#Groeien zonder Steeltje!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Ze zeggen, ze zeggen, de mensen zeggen zoveel.
Ze laten met hun praten geen spaander van je heel.
Laat de mensen praten, want lullen doen ze toch.
Laat de mensen lullen en lullen ze dan nog.
Woorden zijn een zeldzaam iets.
Wie teveel zegt, zegt niets.'
Uut 'Ze Zeggen' Van De Dijk.

Moi, ben ik weer! 
Liep op de Vechtbrug in Ommen. Had net een ijsje gekocht bij Ekkelenkamp. 
Was onderweg van het station naar een verfijnd bib-gourmand restaurantje aan de Friesendorpstraat.
Een afspraak die ooit was ontstaan, zij het met lichtelijke druk mijner zijds, bij het afscheid van Henk en Herman aan Flater! Richard kwam 'm dit weekend na. Top man.
Bij Ekkelenkamp denk ik trouwens altijd even aan mien ome Lenard, hij zweerde namelijk bij dat softijs-tentje in Ommen. Hij was de sociale media reeds ver vooruit. Hij vertelde aan iedereen die het maar wilde horen dat het ijs bij Ekkelenkamp het lekkerste van het hele gewestelijke halfrond was. Waarvan akte! Hij was een warm pleitbezorger voor het ijs aldaar.
Maar ik moest een paar stappen verder ook denken aan der Rob Paping aus Ommen!
Ging even zitten met uitzicht op de Zon en het oude gemeentehuis waar ooit mien Pa en Ma waren getrouwd. Op het bankje stofte ik een uitspraak van Rob in mijn hoofd af.
'Dat het allemaal maar groeit zonder steeltje.'
Vooral in de zomer liep het eerder in Ommen het af van mooie vrouwen. De eerste korte rokjes werden al vroeg in de lente gesignaleerd als de zon een beetje aan het opwarmen was. We waren soms er sneller bij dan Martin Bril met zijn rokjesdag. Bij ons was de inkt sneller droog.
Keek graag met Rob mee. Als je van iemand kunt leren moet je het niet nalaten. 
Zo zittend op het terras van Flater of achter het raam aan de stamtafel zagen we het allemaal gebeuren. 
Ondertussen nippend aan ons biertje en elkaar maar mooie verhalen blijven vertellen, telkens weer!
Maar ik dacht op het bankje op de Vechtbrug ditmaal niet aan mooie voorbij lopende vrouwen...
Neuh, dacht aan Moos en Mouna en hoe ze dit schooljaar ook weer zijn gegroeid zonder steeltje!
Twee schatten van kinderen. Mooi op hun eigen manier. Lekker tegen de draad in. Appels die niet ver van hun stamboom zijn gevallen. Tevens niet op hun mondje. Ik hou d'r van. Kinderen die leuke praat hebben zonder dat het brutaal wordt. Zag ik gisteren ook weer. De kinderen van Maikel...euh Marcel en Lenette. Leuke praat, guitige kopjes en twee ouders die weten hoe opvoeden werkt! 
Wat hebben ze weer een puik seizoen afgeleverd! Mouna is gepromoveerd naar groep 5 en Moos speelt volgend jaar Hoofdklasse, het VWO. Trots man! 
Super jongens. Klasse gespeeld. Kort op de bal maar ook ruimte gelaten voor invulling van anderen!
Knap hoe beiden zich aan het ontwikkelen zijn. Los maar ook samen met elkaar. Ze versterken elkander.
Mooi om te zien hoe het negen van de tien keer een twee-eenheid is. Op dagen als deze ben ik dan ontzettend trots op ze. Hoe ze groeien zonder steeltjes maar wel met voldoende voldoening. Snap je.
Niet alleen wat ze naar binnen kanen maar ook in het geestelijke. Hoe ze groeien, hoe ze tegen de wereld aankijken, hoe begripvol ze zijn, wat ze nu al snappen. Soms aan een half woord genoeg!
Kan alleen voor mijzelf spreken. Weet niet altijd wat de moeder tegen ze oreert, maar ik heb niet altijd alle wijsheid in pacht. Ben nou niet bepaald het orakel van Mainbarg. Neuh, eerder het bijzondere geweten met een mening. Maar toch, tot zover, zo goed. So Far, So Good! Ze doen het prima....
Likte nog een keer aan mijn softijsje. Keek schuin over de Vecht richting mijn voormalig stamcafé.
Wat een 'Flaters' heb ik daar geslagen, soms samen met mijn vrienden maar vaker alleen. Kon toch ook gewoon thuis slapen...? De daden waren 's nachts nooit meer zo groot, als je begrijpt wat ik bedoel.
Ze zijn bijna allemaal nog binnen boord. Rob is helaas er niet meer bij, net zoals Herman Zwols en wat andere mooie stamgasten van weleer. Wat een supergave tijd was het! Die komt never nooit meer terug...
Dat was eens. Toen zaagden wij nog van dik hout flinke planken. Alles zagen wij van dichtbij gebeuren.
Dat kans kwam 1 keer, daarna nooit meer. Het is alles wat we hadden. Je moet het nemen, je moet het leven nemen met alles wat je hebt. Want dan komt het zeker, zeker dichterbij....Dat dus.
Straks zijn Moos en Mouna hier. Gaan we de grens over bij Venebrugge en begint onze Urlaub. 
Lekker een weekje uitwaaien in Winterberg. Heb er zin an, bijna alles gepakt. Nu nog ff kijken of het allemaal in de C3 past. Denk het wel, stapelen. Het is maar een klein stukkie. 3 uurtjes toeren. Het is zondag, weinig vrachtverkeer. Fahren, Fahren auf die Autobahn. Kijken of wij de ADAC van Rob nog moeten passeren. De wintersporten in Oostenrijk.
Wat liggen er veel verhalen verborgen onder de straatstenen in Ommen. Al vaker verhaald!
Ommen is thuiskomen, Ommen blijft thuiskomen. Als ik éénmaal de Vechtbrug ben gepasseerd maakt altijd een sentimenteel gevoel van mij meester. Ouwe draak. Ik kan het niet tegenhouden en ik wil het ook niet!
Ommen staat synoniem voor een tijd waar (bijna) alles kon. Niks was te gek! Anekdotes ten over.
Enkele kwamen boven de nieuwe tafel van Richard en zijn lieve vriendin Faneti. Heeft zij niet een leuke zus? Ik vraag dit natuurlijk voor een goede vriend!
Hartelijk, thuiskomen. Kom binnen, het bord staat al op tafel. Mooi. Een beugel werd mijn deelgenoot en De Vito mijn tafelgenoot. Naast de Vito zat Schwarzenegger. Het olijke duo van weleer.
Kwam Danny de hoek omzetten dan kwam Arnold er steevast achteraan. Jarenlang onafscheidelijk!
We zien elkaar soms maanden niet maar we pakken zo de draad weer op of breien er ons eigen verhaal aan. Het was genieten in Ommen gisteravond. Wat een heerlijke BBQ hadden Richard en Faneti in elkaar geflanst. Een ster waardig, stiekum gewoon drie. Ben slecht in vergeten maar het was ondermeer warm gerookte zalm op toast met ricotta. Mals gegaarde spareribs, die vielen van het bot, met gepofte mais in boter, zwarte bonen op z'n braziliaans, aardappelsalade maar dan compleet anders, eigen gemaakte chimicurri. Vergeet vast nog wat. Na hadden we ijs met perentaart en los geslagen room....
Om je vingers bij af te likken en maar praten met elkaar. Mooie verhalen vertellen net als eerder! 
Ik vind daar wat van. Echt krenten in de pap! Ze zeggen zus en ze zeggen zo maar wij wisten vroeger echt hoe het leven in elkaar stak. Nu zijn het vaak losse eindjes maar achter het huus met zo'n fijne bbq kwam dat leven weer in al haar mooie hevigheid buurten. Amen! 
Wat liepen er eerder markante mensen rond aan en rond de markt in Ommen. Nog steeds wel maar anders!
Snap je. De vecht blijft stromen, dus verandert er ook genoeg. Het oude Phanterei. Alles stroomt, niets blijft. Zelfs de deurmat bij een kledingwinkel niet, die verandert ook....
Nogmaals. Dit seizoen leverde twee kampioenen op. Mouna en Moos!
Moos verbaasde vriend en vijand, zelfs zijn leerkrachten op de 'grote school'. 
Geen stroeve start derhalve. Met zijn opstelling en vooral zijn tactiek was hij meteen spekkoper. 
Elk duel ging hij met verve aan en won ze meestal ook. Ook zijn sterke bank sprak boekdelen....Wisselen?
Iedereen maakte zich druk dit seizoen om hem maar de hoofdrolspeler zelf deed het gewoon rustig aan, rustig, bepaalde zijn eigen tempo en groeide en groeide....allemaal zonder steeltje. 
Hij was niet in de brand te krijgen en soleerde op eigen kracht dwars door alles en iedereen heen. 
Mooie cijfers, wel maar niet te aanwezig in de klas, maakte vrienden met deze en gene. Kreeg een beugel maar hij kan er makkelijk mee tussen door. Hij kwam, zag en overwon een beetje dit schooljaar.
En dan Mouna. Acht jaar, maar nu al qua gedachten en doen en laten enkele lichtjaren verder!
Meisje is naast lief ook gewoon een bijzonder kind. Vrij vertaald naar John C. Kievit. 
Ze slaat parmantig op de trommels. Er gaan bij haar 5 kwartier in een uur. Ik heb het er maar druk mee...Ze krijgt veel bij mij gedaan, steeds minder slaap onder andere. Maar zij groeit ook...Hoeft niet eens water, ze groeit hoe dan ook en vooral zonder steeltje. Zag laatst nog een foto van begin van haar seizoen in groep 4. Nou, hoe kan iemand veranderen in amper een jaar tijd. Zij wel! 
Van turnen naar keurig recht zitten op een paard, snoepje in dit geval. Ze doet het allemaal. 
Wat een prachtig meisje ben je. Mooi in al jouw eenvoud. Jij komt steeds meer tot wasdom!
Het was een ode aan mijn kinderen. Ik heb er nu éénmaal twee waar ik de wereld voor zou laten!
Zo ontzettend trots. Ze zeggen van alles over mij. Lekker boeiend. Ze zeggen zus en zo...
Krijg soms boodschappentassen vol met goedbedoelde adviezen. Ik parkeer ze meestal, soms in de ijskast en een andere keer in de koel- of apothekerskast. Doe er echt wel wat mee...maar niet altijd.
Ze zeggen: zou je dan niet zus, zou je zus niet zo. Doe het dan voor mij, doe het voor de show. 
Ik doe niks voor de bühne al denken veel mensen van wel. Veel mensen denken dus en dan weer zo...
Het zal allemaal wel. Ik groei ook nog steeds, ook zonder het steeltje van de heer Paping, Rob Paping aus Ommen. Moet meer gaan wandelen.
Ommen blijft zo'n draadje wat zich maar blijft nestelen in mijn leven. Kom er niet zo vaak.
Maar als ik er kom, kom ik wel thuis! Het ijsje van Ome Lenard, de boks van De Vito en de zalm en spareribs van o.a. de DJ van weleer. We groeien allemaal, als we maar niet dichtgroeien maar ons open blijven stellen voor die ander(en). 
Nou, dat was er weer één in de aflevering stichtelijke verhalen van Flater 2.0.
Fijne zondag. Ga de laatste koffer inpakken, kijken wij er binnenkort induikt of wie ik er binnenkort in moet schoppen. Want de mensen zeggen, de mensen zeggen zoveel. Laat ze maar lekker lullen.
Fijne zondag. Joah, mag wel zo....