#Herseninfarct!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Zeg met dat het niet zo is, zeg me dat het niet zo is.
Zeg me dat het niet waar is. 
Ga je mee vanavond naar ons lievelingsrestaurant.
Een tafel voor twee, ik heb gebeld, ze weten ervan.
En we drinken totdat de zon opkomt...
En we vergeten de oneerlijkheid van het lot
Zeg me...
Kom we gaan, trek je jas aan anders wordt het te laat
Kom eens hier, ik houd je vast, ik laat je nooit meer gaan.
En ik vertel je een grap die je laat huilen van de lach.
En we vergeten de blikken van de mensen in de stad. 
We doen net alsof het niet zo is, alsof het niet zo is, alsof het niet waar is. 
Zeg me dat het niet waar is....'
Uut 'Zeg me dat het niet zo is' van Frank Boeijen.

Moi, ben ik weer.
Soms raken nummers je ineens weer intens. Doet het zeer tot op bot en huil je tranen met tuiten!
Voor twee weken terug keerde Ruud de Wild na zeven maanden terug op Radio 2.
Darmkanker overleefd. Maandag 4 oktober zat ie weer aan de knoppen bij zijn radioprogramma 'De Wild in de Middag'. Rechtstreeks vanuit het UMC in Amsterdam, waar hij de laatste maanden kind aan huis was geweest aangezien hij daar werd behandeld voor zijn ziekte. 
Een van zijn gasten was Frank Boeijen, mijn muzikale held die al veertig jaar met mij meereist door de tijd. Ruud las een tekst voor van het bericht dat Boeijen hem stuurde tijdens zijn ziekte om hem een hart onder de riem te steken.
'Ik weet niet zo goed wat te zeggen, ik denk aan je, ik denk aan jullie. Het leven is onnavolgbaar, vreemde wendingen. Geschraagd door de liefde maakt het draaglijk ons lot te overkomen. Wel helemaal kloten. Lieve Ruud, je kunt mij altijd bellen. Dag of nacht. Love Frank.'
Dat stuurde Frank Ruud toen hij doodziek was. 'Weet je het nog, Frank...Ja, Ja antwoordde Frank. Ik weet het nog, ik zocht naar woorden'.
En wat voor woorden....zei Ruud nog. Hier sprak vriendschap!
Pas wanneer je ziek bent weet je wat onvoorwaardelijkheid betekent. Olcay, aan jou de vraag: 'ga je mee vanavond naar ons lievelingsrestaurant? Een tafel voor twee, ik heb gebeld, ze weten ervan", citeerde De Wild een stukje tekst van het nummer.....
Je kon mij wegdragen, deed het maar niet want ik reed over een verlaten Duitse weg op een Monntagmittag. Daar moest ik aan denken toen ik van de week het indrukwekkende relaas van mien grote breur las. Over de twee herseninfarcten die hem overkwamen.
Het nummer kwam (weer eens) binnen. Nu met gestrekt been, ik lag echt acht (honderd) tellen, murw gebeukt tegen de touwen. Ik was niet ziek maar voelde mij wel ontzettend kloten. Lam geslagen!
Zorg is zo belangrijk, mag je nooit op bezuiningen...Frank zong voor de zorg en voor het personeel van het UMC in het bijzonder die 'Ruud' gered hadden van een voortijdig afscheid. Het was 50/50.
Ruud is schoon, het was een mooie emotionele uitzending. Er schoot van alles door mijn hoofd en ik weet nu steeds niet om wie of wat ik nu het hardst moest huilen. Om Ruud, om het prachtige nummer van Frank, of om het leven en hoe dat momenteel loopt, om San of mijn kinderen, over mijn familie of gewoon over iets. 
Van de week schoot ik weer vol toen ik het stukkie over Herman las, ik wist het meteen weer, vier jaar geleden, toen mijn grote breur van de ene op andere dag in het ziekenhuis lag. Zeg me dat het niet zo is...Niet mijn grote breur toch, dat overkomt toch alleen andere mensen. Niet Herman?
Getroffen door een herseninfarct. Een jonge man, in de kracht van zijn leven door een infarct genadeloos van zijn sokken gegaan. Hoe hij zijn 'nieuwe ik' moest accepteren. Ik wist best wel veel over het feit en hoe de laatste vier jaar zijn herstel- en re-integratieproces was gegaan maar het verhaal kwam opnieuw spijkerhard binnen.
Zeg me....Jemig man, wat heb je moeten vechten om weer te komen waar je graag wilt zijn. Wat een struggle. Breur vertelde het mooi, opgetekend door Inge Woutersen, maar ze liet Herman spreken. Het waren zijn woorden, zijn teksten....Hoe hij moest loslaten van wie hij ooit was. Heftige shit!
Ooit was hij een spelbepalende middenvelder, een soort Frenkie de Jong. Bijna alle ballen werden op mijn grote breur gespeeld en hij besliste vervolgens welke kant die ballen uitgingen. 
Tegenwoordig na een lang herstel zit hij vaak op de tribune te kijken naar het spel waar hij zelf zo graag onderdeel van uitmaakte. Een hard gelag. Soms mag ie plaatsnemen op de reservebank en dat vind breur al een hele grote stap voorwaarts. Sempre Avanti, steeds voorwaarts!
Af en toe mag hij 5 minuten invallen en hij krijgt steeds meer speeltijd. Hij kan het nog altijd, het heeft het in vingers. Dat mooie rechterbeen ook. Die klasse, zijn timing. Tuurlijk heeft ie heimwee naar de tijd dat ie kon knallen, maar hij accepteert wie hij nu is. Nog steeds mien grote breur, daar is niks aan veranderd. De band is alleen maar hechter geworden...Zeker door zo'n avond die we afgelopen vrijdag samen hadden. Verhalen vertellen....Soms dom ouwehoeren, vaker over wat ons allemaal bezighoudt. Het is nooit rustig, er is altijd wel wat. Mensen die naar buiten willen, de wijde wereld in terwijl ze thuis al de hele wereld hebben. 
Potverdikkemei Kerel. Wat ben ik trots op jou, jij bent het op mij zeg je, met al haar venijn van de laatste tijd, maar wat greep jouw verhaal mij aan. Net of het nu allemaal nog harder binnenkomt....Zeg me...
Lees het maar, dit is de link : Hermans herstel na twee herseninfarcten - WijDoen (wij-doen.com)
Hou van jou, Herman! Ruud, die weer presenteert. Jij die weer acteert als misschien nooit tevoren, ondanks alles ben jij Herman gebleven en een beter mens geworden. Elk nadeel heeft zijn voordeel.
Nu kun je adviseren, met al jouw ervaring sta je aan de basis van de talenten. Je neemt ze onder je hoede, je bent zo'n speler geworden die belangrijk is in de kleedkamer... de balans bewaakt. 
Dat kan niet iedereen. Niet iedere goede voetballer of middenvelder wordt later een goede trainer....
Jij kunt dat wel. Jij zette mij ook weer op het goede spoor, kom uit je zestien...blijf niet onder de lat staan, Zoek eens een ander doel, jij hoeft niet te scoren maar ook niet alle ballen hoog te houden.
Ik heb ze liever klem maar soms is vasthouden ook loslaten. Metaforen te over....Ik snap soms het leven niet, het leven snapt soms mij niet. Zeg me dat het niet waar is, maar laat dat nou wel zo zijn.
We dronken mooie bieren in Zwolle. De stad die nooit slaapt, de stap waar volgens sommigen de magic happens. Tja, het zal wel. Ik liep langs de kroegen en kathedralen. Zag dingen gebeuren bij De Hete Brij (who is Ellis), later bij het proeflokaal van DAVO. Doe mij maar, bijvoorbeeld Hardenberg, hier voel ik mij (ook) thuis.
Aten mooie stukken vlees bij Vaca Negra ondertussen diepzinnige gesprekken voerend. Ditmaal het zwarte rund in plaats van het zwarte schaap. Wie is het ondertussen....? 
Zwolle bracht Deventer thuus, liet Herman mooie bieren proeven van DAVO. Later bracht Lohues mij via Arriva echt thuus. Alsof het zo had moeten zijn. Hij gooide mij er uit bij Hardenberg, deze trein ging verder als boemel naar Erica. Tot binnenkort in Hardenberg, Daniël. Benieuwd naar jouw kant van het verhaal. 
