'You’re shattered by the final frame of the movie scene. That generates your every aim. You ain’t no bird and so while it’s worth. Gonna bring you straight back down, down. Straight back down to earth.'
Uut 'Down To Earth' van Curiosity Killed The Cat
Gisteravond een mooie film gezien. Yo, también (Ik, ook). Een Spaanse film uit 2009. Sorry, Wie is de Mol is aan ons niet besteed. Dus knipten wij de vergaarbak van Ziggo maar aan. De titel deed een waakvlammetje knipperen maar ook niet meer dan dat. Het draait om de 34-jarige Daniël die lijdt aan het syndroom van Down. Maar door vooral zijn moeder en een doorzettingsvermogen waar je u tegen zegt twee universitaire titels op zak heeft. Hij mag hierdoor aan de slag bij een overheidsinstelling voor sociale voorzieningen in Sevilla. Zijn enigszins losgeslagen collega Laura ziet hem eerst nog aan voor een verdwaalde cliënt. Daniël raakt bevriend met Laura en brengt met haar ook veel van zijn vrije tijd door. Zij is de enige die binnen het bedrijf Daniël als een normaal mens behandelt. Maar langzaam wordt duidelijk in deze film dat de 'normale' mensen eigenlijk de echte dwazen in het verhaal zijn. En dat Daniël eigenlijk de enige normale persoon is die het leven ziet zoals je misschien het wel zou moeten zien. Zou willen zien....Maar wat is normaal? Wie heeft dat bedacht...?
Zo heeft Laura haar eigen problemen, drinkt veel, sleurt de ene man na de andere man haar bed in en heeft een jeugdtrauma (misbruikt door haar vader) nog steeds niet verwerkt. Collega's beschouwen haar als een te makkelijke prooi en de slet van de zaak. Daniël prikt door alles heen, trekt zich niets aan wat de mensen allemaal vinden van Laura en wordt verliefd op deze vrouw. Maar ga je als een 'normale' vrouw een relatie aan met een Down-patiënt. Je ziet de worsteling op het gelaat van Laura, getekend door haar eigen leven, ga je wel of niet in zee met iemand die volgens de maatschappij uit de pas loopt, niet doorsnee is.....Dikke kans als je het wel doet dat iedereen jou nog meer veroordeeld dan dat ze al deden. De worsteling is mooi in beeld gebracht. Steevast houdt de film je een spiegel voor en nog één en nog één en als je even achter je kijkt hangt daar weer een spiegelbeeld.
De moeder van Daniël komt na 34 jaar er achter dat haar zoon toch niet normaal maar wel heel bijzonder is, door haar verdriet om een zoon die niet was zoals we denken dat baby's moeten zijn heeft ze er alles aan gedaan om dit te verbloemen met als resultaat een zoon die anders normaal is. Dat de zoon zijn moeder een spiegel voorhoudt.....En als twee mensen met het down syndroom een relatie willen beginnen omdat ze gevoelens krijgen, zijn net echte mensen hè, de omgeving er alles weer van schijnt te moeten vinden terwijl het pure ervan afstraalt maar wij dat blijkbaar zijn vergeten......
Een mooie film, de zelfspot van Daniël is heerlijk en relativeert de boel. Lekker down to earth! Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan. Wij zien mensen met een beperking maar vaak zien wij onze eigen beperkingen niet. De maatschappij zegt zus en zo....Maar wat zeggen wij zelf eigenlijk. Mag je wel of niet verliefd worden op iemand met een beperking, dat bepaal je zelf toch. Boeiend wat iedereen daarvan vindt.
Als het maar gezond is, ik heb het mijzelf zo vaak horen zeggen de laatste 9 maanden. Maar als dat niet zo is, wat dan? Is hij of zij dan een minder persoon. Zat vannacht als nieuwe vader in spé daar over te bomen. Sliep wel maar droomde nog niet. Ik hou niet van stempels....Merk het nu aan Moos, daar kunnen ze ook nog geen stempel op leggen. Lekker....Moos laat zich niet beperken door volwassenen. Gaat zijn eigen gang, gaat zijn eigen weg al zijn er vaak werkzaamheden die zorgen voor vertraging. Lekker belangrijk.
Mensen met down schijnen minder chromosomen en zo te hebben, maar is dat wel zo...? Gisteren keken we namelijk nog een programma....Nu eentje terug. De reallife soap van Peter Jan Rens, voormalig meneer Kaktus, een volwassene die rondhuppelde in een blauwe pyjama. 'K weet niet....Nou dat weet ik wel. Maakte ooit furore op de Nederlandse TV, maar zit nu flink in de schulden, veel verkeerde beslissingen heeft genomen, van zomerhuisje naar zomerhuisje verkast om de deurwaarders voor te blijven. Op zijn 66e rondhuppelt met een huppelkutje...van 23 jaar.....zoals van 't Hek het zou zeggen. Door van 't Hek en door de lieve dame van het AD die drie-wekelijks alles wat op de televisie gebeurt van commentaar voorziet was ik nieuwsgierig geworden....Curiosity Killed the Cat....zeg maar. Angela en Youp hadden bij het rechte eind. Down to Earth! Doe eens ff normaal. Dit ging werkelijk nergens over. De schoonvader van Rens is notabene 44 jaar en de Oma telt nog maar 61 winters.....Plaatsvervangende schaamte, wie heeft hier nu wat chromosomen te weinig of misschien wel te veel. Door de venijnige column van Youp, geef 'm trouwens groot gelijk, heeft de Bucklervriend nu ruzie met Wendy die in de bres sprong voor haar man Erland Galjaard. Heerlijk om op zaterdagavond de catfight te volgen tussen deze twee BN'ers en een rits aan twitteraars die er alles van schijnen te moeten vinden.....Down to Earth, doe eens ff normaal met elkaar. Dat dacht ik gisteravond duzz na het zien van de film Yo, también. Keek later naar mijzelf in de spiegel. Ben ik zelf wel helemaal normaal? Doe ik altijd wel normaal......? Hebben wij niet allemaal een beperking, de een wat meer dan een ander, ik heb er soms teveel.....Geef het maar toe Ouwe! Kinderen en zelfbenoemde gehandicapte mensen wijzen ons volwassen en normale mensen soms kinderlijk eenvoudig op onze eigen tekortkomingen.....Als jij dit leest zijn wij misschien wel opnieuw moeder en vader geworden van een gezond kind of hoop je stiekum toch op een kleine afwijking als je begrijpt wat ik bedoel. Normale mensen zijn er namelijk genoeg, gelukkig zien wij die niet terug op de televisie. Want dat scoort niet. Wat mij net als Angela het meeste stoort dat de dochter van Rens en dat huppeltje het kind van de rekening is. Die kan er niks aan doen dat haar ouders niet normaal meer zijn.....Zij is amper twee jaar en heeft nu al een stempel voor het leven. Zij zal altijd worden gezien als de dochter van, want zo zit onze maatschappij nu éénmaal in elkaar. Down to Earth!
Fijne zondag, joah, het mag wel zo.........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten