Erica

Erica!

‘Ga die wereld uit. 1 seconde en rij snel door die wereld uit. Ga die wereld uit. 1 seconde en kijk goed rond in ons paradijs. En vraag niet naar de weg want iedereen is de weg kwijt.’

Uut Kronenburger park van Frank Boeijen

Ben vannacht aangehouden. Echt waar. De politie van Drenthe vond dat ik in een te kleine wagen reed gezien mijn lengte. Ze vonden de Volkswagen Touran en mijn lengte van over de twee meter niet in hun profielschets passen. Zo sta je dan ’s nachts te keuvelen met twee dienders van de wet over een mogelijke nieuwe auto na een fantastisch dagje Retropop. De politie is echt wel je beste vriend. De ene agente pakte er zelfs een laptop bij en surfde naar een site van een lokale VW-dealer. “Wat dacht je hiervan, Alfred’….Ja, zo’n nieuwe Tiguan paste mij ook wel.

Ga anders even zitten in onze Mercedes. Zet de stoel maar naar achteren. Haar collega, die zich voorstelde als Wim Hunnebed, kwam naast me zitten en legde mij alle nieuwe snufjes uit.

Dat nieuwe profileren van de Drentse politie beviel mij wel, uitstekend zelfs. En passant duwden ze mij een kastje voor de neus, dacht eerst dat ik moest blazen wegens al die Hertog Jannetjes die ik soldaat had gemaakt op het eerder genoemde Retropop. Maar het was zo’n moderne VR-bril, de instantie met die blauwe pet die ons allemaal past, ging warempel met haar tijd mee.

In een virtuele wereld ving ik een glimp op van de allernieuwste Audi A8, had ‘m regelmatig al bijna voor onze deur zien staan, maar de kans dat ie nu op de oprit kwam te staan kwam toch met rasse schreden dichterbij. Zag uit mijn ooghoeken dat de bril van Enschedese makelijk was, Araco verkocht veel van die brilletjes wat ik oe brom. De full colour dominglabel had de politie in ieder geval gescoord bij een niet te nader te noemen bedrijf in Hardenberg. De politie bleef onze beste vriend en de boterham van deze maand was ook weer in the pocket.

In de virtuele wereld belandde ik zowaar in het paradijs…..Totdat die vervelende haan mij vredige ochtend weer wakker kraaide en mijn droom rauw en teder verstoorde. In welke auto had ik wel niet kunnn rijden. Misschien wel zo’n grote witte of een uitbundige zwarte. Denk niet wit, niet zwart maar alleen in de kleur van je hart. Alleen vind ik rood voor een auto weer geen mooie kleur, of het moet een Mini zijn! Die haan die zo’n beetje de hele dag hier op Erica kraait dat het ochtend is. Maar die Drentse Haan heeft volgens mij een minderwaardigheidscomplex van hier tot Tokio, wat ik oe brom. Het lijkt wel of hij denkt dat hij niet gehoord wordt. Of zou het een vrouwtjeshaan zijn, of kan dat niet? Heb vroeger bij biologie nooit zo opgelet, wel bij de bijtjes en bloemetjes en zo….Maar nooit veel. Dacht altijd dat De Haan een Belgische Kustplaats was….Maar dat terzijde?

Meneer Snaak vond mij toch al een rare snijboon, nou wat dat betreft kon ik hem de hand schudden.

Enfin, om een lang verhaal niet langer te maken. Wij waren dit weekend weer inpandig op Erica. In de achtertuin bij Daniël, ie weet wel die jongen van Lohues die zo mooi liedjes kan zingen en achter het huus de wereld toch net effe anders bekijkt dan de normale Nederlander die misschien niet eens weet waar Erica ligt. Nou, hier dus. Als ik naar buuten kiek zie ik de lucht blauw boven Erica. De Haan kraait weer eens, maar houdt ie vast en zeker niet de hele dag vol. Op een gegeven moment ben je er ook eens klaar mee. Dat had die lieve moeder Annemarie Haverkamp uit Nijmegen ook. Zij schreef voor haar werkgever, dagblad de Gelderlander, een mooie column over haar 12-jarige zoon Job. Een verhaal uit haar hart geschreven. Haar zoon Job wordt verstandelijk beperkt genoemd. Maar als je leest hoe Job in het leven staat zou je hem dat niet eens uit de mouw schudden. Haar zoon Job die kampioen is in het delen van blijdschap. Haar zoon die niet het veld op kan stormen bij een voetbalwedstrijd omdat hij een in een rolstoel zit. Spelers slaan van een tegenpartij evenmin om dat zijn krakkemikkige lijf van hem dat uitsluit. Job die altijd moet wachten. Op zijn eten, gezelschap, zijn taxi, op iemand die zijn luier verschoont. Hij klaagt nooit, wijst niet verongelijkt naar mensen die het beter hebben en is onbekend met begrippen als jaloezie, misgunnen en kwaadspreken. Hij zingt liever een liedje. Job geeft geen anderen de schuld en wenst niemand dood op sociale media.

Job die de woorden bijvoorbeeld als aandachtshoer en kankerlul niet kent. Hij kent geen vooroordelen als thuis de bel gaat roept hij ‘Mama, open doen’. Hij vindt mensen gewoon leuk en lief totdat het tegendeel is bewezen. Job weet niet wat een homo is , laat staan wat hetero betekend. Hij maakt evenmin onderscheid tussen dik, dun, rijk, arm, tokkie of elite.  Job kijkt op niemand neer, vanuit zijn rolstoel kijkt het altijd omhoog. Annemarie eindigt haar column met en dan noemen we hem verstandelijk beperkt. Moest gisteravond denken aan die column die ik eigenlijk van de week achteloos las op de laptop op de WC. Lees best veel columns van mensen achteloos…..De meeste kan ik ook achteloos lezen. Soms verschijnt er een glimlach op mijn lippen, soms een frons in mijn voorhoofd. Het is toch de mening van één iemand. Je kunt er mee eens of mee oneens zijn.

Maar gisteravond zo rond een uurtje of half negen moest ik ineens denken aan die column van deze dame waarvan ik de naam niet meer wist. Mien muzikale held Frank Boeijen gooide op het Nederpopstage zijn laatste nummer de Rietplas op. 17.500 duuzend man, ik kan er een vijf of tien naast zitten…schreeuwden uit volle borst mee. Ga die wereld uit, 1 seconde en rij snel door die wereld uit, ga die wereld uit en kijk goed rond in ons paradijs. En vraag niet naar de weg want iedereen is de weg kwijt….Ineens kwam alles samen, die grote auto, de column van een bezorgde moeder, de tijd waarin wij leven en de wereld waar ik soms wel eens uit wil stappen in de goede zin van het woord. Was het maar elke dag een stukje paradijs, was het maar elke dag Retropop. Dan zat ik misschien wel te vaak aan mijn theewater ( Nou en……?!?) maar dan was het wel goed. Een dagje Retropop is helend voor je ziel. Je ziet oude bekenden optreden, zoals the Golden Earring….(wat waren ze weer top), the Waterboys en de heren van Blof. Je knoopt gesprekken aan met volslagen onbekenden en je verstaat elkaar gewoon. Omdat wij misschien het leven wel snappen. Dat het leven niet alleen bestaat uit discussies over van alles en wat. Dat je iets moet vinden, het zij zo, maar je hoeft het niet altijd hardop uit te spreken. Soms past het niet in je profiel wat je voor jezelf hebt geschetst. Daarom was het weer genieten op elke vierkante meter op Retropop. Niet in de laatste plaats door mijn mooie en lieve gezelschap die al ruim vier jaar van mijn aarde een stukje paradijs maakt. Als ik haar niet had en zo’n kleine jongen van drie die wij zo weer in levende lijve zien optreden in zijn eigen wereld wilde ik graag deze wereld uit. Want het wordt er allemaal niet leuker op. Daarom stel ik voor dat we elke dag een beetje Retropop maken….Elke dag een nummer opzetten die ons leven wat vrolijker zal maken…..Ik droomde dat dus en nog meer van dat alles gewoon op Erica, gewoon op Charmecamping op Fietse…..Stapte spreekwoordelijk op de fiets en ging nog een stukje kuieren, stukkie trappen door het bulzand. Ik weet niet of het heeft te maken met Lohues of met de rust die ik vind op Erica….Maar zo tikken ’s morgens met de goed gebekte vogeltjes op de achtergrond zeg ik uut de grond van mijn hart….Joah,mag wel zo….