zondag 18 september 2022

#Vreemd Gegaan, Sorry!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Ich wart seit Wochen auf diesen Tag.
Und tanz vor Freude, über den Asphalt als wär's ein Rhythmus, als gäb's ein Lied.
Dass mich immer weiter durch die Strassen zieht.
Komm dir entgegen, Dich abzuholen, Wie ausgemacht, Zu derselben Uhrzeit am selben Treffpunkt wie letzes mal. 
Durch das Gedränge, Der Menschenmenge, Bahnen wir uns den altbekannten Weg.
Entlang der Gassen, Zu den einen Terrassen, Uber die Brücken, bis hin zu der Musik.
Wo alles laut ist, Wo alle drauf sind um durchzudrehen. 
Wo die anderen Warten um mit uns zu starten und abzugehen.
An Tagen wie diesen wünscht man sich Unendlichkeit.
An Tagen wie diesen haben wir noch ewig Zeit. Wünsch ich mir Unendlichkeit.'
Uut 'Tage wie diese' van Die Toten Hosen. 

Moi, ben ik weer. 
Val maar gelijk met de deur in huis. 
Sinds een kleine zeven jaar ben ik weer eens ouderwets vreemd gegaan, ook al voelde het vertrouwd!
Ik dacht vanmorgen, vlak voor ik wakker werd, ik biecht het jullie maar gelijk op. 
Trek gelijk het boetekleed aan. Draai niet om de hete brij heen. 
Je bent pas een man als je ook je fouten durft toe te geven. Maar was het lekker - ja dat was het.
Niets is een mens vreemd vertelde ooit een wijs man. Wie? Goeie vraag....
Ben wel eens vaker verlegen als ik zoek naar een passend antwoord op een wellicht prangende vraag. 
Ik zou het nooit meer doen, ik had toch geleerd van de vorige keer, dacht ik!?!
Je maakt er niet bepaald vrienden mee. Vriendinnen trouwens ook niet, maar dat geheel terzijde. 
De eerste keer weet ik nog goed. 
Het was op een koude dinsdagavond, zegge en schrijven 15 december 2015 (15-12-15).
Zelfs mijn neefje Guus was mee, zocht er niet na maar vond wel het geluk.
Had in eerste instantie mijn capuchon ver over mijn grote hoofd getrokken. Hopend op het feit dat ik niet werd herkend. 
Bij de eerste goal van Glenn Kobussen in de 48e minuut, net na rust dus, probeerde ik niet al te hard te juichen. Desondanks maakte een vreemd gevoel mij meester. Begon mij een beetje thuis te voelen op de Boshoek. Ik zei nog tegen mijzelf: Hey Dorgelo, het is geen Westerpark hè, maar toch.
Ging mee in de heersende euforie destijds. Zag iets verderop wel Jan Wolbink als een malle juichen bij de 1-0 van HHC Hardenberg tegen de goedbetaalde profs van N.E.C. uut Nijmegen. 
Hallo....Jij was toch ooit roodzwart met dito hart? Ga je toch niet uit je bol voor oranjezwart? Tegenwoordig is blauw meer zijn favoriete kleur. 
Mijn neefje kon zijn geluk tevens niet op en we namen nog een pretkegel verstopt in een plastic bekertje, dat mocht volgens mij toen nog. Ik kan het ook mis hebben hoor, heb wel eens vaker dingen mis wat in een ver verleden ooit de revue passeerde. Je romantiseert toch meer die oude tijd. 
'Dorgelo, jij hier....Mag dat wel, ga je niet vreemd? Liep weer tegen iemand aan die mij herkende. Potverdikkemei, dat was nummer drie al. 
De capuchon kon wel af. Ik was er gloeiend bij. Deze rasechte Mainbarger zat gewoon 100% vreemd te gaan bij HHC Hardenberg. Hoe vaak had ik het wel niet rondgebazuind. Ik zou nooit vreemd gaan. Nooit mijn heil zoeken bij een ander cluppie. En dan ook nog eens notabene het oranjezwart van Hardenberg. Er zouden toch vele clubiconen zich omdraaien in hun roodzwarte kist als ze achter dit pure bedrog kwamen. 
If you can't beat them, join them. Ging snel het gesprek met mijzelf aan. Gauw werden wij het eens. 
Als ik het maar meteen vertelde de volgende dag. Dan was misschien het leed niet zo snel geleden...
Bij de 2-0 van Dennis Krohne in de 78e minuut gingen bij mij de armen ook in de lucht, omhelsde ik mijn neefje en volslagen onbekenden. Ach, wat kon het mij ook boeien. 
HHC nekte NEC Nijmegen in de achtste finales van de KNVB beker! 
Daar mocht wat geestrijk vocht in, de geest ging die avond volkomen uit de fles want ik werd gewoon één van hen in de kantine van de oranjehemden die bol en zwanger stond van instant geluk!
Daar moest ik dus gisteren aan denken. Bijna zeven jaar na dato ging ik weer vreemd!
Kijken of het gras bij de buren nu echt groener is. Park lag er prachtig bij, het hoofdveld leek wel een biljartlaken waar Ceulemans graag zijn caramboles op had willen maken. 
Je rook het gras. Zag meisje Bakker langshuppelen, mooi mens blijft het. Had mijn capuchon dit keer niet op, ging er gewoon met gestrekt been in. Ja, ik ging vreemd. Behoorlijk ook, maar dan maar met boter en suiker. 
'Hey Dorgelo, jij hier? Hoeft Mariënberg niet te voetballen? Links en rechts kwamen vele bekenden mij vaag voor. Hendrikus klopte mij op de schouder en de buurman van even verderop. 
Gelukkig ging ik dit keer niet alleen vreemd. Had een brother in crime. Rugdekking. Henk kon er ook wat van en mocht zelfs zijn auto zo'n beetje aan het veld parkeren. We waren Koning, Keizer en misschien wel Admiraal tegelijkertijd. 
Henk uut Banthum en ik van de club VKV (vijf kilometer verderop). 
Sponsorverplichtingen noopte ons tot een complete wijziging in de normaal vaste wekelijkse zaterdagrituelen. 
Henk meestal naar Banthum cg. Den Ham, waar zoonlief schittert aan 'n goddeloze hammer zon, en ik dus wekelijks naar Mainbarg. Al ruim 44 jaar mien grote liefde. Nog steeds hartstikke verliefd.
Maar zaken gaan voor het meisje, voor onze gezamenlijke liefdes. 
We waren met Rekla 2000 uitverkozen om als wedstrijdsponsor te fungeren. Die eer valt niet iedereen ten deel, wat ik oe brom! We waren aan de beurt. 
Niks dan lof voor HHC Hardenberg, de kracht van gewoon doen is hier puik in orde en gemeengoed. 
Van de ontvangst door Bas (Hoogeveen), de lekkere koffie van de gastvrouw(en), het praatje met de zeurvitter Arend Jan Veurink. De oprechte interesse in het bedrijf en andere beslommeringen. 
Niet gespeeld. HHC is niet meer het HHC van 15 - 20 jaar terug. De gunfactor is enorm. 
Wij zijn trots op het feit dat HHC zo hoog speelt en de waardering is vice-versa.
Ook al is Mainbarg je grote liefde, je gaat toch vergelijken. Wat kan er wellicht bij ons beter qua sponsoring bijvoorbeeld. Tuurlijk, het is appels met peren vergelijken. Maar je moet groot willen denken ook al wil je gewoon klein blijven. Maar ze zijn wel nuchter gebleven. 
Wat ik zeg, zeven jaar terug voelde het nog als vreemdgaan. Nu stelde ik mij netjes voor en hield via draad en golven gewoon kontakt met het thuisfront. Kijk, zo kan het ook....Niks geen kwade gezichten.
Ik wist wel dat wij zouden winnen van Marle. Soms heb je gewoon je verplichtingen al voelde het niet zo. Het moi en hoi was niet van de lucht en ach, we moeten allemaal naar die wc hè. 
Bedankte de burgemeester van HHC nogmaals voor het feit dat ie Moos voor enkele maanden terug de avond van zijn leven had bezorgd. Edwin Evers herinnerde zich die avond nog goed in het bostheater van Ommen. Black Velvet hè, geweldig! Zag tevens de echte burgemeester rondkuieren. Bedankte burgemeester Maarten Offinga tevens dat hij de dag had gemaakt van mijn moeder tijdens zijn wandeltocht in het kader van route 29. Oh ja, is 'Tante Martha' jouw moeder. Dan is je vader net overleden. Neuh, die is al bijna 20 jaar de hemelpoort gepasseerd maar je bedoelt vast Johan van Willy Wolbink, zij stond tegenover de school in de tuin te werken terwijl mijn Moe onkruid aan het wieden was in de Clemmestraat. Offinga verexcuseerde zich, ik zie dan ook zoveel mensen. Maakt niet uit joh, de kracht van gewoon doen. Allemaal nuchtere mensen daar op de Boshoek, althans op dat tijdstip nog wel. Later meer want meisje Bakker had mij nog uitgenodigd om een biertje na afloop te doen in de kantine. Tja, dan wordt het altijd laat hè. 
Ene Danny Sulman uit Emmer-Compascuum zou optreden. Ik had liever die man uit Erica op het podium gezien, maar ja, ik was niet thuis hè. Speelde een uitwedstrijd al was ik op de fiets...
Skik hadden we sowieso. 
Zag op het wedstrijdformulier dat alleen Glenn Kobussen nog over was in de selectie van het destijds legendarische bekerduel in 2015. Maar moest nu geblesseerd toekijken. 
Samen met Henk zochten wij de tribune op. We werden her en der gespot. Twee geloven op één kussen ging afgelopen zaterdag prima samen. 
We juichten zelfs bij de één en 2-0. Het voelde niet eens meer als vreemdgaan. Dit kon ik rustig thuis vertellen, luistert toch niemand haha....Boer met kiespijn.
IJsselmeervogels, de tegenstander van dienst, maakte nooit de indruk in een bevredigend resultaat te geloven. 
Je gunde de sympathieke trainert van de gasten, Gert Peter de Gunst, een beter elftal. Althans een team wat wel in zichzelf geloofde.
Zag Jan Vosjan lopen. Kerel, kerel wat maak je iedere week mooie voorbeschouwingen altijd doordrenkt met historische feitjes uit een mooi en soms minder mooi verleden. Tussen de regels door. Deze editie had je het ondermeer over Bartje en misschien het niet bidden voor bruune bonen. Hou dit niveau vast. Dat deden de Vogels niet, die waren in de tweede helft al lang gevlogen richting het IJsselmeer. Deze boot was reeds gezonken. 
HHC was beland in een schiettent, de vogels kwamen amper de middenlijn meer over, ze moesten de dijken verzwaren. Zandzakken derhalve voor de goal van de IJselmeervogels. Het hielp blijkbaar want de voorwaartsen van HHC miste de ene kans na de andere. Ik voelde mij er nog meer thuis, dat euvel zie ik ook regelmatig langskomen op het Westerpark. Kijk, thuiskomen op de Boshoek, het kan dus wel! Waarvan Akte. 
Banthum stond ook voor, Nick viel helaas uit met een kuitblessure. Hopelijk valt het mee. 
Zag Eddy 's morgens nog op Moskou maar Wilco 's middags gewoon in een HHC tenue....Wtf? Werkkleding vertelde de broer van de spits van weleer van Banthum. Jaja, daar hebben wij de showroom vol mee hangen...
Dat oranjezwart stond hem niet, vond ook de broer van Freek die ik verwarde met een Banthumer....
Begon mij steeds meer op het gemak te voelen. Piet Langbroek prees ons, Rekla 2000, nog even aan op zijn spreekwoordelijke preekstoel, in dit geval een sinaasappelkistje. Zondags verkondigt hij het woord van de Heer. Ik herkende hem wel in de rust maar je verwacht toch geen hemelpiloot in de OCH-ruimte van HHC. Hij was vlot van de tongriem gesneden, hij verkoopt natuurlijk elke week de woorden van zijn werkgever. Prijs de heer steeds meer. Hij introduceerde ooit mijn broer, tevens hemelbestormer, in Hardenberg. Hij deed de intrede van Henry in de kerk, daar herkende ik hem natuurlijk van. 
Ach, zo beleid ieder zijn geloof. Ik doe dat ook wekelijks op het veld, de kerk staat al ruim dertig jaar niet meer op mijn TomTom, bestaan die dingen uberhaupt nog? 
Zag Pietje Kampman met zijn mooie dochters en vriendin, sprak even met Martin van der Vinne...Ook ooit oud-Mainbarger. Kreeg nog een biertje van de vrouw achter de tap, dan vind ik je meteen lief hè.
Luisterde na de analyse van de beide trainers, liep een keer langs het buffet en zag dat het goed toeven was in de bestuurs- annex sponsorruimte van HHC Hardenberg. De kracht van gewoon doen!
Ze zijn mooi nuchter gebleven, niks geen poespas. De boel gewoon uitstekend voor elkaar. 
Het vreemdgaan was nog nooit zo lekker geweest, ik schaamde mij nergens meer voor. 
Tuurlijk, meningen hou je altijd maar ik trok mij er gisteren niks van aan. Aan dit vreemdgaan kon ik wel wennen, helemaal nadat ik de switch had gemaakt naar de andere kant van de kantine. 
