'Leve het nijlpaard! Wat een schitterend dier! Dik, lui en lelijk, ligt hij in de rivier. Je hoort hem nooit klagen. Het nijlpaard heeft stijl. Hij ligt alle dagen met z'n kont in de Nijl!
Het nijlpaard heeft maling aan uiterlijk schoon. Zoals ie eruit ziet, zo is ie gewoon. Hij maakt zich niet op en doet ook niet aan de lijn. Maar ligt dik en lelijk gelukkig te zijn.
Dus als je heel lui bent met een lelijke snuit. Wat kan jou dat schelen, wat maakt dat nou uit. Want neem nou het nijlpaard, die is altijd tevree.
Die gezellige dikkerd, die zit nergens mee.'
Uut 'Leve het Nijlpaard van het Klein Orkest (Harry Jekkers)
Hallo, ben ik weer.
De wereld heeft een lasapparaat nodig, wat ik oe brom!
Die wijsheid pikte ik namelijk gisteravond gratis op, koste geen enkele moeite, terwijl een net gebakken speklapje onaangeroerd bleef. De wereld heeft een lasapparaat nodig, eentje die de losse eindjes aan elkaar knoopt! Waarvan Akte!
Volgens mij klopt het ook nog. Want mien Ome Lenard laste vroeger, eerder duzz, vele zaken aan elkaar vast. Ik zag 'm vaak wegduiken in zijn zwarte laskap terwijl ik onderweg was naar Tante Riek. Volle focus op zijn precisiewerk. In zijn donkergroene overall bij de TSM, jarenlang prijkte dat logo trots op zijn rechterborst. Fier als hij was op zijn werk! Rond mijn zestiende tot ongeveer twee jaar later had ik tevens een groot TSM-logo elke zaterdag op mijn keepersshirt staan. Het werk van mien Ome Lenard sponsorde het A1-elftal van Mariënberg. Weet nog steeds niet wat ze daar destijds precies deden maar het werkte wel.
Want vroeger, eerder duzz, was er veel minder gezeur. Mocht je nog roken bijvoorbeeld, mocht je nog met een oude diesel Amsterdam in, of weer uit. Vroeger zeurden mensen ook veel minder. Was links nog rechts of net andersom. Mocht je nog ongestoord ademen van de vrije natuur. Met (Levi) Weemoedt las ik gisteren zijn relaas in de Stentor/AD. Daar las ik ook dat wij eigenlijk een lasapparaat nodig zijn....De broer van, die later een iets verdere buurman bleek te zijn, bevestigde mijn gedachten. Hij laste gisteravond vrij laat de laatste eindjes in mijn troebele brein aan elkaar net zoals vroeger Ome Lenard dat deed.
Want als je kunt lassen gaat er een wereld voor je open. Heel wat zaken die onmogelijk leken kun je nu ineens wel realiseren gewoon met een lasapparaat. Eentje van FERM of zo...
Door te lassen draag je zelfs je steentje bij aan het milieu. Je herstelt immers spullen die anders op de schoothoop zou belanden, je bespaart ondermeer Bovenveld zo wat ruimte op de vuilnisbelt. Is Groen Niks ook weer blij met jou, nu wij nog! Toen ik gisteren bij Moe de krant opensloeg, boven een dampende kop zwarte koffie, wist ik al dat wij in deze wereld flink wat lasapparaten en vooral flink wat handige buurmannen & buurmannen nodig zijn. Ajeto!
Jan en Jannie van Raalte (73 en 68 jaar jong) uit Hasselt hebben in hun moestuintje ook twee wietplantjes staan. Jan maakt er wietolie van voor zijn vrouw die kampt met huidproblemen (psoriasis). Geen enkel medicijn hielp. Ze heeft het al 45 jaar en niets van die middeltjes en smeersels hielpen tegen die verschrikkelijke jeuk. Jeuk kan je leven vergallen. Per toeval ontdekte Jan het, een noodgreep derhalve. Anders heeft Jannie constant last van jeuk, tot bloedens toe. Jan dokterde een beetje en al jaren gebruiken ze het puur voor eigen medicinaal gebruik. Maar twee wietplantjes tussen de stukjes frisse sla en knapperige heilige boontjes door. Het zijn geen groot verbruikers....Maar nu is er zo'n anonieme klootzak die er wat van vond, blijkbaar niet in het bezit van een lasapparaat laat staan een gelukkig leven die de kliklijn meende te moeten bellen. Anoniem ook nog eens, Bah!
De hoeders van de wet kwamen langs en Jan moest binnen twee weken de planten weghalen, dat was gisteren duzz. Nederland op zijn smalst. Gewone wietolie helpt Jannie niet, die is chemisch bewerkt en daar zijn alle hulpzame stoffen reeds uitgefilterd. Ok, het is verboden in Nederland om wietplanten te hebben maar je wordt niet vervolgd als je vijf of minder plantjes teelt. Laat Jan en Jannie toch. Elke dag ondraaglijke jeuk is kloten hoor...zo'n anonieme beller moet zich eens laven aan zo'n lasapparaat, er zou een wereld voor hem opengaan. Maar Nederland wordt teveel het land van allemaal regeltjes en elkaar het licht niet meer in de ogen gunnen. Veel mensen hebben zo'n laskap op de doppen. Zien vooral de wereld (te) donker in. In hun wereld wordt het niet elke dag licht en de lichtpuntjes die ze wel zien bellen ze lekker anoniem door...Bah!
