta in gedachten weer 11 hoog uitkijkend over een grijs en donker Houten. Sokken nog aan de voeten, geen geitenwollen maar gewoon Happy Socks. Denkend over het (on)vermogen van mijzelf en mijmerend over hetzelfde (on)vermogen van anderen.
'Wisdom Comes With Winters' - Een avondje slapen in een Van Der Valk Hotel zet je aan het denken, slapen ho maar....
Fijne zondag. Joah, mag wel zo....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten