't Rheezerwold & Vergeten Pieten!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Kan ik iets voor je doen, kan ik iets voor je zijn?
In dit wrange seizoen met zijn kruipend venijn.
Kan ik iets voor je zijn. Met een blik, een gebaar.
Met een arm om je heen of een hand uit je haar.
Kan ik iets voor je zijn in dit grote gemis
Omdat wie je zo liefhad er nu niet meer is?
Kan ik iets voor je doen.
Met een blik, met een woord
Dat doet denken aan toen, dat je even weer voort!
Uut 'Kan ik iets voor je doen' van De Dijk. 

Moi, ben ik weer.
Wisten jullie het, dat het gisteren, zaterdag 21 septemer Wereld Alzheimer Dag was?
Ik moet eerlijk bekennen, was het ook compleet vergeten. Soms heb je van die dagen....
Een artikel van Sjoerd Mossou herinnerde mij aan bovenstaand feit. Hij sprak met mijn keepersheld van eerder. Piet Schrijvers, 72 jaar, ooit doelman van beroep!
Nog altijd een man van beton maar in zijn hoofd ruist de ziekte van Alzheimer.
Sjoerd schreef een mooi eerbetoon aan de man die misschien wel de enige reden is geweest dat ik als 6-jarig jochie de keepershandschoenen aantrok in plaats van in de spits of achterhoede te gaan spelen. Kan ook zijn dat ik absoluut niet voetballen kon. Daar waren mijn voeten niet voor gemaakt haha....De RoodZwarters onder u moet het bekend voorkomen.
Een keepert (Sjoerd) die over een held van eerder (Piet) schrijft. Schrijvers onder elkaar hè.
Tussen de zinnen door las je hoeveel pijn de ziekte Alzheimer dagelijks Piet en zijn gezin doet. Alzheimer heb je niet alleen maar samen, is de simpele conclusie die ik trok na het mooi opgetekende verhaal in het AD/De Stentor te hebben gelezen in downtown Mariënberg vlak voor de seizoensouverture van ons aller vlaggenschip!
Zijn geuzennaam was de Beer van de Meer maar ondertussen wordt de Beer iedere dag een beetje meer feilloos getemd en gefileerd door meneer Alzheimer, weer zo'n klotenziekte waarvan wij er helaas op deze aardkloot teveel van hebben.
In zijn PEC-tijd werd het de Bolle van Zwolle. Hij keepte 46 interlands, voetballer van het jaar in 1983. Speelde ook nog bij FC Twente. Legde daar tevens beslag op de Tonny van Leeuwen-trofee in het seizoen 1971/1972 na een jaar met slechts dertien tegengoals....
1972 een uitstekend jaar, wat ik oe brom!
Legendarisch is zijn uitbarsting tijdens de rust van het duel Ierland - Nederland, we schrijven 12 oktober 1983. Als jochie van 11 zat ik voor de TV. We stonden na 45 minuten een beetje kansloos achter met 2-0.
Het schijnt dat Schrijvers in de rust zo tekeer is gegaan dat de kleedkamerdeur van het Dalymount Park Stadion nog steeds gebibbert in de sponningen hangt. Toenmalig bondscoach Kees Rijvers liet Piet maar begaan. Maar het sorteerde wel het gewenste effect. Jonkies als Ruud Gullit, Ronald Koeman, Gerald Vanenburg en Marco van Basten werden die avond getransformeerd van jochies tot echte mannen. Wij, Nederland, wonnen alsnog met 2-3 van Ierland. De definitieve doorbraak van een nieuwe generatie internationals. De opmaat voor het Europees kampioenschap in 88. Het blijft een geweldig mooi verhaal. Schrijvers die als keeper zijn medespelers op de donder gaf en het uiteindelijk het gewenste resultaat had. Ook al kan hij het zichzelf bijna niet meer voor de geest halen....Daar ruist wat anders tegenwoordig die deze Beer langzaam op de knieën krijgt!
Ik mocht hem 1x de hand schudden. Hij weet het vast niet meer, ook zonder Alzheimer niet, denk ik....
Hij schudde die dag wel honderd 'zeer onder de indruk' keepertjes de uitgestoken handschoen. Stevige handdruk maar wat ik was onder de indruk van zijn gestalte. Hij deed wat oefeningen voor en later zweefde ik als copycat door de Zwolse lucht. Die had die dag wat extra's. Speelde later ook in hetzelfde Adidas shirt als Piet, wel een paar maten kleiner en ik had er geen Dr Schupps op staan. Maar toch...Ik voelde mij soms Piet, nu alleen een amateur Schrijver(s) als je begrijpt wat ik bedoel.
Maar Alzheimer blijft een klotenziekte....Las gisteravond in bed nog een dito verhaal. Niet over een keeper maar ook over een vrouw die door Alzheimer haar grip volledig op het leven kwijt is. Nog altijd denkt dat ze thuis woont maar al vijf jaar in een verzorgingstehuis verblijft waar ze elke dag nieuwe vrienden maakt terwijl ze die gisteren, vorige week en zelfs vorig jaar ook al had ontmoet. Schrijnend......
Soms wil je heel graag wat dingen om je heen vergeten. Vergeten dat het ooit gebeurd is. Als de onschuld weer een keer genadeloos is vermoord. Dat een liefhebbende vader niet meer 's avonds aan de tafel zit. Gedood om zijn professie. Omdat tegenwoordig kogels het nieuwe regeren is. Dat een andere ziekte je leven laat stoppen bij je 43e, dat ALS alles verlamd totdat ook het hart niet meer klopt.
Dat mensen zich druk kunnen maken over een bijna niet zichtbaar decolleté bij een koningin of een baard bij een dito vorst. Dat het allang niet meer gaat om de inhoud maar om de verpakking. Of wat een kleur er toe doet. Een Piet die van kleur verschiet, het spel is weer op de wagen. Hij komt zelfs  niet meer met de boot maar met de trein. Ik hoop voor hem dat hij 5 december haalt, neem aan dat de NS het vervoer regelt...
Soms wou ik dat zo snel en simpel vergeten kon zonder daar boete voor hoeven te doen!
Maar ik vergat ook hoe mooi het soms hier kan zijn. Vergat dat wij bijzonder mooie campings in het Vechtdal hebben. Per toeval belanden wij gisteravond, na de voetbal, op een nieuw pareltje...Ik wist de locatie, wist dat ze een mooie kantine hadden nadat ik een paar jaar geleden Stentorig daar actief mocht zijn.
Ik kende de vakantieverblijven annex campings van Mariënberg, Beerze, Ommen, Hardenberg, Rheeze en Diffelen maar ik verbaasde mij gisteren weer eens....Wist het niet, was ik het (weer) eens vergeten....Had ik weer zo'n dag...?
Na het lekkere eten, een mooi getapt biertje en een droge witte wijn. De kids een Caddilac Menu waarvan de beker nu huist tussen het ontbijt liepen wij nog een rondje over de camping.
Wauw, wat een mooie plekken voor ons Retro-Caravannetje. Die is dit jaar niet uit de stalling van Altena geweest. Wat een diversiteit aan speeltoestellen. Groter dan verwacht. Ik dacht dat 't Rheezerwold niet zo groot was. Maar groot in het klein. Het blijft een overzichtelijk geheel. Lekker knus en gezellig. Groette een voorbijganger. Goedenavond. Geen camping waar je de TomTom moet inschakelen om je plek terug te vinden.
Gaaf zwembad ,zowel binnen als buiten....Frisse kleuren, net sanitair....De kantine was ondertussen een brasserie geworden. Was ik alweer vergeten. Destijds was ik inpandig voor het Plaatselijk Belang Heemserveen. Het AZC werd geen ABC. Waar ik enkele jaren geleden dacht dat het daar ophield bleek nog een heel arsenaal achter te zitten. Gewoon een 5-sterren camping met luxe accommodaties zoals een kasteel, trekkershut of een outdoorlounge. Ik voelde mij hier thuus.
Wollie de Eekhoorn zwaait hier op drukke dagen de scepter. Hij sliep gisteravond vast toen wij er aten....
De buik vast en zeker vol met eikeltjes wat ik oe brom!
Moos vermaakte zich met de interactieve speelboog en Mouna stond als een kleuter te springen op de Airtrampoline, De eerste herfstdag maar wij hadden nog volop de zomer in onze kop!
Gewoon lekker gegeten, vriendelijke bediening, leuk speeltuintje. De zon die over de hooggegroeide mais scheen.Een zomeravond notabene op de eerste herfstdag!
Hoezo Herfst?, die was op Wereld Alzheimer Dag even vergeten dat hij al acte de présence moest geven.
Houden zo....Er ruist al genoeg onzin door deze wereld. Soms is even vergeten het beste medicijn.
Maar elke dag steeds meer vergeten is een regelrechte hel. Kun je een hele Piet zijn geweest maar leg je het toch af. Jammer genoeg!
Laten wij daarom de hemel op aarde nog maar even hier houden. Bijvoorbeeld op een camping in het Vechtdal, waarom niet een keertje op 't Rheezerwold?
En anders een kusje van je dochter op je voorhoofd is het mooiste om over naar huis te schrijven.
Alzheimer, de laatste wedstrijd van Piet Schrijvers....De Beer van de Meer, de Bolle van Zwolle.
Mijn jeugdheld die voor mij nooit in de vergetelheid zal geraken.....Hoe hij ooit een geblesseerde Jesper Olsen op zijn grote handen buiten het veld droeg....Toch ff een traan. Kippenvel.
Toch maar het boek kopen van Piet Schrijvers....blijft hoe dan ook jeugdsentiment!
Het kusje van Mouna net op tijd, zij maakt elke wedstrijd uniek!Niet vergeten, Alfred!
Fijne zondag! Joah, mag wel zo....