'Ik ben verloren in de liefde van mijn leven.
Ik ben verloren in de armen van de nacht.
Zoveel gekregen zonder veel te geven.
Ik verdwaal niet meer in het duister van de stad.
Is dit toeval of gewoon dom geluk.
Ik ga het morgen van de daken schreeuwen.
In elkaars armen zijn wij verdwenen.
In ons hart zien wij elkaar terug.
Jij bent het leven. Jij bent de liefde.
De liefde van mijn leven.
San, jij bent de liefde van mijn leven.'
Uut 'Liefde van mijn Leven' van Frank Boeijen.
Moi, ben ik weer.
Vandaag kom ik tot jullie als getrouwd man.
Tja, het wonder is geschied. Ze zijn de wereld nog niet uit, neuh...echt niet!
Ik zei Ja (klonk niet eens als Joah, mag wel zo....) en gelukkig zei San ook Ja.
Je gelooft het niet, toch is het zo. Trouw niet voor je 40 bent.
Nou ja, ik nam die tekst soms iets te letterlijk.
Ken nog zeker niet alle geheimen van het leven, heeft er vast nog een paar voor mij in petto.
Soms moet je niet alles willen weten. Wie alles weet kan niet meer bijzonder leven.
Soms moet er iets te raden overblijven. Vergeet nooit meer de woorden van Meester Krooyenga, of is dit met één O en een lange IJ? Boeiend. Hij gaf Handelskennis reeds in de vorige eeuw een nieuwe dimensie op de Christelijke Mavo...haha.
De Havenzangers zingen het nog steeds... en zongen het toen ook al. Tevergeefs.
Ben in mijn veilige haven gearriveerd. Ging vaak links- of rechtsaf maar het voelt best wel lekker.
Dat getrouwd zijn met de liefde van je leven. Ik, laatbloeier pur sang! Veel, zoniet met van alles.
Zeker met de liefde. Totdat de hemel op een klaarlichte dag arriveerde in downtown Mariënberg, notabene in mien stamcafé. Moet je nagaan. Niks aan verzonnen. Nog nooit zo vaak Brown Eyed Girl gedraaid op de muziekcomputer in Café Mans, destijds mijn muzikale verlengstuk aan de bar. Links gezeten waar rechts beter was....Het was de tijd van de toon die de muziek maakte!
Ik dacht, dit is geen toeval meer. Als ik het nu nog verkloot ben ik geen knip meer voor de neus waard!
De liefde van mijn leven. Mijn muze. Mijn ochtend en mijn avond. De liefde van mijn leven, boven alle twijfel verheven. Zij is mijn absolute hemel op aarde, er komt geen einde aan.
Met bovenstaande tekst van mijn (jeugd)held Frank Boeijen vroeg ik San voor vijf jaar geleden ten huwelijk.
Had door Piet-Cees een filmpje in elkaar laten knutselen. De hoofdrol was destijds voor Moos, amper een jaar oud en drie turven hoog. Hij kon warempel net lopen. Ik zie hem nog zo het Westerpark opstiefelen op een voetballoze zondag....
Tja, ik leek getrouwd te zijn met de voetbal en met het leven na zes uur. Mariënberg leek de liefde van mijn leven te worden en te blijven. Op mijn barkruk gezeteld wist ik het altijd beter. Ik liep niet vooraan in de polonaise toch deed ik vaak het licht uit.
Tot het moment dat ik iets moois achter de Beerze Bulten zag ontwaren.
Die credits moet ik Jan en Gerrit-Jan nageven. Sporten geeft je energie. Het gaf mij de liefde van mijn leven!
Nummer 150. San werd de nieuwe energiebron, eentje waar je oneindig uit kunt putten!
Met Moos nam ik een leuk filmpje op. In de kantine, achter een mooi getapt glas Grolsch, goed getapt uit een roodzwart hart. In mijn zelfverklaarde zestienmetergebied speelden Moos en ik vervolgens een Jiskefet-achtige scene...Moos dook een bal uit de rechterbenedenhoek net als zijn Pa in zijn ooit betere dagen.
Met Moos naast mij gezeten vroeg ik op de middenstip mijn San ten huwelijk. Enkele weken later, toen wij het filmpje op een vakantiepark lieten zien zei San volmondig Ja.....Missie geslaagd. De koning te rijk!
Vijf jaar later zei San het nog eens en ik ook...Ja, ik ook. Joah, mag wel zo....
Lijkt zo onderkoeld dat Joah mag wel zo...maar geeft wel de essentie weer....Hier achter de Iessel is een ei geen lege dop! Wat ik oe brom!
We hielden het bewust klein. Al het geld zit langzamerhand verstopt in ons nieuwe huis. Het moest er maar eens van komen, alles tevens goed geregeld voor de kids. Jij weet nooit wat het leven nog voor jou, voor ons in petto heeft. Het is redelijk gunstig gezind. Wij verloren mooie en dierbare mensen onderweg, die pijn voelen wij nog steeds. Het ging niet altijd vlekkenloos, niet alles was weg te poetsen met diverse middelen...Maar de vele doktoren zijn tegenwoordig redelijk kundig in even zo vele ziekenhuizen.
Wij zijn er nog! We beginnen pas, we beginnen nu pas echt! We zijn er nog niet, we zijn onderweg...
Het glas is hier halfvol ipv halfleeg. Al is het soms wel verdomde moeilijk om alles in het juiste en positieve perspectief te blijven zien. Zo eerlijk moet ik zijn. De wereld verandert voortdurend met zevenmijlslaarzen. Vroeger is iets van eerder. Later is allang begonnen. Klein Orkest speelt niet meer. Zij weten het, denk ik, ook niet meer mooier te maken laat staan te zingen....
12 februari. De fotograaf was besproken. Geintje natuurlijk. Wij wisten waarvoor wij tekenden. Geen gekkigheid deze vroege morgen. Sta vaak genoeg in de krant, of niet dan...?
Een sobere plechtigheid op het Gemeentehuis? Echt niet! De ambtenaar van de burgerlijke stand deed haar best en had er deze woensdagmorgen zin in. Een leuk mens. Wij trouwden wel in de Bergentheim zaal, tja...
De kracht van gewoon doen. Die last draag ik nu met mij mee...haha. De kinderen kregen van haar de hoofdrol en terecht! Naast onze getuigen moesten tevens Moos en Mouna ook voor het huwelijk van Papa en Mama tekenen.
Moos zei dat we nu niet meer mochten scheiden. Dat knoopten wij allebei goed in onze oren. Zijn we ook niet van plan.Waarvan Akte!
Wat zagen ze er mooi uit. Moos voor het eerst strak in pak, het colbertje zat 'm als gegoten en Mouna had haar mooiste jurk aangetrokken. Prinsesje...San zag er stralend en mooi zoals altijd uit. Wauw!
We hadden er geen poespas van gemaakt en toch ook wel weer. San had ook deze dag al tig keer in haar hoofd afgespeeld. De oplettende regisseuse van mijn goedlopende film. Alles onder controle. Zij kende het draaiboek al uit haar hoofd waar ik nog bezig was met het lezen van de inleiding.
Thuis zetten wij het feestje voort. Gezellig en intiem. Alleen onze beider families! Een feestje kan altied nog!
Project Hardenberg, Project X of zoiets...haha. Hou Facebook maar niet in de gaten.
In het land van Bartje dompelden wij ons vervolgens anoniem onder. Moos wilde niet bidden voor bruine bonen maar at toch zijn home-made hamburger zonder morren op!
Hij leerde ons wie Bartje was. Zag talrijke Hunebeden omdat wij rechtsaf sloegen op de Hunebed Highway.
Getrouwd op je 48e....Te laat, had ik eerder moeten vertrekken? Neuh, denk het niet.
Het is goed zo! Wij trapten gewoon wat later af. Onze wedstrijd is nog lang niet afgelopen. Wie weet trekken wij over 25 jaar wel het vorige week gekochte 1818 bier van Maallust open. Met toewijding gebrouwen. Kwam er gisteren per toeval achter tijdens een kleine proeverij met onze oude buren en vrienden van 41.
Dit Quadruppel biertje is gewoon een kwart eeuw houdbaar. Minimaal 25 jaar! Dit bier rijpt na op de fles.
Prachtig toch! Op mijn 73e ontkurk ik deze fles in het bijzijn van San en Moos en Mouna en...??
Wie weet heeft Mouna dan wel een vriendinnetje of de kinderen allebei. Mag allemaal, maakt ons niet uit waar ze mee thuiskomen als ze maar thuiskomen....niet dan!
Ik hou mijn vroegere liefdes in ere. De Voetbal en mijn biertjes, mijn speciale biertjes. San zat in het land van Bartje aan de Kolonisten Weizzen van Maallust. Mooi. Wederom een nieuwe ontdekking. Gaat niet goed zo, ik lust veel te veel van die lekkere speciaalbiertjes. Omdat Storm Dennis raasde over ons lage land waaiden wij vanzelf richting Veenhuizen. Waar Maallust al een tijdje huist! In het Drenthe van Daniël kun je eenvoudig niet verdwalen want elke weg leidt naar Rome, dus ook onze weg afgelopen zondag.
Kwam een beetje thuis. 1818 is de Generaal onder de speciaalbieren. 10% schoon aan de haak. Een prachtige volle iets zoetige smaak. Proefde in het bier San. Zij is mijn Koningin, Keizerin en Admiraal....
1818, genoemd naar het oprichtingsjaar van de Maatschappij van Weldadigheid. Het jaar dat alles veranderde in Veenhuizen. Ongefilterd en niet gepasteuriseerd. Wauw, een biertje naar mijn hart.
San is mijn Weldadigheid bedacht ik mij gisteren ineens. Dank voor de tip, GJ. Zomaar op een onbewaakt moment, op een gewone zaterdagavond, lekkere dingen op tafel, mooie mensen aan diezelfde tafel.
Het kwartje viel zomaar, hoefde het niet eens op te rapen. Joah, mag wel zo. Dat is het. Onze maatschappij van Weldadigheid. 2012 veranderde al veel maar 12-02-2020 nog veel meer.
Heilige grond daar in Veenhuizen. Tig kilometers van Hardenberg verwijderd en toch ook weer dichtbij. Elke weg leidt er naar toe. Bij Asssen gewoon links af door de Geert Timmer bocht. In ons huwelijksweekend tijdens onze soort van Honeymoon kocht ik onbewust een biertje voor onze gezamenlijke toekomst. Op de Generaal, Op Johannes van den Bosch die in 1818 woeste grond aankocht en daar zijn maatschappij van Weldadigheid begon. Op deze gewijde grond kwam ik wettelijk in de armen van mijn geliefde terecht. Zij ontginde mijn hart in het openbaar! Een contract!
Over 25 jaar maak ik 'm open, een bijzondere goede reden om binnenkort die kant weer eens op te fietsen.
Moet er natuurlijk wel eentje hebben uit het brouwjaar 2020. Met de fiets deur het bulzand hen.
Ik heb ja niks te klagen. Cirkels rond maken. Werken aan de toekomst. Onze toekomst!
Joah, mag wel zo. Ons huwelijk is met toewijding gebrouwen. Lang gezocht, in the middle of nowhere het grote geluk gevonden. In ons vanaf vandaag zelfbenoemde maatschappij van Weldadigheid.
Sanneke Dorgelo, vrouw van....Wauw.
Liefde van mijn leven, zonder twijfel.
Fijne zondag. Joah, mag wel zo....
Mr. & Mrs. Dorgelo
Nou maar eerst ff een stukkie Lohues luusteren...As de Liefde mar blef winnen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten