'Just yesterday morning they let me know you were gone. The plans they made put an end to you. I walked out this morning and I wrote down this song. I just can't remember who to send it to. I've seen fire and I've seen rain. I've seen sunny days that I thought would never end. I've seen lonely times when I could not find a friend. But I always thought that I'd see you again.'
Uut 'Fire and Rain' van James Taylor.
Getverdamme, stond van de week de wereld weer stil. Voor ons dan, overal draaide ie door maar voor Sanneke en mij stond de grote boze wereld donderdagmiddag weer beweegloos stil. De wijzers tikte maar het werd geen minuut later zelfs niet eerder...Kon dat toch maar eens. Klokken terugzetten, een minuut eerder, weken, ja soms jaren terugzetten in de tijd. Hele en halve plannen waren er al gemaakt. Welke kamer kiezen wij uit voor ons projectje Truus, overtuigd dat we waren dat Moos een zusje zou krijgen. De naam was al geschreven met onuitwisbare inkt in onze beide gedachten. Al een paar keer dachten wij dat het raak was, dat mijn zaadje wortel had geschoten. Maar nu waren wij inmiddels ruim 11 weken onderweg. San was weer zwanger, er groeide weer een wondertje in de mooie buik van mijn lieffie. Voor enkele weken terug hadden wij het hartje al horen en zien kloppen bij de eerste intake. Daar groeide het gestaag. Er zat al van alles aan. San hield mij bijna dagelijks op de hoogte wat er nu weer aan onze Truusje zat. Kleine armpjes, beentjes, voetjes....Ik zag plaatjes hoe het daar binnen er uit zou moeten zien. Pas bij de eerste echo drong het echt tot mij door: Ik wordt Papa....en lieve San weer Mama. Want ik zag iets tastbaars en ik voelde mij weer zoals dat moment toen Moos bij San in de buik zat. Jij loopt anders naar buiten, met je hoofd in de wolken en veel wereldleed kan je dan soms gestolen worden. Links en rechts vertelden wij het grote nieuws. Aan onze ouders bijvoorbeeld. Pa was er niet dus stuurde ik hem boven een rooksignaal. Hij snapte het, was trots op zijn jongste zoon. De familie stelde wij ook op de hoogte en onze vrienden tijdens een lekker etentje. We keken elkaar telkens aan, verliefd en onze liefde werd alsmaar groter en uitgebreider nu de tweede spruit op komst was. Geen moment eraan gedacht dat soms dingen niet zo gaan zoals ze misschien moeten gaan. Er was eerst twijfel, zou het goed gaan. Maar week 4 werd week 5....en elke dag stiefelden wij mooi door. Maar eens bellen met de verloskundige op het Wilhelminaplein. We wisten het niet precies, hoe ver wij al waren. San deed iets goeds voor Moeders voor Moeders en elke maandagmorgen zette ik de kratten buiten om andere moeders te helpen ook moeder te worden. Tot donderdag 17 december aanbrak....Nietsvermoedend gingen wij op voor onze eerste echte officiële echo....Hadden net de buren die toevallig ook onze vrienden zijn het grote wereldnieuws verteld. Misschien haalden wij een bruiloft niet, de daad valt wel te plannen maar de bevruchting gelukkig nog steeds niet...en zeker bij mij niet...Ik haalde San thuis op, al bijna vier weken was ze zo misselijk wat wij ons als mannen zijnde niet voor kunnen stellen. Voor het eerst had ze zich ziek gemeld op het werk...Ondanks het feit dat wij wisten dat zo zwanger waren als je maar kon zijn is het toch ook elke keer weer spannend. Het hartje horen kloppen, het zien op de monitor.....De liefdevol blik van San, die ik dito weer terug glimlach. Het geluk op enkele vierkante meters. Ik wist mij het nog zo goed te herinneren, al die keren dat wij het hartje zagen kloppen van Moos op de monitor in Ommen....De koude gel op de buik van San. Zo ging het ook afgelopen donderdag. Maar wij hoorden geen hartje kloppen, we zagen geen hartje schuddebuiken van plezier. Ik hoorde alleen een klok tikken die voor mij al stil begon te staan...We keken elkaar eens aan, dachten misschien allebei