'A long December and there's reason to believe maybe this year will be better than the last.
I can't remember the last thing that you said as you were leavin' now the days go by so fast. And it's one more day up in the canyons, and it's one more night in Hollywood.
If you think that I could be forgiven, I wish you would.
The smell of hospitals in winter and the feeling that it's all a lot of oysters, but no pearls
All at once you look across a crowded room to see the way that light attaches to a girl.
I can't remember all the times I tried to tell myself to hold on to these moments as they pass.'
Uut 'A Long December' van de Counting Crows.
Hoi, ben ik weer, deze morgen met enige vertraging.
Want we sliepen vannacht niet onder de watertoren maar in downtown Mainbarg lekker knus en warm bij Moe. We reden vanmorgen daarom al vroeg met de familie over de stille Hardenbergerweg.
Weer eens onderweg naar later....Moos had het in de auto over de Witte Wiev'n van het Oale Saksenland.
De mist en de kou zorgden ervoor dat het een paar uur geleden nog een behoorlijke kleine wereld was.
Niet veel te zien duzz en vice versa. Zondagmorgen is er niet veel bedrijvigheid. Neuh, niet echt!
Waar Moos moest denken aan een liedje van zijn goede kameroad Lohues, Daniël Lohues van Erica, popte in mijn hersenloze brein het nummer A Long December van de tellende kraaien op.
Adam Duritz zong het, ik dacht het. Bijna zoals elk jaar als December zijn goede kennis November heeft uitgezwaaid. De piano begon te spelen en al gauw sloten de drums en de stem van Duritz aan.
Dik dertig dagen nog voordat 2020 op de spreekwoordelijke deur klopt. Nieuwe ronde, nieuwe start, nieuwe kansen. Met een beetje geluk en iets meer wijsheid zitten wij voor de kerst in ons nieuwe huis.
Na ruim een jaar van hot naar her te hebben gereden, paar keer verhuisd te zijn geweest is het dan eindelijk zover.
De schilder is op de hoogte, zo ook de vloerenlegger, grote klussert Jeroen en de keukenboer. Als alles volgens schema loopt kunnen wij op 1e kerstdag de rollade al roeken vanuut onze nieuwe hetelucht-oven aan de Voermanstraat.
Bijna alles spiksplinternieuw. Kiek er naar uut. Heb er zin an. Weer allerlei ovenschotels bereiden....en zelfgemaakte pizza's en zo....Mmmmm. Vanmorgen trommelde ik al meisje Outside the House uit haar bed, multitasken is niet echt mijn ding. Drie zaken tegelijkertijd willen doen lukt dus niet echt. Het alarm er al op maar de sleutels nog binnen in het bakkie. Niet echt handig, niet echt slim. Morgen nog maar even knuffelen met mien lieve collega. Het mag, het moet zelfs van Sanneke. Geweldig.....
Leuk weekend achter de rug en dan komt vanmiddag Sinterklaas nog even buurten in Diepenveen en omgeving. Gezellig en lekker. Want wij weten al wat er op het menu staat.
Vrijdagavond reed ik langs het kanaal in Beerzerveld richting Vroomshoop. Ging eerst nog even afscheid nemen van iemand die eerder in mijn jeugd enkele stenen had verlegd. Niet alleen bij mij maar bij meerdere van mijn teamgenoten. De laatste eer bewijzen.
Nu was ik met de auto, vroeger fietste ik op mijn Gazelle 1x in de maand op de vrijdagavond naar het huis van onze leidert Gerrit Jan Timmer. Moesten we op een soort van audience bij hem komen. Kregen wij allemaal, niemand uitgezonderd, rapportcijfers van de bebaarde leider. Best wel vooruitstrevend.
Je voelde je dan nooit op je gemak. Het was opbeurende kritiek, dat dan wel weer maar toch. Je snapt mij wel. Je was een puber die volwassen worden als toekomstdroom zag. Hij wilde je beter maken, niet alleen als voetballer, in mijn geval keeper, maar ook als mens. Nu ruim dertig jaar later besef je pas hoe uniek zijn methode eigenlijk is geweest. Hij lag er vredig bij. Mooi, zoals ik 'm kende. We zagen elkaar niet veel meer de laatste jaren. Maar als ik 'm trof, was daar de warme handdruk en het gevoel van (h)erkennnig.
Hoop dat ik ook wat stenen heb verlegd, de periode toen ik zestien jaar lang ook 'werkzaam' ben geweest als onbezoldigd jeugdleidert. Van de effies tot de A-junioren aan toe. Weet niet of ik ze wat heb geleerd. Weet wel dat ik trots ben als ik pupillen van vroeger nu doelpunten zie maken in het eerste elftal of bij de jongens van het vierde. Ze waren mij allemaal even lief.....Binnen als buiten de zestienmeter.
Als ik ze nu een keertje spreek aan de bar bij Erik of in de kantine. Weet je dit nog, of dat....Jij zei altijd zus en zo. Dat deed Gerrit Jan ook. Misschien heeft hij mij wel stiekum wel het zetje gegeven om op mijn achttiende al de jeugd te gaan leiden. Altijd met ontzettend veel plezier gedaan. Net als die tientallen keepertjes trainingen geven. Daar moest ik aan denken toen ik voor het laatst de hand opstak naar mijn leidert van de B's. Misschien wel tot ziens. Je krijgt van mij een tien met een griffel.
Denk wel dat hij het begreep. Nogmaals bedankt Timmer Man!
Een dik uur later zat ik op vertrouwde grond aan een Skuumkoppe bij café Mans. Het leven vieren van twee goede vrienden. Robert en Irma. De andere kant van de medaille. Een uur daarvoor bewees je iemand de laatste eer en nu vierde je alweer het leven. Zo moet het ook.
Robert en Irma vierden met leuke lui het feit dat ze elkaar 25 jaar geleden hadden ontmoet. Weer spoorde trotsheid door mijn lichaam. Mooi dat ik al die jaren getuige mocht zijn van dit, inmiddels, kwart eeuw jubileum.In vooral goede maar soms ook mindere tijden. Het was niet altijd makkelijk, ze hebben wat voor de kiezen gehad maar ze hebben gelukkig allebei de verstandskiezen nog. Ikke niet meer, maar ik heb het ook best wel verstandig aangepakt...toch? De Dijk schalden door de boxen vrijdagavond. Café Mans werd voor even omgedoopt tot de Baron. Drommels, Drommels, Drommels....We Beginnen Pas zong Huub achteloos, ach ze zijn pas halverwege. Hebben nog een lange weg te gaan. Ze hebben mooie reizen gemaakt. Terug en vooruit in de tijd, onbekende bestemmingen. Ze hebben mijn reis en soms martelgang tevens gezien, van dichtbij beleefd en soms voorzien van duidelijk commentaar. Ze hebben tevens gezien dat ik mijn doel, zij het met flinke vertraging, tevens heb gevonden. Dat ik nu hetzelfde heb wat ik altijd bij die twee zo bewonderde. Een twee-eenheid en een gelukkige Papa en Mama. Ze hebben twee schatten van kinderen. Lian en Tobi. Wij ook.
Vele avonden bij hen op de bank gezeten. Veel meegemaakt veel opgedronken. Teveel om op te noemen. Vrijdagavond kwam het allemaal een beetje samen. Leuke gesprekken, de voetballer van de vorige eeuw blijft de voetballer van de vorige eeuw ook al kon ik Sweet Sixteens van the Sweet niet vinden in de computer. Ik snapte er de ballen toch niet van. Vroeger was de muziekcomputer een stuk eenvoudiger....Maar Brown Eyed Girl zat er nog wel in net als the Keeper van The Brandos. Het werd steeds vroeger laat en de hele zaterdag bleef de vrijdagavond in miene kop huizen. Ach, je wordt een dagje ouder Papa. Maar blij dat ik vrienden heb als Robert en Irma en Bert en Ina. We zijn het niet altijd eens met elkaar, verschillen soms van mening maar dat maakt de band alleen maar sterker. We beginnen nu pas echt! Zaterdagavond lekker hapje eten, hoop niet dat NS haar gebruikelijke vertraging heeft. Want de bestemming is bekend en het doel ook. Waarvan Akte!
Sinterklaas koopt zijn baard toch niet bij de Kruidvat en van Marco van Basten blijf je gewoon van af. Basta! Heel Nederland en half Europa viel over de beetje domme opmerking van onze held uit '88 heen.
Hij legde het best keurig uit bij de DWDD, had een standje gehad van zijn vrouw. Maar Duitsland en vooral die sensatiekranten pakten met grote chocoladeletters uit. Ok, geen slimme opmerking, maar laten we de kerk in het midden houden. In een aflevering van bijvoorbeeld van Allo, Allo wordt er meer de draak gestoken met een minder mooi verleden. Maar de goegemeente had er weer wat over te zeggen maar ja Marco is bij mij heilig verklaard en van sommige standbeelden blijf je gewoon met je poten van af. Basta!
Daaraan ga je niet zagen. Daar timmer je het liefst een muurtje om heen.
De kracht van sociale media is er allang niet ééntje meer van de kracht van gewoon doen.
Voordat je het weet lig je op het hakblok en wordt je ge(slacht)offerd door onbegrensde hogere machten.
Vraag Marga of Jan maar eens. Allebei hebben ze iets met Bulten maar werden genadeloos onderuit geschoffeld door anonieme bronnen op soms (s)sociale media. Wie heeft er dan gelijk, zeg het maar....??
Weet alleen dat Gerrit Jan Timmer vaak gelijk had in mijn jeugd. We werden niet voor niks met hem kampioen in de B-junioren. Tevens de eerste keer dat ik dronken werd. Mijn moeder weet het nog als de dag van gisteren want over de naweeën van mijn drankmisbruik gleed zij achter het huis uit en op koude dagen speelt de arm nog wel eens op. Sorry. Wat dat betreft was de cirkel wel een beetje rond besef ik mij ineens. Want Gerrit Jan Timmer nam mij postuum spreekwoordelijk nog 1x keer op de korrel, voetbal was dit weekend weer een heet hangijzer. Wij wonnen wel, maar vraag niet hoe, van Bruchterveld. Het was gezellig in de kantine en van het feestje van onze vrienden Robert en Irma kwamen wij ondersteboven op de kop thuus. Ok, één klein verschilletje. Moe gleed dit keer niet uit, maar schudde wel het hoofd over het feit dat haar jonste maar nu oudere zoon een kleine kater meenam toen hij zaterdagmorgen van de trap stiefelde.
Daarom geloof ik weer in Sinterklaas. Neuh Moos, Sinterklaas koopt zijn baard niet bij de Kruidvat.
Maar daar kom je over dertig jaar wel achter. Je vader weet het ook nog maar net. We beginnen dan ook maar net. Op huus Op An Veur Kermis. Ik roek het al, rollade en ragout, het water leup mie al in de mond.
Fijne zondag.
Joah, mag wel zo.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten