#Rick Astley vs. Her Majesty!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'I can tell by your eyes that you've probaly been cryin' forever
And the stars in the sky don't mean nothin' to you, they're a mirror.
I don't want to talk about it, how you broke my heart.
If I stay here just a little bit longer, if I stay here
Won't you listen to my heart, whoa, heart...? 
If I stand all alone, will the shadow hide the color of my heart
Blue for the tears, black for the night's fears'
Uut 'I don't want to talk about it' van Crazy Horse (Neil Young) 

Moi, ben ik weer!
Terwijl Her Majesty een majestueuze uitvoering van 'Southern Man' (Crazy Horse) ten gehore bracht in een zwangere theater de Voorveghter, hier achter het huus, moest ik denken aan mijn eigen kleine mannetje. 
Terwijl Theo Sieben aan de gitaren plukte waar ooit Bertolf stond te rocken kwam Moos op rij 16 in mijn hersenloze bovenkamer buurten. 'Hallo Papa, ken je Rick Astley?', het is bijna vloeken in de kerk. 
Want de muzikale heren van Her Majesty stofte vrijdag even wat heerlijke country-rock nummers uit de jaren zestig en zeventig af, ze bliezen nog net niet het theater naar de gewenste uitbreiding van 600 stoeltjes uit haar rode voegen. Wat een contrast toerde letterlijk rond in mijn hoofd. Heerlijk!
Nummers van The Byrds, The Flying Burrito Brothers, The Band, Poco, Crazy Horse, Buffalo Springfield, Eagles, Gram Parsons, Manassas, Neil Young en natuurlijk Crosby, Stills, Nash & Young.
Voorlopers, bands die hun sporen reeds hebben verdiend, een steen en soms hele bakkeien in de vijver hebben gegooid, (country)-rock op de kaart hebben gezet.
Een stip aan de horizon. 
Nashville beschouwden als het epi-centrum van hun creatieve en muzikale kunsten. Honderden bandjes hebben geïnspireerd om muziek te gaan maken. 
Wat een hemelse avond, kan ook niet anders als je oudste broer, a.k.a de hemelpiloot, je wingman is. 
Het slotnummer 'Will The Circle Be Unbroken(Glory, Glory) van The Nitty Gritty Dirt Band (Never heard of it....haha, lekker boeiend). Een gospelachtige heerlijke country song bij het knapperende haardvuur, die ik er gemakshalve maar even bij dacht.
De vijf broeders op het podium hadden een hele avond lang mooie woorden gepredikt.
Ons het evangelie verteld van muziek uit het verleden. Geen ongelovige Thomassen aan boord dit keer. We geloofden deze vakbroeders op hun mooie blauwe ogen. Even leek ons theater wel een soort van vroege Pinksterkerk. Staand zongen wij dan ook uit volle borst het laatste nummer met z'n allen mee. Oh Lord, we telden onze zegeningen. Amen, Amen, Amen. Ik vond het een prachtige avond en toch spookte Rick Astley door mijn hersenloze breintje. Haha, dank je wel Moos. Mijn bijzondere zoon van negen. 
Voor een paar weken terug kwam ie ineens op de proppen met Never Gonna Give You Up van Rick Astley uut 1987. Ik was toen net vijftien. Moos zijn moeder amper acht.
Het was haar eerste nummer die ze vaak hoorde bij haar moeder in de auto.
Toeval? Toeval bestaat al lang niet meer heb ik geleerd. Parkeer het maar achter de schutting. 
Vrijdag had ie zijn verjaardagsfeestje, weekje uitgesteld omdat het kereltje toen ie jarig was corona had. Gelukkig ging het feestje vrijdag na twee afgezegde jaren nu wel door.
In de auto vroeg ik drie van zijn vriendjes of zij ook Rick Astley kende. Ja, via Moos. Moos heeft blijkbaar iedereen in de klas warm gemaakt voor een nummer uit de jaren tachtig toen hij nog heel, heel erg vloeibaar was. Moos heeft via zijn Chromebook het nummer zelfs al een keer laten horen in de klas op het digitale bord tot ongenoegen van zijn juf. Moos doet wel meer dingen in de klas die zijn juffen niet zo leuk vinden. Kijk, zo hoor je nog eens wat. Moos haalt ook wel eens een nat pak op terwijl al die andere kinderen vervolgens compleet droog blijven. Hij kent de hele clip al uit zijn hoofd, zelfs de danspasjes, maar vind nog steeds dat die blonde vrouw wel heel raar met haar billen staat te schudden, ach een kleinigheid hou je toch sowieso. Soms wil je, Moos, dat ze nog voor je staan de schudden, de billen wel te verstaan en de eigenaresse er van ook. Waarom?
Waarvan Akte!
Ach kleine grote Moos, vrij vertaald naar John C. Kievit, Moos blijft een bijzonder kind. Eentje met een gebruiksaanwijzing die wij al jaren aan het ontcijferen zijn en nog steeds de vertaling niet helemaal rond van hebben. Misschien de kleine lettertjes eens proberen te begrijpen....
Maar hij is wel met muziek bezig. Dat maakt mij trots. Ok, nu is het een nummer uit de hitfabriek van Stock, Aitken & Waterman en lijken alle nummers van Astley nog steeds eenheidsworsten en meer van hetzelfde maar het bracht mij wel terug naar een onbezorgde jeugd. Vijftien, een jaar voordat wij in '88 Europees kampioen werden.
Wie deed ons toen wat, zekers niet gisteren? Een tijd waar je je grote liefde nog niet hoefde te laten gaan. Nooit verloor, je wist amper wat winnen was. Ik hield soms een bal tegen en een week later liet ik dezelfde bal door mijn vingers glippen. Wist nog niet hoe vrouwen in elkaar staken, geen bouwpakket van de IKEA. Laatbloeier pur sang. Moet nu zelf weer kasten in elkaar flansen. Was ik eerder begonnen, was ik dan nog eerder klaar geweest? Nu net vijftig en het gevoel hebben dat ik het hele riedeltje weer van voren af aan begint. Het zij zo. Phanta Rei, alles stroomt, niets blijft. 
Ach, dwaal weer af. Moos had vorige week een goede opmerking terwijl de nieuwe van Lohues op stond. Zingt Daniël nou over zijn moeder? Denk het wel, Moos. Goed zo. Maar nu zingt ie over slangen papa...vulde Mouna aan. Ja, dat klopt. Adders om precies te zijn en dat je op moet passen in het hoge gras want daar kruipen ze. Maar hij heeft het eigenlijk over wat anders....Maar Papa, hij zingt toch echt over adders. Heerlijk, ik reken het goed Mouna...Mag ik nu Maak joe Woar horen.....Prachtig!
Muzikale opvoeding. Zo belangrijk, althans dat vind ik. Ik had drie grote broers die mij muziek met de paplepel hebben ingegoten. Mooi om dan naast de Brinks Brothers te zitten die ook de klappen van de zweep kennen. Hun ouders goten ook onvervalste jaren zeventig en tachtig muziek in de gulzige kelen. Het werpt nog steeds haar vruchten af. Amen....Dat is iets wat ik mijn kinderen ook wil meegeven. Muziek en hopelijk luisteren ze later ook wat meer naar de teksten. 
Wat een geweldige avond van Her Majesty. Wist niet wat ik er van moest verwachten. Enkele bandnamen kende ik maar velen waren ook nieuw voor mij. 
De verhalen bij de nummers. Hoe het vroeger ging. Wie met wie samenspeelde, hoe bandjes werden geboren en ook soms weer in schoonheid stierven. 
Mooie verhalen verteld door bevlogen muzikanten. 's avonds nadat wij enkele Leffe's in het barretje beneden achterover hadden geslagen luisterde ik thuis nog even verder naar deze muziek. 
Zette het origineel van Southern Man op en meer nummers van Crazy Horse en andere consorten. 
Was toch alleen, misschien dat alleen de beide buurvrouwen zich een hoedje schrokken toen Neil Young die gitaar liet scheuren, liet janken als een weerwolf....Oh, wat een heerlijk nummer!
Ze rockten de pan uit, de heren van Her Majesty. 
Had ze al enkele keren vaker live mogen zien en alleen door het feit dat Bertolf en Bauke Bakker leden van deze band zijn had ik destijds kaartjes gekocht en natuurlijk dat ik live-muziek gewoon geweldig vind. You better Think Twice komt nu ff langs, hij staat op random play. Lekker lijstje hoor zo bij het ochtendkrieken, want krikken zit er voorlopig nog niet in...Grapje! Moet kunnen toch.
Maar het zijn allemaal geweldige muzikanten. De kameraad van Bertolf en Bauke, Dick Schreuders, is voornamelijk van de basgitaren. Alledrie uit het verre Oosten, dat schept sowieso een band. Diederik Nomden en Jelle Paulusma maken de boel compleet.
Ik ga dan echt zitten, achterover leunen en ruim twee uur genieten wat ze ons nu weer voorschotelen. Bijvoorbeeld The Band met the Weight.....Mmmmm.
Bauke zag ik ooit op de Zwarte Cross spelen. Ben hem toen een beetje gaan volgen, zo kwam ik via hem uit bij Bertolf en ging het balletje rollen. Half beneveld, de eerste biertjes dronk ik toen voor het middaguur bij Tante Rikie. Dus halverwege de middag slenterde ik langs de Undercover-Tent. 
Muziek van The Police kwam door het dunne tentdoek. Achter de drums zat de beweeglijke zanger, dat had ik pas door nadat Message in a Bottle voorbij kwam. Dubbelzinnig. Maar wat een stem had die kerel. Moos zou zeggen: Gast! 
Heb niet veel onthouden van die dag maar wel de naam van de zingende drummer. Bauke Bakker!
Ach, zo gingen die dingen. Je was jong, nou ja wat ouder, en je bekommerde je niet veel over later niet wetende wat jouw leven nog voor duikvlucht en meerdere afslagen zou gaan nemen....
Vrijdagavond was Diederik er niet bij. Speelt ook nog bij de Analogues etc.
Grote schoenen om te vullen maar in Volendam hebben de heren van Her Majesty een absolute parel gevangen. Dacht eerst nog dat ie Hond van achteren heette maar Paul verbeterde mijn foutje 's nachts eigenhandig zelf. Zijn naam is dus Bond, niet James maar Paul Bond. Wat een stem. Inderdaad grote schoenen om die van Nomden te vullen maar Paul slaagde met vlag en wimpel. Bertolf is nu solo en met enkele musketiers aan de A28 aan het timmeren geslagen dus is zijn plaats ingenomen door Theo Sieben uit het Brabantse Asten. 
Nou, hij kan ook gitaar spelen hoor. Die solo op Southern Man, jemig....nog naar adem aan het snakken. Geweldig. Het plezier spatte er van af. Tien met een griffel en een kus van de juffrouw. 
Zulke avonden zijn de absolute krenten in de huidige pap. Mis ik graag twee voor twaalf voor.
Ach, die keek ik 's nachts ook nog even terug. Was toch alleen, soms went dat maar meestal helemaal niet!
Toen ik eindelijk wel lag vond ik een kleurboek van Jip en Janneke van Mouna onder mijn bed, dat vond ik wel weer heel grappig. Jip en Janneke worden zwart/wit getekend en dan hebben ze wel hun eigen kleurboek. Nou ja, ik vond het wel grappig. Maar ja, ik had dan ook water gedronken wat eerst langs de brouwerij was geweest. 
Her Majesty. Geweldig jongens. Zie uit naar jullie volgende eerbetoon. Wat zal het worden? Maakt eigenlijk niet uit. Jullie brengen vergeten parels tot leven, laten ons, mij in ieder geval, kennis maken met bandjes en zangers die ik voorheen niet kende. Thanks guys....
Ook wil ik nog even Sietse bedanken. Zijn naam is Telman, Sietse Telman. Sprak ik gisteravond nog ff vluchtig onderweg naar mijn stamkroegje. Elk nadeel heeft zijn voordeel met een kinderloos weekend. 
Al 25 jaar bestiert hij in mijn geboortedorp de buurtsuper. Geweldige vent, rijk wordt er misschien niet van maar geld is ook niet alles. Mijn moeder komt er nog wekelijks, zekers nu Carlien daar aan het werk is. Mooie vrouw hoor, zegt mijn moeder. Geweldig! Maar dat het alweer 25 jaar terug is dat Sietse van zijn SRV-wagen afstapte en de winkel van Zuidema overnam. Time flies when you having fun. Dat was dus 1997 als ik mij niet vergis. Tien jaar later nadat Rick Astley met zijn Never Gonna Give You Up uitkwam. Was ik 25....Toen had ik ook nog niet veel zorgen. Was Moos ook nog alleen verkrijgbaar in vloeibare vorm. Onvruchtbare grond destijds! Wat kan er veel gebeuren in 25 jaar. 
Daar denk ik dus aan tijdens een bezoekje aan de Voorveghter of tijdens een kinderfeestje van Moos bij Monkey Town wat weer uitstekend voor elkaar was.
Dan ben ik wel blij dat ik na een paar uurtjes weer buiten sta. Mij te druk, teveel kabaal wat niet als muziek in mijn oren klinkt. Klinkt wel veel meer zaken mij niet als muziek in de oren maar I don't want to talk about it vandaag. Doe ik morgen wel weer.
Fijne zondag. Joah, mag wel zo...