Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden,
'Kan ik iets voor je doen, kan ik iets voor je zijn.
In dit wrange seizoen met zijn kruipend venijn.
Kan ik iets voor je zijn met een blik, een gebaar.
Met een arm om je heen of een hand uit je haar.
Kan ik iets voor je zijn in je grote gemis.
Omdat wie je zo liefhad er nu niet meer is.
Kan ik iets voor je doen met een blik, met een woord.
Dat doet denken aan toen dat je even weer voort.
Is er iets wat je wilt, wat je stilte verstoort
In het kaal en kil, wat je graag van me hoort.
Is er iets wat ik doen kan wat je helpt in de pijn.
Wat iets voor je betekent, wil ik graag voor je zijn.'
Uut 'Kan ik iets voor je doen' van De Dijk.
Moi, ben ik weer.
Nog de beste wensen voor 2025, dat het een mooi, sportief, gelukkig maar vooral een gezond jaar mag worden.
Veel heil en zegen, dat zei mijn moeder altijd.
Voor het eerst hoorde ik het nieuwjaarsdag niet meer uit haar mond, toch zei ze het wel echt! Snap je?
Iemand zei ooit tegen mij: Als je d'r bint moet je d'r ook weh...(als je er bent moet je er ook zijn).
Beetje mijn dorgeloosheid. Ik kan soms ergens zijn en er toch niet (echt) wezen....Snap je?
Verkeer soms in andere sferen. Niet door een genotsmiddel of zo hoor, begrijp me niet verkeerd.
Neuh, ik kan soms wat afwezig ogen. Dat gevoel heb ik nou ook een beetje sinds kerstavond.
Ik ben er wel maar toch ook weer nie. In gedachten trek ik op met mijn Moe maar fysiek is dat niet zo.
Dat wieffie van 93 zat zo in mijn systeem, kan haar maar moeilijk uut mien gedachten bannen.
Niet dat ik dat wil hoor. Was gisteren in de Albert Heijn, nam ik gewoon twee Allerhande's mee.
Maar dat hoeft helemaal niet meer, ze bladert er toch niet meer door heen. De ene ligt al bij het oude papier. Als San de kinderen ophaalde ging ik altijd even richting Mariënberg, even koffie drinken bij mien Moe...Vind het namelijk nog steeds lastig om afscheid van de kinderen te nemen. Snap je?
Nu hoopte ik maar dat de buren op 2a inpandig waren. Waar moet ik nou de kippesoep op zondag tot mij nemen? Heb gisteren maar een verspakketje Tomatensoep meegenomen...
Het huisje aan de Clemmestraat 2 was zo vertrouwd. Ze was er altijd. Van de week was ik er alleen.
Op zoek naar iets, wat? Dat wist ik en weet ik nog steeds niet. Op zoek naar een bepaald gevoel!
Dat borrelt nog steeds niet op.
De begrafenis was uit de kunst. Had volgens mij niet beter gekund, iedereen droeg haar of zijn steentje er aan bij. We hadden allemaal onze taakjes zoals Mouna het zo mooi zei. Zij best wel weel, ik wat minder. Mocht Moe de kerk binnendragen en tevens weer uitdragen, dat ging op wieltjes, op rolletjes zeg maar. Ging best wel goed. Ze had geen commentaar, zelfs alle bloemen gingen mee. Nou Moe.
Henry leidde de dienst van zijn eigen Moe. Dat deed ie super! Mooie woorden voor een mooi mens!
Zijn verhaal had een kop en een staart. Was af. Tuurlijk, het is zijn werk maar het komt niet vaak voor dat je het mag doen voor je eigen moeder! Onze Moe wilden wij recht doen, nou dat deed mien grote breur met verve.
Petje af! Minie, de buurvrouw van mien Moe had een prachtig gedicht. Recht uit haar hart! Geweldig.
Je voelde de pijn nu al van haar en ons gemis, verwoord in dichterlijke zinnen. Petje af!
Frank die namens de kleinkinderen wat vertelde over Oma. Kippevel. Trots! Petje af!
Breur Hattem (Herman) die een soort van In Memoriam deed. Met een lach en een traan. Hij deed ons moeders tevens recht! De gastvrijheid van 'tante' Martha, zoals vele mensen mijn moeder kende, kwam mooi naar voren uit de woorden van Herman. Ze werd terecht op dat voetstuk geplaatst. Hulde! Petje Af!
En dan mijn eigen dochter Mouna, zeven jaar. Zo gek op haar Oma net als Moos. We waren er zo vaak.