Ach. Het is niet allemaal kommer en kwel hoor. Wij genieten van een JimBee Meloen en Moos schreef vorige week gewoon zijn eigen eerste boek. De appel valt niet ver van de pruimenboom, geen lasapparaat in de buurt.
Zes bladzijden lang...zes pagina's ging het over vijf monstertrucks. Dat is toch fantastisch! Jeuk, maar dan anders....Kippenvel, geen wietolie tegen bestand.
Las nog veel meer in de krant gisteren. Een terugblik van wat vrijdagavond op de televisie zagen.
Dat Elis Ligtlee imponeerde met haar openhartige verhaal in het programma Meer dan Goud!
Regerend Olympisch (!!) kampioen Keirin (heel hard fietsen op de wielerbaan) uit Eerbeek vertelde zonder opsmuk over haar leven, haar prestaties, haar geworstel met het ideale gewicht en de redenen om op haar 24e (!) al te stoppen met haar geliefde sport. Nu viel er niks meer te lassen.
Wat had ik Elis een lasapparaat gegund. Het is sowieso een prachtig programma. Opgenomen in kasteel Rechteren in Dalfsen, hier vlak om de hoek. Lekker nuchter! Zes voormalige topsporters die openhartig vertellen over hun sportcarrière. Vorige week was het Erben Wennemars die verhaalde over zijn pieken en diepe dalen. Kim Lammers, de hockeyster, passeerde ook al de revue. De eerste met Hans van Breukelen moeten wij nog terugkijken, die hebben we gemist. Schijnt ook een indrukwekkend verhaal te zijn geweest, het polletje moet zeker en dwars voorbij zijn gekomen....De keepert van '88. Maar het is een eerlijk programma, rauw en teder zonder lasapparaat met terugwerkende kracht. Volgende week is Bas van de Goor aan de beurt, die leukemie overwon. Ik ken zijn verhaal, heb het al eens mogen horen in een werkelijk muisstille Voorveghter. Leontien van Moorsel sluit de rij als ik het goed heb.
Maar Elis raakte mij, raakte ons. Ze was al heel jong BMX-kampioen, de overstap naar het baanwielrennen. en drie geleden, in 2016 stopte ze ineens. Ze had er geen zin meer in, al het plezier was weggehaald door ondermeer en/of notabene haar eigen coach. Die haar (ook) te dik vond en die verder vond dat haar Olympische titel gewoon geluk was. Heftig. Het eten in kasteel Rechteren bleef onaangeroerd. Ook ik stopte met chips eten, de Mummelmann werd spreekwoordelijk koud terwijl die gewoon niet warm moet worden, maar dat geheel terzijde.
Zij was altijd die baanwielrenner geweest van 1,85 meter en altijd iets te zwaar...In tranen vertelde ze haar leven in een notedop aan de hand van foto's. Hoe mensen met woorden andere mensen pijn kunnen doen. Moedwillig. Vaak niet eens anoniem. Om jeuk van te krijgen....Een kras op de ziel, een deuk in je zelfvertrouwen enkel en alleen door wat mensen van je menen te moeten vinden....Bah! Ik vind zelf ook altijd van alles. Ben zeker niet heilig. Ben ook niet altijd trots op mijn uitspraken...Wij maken ons er allemaal, misschien, wel eens schuldig aan. Losse eindjes in ons hoofd, de laskap binnen handbereik maar geen zin om de lossen eindjes aan elkaar te willen lassen. Het is ook een vak op zich. Het verandert wel je wereld, zeggen ze. Buurman en Buurman, Ajeto! Ik zag Buurman Tijdelijk denken: Ik haal mie ook zo'n ding op.
Elis ging er kapot aan. Gaf haar droom op omdat het een regelrechte nachtmerrie werd.
Wat dat betreft een 'mooi' weekend gehad met mooie mensen met mooie en soms minder mooie verhalen. Soms moeten verhalen worden verteld zoals die van Elis en vele anderen. Soms moet je aan een keukentafel zitten als je de vaatwasser niet kunt vinden of de pruimenjam.
Rond de Noordzee, ook zo'n programma met liefde gemaakt en met nu wel een lasapparaat. Drie Belgen die 5000 kilometer rond de Noordzee trokken. Fietsend. Wandelend. Varend. Gewone verhalen optekenen...Verhalen uit het leven gegrepen. Soms leuk, soms wat minder. Maar altijd met die verbindende factor. De Noordzee. Het zoute en ziltige lasapparaat
Ik wens iedereen zo af en toe een lasapparaat toe. Hoop dat je snapt wat ik bedoel.
Want ik heb misschien zelf wel het hardst zo'n ding nodig. Losse eindjes in mijn troebele brein aan elkaar knopen, aan elkaar lassen. Verbinding maken, connected! Iets met golven en draden. Ome Lenard moet vast nog ergens die laskap hebben liggen. Hij liet namelijk niks links liggen, was zuinig op zijn gereedschap. Alles hing netjes aan de wand en het lasapparaat keurig onderhouden rechts op de werkbank.
Toen links en rechts nog gewoon elkaar vonden in het midden. Puntgelasts en wel!
Fijne zondag. Joah, mag wel zo!
Moos, wie schrijft die blijft....! Moos, Jij en Mouna, zijn onze lasapparaten van deze wereld....!
Die niet razend is, maar de wereld is wel raozend gemaakt bij het gebrek aan voldoende lasapparaten
Dat beseffen wij niet altijd maar is wel zo...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten