#Wonderen Zijn Welkom!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'En we gaan wervelend vooruit, in ons een storm zonder geluid. 
Van oost naar west, van noord naar zuid. 
Wonderen zijn welkom en de wereld nog niet uit.
En het zicht op open zee, en er hoeft maar weinig mee. 
Een paar boeken, een bed en een TV.
En met de wereld in je hand ben ik hier dan aanbeland.
Hier op dit godverlaten strand. 
Herken ze als ze komen.
Herken ze in het echt.
Herken ze in je dromen.
(Wonderen zijn welkom....)'
Uut 'Wonderen Zijn Welkom' van Blof.

Moi, ben ik weer. 
Het is de toon die de muziek maakt. 
Kreeg van de week in een lief bericht van een mooi mens een tekst van Toon Hermans toegestuurd.
'Er moeten mensen zijn....'
Een prachtig gedicht, helemaal op z'n Hermans, zoals alleen Toon dat kon. 
Enkele passages: 
'Er moeten mensen zijn die aan de uitgang van het kerkhof ijsjes verkopen, en op puinhopen mondharmonica spelen. 
Er moeten mensen zijn die op hun stoelen gaan staan, om sterren op te hangen in de mist.
Die lente maken van gevallen bladeren, en van gevallen schaduw licht.'
Hij heeft nog veel meer van die mooie vergelijkingen en goedbedoelde adviezen, het is een vrij lang gedicht en ik ben meestal al lang van stof, duzz, maar hij eindigt ook mooi.
Misschien zijn essentie van het goede leven, weet het bijna wel zeker. Bij dat soort mensen wilde hij horen omdat deze mensen zo gigantisch in het leven kunnen opgaan.
.....'En vallen, en vallen, en vallen en OPSTAAN.
Bij dat soort mensen wil ik horen, die op het tuinfeest in de regen blijven dansen.
Ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan. De muziek gaat DOOR, de muziek gaat DOOR.
En DOOR.....' Stef Bos zingt nu net in mijn oortjes: Het wordt TIJD om te gaan leven....
Geweldig hoe soms toeval van allerlei toevalligheden aan elkaar hangt. Ik verzin het niet!
Teksten, geweldig. Beseffen mensen als Hermans, Bos, Lohues, Boeijen, Slager en consorten wel hoe ze soms mensen door stormen heenloodsen naar veilige havens...? 
Tja, veilig. Dat zijn we nog lange niet. Potdomme zeg! Gisteren op koers na 1 helft ballen tegen Hardenberg'85. Heerlijk, wij samen op de fiets naar het sportpark van de Blauwen. Moos en ik!
's Morgens had ie nog eerst 4 grote bakken met geraniums verkocht voor de scouting. 
Je bent ergens bij dus moet je er ook wat voor doen. Hij had er eerst niet veel zin in. Het kostte wat overtuigingskracht maar het lukte. Het kleine handelaartje in de dop kreeg, gaandeweg de verkopen steeds beter gingen lopen, er mateloos plezier in. Hij paste elke keer zijn praatje aan. Geweldig!
De zon ging steeds vaker schijnen achter de geraniums, hij zag het wel zitten om iets in de planten te gaan doen later, mister Pokon himself. haha...Groene vingers, not!
Hij begon natuurlijk in onze straat maar bijna iedereen was 'm gesmeerd of deed niet open, dat kan ook natuurlijk. Tuurlijk kocht buuf Jannie plantjes van Moos. Buiten bij de grote flat aan de Vecht stond een lieve oude grijze man zijn tuintje te schoffelen. Hij had wel een paar plantjes nodig en éénmaal in de flat aanbeland, waar pracht en praal je tegemoet kwam, ging de verkoop ineens stukken beter.
De eerste meneer nam er zelfs vier, de volgende 3 en weer een andere: doe er maar vier. Moos had zijn QR-code bij de hand, als je geen contant geld in huis had wist de jonge verkoper met die onschuldige blik in zijn ogen wel een oplossing. Opa zou trots zijn op deze kleine ondernemer in de dop!
Binnen no-time was hij uitverkocht. Koffie! Voor hem een verdiend glaasje cola, Pepsi ditmaal. Een kleinigheid hou je altijd. FF naar de markt dan maar, tijd was in ons voordeel geraakt. 
Maarre het lukte Mariënberg wederom niet om een simpele voorsprong eenvoudig vast te houden in de tweede helft. We gingen er af met boter en suiker en 3-1 verlies. Na afloop niet even evalueren in de bestuurskamer- en kantine. Moos zat nog zo in zijn plantenrol van die ochtend dat hij in de eerste helft iets te enthousiast paardebloemen had staan plukken. Zijn ogen werden in het tweede bedrijf steeds roder, de wallen onder zijn ogen met de minuut indrukwekkender. Als je niet beter wist zou je denken dat deze 9-jarige jongen al vijf dagen Bacchus als zijn eeuwige metgezel had. Jemig, de ogen werden steeds dikker en dikker.
Begon ook waziger te zien. Tja, Moos. Nog zo gezegd, ga nou niet paardebloemen plukken. 
Eigenwijs hè. Thuisgekomen direct maar zijn drankje ingenomen. Hooikoortsdrankje wel te verstaan....Een uurtje verder werden zijn ogen alweer wat witter en de wallen verkasten naar elders. Schitterend! 
Hij kon er zelf ook wel om lachen. Tja, dat was niet handig, Papa. Néé, Moos. 
Mouna had ook klip en klare taal voor haar grote broer. Ze zei nog net niet: Je was een beetje dom, Moos. Maar had wel woorden van gelijke strekking. Prachtig! Ze zijn zo gek met en op elkaar!
Er moeten kinderen zijn....Kleine mensjes zijn het al. Ik vergeet vaak de helft wat ze uitkramen. 
Ze zijn niet gek. Kinderen zien alles en denken soms het er zijne of hare van. Hoe ze soms uit de hoek kunnen komen met rake opmerkingen. Die onschuld maar ook vaak de harde werkelijkheid die ze, hoe jong ze ook zijn, doeltreffend kunnen omschrijven. Regelmatig de tranen in mijn ogen, soms van het lachen, soms van verdriet. Heerlijk! Die mensjes moeten er ook zijn. Ze maken het leven vergankelijk en dat je door moet met dansen in de regen ook al is de muziek gestopt! Denk je.....
Deze week waren wij op avontuur in Hellendoorn. Moos, Mouna, Sem (vriendje van) en ik...
Ruim zeven uur rondgeslenterd in dit mooie park. Moos durfde overal in en Mouna was voor sommige attracties te klein (114 cm hè) waar 120 cm de maatstaf is. Ze had nog geen hakjes aan. Komt nog wel, tis een dametje hoor. Nu al in de weer met parfummetjes, luchtjes en make-upjes.... Ik reken het goed!
Echt zo'n meisje-meisje...Op ieder potje past wel een dekseltje bij haar. Praterij voor twee!
Genoten in het kwadraat. Pretparken zijn nooit mijn ding geweest, maar je moet soms wat en met deze twee beleef je altijd wat. Het was een regelrecht avontuur. En weer zo'n rake opmerking. 
Er was een lief meisje die tijdens onze Jungle Expedition al vrolijk naar mij lachte, althans dat dacht ik. 
Ze lachte ook naar het gezin achter- en voor ons. Oh...Ok...haha. Die gevoelsantenne nog niet goed afgesteld. Ze had prachtig haar en een mooi getint gezicht, ze deed mij denken aan iemand van eerder!
Toen alles nog pracht en praal was. Later in het Galjoen, het schip wat net niet over de kop ging stond ze weer aan de knopjes te draaien. Moos zat naast mij, Mountje en Sem aan de andere kant! 
"Ze is mooi hè, Papa. Vind je ook niet dat ze wat op Mama lijkt....". Oh Ja, is ook zo. Moos vertelde dat natuurlijk redelijk hardop toen we aan het zwaaien waren en het meisje, sowieso 25 jaar te jong voor mij hoor, hoorde zijn relaas met een blozend gezicht aan. Ai, akward en grappig tegelijk. 
Bij het uitstappen riep ze nog, de groeten aan uw vrouw. Ach, ze moest eens weten. En wederom, ik verzin het niet! Ik draai niet om de waarheid heen, waarom zou ik ook....? De spiegels kijken terug!
Ben de draad al helemaal kwijt van mijn verhaal. Moos had dus de bloemen verkocht, even het centrum in. Toevallig stond Erik Hakkers daar te grillen zodat wij even konden chillen. De tweede editie van het BBQ Festival Hardenberg was net een uurtje in volle gang. Koren op ons molen. Had Erik goed voor elkaar. Moos had honger gekregen van al dat gepraat langs en aan de deuren. Een Smash Burger werd zijn deelgenoot. Hij smulde er heerlijk van. Jan van het Kaaskeldertje stond er ook. Die kwam even bij ons zitten en nam een kleine borrelplank voor Moos mee. Jan is ook één van die mensen uit Hermans gedicht!
Jan, bedankt hè. Eet maar lekker op, jongen! Hoe ging de verkoop vanmorgen. Super! We hadden 's morgens al even wat lekkers opgehaald. Moederdag hè. Moos voor zijn Mama en ik voor de mijne....
Zo doen wij dat. Maar gezellig op de markt. BBQ'en is toch meer ons ding. Lekker eten van de grill. Mooi vuurtje. Zelfs in de regen. De markt raakte zwanger van alle lekkere geuren. Fijn stukkie muziek van Ramblin' Boots! , twee jongens en twee dames op de gitaren en violen. Countrymuziek. Geschoeid op Amerikaanse stijl. Is dat nou muziek uit Amerika, Papa....Ja. De vrouwelijke bassiste plukte heerlijk aan haar contrabas. Ze bespeelde haar instrument alsof het George Clooney himself was. Mooi toch!
Die mensen moeten er ook zijn. Die muziek maken en je weten te raken. Zoals Arne Slot die Feyenoord naar een Europese finale loodste. Iets om trots op te zijn. Ok, hij komt uut Banthum maar hij is ook een beetje van ons Mariënbergers hè. Hij is getrouwd met de dochter van ons voormalige penningmeester. 
Arne is nog steeds de Arne die hij eerder ook was als voetballer. Heel benaderbaar. Hij speelde toen hij nog voetbalde bij NAC en PEC ook altijd mee met het regioteam. Van elke club uit onze gemeente speelde 1 of 2 spelers mee in dat elftal en Arne was altijd gastspeler. Er altijd bij. Altijd aanspreekbaar voor een quote'tje als ik die nodig had voor de Stentor. Altijd vragen, altijd belangstellend. Hoe is het met Mariënberg. Hoe is het met jou? Zat laatst nog naast zijn vader in onze bestuurskamer. Ach, zo gaat dat hier! Geen moeilijk gedoe. We moeten allemaal plassen. Of niet dan! Mooie mensen.
Moest ik woensdag ook nadat we Sem hadden weggebracht. Zo kwamen wij uit bij Brasserie bij Koers op vijf sterren camping 't Veld. Schijnbaar één van de kleinste ANWB vijfsterren campings van Nederland. De Belten was vol, bij de kleinere versie zaten ze happy family te spelen achter de hoge schutting, dus werd er koers gezet richting 't Veld aan de Grote Beltenweg. 
Wist dat ze er een indoor speeltuin hebben. Maar ook het eten is prima te pruimen. Attente bediening, biertjes van Brouwerij Avereest op de bierkaart. Lekkere gerechtjes, een prima kinderkaart. Niet het standaard maar net even weer wat anders. Goed toeven, zeer geschikte uitvalbasis als je gewoon lekker wilt eten. Herman, de eigenaar, ken ik nog van vroeger. Samen mee gevoetbald, schept een band hè.
Sprak hem nog even. Wij hebben het hier in Hardenberg en Ommen qua campingerij gewoon uitstekend voor elkaar en bijna elke camping gaat zich steeds meer richten op goed en (h)eerlijk eten. 
Je hoort ons niet klagen. Vanmorgen weinig reden om te zeuren of te klagen. Glas halfvol hè. 
Maakte mij begin deze week nog wel even druk om iets...Nou ja, om meer dingen dan maar deze wilde ik even delen. Zag een foto of filmpje van een rennende Volkert van der G. , Graaf duzz!
Het was vrijdag 20 jaar geleden dat Pim Fortuyn werd doodgeschoten door deze milieu-activist. 
