#Moe (niet meer) Thuus!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Je bent (was) een meesterwerk, 
van ouderdom en levenslang heb jij gewerkt. 
Ik begin nu te begrijpen hoe lang en moeilijk de weg is, 
die jij hebt afgelegd.
Kom maar tot rust nou en word maar mijn kind nou.
Ik zal je laten zien hoe het is om in slaap gezongen te worden, 
of een pleister op de wonde.
Wil je wat drinken misschien? 
Ik heb niet zoveel tijd meer maar ik heb nou dat gevoel weer...
van vergeef je mij'
Uut 'Mama' van Frank Boeijen.

Moi, ben ik weer! 
Moe Thuus.
Zo stond mien Moe in m'n telefoon.
Ze was namelijk altied thuus, ze pakte altied de telefoon op!
'Hallo, met Martha Dorgelo', zei ze dan.
'Oma, heb jij de koffie kloar..? 
Dat was steevast wat Moos en Mouna vroegen zo rond de klok van elf uur op zondagochtend als wij onderweg waren naar (O)ma. 'Ja hoor, ik zet de koffie an. Tot zo...gezellig! Doeg Oma/Moe...'
Maar afgelopen dinsdag pakte ze niet op, ik belde 1 minuut voor vijf naar haar, notabene op kerstavond! 
Want ze was die dag en enkele dagen er voor niet goed te pas. Ik was rond de middag vertrokken met een niet zo best, eigenlijk naar gevoel. Ze was de laatste tijd wel eens vaker niet zo lekker maar dit was anders. 
Henry belde 's middags naar mij:  'Alfred, moe is niet gtp, denk niet dat ze morgen mee gaat (1e kerstdag) naar Ineke. Even in de gaten houden.'
Rond de klok van vier uur belde ook haar buurman, mien moat Robert. 'Alfred, kom net bij oen Moe weg. Ze ligt op de bank, ze voelt zich niet lekker. Minie (over-buurvrouw) is er nu nog even een kopje thee met haar aan het drinken maar hou het ff in de gaten....Ok, ik ga morgen wel even bij haar langs.
Had net een witlofschotel in de oven gedaan, wilde misschien nog even de stad in.
Maar het zat mij niet lekker. 'Moe Thuus' bellen dus. Zij was altijd thuis, als je nu uit school kwam, gewoon even bij haar langs ging, of op zondag voor haar overheerlijke kippesoep de weg naar de Clemmestraat had gevonden. Ze zat altijd aan tafel, te puzzelen of de krant de lezen. Of zachtjes te dommelen voor de TV in haar luie stoel of in potjes en pannetjes te roeren in haar geliefde keuken of ze stond onkruid te trekken uit haar grote tuin. 
Ze was altijd wel iets aan het doen. Altijd goed te pas. Nooit klagen, nooit zeuren en altijd de koffie kloar. Kom d'r in. Hoe is het dan? Wat heb je ook alweer in de koffie? 
Maar op kerstavond stond na ruim 93 jaar haar wereld voorgoed stil. Stopte haar warme hart met kloppen!
Einde oefening. We dachten allemaal dat ze 100 zou worden, dat zou een makkie voor haar worden.
Denk dat het haar overviel. Dat het hart voor het laatst klopte. Ik vond haar in de keuken. Iets na vijf uur. Ze was net gaan hemelen. Voorzichtig begonnen aan haar laatste reis richting boven, richting mien Pa en al haar andere geliefden die ze al zo lang had moeten missen. Doeg Moe.
Geen grimas om haar lippen, ze lag er 'een soort van tevreden' bij. Blij zelfs. Tis Goed zo! GoedGoan...
Denk dat zij al enkele maanden wist waar wij net pas waren achter gekomen. We dachten dat zij onsterfelijk was, Moe nie. Dat het na al die jaren minder met haar begon te worden. Ze ging dingen vergeten, ze maakte zich niet zo druk meer, vond eigenlijk alles wel best. Ze had een goed leven gehad. Alles gezien, alles meegemaakt. Haar kinderen zien opgroeien, haar kleinkinderen groot zien worden! Ze was er, denk ik, wel klaar mee. Ze wilde zo graag in haar huisje in de Clemmestraat blijven wonen ondanks haar toenemende ongemakken, misschien wel tot de dood aan toe. Tis haar gelukt. Lekker eigenwies!