Daar was mij toch een leuk feestje aan de gang. Zag Seine Lamberink op zijn vertrouwde plek achter de toog staan. Ook zo'n kerel die ooit woonde in Mariënberg - Beerzerveld, eerder zijn stappen zette op het Westerpark maar nu reeds dertig jaar zijn voetsporen al lang heeft verdiend op de Boshoek. 
Seine is er eentje uit duizenden vertelde Daniela. Hij regelt veel in- en rondom de kantine. Gouden kerel. Mag wel eens wat meer veren in zijn kont krijgen. Vijf uur werd zes uur en langzaam ook zeven uur en ik zat er nog. Mooie praterij aan de tafel bij de gebroeders Kamphuus. Ze waren er alle drie. 
Siegfried liet mij mooie foto's van eerder zien. Toen Pa nog in leven was, foto's uit 1966. Advertenties uit die tijd. Het telefoonnummer van Meinderink Tours was gewoon ons nummer, nog wel met 3 cijfers...268.
Dat was toen zo. Kannetjes bier op tafel, gezelligheid achter de tafel. Leuke gesprekken, veel jolijt, mooi dom ouwehoeren. Kijken naar mensen die plezier hebben. 
Bij Mariënberg gaat het net zo. Zo slecht is het niet bij Oranjezwart. Tuurlijk miste ik mijn vrienden maar met deze kerels en dames was het tevens goed pruimen eten en kersen natuurlijk. 
Ook in deze kantine hebben ze de boel goed voor elkaar. Bij ons moet je nog aan het kraantje draaien om water te krijgen als je hebt afgewaterd. Hier hoef je alleen maar je handen eronder te houden. Niet normaal zeg, geen doekjes om je handen droog te maken maar gewoon zo'n blazert die je laatste schaamhaar naar het veld achterop de Boshoek blaast. Ik kreeg niet de luxe behandeling voorgeschoteld van Toenhake maar ik hou mij aanbevolen voor een volgende keer. 
Kannetje bier kost op de Boshoek € 13,50...Toch iets gevonden waar wij beter in zijn. Bij ons betaal je namelijk een eurootje minder. Als je dus bijvoorbeeld 12 kannetjes besteld ben je dus sapdrinkendewijs 12 euri's goedkoper uit maar dan ben je ook meteen dronken. 
Zag Mavisten van eerder. Meneer Bosch. Mooi lullen met oud-collega Bert G. Zag zelfs meisje Vera Hofstede. Die voetbalde toch vorig seizoen nog bij ons? Huh, had ik weer wat gemist? Ja, vertelde ze, ze voetbalt nu in het oranjezwart. Moet mij toch meer gaan interesseren voor damesvoetbal.
Gaan dus wel meer mensen vreemd zonder dat het vragen oproept....Zag Hendrie ook zitten, dat wist ik al dat ie genadeloos vreemd ging....Gelukkig hebben wij nog een Hofsink binnen boord. 
Zag zoveel meer. HHC is ook gewoon een leuke club die haar 3e helft goed voor mekaar heeft. 
Althans dat merkte ik toen ik thuis kwam. Hoefde mij gelukkig niet te verantwoorden, waar kom je zo laat vandaan? Elk nadeel heeft zijn voordeel. 
Denk niet dat het weer zeven jaar gaat duren voordat ik weer eens inpandig ben op de Boshoek. 
Maar volgende week ben ik, oud en vertrouwd, weer te vinden op het Westerpark. 
De Boshoek is leuk, gezellig maar het Westerpark blijft gewoon de liefde van mijn leven. 
Ook al is het bij mij om de hoek. Mijn roodzwarte hart zal nooit anders kleuren. Ik luister vaak naar mijn hart want dat klopt. Niet altijd maar je begrijpt wat ik misschien bedoel....
Het is nooit verkeerd om eens in een andere keuken te kijken zolang je maar thuis eet.
Zo kun je dus ook vreemd gaan. 
Volgende week maar op avontuur in Hellendoorn. Tja, tot overmaat van ramp moeten wij de eerste competitiewedstrijd uit spelen. Ach, een kleinigheid hou je altijd. Denk wel 1-3.
Zoals dat Mandy in geen van de velde of wegen was te bekennen op haar geliefde sportpark. 
Kijk op relatiegeschenken hebben wij sowieso aan de Kruiwiel 3. 
Fijne zondag. 
Joah, mag wel zo...




Geen opmerkingen:

Een reactie posten