#Een Bakje Troost!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Hear me out while I awake from the reappearing dream of yesterday.
I'm leaving this old town to find a way. 
So hear me out, hear me out today.
As I hold my head, I hold it high, if all we got here is a little time.
I'll never give up, I'll never give up again.
Let the wind take flight, let it pour 'till I'm 
Dancing at the doors of heaven.
I'll never give up, I'll never give up again.'
Uut 'Dancing at the doors of Heaven' van Son Mieux.

Moi, ben ik weer.
Krijg net een berichtje binnen op Facebook, nou eigenlijk op het account van Mariënberg.
Dat Kloosternarigheid in hetzelfde vaarwater als Mariënberg zit en dat wij maar moeten blijven spartelen.
Tja, de spartelvijver ligt niet zo ver vanaf Kloosterhaar vandaan. Kun je daar staan?
De spartelvijver ligt al een eeuwigheid voor het sportpark van Sibculo.
Was getekend: Frits N., leider van de club op de Polderhoek, momenteel voornamelijk Leidert met een lange IJ.
Net als onze eigen klasbak Gerard L, op het vertrouwde Westerpark.
Geen pretje deze dagen om een enthousiaste vrijwilliger te zijn, wat ik oe brom!
Dat zijn geen passanten, die hebben en houden een hart voor de club!
Goeie kerel die Frits, bint ze eigenlijk allemaal van Kloosternarigheid. Zit in de genen daar hè.
Zonder uitzondering! Hoe anders een paar kilometer verderop...
Hoe giet dat volgend jaar dan? Als ze samen gaan smelten met die Sibculöers? Blijven ze hetzelfde volk?
Ik moest er niet aan denken. Dan liever afzakken naar de krochten van het zaterdag-amateurvoetbal.
Ach, was weer huilen met de pet op gisteren. 
Het is wat hè, voetbal. Op de zaterdag, 2 x 3 kwartier de belangrijkste bijzaak in het leven.
Maar je moet ook kunnen relativeren. Er zijn belangrijkere dingen in het leven, waarvan akte!
We hebben altijd nog de vrijheid om het anders te doen! We kunnen ook thuis klussen of met moeder de vrouw naar zo'n Zweedse meubelgigant. Mooi dom veur oe uitkieken op de zaterdagmiddag, balletje d'r bij.
Neuh, dan liever kieken naar 22 acteurs die het soms voor elkaar boksen om elkaar de bal toe te spelen op twee meter afstand. 
We mogen, geheel vrijblijvend, anderhalf uur kijken naar dat getrap in de emmer, niemand verplicht het je.
Het doet pijn. Ontzettend veel pijn maar genoeg pleisters om de open wond mee te dichten....
Wij spoelen de pijn vaak weg met een biertje of twee, drie...dat verzacht altijd wat. Je gaat er in ieder geval niet slimmer van kijken. 
Het is maar een spelletje hè. Niet dus, maar hopelijk snappen jullie wat ik bedoel. 
Gisteren waren wij sowieso twee minuten stil. Alleen vogels floten een mooie aria, iets van Bach of zo.
Moos was er weer bij. We liepen mee in Mariënberg. Verzamelen bij het station en in gepaste tred naar het monument via de Oude- naar de Nieuweweg met stille trom.
Moeder en kind! Ik hoorde de namen wederom van de plaatselijke helden die mede voor onze vrijheid gestorven zijn. Ook de leeftijden. Sommigen waren amper begonnen aan hun toekomst. Kwam binnen.
De bezetters van toen schoten hun dromen aan diggelen. Je staat er niet altijd bij stil maar gisteren twee minuten wel. Schijnbaar is het moeilijk om twee minuten in het jaar even stil te zijn. 
Gelukkig lukt het de meeste mensen nog wel, laten we de minderheid absoluut stilzwijgen in dit geval!
Dacht in stilte aan wat ik had gedaan. Had ik mij aangemeld voor het verzet of niet thuis gegeven?
Had ik mee geheuld met de vijand? Had ik zo'n zwart NSB-pakkie aangetrokken? Zwart kleedt af.
Of had ik stiekum stukkies geschreven en de Duitsers vooral op papier zwart gemaakt?
Wat had ik gedaan? Wat hadden jullie gedaan? Ik weet het niet, ben geen held op sokken maar heb ook het leven lief. Was ik als verkenner in het leger gestapt? Met mijn lengte had ik vast en zeker niet lang volgehouden. Abgeknallt. Ik val nogal op in de voorste vuurlinie. 
Gelukkig duurden de twee minuten, 120 seconden, niet zo lang en haalde het Wilhelmus mij uit mijn overpeinzingen. Keek eens rond. Wie was er goed en wie was er fout geweest....? 
Of moet je zo niet denken? Als het allemaal even niet zo lekker loopt leer je soms de ware aard van mensen kennen. Merk het aan mijzelf, hoe gek het ook mag klinken nu het een beetje crisis is op de voetbal. Ik hoor mij dingen zeggen die ik anders niet uit zou spreken....De één gaat er zo mee om, de andere net weer anders. Wat is goed, was is fout en wanneer doe je iets goeds? 
Eentje droeftoetert aan de zijlijn, de ander stapt gewoon het veld in en knalt die bal naar voren....
Als je begrijpt wat ik bedoel. Stuurlui aan wal en sommigen houden de kop d'r veur. 
Ik zie het aan van een afstandje, doe 's avonds veilig achter het scherm mijn beklag of deel mijn vreugde en hoop dat het ergens roodzwart hout snijdt...?!?!
Ik weet niet hoe ik was geweest in tijden van oorlog. Net zo dapper als mijn Opa's? Ze hielden verschillende onderduikers in het leven maar wisten elke dag dat ze te koop liepen met hun eigen...
Ze vertelden er nooit veel over. Maar ooit liep ik op het land met mijn Opa en toen verhaalde hij dat de onderduikers naar het bos vluchten en ze samen met dikke adders daar op de loer lagen voor de Duitsers. Iemand had ze verraden. Opa kreeg er gelukkig net op tijd lucht van en nam zijn maatregelen. 
Hij had niet veel gescheeld of Opa was ook de klos geweest. Maakt hem dat een held of gewoon een goed Christen? Hij vond het laatste, ik het eerste...Hij vertrouwde op boven, dat daar de hulp vandaan kwam.
Mooi! Langzamerhand kijk ik ook steeds meer naar boven. Zowel gistermiddag als gisteravond.
Trots op mien dorpje. Heel veel (jonge) kinderen liepen mee. Doet mij wat. Dat onze wereld hier nog niet zo slecht is. Je moet het leven wel willen zien. Respect voor mensen die de gedachten aan de tweede wereldoorlog levend willen houden, opdat wij nooit vergeten. Dat mag echt niet!
Ik probeer de boodschap door te geven dat vrijheid niet iets vanzelfsprekend is. 
Mouna was ook stil geweest bij Oma. Ze had gestaan tegen Oma aan. Twee minuten, Papa...
Ik hoorde alleen de vogels fluiten. Kijk, ze had ze ook gehoord. De vogels vliegen van Oost naar West.
Worden niet teruggefloten, worden niet neergeschoten. Een orkest, hoe klein ook, die er wel toe doen.
Net als de Broederband. Kan er, hoe gek het ook klinkt, van genieten. Saamhorigheid. 
Wederom. Fijn, fijn om te weten dat wij er voor elkaar zijn in goede en slechte tijden...
Hier kennen wij elkaar nog! Kennen wij onze pappenheimers....
Alleen dat voetballen gaat ff niet zo goed! Stom hè, waar je soms zo druk over kunt maken!
Je moet alles in het perspectief zien. Wees blij dat je nu leeft en niet toen! 
Dronk gisteren een kopje koffie achter het huis in de zon. Keek naar het kopje, een bakje troost stond er.
Wij drinken vaak koffie na afloop, soms op een goede en soms op een slechte!
Koffie geeft troost, zeggen ze. Douwe Egberts adverteert er ook mee, zullen wij weer eens een kopje koffie gaan drinken. Ja, dat lijkt mij fijn Papa. Of iets in de strekking. Ga soms ver in mijn gedachten...?
Weet het. Ga soms van de hak op de tak. Mijn gedachten zijn vaak sneller dan ik kan tikken.
Denk wel eens door de week aan wat ik zondags wil schrijven. Heb ik iets gelezen, iets gehoord, iets gezien. Zie het soms anders, mijn kinderen ook. Vooral Moos. Een appel die niet ver van de boom valt.
Hij wordt elke dag een beetje wijzer, ik verlies elke dag een beetje meer mijn verstand. 
Kijk naar ze. Mouna zit op mijn stoel te kijken naar een paardenfilm en Moos hangt op de bank!
Keek gisteren ook naar een stel. Mijn ogen uit. Snap het niet of wil het misschien het nog steeds niet snappen. Daar denk ik ook vaak aan. Soms wel eens langer dan twee minuten. Waarom? Hoe dan?
Eigenbelang? Zal wel. Weet het niet. Iets doen voor een ander. Iets geven aan die twee wat ik zelf ook eerder zo fijn vond. Mama die wachtte met de thee en een koekje en Pa die mij mee nam naar verre landen. Ik neem ze alleen mee naar de voetbal. De reis is vaak mooier dan de uiteindelijke bestemming.
Reizen houdt je in beweging, zeggen ze! We dwalen af naar de 5e klasse? Weet jij de route?
Veel toeristen komen deze kant op. Weten ze ineens het oosten van het land wel te vinden. 
In Beerze bij de Beerze Bulten en in downtown Mainbarg bij Vakantieverblijf de Pallegarste.
De familie Hagedoorn nestelt dit jaar al 75 jaar tussen de bulten en de Opa van Marcel begon in 1972 met zijn camping. Ik mag er graag komen. Meestal bij de Palle en soms bij Bultje.
Van de week hadden de kinderen meivakantie, twee weken lang. Ik was twee dagen vrij. 
Zit graag bij de Pallegarste. Vertrouwde grond! Veel beleefd. Soort van thuiskomen. Kinderen waren aan het spelen in de nieuwe speeltuin. Kosten nog moeite gespaard, hartstikke mooi geworden. 
Ik nam een bakje troost op het terras. Het zwembad was net open gegaan. Je beseft het niet maar er zit meer volk op de camping dan dat er in Mariënberg wonen. 
Vijf sterren. Hebben ze allebei van de ANWB gekregen. Dat kun je wel wat hoor. 
Wat een vrijheid heb je dan. Als je daar mag zijn op deze twee super campings. Duitsers noemen het dan een Superplatz. Tja, baas boven baas. Ze zijn hier weer graag. Gelukkig vertrekken ze meestal na een week of twee. Dat vijf-jarenplan van eerder hebben ze gelukkig al tachtig jaar geleden laten varen. 
Een geluk bij een ongeluk. Vind het geweldig dat wij rond Mariënberg en omstreken zoveel mooie vakantieverblijven hebben en de Beerze Bulten en de Pallegarste in het bijzonder.
Kom er graag, oh dat zei ik al. Bakkie troost of een koud biertje. Wij happen dan graag in een borrelplankje of een broodje in alle vrijheid. Omdat iets verderop mensen kozen voor onze vrijheid. 
Vandaag vieren wij de vrijheid. Ik vind de overgang altijd een beetje lastig. De avond ervoor sta je stil bij alle doden en die verschrikkelijke gebeurtenissen van eerder. Een dag later wapperen de vlaggen in vol ornaat en vier je de vrijheid in optima forma. Wij ook, denk vanmiddag even in Gramsbergen. 
Altijd te porren voor een biertje, gezelligheid en een stukje muziek. 
Koffie drink ik thuis wel. Volgende week een bakje troost na de wedstrijd?
Hoop ik niet, ga uit van een mooie pretkegel. Altijd Voorwaarts.
Tis maar voetbal hè.
Fijne zondag. Joah, mag wel zo...