Vorig jaar zei ze eens gekscherend, het liefst vertrek ik hier voor de laatste keer tussen zes plankjes! 
Vorige week zei ze eindelijk voor het eerst: 'Maar Alfred, ik ben ook al 93 hè....Het houdt een keer op'
Had ze anders nooit over. Hulp in de huishouding. 'Jongens, dat is voor oude mensen...Maar Moe, ie bint al dik negentig...!! Ja, Ja...en ze ging weer over tot de orde van de dag. We moesten niet zo zeuren.
Ze kookte nog altijd zelf, ze was wars van tafeltjes dekjes en zo.
Vooral de laatste drie jaar, na mijn scheiding, was zij er altijd. Altied de koffie kloar!
Hoe is het met de kinderen? Bint ze gtp? Zaten we daar aan tafel met de koffie tussen ons in. Ik zwart, zij met melk.
Mooi keuvelen. Steevast dezelfde verhalen maar andere data. Zo af en toe ging het even dieper!
Ze vertelde mij de waarheid, ik haar ook! Zag veel maar liet het soms ook maar gaan. 
Soms even op pad met z'n tweeën. Door haar verleden heen toeren. Langs de Zwarte Weg, Beerze, Junne en via Ommen richting later. Altied onderweg naar later tot afgelopen dinsdag. 
Ik geloof niet zo. Geloof niet dat er iets is en toch ben ik er nu heilig van overtuigd dat ze reeds boven is bij haar God. Dat Petrus haar met alle egards heeft binnen gelaten en dat ze samen met Pa en al die anderen zalig kerst heeft gevierd. Misschien moest ze wel meteen richting keuken. Want ze moet natuurlijk wel waar maken wat mien Va altied heeft gezegd tegen al die lui in café 't Hemeltje, dat de Snert van z'n Martha hemels is. Proef maar, want mien wieffie is er eindelijk!
Ben blij dat ik haar heb gevonden en niet iemand anders. Een willekeurige die zin had in een kopje koffie bij (tante) Martha of iets langs kwam brengen.
Of mijn kinderen, die waren altijd al binnen voordat ik uit de auto kon stappen. Knuffel Oma...?
Wat een gemis maar het is ook goed zo! Althans, dat hou ik mijzelf ook maar voor. 
Mien Moe heeft namelijk haar eigen einde geregisseerd. Er tussen uit gepiept toen er even niemand was, anders moet ik mijzelf weer verantwoorden, willen ze weer dat ik (langer) blijf etc. etc.
Net zoals mien Pa er tussen uit piepte in 2005 toen er even niemand bij hem op de kamer was.
Soort van bonus die ze blijkbaar hadden ontvangen van boven omdat ze altijd daarin geloofden...
Pa werd destijds minder en Moe voelde blijkbaar hetzelfde aan haar theewater. De thee was namelijk ook op!
Zij was op, er klaar mee. Nogmaals, goed zo! Wederom een vrouw uit mijn leven die ik zo lief had!
De andere waggelt hier nog fijn rond. De moeder van mijn kinderen maar ben ik wel mooi mee op de koffie gekomen. Ook goed zo, hou ik mij maar voor! De andere heeft kerstavond haar laatste koffie gezet!
Een hard gelag maar schijnbaar is het goed zo! Denk dat de komende tijd leuke anekdotes volgen, allemaal dingen die nu zonder haar moeten gebeuren! Ze was voor vele 'tante' Martha. 
Zo kende iedereen haar. Wat heb ik in deze dagen al mooie verhalen gehoord! Soms verbaas ik mij.