Als ze de keuken binnenkwamen was het al feest. Oma werd geknuffeld alsof ze een teddybeer was.
Mouna las haar gebedje op die ze zelf had gemaakt. Tranen in de ogen...Ik had dat niet gekund!
Zij deed het even. Geweldig. Petje af!
Het nummer van Venice, Family Tree, deed mij janken. Van geluk, verdriet of van het is goed zo?
Ik weet het niet. Was, ben nog steeds een beetje verdoofd. Ben er wel, maar ook weer niet!
Hoe Henry bij de kist van Moe stond achter al die bloemen en de zegen uitsprak. Zijn handen ten hemel geheven, hij gaf onze Moe als ware weg aan de Vader waarop Moe en ook mien Pa zo vertrouwde.
Het was niet zo maar ik dacht echt dat mien Moe al voorzichtig richting de hemel aan het zweven was.
Dacht even dat Henry een klap op de kist zou geven zoals ooit Ter Haar (Directeur OAD) dat had gedaan bij mijn Vader. 'Het was een prachtkerel en hij vloekte een keer. Opmerkelijk want Ter Haar was best gelovig! Maar Henry maakte zijn zegen af. Psalm 121 was leidend die dienst samen met Psalm 150. Moe werd recht gedaan in de dienst. Amen.
Dat schouderen, Brothers in Arms (Dire Straits), ging goed maar zal niet mijn favoriete bezigheid worden. Voel de rechterschouder nog steeds kraken, een oude keeperskwaal. Die van Vasse dacht dat wij Moe lieten vallen maar dat ging goed. Brothers in Arms. Vergat mijn broer de arm te geven...
Ach, een kleinigheid hou je altijd. Je kunt alles van te voren oefenen maar als het erop an komt giet het toch allemaal wat anders. Theorie en praktijk. Met touwen lieten wij Oma in de grond zakken terwijl ze zelf naar boven ging. Moos hielp ook mee. Moe eindelijk weer bij Pa en vice-versa. Mooi...
Tja, de hapjes na de plechtigheid waren lekker. Goed verzorgd. Het drankje ook, al vonden toch veel mensen raar om te proosten met wijn en bier op ons Moe. Veel heil en zegen!
Na de tijd gingen wij als familie gezamenlijk eten bij de Zon in Ommen. Dat was ook uit de kunst.
Top voor elkaar. Zoals wij Dorgelo's eten toch belangrijk vinden. Moe had dit ook geweldig gevonden.
Met uitzicht op het oude gemeentehuis van Ommen aan de overkant van de Vecht! Daar waren ze in 1958 getrouwd. Daar namen 66 jaar later hun kroost afscheid van the last vrouw standing!
Zalm als voorgerecht. Hoofd was Kalfssukade en Brownies met natuurlijk koffie na. Boudewijn een zeer fijne gastheer die ons als familie heel mooi welkom heette....Kippevel. Iedereen was 30 december in topvorm, ook in de keuken. We deden Moe in alle facetten recht, ook al was zij er zelf niet meer bij....
Het is goed zo! 93 jaar is een gezegende leeftijd zonder al teveel noemenswaardige ongemakken.
Maar toch, je begraaft je moeder en niet een leeftijd. Dat vond ik een hele mooie, dat zei iemand mij toen ik haar trof bij de Markt! Ze heeft gelijk. Het maakt niet uit hoe oud je moeder is, als ze nou 70, 85, 43 of 93 is. Het blijft je moeder. Ik kon haar nog niet missen, nog steeds niet! Zij was er altijd, we hadden het zelfde bloed en als ik haar ooit weer zie? Later wel misschien.
Weet niet hoe dat boven gaat. Mag je dan nog even een handje schudden, een knuffel geven voordat jij naar je eigen afdeling wordt getransporteerd door Petrus? Denk niet dat ik bij mijn Moe en Pa op de afdeling kom.
Wat jullie? Snap je? Of komt dat allemaal niet zo nauw?
Maar Moe is er nog, net als Pa. Hierboven, in de grijze massa van mij. Mien bovenkamer, dat hersenloze geval waar soms de grootste onzin uitkomt! Dat hoeft ze nu ook niet meer te lezen.
Ze nam het soms hoofdschuddend ter harte. Dat waren niet haar woorden, soms zag ik haar wel eens denken, heb ik dat schoap over de dam geholpen...?
Het is mooi zo, het is goed zo. Heel mooi afscheid kunnen nemen. Ook de kinderen hebben, volgens mij, het fijn gevonden zoals wij dat hebben gedaan met zijn vieren.
Ik zeg bewust met z'n vieren. We zijn dan wel niet meer samen maar deze afgelopen dagen waren wij even weer dat team van eerder. Aan één blik genoeg of dat halve ene woord! Heel mooi en fijn hoe San dat allemaal heeft gedaan voor ons. Niets was teveel, ik weet niet of dat ik ook zo kan mocht het ooit zo ver zijn...
Maar ja, het was ook haar (O)Ma, ruim dertien jaar lang. En San is de moeder van mijn kinderen dan wil je graag dat ze bij het afscheid er ook bij is. Dan telt alleen dat. Een groot compliment derhalve voor mijn lieve ex. Zo mooi dat wij het samen konden doen, ook heel belangrijk voor de (rouw)verwerking van onze kinderen. Dat ze zien dat Papa en Mama het samen doen, samen het verdriet kunnen delen. Tuurlijk hoop je dat het anders wordt! Stiekum misschien wel een beetje....
Maar Moe is gaan hemelen en ik moet niet (blijven) geloven in sprookjes en dat alles toch nog goed komt!
Maar fijn was het wel. Zo kan het ook. Ik had wel een taakje zoals Mouna het verhaalde. Ik mocht de muziek en de foto's verzorgen voorafgaande aan de dienst. Dankbaar werk.
Op het bidprentje wat iedereen kreeg na afloop van de dienst stond mooie woorden, notabene van een 93-jarige schrijfster. Wij vonden het ergens tussen een paar boeken, kan ook de bijbel zijn geweest.
In haar eigen sierlijke handschrift had Moe het volgende gekrabbeld:
'Gelukkig zijn is niet krijgen wat we verlangen, maar tevreden zijn met wat we hebben...'
Moe in optima forma. Waar je altijd welkom was en de koffie kwam altijd vergezeld met een warme belangstelling en een luisterend oor! Dat gaan er veel missen. Het is anders in de straat.
Het huis voelt meteen ook anders. De warmte en de ziel is er uit....Mouna bleef liever in de auto zitten, ik snapte dat wel. Oma is er niet meer, met andere woorden, ik heb er niks meer te zoeken.
En ik dan? Wil ik er weer gaan wonen...Die vraag is mij al vaak gesteld? Ik weet het niet!
Moet eerst er weer zijn voordat ik zoiets kan beslissen. Weet het niet! Heb veel nu in Hardenberg hier.
De kinderen gaan naar school, heb hier mijn werk!
Maar in Mariënberg ligt wel mijn hart, roodzwart! Ben er geboren en heb er dik veertig jaar gewoond!
De Clemme voelt nog steeds als thuiskomen en op nr. 2 was het altijd goed en koffie zo gezet!
Dat pad in de tuin, dat leidde van achterdeur naar achterdeur. Wat nr. 2 met nr. 2a verbond!
Wat hebben Robert, Irma, Lian en Tobi dat mooi verwoord en op papier gezet! Petje af.
Zo is het. Zo was het altijd al zo. Het begon met de buren Pasterkamp, toen zij weer vertrokken naar Urk kwamen daar Luuk, Petra en de kinderen. We knipten een gat in de heg en dat werd ons toevluchtsoord!
Jaren later kwam Ina er wonen met Robert en Luuk, ik was toen zestien - einde Mavo-tijd.
Tien jaar later ging Ina naar Ommen en werden Robert en Irma onze buren, en wat voor buren....
In een paar zinnen vertelden ze het verhaal van bijna dertig jaar lang samenzijn. Buren zijn...
Néé, vrienden zijn. De vijfde zoon en eerste dochter van mien Moe. Je moest niet aan Robert komen want dan kwam je aan Martha. Moe was er niet Nieuwjaarsdag en toch ook wel weer.....
Martha was zoveel meer dan een buurvrouw. Een tijdperk is nu voorbij, een leven voltooid.
Denk niet dat mien Moe boven net zulke buren zal vinden. Dat kan niet, die wonen namelijk op 2a.
Liep 2 januari ook op het pad. Hoeveel voetstappen heb ik er niet gezet? Deze blijven even staan door de sneeuw. Door de wind, door de regen, dwars door alles heen, door de storm, al zit alles me tegen.
Door jullie ben ik nooit alleen.
Veel Heil en Zegen voor het nieuwe jaar.
Zo maar ff een bakkie doen in Mariënberg, voel me zo welkom op 2a door ons pad van verbinding!
Geplaveid met enkel maar liefde. Fijn. Koffie Kloar?
Fijne zondag. Joah, mag wel zo...