Praten over the King. Wat zou hij er allemaal van hebben gevonden. Donderdag was het 16 jaar geleden dat hij het grote luchtruim verkoos dan voor een langer verblijf op deze aardkloot. 
Hij herstelde niet van kanker. Het was goed zo op vrijdag 14 oktober 2005. Hij had gestreden maar het was een gevecht geweest tegen de bierkaai. Een ongelijke strijd, stond meteen al met 3-1 achter.
Zijn lichaam was op, kanker was een te sterke tegenstander. Meedogen- en genadeloos.
Hij kreeg nog wat kansen in blessuretijd maar kon niet meer de gelijkmaker maken....
Ik deel op zijn sterfdag en op de dag dat hij geboren werd (17 april) altijd wat. Mooi dat ik zoveel lieve berichtjes kreeg. Sterkte etc....Maar ik ben die dag niet bedroefd, niet verdrietig. Maar ik sta dan graag even extra stil bij mijn overleden vader. Gewoon omdat hij bijzonder was. Gewoon omdat ik dankzij hem er anders nooit zou zijn geweest. Dat hij mij 3 fantastische broers heeft geschonken. Loten uit een loterij.
Mijn Pa is vaak bij mij. Zit vaak in mijn hoofd, de laatste weken wat meer dan normaal gesproken...
Hij zit niet op de tribune maar boven in de hemel. Zal hij nog op de bus rijden of zit ie achter zijn computer of zit ie te klaverjassen met zijn kaartclub klavertje vijf? De boer is troef!
Waar haalt hij tegenwoordig zijn vlees en zijn wijntjes....? Ik maak het leven daarboven soms iets mooier dan het misschien is. Gewoon om het hier even te ontvluchten. Vluchten doen wij allemaal toch wel eens, op zoek naar het paradijs. Op zoek naar groener gras, als het niet bij de buren kan dan misschien een stuk verderop. Gisteren speelde CSN&Y op mijn oortjes Teach Your Children Well....
Heeft ie goed gedaan, die ouwe van mij. Ben redelijk goed terecht gekomen, al zeg ik het zelf. 
Verstand zat niet in mijn hoofd maar bij mij in de kiezen. Deze week verloor ik de laatste links bovenin als ik het goed heb. Lag bij Rangel in de stoel. Ook zo'n beste kerel. Hij huist sinds 1983 al in Banthum als bijzondere lieve tandarts. Nu al bang voor de dag dat ie er niet meer is, hij is er nog een paar jaar.....al 40 jaar trekt ie kiezen en vult ie gaatjes. Mouna en Moos zijn niet bang voor hem, ik wel..ook al ben ik drie koppen groter dan Ger. Ik loop liever twintig rondjes om de grote kerk of een halve marathon dan dat ik hem de hand schud. 
Hij moet altijd lachen, ik ook. Gelukkig brengen wij de angst niet over op de kids. Moos had laatst nog hele verhalen tegen hem en Mouna telt met hem de tandjes mee....
Angst is maar voor even, spijt is voor altijd. Tanden op elkaar en door!
Even was ik deze week verdoofd. De kies ging er gelukkig zonder moeite uit, Vakmanschap is meesterschap. Ger kan spuiten als de beste...Ik kreeg de kies mee. Heeft de tand des tijds doorstaan.
Moos vond het interessant om het 's avonds te bekijken. Maarre ben je nu dom aan het worden? 
Ik had het al voorspeld aan Gonda tijdens die tandartspraktijken, leuke vertellegies omdat de verdoving even haar werk moest doen. Gonda werkt er ook al een eeuwigheid. Vroeger was Greta de tandarts-assistente...net als bij Gonda was het altijd lente in de ogen van...
Nou ja, bijna dan. Als je begrijpt wat ik bedoel. Meestal is het herfst en winter tegelijk als ik daar binnen stap. Ach, aan invloeden van buitenaf heb je binnenkamers niks meer an......
Om te leven, dacht ik, zou je een vlinder moeten zijn. Om te vliegen heel ver weg van alle leven, alle pijn. Sla je vleugels uit....Vlieg ins blaue hinein. 
Ruud doet het, Herman doet...Ger doet, mijn Pa deed het en waarom wij niet!
De oneerlijkheid van het lot!
Zeg me....
Fijne zondag. Joah, mag wel zo.....