I don't need a whole lots of money. I don't need a big, fine car. I got everything that a man could want. I got more than i could ask for. I don't have to run around. I don't have to stay out all night. 'Cause i got me a sweet, a sweet lovin' woman and she knows just how to treat me rigt. Well my baby, she's all right. Well my baby, she's clean out of sight, don't you know that. She's ...She's some kind of wonderful. She's some kind of wonderful. Yes, she is, she's a...She's some kind of wonderful.'
Uut 'She's some kind of Wonderful' van Grand Funk Railroad!
Maakte vanmorgen, denkbeeldig dan, een foto vanuit de lucht. Als je onze springbox vergeleek met Nederland lag Moos met zijn hoofd op de TVTAS-eilanden. Raakte zijn tenen nog net een stukje Groningen aan. San bevond zich in het oostelijk deel van ons land. Ze pikte een stukje Erica van Lohues mee en verder lag haar bevallige lichaam te rusten op de verticale lijn van Salland, Twente en de Achterhoek.
Ik zelf lag half gestrekt tussen Zeeland, Brabant en Limburg in, ondertussen proberend niet uit het bed te vallen, terwijl Mouna het lekker centraal hield en de omgeving van Utrecht verkoos om tegen de klok van zeven uur te verpozen op deze best wel bijzondere dag. Vaderdag!
Wat een mooi moment, met z'n allen in ons grote twijfelaar te liggen. Even niets te hoeven, geen deadlines voor de krant (ahum, ik heb er nog drie te gaan) of andere mensen / zaken die staan te wachten op iets verders onbelangrijks.
Neuh, alleen wij met zijn vieren en de wereld die ons even gestolen kon worden.
Vaderdag!
Draai dan altijd standaard, nou ja pas de laatste zes jaar dat ik vader ben, Vaderland van Frank Boeijen als ik hier even zo alleen zit beneden. Niemand om mij heen, de stilte die mijn gedachten voedt. Vanmorgen ook weer. Ik hoorde Moos zachtjes boven zingen over Samen zijn, kon ik nog net voordat hij de trap begint af te stiefelen naar het nummer van Frank luisteren.
Een stukje nostalgie omdat het allemaal best wel bijzonder is. Om vader te zijn....Om een geweldige vader gekend te hebben. Vaderland, zonder vader. Nu ik aan jou denk, zo ver weg. Door de regen, door het water. Kan de tekst wel dromen, net zoals zoveel andere nummers van Boeijen, lekker boeiend hoor ik u denken. Het zal mij boeien. Temeer omdat ik deze week las dat sommige Vaders hun kinderen kwijt zijn of kwijt raken. Een hard gelag. Een ongeluk zit in een klein hoekje maar het kan zo verstrekkende gevolgen hebben. Ben echt wel verwend door mijn kids in eendrachtige samenwerking met San. Moos knutselde alles zelf in elkaar. Een blik vol waardering ingepakt in klei wat helaas er meteen van afbrokkelde met wel zestien heerlijke snoepjes erin. Alleen het kadopapier was al de moeite waard met allemaal zelf geschilderde hartjes. Wat zou Oma de kunstenares trots zijn op haar kleinzoon, hopelijk is ze vandaag ook weer thuis na haar operatie aan de knie in het ziekenhuis van Deventer. Elk nadeel heeft zijn voordeel, daarom huist er ondertussen in onze koelkast wel heerlijke speciaalbiertejs van DAVO, de brouwerij van Deventer...Maar dat geheel terzijde. Mouna had een warme ovenwant met haar handjes en voetjes erop getekend. Wauw!
Speciaal hoor, om vader te zijn. Vooral op zo'n dag. Zo moet het dus voelen als je jarig bent, aangezien ik altijd op nieuwjaarsdag verjaar heb ik eigenlijk niets met verjaardagen omdat iedereen dan in de ban is van het net begonnen nieuwe jaar. Verder kreeg ik het boek van Dirk Kuyt, een mooie fles bier van Leffe met Papa erop en kreeg de jongen die mijn na veertig Papa maakte en zijn verwekker allebei een nieuwe zwembroek.....Gaaf....! De glimlach van een kind. Some kind of Wonderful.
Het is allemaal zo simpel, zo klein, maar oh zo waardevol. Het oog wil ook wat. Dat merkte ik van de week wel weer. Het zijn van die kleine dingen die je groot maken.
Voorlopig kan ik alles zien, het oog zit er nog. De operatie ging goed. Echter zat er wel een dikke verkleving in het midden van het ooglid. Ze weten niet of ze alles hebben kunnen weghalen en of de operatie helemaal 100% is geslaagd. Ze hebben zo goed en kwaad het proberen te verhelpen. Hebben zelfs een halve lip gebruikt om de reconstructie in het kwetsbare oog voor elkaar te boksen. Feit is nu dat ik aardig loslippig ben en momenteel meer last van de lip heb dan van het oog. Net of er een botox in mijn lip is gespoten, alles is gezwollen en dik...De eerste dagen leek mijn lip van binnen wel een maanlandschap, ze hebben gewoon flink wat huidweefsel eraf geschraapt. Rare gewaarwording...een halve lip zit nu in mijn oog. Ik probeerde al te kussen met mijn rechteroog en zag door mijn mond het eten naar binnen komen. Met de lippe d'r an.
De prednison begint ook haar bijwerkingen in volle schoonheid te tonen. Krijg een dikke kop en opgezette klieren. Nog enkele weken doorbijten, nog enkele weken die pillen blijven slikken en dan snel afbouwen...
Het koekeloeren op beeldschermen was ff ook geen optie. Zit er nu ook al te lang achter merk ik, de woorden beginnen te dansen voor mijn ogen. Zaak om de boel af te sluiten en mijn ogen rust te gunnen.
Op deze mooie dag groet ik u allen. Some kind of Wonderful. Vaderdag!
Fijne zondag. Joah, mag wel zo....
Het oog wil ook wat, rust!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten