Mouna

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden,

'Safe and sound. My hands around your body. We’ll take it day by day. I’ll show you around. Guide you through my memories. Every step of the way. Take your time girl. Just leave it to me and hold on to love. Soon you’ll find the world at your feet. Take your time girl. Just leave it to me and hold on to love. I feel you getting closer every beat. Take your time girl'
Uut 'Take your time girl' van Niels Geusebroek.

.................................................................
Sprakeloos.....................
Zaterdag 21 januari 2017, 11.42 uur. Isn't She Lovely, Isn't She Beautiful, Isn't She Precious.....
..........Ik was stil, verstild door het moment. Sprakeloos, zonder woorden was ik.
Twee meter zes punt vier, zo groot maar even zo verrekte klein. Dus zong ik het maar heel zachtjes in mijn hoofd: Less than one minute old. I never thought through love we'd be. Making one as lovely as she. But isn't She lovely as She. But isn't She lovely made from love. Isn't she pretty. Truly the angel's best. Boy, I'm so happy. We have been heaven blessed.....
Wat een wonder lag in de armen van San. Amper een minuutje oud. De grote klok tikte naar 11.43 uur en ik besefte mij dat ik al een minuut papa van Mouna mocht zijn.....
Wauw....Wat Stevie niet kon zien zag ik 21 januari met beide ogen, lichtelijk betraand. Ik zag wazig, Stevie, de maker van dit mooie proza, voelde ooit alleen zijn dochter in haar armen en zag niet haar ontluikende schoonheid.
Bevoorrecht man ben ik toch. Ik mocht haar zien, ruiken, voelen.....Ik zag de liefde in de ogen van San en de weerkaatsing van het geluk in de mijne. Dit moest wel houden van zijn in haar puurste vorm.
Sprakeloos...................
Zaterdagmorgen, Hardenberg sliep nog maar wij waren al wakker. Wij mochten ons melden om 07.00 uur in het Ropcke Zweers. Daar waar de lijn tussen een bijzondere ontmoeting en afscheid weer een nieuw hoofdstuk kreeg toebedeeld in mijn opengeslagen boek waar jullie wekelijks enkele regels uit lezen.....
Kreeg last van een Déja Vu. Ooit, een kleine elf jaar terug reed ik naar het ziekenhuis met in achterhoofd de wetenschap dat ik onderweg was naar een naderend afscheid. The King ging hemelen en met Blof op de radio die zongen over een mooie dag voor de dood passeerde vele revues elke kilometer die dichter bij het onvermijdelijke kwamen. Toen was het goed. Pa had zijn strijd gestreden en zijn zoon was klaar voor de laatste aai over zijn bol.
Gisteren reden wij ook weer naar het ziekenhuis, gelukkig niet meer alleen. San zat naast mij en legde haar hand op mijn knie. Wij zeiden niet veel maar dachten allebei hetzelfde. Op de radio zong Stevie al....Niet wetende dat ik hem een kleine vijf uur weer zou horen in mijn hoofd. Het was net of het Radio2 programma de EHBO show gewacht had totdat wij in de heilige koe waren gestapt. You are The Sunshine of my life...06.32 uur! Wist Stevie dat wij onderweg waren naar een nieuw (wereld)wonder...Hij kon het niet zien dus moest hij het wel voelen. Begreep hij het gewoon of begreep die jongen in de donkere studio van Radio2 dat om iets over half zeven juist dit nummer de ether moest worden ingeslingerd. Omdat twee mensen onderweg waren naar iets moois. Amper 24 uur oud maar Mouna is nu al de Sunshine van ons leven. Ons oogappeltje....
Mouna weet het nog niet maar ik zal altijd in haar buurt zijn....Jij bent echt wel het appeltje van mijn ogen. Jij blijft nu voor altijd in mijn hart zitten. Stevie heeft gelijk: I feel like this is the beginning.
Cirkeltje is weer rond. Waar ik het ziekenhuis jarenlang bestempelde als het huis waar de dood heerste weet ik sinds een dikke vier jaar dat het anders is. Waar ik eerder afscheid nam begroette ik nu al twee mooie jonge levens. De balans slaat dus positief uit, twee tegen één....Moos op 25 maart in 2013 en nu Mouna, gisteren op 21 januari 2017. M&M , twee mooie bruine snoepjes in verduveld lekkere chocolade.
Ik hou wel van deze DeJa Vu's. Gisteravond stuurde ik een berichtje naar boven toe. Hij was nog wakker, zag namelijk licht branden in het huis waar liefde woont. Net als ik had hij de tranen in de ogen, zo vader zo zoon hè. Hoe ouder ik word hoe meer ik op hem ga lijken qua emoties. Hij had er al een rondje in gedaan, hoezo in de hemel drinken ze geen bier. Pa had het vat aangeslagen en was nog lange na niet van plan om de tent te sluiten, hij deed zelf het licht wel uit. Maar toen ik vanmorgen weer keek was hij nog van die mooie grote verhalen aan het vertellen aan de toog met al die mensen die wij hier missen. Over zijn zoons, zijn kleinkinderen en zijn nieuwste loot aan de boom. Aan die grote Familie Dorgelo boom...Er vallen soms wat bladeren maar de boom blijft groeien. Wat was hij trots op Mouna. Een elftal had hij nu met zijn Martha. Mouna Martha Marja Dorgelo.....Voelde weer die aai over mijn bol, wat was hij trots. Ik zag de glinstering in zijn ogen. Potverdikkemei Pa, wat had ik graag vandaag weer even Moos en Mouna aan jou willen laten zien maar jij ziet het toch op een andere manier...Ofnie Pa....? Denk het wel. Ben er haast zeker van dat jij ons geluk hier beneden ziet. Wat een Wonder hè, tja het leven is mooi maar je moet het inderdaad wel willen zien. Dank voor je vertrouwen in mij....Oen wonder loopt hier ook rond.....Heb haar al een kusje geven. Wat is Martha trots op haar kleindochter! Soms voel je dat gewoon en hoef je het niet te zien!
Mouna.....
Ben weer sprakeloos...........
Ga woorden zoeken want geen elke pen laat mij de woorden schrijven die ik eigenlijk wil zeggen.
Kom altijd terug bij die ene zin waar het leven van Mouna mee begon:
Isn't She Lovely.....
Joah, mag wel zo.....Fijne zondag, die van mij is gisteren al begonnen.