Zo gaat dat hier in Nederland. Je mag iemand in koele bloede doodschieten. Je krijgt 18 jaar(!?), dus in mei 2020 zou hij vrij man zijn maar deze knuppel kwam al zes jaar eerder daarvoor voorwaardelijk vrij. Hallo....En nu loopt deze moordenaar alweer lekker joggend elke dag zijn vrijheid tegemoet. Nooit betoonde hij spijt of berouw en dat blijft wrang. Leven in vrijheid is geen vanzelfsprekendheid. 
Mevrouw Rennie Rijpma, hoofdredacteur van het AD, zei het mooi in haar commentaar. 
Zekers in het licht gezien van 4 en 5 mei. Ik had niet veel met Fortuyn maar iemand het leven beroven om wat hij denkt en vindt zijn vele bruggen te ver. Leven in vrijheid vraagt inzet van ons allen. 
De Franse filosoof Voltaire zei het zo: 'Ik verafschuw wat u zegt, maar ik zal uw recht om het te zeggen met mijn leven verdedigen...'
Die Volkert miskende deze vrijheid. Hij vond dat hij Fortuyn moest stoppen met kogels omdat hij vond wat Pim dacht niet door de beugel kon en daarom het recht had om hem af te knallen als een wild dier.
Hij betuigde nooit spijt, althans nooit publiekelijk. Wist wel steeds de mazen van de wet te hanteren en probeerde ook zo om in 2018 te emigreren. Daar staken de rechters wel een stokje voor. 
Typerend voor de activist van der Graaf: een beroep doen op iedere verworvenheid die de rechtsstaat biedt, maar zelf wel iemand het leven benemen, omdat hij iets voorstaat wat jou niet bevalt. 
Je eigen recht en vrijheid hoog in het vaandel hebben staan maar wel het leven van een ander afnemen en daar nooit berouw voor tonen. 
Nou ja, dat was zo'n beetje mijn week. Hoe was de jouwe....haha??
Tussendoor leuke gesprekken gehad. Gisteren nog even de maat genomen door een liefhebbende vriend. Weet wel dat hij gelijk heeft, maar het is nooit leuk om te horen onder een gezellig biertje want diep binnenin weet ik het zelf ook wel maar dat stomme gevoel hè en dat boerenverstand van mij, dat is nog geen gelukkig huwelijk. Zelfs na tien jaar strookt het niet met elkaar. 
Ach, er zijn van allerlei soorten mensen. Ik weet ondertussen wel bij wat voor soort mensen ik wil (thuis)horen. Die blijven dansen in de regen op een tuinfeest ook als de muzikanten al naar huis zijn. 
De muziek gaat door, wij gaan door, ik ga door.....
Maar niks is vanzelfsprekend. Niet het leven en niet onze vrijheid. 
En op de valreep hoorde ik gisteren dat Johan er niet meer is. Plotseling overleden. Het deed mij veel gistermorgen toen ik de jobstijding kreeg. Voor enkele weken terug nog naast hem op het bankje gezeten op de voetbal. De wedstrijd van ons commentaar voorzien. Hij vond het niks, ik ook niet veel beter. Man van weinig woorden maar hij raakte ze wel.
Prachtige man. Man van Willy, ook al zo'n lieverd. Mooi gezin. Verweven met onze club. Lid van Verdienste, dubbel en dwars verdiend. Wat heeft ie een biertjes in zijn leven vertapt. Nog een tijdje verkering gehad met zijn jongste dochter. Hij dronk altijd Heineken, speciaal voor mij haalde ie Grolsch in huis omdat ik weigerde dat paardezeik te drinken. Toen het uitging bleef hij zitten met een half kratje Grolsch in de kelder, haha. Prachtig! Vroeger dacht ik wel eens vaker wat anders. Zo gaat het leven. Maar Johan verliet vrij plotseling deze aardkloot. Een hard gelag, vooral voor zijn vrouw en kinderen en verdere familie en kennissen. Johan was Johan, ik mocht hem enorm. 
Johan was één van die mensen die Toon Hermans in zijn gedicht bedoelde. Rust zacht Johan, doe de Mainbargers boven de groeten van mij, van ons allemaal eigenlijk. Kallum an. 
Fijne zondag. 
Joah, mag wel zo....