'Ik heb dezelfde ogen en krijg jouw trekken om mijn mond....
Ik heb dezelfde handen en ik krijg jouw rimpels in mijn huid.
Jij hebt jouw idee, ik heb mijn ideeën en we zwerven in gedachten maar we komen altijd thuis
De waarheid die je zocht en die je nooit hebt gevonden, ik zoek haar ook en tevergeefs zolang ik leef.
Want Papa, ik lijk steeds meer op jou. Maar jouw woorden, ze liggen op mijn lippen en ik praat nu zoals jij vroeger praatte....'
Enkele zinnen uut 'Papa' van Stef Bos.
Vreemd, gisteren zag ik Moos via de ogen van zijn Opa, mijn vader. Opa sprak tot onze lieve zoon via mijn mond. Vrijdagavond draaide ik onbewust opvallend vaak aan de ring van mijn vader, die al jaren aan mijn rechter ringvinger gegoten zit, toen Stef Bos Papa zong.
Ik heb het hem al zo vaak horen zingen maar nog nooit zoals vrijdagavond in de Voorveghter. Op de één of andere manier kwam deze binnen als een rechtse directe. Nummers lang zwierven mijn gedachten naar boven. Honderden kilometers boven mij moet hij ergens lopen. Kan niet anders. Het was nog geen negen uur, misschien nam hij wel een wijntje, een plakje worst en keek hij net als San en ik wel met ons mee naar Stef Bos.
Stef was in topvorm. Hij deed mij denken aan Herman van Veen. Stef is net als Grand Cru wijn, wordt beter met de jaren. Stef had een boodschap en vertelde die gepassioneerd in een volle theaterzaal maar het leek wel of hij speciaal het woord nam tegen ons. Ik zag door alle bomen de echte Bos weer, de kern van het bestaan. Het liet mij niet los. Bos vertelde over zijn zoontje....Bos kon je vrijdagavond vervangen door Dorgelo, niet dat ik zo kan zingen, integendeel haha en zijn zoontje werd Moos. Moos heeft ook van die (levens)vragen waarop ik het antwoord niet weet. Hou ouder je wordt hoe minder je lijkt te weten....Ik snapte Stef helemaal. Papa, ik lijk steeds meer op jou. Dat wordt tevens een stuk minder. Hoe ouder ik word hoe meer ik begin te twijfelen. Zal ik ooit zo worden als mijn Papa? Mien absolute held, buiten iedere kijf!
Hoe deed hij toch die dingen die hij deed. Hij was ongeveer van dezelfde leeftijd maar ja had met mijn drie oudere broers wel een schat aan ervaring. Ik was zijn vierde zoon, Moos is mijn eerste. Theorie en praktijk zijn twee aparte werelden. Alles komt een beetje samen dit weekend. Komende dinsdag zou hij 87 jaar zijn geworden als hij niet in oktober 2005 zijn laatste adem uitblies. Vooral sinds de geboorte van Moos heb ik soms nog zoveel te vragen. Moos heeft het ook vaak over Opa Freek. Onlangs zijn wij naar de plek geweest waar ik hem voor het laatst zag. De begraafplaats aan de Beerzerhaar. Moos zag net als ik een steen staan. Hem proberen uit te leggen dat Opa Freek nou in onze harten zat, in de mooie gedachten en lieve herinneringen van iedereen die het geluk hadden hem gekend te hebben. Stef zei het zo mooi. Opa spreekt nu via mij tot Moos, Opa ziet Moos nu via mij. Net als Stef heb ik ook vaak het gevoel dat hij over mijn schouders meekijkt. Niet altijd, want ik maak gigantisch veel fouten. Opvoedkundig ook...Als ik boos ben op Moos heb ik er meestal spijt van. Hoe deed Papa dat toch....? Hij was niet vaak boos op mij, althans niet dat ik mij herinner. Misschien romantiseer ik alles ook veel te veel. Tuurlijk was Papa vaak boos op mij, teleurgesteld, niet blij met mijn beslissingen etc.
Wat had mijn vader geantwoord op vragen van Moos. Laatst vroeg het jochie aan mij waarom Opa Freek niet op kon staan net als Jezus? Het was rond de Pasen. Kwamen net terug van de voetbal. Mariënberg had gewonnen, Lohues op de radio en allebei waren wij in een opperbeste stemming. Kwam weer zo'n vraag. Papa, waarom kan Opa Freek niet opstaan? Tja, wat moet je dan zeggen. Dat Jezus opstond was een wonder....Waarom is er niet zo'n wonder voor Opa Freek? Het was ook mijn keuze om Moos naar een Christelijke school te sturen. Ikzelf heb het geloof al ruim twintig jaar verloren en nog steeds niet teruggevonden. Ben er ook niet op zoek naar. Maar ik vind dat ik Moos zijn geloof in dingen niet mag afpakken en misschien is het allemaal wel waar, heb mij al vaker vergist. Maar Moos is niet snel tevreden met mijn antwoorden. Want het ging verder, de hemel kwam er bij en het paradijs. God de vader en dat Jezus zijn zoon was...Van die dingen. Ik zei iets dat hij Ome Henry het maar moest vragen, dat papa het ook niet wist en dat de hemelpiloot van de familie vast wel een antwoord wist. Opa Freek komt niet terug, hoe graag Papa dat ook zou willen. Die beste man is nu al bijna dertien jaar dood! Zal hij zien hoe het met ons gaat. Wat had hij graag San willen zien, even een dikke knuffel en wat was hij blij geweest dat ik het geluk had gevonden. Wat zou hij trots zijn geweest.....Na zijn Martha was het zijn zoon gelukt de mooiste en liefste vrouw op aarde te vinden. En wat zou hij gek zijn geweest met Mouna.
Een roltrap naar de hemel, voor eventjes lenen van Harrie Jekkers....die zo handig was dat zijn roltrap naar de maan kon.
De gouden ring van mien Pa, the King, draag ik elke dag. Als ik 'm niet draag voelt dat raar en niet bijzonder. Het is net alsof de ring mij behoedt voor slechte dingen.
Vrijdagavond, herstel nacht, wilde ik 'm eigenlijk niet af doen voor de nacht die aanstaande was. Wilde het gevoel vasthouden. Keek naar onze foto aan de muur. Een denkbeeldige arm werd om mijn schouder geslagen en aan mijn been klampte Moos zich in mijn gedachten vast. De drie-eenheid compleet.
The King is niet dood....Neuh, hij leeft voort! Soms in een lied, soms in een gedachte, vaak via mijn ogen en soms praat hij met Moos via mijn mond. Dat is ook een vorm van geloven, het is maar waar je in gelooft.
Papa ik hou van jou en Moos houdt van zijn Opa Freek. Tis een wonder maar wel echt waar....
Fijne verjaardag Pa komende dinsdag....Steek een kaarsje op! Groetjes van Mama...
Joah, mag wel zo....en Stef bedankt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten