#Stap Veur Stap!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Stap veur stap, dichterbij bij waor ik hen wul in 't leben.
Stap veur stap, verder weg van waor ik afscheid van mus nemen.
Stap veur stap, deur de eeuwigheid.
Ik zuuk verder, tot ik snap wie ik ben.
En wat ik niet begriep, daor kom ik achter.
Stap veur stap. 
Elk pad, elke bochte, alle wegen brengen wat neijs.
Horizons, want die be'j neudig op dizze lebenslange reis.
Maonlicht van zilver op een kaole nacht.
Flustert al zachies, wie 't leste lacht. 
Stap veur stap!
Uut 'Stap veur Stap' van Daniël Lohues. 

Moi, ben ik weer!
Twee waarschuwingen van te voren. Ik probeer dit keer zo min mogelijk plat te praten, met andere woorden: in het dialect. Maar ik heb het straks wel even over Daniël Lohues, ie weet wel - die troubadour van even iets verderop. Kilometer of, wat zal het zijn...euh...?? Rond de 25...schat ik?? 
Hij woont op Erica, dat is Drenthe. Wij wonen hier in het Vechtdal (Overijssel), wij praten hier compleet anders toch verstaan wij elkaar. Soms zonder woorden, vaker met woorden!
Waarschuwing nummer twee. Ik ben absoluut niet zielig. Ik herhaal: ben absoluut niet zielig. Meestal weet ik niet waar ik heen wil met mijn verhaal op de zondagochtend. Ik zie het wel. De ene keer vlieg ik alle kanten op, de andere keer blijf ik rondjes om het huis cirkelen. Lekker veilig!
Maar ik wil iets zeggen over een serie van en met Ricky Gervais. Onbewust gaf hij mij, knap dat hij dat kan met zo'n Noordzee tussen ons en Engeland in -maar dat terzijde-, een schop onder de kont! 
Dat gezegd hebbende, haha. Sybrand Niessen ook eens genoemd in mijn gedachtengangen. Ik trap af. 
Vrijdag vind ik echt zo'n dag om een nieuwe plaat uit te brengen. Marketingtechnisch schijnt dat helemaal uit de kunst te zijn. Ik praat ook maar anderen na, heb er d'r ballen verstand van. 
Frank Boeijen deed het enkele weken terug. Hij kwam net nog langs op de JBL-speaker. Wat was ie goed hè, vorige week hier achter het huus. Zelfs met een slokkie op. 
Twee dagen terug veranderde Lohues zijn profielfoto. Hij blies in een oude foto wat nieuw leven!
Hij hef het niet veur spek en bonen had. Flink wat achter de kiezen de laatste jaren. Een burn-out is niet niks hè, als ik ervaringsdeskundigen mag geloven. Liever een ander dan ik. Ach, ik heb ook niks te klagen. Heb wel eens betere tijden gekend. Dat klopt, maar geen man - in mien geval - wel een vrouw overboord. Ooit brandde ik eens kaarsjes in een katholieke kerk, ver weg in een mooi oud dorpje in Italië. 
Schijnt dat Franciscus daar ooit de weg kwiet raakte. Shit happens. Hopelijk wel Skik gehad? Weet niet of hij ook naar Rome ging...Snap je...?? Want alle wegen leiden toch, ach laat maar. Ik brandde destijds een kaarsje veur mien Pa. Tegenwoordig brand ik mij de vingers er niet meer aan. Spelen met vuur, waar rook is en meer van die dingen. Ik snap de wereld soms even niet. Wat heb ik nou de mensheid misdaan? Nooit een misdienaar geweest maar ik krijg ondertussen met terugwerkende kracht wel de deksel alsnog op de neus? 
Heb ik ruim veertig jaar mijn onzin kunnen verkondigen en nou Abraham in mien leven is pakken ze mijn Eva en de rest af. Ik hou wel van appels maar de uitslag die ik er van kreeg nam ik nooit voor lief! Toch het addertje onder het gras waar ik zo bang voor was! 
Raak weer compleet van het padje. Sorry. 
Muziek opnemen in de studio vind Daniël misschien wel het mooiste wat er is. Met een stapel nieuwe, nog niet opgenomen, liedjes de studio in. Op 'band' krijgen wat ie in de kop had zitten. Amerika, zijn tweede vaderland, was door de corona lange tied een fata morgana voor hem. FF niet welkom. Daarom ging hij maar naar Frankrijk. Hij was iets kwijtgeraakt onderweg en riep de hulp in van de Heilige Sint-Antonius. Hij zocht naar rust en berusting. In zijn eentje, vast in zo'n grote Amerikaan, reed hij door z'n Frankrijk. Op zoek naar iets wat hij blijkbaar hier niet kon vinden. 
Eénmaal thuus ging hij aan de slag met zijn muzikale vrienden waaronder gitaarvirtuoos Bernard Gepken. Hij had ze gemist, die kerels, z'n moaten. Binnen no-time was hij met hen waar hij graag wilde wezen en terug naar toe wou. 
Nummer na nummer kwam de dubbelelpee al spelend tot stand. Ziel en zaligheid zit er in, vertelt Daniël op Lohues.nl en bloed en tranen natuurlijk. Soms lijkt het net op werken.  
Ik luister nou naar zijn LP op Spotify. Stap veur stap kwam meteen wel bij mij binnen, is ook het eerste nummer op de LP die hij gewoon Daniël Lohues heeft genoemd. Eenvoud siert de mens! 
Mooie kerel. Volgens mij ook een nummer over z'n Moe op zijn nieuwe plaat, Later wel misschien. Wij hadden 't zelfde bloed! 
Hij weet het misschien niet maar hij, Frank Boeijen maar ook andere zangers, bandjes en soms een zangeres hebben mij vanaf eind augustus vorig jaar wel door een moeilijke periode heen geholpen of soms letterlijk gezongen. 
Tuurlijk ook mijn familie, vrienden, lieve mensen en lui die soms zomaar ineens iets van zich lieten horen. Hartverwarmend. Iedereen heeft baat bij muziek, maar ik merkte dat muziek mij door vele donkere nachten en stormachtige dagen heeft geholpen. Het plat schrijven valt nog mee hè. 
Ik had jullie gewaarschuwd. Nogmaals waarschuwing nummer twee: ben absoluut niet zielig maar deze week heb ik in enkele avonden 3 seizoenen 'After Life' er door heen gejast. Werd geen nachtwerk want ik begon vroeg 's avonds. Werd eigenlijk getipt op 't werk. Kende Ricky Gervais wel maar eerder van Ricky Don't loose that number (Steely Dan) dan dat het ging over die Engelse komiek/acteur, whatever!
Zelfs Henk OutSideTheHouse begon het te kieken met zijn vrouw. Ik werd nieuwsgierig. Ach, veel avonden in de week heb ik toch niets om handen. De kinderen nog niet buiten de deur maar meestal dus wel. Onze wegen scheiden zich en daar schijnt dan ook de kinderen bij te horen als je begrijpt wat ik bedoel!
Ik zit zo'n beetje aan het einde van mijn zelfmedelijden. Dat de Vecht bijna overstroomde kwam niet alleen door de regen van de laatste tied of dat in Oostenrijk en zo de sneeuw smolt. Mien tranendal voerde ik tevens af door het putje - blijkbaar kwam die van mij uut hier in de Vecht. Sorry....
Maar goed. After Life is een Britse zwartgallige komische dramaserie die bedacht en geschreven werd door Ricky Gervais, hij vertolkt ook de hoofdrol. Hij speelt Tony. 
Tony is een journalist die voor de lokale krant de Tambury Gazette werkt. Zeg maar, een soort van plaatselijke Toren met vooral lokaal nieuws. Sinds Lisa, zijn vrouw, aan borstkanker is overleden kampt hij met depressieve en suïcidale gedachten. Hij stond op het punt om uit het leven te stappen maar toen kwam zijn hond in beeld die honger had en ja....als je hond honger heeft pleeg je geen zelfmoord hè. Vanaf die tijd beschouwt hij zijn situatie als een soort van superkracht. Met andere woorden, hij kan doen en laten wij hij wil en nog belangrijker, hij kan zeggen en doen wat hij denkt en voelt want hij heeft toch lak aan het leven. Heerlijke humor....
Je moet er van houden maar ik hou van die onderkoelde humor. Cynisch, soms galliger dan zwart! 
In de eerste twee seizoenen doet Tony (Ricky duzz) weinig moeite om leuk gevonden te worden. Hij was gewoon een narcistische klootzak. Een arrogante kwal die vooral plezier had om de grofste beledigingen aan ieders adres te uiten. Het kwam allemaal door het feit dat hij de liefde van zijn leven moest missen, die stierf aan borstkanker. Tony werd nooit meer de oude, vrolijke zelf. Hij wil niets liever dan uit het leven stappen, ware het niet dat hij de enige is (denkt ie) die zijn hond te eten kan geven. Je verzint het niet! Zo'n trouwe herdershond!
Ik had al maanden niet meer genetflixt. Dat deden wij altijd samen, toen alles nog koek en ei was zoals ik dacht dat het nog veertig jaar zo zou zijn. Eerder veel Netflixen. Wat hebben wij leuke series gekeken, van Zweedse tot Deense producties tot alles van Omar Sy. Die grote donkere meneer uut Frankrijk, misschien is Lohues hem onderweg wel tegengekomen? Je weet het niet...! Kan toch? 
Maar ik keek en bleef kijken. Dit had ik niet eind vorig jaar moeten zien of rond de kerstdagen of oud- en nieuw. Toen zat ik wel aardig in mijn zelfmedelijden....Reed destijds aardig vaak door Duitsland met flink wat bomen langs de kant. Ik heb wel eens gedacht, ik zet de PKW tegen zo'n Duutse Eik aan. 
Kieken wie er sterker is....Ik heb echt die gedachten wel eens gehad. Eerlijk is eerlijk, ik schrik er niet van want ik had destijds echt het gevoel dat de hele aarde onder mien voeten aan het wegzakken was toen ik de jobstijding te horen kreeg. Ok, misschien kon ik er niet veel aan doen maar toch! 
Bij Tony was het de hond die hem telkens van het idee om uit het leven te stappen afblafte...en nogmaals, zo erg als Tony heb ik het echt niet gehad heur...Wees alsjeblief niet bang. Hou het vooral luchtig. Niemand dood hè. Maar van die gekke gedachten schoten wel eens door mijn hersenloze brein. Gek hè. Ik schrok van mijzelf toen ik het enkele weken geleden ineens bij mijn vrienden ten tonele bracht.
Bij mij waren het voornamelijk Moos en Mouna die dan meteen door mijn hoofd spookten - doe maar nie - en nogmaals, het waren meestal maar een paar luttele seconden. Vlaagje van verstandsverbijstering, maar toch, ik moest daar vaak aan denken bij het kijken van 'After Life'. Ik snapte Tony wel op één of andere manier maar ik kon, hoe zwartgallig ook, nu tevens de humor er van inzien en dat heeft mij gered. Humor, gewoon soms het leven even van de andere kant bekijken. Veel naar muziek luisteren en maar blijven denken dat er veel, heel veel ergere dingen op deze aardkloot zijn. Soms werd het mij niet gemakkelijk gemaakt. Waar ik dacht hulp van te kunnen krijgen, kwam ik meestal van een koude kermis thuis. Soms, heel soms, dacht ik wat heeft het leven voor zin als de liefde van je leven niet met je verder wil, niet verder met je kan? 
Wat kreeg ik via deze serie een ongelooflijke schop onder mijn kont. Deed pijn! Kiek eens om je heen, kijk eens wat je allemaal nog hebt. Ze is niet dood hè, ze is er nog. Ze is en blijft voor altijd die fantastische super mooie vrouw. Mien eigen Brown Eyed Girl, die de wereld voor mij is en was. Mij een beter mens heeft gemaakt. De lieve moeder van mijn mooie en bijzondere kinderen. 
Die mij elke dag weer verbazen. Wat zijn ze knap in al haar facetten. Hebben wij die twee op deze wereld gezet? Ze zijn nu al wijzer dan wij ooit waren op die leeftijd. Ik lag vanmorgen nog echt dubbel om een opmerking van Moos. Hij kon een stekker niet in het stopcontact krijgen maar hoe hij dat deed, hoe zijn reactie was en hoe Mouna daar vervolgens weer op reageerde....Het gaf energie waar geen honderd zonne-panelen tegen op kunnen. Kijk eens wat je hebt, man...Accepteer wat je niet kunt veranderen en verander wat je niet kunt accepteren. Binnen een week sloeg mijn stemming om.
Het begon met Ricky en Floris (niet Rutger) had er tevens een groot aandeel in. Hij vulde in wat ik al maanden in mijn kop heb rondzingen en Lohues, ja Daniël sloeg vervolgens op vrijdag de spieker helemaal op z'n kop terwijl ie geen timmerman is. Net alsof het zo had moeten zijn. Stap veur stap! 
Ik ken mijzelf onderhand. Als het boven in mijn kamer niet op orde is, dan kan iedereen praten wat ie wil maar dan blijft het knagen. Ik merk dat het steeds minder knaagt, over tot de orde van de dag. 
Dat getik van mij op zo'n toetsenbord, dat helpt mij. Geeft mijn richting, soms doet Lohues dat en soms een andere liedjesschrijver en vaak de rest. Bier drinken met vrienden helpt ook, de ene keer met oen breur en dan snijdt ineens een opmerking van oen Moe hout. 
Het kan verkeren. Ik snap er nog steeds geen donder van. Soms moet je ook niet alles willen snappen. 
Er was altied zo'n stemmetje, die zat vaak achter in mien kop. Dat ik een paar divisies te hoog speelde, play a league of your own zei hij soms. Maar ik dacht dat ik het stemmetje wel kon verslaan. Soms was hij er maanden niet, ging alles cresendo en scheen de zon in plaats van de maan. 
Dan kwam ie ineens weer opzetten, op zo'n onbewaakt ogenblik. Dacht dan vaak dat mien laatste uur was geslagen en nu ik dacht dat ik het stemmetje voorgoed begraven had kwam ie weer achter die steen vandaan. Kon het dan toch...? Dood gaan en weer opstaan? 
Ik zoek verder, zal wel moeten. Totdat ik het eindelijk snap. En wat ik dan nog altijd niet begrijp, daar kom ik vanzelf wel achter. 
Dat zien we dan wel weer. Nachtelang te prakkezeren, weet as de beste hoe dat giet. Mar al dat zuchten is vaak zinloos, hoe dingen lopen wee'j toch niet. Ik heb inmiddels nou wel deur nou. Het is beter um te lachen as mar met liefzeer rond te lopen en het noodlot af te wachten. 
Amen Lohues.
Gelukkig zie ik op mien weg niet meer van die dikke bomen waar je je auto (die niet eens van mij is) tegen an kunt parkeren. Betonpoalties bint ook kut, soms is alles kut met peren. 
Maar ik heb nog geen zin in After Life. Stap veur stap! Als je snapt wat ik bedoel!
Nogmaals, ik heb jullie gewaarschuwd. Zo slim was het allemaal niet en zo'n botte Brit in de persoon van Ricky Gervais gaf mij van de week een ontiggelijke schop onder de kont! 
Het leven is mooi maar je moet het wel willen zien. Hoe....? Dat zien we dan wel weer!
Er is weer een nieuwe stip aan de horizon gezet. Niemand dood hè, geen man overboord, alleen de liefde van mijn leven is vertrokken naar elders. 
De stekker zit weer in het leven! Gewoon niet meer langs een weg met bomen rijden...hahaha
Geintje natuurlijk! Ga in het vervolg wel weer gewoon op Fietse!
Nogmaals. Ik probeer het vooral luchtig te houden, dat klopt gewoon!
Fijne zondag. Joah, mag wel zo.....