hetzelfde maar durfde het alleen nog niet hardop uit te spreken. Het inwendige onderzoek leverde ook geen hartkloppingen op. Het bleef ijzingwekkend stil in dat kleine kamertje. Ons Truusje leefde niet meer, overleden in de buik na acht, negen weken....Althans dat dacht die lieve mevrouw die ons de niet zo leuke boodschap mocht brengen. Wat even een vluchtige echo had moeten worden nam een iets andere vlucht. Het hartje van ons Truusje klopte niet meer.... We kregen nog wat informatie mee, alle lof voor die mevrouw die wellicht ook liever beter nieuws aan ons had medegedeeld. Na enkele weken terug in dezelfde ruimte nog het hartje te hebben zien kloppen was het nu stil. Oorverdovend al drong het wel snel tot ons door, we waren niet langer zwanger. Truusje zat er nog wel in de buik van San maar reageerde nergens meer op. Zij had gevochten, voor het waard was, maar zij was helaas 1 op de 10 die de streep niet haalde na pak 'm beet 40 weken...Zij was net op weg maar liep al een doodlopende weg in. Einde oefening....De goedbedoelde dooddoeners kwamen niet veel later toen wij het nieuws (weer) wereldkundig maakten. Het klopte allemaal en wij zijn ook wel zo helder en nuchter om dat te beseffen. Gelukkig hebben jullie Moos al, gewoon opnieuw proberen....die en die hebben ook een miskraam gehad....Beter nu dan over dertig weken of bij de geboorte. Die intrieste verhalen ken ik ook maar al te goed. Te vaak en te veel meegemaakt in mijn directe omgeving en doet mij nog steeds pijn....Dat een mooie zwangerschap zo gitzwart wordt afgesloten....Kijk, we waren maar 11 weken onderweg.....Maar wij waren wel al 11 weken zwanger...Aan Truusje zat ook al van alles aan ook al was ze nog maar zo klein....amper 7 of 8 centimeter....Maar wel een klein mensje in wording. Dus stond daarom donderdag onze wereld eventjes stil. Dat mag toch....? Ofnie....? Het is misschien appels met peren vergelijken....Maar ook na 11 weken heb je gewoon verdriet....Het vreemde is dat Truusje nog in de buik van San huist. Ze slaapt en wordt nooit meer wakker. Het staat in schril contrast met wat wij allemaal dit jaar en de laatste jaren hebben meegemaakt, ik weet het.....Ik wou dat er nog meer klein grut zou rondlopen in Vroomshoop, Ommen en Bergentheim bijvoorbeeld. Het is keihard als je een jongetje roerloos ziet liggen in een rieten mandje...Dan gaat het alle verstand te boven. Het lijkt mij onmenselijk om je eigen kind ter verliezen na 5, 10 of 29 jaar.....Dat hakt er allemaal veel meer in. Ik weet het allemaal. Maar het hakte donderdag en de laatste dagen wel een beetje hoor en sneed in mijn ziel. Maar ik geniet nu van Moos die samen met San appeltjes aan het schillen is, niet voor zijn eigen dorst maar voor een grote appeltaart met havermout en rozijnen. Moos hebben we en die willen wij ook niet kwijt en ook al is Projectje Truus gecrasht voordat het amper het levenslicht kon laten zien.....Wij geven niet op....Het vreemde is dat net als de dood bij mijn Pa nu op de radio een nummer kwam die de lading wel dekte...Bij Pa was het Blof, met een mooie dag....voor de dood. Nu was het Don't give up van Peter Gabriël en Kate Bush. Dat doen wij ook niet.....Maar het is toch een verdriet, ons verdriet, misschien klein verdriet en zijn tienduizenden Ollanders ons reeds voorgegaan of wel miljoenen over de hele wereld. Maar wij waren nu die ene zwangerschap op de 10 zwangerschappen waar het toch nog mis ging......Dooddoeners....Ik dacht eens na over het woord, moeten wij toch iets anders voor gaan verzinnen...Want het dekt niet de lading, niet eens half.
Hey lieve Truus, sorry dat je niet geboren mocht worden. Wij gaan snel probreren een nieuwe Truus van jou te maken....Dat beloof ik zo helpe mij San in haar almachtige schoonheid... Goede kerstdagen, wij spreken elkaar zondag weer......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten