De Distelbelt!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'From the house upon the hill. All is still in this battle of wills.
Cause you don't know how it feels upon this fairest hail.
This trip isn't real.
And we'll never forget who we are. Old tattoos and battle scars.
Still have a heart that sometimes breaks, still have a mind that lies awake.
Still and up six feet underground, still the same world spinning now.
I watch it all as I stand still.
From the house, the house upon the hill.'
Uut 'House upon the Hill' van Miss Montreal (Sanne Hans)

Moi, ben ik weer!
Het fascineert mij al jaren, zo niet al tientallen jaren.
Ons huisje op de heuvel, gewoon net buiten Mariënberg tegenover de softijsjes van Gerrie.
Weet niet wat het is, maar ik heb soms het gevoel dat vroeger alles..nou ja, veel dingen beter waren.
Dat wij dingen gewoon accepteerden zoals ze waren, zoals het ging. Je wist misschien ook niet beter..
Zeg het maar, ik weet het ook niet.
Maar draaide gisteren voor de honderdduizendste keer de Hardenbergerweg op, nu richting ons huus.
Na de schaapskooi op het land van boer- en hobbyarcheoloog Timmerman keek ik naar links, voor de zoveelste keer in mien leven naar het huisje op de heuvel.
Het intrigeert mij elke keer weer, waarom?
Tja, omdat het op een heuvel staat? Omdat je moeite moet doen om er te komen...?
Omdat ik de laatste tijd enorm verlang naar zo'n huisje op de heuvel, dat ik denk dat ik van bovenaf gezien een betere kijk op ons leven zou hebben...? Dat ik dan wel de juiste looplijnen kan ontdekken.
Een soort van helikopterview, dat ik van bovenaf nu wel de poppetjes op de juiste plekken kan zetten?
Of gewoon dat het huisje, het huisje op de heuvel mij een soort van veilig gevoel geeft. 
Dat je net buiten jouw dorp op de heuvel niks meer met de mensen om je heen hebt te maken...?
Denk wel eens vaker wat. Maar ik moest er aan denken toen ik van de week Sanne hoorde in mijn oortje en zij zong over dat huisje op de heuvel, House upon the Hill.
Ze zingt vast niet over dat huisje net buiten mijn geboortedorp. Het huisje op de heuvel heeft ook geen adres, althans niet dat ik weet. Onze vrolijke eierboer Reinders huist op nummer zes en Timmerman op vier, daartussen vind je een schaapskooi, wat 'zomerhuisjes' en dus het huisje op de heuvel maar zonder noemenswaardig adres...
Woont er iemand permanent, huist daar misschien iemand die alles beter weet omdat ie op een heuvel woont en daardoor de wereld beter kan (over)zien?
Vind ons net een dolend voetbalelftal, bivakkerend in het rechterrijtje, maar net boven de degradatiestreep. De deur van de kelder staat reeds op een kier.
De trainer snapt er werkelijk geen bal van. De spits schiet al maanden geen deuk meer in een pakje boter laat staan dat hij scoort en de keeper laat veel te veel ballen door. Blunderappie...!!
De laatste man en tevens aanvoerder heeft er al weken de smoor in, staat voor de tweede keer dit seizoen enkele wedstrijden langs de kant wegens opnieuw een rode kaart. Hij moest weer aan de noodrem trekken omdat die klote rechtsback wederom zijn man liet lopen. Hij baalt als een stekker.
De andere spits zit zich ondertussen te verbijten op de reservebank, de trainer ziet het niet in 'm zitten.
Wat een knuppel, hij laat zich in de week wel eens gelden in de kleedkamer en ondermijnt zo het gezag. Langzaam brokkelt de teamspirit af.
Hij ziet ook wel dat in de derde helft er zich groepjes aan het vormen zijn. De aanvallers klonteren samen en de achterhoede denkt dat ze het altijd beter weten. Betweters! Enkele middenvelders proberen de scherven te lijmen maar het is dweilen met de kraan open. Ja, in bier drinken zijn ze allemaal kampioen maar met oplossingen komen is voor velen een brug te ver. Het team oogt al maanden als los zand, ze hebben totaal geen vertrouwen meer in elkaar en het systeem en zien achter elke boom een dikke beer. Het is geen elftal meer maar elf individuele BV'tjes op het veld. 
En dan die supporters, de beste stuurlui aan wal. Weten het altijd beter, hebben overal commentaar op maar verder dan opmerkingen dat het vroeger allemaal beter was komen ze ook niet. Het zelfingenomen bestuur weigert om in te grijpen, ze drinken zich liever te barsten in de bestuurskamer met de deur veilig dicht!
Allemaal de kop in 't zand. Verstand op nul, ogen dicht. Hopelijk waait deze storm vanzelf over...
Ja, je mag best weten. Ik heb soms, zo af en toe, best wel wat onrust in miene kop. Het is niet altijd rozegeur en manenschijn. Het regent niet altijd zonnestralen...
Deze pandemie baart mij zorgen. Ben er niet bang voor maar toch ook een beetje weer wel.
Het lijkt wel een beetje op dat vroegere geloven van mij. Ik geloofde allang niet meer in God en toch dacht ik eerder vaak dat God alles zag als ik iets deed wat eigenlijk niet mocht. 
Gek hè, en nog steeds geeft dat een bepaalde onrust. Stel dat het allemaal wel waar is.
Stel dat de hemel wel bestaat en de hel ook..??
Dat stond/staat mij ook tegen, het onbewust bang maken van een kind. Weet niet of het geloof dat deed of dat de mensen het geloof zo uitlegden aan mij om het voor hunzelf helder en vooral simpel te houden.
Je kunt het niet sturen, je kunt deze tijd niet bij de hand nemen en ergens parkeren in de hoek als je er klaar mee bent. Morgen sta je er gewoon weer mee op. Zat van!
Mensen gingen eerder ook wel dood aan bijvoorbeeld de griep en zo maar het is tegenwoordig zo ongrijpbaar, dit is niet te vangen, je kunt er geen vinger achter krijgen. 
Van de week kwam Corona wat dichterbij. Moe moest ff een weekje in totale afzondering. Achterdeur op slot en geen bezoek. Ze was in aanraking geweest met iemand die later besmet leek te zijn. 
Gelukkig had ze geen klachten, elke dag onder de 37 graden. Ze rook alles nog, slikken ging goed en hoesten hoefde ze ook niet. Wel elke dag voor de zekerheid even bellen. Gisteren eindelijk weer een kopje koffie doen bij dat lieve wieffie en wat boodschappen langs brengen...89 is oud genoeg maar niet voor mij. 
Ze mag over honderd jaar pas doodgaan en zekers niet aan deze kut-corona. Als je begrijpt wat ik bedoel.
Je kunt momenteel ook niks plannen of organiseren. Alles zit bijna dicht en volgende week kan alles weer anders zijn. Daarom dat huisje op de heuvel, stom hè...Je wilt terug naar een gevoel van eerder, toen alles nog zo simpel was. Je niet voor volk en vaderland dood kon gaan aan iets wat je niet kunt (be)vatten. 
Ik denk echt dat het wat 'on' van de onrust kan wegnemen.
Dat ik boven op de heuvel de wereld wat beter kan begrijpen. 
Liep vorige week namelijk in de voetsporen van mijn verleden met onze toekomst in het spreekwoordelijke heden, onderweg naar later!
We stonden op de Distelbelt richting Diffelen. FF uitwaaien met zijn vieren.
Even vastpakken wat ik heb. Potverdikkemei!
Ik keek over de Mölnmarsch richting mijn geboortegrond. Wel eens vaker dit uitzicht gezien maar vorige week was het anders. De wind voerde het woord. Keek naar het landschap wat inmiddels een nieuwe balans heeft gevonden tussen rivierbeheer, natuur en landbouw. Mooi...
Zag langharige koeien grazen, ook de kapper van deze runderen is blijkbaar gesloten. Zag een ooibos ontstaan want volgens de geleerden is dit de enige plaats langs de Vecht waar het uberhaupt mogelijk is. 
Zag de Uilenkamp, een aftakking van de Vecht wat sierlijk meandert in het landschap tegen het mooie Mariënberg an.
Keek naar de achterkant van het bos waar het huisje op de heuvel in verscholen ligt. Zag mij weer melk halen bij Vinke aan de Oudeweg, zag op de hoek het huis van Hofstede nog staan.
Iets verderop het voetbalveldje voor de gereformeerde kerk waar wij na school samen speelden of je nu vrijgemaakt, hervormd was of het allemaal wel geloofde. Dat maakte toen nog niet uut.
Waar je altijd de bal minimaal twee keer 's middags uit de waterleiding mocht halen met behulp van wat graspollen. 
Het zendingsbosje waar Mandie nog altijd ligt te slapen. Vinkelands...Het onzinnige idee van ondergetekende om daar ooit eens een popfestival te organiseren net zoals Lowlands...haha.
Skik moest er komen en de Dijk natuurlijk en misschien wel de Golden Earring. 
Ach, aan de barkruk bij Café Mans was het leven allemaal niet zo moeilijk. Je geloofde het wel!
Je gooide wat ideeën op het schap en een dag later was de helft het toch alweer vergeten...
Heerlijk toch! 
Zag een moeder en kind in brons staan. Ons oorlogsmonument. Toen zaten ze vijf jaar binnen en was er misschien geen virus maar wel een andere vijand die op de loer lag. 
Hadden ze het toen ooit kunnen bevroeden dat er bijna tachtig jaar later scholen maandenlang dicht zouden gaan, winkels gesloten en dat je nooit meer naar je favoriete kroeg mocht. 
Was toen het huisje op de heuvel er al...? Weet jij het...? 
Vroeger was het niet altijd beter maar wist je wel minder. Was je misschien wel een stuk gelukkiger omdat het allemaal een stuk overzichterlijker was. Tijden vallen niet met elkaar te vergelijken.
Dat je gewoon deed omdat iedereen het deed...Je niet achter elke boom een beer zag staan. 
De keeper gewoon de ballen tegenhield, de spits wekelijks zijn doelpuntjes meepakte, de trainer gewoon altijd de juiste elf het veld instuurde en het publiek steevast kon juichen en wij later samen met z'n allen proostend de derde helft begroette....Elke zaterdagavond op de kop thuus maar wel drie punten en in de euforie dat wij met z'n allen de wedstrijd hadden gewonnen. 
Daarom dat huisje op de heuvel, gek hè... waar je even kunt ontsnappen aan de realiteit en waan van de dag.
Ruimte om je heen geeft op een bepaalde manier vleugels. 
Nou ja, volgende keer beter....Snappen jullie het nog?
Had beter in bed kunnen blijven liggen hè, beter dan dit slappe geouwehoer.
Ga er weer naar terug...Naar mijn huisje op de heuvel, in gedachten dan.
Fijne zondag. Joah, mag wel zo...