'I won't be the last. I won't be the first. Find a way to where the sky meets the earth. It's all right and all wrong. For me it begins at the end of the road. We come and go...'
Uut 'The end of the road' van Eddie Vedder
Zocht dinsdag letterlijk naar een speld in de hooiberg. Op mijn Ipad liggend in de springbox. In de donkere krochten en spelonken van het internet vond ik duistere zaken waar ik eigenlijk niet eens naar op zoek was. Dacht dat alles wel zo'n beetje was te vinden, dat Wikipedia zo de antwoorden op mijn prangende vragen uit zou spuwen. Echter na een half uur zoeken dacht ik dat ik eerder wereldvrede zou vinden dan een bandje genaamd One Fine Day!
Astrid Kersseboom was eigenlijk de aanstichtster van mijn digitale zoektocht ohne ende. De 50-jarige presentatrice van het grote NOS-journaal verhaalde ons enkele minuten voor acht uur waar ze om precies acht uur het over zou gaan hebben. Werd er niet vrolijk van, het NOS-Journaal lijkt langzamerhand wel DWDD. Altijd dezelfde onderwerpen en altijd de zelfde (hoofd)personen die schaamteloos proberen mijn avond te verpesten nadat wij het mooiste van deze aardkloot naar bed hebben gebracht. Vannacht lag hij, toen ik hem toe- en herondekte, ook dromend in zijn bedje. Zijn proza, Dikkie Dik, lag geklemd in zijn knuistjes. Te moe om verder te lezen......Maar Astrid was verantwoordelijk voor het feit dat ik ging zappen nu de batterijen het nog volhielden. Had geen zin in de werkelijkheid onder ogen te zien en hoopte dat de Humax mij verder leed wilde besparen. De commerciëlen hadden weinig te bieden, bleef even hangen bij de laatste minuten van Two and a half men maar belandde uiteindelijk op het open kanaal van Ziggo. Een held van vroeger beklom net het podium. Ene Gordon Summer, jullie kennen 'm beter als Sting, nestelde zich in de herfst van zijn carrière op een Nederlandse barkruk in club Ziggo. Hij had net een nieuwe plaat uit, dat wist ik niet. Was dat zappen toch ergens goed voor. Zijn eerste rockalbum in dertien jaar tijd. 57th & 9th heet zijn 12e studioalbum. Hij speelde wat nummers, lulde wat met Frank Evenblij en Gerard Ekdom stond te glimmen van trots. Hoe makkelijk kun je mij blij maken op een gewone doordeweekse dinsdagavond waar op zender 1 het onheil de vaderlandse huiskamers werd ingeslingerd gooide Sting Message in a Bottle de van Kouwenborchstraat 43 in. Je hebt zo je voorkeuren.....Wat ben ik een bevoorrecht mens want ik heb de heren van the Police live mogen zien in de Amsterdam Arena, straks wordt dit het Johan Cruijff stadion. Waarvan akte. Daar zijn ze jaren te laat mee, maar goed een grove fout wordt alsnog hersteld. Jammer dat hij er eerst voor dood moest gaan. Maar ja, over de doden niets dan goed hè. Drummer, zangert en blauwvingert Bauke Bakker deed mij voor enkele jaren terug op de Zwarte Cross (UndercoverTent) nog even terugreminderen naar dat mooie concert van Sting, Stewart Copeland en Andy Summers met de oude buurman. Sting zong ook over One Fine Day en daarmee begon eigenlijk mijn zoektocht in de hooiberg. Al wist ik dat niet voordat ik eraan begon. One Fine Day, friste mijn stramme geheugen eens op. Verhaalde aan San een gebeurtenis uit mijn leven wat ik zelf eerder had gehoord. Ameland, een van de TV TAS eilanden, was een week lang the place to be voor Mavo 4 van de Christelijke Mavo uut Hardenberg. We waren op schoolkamp. Nu zijn ze allemaal 40 plus maar vroeger werden ze wel eens liefkozend bakvisjes genoemd. Waar wij het woord nog niet eens konden schrijven gierden bij onze vrouwelijke equivalenten de hormonen door niet alleen de gouden keeltjes. Een glimlach onderdruk ik weer niet, want in de duinen van Ameland bevond zich net op hetzelfde moment ook een nieuw Nederlands Bandje...One Fine Day, de leerkrachten van de Christelijke Mavo hadden liever gehad dat deze vijf heren een weekje later Ameland hadden aangedaan om te komen repeteren. Daarvoor hadden ze zelfs iemand om hulp willen bidden op hun blote godvrezende knieën. Want bij de aanblik van deze jonge heren werden enkele Mavisten behoorlijk slof in hun boksie. De badkamers maakte overuren en de kapsels werden nog beter en voller getoupeerd. Een aansteker was verboden want één vonkje had een vuurzee betekend van al die haarlak wat rond werd gesproeid op de verwachtingsvolle blikken en haardossen al was het wassende water nooit ver weg. Volgens mij, ik weet het niet zeker hoor, liepen de heren en dames leerkrachten 's nachts patrouille in driekwartsmaat om maar te voorkomen dat de zaadjes wortel schoten. De biologieleraar kon zichzelf wel voor de kop slaan dat hij had verteld over de bloemetjes en bijtjes. Zoals Terschelling bij mij altijd hele andere herinneringen oproept roept Ameland altijd deze herinneringen op. Het weekje kamp op Ameland. De bonte avond maar vooral de gekunsteldheid van onze leraren omtrent het feit dat One Fine Day de tongen losmaakten bij vele bakvisje van Mavo 4. Was benieuwd wat er van de heren geworden was....en dus dankzij Astrid begon ik mijn zoektocht. A Needle in the Hashtag, of whatever....Kwam allerlei eendagsvliegen tegen, Nadieh (Windforce 11), Frank Asthon, Barbarella, Georgie Davis, Maribelle, Tatjana (maar die had weer andere kwaliteiten, ofnie buurman), Frizzle Sizzle, Richenel, Rosemary's Sons en ja hoor eindelijk vond ik wat info over One Fine Day op deze dinsdagavond. Maar Internet pakte nou niet bepaald uit met info. One Fine Day was een Nederlandse band met o.a. zanger Peter van Reijen, gitarist René Kwant en toetsenman Nico Brandsen die alledrie later speelden in the Feel. Een hitje was Standing in your Shadow. Op Youtube vond ik een vergeelde opname waar Peter nog effe moest uitleggen waar nu precies het nummer over ging. Misschien wel over Ameland, weet jij veel....Staan in je schaduw...De nachtelijke escapades van enkele Mavisten op donker Ameland. De overlevering vertelt ons dat toch iemand het derde honk heeft gehaald maar bij het bereiken van het vierde honk werd gevloerd door onze leerkracht Duits die zich wel thuisvoelde in zijn eigen geschepte loopgraf. One Fine Day. Zocht de hele avond, maar verder dan het feit dat René Kwant ook nog bij Jan van der Meij (Powerplay) heeft gespeeld kwam ik niet. Weggevaagd van de kaart. Niet alles valt dus te vinden op het wereldwijdde internet al beperkte ik mij tot alleen Ameland. What happens stays blijkbaar on Ameland. Ach, ik had de avond kapot en leerde weer een zeldzame les. Gewoon blijven kijken naar het acht uur journaal en Astrid Kersseboom. Misschien leer je er nog wat van, ja....hoe het niet moet. Joah, mag wel zo....Fijne zondag.
Nu ik wat beter google had ik dinsdag beter de film One Fine Day op kunnen zetten. Zo zie je maar weer, Zondags kom ik toch tot de betere inzichten heb ik Astrid en zo niet voor nodig. Michelle Pfeiffer en George Clooney....Waarom ik nu ineens aan videotheek Willem moet denken is mij een raadsel. Ook vast nog een overblijfsel uut mien vage Mavo-tied. De oude buurman weet wel beter.....
Nogmaals. Joah, mag wel zo.....One Fine Day!
👍Mooi geschreven. Fijne dag!
BeantwoordenVerwijderen