In Een BMW uut 1972!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Take it easy, take it easy.
Don't let the sound of your own wheels drive you crazy.
Lighten up while you still can, don't even try to understand.
Just find a place to make your stand and take it easy.
Well, I'm standing on a corner in Winslow, Arizona.
And such a fine sight to see. It's a girl, my Lord, in a flatbed BMW 2500.
Slowin' down to take a look at me. Come on, baby, don't say maybe.
I gotta know if your sweet love is gonna save me.
We may lose, and we may win.
Though we will never be here again.
So open up, I'm climbin' in, So take it easy.'
Uut 'Take it Easy' van The Eagles uit het jaar 1972

Moi, ben ik weer.
Zat vorige week in een BMW 2500 uut 1972.
Dus bijna vijftig jaar op de teller en tig meer kilometers.
Wat ik oe brom!
Geen oude barrel maar een klassieke oldtimer keurig onderhouden door de man die links van mij zat te genieten. Muts op het hoofd, handjes losjes op het stuur, zonnebril en genieten van het brommende geluid van deze BMW van onverwoestbare Duitse kwaliteit. Zo maken ze geen auto's meer...
Ik keek door de grote ramen over de bunders en zat net als Rolf ook te genieten.
Het mooiste zat achterin en voorlopig hoefde ik nergens naar toe, echt niet! Kortom...
De zon kwam op en wij reden er recht op af. Asfalt voor mij alleen, de koning te rijk!
Alles van mij en waar ik ook keek met het gevoel dat zich niet laat verdrijven, ik had eigenlijk langer willen blijven in een BMW uut 1972. Waarvan Akte!
Maar adel verplicht, de zondag duurt in het weekend ook niet langer dan 24 uur en Mouna had de pannenkoeken bijna op bij de hemelpiloot en wilde graag onder de wol. 
Duty Calls!
De BMW 2500 uut 1972 was de eerste 6-cilinder na de oorlog. 2,5 liter en 150 pk.
In 1972 maar ook vandaag de dag hoor is de topsnelheid zo rond de 190 kilometer.
Zijn vader had zo'n auto en ik snapte Rolf volkomen. Met liefde sprak Rolf over zijn pa, dokter van den Hoeven, en over hun BMW's uut 1972.
Mooi bouwjaar. Kan er alles van weten, ik kwam namelijk op de eerste dag van '72 ook ter wereld. 
Zat in een oldtimer die net zo oud als mij is, schept een band kan ik je vertellen. 
Heb niet zoveel met auto's maar wel met deze BMW uut 1972. Mijn gedachten gingen van links naar rechts, van 1972 tot 2021 en weer terug. 49 jaar op de teller inmiddels, redelijk wat kilometers gemaakt maar ik hoef nog niet in de revisie, althans dat denk ik...haha. 
Wie deed ons wat vandaag, we hadden niks te klagen. De banden vol met wind, de tank vol en Rolf trapte het gas nog eens in. Wat een heerlijk geluid, niks van dat moderne van tegenwoordig, gewoon Duitse degelijkheid, de motor die je boven alles uithoorde. Schitterend! Niks geen stekkers en zo...
Zo'n ouderwetse Blaupunkt Radio waar je nog moest zoeken naar de zenders, niks digitaal...
Duitse teksten op het houten dashboard, hier kon ik mijn benen nog kwijt. Niks geen poespas.
De assistente van Rolf zijn vader was nog in zijn BMW uut 1972 getrouwd, ze moest nog ergens de foto's hebben. 
Nostalgie droop er van af, de tankdop verborgen achter het nummerbord. Hoe verzin je het. Ik had uren lopen zoeken als ik had moeten tanken maar wat wij tankten was alleen maar liefde en gezelligheid.
In een BMW uut 1972 reden wij vorige week de Route Culinair du Vechtdal, een culinair avontuur door ons mooie en prachtige Vechtdal. 
Voelde mij weer het kleine jochie die op een zondagmorgen met zijn Pa een eindje mocht toeren. 
Dat was een Mercedes Benz trouwens maar deze BMW gaf hetzelfde gevoel. Take it Easy!
Geen navigatie in deze klassieker uut 1972 maar de man uut 1972 navigeerde Rolf naar de zeven adressen van de route die wij klokslag om half drie bij Brass Boer Thuis in Dalfsen begonnen. 
Bij kwekerij Eef Stel aan de Ankumer Es 11 werd er geroosterde paprika, zacht gegaarde eidooier met een crème cru en amandel geserveerd. 
Hier melden wij ons ook. Ramen werden ouderwets open gedraaid, ik zocht niet eens naar het knopje.
De eerste bewonderingswaardige blikken werden hier al gepleegd. Mooie auto, meneer! 
De BMW uut 1972 glom nog meer in de Dalfser zon. Even verderop parkeerden wij de bolide aan de kant van de weg en namen wij de eerste van de zeven gangen.
Flesje wijn werd uit de tas gevist. Het genieten was begonnen, al begon dat voor mij al toen ik in een BMW uit 1972 stapte. Toen stond ik al aan, als je begrijpt wat ik bedoel.
Op het Koninginneplein in het centrum van Dalfsen aan de rand van de Vecht zit één van ons favo-restaurantjes, de Sukerieje. 
We kwamen in het pittoreske Vechtstadje als een vorst aangereden, nog steeds de koning te rijk.
Het lieve meisje gaf ons een fijne tip, eet het gerechtje lekker op in Mooi Vilsteren. 
Dat was niet tegen dovemansoren gezegd. Met de bakjes vol met lekkers chauffeerde Rolf de BMW uut 1972 richting de oude kerk, midden in Vilsteren. Nu geen carnaval maar zondagse rust en vele mensen die hetzelfde voorbeeld volgden. Iedereen zat, stond of naast de auto te genieten van een voortreffelijke tweede gang. 
Tomaat, hollandse garnalen met Ponzu en Schapenkaas. Alsof een engel uit de naastgelegen Sint Willibrordus kerk was gevlogen om op je spreekwoordelijk tong te plassen....Genieten in het kwadraat. 
Ze stelden ons wederom niet teleur, Chef-kok Martijn Kuik en zijn keukenbrigade. 
Wanneer gooien wij die Horeca weer eens open?
Man, man, man...het water liep ons in de mond zo de Vecht weer in. Hoeveel water moet daar nog doorheen stromen voordat alles weer een beetje normaal wordt?
Ach, daar maakten wij ons vorige week zondag helemaal niet druk om. Neuh, even geen gezeur aan de kop.
Draaide het raampje open. Via mooi Vilsteren tuften wij rustig naar het volgende stadje aan de Vecht. 
In Ommen schijnt altijd de zon, althans wel als wij er zijn. 
Dick zwaait allang niet meer de scepter in de keuken, dat was eens...Maar Hotel & Restaurant de Zon blijft hoe dan ook een begrip. 
Hier stond een heuse Foodtruck, een immens grote vrachtwagen maar in ruste. De tachograaf schijf hoefde vandaag niet uitgelezen te worden. 
'Rij straks maar onder de Vechtbrug door, aan de andere kant heb je alle tijd en ruimte om uw gerechtje op te peuzelen...'. Iedereen was vriendelijk. Alles op het gemak, haastige spoed was hier zelden goed.
Coquille met knolselderij crème, zoetzure prei, hazelnootcrumble en truffel beure blanc. 
We hadden de engel meegenomen uit Vilsteren, Gabriël stond gewoon weer te plassen, notabene op de trekhaak.
Wauw, weer hemels genieten. Uitzicht over de Vecht en ik zag het oude gemeentehuis en de statige kerk van Ommen. Waar mijn ouders waren getrouwd, heel lang geleden. Bracht een saluut aan die ouwe van mij. Hier had hij ook van genoten. Hij had Rolf wel de oren van zijn kop gepraat over die mooie oude BMW uit 1972, zijn jongste zoon heeft helaas niet zoveel verstand van auto's. Die weet amper waar het oliepeil zich bevind...Je kunt niet alles hebben.
