#Stef!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Op een dag ben je grijs en je wordt wat je verzwijgt.
Ik heb lang genoeg gewacht, was verdwaald in dat wat was.
Tijd om te gaan leven.
Kijk, ik laat mezelf vallen in het weergaloze niets.
Ik rij met losse handen door de straten op een fiets.
En ik ga met windkracht zeven zonder jas aan door de regen.
Drink het water van de hemel, de smaak van het vergeten.
Tijd om te gaan leven.
Ik geef mezelf de bloemen en ik dans door de seizoenen.
Ik zie de leegte in de ogen van degene die niet dromen.
Ik zie twee namen in een boom, ik kan ze bijna niet meer lezen.
En deze woorden zijn de sporen van een uitgewist verleden.
Het wordt tijd om te gaan leven.'
Uut 'Tijd om te gaan leven' van woordenkunstenaar Stef Bos!

Moi, ben ik weer!
Het spotlicht riep hem. Gelukkig wel. 
Veel heeft hij niet nodig. Een kruk, een piano, zijn woorden en wat liedjes. 
Stef is een zanger, zonder meer. Door Bos zie ik de hoge bomen weer staan, vind ik het begroeide pad terug. Misschien niet eens waar ik naar op zoek was, maar toch.
Terug naar de kern.
Terug naar wat ooit was. Tijd om te gaan leven. Zie de waanzin in de wereld. De zon breekt door de wolken en het licht valt naar beneden. Het wordt tijd om te gaan leven. 
Bos, woordenkunstenaar pur sang, raakte mij afgelopen woensdag in ons theater de Voorveghter.
Maar niet zoals anders, niet recht in het hart. Misschien stelde ik mij ook niet volledig open. Onwennig, zou dat het zijn? (Nog) niet bekend met de situatie. Tja, het is ook niet niks. Twee jaar mocht ik er niet zitten. Was ik een persona non grata. Waren wij niet welkom. Het vertrouwde theater bleef dicht, had te maken met invloeden van buitenaf. Het gordijn ging niet open, het doek bleef dicht. 
Het was toch één van de vele voordelen die wij hadden toen wij hier in december 2019 kwamen wonen.
Op kruipafstand van mijn geliefde theater huizen. 
Je kan hier thuis bijna de speld horen vallen op het podium daar, zoals bij Bos deze week!
Een zanger zonder meer. De hand op mijn knie van broer bij het nummer Papa die gewoon door alle stormen en jaren heen een hele andere betekenis heeft gekregen.
Op de radio neem ik het voor kennisgeving aan, maar als ik Stef het op een afstandje hoor zingen kruipt het gevoel alle kanten op. Stukje dankbaarheid vooral. Dankbaar dat ik zo'n papa bijna 34 jaar heb mogen vasthouden toen wij hem op een verlate vrijdagmiddag moesten loslaten. Dat is ook houden van. Loslaten...
Je wilt soms niet maar je wordt voor die keuze gesteld. Verliest het verstand van een gebroken hart. Gek genoeg schoot ik pas vol op het einde. Waarom? Zeg het maar. 
Maar in die omhelzing van Jan Maarten Veurink, directeur van ons theater, met Stef Bos zat zoveel meer. Ze pakten elkaar even stevig vast. Twee mannen zo stil. Geef een zakdoek, vertel het niemand. Een stuwmeer van tranen, verdringt de tijd. Blij dat je er weer bent, vriend. Mooi dat het allemaal weer kan. Blij dat het spotlicht weer op jou kan schijnen. Kom, kom laten we gaan dansen. Tot het niet meer gaat, tot de dageraad. Die omhelzing raakte mij, hier hadden ze op gewacht. Naar verlangd.
Hier hebben wij bijna twee jaar met elkaar op moeten wachten. Woon je eindelijk dichtbij was het theater verder weg dan ooit. 
Want wat hebben wij een uniek theater. Bijna geen artiest uitgezonderd, ze mogen allemaal hier graag naar toe komen, naar het nuchtere Hardenberg waar de Vecht meandert door alle stromen heen. 
Of het nou Youp, Bert, Daniël, Frank of Stef is. De Voorveghter is een warm bad aan de badhuisweg!
Niet gek dat Lohues hier altijd zijn nieuwe tour aftrapt. Het is gewoon goed hier. De woorden van Stef aan de mensen van het Hardenbergs theater waren gemeend. Ik herinner mij nog de gesprekken onderin de bar met hem. Stef zoals Bos is! Open, eerlijk...In de kern die jongen uit Veenendaal. 
Tussen de liefde en de leegte. Het was een gemis. Ik heb geestelijke voeding nodig, ik had honger na bijna twee jaar geen woorden van Stef, Frank of Daniël achter mijn verstandskiezen geslikt te hebben. Maar Stef roerde weer als vanouds in de potten en pannen. Hij bereidde een fantastisch feestmaal.
Het was genieten op de vierkante meter. Moet een Italiaanse schrijver gaan lezen, ene Luigi Pirandello. Een schrijver die reeds stierf voor de tweede wereldoorloog maar als ik de verhalen van ons Stefke mag geloven zal ik zijn boeken verslinden net zoals de pizza's van Gianluca in Dedemsvaart. 
Maar dichterbij moet ik tevens het boek 'Een nieuwe Fiets' van Dirk Jan Roeleven op de kop tikken. 
Denk wel dat ie ligt bij Heijink of de Bruna. Een luikje ging open, ik herinnerde mij ineens dat ze samen bij Matthijs zaten in de wereld draait door en die draait ook door ook al staat die voor mij al weken stil. Maar dat terzijde!
Keek vanmorgen ff de uitzending terug. Een bevlogen Bos die vertelde over het boek van Dirk Jan. 
Over het gevecht met jezelf. Terug komen uit geslagen positie. Het sprak breur aan. Die heeft flink moeten afzien. Niet dat hij de mist in ging, de bocht hierdoor niet zag. Integendeel....
In de klim zat een mooie metafoor. Sport verbroedert! Waar je ook voor vlucht, wat je ook ontwijkt, er is geen weg terug, je kunt alleen nog maar vooruit. Amen, breur!
Maar als je bijna aan de top bent is terugkijken soms niet verkeerd. Naar beneden kijken en in het dal de afgelegde weg zien liggen. De spoken in de mist. Tja, Pa komt ook altijd buurten als ik door de bergen rij of naar beneden glij met mijn ski's. Als je een lagere versnelling neemt zie je pas echt hoe mooi je eigen omgeving ook al weer is. Heb ik ook zo'n engel op mijn schouder die ondanks alles in mij blijft geloven? Voortdurend onderweg zijn en mijzelf naar boven zingen...euh in mijn geval naar boven schrijven. 
Ja, ik heb de Voorveghter wel gemist met haar artiesten. Een Hertog Jan na afloop. Praten met mensen die er toe doen. FF een kort praatje met Veurink. Karsten Berends, de man van het geluid, die volgens mij gewoon slaapt achter op het podium. Hij is er altijd. Geweldig. Dat maakt ook de Voorveghter.
Bos gaf een geweldige aftrap voor hopelijk een lang en mooi theaterseizoen met ondermeer Harrie, Daniël, The Music of Sting & The Police, Frank Boeijen, Her Majesty en Youpie.
We worden nu toch niet meer teruggefloten....?
Stef hield zelfs rekening met het feit dat Ajax die avond voetbalde in Dortmund. Een laatste groet en de voetballiefhebbende broers haasten zich snel honderd meter verder. We konden nog een groot gedeelte van Ajax zien. De tweede helft. We zagen de ballen van Tadic. Elk nadeel heeft zijn voordeel. 
Een biertje thuis, een truffelworst en een bunkerkaasje. Nog even wat gesprekken op niveau...
Aangezwengeld door Bos, Stef Bos. Stef is een mooie man. Zag gisteren ook een mooi jochie met dezelfde naam, amper een week oud. Nieuw geluk. Kan er uren naar kijken, daar lag het geluk in de armen van Venevrouw met papa Willems op het vinkentouw die nu al glanrijk voor zijn vader-examen is geslaagd. Geniet. Tijd om te leven. Stef inderdaad, het wordt tijd om te gaan leven. 
Ik kon 's avonds maar moeilijk de slaap vatten. Ajax zat in mijn hoofd maar ook een Bos vol bomen....
Kon zagen wat ik wilde maar het Bos werd maar niet kleiner, ik zag de hoge bomen staan langs het tuinpad van mijn vader. Flarden mist in mijn hoofd en ik praatte met mensen die er niet meer waren...
Midden in de week drinken zette echt geen zoden aan de dijk. Tja, ik....dan, binnenkort dan. 
Om half twee kwam Moos al overgevend de kamer binnen. Hij trok een spoor van kots vanaf onze kamer, de overloop en via de badkamer belandde hij boven de wc-pot. De stamppot retour in stukkies. 
Lig je dan 's nachts met zijn tweeën de vloer schoon te maken. Dweilen met de kraan open...Verbroedering alom. 
Niet veel later was het weer alle hens aan dek. Gelukkig vond hij nu wel bijna op tijd het toilet. 
Arm jochie, wat was hij ziek. Zo ineens, zonder aanwijsbare reden. 
Een woensdagavond- en nacht om niet snel te vergeten. En de volgende dag maar proberen wakker te blijven. 
Jij krijgt mijn woorden klein. Was ik maar een dichter, dan kon ik dichter bij je zijn. Was ik maar het bloed dat door jouw lichaam stroomt. Dan sliep ik in jouw hart en ik woonde in jouw hoofd.
Want ik heb jou lief. Gek hè en ik laat het soms op de vreemdste manieren blijken.
Ik heb je lief.....ik heb je liever. Liever dan mijn leven, dan om het even wat. 
Ik heb je lief.....ik heb je liever, liever liefste elke dag. 
Tuurlijk, ik was niet eerlijk. Bos raakte mij wel. Maar anders....omdat nu elke dag voorlopig anders is. 
Keek naar buiten door het keukenraam, zag alle kleuren van de regenboog of toch alleen maar donkere wolken... Het licht was nog aan. Als je eerder bent vertrokken heb je gewoon een voorsprong van lichtjaren?
Slechts een kruk, een piano, wat woorden en zijn liedjes.
Op zoek naar de sleutel voor een kleurrijke toekomst. 
(sorry Henk M., ff wat woordjes van jou gejat....)
Volg het pad van Bos maar via de de hoge bomen langs het tuinpad van mijn vader!
Papa, ik lijk steeds meer op jou.
Fijne zondag. Joah, mag wel zo.....