#Mijn Kleine Meid!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Gotta hold on easy as I let you go. Gonna tell how much I love you.
Though you think you already know. 
I remember I thought you looked like an angel. Wrapped in pink, so soft and warm.
You've had me wrapped around your finger since the day you were born.
You're beautiful baby, from the outside in. 
Chase your dreams, but always know the road. That'll lead your home again.
Go on, take on this whole world.
But to me you know you'll always be My Litte Girl.'
Uut 'My Little Girl' van Tim McGraw.

Moi, ben ik weer!
Sorry, vandaag geen moeilijk gedoe. Niet iedereen snapte mijn woorden van vorige week. 
Was ook niet de bedoeling, snap het zelf ook (nog) niet. Tijd zal het leren. Alles sal reg kommen.
Wat gisteren zo simpel leek kan morgen een hele puzzel zijn. Iets van die strekking.
Moos en ik sliepen vannacht op vertrouwde grond. Althans voor degene die het zaadje ooit plantte van dit achtste wereldwonder.
Tis een bijzonder kind en dat is ie.....(John C. Kievit)
Sliep in mijn oude bed wat jarenlang dienst heeft gedaan als eeuwige twijfelaar. Niet alleen mijn hersens kraakten.
Wat dat betreft konden het houtwerk, de matras en ondergetekende elkaar de hand schudden. 
Een feestje bij de voetbal was de oorzaak dat Moos en ik een nachtje doorhaalde bij Oma, mien Moe!
Beetje ouderwets. Niet op de kop thuiskomen maar helemaal recht fietste ik ook niet meer...
Afpilsen bij Robert met Willems en Breur. Hoe simpel kan het soms zijn. Wij wisten het allemaal weer beter, luisterde Den Haag maar wat wij allemaal hadden te vertellen in de Mainbarger nacht! Ik snap niks van Politiek, maar daar hebben ze ondertussen ook weinig Kaag van gegeten...euh Kaas!
Dom en toch ook weer niet ouwehoeren op het Westerpark, van tig oude verhalen het stof weer eens afgehaald. Een heel verleden ligt gewoon daar aan het kanaal. Hier vierde je successen, mooie overwinningen en pittige nederlagen. 
Iets met Roodzwart Hart als verbindende factor. Het gevoel is moeilijk te omschrijven maar gisteravond kwam het aardig dichtbij. Je weet pas wat je zo hebt gemist als je er weer middenin staat.
Veel was er niet veranderd. De tap stroomde nog altied, het dameselftal stond de hele avond op de dansvloer in de buurt van DJ Erik Volkers. De jongens dronken zich de hele avond moed in, ruilen wij de voetbalschoenen in voor een paar dansschoenen aan het begin van de nacht...?
De Harrie Heine van Rick, het afscheid van de Breuk in de tuin bij Han, een zwevende Huib, trotse Opa Lotterman, het cement van Van den Poll, de Cuby van Dick met zijn blizzards.
Klokslag twaalf uur precies stopte een avondje memory lane. Het roodzwarte virus waar nog steeds geen vaccin tegen bestand is. Genoten met een grote G. Geen moeilijk gedoe...De bal blijft rond en je moet schieten om te scoren, vooral geen hogere wiskunde.
Op de voetbal hebben ze nog nooit gehoord van de stelling van ptyhagoras of van de regel cosinus....
Ja, van Gezinus maar die is van Hofsink en niet van de driehoeken en zo, dat is eerder de uitzondering. Hij was rechts toch stond ie vaak linksback, logica is gewoon ver te zoeken bij ons waar een ei geen lege dop is. Hoef je ook niet mee aan te komen bij Reinders of van der Veen in Oud-Banthum.
Ach, soms is het wel lekker om even aan andere zaken te denken...en het is hier bijna een hotel. 
Zorgmedeweker Martha take machtig care of heur jongens, het ontbijt is Van der Valk waardig.
Mis de yoghurt met lijnzaad en mien gemberthee niet eens. Gisteren lette ik ook al niet op de kleintjes...
Deed ik van de week wel op mien kleine meid. Als er al een God is heeft die met Mouna wel een engel naar deze aardkloot gestuurd. Nog bedankt, Vader.
Wat een portret onze dochter, Rembrandt had haar willen schilderen wat ik oe brom!
Had onze Mo(u)na Lisa in het Stedelijke gehangen in plaats van die verklede lui op de Nachtwacht.
Geen Cosinus, Sinus of Tangens in de buurt maar wij hadden wel een driehoeksgesprek al waren wij met z'n vieren. Dat was ook genieten op de vierkante meter....Prachtig! Tevens geen hogere wiskunde.
Maar wel de bron van haar (geestelijke) voeding. Zoals ik thuus kom op het Westerpark is Mouna graag op haar plek op de Marsweijde bij Juf Marita en Juf Eline. 
Papa mocht mee. Praten over 'haar zijn' in groep 1C. Luc zit dan wel in een andere klas maar is nog lang niet uit het oog. 
Hoe verschillend beide kinderen kunnen zijn..? 
Allebei uit dezelfde moederschoot geboren, net zoals Moos school Mouna daar ook negen maanden heerlijk geborgen, maar soms dag en nacht verschil. Heerlijk! Geen eenheidsworsten....wat dat betreft.
Gelukkig maar, doe ons ook maar truffelworst van Jan. 
Kost wat, vooral aardig wat energie. Maar ruilen, ho maar....We hebben de kassabon ook al lang niet meer, de garantie blijft wel eeuwig geldig. 
Ik mocht naast Mouna zitten op de stoel van Pim. Zij pakte haar eigen stoel wel met het konijntje.
'Mouna, vertel eens....' vroegen de juffen in koor. Ze was net een juxebox waar je maar een euro in hoefde te gooien en je had muziek voor een kwartier. We zaten er maar bij voor de spreekwoordelijke opvulling.
Elke keer returnde the needle to the start of the song en zette zij weer een ander leuk vertellegie in.
Mouna had geen aansporing nodig. Ze vertelde honderduit over wat er allemaal in haar klas te beleven viel. Ze hoorde niet eens na 10 minuten de wekker....Ze bleef maar doorpraten en Papa, kom eens mee naar de zandtafel en hoppakee daar vertelde ze verder. Oh wee als ik niet luisterde...
Dat ze in de groene groep zit en Vera en Nora ook. Dat Babette en Mary-Linn in geel bivakkeren.
Over het beloningssysteem thuis en dat de hond van de klas een zeer poot had net als Max.
Juf Sterre en Juf Britt ook juffen zijn net als Juf Marita en Juf Eline. 
Dat ze met Bram Smid voor bouwvakkers hadden gespeeld, wil je het zien, Papa?
Tuurlijk, de stoel van Pim zat toch niet zo lekker...ik loop wel mee. 
Schitterend, hoe trots kun je zijn op je eigen dochter! Die propte vrolijk een half uur kletsen in amper tien minuten....Ik heb de wekker wel gehoord, Juf Eline, maar ik was nog niet klaar met mijn verhaal. 
Vooralsnog geen zorgenkindje onze Mouna, die fladdert overal vrolijk tussendoor, het zonnetje in huis!
Die maakt het leven niet moeilijk, weet gelukkig nog niet wat haar misschien allemaal te wachten staat.
Klimt na het eten op mijn schoot en ziet haar Papa nog altijd als haar grote beschermengel en die iedereen die kwaad wil doen buiten de deur houdt. Was het maar waar....meisje.
Potverdikkemei, vier jaar maar wat heb je al veel bereikt in je jonge meisjesleven....
Voor altijd mijn kleine meid. Wanneer staat de eerste jongen op de dam, zal ze mij altijd blijven knuffelen? Ik las haar 's avonds voor en de juxebox stond nog niet uit. Leuk hè, Papa. Vond je het ook gezellig in mijn klas. Had je vroeger ook Juf Eline en Juf Marita, nou ja toen heten ze nog juffrouw Kast en zat ik niet in de gele maar misschien wel in de roodzwarte groep. Weet niet alles meer....
Weet wel dat Mouna onze Mona Lisa is....Wat een portret, zij kleurt onze wereld. Denk dat Rembrandt er nog een hele kluif aan gehad zou hebben...Want waar haal je zo snel een euro vandaan?
Trouwens, vrijdagavond nog Chansons gezien?
Het nieuwe programma van Mathijs van Nieuwkerk en Rob Kemps op NPO 1. 
Zo zag ik Parijs nog niet vaker. Ze slenteren er met hun spijkerbroeken doorheen alsof ze er dagelijks lopen. Wat een mooie verhalen en wat is die Kemps een rasverteller met Mathijs als perfecte aangever.
Hij geeft de assists en Rob kopt ze allemaal prachtig binnen. Televisie zoals het hoort te zijn. 
Tevens geen moeilijk gedoe. Twee mannen die het leven snappen of denken te snappen in de stad van de liefde. Laat ze maar lopen en verhalen over de Franse Chansons....
Leo Blokhuizen avant le lettre.
Ja, ik heb ook 3 jaar Frans gehad op de Christelijke Mavo. 
Ach, zo is er altijd wel wat maar ik zag vanmorgen ook de krenten, niet in de pap maar wel in mijn bol.
Stilte maakt alles compleet. Zette vannacht de stenen bus van mien Pa uut Malta tussen het venster en het klapraam. Een oude Bentford zette koers naar dromenland.
Had frisse lucht nodig, sliep aan de andere kant. Deed het licht uit bij Moos en Moe, dat waren ze blijkbaar vergeten uit te doen. 
Flashback...Hoe vaak deed ik niet als het laatste hier aan de Clemnestraat het licht uit om 's morgens enigszins verdwaasd weer wakker te worden. 
Wat als, wat als ik toen wist wat ik nu allemaal weet, had ik dan eerder het licht weer aangedaan. 
Lag veel te vaak te slapen, te pitten en stilletjes te dromen over hopen en gebakken spek en bier op een mooie vrijdagmiddag. 
Nu ik allemaal weet hoe het leven ook kan zijn was ik toch een soort bezetter van mijn eigen ziel. 
Dat een kleine meid van vier echt het verschil kan maken.....zo'n ander meisje van vier + een één erachter al bijna tien jaar het verschil maakt en zo'n topgozert mijn gelukkige gezin compleet maakt. 
Telde gisteren mijn zegeningen bij het bordje aan de muur met wat mooie teksten uit de bijbel.
Hangt er al sinds mensenheugnis....Maar knipoogde even naar boven, misschien waren ze nog wakker...
Volg altijd je dromen ook al ken je (nog) niet de weg, lieve meisjes. Afslaan kan altijd nog. 
Tijd zal het leren, alles sal reg kommen en misschien ook niet! 
Zien we dan wel weer. Mijn kleine meid, mijn beide lieve kleine meiden zijn voor altijd. 
Met onuitwisbare inkt, inderdaad. Zo'n bordje aan de muur is zo gek nog niet.
Het zijn soms grote schoenen om te dragen maar wij hebben allemaal ons veterstrikdiploma.
Wanhoop niet! 
Fijne zondag. Joah, mag wel zo..