Was dat mien Moe? Echt wel. Was even bij, voor mij, een volstrekt onbekende vrouw. Die nam haar de laatste tijd altijd mee naar de Plattelandsvrouwen. Hoe zij over haar sprak en later haar man, Hartverwarmend. 
Dat was mien moe! Gek met haar kinderen en (achter)kleinkinderen. Daar stond ze voor!
Kwam niet aan haar kroost want dan had je een taaie aan haar. Prachtig! 
Emoties schieten alle kanten op! Wil zoveel benoemen, vertellen, verhalen. Hoe bijzonder ze was, is eigenlijk. Dood ben je pas als wij jou vergeten zijn. Nou Moe, koffie blijven wij wel zetten en vergeten doen wij jou nooit. 
En ook ben je niet meer thuus, we zullen elkaar nog regelmatig bellen. Je pakt dan misschien niet meer op maar contact houden we sowieso. Via draad en golven, Pa heb ik ook nog regelmatig aan de droad.
Moe uut de tied! 
Potverdikkemei, je wist dat die dag er eens aan zat te komen maar ik had het deze kerst nog niet verwacht!
Martha's Sons! 
Moest ik gisteravond aan denken toen ik sinds jaren (misschien wel 2005 voor het laatst) live Rosemary's Sons weer eens zag in Hengelo. 
Martha's Sons (zonen). We waren thuis met z'n vieren, later kwam er nog eentje bij. Als ware is hij geadopteerd door mien Moe. Soort van vroege beschermengel, de buurman maar tevens mien moat Robert! 
Hij en ook Irma waren er altied. Net als Minie en Jan! Dankzij hen heeft Moe het zo kunnen regelen dat ze tot het einde aan toe kon blijven wonen in het mooiste straatje van Mariënberg! Nieuwerwetse mantelzorgers. Duizendmaal dank!
Kippevel toen Rosemary's Sons 'Native Tongue' inzette. Blik naar boven in Café de Cactus, het kleinste podium van Twente. Wat ben ik blij dat ik toch ben gegaan samen met Robert, even wat anders aan de kop. Afleiding! Muziek is dan zo goed voor jou.
Niet het stramien van tig keer in Mariënberg, van alles regelen. Kop leeg maken, lontje weer wat langer maken. Je hebt verdriet, zit in de regel- en overlevingsstand. Iedereen gaat anders om met het gemis.
Je komt nu bij Moe thuus en hoopt dat ze gewoon weer in de keuken staat, aan tafel zit of dommelt in haar luie stoel. Dat het één grote droom was maar ze ligt nu in de kamer en zegt niks meer terug als je haar wat vraagt. Koffie Moe? Ze ligt daar zo mooi, net alsof ze slaapt maar ze wordt niet meer wakker. Het is goed zo!
Daarom was gisteren zo mooi. In Hengelo kwam ik voor het eerst bij de Cactus. Wat een leuk café.
Knus, leuke mensen daar, tevens achter de bar. Die glimlach kwam nu nog meer binnen....
Aan het water, wel eerst een skuumkoppe genomen. De blik van Robert, de knuffel, het schouderen was reeds begonnen. Mien onofficiële breur als ik mien Moe moet geloven. Irma en Robert, Lian en Tobi zijn zo met onze familie verweven dankzij Moe. Kippevel!
Pa ging dood in 2005, Rosemary's Sons zag ik voor het laatst live in 2005 en nu Moe dood is zag ik de heren uut Breda en omgeving na al die tijd weer eens terug. Cirkel? 
'Blue for You' , 'St. Eleanor's Park' , 'Come as the Rain', 'Shine'
FF wat anders aan de kop. Een mooie bubbel van enkele vierkante meters. Inderdaad het kleinste poppodium wat ik ooit heb bezocht maar wel eentje waar ik mij meteen thuis voelde. Koffie kloar?
Deur op slot en sleutel weggooien....Hier kwamen ook de teksten van Lohues, Bos en Boeijen langs. 
Zag ze al staan op het podium met alleen een gitaartje net zoals singer-songwriter Bastian Walters die de boel voor Rosemary's Sons aftrapte. Fijne stem, eigen nummers maar ook Chris Stapleton.
De tekst van Frank Boeijen over zijn Mama hoorde ik al in 1984 maar moest 40 jaar wachten om 'm daadwerkelijk met jullie te delen. Ik luisterde 'm op eerste kerstdag toen ik thuis alleen was na een stevige wandeling. Toen kwamen de tranen en het echte gemis. Lekker janken in mijn luie stoel voor de TV, niks geen dommelen maar gewoon de top2000 aan. Ik hoorde in mijn hoofd Stef Bos zingen met zijn 'Door de Wind' die hij schreef toen zijn moeder overleed:  Ik zie je voor me met mijn ogen dicht. Ik kan je voelen met mijn hart op slot. Ik hoor je praten maar je bent er niet, je bent er niet. En ik voel mij verloren als ik jou moet verliezen en je mag niet sterven want ik kan je niet missen, ik kan je niet missen. 
Goede vriend Lohues deed er nog een schepje bovenop met z'n 'Later wel misschien'. Mien held in bange dagen langs de Hunebed Highway.
'Bij een boom zie ik heur soms wel 's staon. Of in een 'n dreum bij 'n vuur. Zegt ze dat ze weer moet gaan. Zij was altied dichtbij, zij was altied veur mij. Het was altied goed. Joa, wij hadden 't zölde bloed. Mar of we mekaar ooit wel weerzien? Later wel misschien....Ging stuk. Ging maar in de keuken staan, roeren in het laatste pannetje kippesoep en Daniël zong verder:
'Soms heur ik heur lach, in de wind. Of vuul ik heur via 't zonlicht. Soms is ze ver weg, uut de tied. Mar nooit veur altied uut zicht. In de duusterste ienzaamheid vuul ik heur nog dichtbij ok al is ze der niet echt. Want ik heb altied veur in de kop, alle moois wat zij deud en wat ze hef zegd.
Dat laatste zinnetje, dat hamert nu al dagen door mien kop. (Sorry voor al dat platgeproat)
Alle moois wat ze ooit heeft heeft gedaan en vooral heeft gezegd! 
Ze gaat het nooit meer zeggen en ze gaat het ook nooit meer doen! 
Morgen nemen wij afscheid. Maar onze familieboom blijft verder groeien....Daar vallen bladeren af maar ieder jaar komen er ook weer nieuwe bladeren aan. Thijs en Lennard bijvoorbeeld.
Onze stam is niet meer (pa en nu ook ma zijn vertrokken naar elders) maar ik geloof er heilig in dat zij onze boom water zullen blijven geven. Come as the Rain, het hemelwater wat vaak valt is nu vanaf kerstavond doordrenkt met goed spul wat Pa en vooral Ma aan onze wortels hebben gegeven en zullen blijven geven.  
We nemen afscheid van Moe, zij was één van ons maar ze blijft gewoon van ons tot in lengte van dagen...Bellen gaat niet meer. Moe Thuus is niet meer maar we houden contact Moe! 
Ie bint nog niet van mij af. Hoop dat ze boven ook Douwe Egberts hebben....
Komt goed met mij, links of rechtsom! Ik ga door met leven, daarom gisteren maar ff er van genomen.
Zo had jij het ook gewild. Jij wist wat ik zo af en toe nodig heb. Al was ik aan het water.
Muziek is en blijft voor mij het juiste medicijn....Nu Herbert op de Radio met der Weg! 
Ook zo'n nummer die hij schreef nadat iemand dierbaar overleed. Eigenlijk gaan alle nummers over jou deze kerst.
Moe, goedgoaan. Geef Mouna en Moos een kus, ze gaan jou ook ontzettend missen. 
Wie niet? Zelfs Sietse en Karel. Snap je. Maar oen eigen Moos misschien nog wel het meest....
Doe pa de groeten! Morgen maken wij er een mooie dag van! Iedereen is er....Super!
De Dorgelo boom blijft groeien, geven jullie het voldoende water?
Fijne zondag. Joah, mag wel zo...