We kwamen op vertrouwde grond. Door Beerze en via Mariënberg en Diffelen reden wij langs Hardenberg ondertussen genietend van het uitzicht en van elkaar. 
Gramsbergen doemde op. Waar Anton Pieck zomaar zijn schilderskunsten had kunnen etaleren. 
Over de oude kasseien, waar geen bananenschil te vinden is, reden wij het Meiboomplein op. 
Nog niet zo lang geleden toen het allemaal nog een beetje onschuldig leek hadden wij hier al eens op een zaterdagavond uitstekend gegeten.
Jelle en Corine weten waar Abraham de mosterd haalt. 
We namen een lekker wijntje, een Gewurztraminer uut Spanje, ze maken dit druivennat dus niet alleen over de grens. 
Ik ging natuurlijk voor een Scheerse Tripel, nu wij er toch zijn. 
We stapten uit de BMW uut 1972. Even de benen strekken. De koks met de imposante baarden waren ons gunstig gezind. Ze gaven de lekkernijen aan Corine die ons vervolgens weer vier heerlijke bordjes met het eerste hoofdgerecht voorschotelde. Geluksvogels...
Op 72 graden gegaarde kip, friszure dille en luchtige curry met limoenblad. 
Wauw, wat was deze kip botermals. Wat bijzonder lekker, de Scheerse Tripel paste er perfect bij. 
Dat was geen slag bij Ane maar hervonden geluk op een zondagmiddag op de achterklep van een BMW uut 1972. Hier komen we ook zeker terug, we krijgen het nog druk als het slot eindelijk van de Horeca gaat. 
We reden door, we hadden geen haast maar toch....Zag dat PSV en Feyenoord gelijk stonden qua doelpunten.
Schuinesloot was stop nummer vijf. Ik zwaaide even bij het huis van Fons en Alies, ze hadden vast niet door dat ik in een BMW uut 1972 uitermate vrolijk zat te wezen.
Dat werden wij ook opnieuw bij de Tuinkamer, the Priona Gardens, aan de Rondweg. Ook zo'n adresje die al jaren op ons to-do-lijstje staat. Maar ja, we hebben naast een VW Sharan uut 2016 ook nog twee kinderen die om aandacht vragen. Zelfs midden in de nacht! Leuk hè.
Na een mooie wandeling door de tuinen kwamen we in de kas van de Tuinkamer. Alwin Leemhuis kookt hier met verse ingedriënten uit de tuin. Mmmm....Lust een hond worst?
Nou ja, zoiets dan. 
Hier werden wij getrakteerd op opgerolde Koji-knol, sambal en daslook. 
Wat een bijzondere smaken, hier was over nagedacht. Wat ik oe brom! 
De culinaire route was echt een ontdekkingstocht van allerlei smaken. De navigatie stond goed vermeld op de kaart. 
Bij het afscheid van de vriendelijke meneer bij het tuinpad, niet van mijn vader by the way, kregen wij een flesje met sap van vlierbes, lavas, bergamot-citrus en hibscus mee.
Dat vond zijn weg naar mijn keel als Gods woord in een gelovige ouderling. Lekker hoor....
Laat in de middag of vroeg in de avond koerste de BMW uut 1972 richting Veeningen. 
Onbekend terrein. We kwamen langs dorpjes en plaatsnamen die nog niet in mijn Wikipedia voor kwamen.
Schrapveen, Fort, Schottershuizen....Ik kende het niet maar Restaurant Poortman nu wel en Evelien was er in geen velden of wegen te bekennen. Tot afgelopen zondag was dat de enige Poortman die ik tot gisteren kende. 
We reden een mooi boerenerf op, wat later iets van een houtzagerij bleek te zijn of zoiets...
Er lag in ieder geval genoeg hout. Belde ff met Moe, kan Moos vannacht nog een nachtje bij jou slapen...?
Ja..? Ok, ik kon dus nog een Brugse Zot nemen en de dames (Winie en San) en Rolf gingen voor een glaasje rood. Waar ik in België belandde gingen zij intercontinaal, volgens mij Chili, mocht het van Macron?
Gestoofde varkenswang met seizoensgroenten en Brioche-brood. Mmmmm.
Het smolt in je mond. Ook hier waren ze weer zo vriendelijk. Je werd instant verliefd op de lieve meisjes van de bediening en de stoere koks achter de potten en pannen. 
Van dik hout zaagde men hier in Veeningen gewoon planken, wat ik oe brom!
Tegen de klok van Studio Sport reden wij Staphorst binnen. Een fietser op de fiets keek zijn ogen uit over al dat moois wat bij ons op de achterbank zat. Hij had blijkbaar net de zegen gekregen en wilde misschien nog even voor het zingen de kerk uut. Ok, de ramen van de BMW uut 1972 zijn bijzonder groot te noemen maar hij schaamde zich niet om ons na te turen....euh het werd bijkans gluren.
Tja, de blonde lokken van Winie en het donkere weelderige haar van San zie je natuurlijk niet elke dag...
Weet ik veel. De drank zat langzamerhand in de man cq. vrouwen en dan zie je de dingen wel eens anders.
Maar wat we niet anders zagen was het vakmanschap bij onze zevende en laatste stop. 
Restaurant de Groene Lantaarn aan de gemeenteweg 364 in Staphorst. 
Twee sterrren reeds, als ik mij niet vergis. Wat een leuke en hartelijke ontvangst. Hier gingen wij voor het toetje, het piece de resistance, de grote afsluiter.
Wat een gezelligheid daar bij Cindy Borger, volgens mij stond ze daar bij de molen, en chef-kok Jarno Eggen. Ze hebben de sporen allang verdiend. Geen klap van de wiek gehad.
Muziek uut de jaren zeventig en tachtig knalde zachtjes uit de boxen. Hoorde ik nou The Eagles....
Take it Easy uut 1972. Bestaat toeval? 
We smulden van het dessert: Zachte crème van nootmuskaat en bruine rum, pure chocolade, ananas en gezouten karamel. 
Tien met een griffel. Wauw, wat lekker. We spoelden het weg met Beukenhorst koffie en bij mij hadden ze er nog wat Whisky in verstopt. Tja, Moos sliep toch bij Moe.
Je moet ijzers smeden als ze heet zijn, of niet dan....??
Ik ging nog even terug naar de vriendelijke Cindy. Ik kocht het laatste doosjes bonbons, eigengemaakt, daar gaan we straks met Pasen lekker van smullen. 
Het was ruim vijf uur genieten op flink wat vierkante meters in ons mooie Vechtdal. 
Wat een gezelligheid in een BMW uut 1972 en wat een verwennerij op de zeven bordjes, schaaltjes en schelpjes. 
Gooi in hemelsnaam die Horeca weer open, in Staphorst deden we daarom maar een kort schietgebedje...Misschien helpt het. Krijgen Mark en Hugo een reprimande van boven!
Sommige dorpen staan nu éénmaal in betere verbinding met de hemel dan andere steden als ik de goegemeente mag geloven. 
Het verlangen naar vrolijk zitten op een terras met een mooi getapt biertje of gezellig eten in één van deze zeven wereldrestaurants of die tig andere op deze aardkloot kwam door deze culinaire route in een BMW uut 1972 wel heel erg naar boven. Een stukje paradijs op aarde in het Vechtdal.
Ach, if you can't beat them - join them. De Verrukkelijke Vechtdal autosmaakroute van volgende week is al geboekt. Waarom niet, Free de Horeca....Support Your Locals!
Niet in een BMW uut 1972 maar gewoon in een Volkswagen Sharan uut 2016 kan ook uut 2012 zijn.
Nogmaals, ik heb geen verstand van auto's alleen van dom ouwehoeren....en lekker eten, haha.
Maarre wel met de banden vol met wind. We hebben ja niks te klagen.
Winie, Rolf en San nogmaals bedankt voor deze prachtige en overheerlijke dag. 
De krenten in de pap! Ik heb ervan genoten.
Take it Easy. De lente is begonnen jaah....
Fijne zondag. Joah, mag wel zo..