#Surrender!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Ice, your only rivers run cold. These city lights, they sine as silver and gold.
Dug from the night, your eyes as black as coal.
Walk on by, walk on through. Walk till you run and don't look back.
For here I am. 
Carnival, the wheels fly and the colours spin through alcohol.
Red wine that punctures the skin. Face to face in a dry and waterless place.
Walk on by, walk on through. So sad toe besiege your love, oh hang on. 
Stay this time, stay tonight in a lie. I'm only asking, but I, I think you know.
Come on take me away, come on take me away.
Come on take me home, home again.
And if the mountains should crumble or disappear in the sea.
Not a tear, no not I.'
Uut 'The Unforgettable Fire' van U2. 

Moi, ben ik weer. 
Beste wensen voor 2023.
Ok, het is al drie Koningen geweest maar toch, al het goede voor het nieuwe jaar.
Dat het een mooi, succesvol, gelukkig maar vooral gezond jaar mag worden! 
Voor jou, voor mij, voor iedereen die jullie zo lief en dierbaar zijn!
Wie weet knijpen ze boven enkele oogjes dicht deze keer, je weet het niet!
'Surrender, 40 songs, één verhaal' - was getekend: Bono.
Mijn verjaardagskado van Moos en Mouna, zelf gekozen bij boekhandel Heijink.
Moos zag 'm al eerste liggen, is dat niet een zanger, Papa? 
Klopt, van U2. Vind je mooie muziek hè want staat veel nummers van U2 in je downloads op Spotify!
Is toch ook een naam van een soort vliegtuig? Klopt, heb je dat opgezocht. Ja, zegt Moos. 
Waarom verbaas ik mij er al niet meer over...?  
Moos: Wat hebben sommige bandjes toch gekke namen, of nie Papa?
Weet je nog laatst op tv, Elbow (Elleboog), The Counting Crows, The Talking Heads, Talk Talk, The Simple Minds....Moos somt een hele rits aan namen van bandjes op.
Hij kijkt vast goed naar het lijstje van zijn Papa op ondermeer Spotify. Doe Maar? Hij herkent veel muziek en weet ook veel namen er bij te noemen. Het muzikale onderdeel wat opvoeding heet....Trots.
Mouna staat bij een boekje van de Zoete Zusjes, dat is de nieuwste Papa. Ik ben ook gauw jarig hè.
Yep, duurt niet zo lang meer. Lijkt je dat een leuk kado? Even later staat ze aan de andere kant van de boekwinkel. Te kijken bij allemaal boekjes over Jezus en begint een heel verhaal over allerlei bijbelse voorstellingen. Een wat oudere vrouw knikt goedkeurend en knipoogt naar mij. Opvoeding hè!
Ze moest eens weten, ik lach bevestigend terug. Al ruim dertig jaar geleden het geloof verloren en nog steeds niet terug gevonden. Bono is daarentegen andere koek.
Deze man was en is nog steeds erg gelovig. Hij noemt zelfs zijn boek Surrender, dat het een verhaal is geworden over een pelgrim die worstelt om vooruit te komen en onderweg beleven wij leuke dingen....
Het is wel een eerlijk, intiem, oneerbiedig en diepzinning boek. Bijzondere verhalen over een heel bijzonder leven. Ik moet nog vaak wennen aan zijn manier van vertellen, gaat soms kriskras door de tijd heen. Je moet er bij blijven. Over zijn jeugd in Dublin, het plotselinge verlies van zijn moeder toen hij veertien was. Hoe U2 ondanks alles toch uitgroeide tot één van de invloedrijkste bands op deze aardkloot. Hoe hij streed en nog steeds strijd tegen allerlei onrecht, o.a. tegen aids en de extreme armoede. Hij neemt zichzelf niet al te serieus, veel zelfreflectie, openhartig, soms met flink wat humor. Geen mooier vermaak dan eigen leedvermaak, wat ik oe brom. Hij gunt ons echt een mooie blik op en inkijk in zijn leven, familie, zijn vrienden en het geloof. Het laatste speelt tevens een grote rol in niet alleen zijn leven maar ook in die van The Edge en Larry Mullen Jr., Adam Clayton geloofde het allemaal wel. Je gaat sowieso anders naar nummers luisteren. 
Aan de hand van 40 songs, zeg maar veertig hoofdstukken, die allemaal zijn vernoemd naar songs van U2. Hij maakte er ook nog 40 tekeningen bij. Bezige bij. Ben nu ergens bij pagina 200, op een derde deel van het boek, dus ik kan nog ff maar je leert een andere kant van Bono kennen. Het is net soms alsof hij het boek schreef om zijn eigen psychiater te zijn. Wat vind je er zelf eigenlijk van? Hij zoekt antwoorden op prangende vragen. Hij is van alles in dit boek tegelijkertijd: Een verteller, een mentor, een leraar, een grote broer, een filosoof, een activist, een idealist, een glijmiddel, een bruggenbouwer, een vader, een echtgenoot en je zou het bijna vergeten: de zanger van één van de beste bands van de laatste veertig jaar. En al die Bono's vechten om je aandacht en misschien wel je begrip in dit boek. Het zet mij vooral aan het denken...
Dat het anders kan, dat het anders moet! With or Without you.
Liep van de week langs de Hardenbergerweg, onderweg naar Moe om een kopje koffie te drinken en misschien wel een bord kippesoep te eten.
Had de eerste platen van U2 op de oortjes. Je hoort het verschil, je luistert anders met de kennis van nu. Je weet door het boek een beetje hoe de platen 'Boy', 'October', 'War' en 'The Unforgettable Fire' zijn ontstaan. Hoe U2, ook aan het begin van hun carrière, de pijp aan maarten wilden geven mede door hun geloofsopvattingen- en overtuigingen. Wat voor invloeden de jaren tachtig in rommelig Ierland op deze vier mannen hadden. 
Je gaat Bono meer bewonderen, hoe ze ondanks alles...achteraf is het mooi wonen maar toch...U2 zijn gebleven!!
'Walk on by, walk on through. Walk till you run and don't look back. For here I am.'
The Unforgettabele Fire kreeg een andere lading. Het is één van mijn mooiste liedjes van U2. Ik heb er meerdere maar deze staat steevast in mijn top 5. Waarvan Akte!
Ik probeer uit ieder verhaal, moment, ogenblik of gebeurtenis iets positiefs te halen waarmee ik mijn verdere leven kan gaan behangen. Zelfs een bezoekje aan de mondhygiënste of mijn kapster kan daar voor zorgen, gek hè? Ik vind van nie....Tis maar net hoe je het leven wilt bekijken.
Het zijn van die momentjes hè. Mensen die je niet kennen maar toch, gratis, je een boodschapje bezorgen of beter gezegd de boodschap meegeven. Want een stukkie van 'n bloemkool is ook weer een bloemkooltje op zich. Het giet zoals het giet, dat principe dus....Dat bezig ik nu de laatste tijd veel. Iedereen, hoe klein of groot ook, heeft wat te melden.
Zoals Dianne van tandheelkundige kliniek de Merelhof of de altijd goedlachse Leonie van Haarfijn in Hardenberg. Tuurlijk liggend bij de mondhygiënste praat het wat moeilijker als zij op je tanden zit te beitelen als een ouderwetse smid in de smederij maar mensen die mij amper kennen nemen toch de moeite om je iets te (willen) vertellen. Mooi toch. Vind ik wel....Dank jullie wel. 
Gisteren ook tijdens de 5 kilometer lange wandeltocht bij de jaarlijkse snertloop van onze club. 
Je praat met die, je praat wat met Ard, weer met haar dan weer met hem....Soms gaat het over het weer, even later snij je toch een onderwerp aan die wat meer hout snijdt. Ondanks de gure wind.
Je gaat zelfs de zeurvitter op zijn woord geloven. Even weer terug naar vroeger. Hoe lang was het eigenlijk geleden dat ik gutsend van het zweet lans de Wieke hard liep. Verplicht de 10 kilometer moest  lopen. Ik was keeper destijds, geen atleet hè ?!? Geen Keniaan of Ethioper die lopen als hobby had. Echt nie...
Het oude jaar moest aan het begin van het nieuwe jaar er ongenadig uit. Eigenlijk in 2023 van hetzelfde laken een pak. Wil graag 2022 eruit lopen, in mijn geval wandelen...Vanmiddag maar weer een stukkie. 
Oortjes in. Kidsvrij weekend. Kan doen en laten wat ik wil, toch voelt het niet zo. 
Maar wat ben ik eigenlijk gezegend met al die mooie mensen die ik ken. De één pakt je bij de hand, de ander zit gelijk aan je hart te voelen, klopt het nog allemaal! Spontaan tranen in je oog.
Tranen van geluk, die ook. Schrikken van het feit dat een lieve vrouw er niet meer is. Potverdikkemei.
Dus ook tranen van verdriet, sommige krijgen meer voor de kiezen dan een ander. 
Wat zeur ik dan, bij mij is er nog niemand dood. Moe dut het nog, elke dag weer. Die twee kinderen van mij zijn zo verrekte bijzonder en trekken Pa door moeilijke dagen heen....Ze zijn ook zo goed in boodschapjes doorgeven. Ik winkel mij soms een ongeluk met die twee. Prachtig! Die houden je met beide benen op de grond, door hen ga ik en wil ik niet zweven, als je misschien begrijpt wat ik bedoel! 
Wat is het dan fijn om gewoon een blokkie te lopen. Gisteren langs de Wieke, langs de Stenendijk op het huis aan waar ooit dokter Rab woonde. Memory Lane....
Gezellig biertje na afloop, kopje Snert van Martine...Lekker hoor! Die vrouw kan lekker snert koken. Het zou maar je vrouw zijn. 
Had ik stiekum op gehoopt en gekregen. Ook weer zo'n lichtpuntje. Snert eten is gewoon top!
Groentesoep met worst ook. Gisteravond mij dan vervolgens druk kunnen maken om Dubbel D.
Niet wat jullie denken. Doe toch rustig an. 
Bij Dubbel D. denkt mijn brein ook aan hele andere zaken maar deze Dubbel D. bleek een coverband te zijn van De Dijk. Tja, kom mij niet aan de Dijk. Deze mogen niet eens in de schaduw staan van de heren uit Amsterdam. Huub zou zich omdraaien in het graf zei ik voor de grap in de groepsapp van de Dijk. Tuurlijk, Huub is niet dood, de Koning leeft nog steeds maar je snapt het wel.
The Tribute, clash of the coverbands, is gisteravond weer gestart bij SBS6 met Gerard Ekdom. 
Ik kijk niet zoveel SBS6 maar dit vind ik wel een leuk programma. Veel muziek.
Ik vond die kerel die David Bowie na deed, geweldig goed. Wat een mooie uitvoering van 'Space Oddity', kippevel momentje. Maar ook Earth, Wind & Fire. De coverband van U2 krijgt voorlopig van mij het voordeel van de twijfel. Moet er nog even in komen....Ik weet het niet hoor. Meestal is het origineel beter en daar is maar één Bono! Surrender! Vooral één verhaal. 
Maar vooral blijven lopen...kom je, vroeg of laat, vanzelf iemand tegen!
Come on, take me away. 
Fijne zondag. Joah, mag wel zo....