'Soms wil je alles. Soms lukt je niets. Kun je verliezen. Maar win je ook weer iets.
Soms geeft het lucht. Misschien geeft het licht. Dan weer geen adem. Nauwelijks zicht.
Ik ben niet verslagen. Ging acht tellen neer. Even blijven liggen. Straks gaat het heus wel weer.
Ik geloof in geluk, ik geloof in pech. Ik geloof in alles stuk, ik geloof in alles weg.
Ook in alles terug. Achter de rug. Ook in bij elkaar. Zelfs nog zonder haar. Ik geloof het beste maar.
Soms moet je kiezen. Heb je geen keus. Woorden zijn hard. De toekomst poreus!'
Uut 'Ik geloof in Geluk' van Guus Meeuwis
'Sint Maarten, Sint Maarten, de koeien hebben staarten. De meisjes hebben rokjes aan, daar komt Sint Martinus aan......'
De bel ging, die mogen wij wel wel iets zachter zetten, schrok op van mijn gedachten. Mouna speelde in haar box en ik was aan het dagdromen geslagen. Moos en buurjochie Sten stonden voor onze deur. Moos met zijn zelfgemaakte lampion van school. Even oefenen voordat ze de stoute schoenen aantrokken, al hadden ze laarzen aan maar dat terzijde. Moos zong uit volle borst, Sten volgde het goede voorbeeld! Mandy en San op gepaste afstand. Weer zo'n momentje. Mannetje wordt groot. San verhaalde dat Moos overal het liedje zong zelfs als de deur nog dichtzat. 's Avonds mocht hij twee snoepjes kiezen, zijn rugzak zit vol met zekers nog een week snoep. Het verhaaltje over Jip, Janneke en Takkie slikte hij maar voor zoete koek!
Misschien niet verantwoord maar wel lekker en een nieuwe traditie is geboren. Uit voorzorg denk ik dan maar. Want de discussie is nog niet volledig losgebarsten maar Sinterklaas en Zwarte Piet komen deze week vast en zeker weer onder vuur te liggen.
Wat ik je brom!
Die avond kon ik nog vaker van de bank vertrekken richting de voordeur. Guitige kereltjes en dito dametjes. Vier meisjes deden er zelfs nog een dansje bij. Werd zelfs herkend als de vader van.....Grappig!
Moos maakt indruk. Mooi, een meisje wilde zelfs al dat hij bij haar kwam spelen misschien woensdag wel!
De storm was gaan liggen die 's morgens nog flink waaide. Ik geloof in geluk. Soms moet je kiezen.
Ik heb allang gekozen en ik geloof het beste maar.
Zocht gisteren het lied van de Prediker eens weer op. De aanleiding was helaas een mindere. Stef Bos maakte ooit in opdracht van de NCRV een CD over Bijbelse figuren. De omroep bestond 85 jaar. Daarom dus. Voor het lied van de Prediker vroeg hij mien muzikale held Frank Boeijen als gastartiest. Mooi nummer. Die CD was voor mij een beetje de overbrugging van het sprookjesboek naar mijn eigen ik! Zo kon ik de boel destijds goed rijmen met elkaar. Het gaf een beetje lucht.
Vond de tekst en de tegenstellingen in het nummer mooi. Er is een tijd van verliezen, er is een tijd van vertrouwen, er is een tijd van verlangen, er is een tijd van vergeten. Er is een tijd van vergeven, er is een tijd voor alles. En alles is lucht, en alles is leegte, en alles is zinloos, en alles is leven. Alles heeft waarde en alles is iets. Alles is alles en alles is niets.
Catrien, de overleden vriendin van mien Moe, had voor haar eigen begrafenis ook deze tekst uit Prediker gekozen. Er is een tijd van lachen, er is een tijd van huilen. Las de liturgie met belangstelling ondertussen denkend aan dat mooie mens en nam een slok van mijn koffie. Keek naar mien Moe, ze had geen gemakkelijke week gehad. Want Catrien en Martha hadden veel met elkaar gedeeld. Lief maar ook vooral leed. De beide mannen van de goedlachse dames waren al lang niet meer onder ons. Toch waren ze niet alleen, Catrien liet een mooi gedicht van haar horen waarom ze niet alleen was. Net als mien Moe geloofde Catrien naast geluk ook nog in een Hemelse vader.
Net als mien Moe ging Catrien niet bij de pakken neerzitten. Kon ook niet, ze had een eigen zaak te leiden en een groot gezin te onderhouden.
Schrok van het bericht, schrok vorige week zondag toen wij hoorden dat Catrien overleden was.
Automatisch dwaalden mijn gedachten af naar mooie herinneringen. Samen eten met Moe, Catrien, San, Moos en ondergetekende in Zenderen bij Coopers Hall. Dat ik destijds compleet volschoot toen Catrien mij omhelsde bij de begrafenis van mien Pa. Catrien en ik konden goed met elkaar. Kreeg altijd een lieve omhelzing van haar, gemeend tot en met. Maar weer moet Moeder een baken in haar woele zee missen. Daar baal ik best wel een beetje van. Moe was bijzonder verdrietig, ze laat het niet altijd zien maar toch....
Las gisteren nog een keer de tekst van de schriftlezing. Vanmorgen nog eens de tekst van Bos, Stef Bos. Hoop dat Catrien, zoals Stef het beschreef in zijn bewerking, dit ondertussen aan het doen is:
Kijk naar de zon en klim langs de stralen van de hemel naar omhoog. Hou je niet vast aan dat wat voorbij is en laat alles los wat spookt in je hoofd. Want het licht in je ogen verdwijnt met de tijd zoals de zon in de verte aan het eind van de dag.
Gek genoeg kwamen net even de tranen. Als verlaat eerbetoon aan Catrien. Maar ook aan het feit dat One Fine Day de vriendin van ons Catrien zal gaan hemelen. Er is een tijd van verliezen maar ik geloof tevens in geluk. Er is een tijd voor alles. Maar er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan maar voor mien Moe is de tijd voor gaan nog lange niet gekomen! Knoop dat even goed in je oren daarboven!
Een tijd van komen, die komt want ik geloof in geluk. Gelukkig wel. Nieuw gelukt dient zich ook aan.
Want er is een tijd van verlangen.
Niet alleen bij onze vrienden van 39 die binnenkort een jonge spruit verwachten maar ook mijn lieve collega mag zich volgend jaar moeder noemen. Net als mijn kapster bij Haarfijn die mij weer kort hield.
Zij is ook zwanger, loopt twee weekjes voor op Marloes. Mooi om de ontluikende liefde te horen doorklinken in de stemmen van toekomstige ouders. Ik zie hem nog zo rijden als Roscoe P. Coltrane in zijn Amerikaanse politieauto en binnenkort heeft Vincent zijn geluk op zijn stoere arm liggen. Prachtig!
Er is inderdaad een tijd voor alles. Amen!
Fijne zondag. Joah, mag wel zo.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten