'Toen ik nog hiel klein waas en van 't leave niks begreep. Allien mar speulde, oot en sleep. Toen ik nog zo klein waas dat ik op de tiene mos goan stoan um te kieken nar de moan. De witte streepe in de lucht, ge kneept ow oege half dicht. Elke wolk waas 'n gezicht.
En 's oaves laat de hoar nog naat, nog efkes en nar bed. De raam wiet oap genne sloap en d'n hemel waas veurroej. Mist hing op 't land, 's oaves laat da stond de piel in brand.
Ge kost oore droeme, ge waart d'n baas van iederien. Vocht met de sterkste allien, langoet ligge in 't gras. Ge rookt d'n asfalt en de zwaj als 't pas gereagend haj. Ge had 't mar met ien ding druk. Groeter weare mar wat ge ok deed, echt veul alder woorte neet.'
Uut 'De Peel in Brand' van Rowwen Hèze
Hoi, ben ik weer.
Lekker hoor zo'n glaasje cassis na wederom een overwinning van onze Leeuwinnen!
Bij de 2-0 maakte Moos een ouderwetse buikschuiver, hij kwam net van buiten naar binnen gerend en reageerde als een echte spits zeer attent. In de ene hand zijn halfvolle waterpistool en in de andere zijn hele verstand. Wat zijn we trots op het keurige rapport en zijn vorderingen. Wat heeft dat jochie zijn best gedaan. Op alle punten verbeterd. Lieve woordjes nog van Juf Janneke, keurig in blauw geschreven op wit papier.
(Bad)meester Harry aaide gistermorgen ook al zo vertederend over zijn bol. Nog één zwemles voor de zomer maar volgens Harry zal het niet lang meer duren voordat hij mag afzwemmen voor diploma A.
De medaille ligt al klaar, bij wijze van spreken dan. Moos zit boordevol positieve energie zei Harry, wie ben ik dan om deze aardige zweminstructeur van de Slag tegen te spreken.
Ik sprak Jack gisteravond tevens niet tegen. Hij zong over eerder, over vroeger in Limburg. Hoor veel Rowwen Hèze de laatste tijd. Is het niet bij ons thuis dan komt de heer Poels wel buurten in de mooie tuin van onze verhuurders. Je kunt Limburg wel hebben verlaten voor Amsterdam en ondertussen voor Lutt'n (in de buurt van de watertoren) maar Limburg zal voor eeuwig blijven huizen in onze goedlachse buurman Richard en samen met zijn lieve Marieke eigenaars van deze fraaie toko. Mijn nichtje Rianne beaamde dat ook, wie ben ik dan om haar tegen te spreken. Tis d'r iene van de boxe hè.
Rowwen Hèze, altijd al leuk gevonden, veel concerten van hen bezocht, zowel in het theater alsmede in uitbuikende zwangere feesttenten...San is er ook voor te porren. We zaten lekker buiten...De zon was langzaam bezig om te vertrekken boven de landerijen toen Jack de Peel in Brand aan het zingen was.
Tis Limburgs dialect maar deze Sallander verstiet de voormalige inwoner van Americana bijzonder goed.
Muziek schept een soort van band hè, spreekt de taal van de tijd. Als de maan vuurrood is lijkt het soms net of het land in brand staat, dat staat het tegenwoordig regelmatig maar dan helaas op de verkeerde manier. Poels zong over eerder, over het feit dat de Peel dan nog echt spreekwoordelijk in brand kon staan. Het pas gemaaide weiland hiernaast was dan geen peel, de maan scheen ook nog niet zo vuurrood als in de teksten van Jack want de felle zon had blijkbaar nog steeds moeite om te gaan slapen. Zeker een nachtbraker die zon van gisteren, zaterdag 29 juni. Twee vlinders maakten het allemaal niets uit, ze vlogen minutenlang achter elkaar aan, hadden geen last van de verstikkende warmte, vast verliefd deze twee vlinders....zullen vlinders ook vlinders voelen in hun kleine buikjes....??
Maar ik groef tevens in mijn geheugen. Beelden van vroeger sprongen plotskap op mijn netvlies. Joegoslavië kwam buurten in mijn geheugen. Toen het land nog bestond, niet verscheurd door vreselijke burgeroorlogen. Hoe leg je trouwens een kind uit wat een oorlog nou precies inhoudt. Iets met macht, geloof en het zoeken naar iets wat je achteraf toch niet kon vinden. Toen Joegoslavië nog mijn Joegoslavië was en die van mijn vader. Ik moet, denk ik, twaalf jaar zijn geweest dat ik alleen liep te lopen in Belgrado, ook wel Beograd genoemd. Een mooie oude stad. Waar ooit de eerste McDonalds werd geopend in het zogenaamde Oostblok. Daar viel het land van Tito niet helemaal onder maar hij had het (be)wind er wel onder.
Als je begrijpt wat ik bedoel. De regering was er absoluut de baas, mensen werden door de overheid in gaten gehouden maar als jonge of oude toerist merkte je er niet zo veel van. De schoon- en gastvrijheid van het land en de zachtaardige burgers compenseerden veel zoniet alles!
Moest denken aan mijn King, hoe hij stuurde zonder navigatie door het verschrikkelijk mooie land wat nu is opgedeeld in tig kleine landjes....Moest denken aan de droom van de blauwe schildpadden. Aan urenlang cassettebandjes draaien in je walkman en dan lopend langs bezienswaardigheden. Cassettebandjes kopen van Sting. Duran Duran en Then Jericho in downtown Belgrado. Wekenlang zat het eerste solo-album van Sting, geboren als Gordon Summer, van the Police in mijn walkman. Natuurlijk een roodzwarte bedenk ik mij nu ineens, maar dat was destijds stom toevallig. Gekocht in Duitsland, in Neumarkt. Het adres waar mijn Pa altijd de eerste tussenstop had als hij met de grote OAD-bus naar zijn favoriete bestemming(en) onderweg was. Joegoslavië was het land van mijn Pa, hij kende elke heg en steg, hij wist waar elke weg naar toe leidde. Hij sprak de taal, ik weet nog maar een paar woordjes. Dwa Pivo bijvoorbeeld terwijl ik als twaalf jarig jochie daar nog niet eens aan mocht denken. Ik zal nooit meer de tranen in zijn ogen vergeten toen hij op TV zag hoe de oorlog zijn geliefde land naar de afgrond duwde.
The Dream of The Blue Turtles.....de titel van de plaat van Sting. Raar, deze titel heeft mij altijd geïntrigeerd.
Zijn er uberhaupt blauwe schildpadden? Nou ja, van die dingen dacht ik dus na een mooie en vooral warme zaterdagavond. Gisteren was het net of je hier Toscane binnenwandelde....
Richard en Marieke hadden de tuin opengegooid voor een Brocante Fair met allerlei ditjes en datjes.
Brocante is in mijn ogen mooi oud spul van eerder waar je (soms) teveel voor betaald. Ach, we liepen lekker (s)loom te slenteren in de kleurrijke tuin van onze lieve gastheer- en vrouw. Dronken weer een lekker kopje koffie bij Astrid van de Rheezer Kamer. Mouna schilderde bij een gezellige Oma een fraai schilderijtje. Bleek het later de buurvrouw te zijn van die arts...Jullie weten wel, die knappe arts uut het ziekenhuis van Hardenberg. Wat een geluk dat de neusamandelen eruit moesten van Mouna. Elk nadeel heeft zijn voordeel. Mouna, die de skills van haar Oma in haar kleine vingertjes heeft. Over appels en bomen! Kunstenaartje in de dop hoor. Moos kocht een ijsje bij zijn vriendinnetje Viv en wij bezochten met Opa en Oma het museum van Siem.
Gewoon een dag zoals je 'm graag ziet. Het niets hoeft alles mag principe uit de bovenste keukenla getrokken. Sowieso een leuk en gezellig weekend. BBQ op de donderdagavond zonder ballonnen met de oude van Kouwenborch buren, een mooie traditie die gelukkig in ere is gebleven. Een mieters gezellig feestje een dag later, nu wel met ballonnen, bij Amused aan de Vecht. Dacht altijd dat je van Duits Bier nach das Rheinheitsgebot geen pien in het dak kon krijgen....Nou ja, blijkbaar wel. Niets is meer wat het is....Of je wordt ouder Papa en gewoon minder zoepen!
Vandaag nog even naar de Zwieseborg, kijken naar één van onze lekkerste hobby's en vanavond samen met de club van zes de zondag afsluiten in het Bostheater Ommen. Vriend Huub en de mannen van de Dijk treden er op...Dansen op de Vulkaan! Mag het licht uit....Wat als ze er niet is...
Ach, er zijn mindere dingen in het leven. Het leven is mooi maar je moet het wel willen zien. Een oude fietsenmakerswijsheid, de auteur van dit fijne stukje proza sprak ik vrijdagavond weer eens na lange tijd.
Hij zag het leven nog steeds zonnig in al was het niet altijd zonneschijn bij hem geweest de laatste tijd....Maar het leven was nog steeds mooi zei hij. Mooi dat het zo kan, zo moet het ook al valt het niet altijd mee...
Gisteravond dronken wij nog een mooi glas wijn, niet uit een theekan trouwens, en een koud biertje in de Luttense Tuin....Hier, vlak bij de watertoren....Gewoon even de dag doornemen. Niks geen Medisch Centrum West maar gewoon Toscane, gewoon in een tuin in Lutten.
De droom van de blauwe paddenstoelen....Na ruim dertig jaar spreekt ie nog steeds tot de verbeelding.
Fijne zondag. Joah, mag wel zo....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten