'Picture perfect memories. Scattered all around the floor. Reaching for the phone 'cause. I can't fight it any more. And I wonder if I ever cross your mind. For me it happens all the time. It's a quarter after one. I'm all alone and I need you now. Said I wouldn't call. But I lost all control and I need you now. And I don't know how I can do without. I just need you now'
Uut 'Need You Now' van Lady Antebellum
Ruim drie jaar waren ze een drie-eenheid. Mie, Mr. James en Moos. 3M maar dan anders. 3M is zelfklevende tape, dat kleeft goed. Gaat vaak nooit meer los. Als het zich ergens aan heeft gehecht is er maar weinig wat er dan nog tussen kan komen. Maar sinds gisteren is Mie & Mr. James niet meer de gouden combinatie in samenspraak met onze Moos. Gisteren nam Moos (Nou ja....zijn ouders dan) het heldhaftige en vooral dappere besluit om Mie op de post te gooien. Moos noemde zijn speen altijd Mie, het hoe en waarom is ons ook even ontschoten, nu nog. Vanaf dag 1 dat Moos wat kon brabbelen was zijn speen, zijn metgezel in bed en verdrietige tijden, Mie. Punt uit! Geen discussie, hoe vaak wij wel niet hebben gezegd dat Mie eigenlijk speen heette....Het bleef bij Moos Mie in plaats van Speen. Hij heeft meer van die dingen. Die anders heten maar Moos noemt ze gewoon zo. Van wie heeft ie dat toch....vraag je je dan af? De vraag stellen is 'm vaak beantwoorden. Maar gisteren was toch weer een momentje hoor....De twee spenen op de post deponeren. Wij hadden 's morgens keurig de Mie's ingepakt, geadresseerd aan de Spenenfee in Olst. Daar schijnt ze tegenwoordig te wonen. Moos had 's morgens een kadootje gekregen van de Spenenfee. Hij keek ons aan, begreep het wel maar snapte het nog niet allemaal. Mama schreef een kaartje voor de Spenenfee en Moos kleurde er iets bij, natuurlijk met een blauw potlood. De envelop ging dicht en belandde bij Pa in de jas. Daar gingen wij dan. Moos, Mama en ik op naar het centrum van Hardenberg. Op naar de Bruna want daar stond die grote zak van de PTT. Daar vond de Mie zijn waterloo. Eerst maar ff naar Olsman, naar de warme bakker, nog even een broodje van die lieve mevrouw opkauwen. Beetje emotie-voedsel. Niets is een mens, zeker zo'n klein mensje van bijna 18 kilo, vreemd. Maar het moment was daar. Moos bracht zelf de grote envelop bij het lieve meisje van de Bruna. Zonder enige terughoudendheid gaf hij de envelop uit handen. Het meisje woog, wikte en plakte er 3 postzegels op. Moos mocht 'm zelf in de grote juten zak gooien van de PTT. Dag Mie, ga maar gauw naar de kleine baby's toe. Het was voor hem wel een momentje. De hele dag spookte het beeld van dat Mie nu weg was door zijn kleine koppie....Toch ging hij keurig slapen, hij was moe....Moe van de hele dag op pad met zijn ouders...Moe van het Boardingvoetbal, moe van het rennen achter Lian en haar vriendinnetje aan....Moe van al die ijsjes, Moe van 's middags achter Sten aan lopen ....Moe van de kipnuggets en het spelen met Sten bij Jannemans....Klimmen, klauteren....Hij vergat bijna zijn Mie, zijn trouwe bondgenoot die al drie jaar zijn grote kleine vriend was. Hij zoog veel maar nog niks uit zijn duim. Altijd was daar zijn Mie....De één neemt vroeg afscheid, een ander wat later. Net zijn vader die laat afscheid nam wat hem ook een vertrouwd gevoel gaf. Maar vannacht net nadat Rusland in de slotfase zich naast Engeland had gekopt had hij zijn Mie nodig. Hij was even ontroostbaar....Waar was nu de Mie....Hij had 'm nodig, Hij had dat simpele ding gewoon nodig in het holst van de nacht. Weg was zijn vertrouwde Mie. Ja, Mr. James, de knuffel lag nog op dezelfde plek als gisteren maar hoe hij ook zocht in zijn bed....Mie was nergens te vinden. Zijn moeder kon nog zo tegen hem praten, maar hij hoorde niks ook al zaten zijn oortjes links en rechts gewoon aan zijn guitige koppie geplakt......Tja, je maakt wat mee als ouders....wat ik jullie brom. Maar al snel ging hij slapen. Keek ons eens aan en wist dat Mie echt niet meer terug zou komen. Die lag nu éénzaam in een grote jute postzak van de PTT tussen al die andere grote postzakken in een leeg en stil sorteercentrum....Als zo'n postbode nu maar geen fout maakte... het verkeerd sorteerde en de Mie's nooit aankwamen bij de Spenenfee....Dat zou toch niet? Zou de Spenenfee het kadootje ook weer terug willen....?? Daarover maakte ik mij wel een beetje zorgen......Maar vanmorgen kwam Moos vrolijk en uitgeslapen bij ons op de kamer, goedemorgen. Waar is je Mie, die is bij Spenenfee Mama.....en Mr. James, die ligt in bed Papa....en even later lag hij weer tussen ons in. De drie-eenheid toch weer compleet....! Welterusten. Joah, mag wel zo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten